Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Το πνευματικό υπόβαθρο του Παύλου Μελά

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

Ὁ θάνατος τοῦ παλληκαριοῦ συνέβη στίς 13 Ὀκτωβρίου 1904 στό χωριό Στάτιτσα τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Πρόκειται γιά τό σημερινό χωριό Μελᾶς τοῦ Νομοῦ Καστοριᾶς. Ὁ ἀνθυποοχαγός τοῦ Ἑλληνικοῦ Πυροβολικοῦ Παῦλος Μελᾶς, εὑρισκόμενος σέ μυστική ἀποστολή στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία ἔπεσε νεκρός ἀπό βόλι τουρκικῆς περιπόλου. Ἦταν ἡ τρίτη εἴσοδός του ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στή Μακεδονία γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕλληνες νά ἀντιμετωπίσουν τήν ἐκκλησιαστική προπαγάνδα καί τήν ἔνοπλη βία τοῦ βουλγαρικοῦ ἐθνικισμοῦ. Εἶχε πάρει τό ψευδύνυμο Καπετάν Μϊκης Ζέζας γιά νά μήν μάθουν Τοῦρκοι καί Βούλγαροι ὅτι Ἕλληνες ἀξιωματικοί ἡγοῦνται ἐνόπλων σωμάτων ἔξω ἀπό τά σύνορα τῆς μικρῆς τότε Ἑλλάδος. Ὁ θάνατός του ἔγινε τραγοῦδι, θρῆνος καί θρύλος. Ὁ Ἑλληνισμός ἀφυπνίσθηκε. Οἱ διστακτικοί γραφειοκράτες τῶν Ἀθηνῶν ἀναγκάσθηκαν νά δραστηριοποιηθοῦν. Ἡ τελική φάση τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος ξεκινοῦσε καί ἔτσι τέθηκαν τά θεμέλια γιά τήν ὁριστική ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας τό 1912-13.
Ποιές ἀρχές καί ἀξίες καθοδηγοῦσαν αὐτήν τήν ἡρωική μορφή; Ποιό κίνητρο ὤθησε τόν νεαρό ἀξιωματικό νά ἀφήσει τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν, τούς πλουσίους συγγενεῖς του, τή γυναῖκα του Ναταλία Δραγούμη καί τά δύο παιδιά του, τόν Μίκη καί τήν Ζωή , γιά νά βρεθεῖ στά χιόνια καί τίς λάσπες τῆς Μακεδονίας πολεμῶντας κατά δύο ἀντιπάλων; Ἀπό τά κείμενα καί τή σύντομη ζωή του ἀντλοῦμε διδάγματα καί πρότυπα, ἀπολύτως ἀπαραίτητα στή σημερινή ὑλιστική καί ἀντιηρωική ἐποχή μας.


Α) Ὁ Παῦλος πίστευε στόν Θεό καί βίωνε τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση. Κατά τόν ἑλληνοτουρκικό πόλεμο τοῦ 1897 στίς 6 Ἀπριλίου γράφει ἀπό τό μέτωπο στή γυναῖκα του Ναταλία (Νάτα): «Ἀλλ’ εἶμαι βέβαιος ὅτι μέ τήν θέλησιν τοῦ Θεοῦ θά πᾶν ὅλα καλά. Εἰπέ εἰς τήν μητέρα μου ὅτι μετέλαβα καί ὅτι ἡ συνείδησίς μου εἶναι ἥσυχη. Τί τά θέλεις; Ἡ θρησκεία μᾶς δίδει πολλήν παρηγορίαν καί θάρρος. Ἄλλως τε χάρις εἰς αὐτήν ἐλυτρώθη καί θά λυτρωθῆ καθ’ ὁλοκληρίαν ὁ τόπος μας»(1)

Κάι στίς 28.8.1904, ἑνάμισυ μῆνα πρό τοῦ ἡρωικοῦ θανάτου του γράφει πάλι στή γυναῖκα του ἀπό τό Μακροβοῦνι τῶν Γρεβενῶν. «... Ἀκούσαμε τόν ἑσπερινόν πρῶτα καί κατόπιν μᾶς μετέλαβεν ὁ γέρων χωρικός ἱερεύς τῆς μονῆς. Οὐδέποτε μέ τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ὁ νοῦς μου διαρκῶς ἐστρέφετο πρός Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος χάριν ἡμῶν καί τῆς θείας θρησκείας Του ὑπέστη τό μαρτύριον. Τό μέγεθος τῆς θυσίας Του, τό μέγεθς τῆς ἀποστολῆς Του μ’ ἔκαμναν νά αἰσθάνωμαι πόσον μικροί καί πόσον μακράν Αὐτοῦ εὑρισκόμεθα, ἀλλά καί συγχρόνως μ’ ἐνεθάρρυναν. Πάντοτε Τόν ἐλατρευσα διά τήν θρησκείαν Του καί Τόν ἐθαύμασα διά τήν θυσίαν Του. Ἐλπίζω νά μᾶς βοηθήση. Αἰσθάνομαι τώρα ἰσχυρός, γενναῖος καί καλύτερος. Ἕτοιμος διά νά κάμω τά πάντα». (2)

Β) Ἡ Ἰδέα.
Ὄχι μόνον ὁ παῦλος, ἀλλά σύσσωμος ὁ Ἑλληνισμός τήν ἐποχή ἐκείνη συνεκλονίζετο ἀπό τήν Μεγάλή Ἰδέα. Νά ἐλευθερωθοῦν ὅλοι οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες πού εἶχαν μείνει ἐκτός ἑλληνικῶν συνόρων μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Τά ἔθνη χρειάζονται μεγάλες Ἰδέες γιά νά ξεφύγουν ἀπό τή μιζέρια, τήν κατάθλιψη καί τήν τύρβη τῶν μικροσυμφερόντων καί τῶν μικροκομματισμῶν. Ἡ Ἰδέα φλόγιζε τόν Παῦλο. Τοῦ τήν εἶχε καλλιεργήσι ὁ Ἠπειρώτης πατέρας του, ὁ ὁποῖος πλούτισε στή Μασσαλία καί ἔγινε ἀργότερα Δήμαρχος Ἀθηναίων. Τοῦ τήν ἐνίσχυσε ὁ πεθερός του Στέφανος Δραγούμγης μέ ρίζες ἀπό τό Βογατσικό τῆς Καστοριᾶς καί ὁ γυναικάδελφός του Ἴων Δραγούμης, ὁ σπουδαῖος λόγιος καί διπλωμάτης , πού δολοφονήθηκε ἀπό ἑλληνικό χέρι στή διάρκεια τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ (1920).

Ἡ Ἰδέα τονώθηκε καί καλλιεργήθηκε ἀπό τά σχολεῖα, τούς ἱστοριογράφους, τό Πανεπιστήμιο, τόν Τύπο καί πρωτίστως ἀπό τούς μεγάλους ποιητές καί πεζογράφους τῆς ἐποχῆς. Ἡ ἑλληνική διανόηση, τότε τοὐλάχιστον, στάθηκε στό ὕψος της. Κορυφαῖος ἐκπρόσωπός της ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος μέ τά ἐπικά ποιήματά του δίδαξε τήν διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί προετοίμασε τίς ἐθνικές ἐπιτυχίες τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος (1904-1908) καί τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.

Σήμερα ζοῦμε ὠς Ἔθνος καί ὡς λαός μία πολύπλευρη κρίση οἰκονομική, ἠθική, πνευματική. Πιστεύω ὅτι αὐτό πού μᾶς λείπει γιά νά ξαναβροῦμε «τά φτερά τά πρωτινά μας τά μεγάλα» (Κ. Παλαμᾶς) εἶναι μία νέα Μεγάλη Ἰδέα. Αὐτήν τήν φορά δέν θά ἔχει ἐδαφικό, ἀλλά πνευματικό περιεχόμενο. Θά βασίζεται στήν παιδεία, στόν Πολιτισμό, στήν οἰκουμενικότητα τῆς Ἀρχαιοελληνικῆς γραμματείας καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄν θέλουμε νά γεννᾶ αὐτόςὁ τόπος ἀνθρώπους μέ ἦθος καί ἡρωισμό σέ εἰρηνικές καί -ἄν χρειασθεῖ- σέ μή εἰρηνικές περιόδους.

Γ) Τό πνεῦμα αὐτοθυσίας. Ὁ Παῦλος ἐνσάρκωσε αὐτό πού ἔγραψε ἁπλοϊκά, ἀλλά γλαφυρά ὁ Μακρυγιάννης, δηλαδή νά θέτουμε τό «ἐμεῖς» πάνω ἀπό τό «ἐγώ» . Τό οἰκογενειακό του περιβάλλον τόν δίδαξε ὅτι ἔχει ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στήν Ἱστορία, στήν πατρίδα, στούς ἀλύτρωτους Ἕλληνες. Ἡ παιδεία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μιλοῦσε γιά ἥρωες, ἐθνομάρτυρες καί νεομάρτυρες. Καλλιεργοῦσε ἀρχές καί ἀξίες, προέβαλλε πρότυπα. Ἡ κοινωνία δέν ἀποτελεῖτο ἀπό ἁγίους, ἀλλά ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων προσπαθοῦσαν νά βάλουν βαθειά μέσα στήν καρδιά τους τήν αἴσθηση τῆς εὐθύνης καί τήν ἀνάγκη μιᾶς νέας πανεθνικῆς προσπάθειας, ἡ ὁποία θά ξέπλενε τό ἄγος τῆς ἥττας τοῦ 1897. Ἡ πτώχευση τοῦ 1893 και ἡ ἐπιβολή τοῦ Διεθνοῦς Οἰκονομικοῦ Ἐλέγχου τό 1898 φιλοτίμησε τόν μέσο Ἕλληνα καί ὁδήγησε τό Ἔθνος σέ ἀνασύνταξη δυνάμεων καί γόνιμη περισυλλογή. Ὁ Παῦλος διδάχθηκε ἀπό τά πρῶτα του βήματα μέχρι καί τήν Σχολή Εὐελπίδων νά δίνει τά πάντα γιά τόν Ἑλληνισμό. Ὀργανώθηκε σέ σωματεῖα καί Μακεδονικά Κομιτᾶτα πού ὑποστήριζαν τόν ἀγῶνα τῶν ἐντοπίων Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας. Προσφέρθηκε ἐθελοντικά νά μετάσχει στήν ἀποστολή Ἑλήνων ἀξιωματικῶν ἔξω ἀπό τά σύνορα στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Τά ἔδωσε ὅλα. Τήν φλογερή πίστη του, τίς γνώσεις του, τά ἡγετικά του προσόντα, τή ζωή του. Τοῦ ὀφείλουμε πολλά. Κι ὅμως σήμερα κινδυνεύουμε νά τόν ξεχάσουμε!

Ἔγραψε ὁ Ἴων Δραγούμης στό θρηνητικό συναξάρι του γιά τόν ἀγαπημένο συγγενῆ καί συναγωνοστή του Παῦλο:
«Δέν εἶναι ἄσχημος ὁ θάνατος ὅταν ἐκεῖνος πού παίρνει εἶναι παλληκάρι. Καί τοῦ παλληκαριοῦ δέν φαντάζει μόνον ὁ θάνατος. Ἡ ὕπαρξή του νά γνωσθῆ μονάχα καί χαρά, χαρά ἄφραστη, κρυσταλλένια, διάφανη, ὑψώνει τή ψυχή ἐκείνων πού ἀκράτητοι φωνάζουν:

-Εὖγε στό παλληκάρι!

Χώρια ἀπό τίς κρίσεις αὐτές κάι τά συναισθήματα, οἱ Μακεδόνες, οἱ ὑπόδουλοι ὅλοι, τόν λατρεύουν. Στή Μακεδονία δέν πέθανε, παρά ζῆ καί βασιλεύει. Ἕνα κοριτσάκι στή Βέρροια πού τό ρώτησαν ποιός εἶναι ὁ βασιλιᾶς τῶν Ἑλλήνων, ἀποκρίθηκε χωρίς δισταγμό:

-Ὁ Παῦλος ὁ Μελᾶς». (3)

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Ναταλίας Μελᾶ, «Παῦλος Μελᾶς», ἐκδ. Δωδώνη, Ἀθήνα –Γιάννενα 1992, σελ. 97.
(2) Ὅπως ἀνωτέρω, σελ. 331.
(3) Ἴωνος Δραγούμη (Ἴδα), Μαρτύρων καί Ἡρώων Αἶμα, ἐκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 140 -141.

Κ.Χ. ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, σε μια παραμορφωμένη Ελλάδα


Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Ο άνθρωπος δίχως τον Χριστό γίνεται απάνθρωπος. Ο χριστιανισμός γέννησε τον ανθρωπισμό. Ο ανθρωπισμός παραμυθεί την ανθρωπότητα. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο γυμνός, όπως ο κάθε άνθρωπος, που όμως δεν το συλλογιέται καλά. Αυτό, φρονούμε, είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων

Ο νεοελληνικός βίος θέλει να απομακρυνθεί από τον Χριστό. Θεωρεί ότι περιορίζεται, ότι ασφυκτιά η ζωή του με τον Χριστό. Έτσι, ελεύθερος υποδουλώνεται σε διάφορα είδωλα. 
Η Ορθοδοξία δεν μιλά πια στην καρδιά του Νεοέλληνα.  
Τη γέννηση του Θεανθρώπου εορτάζει στη Β. Ευρώπη ή στην Άπω Ανατολή. 
Η Ευρώπη κι αυτή αποχριστιανισμένη. Ο ανθρωπισμός έγινε απανθρωπισμός.

Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η ασκητικότητα, η οικολογία, η μετά θάνατον ζωή συζητιούνται με πολλά ειρωνικά χαμόγελα.
Λησμόνησε ο σύγχρονος άνθρωπος και της Νότιας Ευρώπης ότι είναι θνητός, ότι όλοι είμαστε μελλοθάνατοι. Νομίζουμε ότι είμαστε μόνιμοι οικήτορες του παρόντος κόσμου και όχι διαβάτες και μουσαφίρηδες.

Η αίσθηση της επίγειας αθανασίας οδηγεί τον άνθρωπο στο ασταμάτητο κυνηγητό της ηδονής, από τη σάρκα, το χρήμα και τη δόξα. Συχνά το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό, μα ο άνθρωπος δεν το βάζει κάτω. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας ανασηκώσει και να μας πει πως είμαστε παρεπίδημοι.
Τυφλωμένος και αχόρταγος ο άνθρωπος από τις απολαύσεις, έτσι εορτάζει και τις χριστιανικές εορτές και τα Χριστούγεννα. 
Αμφισβητώντας, αγνοώντας ή απορρίπτοντας το επέκεινα, ο άνθρωπος αφοσιώνεται όλος στο ενθάδε, στη μοναδικότητα του παρόντος, στην απόλαυση της ζωής. Η καθαρά αυτή υλιστική θεώρηση της ζωής δεν μπορεί να είναι μια αποτυχία του χριστιανισμού, που ποτέ κανέναν δεν μπορεί να εξουσιάσει, αλλά μια ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου στα γήινα, πρόσκαιρα και φθαρτά.

Η συρρίκνωση του ορθόδοξου βιώματος έκανε και τους Νεοέλληνες να εορτάζουν τις εορτές ανεόρταστα.
Η αγορά, η κατανάλωση, η διαφήμιση, η μόδα, η διατροφή, η ενδυμασία, η απόλαυση όλων των υλικών αγαθών άφησε άχαρη την ψυχή.

Χριστούγεννα σε μια παραμορφωμένη Ελλάδα με πικρές στατιστικές. Σαρκώνεται ο Χριστός για τη θέωση του ανθρώπου. Για την αναστήλωση του ιερού και μοναδικού του προσώπου.  
Ο Νεοέλληνας σφυρίζει αδιάφορα και αρκείται σε καλό φαΐ και κρασί, τηλεόραση, καναπέ ή πολυθρόνα και γλυκά.
Το νήπιο Ιησούς απορεί για την κατάντια του μεγάλου θαύματος, του ανθρώπου.
Που πιστεύει σε ό,τι βλέπει και πιάνει. Παραμελεί την ψυχή του. Αδιαφορεί για τα ερωτηματικά της συνειδήσεώς του. Απάνθρωπος βίος, αγενής συμπεριφορά, ατομισμός και αδιαφορία.

Για ποιους σαρκώθηκε ο Χριστός; Για όλους.  
Οι περισσότεροι τον περιφρονούν επιδεικτικά. 
Δηλαδή απέτυχε; Νομίζω εμείς αποτύχαμε και ακόμη δεν ταπεινωθήκαμε. Δεν καταλάβαμε ότι δεν έχει ανάγκη από δικηγόρους ο Χριστός. Από νωρίς κυνηγήθηκε ο Χριστός και έφυγε για την Αίγυπτο.

Η εξουσία φοβήθηκε την παρουσία του και κύλησε στο αίμα τα νήπια και γέμισε από θρήνους μητέρων η Σιών. Νομίζουμε πως κάτι είμαστε και κάτι κάνουμε. Δεν καταλάβαμε πως ως τιποτένιοι, απορριμμένοι και ταπεινοί κάτι κάποτε μπορούμε να κατορθώσουμε. Ας διακόψουμε τα πολλά λόγια και ας αφήσουμε να μιλήσει το παράδειγμα. Έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα από συμπεριφορές και όχι από ομιλίες.

Το νήπιο Χριστός στη φάτνη της Βηθλεέμ είναι σιωπηλό κι όμως διδάσκει περίτρανα την ταπείνωση. Οι νεοέλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν μεγάλη την ανάγκη της γνήσιας μετάνοιας και της αληθινής ταπείνωσης. Οι καιροί είναι δύσκολοι, μα μην τους κάνουμε δυσκολότερους. 
Ο νεοελληνικός προκλητικός, υπερκαταναλωτικός βίος καταντά απαράκλητος και άχαρος. Των Ελλήνων οι κοινότητες κατά τον Δ. Σαββόπουλο αξίζει να ξαναθυμηθούν την ομορφιά της συντροφιάς, τη χάρη της παρέας, την ωραιότητα του καλαμπουριού.

Και κατά τον Κ. Τσιρόπουλο την ευγένεια του πνεύματος που δίδαξαν με το βίο τους οι άγιοί μας. Παρ’ όλα αυτά, αγαπητοί,
“Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητε, άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται”. 
Εμείς εδώ στο Άγιον Όρος θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα μεθαύριο.

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» - Ιαν 04, 2009

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Κατάργηση των Θρησκευτικών στα σχολεία;;;

        Β. Κ.
     Πολλές σκέψεις μέ ἒχουν ἀπασχολήσει καί πολλές ἀπόψεις ἒχω διαβάσει σχετικά μέ τό πολύπλευρο θέμα τῆς καταργήσεως ἢ μή τῆς διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν, ὡς ὁμολογιακοῦ μαθήματος καί τῆς ἀντικατάστασής του ἀπό ἓνα μάθημα θρησκειολογίας στά σχολεῖα μας. Θά προσπαθήσω, μέσα στόν γενικότερο προβληματισμό, νά καταθέσω συνοπτικά μερικές ἀπό αὐτές τίς σκέψεις, ἀρχίζοντας ἀπό ἓνα φαινομενικά ρητορικό, ἀλλά θεμελιῶδες, κατά τή γνώμη μου, ἐρώτημα:
     «Ἐπιθυμοῦμε ἆραγε ἀκόμα νἀ διατηρήσουν τά παιδιά μας τόν χαρακτηρισμό τοῦ Ἓλληνα, στή μακραίωνη οὐσιαστική του διάσταση, μέ μιά συνειδητοποιημένη ταυτότητα ἢ μᾶς ἀρκεῖ νά ἐκπαιδεύονται στά σχολεῖα μας ἁπλῶς ὡς ἑλληνόφωνες»;


     Ἂν ἐπιθυμοῦμε τό πρῶτο, ἂς θυμηθοῦμε, πρός ἐνίσχυση, τή ρήση τοῦ Ἡρόδοτου γιά τό «ὃμαιμον, τό ὁμόγλωσσον, τά τῶν Θεῶν κοινά ἱδρύματα καί τά ὁμότροπα ἢθη», στοιχεῖα πού συγκροτοῦσαν ἀνέκαθεν τήν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων. 
Ἂς θυμηθοῦμε ἀκόμα τόν… καταλυτικό ρόλο τῆς θρησκείας μας στούς ἀγῶνες τῆς πατρίδας μας: «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», ἀλλά καί τίς διαπιστώσεις πολλῶν νηφάλιων καί ἀντικειμενικῶν Ἑλλήνων καί ξένων μελετητῶν πού ἒγραψαν ὃτι «γιά τόν Ἓλληνα ἡ πίστη εἶναι τό σπίτι του».

    Ἀκούω, ὃμως, ἓνα ἰσχυρό ἀντίλογο πού λέει ὃτι «Ἡ πίστη δέν διδάσκεται» καί ὃτι «Ἡ οἰκογένεια ἒχει τόν κυρίαρχο ρόλο στή θρησκευτική ἀγωγή τῶν παιδιῶν». Ποιός θά μποροῦσε νά ὑποστηρίξει τό ἀντίθετο; Ὃμως, ἂν τό παιδί δέν γνωρίσει ἀπό νωρίς καί συστηματικά, κατά τή διάρκεια τῆς στοιχειώδους καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσής του, τίς νοηματικές διαστάσεις καί τίς ἀξίες πού περικλείει ὁ θησαυρός τῶν ἱερῶν κειμένων τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης μας, στήν ὁποία ἂλλωστε βαπτίστηκε ἀπό τούς γονεῖς του, πῶς θά μπορέσει, στή συνέχεια, νά συνειδητοποιήσει τή σημασία της; Μήπως μέσα ἀπό ἓνα μάθημα Θρησκειολογίας τό ὁποῖο θά τό ἐνημερώνει γενικῶς γιά τίς διάφορες θρησκεῖες ὃπως ἀκριβῶς ἡ Γεωγραφία τοῦ μαθαίνει τά σχετικά μέ τίς διάφορες χῶρες, τίς πρωτεύουσες, τά προϊόντα καί τό κλῖμα τους;

     Ἡ γενίκευση, τό γνωρίζω καλά, ἀποδυναμώνει πάντα τά ὃποια ἐπιχειρήματα. Γι’ αὐτό δέν θέλω καθόλου νά παραβλέψω τό γεγονός ὃτι ἡ σημασία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί ἡ ἀπήχηση πού ἒχει αὐτό  στήν ψυχή τῶν παιδιῶν εἶναι ἀπόλυτα συνυφασμένες καί εὐθέως ἐξαρτώμενες ἀπό τό τί πιστεύει καί τό τί ἒχει θησαυρίσει στή δική του ψυχική περιουσία αὐτός πού διδάσκει τό μάθημα. Ὁ ὁποῖος, μάλιστα, στά μάτια τῶν παιδιῶν, ἒχει καί τήν αἲγλη τῆς αὐθεντίας. 
Προσωπικά, δέν θά ξεχάσω ποτέ τό πόσα σημαντικά μηνύματα πῆρα κι ἐγώ ἡ ἲδια, ἀκούγοντας τά παιδιά μας νά μεταφέρουν στό σπίτι μας τά ὃσα τούς ἒλεγε, στό μάθημά του, ἐκεῖνος ὁ φωτισμένος θεολόγος καθηγητής τους.

    Ἒχω ἐπίγνωση ὃτι ἀποτελεῖ ἀφόρητη κοινοτοπία, ἀλλά πρέπει νά ἐπισημάνω ὃτι ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς λατρείας τοῦ χρήματος, τῆς παιδείας τοῦ «θέλω», τοῦ ἂγριου ἀνταγωνισμοῦ, τῆς ἒκπτωσης μέχρι μηδενισμοῦ τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς διεκδίκησης καί τοῦ ὀδυνηροῦ ἀτομισμοῦ. 
Σ’ αὐτήν  τήν ἐποχή, ἐμεῖς οἱ γονεῖς στήν πλειονότητά μας, ἁλυσοδεμένοι στή στεῖρα χρησιμοθηρική καί ἀπνευμάτιστη ἐπιδίωξη ὑλικῶν μόνο ἀγαθῶν καί ἐκπλήρωσης ἐπιθυμιῶν, τίς ὁποῖες ἀνοήτως μεταφράζουμε σέ ἀνάγκες,  φροντίζουμε ὑπερβολικά τό μυαλό, τό σῶμα καί τήν ἐφήμερη καλοπέραση τῶν παιδιῶν μας καί ἀγνοοῦμε κατάφωρα τήν ψυχή τους. Ἀγνοοῦμε ἢ δέν θέλουμε νά ἀντιληφθοῦμε τό ψυχικό κενό πού προκύπτει ἀπό τόν ἂκρατο ὑλισμό πού ἀδιάκοπα προβάλλεται γύρω τους. Δέν θέλουμε νά ἀκούσουμε τήν ἂηχη κραυγή γιά βοήθεια πού ἐκπέμπουν τά μάτια τους, τά ὁποῖα σπανίως πιά κοιτάζουμε, ἐκτός καί ἂν ἡ ἀντανάκλασή τους μᾶς ἒρθει μέσα ἀπό τή γυάλινη ὀθόνη στήν ὁποία εἲμαστε ὃλοι προσηλωμένοι.

     Εἶναι, ἑπομένως, κατά τή γνώμη μου, ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη, πέρα ἀπό Συνταγματικές καί ἂλλες ἐπιταγές, μέ γνώμονα τήν οὐσιαστική Παιδεία καί ὂχι ἁπλῶς τήν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν μας, νά παραμείνει στά σχολεῖα μας τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὡς ὁμολογιακό τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς μας Πίστης. Νά παραμείνει ἡ ἐλπίδα ὃτι, μέσα στίς τόσες στεγνές ὧρες τῆς διδασκαλίας καί, βεβαίως, μαζί μέ ὃσα ἡ οἰκογένεια θέλει καί ὑποχρεοῦται νά προσφέρει, αὐτό τό μάθημα θά μπορεῖ νά δροσίζει τίς καρδιές τους μέ νάματα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. 

     Μέσα ἀπό τήν ἀνάλυση τῶν ἱερῶν μας κειμένων – μέ τήν προϋπόθεση ὃτι αὐτή γίνεται ἀπό φωτισμένους δασκάλους – τά παιδιά μας θά γνωρίσουν τά παραδείγματα τῆς πηγαίας καί ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς καί τό μεγαλεῖο τῆς θυσίας, τήν ἀνακούφιση τῆς προσευχῆς καί τήν παρηγοριά τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας. Θά συναισθανθοῦν ἀκόμα τό μυστήριο, τήν εὐλογία καί τό ὑπέροχο δῶρο πού εἶναι ἡ ζωή, ἀλλά καί τή σημασία τῆς ἀποστολῆς της καί, τέλος, θά ἀποκτήσουν τό ἓρμα μιᾶς συνειδητοποιημένης ταυτότητας.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Στη Μέκκα της τεχνολογίας “απαγορεύονται” οι υπολογιστές!

Οι δύο ειδήσεις που ακολουθούν αξίζει να μας προβληματίσουν: Στο σχολείο στο οποίο φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στην Google, την Apple, την Yahoo και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν … υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής, ούτε μια οθόνη. Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού γκάτζετ απαγορεύεται στις σχολικές αίθουσες του σχολείου που βρίσκεται στην καρδιά της Σίλικον Βάλεϊ, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε στο σπίτι. Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται απαραίτητος στην εκπαίδευση, οι νέες τεχνολογίες γίνονται μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας, το μολύβι, το χαρτί και το χάρτινο βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά. Πίσω από αυτήν την επιλογή κρύβεται η άποψη ότι σχολεία και υπολογιστές είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Περίπου 160 σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία. Η χρήση των υπολογιστών -εκτιμούν οι εμπνευστές της- έχει αρνητικές συνέπειες στη φυσική δραστηριότητα, τη δημιουργική σκέψη, την επικοινωνία ανάμεσα στους μαθητές, τη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα. «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς την τεχνολογία για να μάθει γραμματική», δήλωνε στην εφημερίδα “Νιου Γιορκ Τάιμς” ένας εργαζόμενος της Σίλικον Βάλεϊ, τα παιδιά του οποίου φοιτούν σε σχολείο όπου δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής και το οποίο ακολουθεί την εκπαιδευτική μέθοδο του αυστριακού φιλόσοφου και παιδαγωγού Ρούντολφ Στάινερ. «Η ιδέα ότι μια εφαρμογή του iPad μπορεί να διδάξει καλύτερα τα παιδιά μου πώς να διαβάζουν ή να μάθουν ευκολότερα αριθμητική είναι απλώς γελοία», προσθέτει ο ίδιος. Αυτός ο πατέρας δεν είναι τόσο “τεχνοφοβικός” όσο θα πίστευε κανείς: διαθέτει πτυχίο πληροφορικής, εργάζεται στην Google και δεν πηγαίνει πουθενά χωρίς το iPad και το “έξυπνο” κινητό του. Η κόρη του, όμως, που πηγαίνει στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού, «δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το Google». Ο γιός του πηγαίνει στο Γυμνάσιο κι έχει μόλις αρχίσει να μαθαίνει. Μαζί θα συμφωνούσαν και κάποιοι ειδικοί της εκπαίδευσης. Όπως υποστηρίζουν, δεν έχει αποδειχθεί ότι η χρήση υπολογιστών και λοιπών τεχνολογικών γκάτζετς, συνδέονται με τη βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών. Από την πλευρά τους, οι υπεύθυνοι του σχολείου στη Σίλικον Βάλεϊ επικαλούνται στοιχεία δέκα ετών, σύμφωνα με τα οποία το 94% των αποφοίτων συνέχισαν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το είδαμε στο TechIT
Σε ένα άλλο άρθρο διαβάσαμε : "Πρόσφατη έρευνα της Μονάδας Εφηβικής Υγείας του νοσοκομείου Παίδων «Α.Κυριακού» σε πανελλαδικό δείγμα μαθητών Γ’ Γυμνασίου-Α’ Λυκείου, 14-16 ετών έδειξε πως το ποσοστό των εφήβων με συμπεριφορά εξάρτησης είναι μεγαλύτερο στις πόλεις της περιφέρειας σε σύγκριση με την Αττική. Όπως δημοσιεύει το «Έθνος», από την πανελλαδική έρευνα διαπιστώθηκε ότι: -Το 2,4% των εφήβων εμφανίζει συμπεριφορά εξάρτησης και το 19,1% παρουσιάζει οριακή χρήση, βρίσκονται δηλαδή ένα σκαλοπάτι πριν τον εθισμό. -Δεν διαπιστώθηκε διαφορά ανάμεσα στα φύλα. Αγόρια και κορίτσια φαίνεται πως κάνουν πλέον παρόμοια χρήση του Διαδικτύου, σε αντίθεση με το παρελθόν όταν τα αγόρια ήταν πρωταγωνιστές. -Τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν τον πρώτο σε συχνότητα λόγο που οι έφηβοι με συμπεριφορά εξάρτησης χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. -Ακολουθούν σε συχνότητα χρήσης τα on –line παιχνίδια -63% του συνόλου των εφήβων αναφέρει ότι δημοσιοποιεί προσωπικά του δεδομένα στο Διαδίκτυο. -18,5% αναφέρει ότι θα συναντάει κάποιον διαδικτυακό φίλο στον φυσικό κόσμο. -Οι έφηβοι με συμπεριφορά εξάρτησης επιδίδονται σε παιχνίδια τύχης (ηλεκτρονικός τζόγος) και χρησιμοποιούν υλικό με σεξουαλικό περιεχόμενο σημαντικά συχνότερα από τον υπόλοιπο πληθυσμό."

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Χαρὰ Νικοπούλου: Ἑλλάδα εἶμαι δημιούργημά σου

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
Ἑλλάδα εἶμαι δημιούργημά σου. Μοῦ εἶπες πὼς εἶμαι τυχερή, γιατί δὲν γνώρισα τὴ Xούντα... Μὰ μὲ ὑποχρέωσες νὰ ζῶ σὲ μία δημοκρατία ποὺ τὴ χούντα τῆς κρατοῦσαν καλὰ οἱ δημοκράτες πολιτικοί της. 
Μοῦ ἔμαθες τὰ πρῶτα Ἑλληνικά, με δασεῖες-περισπωμένες,... μὰ πρὶν καλὰ-καλὰ τὰ μάθω τὰ κατήργησες. 
Ενῶ ἤμουν Δευτέρα δημοτικοῦ... Μὲ ἕντυσες μὲ μπλὲ ποδιά... αὐτὴ γιὰ τὸ σχολεῖο μὲ τ' ἄσπρο γιακαδάκι... κι ὅταν ἄρχισε νὰ μοῦ ἀρέσει τὴν κατήργησες. 
Πάντα γιὰ τὸ καλό μου, χωρὶς νὰ μὲ ρωτήσεις... 
Μὲ ἔμαθες νὰ λέω τὸν ἐθνικὸ ὕμνο καὶ πλήρωνες δασκάλους γιὰ νὰ μὲ μάθουν πὼς τιμιότερον ἁπάντων ἐστι ἡ πατρίς. Μὰ σὰν μεγάλωσα ἄφησες τὴ σημαία νὰ χαθεῖ στὸν βράχο τῶν Ἰμίων...
Μὲ ἔβαλες νὰ μάθω ἱστορία γιὰ νὰ μπῶ στὸ πανεπιστήμιο καὶ ἀρχαία ἑλληνικά. Μὰ σήμερά μου λὲς πὼς ἡ Μακεδονία εἶναι τὰ Σκόπια καὶ ἡ Θράκη μᾶς Τουρκία... 
Σὰν ἔγινα ἔφηβη μὲ ἔβαλες νὰ δῶ τὸν Λάλα ἁλυσοδεμένο νὰ χάνει τὴ ζωή του γιὰ ἐσένα... Καὶ σήμερα ἐσὺ δίνεις ἰθαγένεια στὸν κάθε ἀλλοδαπὸ μὰ ὄχι στὸν Ἕλληνα τὸν σταυρό... γιὰ φαντάσου...
Μοῦ δίδαξες σὰν ἥρωα καὶ ἐθνάρχη τὸν Βενιζέλο... μὰ σὰν ἔγινα δασκάλα τὸν βρῆκα νὰ προδίδει ἐσένα Ἕλληνα ...θυμᾶσαι τὸν Γενάρη τοῦ 34...ἐκεῖ στὴ Σουηδία... προτείνει γιὰ τὸ Νόμπελ τῆς Εἰρήνης τὸν σφαγέα τῶν προγονῶν μου Κεμάλ...!!!
Μοῦ ζήτησες νὰ ἔχω κριτικὴ σκέψη... μὰ ἔκοψες τὴν ἔκθεση ὡς μάθημα καὶ λογοκρίνεις τὴ σκέψη μου... Βλέπεις ἐγὼ γιὰ ἐσένα εἶμαι ἀκραία...
Μοῦ ἔμαθες στὸ σχολεῖο πὼς πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀξιοκρατία κι ὅταν σου ζήτησα νὰ μὲ ἀφήσεις στοῦ χάρτη τὴν πινέζα... ἐκεῖ στὸ Δέρειο... κι ὄχι στὸ Κολωνάκι... μὲ ἀνάγκασες νὰ βάλω μέσο τὸν πατέρα μου γιὰ νὰ μὴ μὲ διώξεις ἀπὸ ἐκεῖ...
Μοῦ ἔμαθες προσευχή... μὰ τώρα πιὰ μόνο γιὰ Χριστὸ δὲ θὲς νὰ μοῦ μιλήσεις.. 
Σοὺ ζήτησα νὰ πάω στὴν πρώτη τὴ γραμμὴ καὶ μ' ἄφησες μονάχη... Μοῦ ἔμαθες ὅμως καλὰ πὼς τὸ Προξενεῖο κι ὄχι ἐσὺ εἶναι ἐκεῖ καὶ ἔχει ὄνομα... ἐ;. Ἰλμή. ἐ;. Ἀπτουραχήμ..ἐ;... Ἀλή..ἐ;. Μουαρέμ. ἐ;...
Μοῦ ζήτησες νὰ ἐργάζομαι σκληρά... γιὰ ἐθελοντισμὸ μιλοῦσες... μὰ ὅταν τὸ 'κανα κι αὐτὸ ἔστειλες τοὺς ''δραγουμάνους'' νὰ μοῦ ποῦν πὼς δὲ θέλουν νὰ κάνω ἐπιπλέον μαθήματα στὰ πομακόπουλα γιατί σὲ ἐνοχλεῖ... τὰ παίρνω βλέπεις ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Προξενείου... 
Καὶ ἐγώ... ἐγὼ μεγάλωνα μέσα σὲ μία ἀντίφαση... στὸ μαῦρο καὶ τὸ ἄσπρο... Μὰ χθὲς βρέθηκα κάτω στὸ ὑπόγειο τοῦ σχολείου... σὲ εἶδα ἐκεῖ κάτω Ἑλλάδα... ἤσουν ἐκεῖ... πίσω ἀπ' τὶς κουτές. σκονισμένη... κοιτῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀλέξανδρου ἀραχνιασμένο... μόνο ἐγὼ καὶ ἐσύ...ἡ προτομὴ τοῦ μέγα Ἀλέξανδρου...

Δάκρυσα... πόνεσα...μὰ σὲ ἄκουσα Ἑλλάδα ἀπ' τὴ φωνή του... ''Ποιὸς εἶναι ἐθνάρχης'' μὲ ρωτᾶ...''ὁ Βενιζέλος;.. ποιὸς ἀγωνίζεται σκληρά... ὁ Γιῶργος ἀπ' τὰ ξένα;

Γιὰ σκέψου ἐσὺ δασκάλα... μὲ ξαναρωτᾶ... ἂν τώρα ἐδῶ μέσα, ἀπὸ τὴν πόρτα ἔμπαινε καὶ ἐρχόταν κι ὁ Κολοκοτρώνης... καὶ μᾶς ρωτοῦσες καὶ τοὺς δύο 
ποιὸ μέρος τῆς Ἑλλάδας θὰ θυσιάζαμε στὸ χθὲς γιὰ χάρη τῆς εἰρήνης... Μακεδονία ἢ Ἤπειρο... Θράκη ἢ τὸ Αἰγαῖο...


Ἀναλογίσου ἐσὺ δασκάλα... θὰ τὸ σκεφτόμασταν πολύ; 
Τί νὰ διαπραγματευτῶ... τὴ γῆ μου ἢ τὸ νερό μου;... μὰ ἐσὺ δασκάλα δίδαξες ἐκεῖνον ὡς ἐθνάρχη... καὶ ὄχι ἐμᾶς ...ἐμᾶς κλειδώνεις στὰ ''μπουντρούμια''...
Ἑλλάδα μὲς στὶς ἀντιφάσεις σου... ξεχνᾶς τὰ σύνορά σου καὶ τὸν ἐχθρὸ ποτίζεις ἐδῶ μέσα... προδότες ἑλληνόφωνοι... διαλέξτε ἐπιτέλους τὸν Λεωνίδα ἀρχηγό...ἢ μήπως ἐφιάλτη;... κι ἱστορία θὰ φερθεῖ ἀνάλογα εἰς τὸν καθένα...

Γέμισαν τάφοι μὲ κορμιὰ πιλότων... γιατί ἔχουμε εἰρήνη!!! 
Γέμισε καὶ ἡ βουλὴ ἑλληνόφωνους ἀπ' τὴν ἑλληνοτουρκικὴ φιλία...

Φτάνει, δὲ θέλω πιὰ νὰ ἀκούω τὴ φωνή σας ...
γιατί πιστεύω στὸ ἔθνος μου κι ὄχι στὸ ''nation'' ποὺ θὰ 'λεγε καὶ ὁ ''μέγας'' ὁ Γιωργάκης... 
τὸ ἔθνος εἶναι ἑλληνικό, εἶναι ἦθος καὶ ἔθος ρωμιοσύνης... 
τὸ ''nation'' εἶναι ἡ ''φύση'' του... ἐκ γενετῆς προδότης...

Κι' ἂν ὅλα αὐτὰ δὲ σ' ἄρεσαν ''λόγιε'', ''πολιτικὲ'' δημοκρατίας, νὰ τὸ θυμᾶσαι ...
εἶμαι δημιούργημα τῆς πιὸ παράλογης... δικῆς σου ἀναρχίας..
το διαβάσαμε εδώ

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Διάλεξη με θέμα: Γονείς διαΔιχτυωμένων παδιών

Ένωση Συλλόγων Γονέων Δήμου Ωραιοκάστρου

Διάλεξη με θέμα 

Γονείς διαΔιχτυωμένων παιδιών

Επικοινωνία γονέων και παιδιών στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας

Σαββάτο 12 Νοεμβρίου 2011, 6:00 μ.μ
Αίθουσα "Παύλος Μελάς" ΚΑΠΗ Παλαιοκάστρου
Το είδαμε εδώ

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Εφηβεία, μια παρεξηγημένη ηλικία

Είναι τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο πλούσια η ηλικία αυτή, ώστε δεν θεωρώ ότι επαναλαμβάνω γνωστά πράγματα, γράφοντας αυτό το γράμμα που απευθύνεται σε σένα , και αναφέρεται στην εφηβεία. Ελπίζω να καταλάβετε, γιατί την ονόμασα παρεξηγημένη ηλικία. Θυμίζω ότι πολλές φορές αναφερόμαστε στη εφηβεία σαν να είναι κάποια αρρώστια, και για αυτό όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε κάποιον έφηβο λέμε «μην τον παρεξηγείς, άστον, περνάει εφηβεία.» Αυτό, δείχνει από μία άποψη και το πόσο οδυνηρή είναι αυτή η ηλικία, για τον ίδιο τον έφηβο.

Ας την γνωρίσουμε λοιπόν λίγο καλύτερα έστω μέσα από αυτό το γράμμα, έτσι ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τους εφήβους μας, και να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα τις έντονες αλλά και τις ήπιες, μερικές φορές, συγκρούσεις που γίνονται μέσα στις οικογένειες!

Η εφηβεία κατ’ αρχήν, έχει βιολογική αρχή και ψυχολογικό τέλος, δηλ. αρχίζει από την ηλικία που αλλάζει το σώμα του παιδιού, που μεγαλώνει, που ψηλώνει, και τελειώνει , όταν τελειώσουν οι βασικές λειτουργίες ,για τις οποίες η εφηβεία υπάρχει. Δηλ. πότε; Άγνωστο. Για άλλον τελειώνει στα 17-18 ,για άλλον στα 25, για άλλον στα 40 και για άλλον μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ!

Για ποιο λόγο άραγε είναι τόσο κρίσιμη αυτή η ηλικία, και για ποιο λόγο να προκαλεί τόση φουρτούνα στη ψυχή του ανθρώπου;

Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε ανάμεσα σε ποιες ηλικιακές περιόδους ,βρίσκεται η εφηβεία. Αποχαιρετά την παιδική ηλικία, και ανοίγεται στην ενήλικη ζωή, δηλ. ουσιαστικά ένα παιδί πρέπει να μεταμορφωθεί σε ενήλικο, και αυτό το άλμα είναι τεράστιο.

Ο Θεός λοιπόν, μέσα στην σοφία του, όρισε να υπάρχει ένα ικανό διάστημα ετών ,όπου το παιδί σιγά- σιγά, θα μεταμορφωθεί σε ενήλικο. Αυτό το διάστημα είναι η εφηβεία, η ηλικία προετοιμασίας του μελλοντικού ενηλίκου. Ας γνωρίσουμε λοιπόν ποιες λειτουργίες συντελούν σε αυτή την μεταμόρφωση και που χαρακτηρίζουν τον κάθε ενήλικο.

1. Πρώτα απ’ όλα ο κάθε ενήλικος ζει ανεξάρτητος. Πρέπει να ζήσει μέσα στην κοινωνία, να ασκήσει μια εργασία και επομένως πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από τους γονείς του. Αυτό είναι ένα πρώτο έργο της εφηβείας. Πρέπει στο παιδί το εξαρτημένο από τους γονείς , βαθμιαία να του δοθεί ανεξαρτησία, ώστε ως ενήλικος να μπορεί να είναι πια ανεξάρτητος. Το έργο αυτό δεν είναι τόσο απλό και οφείλεται καθαρά στο γεγονός, ότι εμείς οι μεγάλοι ως γονείς των εφήβων δεν είμαστε έτοιμοι, και μας ενοχλεί όχι μόνο το ότι το παιδί ζητάει την ανεξαρτησία του, αλλά και το ότι μεταβάλλεται η παλιά κατάσταση που ήταν ποια; Ότι είχαμε ένα παιδί που κρεμόταν πάνω μας και τώρα το χάνουμε!Στο σημείο αυτό ο γονιός αρχίζει να γίνεται μέρος της σύγκρουσης

2. Τι άλλο θέλουμε από έναν ενήλικο; Ένας ενήλικος πρέπει να έχει καλλιεργημένη κρίση. Δεν είναι πια παιδί το οποίο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτά που λένε οι γονείς του. Θέλουμε να αναπτύξει κριτική σκέψη, να κατανοεί τον κοινωνικό περίγυρο για να μπορεί να προστατεύεται. Άρα, μέσα στην εφηβεία, πρέπει να καλλιεργηθεί η κρίση και η βούληση του νέου. Δεν κρίνει μόνο την πολιτική, κρίνει και την εκκλησία, κρίνει τα πάντα και τους πάντες, άρα κρίνει ακόμα και τους γονείς του, αυτό είναι αναπόφευκτο.

Κι έτσι, έχουμε το περίφημο φαινόμενο της απομυθοποίησης των γονέων, που σημαίνει ότι, ενώ όταν ήταν παιδί, οι γονείς του φάνταζαν στα μάτια του τέλειοι, αυθεντίες, τώρα ξαφνικά αρχίζει να βλέπει και να νοιώθει ότι δεν είναι τέλειοι, και αυτό του στοιχίζει.

Ως γονείς δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την ενδεχόμενη αμφισβήτησή τους , ενοχλούμαστε, τους κατηγορούμε για αναίδεια και θρασύτητα. Οι νέοι έχουν ένα πολύ καθαρό βλέμμα και διακρίνουν τα ελαττώματά μας που εμείς κρύβουμε από τον εαυτό μας τον ίδιο, γιατί το μάτι του νέου είναι καθαρό, είναι μάτι που μόλις ανοίχθηκε στην όραση του κόσμου. Μια άλλη πηγή συγκρούσεων λοιπόν, είναι αυτές που προκύπτουν από την διάθεση των εφήβων για έντονη κριτική έναντι των πάντων.

3. Τι άλλο θα συμβεί στη ζωή του ενηλίκου; Ο ενήλικος θα αρχίσει να συνδέεται με το άλλο φύλο και θα κάνει οικογένεια. Το ενδιαφέρον για το άλλο φύλο ξυπνάει κατά την διάρκεια της εφηβείας , σε μια ηλικία, που σχεδόν όλοι οι έφηβοι δεν γνωρίζουν ότι είναι ηλικία προετοιμασίας για τη σχέση και όχι ηλικία σχέσης.

Ο έφηβος δεν ασκεί επάγγελμα, αλλά ετοιμάζεται για να ασκήσει επάγγελμα. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση με το άλλο φύλο. Εδώ έχομε δύο σημαντικά λάθη που γίνονται από τη μια από τους γονείς, και από την άλλη από τους εφήβους.

Οι γονείς ταράζονται πάρα πολύ και σοκάρονται από το ενδιαφέρον που δείχνουν τα παιδιά τους για το άλλο φύλο και ασκούν μια αγωγή που όχι μόνο δεν βοηθάει στη συνάντηση με το άλλο φύλο, αλλά και πολλές φορές είναι κατασταλτική και εκφράζει δικά τους προσωπικά προβλήματα, μερικές φορές και εξ΄ ονόματος της Εκκλησίας και της ορθόδοξης πίστης!

Τέτοιες συμπεριφορές, περιορίζουν την αυτοεκτίμηση των εφήβων , και πολλοί έφηβοι έχουν οδηγηθεί σε αλλεπάλληλους και αποτυχημένους δεσμούς, κατά βάσει μόνο από την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Επειδή έχουν ανεκπλήρωτη την ανάγκη της επιβεβαίωσης, την αναζητούν από κάπου και μόλις βρεθεί κάποιος /α να πει δύο ωραία λόγια, … αμέσως ερωτεύονται επιδερμικά και επιπόλαια , ακόμη και με απρόβλεπτες συνέπειες, όπως μια ξαφνική, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, με τις σοβαρότατες συνέπειες, που έπονται τέτοιων καταστάσεων.

Συνεπώς, το θέμα της αυτοεκτίμησης είναι πολύ σημαντικό στη ζωή κάθε ανθρώπου, σημαντικότερο όμως, στη ζωή του κάθε εφήβου.

4. Τι άλλο περιλαμβάνει η ενήλικη ζωή; Στόχους.

Ο ενήλικος βάζει στόχους και προσπαθεί να τους εκπληρώσει. Έχει ιδανικά, που όλοι γνωρίζουμε ότι διαμορφώνονται κατά την ηλικία της εφηβείας. Δικαίως λοιπόν έχει λεχθεί, ότι η εφηβεία είναι η ηλικία των ιδανικών. Έτσι,έχουμε το φαινόμενο, έφηβοι να ονειρεύονται να γίνουν ευεργέτες της ανθρωπότητας, ιεραπόστολοι, εφευρέτες, αλλά να βαριούνται να πάνε στη κουζίνα να φέρουν ένα ποτήρι νερό…

Στο σημείο αυτό, γίνονται δύο λάθη, που καταλαμβάνουν τα δυο άκρα. Το ένα άκρο είναι οι γονείς να ενισχύουν πολύ τα ιδανικά των εφήβων, να έχουν προσδοκίες μεγάλες, ώστε κάποια στιγμή, ο έφηβος να λυγίσει από το βάρος, που νοιώθει, ότι οι γονείς του φόρτωσαν στους ώμους του. Είναι τα παιδιά εκείνα, τα οποία αισθάνονται, ότι τους επιτρέπεται να είναι μόνο τέλεια, γιατί αν είναι κάτι λιγότερο, θα προδώσουν τις προσδοκίες των γονιών τους.

Στο άλλο άκρο, βλέπουμε την υποτίμηση των παιδιών από εμάς τους γονείς. Είναι τα παιδιά εκείνα στα οποία δεν πιστεύουμε, και περνούνε την εφηβεία τους μέσα σε μαρασμό, είναι τα παιδιά εκείνα που δεν μπόρεσαν να θέσουν στόχους και ιδανικά για τον εαυτό τους ,γιατί οι γονείς τους είχαν άλλα ιδανικά, πολύ υψηλά, που τα παιδιά δεν θέλησαν να ακολουθήσουν.

5. Η τελευταία λειτουργία που πρέπει να επιτελεστεί κατά την εφηβεία, είναι η ανάπτυξη μιας προσωπικής θρησκευτικότητας.

Στην παιδική ηλικία, το παιδί είχε κάποια σχέση με το Θεό και την Εκκλησία, από εμπιστοσύνη σε εμάς και από συνήθεια. Στη εφηβεία, έχουμε το περίφημο φαινόμενο της αμφισβητήσεως του Θεού και της Εκκλησίας. Κι είναι εύλογο το ερώτημα, γιατί αμφισβητούνται; Όχι μόνο, επειδή η κρίση καλλιεργείται και συμβάλλει σε αυτή την αμφισβήτηση, αλλά επειδή ο έφηβος επιθυμεί να διαμορφώσει μια προσωπική θρησκευτικότητα , δηλ. θέλει ως ενήλικος να πιστεύει στο Θεό, επειδή ο ίδιος έχει πεισθεί για αυτό, να ακολουθεί το Θεό και την εκκλησία επειδή πραγματικά τον εκφράζει ,και όχι γιατί του το λέει, ή ακόμη χειρότερα, του το επιβάλλει κάποιος άλλος.

Ίσως τώρα, να αντιλαμβανόμαστε ότι οι πέντε παράγοντες που περιέγραψα παραπάνω και τα επαναλαμβάνω για να τα συγκρατήσουμε στη μνήμη μας, η πορεία προς την ανεξαρτησία, η καλλιέργεια της κρίσεως, η ανάπτυξη του ερωτικού ενδιαφέροντος, οι στόχοι και τα ιδανικά, και η προσωπική θρησκευτικότητα, ίσως τώρα λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε γιατί δημιουργούν μεγάλη αναταραχή μέσα στην οικογένεια.

Επειδή αγνοούμε το τι είναι η εφηβεία, δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση των εφήβων μας, αδυνατούμε να καταλάβουμε πως νοιώθουν αυτοί οι εξελισσόμενοι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά που ονομάζονται έφηβοι, ώστε να τους συμπαρασταθούμε σε αυτή την προσπάθεια, την δύσκολη προσπάθεια για να κατορθώσουν, από παιδιά να γίνουν ενήλικες.

Θα ήθελα να τελειώσω λέγοντας, ότι η εφηβεία των παιδιών μας είναι μια καταπληκτική εμπειρία και για τη δική μας ζωή. Είναι ευκαιρία, να δούμε νέες πτυχές του χαρακτήρα μας, που δεν τις είχαμε σκεφτεί ποτέ. Οι έφηβοι έχουν την ικανότητα, να φέρουν στη επιφάνεια τα κρυφά μας ελαττώματα . Μας ωθούν σε συμπεριφορές τέτοιες ,που φέρνουν στην επιφάνεια τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας, τρωτά σημεία του χαρακτήρα μας, που δεν φανταζόμαστε ότι είχαμε, και έτσι μας ευεργετούν. Είναι ευεργέτες μας οι έφηβοι, μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να τον διορθώσουμε.

Επομένως, η εφηβεία είναι μια πρόκληση για ολόκληρη την οικογένεια. Είναι μια ηλικία που την περνάει ένας, αλλά έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την οικογένεια.

Αν ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση και πρόσκληση συνάμα, θα κτίσουμε μια πολύ καλύτερη σχέση με τα παιδιά μας

Αν δεν ανταποκριθούμε, θα δούμε την εφηβεία τους απλά σαν μια ενόχληση, θα υιοθετήσουμε τη σύγκρουση ως στάση αντιμετώπισης της κρίσης. Θα είμαστε ανικανοποίητοι, και γονείς και παιδιά, ίσως για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Πηγή: Κοίμηση Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού

το διαβάσαμε εδώ

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός" στηρίζει τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.

Εκπαιδευτικοί που συμμετέχουμε στην νεοσύστατη ομάδα "Ο Παιδαγωγός", ανταποκριθήκαμε με προθυμία στο κάλεσμα της ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης και συμμετείχαμε στην ημερήσια αποστολή που έγινε στην Κορυτσά και στην Πολένα της Β.Ηπείρου το Σάββατο 29/10/2011.


Δυο λόγια για την περιοχή της Κορυτσάς
Η κατάσταση στην περιοχή της Κορυτσάς Β.Ηπείρου θυμίζει έντονα την περιοχή της Μακεδονίας στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων, αν και γνωρίζει την Ελληνική της καταγωγή-την οποία δήλωσε και στην πρόσφατη απογραφή- είναι Αλβανόφωνη. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να εκφράζουν την δίψα τους για Ελλάδα και Ορθοδοξία.
Στον αντίποδα, Ρουμάνοι προσπαθούν να προσεταιριστούν τον βλαχόφωνο πληθυσμό της Κορυτσάς, καθολικοί και προτεστάντες επιδιώκουν να διευρύνουν την παρουσία τους στην περιοχή και δεκάδες τζαμιά χτίζονται με χρήματα Αράβων ακόμη και σε χωριά που δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι. Κι όμως, παρά το ότι η στήριξη από το επίσημο Ελληνικό κράτος είναι μικρή η καρδιά της Κορυτσάς χτυπάει ΕΛΛΑΔΑ!

Περιγραφή της Αποστολής
Η αποστολή ξεκίνησε νωρίς το πρωί από τη Θεσσαλονίκη. Φθάσαμε στην Κορυτσά όπου διαπιστώσαμε την άψογη προετοιμασία της ομαδικής βάπτισης των 19 αδερφών μας της Β.Ηπείρου από εθελοντές και εθελόντριες της ΣΦΕΒΑ. Οι χιτώνες και τα ρούχα των προσερχομένων , με τα ονοματεπώνυμά τους έτοιμα για να ξεκινήσει το μυστήριο.



Σε μια ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα τελέστηκε η Βάπτιση.
Δεκαεννέα παριστάμενοι Ελλαδίτες προσφέρθηκαν να γίνουν ανάδοχοι των νεοφωτίστων.






Ακολούθησε κοινή τράπεζα που φιλόξενα μας παρέθεσαν οι κάτοικοι του χωριού Πολένα στο χωριό τους.


Στέψη ζευγαριών στην Πολένα Κορυτσάς
Το απόγευμα της ίδιας μέρας στην εκκλησία του χωριού έγινε το μυστήριο του Γάμου για 8 ζευγάρια. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη καθώς τα περισσότερα από τα ζευγάρια αυτά παρέμεναν αστεφάνωτα, λόγω της υποχρεωτικής επιβολής της αθεΐας στην Αλβανία και της απαγόρευσης τέλεσης οποιασδήποτε θρησκευτικής ιεροτελεστίας για μεγάλο χρονικό διάστημα (1967-1990).
Σε περασμένη ηλικία οι περισσότεροι, αξιώθηκαν από το Θεό να λάβουν την ευλογία της εκκλησίας και να νομιμοποιήσουν τη συζυγική τους σχέση.


Μία ακόμη περιγραφή της αποστολής μπορείτε να διαβάσετε από την επίσημη ιστοσελίδα της ΣΦΕΒΑ κάνοντας πατώντας εδώ (http://www.sfeva.gr/97550335.el.aspx)

Βίντεο (μεγάλης διάρκειας) με στιγμιότυπα από τη Βάπτιση μπορείτε να δείτε εδώ:


Οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαμε στην παραπάνω αποστολή είχαμε ενημερωθεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Αν επιθυμείτε κι εσείς να λαμβάνετε σχετικές ενημερώσεις παρακαλούμε στείλτε τα στοιχεία σας (ονοματεπώνυμο, σχολείο, τηλέφωνο, εμαιλ) στην ηλεκτρονική μας δ/νση: opaidagogos@gmail.com