Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την πρόταση για κατάργηση του εκκλησιασμού της κ. Ρεπούση


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 30ῃ Ἰουλίου 2012


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ἡ ἐντιμοτάτη κυρία Μαρία Ρεπούση, Βουλευτής τῆς ΔΗΜΑΡ στήν Α΄ Περιφέρεια Πειραιῶς, ἐκπροσωποῦσα 1629 ψηφοφόρους ἐπί συνόλου 120.000 τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, ὑπέβαλε πρόταση στό Κοινοβούλιο γιά τήν κατάργηση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν μαθητῶν ὡς δῆθεν ἀντικειμένου στόν εὐρωπαϊκό προσανατολισμό τῆς σχολικῆς κοινότητας. Ἀπό τήν πρόταση τῆς κ. Βουλευτοῦ, πού ἐξελέγη καί στήν Μητροπολιτική μου Περιφέρεια προκύπτουν τά ἀκόλουθα:

1. Ἡ ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση συλλαμβάνεται ἀγνοοῦσα ὅτι Νόμος δέν ἔχει  ἰσχύ καταργήσεως τοῦ Συντάγματος, τοῦ θεμελιώδους Νόμου τοῦ Κράτους, τό ὁποῖο προβλέπει στό ἄρθρο 16 ὅτι: «2. Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Ὅπως δέ προβλέπει ἡ νομολογία τοῦ ΣτΕ μέ δύο ἀποφάσεις της, ἡ ἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως συνάπτεται ἀρρήκτως μετά τῆς ἐπικρατούσης ἐν Ἑλλάδι θρησκευτικῆς παραδοχῆς τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος.

2. Ἡ ἐντιμοτάτη κ. Ρεπούση εἰσῆλθε στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο μέ τήν προτίμηση 1629 ψηφοφόρων ἐπί συνόλου 7534 τοῦ κόμμματος ΔΗΜΑΡ στήν Α΄ Περιφέρεια Πειραιῶς πού ἀπαρτίζεται ἀπό 120.000 ψηφοφόρους. Ὅταν λάβει κανείς ὑπ’ ὄψιν του τά ἀμάχητα στοιχεῖα τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας τοῦ Μαΐου 2012 στήν ἐν λόγῳ ἐκλογική περιφέρεια, ὅπου ὑπῆρχε ἡ σταυροδοσία, ὅτι ὁ κ. Δημήτριος Καρύδης τοῦ κόμματος ΠΑΣΟΚ πού συνεκέντρωσε 4422 ψήφους, ὁ κ. Σπυρίδων Σπυρίδωνος τοῦ κόμματος ΝΔ πού συνεκέντρωσε 5541 ψήφους, ἡ κ. Ἑλένη Σταματάκη τοῦ κόμματος ΣΥΡΙΖΑ πού συνεκέντρωσε 4334 ψήφους, ὁ κ. Σάββας Τσίμπογλου τοῦ κόμματος ΚΚΕ πού συνεκέντρωσε 2299 ψήφους καί ὁ κ. Γεώργιος Ζησιμάτος τοῦ κόμματος Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες πού συνεκέντρωσε 2376 ψήφους δέν ἐξελέγησαν, ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τήν πολιτική βαρύτητα καί τό πολιτικό ἐκτόπισμα τῆς κ. Ρεπούση πού ἐξελέγη κατά παράβαση κάθε ἐννοίας ἀναλογικότητος δυνάμει

Ὀρθοδοξία καὶ Παιδεία

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Ἀκούγονται κατὰ καιροὺς ἀπόψεις στελεχῶν τῆς Ἀριστερᾶς κατὰ τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ κατὰ τοῦ ἐκκλησιασμοῦ στὰ σχολεῖα. 
Ἐπειδὴ ὅλοι αὐτοὶ ἐπικαλοῦνται ἀορίστως καὶ ἀσαφῶς τὸ Σύνταγμα, τὶς Διεθνεῖς Συμβάσεις Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἢ κάποιες ἄλλες ἀξίες, κρίνω σκόπιμο νὰ θυμίσω ὅτι τὸ 1995 τὸ Ἀνώτατο Διοικητικὸ Δικαστήριο τῆς χώρας μας, δηλαδὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΈ), ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ζήτημα τῆς ὀρθόδοξης ἀγωγῆς στὴν ἑλληνικὴ στοιχειώδη καὶ μέση παιδεία. 
Ἡ ἀπόφαση ποὺ ἐλήφθη βασίζεται στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα καὶ στὴ Συνθήκη τῆς Ρώμης τοῦ 1950 περὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ Ἐλευθεριῶν. Η ἀπόφαση, μὲ ἀριθμὸ 3356 1995, θὰ μποροῦσε νὰ συνοψιστεῖ ὡς ἑξῆς, ἀποφεύγοντας τὴν αὐστηρὴ νομικὴ ὁρολογία γιὰ διευκόλυνση τῶν ἀναγνωστῶν μας: 
1. Το Σύνταγμά μας ἀναγνωρίζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία, δηλαδὴ ὡς θρησκεία τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων. 
2. Παράλληλα τὸ Σύνταγμα κατοχυρώνει τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, εἰδικότερη ἐκδήλωση τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ γονέα ἢ τοῦ κηδεμόνα νὰ διαπαιδαγωγεῖ τὰ παιδιά του ἢ τοὺς ὑπ' αὐτοῦ κηδεμονευομένους συμφώνως πρὸς τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις, δικαίωμα τὸ ὁποῖο ἔχει πλέον καὶ διεθνῆ κατοχύρωση. 
3. Η Πολιτεία ὑποχρεοῦται νὰ διδάσκει στὰ τῶν Θρησκευτικῶν κατὰ τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ δόγμα καὶ μάλιστα ἐπὶ ἱκανὸ ἀριθμὸ ὡρῶν, διότι τὸ δόγμα αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴ θρησκεία τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ πολίτες ἐξάλλου ἔχουν ἀπὸ τὸ Σύνταγμα τὸ δικαίωμα νὰ ἀξιώσουν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία νὰ παρέχει στὰ παιδιὰ τοὺς θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση σύμφωνη μὲ αὐτὸ τὸ δόγμα. 
4. Ο ἁπλὸς νόμος δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαγορεύσει τὴ διδασκαλία τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος στὰ σχολεῖα, γιατί διαφορετικὰ θὰ παραβίαζε τὶς διατάξεις τοῦ Συντάγματος ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία καὶ στὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων ὑπηκόων, οἱ ὁποῖοι στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία ἀνήκουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 
5. Κάθε ἑτερόδοξος (χριστιανὸς μὴ ὀρθόδοξος), ἐτερόθρησκος (π.χ, μουσουλμάνος, ἰνδουιστὴς κ.α.), ἄθρησκος ἢ ἄθεος μαθητὴς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μὴν παρακολουθήσει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ νὰ μὴ συμμετάσχει στὴν προσευχὴ ἢ στὸν ἐκκλησιασμό. 
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι τὸ μόνο ἁρμόδιο ὄργανο γιὰ νὰ ἑρμηνεύει τὸ Σύνταγμα σὲ συνδυασμὸ καὶ μὲ τὶς διεθνεῖς συμβάσεις ποὺ ὑπέγραψε ἡ χώρα μας, δηλαδὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ἀναγνωρίζει τὴν ὑποχρέωση στὴ δημόσια διοίκηση νὰ διδάσκει στοὺς μαθητὲς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν βασισμένο στὰ δόγματα καὶ στὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας. Βρίσκει, ὅμως,

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ


Πόσες χιλιάδες χιλιάδων λήψεις πρέπει να έγιναν για να βγει αυτό το άρτιο (και μουσικά) αποτέλεσμα.
Όμως το τέλος του βίντεο δεν είναι ισάξιο όλης αυτής της προσπάθειας.

ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΙΟΤΙΚΟ VIDEO! ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!
Η Ελλάδα από ψηλά (Υψηλή Ανάλυση) - Aerial viewing of Greece (Full HD)



Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Η πολυπολιτισμική "θρησκειολογία" στην υπηρεσία της Νέας Τάξης

Η πολυπολιτισμική "θρησκειολογία" ως παιδαγωγικός αχταρμάς στην υπηρεσία της Νέας Τάξης, και ο ρόλος των "προοδευτικών" θεολόγων στην πνευματική πλάνη των Ελλήνων:

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Αγ. Γεώργιος (Ροτόντα) Θεσσαλονίκης: ένας ναός - πολιτιστικό μνημείο μετατρεπεται σε δημόσιο ουρητήριο

Ως εκπαιδευτικοί και ως Ορθόδοξοι πιστοί, ως Έλληνες πολίτες και ως δημότες της Θεσσαλονίκης, δεν μπορούμε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε αυτή την ΠΑΡΑΚΜΗ. Αναδημοσιεύουμε από το τοπικό Ιστολόγιο ΤΑΧΑΛΙΑ:

 

Δημόσιο ουρητήριο κατάντησε η Ροτόντα και δεν ενδιαφέρεται κανείς ! 

 


Επιστολή της κ.Μ.Χατζοπούλου στο Δήμο Θεσσαλονίκης:
Σας έχω στείλει άπειρες φορές διαμαρτυρία για τη περιοχή του ΜΝΗΜΕΙΟΥ της Ροτόντας το οποίο εδώ και ένα χρόνο είναι εγκαταλειμμένο από αλλοδαπούς μικροπωλητές. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ; Τι σας κάνει να..
πιστεύετε ότι αξίζουμε ως κάτοικοι να μας αγνοείτε έτσι στις εκκλήσεις μας για λίγο προσοχή; Ξέρετε τη σημασία και την αξία του μνημείου της Ροτόντας Από τη μια υποκρίνεστε πως ενδιαφέρεστε για τον ποιοτικό τουρισμό της πόλης μας και από την άλλη αφήνετε συνειδητά το ωραιότερο μνημείο να καταστεί Γκέτο λαθρομεταναστών.


Το Μνημείο της Ροτόντας Θεσσαλονίκης, λόγω της σπουδαιότητάς του και της μοναδικής οικουμενικής του αξίας είναι εγγεγραμμένο στον κατάλογο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Η αλγεινή εικόνα όμως που παρουσιάζει αυτό τούτο το Μνημείο, αλλά και ο

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Ελληνική γλώσσα: Περί του τελικού «ν»…

Με αφορμή το εξαίρετο άρθρο του κ. Δημήτρη Νατσιού με τίτλο: “Ελληνική γλώσσα: «νικήτρα του θανάτου»”, δίνονται παρακάτω μερικές διευκρινήσεις όσον αφορά το τελικό «ν» όπως και τον φθόγγο «ν» της γλώσσας μας. (από βιβλίο της κας Άννας Τζιροπούλου-Ευσταθίου)

Το «ν» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΟΠΟΥ ΥΠΟΝΟΕΙΤΑΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Δεν εφαρμόζουμε φωνητική γραφή. Το «ν» πρέπει να γράφεται π ά ν τ ο τ ε, ιδιαιτέρως στην αιτιατική του αρσενικού άρθρου «τον», όχι απλώς δια λόγους ευφωνίας αλλά κυρίως από την ανάγκη ληκτικήςδιαφοροποιήσεως του αρσενικού γένους από το ουδέτερον. Άλλο είναι: «μου μίλησε για το φοβερό συμβάν» και άλλο «μου μίλησε για το (δηλ. τον) φοβερό πόλεμο».

Εάν διαβάσουμε κάπου: «… εθαύμασε το συννεφιασμένο…» αναμένουμε ουδέτερο ουσιαστικό, π.χ. «εθαύμασε το συννεφιασμένο τοπείο». Εάν όμως μας προκύψη ουσιαστικό αρσενικού γένους, διακόπτουμε την ανάγνωσι και γυρίζουμε πίσω ώστε να αποκαταστήσουμε νοερά το ορθό γένος: «εθαύμασε το-ν συννεφιασμένον ουρανό» η γραφή «το συννεφιασμένο ουρανό» είναι όχι μόνον βαρβαρισμός αλλά και παράνοια. Δεν υπάρχει κανών που να εξισώνη την γραφή όταν μιλάμε για «το βάρβαρο έθιμο και το(ν)  βάρβαρον άνθρωπο». Τουναντίον, στην περίπτωσι αρσενικού γένους η ελληνική γλώσσα υπερτονίζει το «ν»: «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΜ ΒΑΡΒΑΡΟΝ» διαβάζουμε σε αρχαίες ελληνικές επιγραφές. (βλ. Στήλη Τροιζήνος, βιβλ. Β’ Έτους, Μαθ. 6ον)

 

Προσοχή επίσης στην ορθή γραφή του αρνητικού μορίου «δεν». Άλλο το αρνητικό «δεν» και άλλο ο σύνδεσμος «δε». Η ισοπέδωσις των δύο αυτών μορίων και η επιβολή του ενιαίου – αγκυλωμένου τύπου «δε», τις περισσότερες φορές αλλοιώνει τελείως το νόημα.

 

Παράδειγμα: (από το βιβλίο «ΑΛΛΕΡΓΙΑ» του Β. Άντο σ.13) «Η κατάσταση αυτή δε συνοδεύεται από πόνο…» ο αναγνώστης αδυνατεί να πληροφορηθή την ορθή έννοια, αφού μαζί με τα «ν» απουσιάζει επίσης η ορθή στίξις. Τελικά «η κατάσταση αυτή» συνοδεύεται από πόνο ή όχι;

 

Ο Γιάννης Γραβριηλίδης στο βιβλίο του «Η ανεπάρκεια της Ελληνικής Γλωσσικής Επιστήμης» επισημαίνει:

«Σύμφωνα με τον μοναδικό κανόνα της σοβαρής γλωσσολογίας μας, ο φθόγγος (και το γράμμα) ν, ανεξαρτήτως της θέσεως του μέσα στην λέξι, έχει την ίδια αξία με τους άλλους φθόγγους (και γράμματα) της ελληνικής γλώσσας, επομένως, διατηρείται πάντοτε, προκειμένου να προσφέρη στον ακροατή ή αναγνώστη στην σημασιολογική και γραμματική (μαθηματική) πληροφόρησι, για την οποίαν υπάρχει. Οι επινοήσεις του γλωσσικού κατεστημένου (της ελαφράς γλωσσολογίας) τριών κανόνων και μιας εξαιρέσεως σχετικά με την διατήρησι ή απάλλειψι του τελικού ν- εκ του πονηρού εισί!».

 

Ο «διωγμός του νυ» δυσκολεύει ιδιαιτέρως και τους ξενόγλωσσους σπουδαστάς της νέας ελληνικής οι οποίοι δεν γνωρίζουν το γένος (αρσενικό ή ουδέτερο) των ουσιαστικών. Η παραλλαγμένη σημερινή αιτιατική τους παγιδεύει. Πως είναι το όνομα στην ονομαστική; «ο δάσκαλος» η «το δάσκαλο»; «ο δήμαρχος» ή «το δήμαρχο»;

 

Η αυτή σύγχυσις επικρατεί και στα τοπωνύμια: «το Νέο Κόσμο», «στο Σχοινιά», «στο Μαραθώνα» κ.ο.κ.

 

Το γράμμα «Ν» είναι βασικός και σπουδαίος φθόγγος της ελληνικής γλώσσας. Όχι μόνον διότι διευκρινίζει το γένος, όχι μόνον επειδή συντελεί στην ευφωνία. Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Σύνοψη Υπομνήματος του καθηγητή Ηρακλή Ρεράκη προς τη Σύνοδο για το πολοτικό Πρόγραμμα Σπουδών και τον Οδηγό εκπαιδευτικού στα Θρησκευτικά



ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΗΡΑΚΛΗΣ  ΡΕΡΑΚΗΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ
ΤΗΛ. – FAX ΓΡΑΦΕΙΟΥ : 2310997113 ΚΙΝ. 6936977074
e m a i l: irerakis@past.auth.gr

Θεσσαλονίκη, 04 Ιουλίου 2012

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Το κείμενο που σας διαβιβάζω με την παρούσα, αποτελεί προϊόν επίπονης διεξοδικής επιστημονικής μελέτης του Νέου Προγράμματος Σπουδών ΠΣ καθώς και του Οδηγού Εκπαιδευτικού (ΟΕ) στα Θρησκευτικά (ΜτΘ).

Στη μελέτη αυτή με οδήγησε η αίσθηση ηθικού και ειδικού χρέους μου, ως Καθηγητή της Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής, πρωτίστως όμως ως Ορθοδόξου Χριστιανού και Έλληνα πολίτη που διαβλέπει τις ατραπούς στις οποίες οδηγείται η θρησκευτική αγωγή στη Χώρα μας..

Ήταν προφανές, σήμερα είναι καταφανές, ότι η θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών επιχειρείται να αλλοιωθεί και να αποστασιοποιηθεί από κάθε τί ορθόδοξο. Επιγραμματικά:
1. Στο όνομα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας, το ΜτΘ χάνει πλέον τον ορθόδοξο προσανατολισμό του. Αντίθετα, θέτει ως ευθύ στόχο μια ανούσια συγκρητική θρησκευτικότητα, αναμιγνύοντας στοιχεία από πέντε Ανατολικές Θρησκείες (Ιουδαϊσμό, Ισλαμισμό, Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Κομφουκιανισμό) και τρεις χριστιανικές διδασκαλίες, (Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμό και Προτεσταντισμό).
2. Δεν υπάρχουν πλέον, στο ΜτΘ, η πίστη, η αναφορά στο Θεό, καθώς και η εν Χριστώ θεμελίωση του τρόπου ζωής του ανθρώπου.
3. Ο Ιησούς Χριστός θεωρείται πλέον και προβάλλεται στους μαθητές, όχι ως Θεάνθρωπος, Σωτήρας και Λυτρωτής, αλλά ως ένας απλός δάσκαλος, δίπλα στο Μωάμεθ, το Βούδα και τον

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Σκέψεις με αφορμή μια ... αυτοκτονία (αληθινό περιστατικό)

αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Αντιπαρακμή
Πριν λίγες μέρες, κάποιος γνωστός μου, αυτοκτόνησε.
Τι έκανε όμως έναν δημόσιο υπάλληλο, κάτοχο πτυχίου, με μόνιμη εργασία, παντρεμένο (χωρισμένο για την ακρίβεια) και με παιδί, να προτιμάει τον θάνατο; Σας παρακαλώ, μην βιαστείτε να απαντήσετε με τη γνωστή "καραμέλα" για την "οικονομική κρίση".
Πριν την οικονομική , έχει προηγηθεί μια άλλη κατάρρευση, η ηθική, η ψυχική, η πνευματική.





Η πορεία της ζωή του
Ο Λ. πίστεψε στο πρότυπο  που του καλλιέργησαν οι γονείς του, το σχολείο του, η τηλεόραση.
Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος.
Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και αφού η τηλεόραση μας έπεισε ότι τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία, όταν θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα είχε χρήματα, δεν θα χρειαζόταν να μοχθεί κι έτσι θα ζούσε πλέον την υπόλοιπη ζωή του "ευτυχισμένος"!

Κι έβγαλε το Πανεπιστήμιο, και διορίστηκε στο δημόσιο (μία ακόμη εξασφάλιση σιγουριάς) και παντρεύτηκε, και απέκτησε και παιδί και σπίτι και αυτοκίνητο ...
Όλα σύμφωνα με το πρότυπο που του καλλιεργήσαμε.
Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα.  Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.

Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ακόμη νέος, οπότε με την εξασφαλισμένη εργασία του στο δημόσιο και την καλή του εμφάνιση, θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει μία άλλη "σύντροφο".
Και βρήκε, και νέα όνειρα και νέες ελπίδες ευτυχίας.
Αλλά κάπου εκεί, μαζί με το εσωτερικό κενό έρχεται και η οικονομική κατάρρευση. Τη θυμάστε εκείνη την "παραβολή του ασώτου" που ακούγαμε στην εκκλησία; Γιατί όταν η μικρότερη σε ηλικία όμορφη σύντροφος βλέπει να "τελειώνουν" τα χρήματα, τότε αισθάνεται ότι "κάτι δεν πάει καλά στη σχέση" και ψάχνει βρίσκει τον επόμενο ... "άντρα".
Οπότε ο πετυχημένος πτυχιούχος δημόσιος υπάλληλος μένει και πάλι, μόνος.



Μόνος ..
Και τότε είναι που αναρωτιέται πάνω σε τι θεμέλια έχτισε τη ζωή του και που πήγε  η ευτυχία που του υποσχόταν όλοι.
Και σε μια κοινωνία που ο καθένας επιδιώκει "να περνάει καλά", σε μια κοινωνία που οι φίλοι όταν δεν χρησιμεύουν ως "συνοδοί" στις εξόδους υπάρχουν επειδή μπορεί να μας φανούν "χρήσιμοι".
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πλέον συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συχωριανοί.
Σε μια κοινωνία που όσοι μπορούν, φοράνε τη μάσκα του "πετυχημένου" και "μοστράρουν" στην ανώνυμη πόλη και οι υπόλοιποι απλά αφήνονται στην τύχη τους.
Τότε το εσωτερικό κενό γίνεται δυσβάσταχτο.


Όμως ...
αν δεν άκουγε τις σειρήνες της ευδαιμονίας ..
  • αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με "τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του" (όπως μας είχε προτρέψει ο Θεός όταν μας έβγαζε από τον Παράδεισο).
  • αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας, που έκαναν τη φυλή μας να αντέξει πολλούς αιώνες, με σκληρές δοκιμασίες και πείνα και σκλαβιά, χωρίς κανείς να αυτοκτονεί
  • αν η καλοπέραση είχε αντικατασταθεί με την εγκράτεια, με την άσκηση, με τη νηστεία, με το αρχαιοελληνικό "μέτρο"
  • αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας ;)
  • αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες στην τηλεόραση βλέπαμε τις αγιογραφίες στα ταπεινά ξωκλήσια μας, τους άγιους της πίστης μας και τους εθνομάρτυρες του έθνους μας (κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τις εικόνες ηρώων από τις σχολικές αίθουσες και να τις αντικαταστήσουν από την "ξενοφοβία" το "ρατσισμό" και την "ανακύκλωση"!)
  • αν πρότυπό μας δεν ήταν  ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος "δυτικός" άνθρωπος  αλλά

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Δημήτρης Νατσιός, «Tο κακό θα μας έρθει από τους διαβασμένους. Θα βγούν πράγματα από το Σχολείο που ο νούς σας δεν φαντάζεται» (άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός).


Δημήτρη Νατσιού, Δασκάλου
[Εἰσήγησις στήν ΗΜΕΡΙΔΑ: "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 19-5-2012]

Στόν τόπο πού κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ᾿ ἅρματα, κρεμοῦν οἱ γύφτοι τά νταούλια». Συνοψίζει, νομίζω, εὐθύβολα ἡ λαϊκή θυμοσοφία αὐτό πού συμβαίνει τοῦτες τίς ἡμέρες στήν πατρίδα μας. «Θεέ μου τί βλέπομεν στίς μέρες μας» ἀναφωνοῦσε ὁ πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης, βλέποντας τούς καντιποτένιους τῆς ἐποχῆς του νά βυσσοδομοῦν ἐναντίον τῆς αἱματοκυλισμένης πατρίδος.


«Θεέ μου τί βλέπουμε στίς μέρες μας» ἀναφωνοῦμε καί ἐμεῖς, ἰδίως σήμερα, 19 Μαΐου ἡμέρα ὀδύνης καί  μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ρωμηῶν τοῦ Πόντου, βλέποντας «τίς ἀνθωποκάμπιες πού μαράζωσαν τό ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας» καταπῶς θά ᾿ λεγε ὁ Φώτης Κόντογλου, αὐτούς πού μαγαρίζουν τήν ἱστορία μας καί χλευάζουν ἥρωες σάν τόν ἀθάνατο Κολοκοτρώνη νά συνωστίζονται στά ἕδρανα τῆς Βουλῆς. Ἄν τίς τῦχες τῆς ἐμπερίστατης πατρίδας μας, τίς ἀναλάβουν οἱ ξιπασμένοι ἐκκλησιομάχοι, τότε ὅπως λέει ὁ ποιητής, «τό πιό φρικτό ναυάγιο θά ἦταν νά σωθοῦμε». Ἄν δέν γίνουμε Νινευΐτες, σωτηρία δέν πρόκειται νά ὑπάρξει. Κι᾿ ἄν θέλουμε νά ἀπομείνει μαγιά πρέπει νά ξεκινήσουμε ἀπό τό δημοτικό σχολεῖο, ὅπου ἀκόμη ἀντικρίζουμε τήν δροσιά καί τήν ἀθωότητα τοῦ παραδείσου.
Ὅμως καί ἐδῶ πρόλαβε ἡ ἐθνομηδενιστική λέπρα νά ἐνσταλάξει τίς ἀκαθαρσίες της. Κάποιοι ὅμως ἐντόπιζαν ἀπό τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ΄80, τῆς δεκαετίας τῆς φρίκης αὐτό πού προφήτεψε ὁ ἅγιος ἐθναπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. «Θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά σχολεῖα πού ὁ νοῦς σας δέν φαντάζεται».

Τό 1984 τό ἡσύχιο καί ταπεινό περιβόλι τῆς Παναγίας μας, κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν  παιδεία. Ἔγραφαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες «Ἀπό πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκῶς αὐξανομένη νά πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νά βγεῖ ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα ὁ Χριστός. Νά διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νά εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, πού τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νά παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας. Νά καταντήσουν τά παιδιά εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἤ φανεροῦ θηρίου».
Δυστυχῶς ὅλα αὐτά τά βιώνουμε σήμερα στά σχολεῖα, πού ἀντί νά εἶναι θεματοφύλακες τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας, «γυμνάσια πίστεως, ἀρετῆς καί ἀγάπης πρός τήν πατρίδα», ὅπως τά ὁραματιζόταν ὁ πρῶτος καί τελευταῖος Ὀρθόδοξος Κυβερνήτης, ὁ Ἰω. Καποδίστριας, μεταβλήθηκαν σέ μάνδρες ἀφιλοπατρίας, ἀπιστίας καί γλωσσικῆς ἀφασίας. Ποῦ; Στή χώρα τῆς Φιλοκαλίας. Ἐδῶ εἴχαμε καί ἔχουμε ἄφθονα τά πολυτίμητα  τζιβαϊρικά, στά κελάρια τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτικοῦ· τά περιφρονήσαμε καί σπεύσαμε νά τραφοῦμε μέ τίς γουρουνοτροφές, τά ξυλοκέρατα τῶν Εὐρωπαίων καί καταντήσαμε παλιόψαθα τῶν ἐθνῶν.

Σήμερα, σεβαστοί Πατέρες, κυρίες καί κύριοι, στά σχολεῖα ζοῦμε, ὅσοι ἔχουμε ἀνοιχτά κι᾿ ἄγρυπνα τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, μιά Πνευματική Γενοκτονία. Οἱ ἐχθροί, οἱ κρυοροδογκονιάρηδες  Γραικύλοι τῆς σήμερον, χτυποῦν δόλια καί ὕπουλα τρία κυρίως μαθήματα. Τήν ἱστορία πού συντηρεῖ τήν ἐθνική μνήμη, τά θρησκευτικά, διότι παιδαγωγοῦν εἰς Χριστόν καί τήν

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο υγιής πατριωτισμός (Απάντηση σέ παρερμηνεῖες). Γράφει ο Κωνσταντῖνος Χολέβας

Προσφάτως προβλήθηκαν ὁρισμένες ἀτεκμηρίωτες καί προκλητικές ἀπόψεις «μοντέρνων» θεολόγων, οἰ ὁποῖοι κατηγοροῦν καί παρερμηνεύουν τή διαχρονική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπέρ τοῦ πατριωτισμοῦ και τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος. 
Θεωροῦν ὅτι κακῶς ἀναφερόμαστε στήν Ὀρθοδοξία ὡς στοιχεῖο τῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητος καί ἐπί πλέον λέγουν ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ὑπῆρξαν μία παρένθεση, ἡ ὁποία πρέπει νά κλείσει..
Ὀρθότατα καί μέ πλούσια ἐπιχειρήματα ἀπήντησε ἤδη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Προσωπικά θά ἤθελα ἁπλῶς νά σημειώσω ὁρισμένες ἱστορικές παρατηρήσεις εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀπόψεων τοῦ Σεβασμιωτάτου.


 
Ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἤδη ὁ Ἡρόδοτος ἔχει παραδεχθεῖ ὅτι ἡ θρησκεία ἀποτελεῖ θεμελιῶδες συστατικό τῆς ταυτότητος ἑνός ἔθνους. Θεωρεῖ ὡς ἑνωτικά στοιχεῖα τῶν διασπασμένων ἑλληνικῶν πόλεων-κρατῶν τήν κοινή καταγωγή, τήν κοινή γλῶσσα, τήν κοινή θρησκεία καί τά ὁμοειδῆ (ὁμότροπα) ἤθη καί ἔθιμα. Ἐξ ἄλλου κατά τίς δύο χιλιετίες τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς τοῦ Γένους μας Ἕλληνες καί ξένοι ἔχουν καταγράψει τήν μεγάλη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς μας ἰδιοπροσωπίας. Ὁ ἀείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν πίστευε ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἐπεβίωσε ἐπί Τουρκοκρατίας κυρίως χάρις στήν σύνδεσή του μέ τόν πνευματικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ζάκ Λακαριέρ, Γάλλος συγγραφεύς πού ἐκοιμήθη πρό ὀλίγων ἐτῶν, σημειώνει: Μέσα στήν Ὀρθοδοξία ὁ Ἕλληνας νιώθει σάν στό σπίτι του. Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 σέ ὅλες τίς Ἐθνικές Συνελεύσεις τοῦ Ἀγῶνος ζητοῦν γραπτῶς νά ἰσχύσουν στήν Ἐλεύθερη Ἑλλάδα οἱ Νόμοι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Αὑτοκρατόρων, δηλαδή τῶν Βυζαντινῶν. Ὁ δέ πρῶτος Κυβερνήτης μας, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν ἐρωτᾶται ἀπο ξένους ποιόν λαό διοικεῖ, γράφει ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἀποτελεῖται ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι πιστεύουμε στήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁμιλοῦμε τήν ἑλληνική γλῶσσα τῶν πατέρων μας.
 
 
Χαρακτηριστικότατη ἀπόδειξη τῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στή διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τῶν τουρκοφώνων τῆς Καππαδοκίας καί τοῦ Πόντου. Ἄν καί ἐπί Τουρκοκρατίας αὐτοί οἱ ὁμοεθνεῖς μας ἔχασαν τή γλῶωσα τους και μιλοῦσαν στό σπίτι τουρκικά , ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἡ Θεία Λειτουργία τούς κράτησαν μέσα στό Γένος καί στήν ἑλληνικότητα. Ἀντιθέτως ὅποιος ἔχανε τήν πίστη του χανόταν καί γιά τό Ἔθνος. Τούρκευε ἤ φράγκευε ὅπως ἔλεγαν τότε. Οἱ ἐξισλαμισμένοι γίνονταν φανατικοί Τοῦρκοι καί μαινόμενοι διῶκτες τῶν Ρωμηῶν.
 
 
 
Ἡ Ἐκκλησία μαχόταν γιά τήν ἐθνική ἐλευθερία καί τήν ταυτότητα τοῦ Γένους μας καί πρίν ἀπό τήν Ἄλωση τοῦ 1453. Κακῶς λέγουν οἱ «μοντέρνοι» θεολόγοι ὅτι αὐτό τό ἐνδαιφέρον ἐμφανίσθηκε ὡς μία ἀναγκαστική λύση λόγῳ δουλείας, γι’αὐτό καί πρέπει τώρα νά σπάσει, νά διαρραγεῖ. Θυμίζω ὅτι ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. οἱ πρόγονοί μας εὐχαριστοῦν τήν Θεοτόκο γιά τήν ἐπέμβασή της ὑπέρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί κατά τῶν Ἀβάρων. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος περιήρχετο τά τείχη καί ἐνίσχυε ἠθικά τούς ἀμυνομένους μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης τόν 10ο αἰῶνα βρέθηκε δίπλα στόν Στρατηγό καί μετέπειτα Αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ καί μέ

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ ΚΙ’ ΟΙ ΓΥΑΛΙΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ τοῦ (†) Φώτη Κόντογλου

τοῦ (†) Φώτη Κόντογλου, ιδιαίτερα επίκαιρο ...
 
Υστερα ἀπὸ πολλὴ ἀπαντοχή, ἦρθε τέλος πάντων ἡ ἄνοιξη. Ἄρχισε ἡ γλυκύτητα τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἥλιος! Χαρὰ Θεοῦ! Ὅλα εἶνε χαρούμενα, ὁ οὐρανός, ἡ στεριά, ἡ θάλασσα, τὰ βουνά, τὰ δέντρα, τὰ ζῶα, τὰ πουλιά, οἱ ἄνθρωποι. Ἀκόμα κ᾿ οἱ ἄψυχες καὶ ψυχρὲς πέτρες σὰν νὰ μιλοῦνε, σὰν νὰ τραγουδοῦνε ἀπὸ χαρά. Τώρα δὲν ὑπάρχει κανένα ἄψυχο. Εὐχαριστοῦνε τὸν ζωοδότη ποὺ τοὺς δίνει τὴ ζωή, γιὰ νὰ χαίρουνται. Εὐχαριστοῦμε κ᾿ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὸν Χριστὸ ποὺ ἀναστήθηκε, γιὰ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς χάρισε καὶ γιὰ τὴ φλέβα τῆς χαρᾶς ποὺ ἀναβρύζει μέσα στὴν καρδιά μας, κ᾿ εὐφραινόμαστε ἀπὸ τὴν θαυμαστὴ πλάση του, μαζὶ μ᾿ ὅλα τὰ πλάσματά του. Σήμερα, σὰν νὰ μεταμορφωθήκαμε ὅλοι σὲ Ἀγγέλους, καὶ δοξολογοῦμε τὸν Κύριο, ποὺ εἶπε στὸν Ἰώβ: «Τὸν καιρὸ ποὺ γινήκανε τὰ ἄστρα, μὲ ὑμνήσανε μὲ τὶς φωνές τους ὅλοι οἱ Ἄγγελοί μου». Τώρα, τὸν ὑμνοῦν ὄχι μοναχὰ οἱ Ἄγγελοι, ποὺ τότε μονάχα ἐκεῖνοι εἴχανε πλασθῆ, ἀλλὰ κ᾿ οἱ ἄνθρωποι, κι᾿ ὅσα ἄλλα πλάσματα, πλασθήκανε ὕστερα ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους.

Ὁλόκληρη ἡ κτίση δοξάζει Ἐκεῖνον πού, μὲ τὴν παντοδυναμία του, τὴν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ χάος κι ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀνυπαρξίας. Κυττάζοντας αὐτὴ τὴν ἐξαίσια κτίση, ποὺ εἶνε στὸν αἰῶνα καταστολισμένη μὲ ἀμέτρητες χάρες, ὁ νοῦς μου πηγαίνει πάλι, αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες ἀνοιξιάτικες μέρες, στὸν Θεό, ποὺ εἶπε στὸν Ἰώβ: «Θὰ σὲ ρωτήσω, κ᾿ ἐσὺ θὰ μοῦ ἀποκριθῇς: Ποῦ ἤσουνα τὸν καιρὸ ποὺ θεμελίωνα τὴ γῆ; Πές μου το, ἂν ἔχῃς γνώση… Ἔφραξα τὴ θάλασσα μὲ καστρόπετρες, τῆς ἔβαλα σύνορα, καὶ τῆς εἶπα: Ὥς ἐδῶ θἄρθῃς καὶ δὲν θὰ πᾶς παραπέρα, καὶ μέσα στὸν ἑαυτό σου θὰ σκάζουνε τὰ κύματά σου. Ἢ μαζί σου ἔβαλα τάξη στὸ χάραγμα τῆς αὐγῆς; Κι’ ὁ αὐγερινὸς γνωρίζει τὴν τάξη του… Ἢ μήπως ξέρεις τὸ δίχτυ τῆς Πούλιας καὶ τὸν φράχτη τοῦ Ὠρίωνα, ἢ γνωρίζεις τὰ γυρίσματα τοῦ οὐρανοῦ; Ἢ θὰ φωνάξῃς τὸ σύννεφο καὶ θἄρθῃ, καὶ θὰ σοῦ ὑπακούσῃ καὶ θὰ ῥίξῃ φοβερὴ νεροποντή; Ἢ θὰ στείλῃς τ᾿ ἀστροπελέκια καὶ θὰ τρέξουνε; Ποιός ἔδωσε στὶς γυναῖκες τὴ σοφία τ᾿ ἀργαλιοῦ καὶ τὴ γνώση στὸ κέντημα; Ἢ ἀπὸ τὴ δική σου φώτιση στέκεται ἀκίνητο τὸ γεράκι καὶ πετᾶ, κυττάζοντας κατὰ τὸ νοτιά; Ἤ, μὲ τὴ δική σου προσταγὴ ψηλώνει στὸν οὐρανὸ ὁ ἀητός, κι᾿ ὁ ἁγιούπας (γύψ) κάθεται ἀπάνω στὴ φωλιά του καὶ κλωσσᾶ, ποὺ εἶνε κανωμένη στὴν ἄκρη στὸν βράχο, κι᾿ ἀπὸ κεῖ γυρεύει νὰ βρῇ τὴ θροφή του; Τὰ μάτια του ἀπὸ μακρυὰ σημαδεύουνε…».

Φέρνοντας στὸν λογισμό μου αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνομαι τὴ φύση, φύση ἁγιασμένη, ἱερὸ ἔργο τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ, ποὺ δημιουργώντας την, ἔχυσε τὴν ἀγάπη του μέσα σὲ κάθε πλάσμα, στὶς φλέβες τῆς γῆς, στὶς φλέβες τῆς θάλασσας, στὶς φλέβες τῶν ζώων καὶ τῶν ἀνθρώπων.

Κάθουμαι στὸ μικρὸ περιβολάκι μας, καὶ μέσα στὴν ἡσυχία ποὺ εἶνε γύρω μου, νοιώθω μυριάδες πλάσματα, φωνὲς ποὺ δὲν ἀκούγονται, καὶ ποὺ ἔρχουνται ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ ζωντανὰ ποὺ βρίσκουνται μακρυά, ἀλλὰ κι᾿ ἀπὸ τὰ χρωματιστὰ λουλούδια, ἀπὸ τὰ χλωρὰ καὶ καινούργια φύλλα τῶν δέντρων, ἀπὸ τὰ σκαθάρια, ἀπὸ τὰ μαμούδια, ἀπὸ τὰ πεταλούδια κι᾿ ἀπὸ τὰ μυγάκια ποὺ τριγυρίζουν πετώντας ἀνάμεσα στὰ δροσερὰ ἄνθια καὶ στὶς πρασινάδες. Μονάχα τὰ πουλάκια τ᾿ ἀκούγω νὰ κελαϊδοῦν μὲ τ᾿ αὐτιά μου. Ὅλα σήμερα εἶνε εὐτυχισμένα.

Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶνε ζεστὴ καὶ μοσκοβολημένη, κι᾿ ὁ ἀγέρας μπαίνει δροσερὸς μέσα σου καὶ φτάνει ὥς τὴν καρδιά σου. Ἀπὸ μέσα της ἔχουνε φύγει τὰ πάθη ποὺ τὴ μολεύανε, κι᾿ ἀπόμεινε καθαρή. Κι᾿ οὔτε νὰ νοιώσῃς κἄν μπορεῖς πιὰ τί θὰ πῇ κακία. Μέσα σὲ μιὰ τέτοια βλογημένη πλάση, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουνε ἄνθρωποι φθονεροί, ραδιοῦργοι, μικρολόγοι, φιλοκατήγοροι, ἀχάριστοι, αἱμοβόροι. Ἡ κακία σοῦ φαίνεται σὰν ψευτιά, σὰν ἕνας βραχνᾶς ποὺ σκόρπισε, καὶ δὲν ὑπάρχει πιὰ στὸν κόσμο.

Ὡστόσο, λίγο παραπέρα ἀπὸ τοῦτο τὸ μικρὸ περιβολάκι, ποὺ εἶνε τρυπωμένο ἀνάμεσα σὲ μικρὰ σπίτια καὶ σὲ μαντρότοιχους, οὐρλιάζει τὸ ἀνύσταχτο τέρας ποὺ λέγεται ζωή, κοινωνία καὶ πολιτισμός, ἡ σατανικὴ τούτη μηχανὴ ποὺ τὴν ἔκανε ἡ πονηρὴ διάνοια τ᾿ ἀνθρώπου. Τὴν ἔκανε γιὰ νὰ τὴν ἔχῃ σκλάβα του, μὰ ἐκείνη τὸν ἅρπαξε στὶς ρόδες της, τὸν μπέρδεψε στὰ γκρανάζια της, καὶ τὸν στριφογυρίζει δίχως ἔλεος. Τὸν ζάλισε σὰν τὸν σκύλο ποὺ κυνηγᾶ τὴν οὐρά του. Ὁ δυστυχὴς παραπατᾶ ζαλισμένος, λαχανιασμένος, μισοπεθαμένος, μὰ ὡστόσο, αὐτὸ τὸ κουρέλι θαρρεῖ πὼς γίνηκε θεός, τρισευτυχισμένος ἐξουσιαστὴς τῆς γῆς καὶ τ᾿ οὐρανοῦ, σκλάβος ποὺ ἔκανε ὁ ἴδιος τὶς ἁλυσίδες ποὺ εἶνε δεμένος γιὰ πάντα.

 
Κατεβαίνω στὴ Βαβυλῶνα [=Ἀθήνα] ὅσο μπορῶ πιὸ σπάνια, κι᾿ ὅποτε κατέβω στοὺς μεγάλους δρόμους, κιντυνεύω νὰ χάσω τὸν ἑαυτό μου. Συλλογίζομαι τὴ φωλιά μου, τὸ κηπάκι μου, τὰ πουλάκια, τὶς πεταλοῦδες, τὰ μερμήγκια, τὰ μυγάκια, ὅλα αὐτὰ τὰ ξεχασμένα πλάσματα ποὺ εἶνε σὰν ἐμένα, τιποτένια καὶ βιάζουμαι νὰ γυρίσω πίσω. Στὴν πολιτεία σὰν νὰ εἶμαι ξένος καὶ ξενητεμένος, σὰν νὰ ἦρθα πρώτη φορὰ σὲ μεγαλούπολη. Οἱ φάτσες ποὺ ἔχουνε οἱ ἄνθρωποι εἶνε δίχως ἔκφραση. Μοῦ φαίνουνται τόσο ξένοι, ποὺ λὲς καὶ βρίσκουνται στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου, κι᾿ ἀκόμα μακρύτερα. Μακρυά, πολὺ μακρυά! Ἄλλης φυλῆς ἄνθρωποι, ἄλλα φερσίματα. Ἄλλα μυαλά, ἄλλα αἰσθήματα, ἀπότομοι, ἀσυμπάθητοι, ἀδιάφοροι, πεθαμένοι!

Μαζεύουνται κοπάδια-κοπάδια στὰ σταυροδρόμια, καὶ περιμένουνε ν᾿ ἀνάψῃ τὸ πράσινο φανάρι γιὰ νὰ περάσουνε ἀντίκρυ. Στριμώχνουμαι κ᾿ ἐγὼ ἀνάμεσά τους, σὰν κανένα γίδι μέσα στὰ γίδια. Σὰν νὰ βρισκόμαστε στὴ δευτέρα Παρουσία!

Ἄλλα κοπάδια σπρώχνουνται μπροστὰ στὶς ἐκκλησιὲς τῆς νέας θρησκείας, στοὺς κινηματογράφους. Οἱ πόρτες, τὰ τζάμια κ᾿ οἱ τοῖχοι εἶνε γεμᾶτοι ἀπὸ γυμνὲς γυναῖκες ζωγραφισμένες. Ἕνα κορμὶ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, καὶ μ᾿ αὐτὸ τρώγεται μέρα-νύχτα. Τὸ γυρίζει ἀπὸ δῶ, τὸ γυρίζει ἀπὸ κεῖ, τὸ μισογυμνώνει, τὸ ξεγυμνώνει ὁλότελα, ξανὰ τὸ μισοντύνει, κ᾿ ἔτσι βασανίζεται, δὲν ξέρει τί νὰ τὸ κάνῃ. Ἔ, κακορρίζικε ἄνθρωπε, τὸ ξεγύμνωσες, τὸ γύρισες ἀπὸ δῶ κι᾿ ἀπὸ κεῖ. Κ᾿ ἔπειτα, τί ἔκανες τάχα; Τὸ βρώμισες, τὸ μόλεψες, τὸ κουρέλιασες, τὸ ρεζίλεψες, κι᾿ ἀκόμα