ΠΕΤΡΑΧΕΙΛΙ Η ΚΑΡΥΟΦΥΛΙ; (3 Ιεράρχες- 2η ομιλία)

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Οι χρυσές εφεδρείες του πνεύματος

Όταν ένα κράτος δεν έχει μάχιμο, κανονικό στρατό, καλεί τις εφεδρείες, καλεί από το απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν τις παλιές σειρές στρατιωτών, οι οποίοι και περισσότερη πείρα πολέμου έχουν, αλλά και το στήθος τους είναι γεμάτο παράσημα.

Έτσι κι εμείς, επειδή στερούμαστε σχεδόν καθ΄ ολοκληρίαν συγχρόνων γενναίων παραδειγμάτων στο χώρο του πνεύματος και μεγάλων εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, και, ανακυκλώνουμε συνεχώς, επ΄ εσχάτων των ημερών τη μετριότητά μας, θα καταφύγουμε σήμερα στις δεξαμενές της Αγίας μας Εκκλησίας και θα ανασύρουμε από τις δέλτους του ουρανού άγια ονόματα, εύοσμα άνθη του Παραδείσου, αστέρες πολύφωτους, για να φωτίσουν το σκοτάδι της σημερινής καταστάσεως.

Στο πρόσφατο παρελθόν, και μόνο που ζούσε ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης, κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης, κι αυτό ήταν μια παρηγοριά. Τώρα θυμόμαστε τη φωτεινή πορεία που διέδραμε στο σύγχρονο πνευματικό στερέωμα της ελληνικής Ορθοδοξίας και δοξάζουμε το Θεό που μας τον χάρισε για εκατόν τόσα χρόνια.

Θυμόμαστε τον αείμνηστο Μητροπολίτη Κονίτσης κυρό Σεβαστιανό Οικονομίδη και τους μεγάλους εθνικούς του αγώνες για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, αλλά και τους πρό αυτού εθνομάρτυρες Μητροπολίτες Αιμιλιανό Γρεβενών και Κορυτσάς Φώτιο, και τόσους άλλους ευλαβεστάτους Αρχιερείς και φλογερούς πατριώτες στα δύσκολα χρόνια του πολυπαθούς Γένους μας.

Τώρα λοιπόν βρισκόμαστε σε πνευματική ξηρασία και παντελή έλλειψη πνευματικής καρποφορίας. Ο τόπος στέρεψε. Έφυγαν και οι άγιοι Πατέρες, η μεγάλη βοήθεια του πονεμένου και αμαρτωλού κόσμου, του εν μετανοία ευρισκομένου, δηλ. ο π. Παϊσιος, ο π. Πορφύριος και ο π. Ιάκωβος. Πάνε και αυτοί και μείναμε ανθρωπίνως ορφανοί περιδιαβαίνοντες την ματαιότητα των εγκοσμίων «τόπον εκ τόπου συνεχώς διαμείβοντες» σε μια «μακρά και απανδόχευτον οδόν», δηλ. χωρίς κάποια πνευματική όαση ανεφοδιασμού.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η έλλειψη αυτή φαίνεται ακόμη περισσότερο σήμερα, επειδή «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» χύμηξαν για να μας πάρουν την ψυχή μας, και μαύρα, κατάμαυρα σύννεφα πλάκωσαν στον γαλανό ουρανό της ευλογημένης Ελλάδος. Τώρα που το σκοτάδι γίνεται πυκνότερο, «μαύρης σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι» και είμαστε μετέωροι και υπόδουλοι και εξαρτώμενοι και επίφοβοι και ευάλωτοι, τώρα ψάχνουμε για ένα οδηγό προς τα άνω, ένα πνευματικό Μωϋσή, που θα μας βγάλει στο ξέφωτο της ελπίδας και στη χαρά του Θεού.

Δεν είναι μόνο ο καιρός – οι συνθήκες - ή οι αμαρτίες μας, που έφεραν αυτή την τραγικότητα των στιγμών και που επιτάσσουν την επέμβαση του Θεού και την παρέμβαση των ανθρώπων του Θεού. Είναι και οι άνθρωποι του σκότους, οι συγκεχυμένοι, οι αναμειγνυόμενοι, οι παραπορευόμενοι, οι πονηρευόμενοι, οι «Μητροκτόνοι», οι οποίοι δεν θέλουν καθόλου την Μάννα Εκκλησία και την Μάννα Ελλάδα, οι έχοντες ψύχωση με τα ιδανικά και φοβερό κόλλημα με τη λαθρομετανάστευση και τον κοσμοπολιτισμό, που έχουν στο αίμα τους την αίρεση και στο γονιδίωμά τους την προδοσία και τον δήθεν αγνωστικισμό. Είναι οι «δοκούντες αρχειν των εθνών», πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες και πληρωμένοι ασπόνδυλοι κονδυλοφόροι και κατευθυνόμενα δημοσιογραφικά μικρόφωνα. Οι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας σε κάθε επίπεδο. Κι είναι μεγάλοι παίκτες οι άνθρωποι αυτοί!

Ισοπεδώνουν τις αξίες, κολακεύουν τα πρόσωπα, υποβαθμίζουν την αγιότητα, αναδεικνύουν μόνο το κοινωνικό έργο, εξισώνουν τις θρησκείες, μπερδεύουν το παρελθόν με το παρόν, δουλεύουν με προκατασκευασμένα συνθήματα που πουλάνε στον κόσμο, επενδύουν στο λαϊκισμό, απειλούν με διαπόμπευση και εγείρουν τη σημαία της κάθαρσης και της δικαιοσύνης, έχουν πουλήσει την ψυχή τους στην αίρεση και την παραθρησκεία, «ελευθερίαν επαγγελλόμενοι δούλοι υπάρχοντες της φθοράς»

----------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Μπροστά σ΄αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο υπάρχει ένας κίνδυνος για τους Χριστιανούς: να πάθουν σύγχυση φρενών και να αφήσουν στην άκρη το Ευαγγέλιο και την Παράδοση, να ψάχνονται εναγωνίως για τη γνώμη των καναλιών και των δημοσιογράφων, να τα ρίξουν όλα στο χαρακτήρα και στο «πραότατο ήθος» της χριστιανικής ζωής και να μετακινούνται νοερά και διλημματικά από το Πετραχείλι στο Καρυοφίλι, που είναι και της μόδας τελευταία.

Μα ποιο τέλος πάντων είναι το «Καρυοφίλι»; Είπε κάποτε κι ο Χριστός στους μαθητές Του για μαχαίρια, με τα οποία πρέπει να εφοδιασθούν, κι αυτοί τούδειξαν δύο κουζινομάχαιρα, ενώ άλλο εννοούσε ο Χριστός μας, πράγμα που μας το ξεκαθαρίζει τέλεια ο απόστολος Παύλος: ένα από τα όπλα μας είναι και «η μάχαιρα του Πνεύματος, ό εστι ρήμα Θεού».

Τα όπλα της στρατείας μας δεν είναι σαρκικά, αλλά πνευματικά, δυνατά χάρη στη δύναμη και ευλογία του Θεού και ικανά προς καθαίρεση εχθρικών οχυρωμάτων. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα και αδιέξοδο. Με το λόγο και την αλήθεια θα πολεμήσουμε. «Εν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμιν». Έχουμε την αλήθεια, τη χάρη, τη χαριτωμένη αλήθεια, με την οποία οι Απόστολοι και οι Πατέρες υπέταξαν «παν πνεύμα κοσμικόν επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού», και θα κάνουμε πίσω εμείς; Η αλήθεια είναι βόμβα μεγατόνων, ο λόγος είναι ομοβροντία του αγίου Πνεύματος, και «η αλήθεια υπέρ πάντα νικά». Συμμαχεί από τη μια μεριά με το άγιο Πνεύμα και από την άλλη με τις ψυχές, την βοηθάει το άγιο βάπτισμα και την ενισχύει το άγιο Χρίσμα του ορθοδόξου λαού μας. Προς τι λοιπόν ο προβληματισμός;

Ούτε πάλι σωφρόνως σκεπτόμενοι επί του θέματος είναι καλό να ξεχνάμε το Φραγγέλιο του «πράου και ταπεινού τη καρδία» Κυρίου και τη δράση των αγίων Πατέρων. Ο λόγος της Αγίας Γραφής μας λέγει «και ο πραϋς έστω μαχητής», όταν χρειάζεται, και, «εξεγείρατε τους μαχητάς», όταν πρέπει. Ναι, δεν θα γυρίζουμε με ένα σπαθί στο χέρι και ένα φραγγέλιο, όλες τις ώρες, αλλά κάποτε χρειάζεται και ο έλεγχος και ο έπαινος, η μαρτυρία πάντοτε και η διαμαρτυρία ενίοτε.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν είναι επίκαιρος σήμερα λόγω της Εορτής των Τριών Ιεραρχών ή μόνο από το γνησιότατο παράδειγμα μιας άσπιλης και ανεπίληπτης ιερωσύνης, αλλά και θεωρητικά μας εξασφάλισε το θεμέλιο της παρεμβάσεώς μας: «είμαστε σ΄ αυτά τα χάλια, -έλεγε- επειδή δεν ελέγχουμε και δεν ελεγχόμαστε». Η ιερωσύνη δεν έχει μόνο το τελετουργικό και θυσιαστικό χάρισμα, αλλά και το βασιλικό και το προφητικό, δηλ. το λόγο και τη μαρτυρία, το ξεκαθάρισμα των καταστάσεων και τι δέον γενέσθαι. Μέχρι να στείλει ο Θεός Κριτές και ηγέτες του Λαού, χρειαζόμαστε τους προφήτες. Τα πράγματα είναι σαφέστατα.

Δεν νομίζουμε ότι μπορεί επίσης να επικαλεσθεί κάποιος συγκυρίες και ειδικές συνθήκες ζωής και περιβάλλοντος. Μη πούμε ότι άλλαξαν οι καιροί. «Αυτά δεν γίνονται σήμερα». Τότε – επί εποχής Πατέρων - ήταν χειρότερα τα πράγματα και οι πνευματικοί ηγέτες και θεοφόροι Πατέρες ήταν καλύτεροι και αποφασιστικότεροι και αναλάμβαναν τα «ρίσκα» μεταξύ ζωής και θανάτου. Σήμερα τα πράγματα είναι, προσφερότερα, ευνοϊκότερα, δημοκρατικότερα, πιο επικοινωνιακά, κι όμως εμείς γίναμε χειρότεροι και αφωνότεροι. Κρίμα!

Γίνεται ακόμη ένα λάθος. Πολλοί νομίζουν ότι η σιωπή είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος αντιμετωπίσεως των αθέων και εκκλησιομάχων. Λάθος. «Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν». Σε περίοδο αιρέσεων και διωγμών, ακολασίας και κοινωνικής αδικίας, σιώπησαν οι Πατέρες; Εδώ ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο κατεξοχήν νηπτικός και ησυχαστικός των Τριών Ιεραρχών, επιστρατεύτηκε και έγινε αυτός ο άνθρωπος της νήψεως, εκκλησιαστικός ηγέτης και κοινωνικός αναμορφωτής, αντιρρητικός θεολόγος και ιεροκήρυκας μεγαλοφωνότατος. Αν ήταν έτσι θα μας έλεγε ο το Ευαγγέλιο να σιωπούμε και να μη μιλάμε. Αλλά δεν είμαστε άϋλες υπάρξεις, γι αυτό είπε στον Παύλο ο ίδιος ο Χριστός: «να γίνει μάρτυρας, να βαστάσει το Όνομά του ενώπιον εθνών και βασιλέων, να μιλήσει στην Κόρινθο και να μη σιωπήσει», όλοι οι χριστιανοί να ομολογούν και να απολογούνται «περί της εν ημίν ελπίδος».

Δυστυχώς δεν έχουμε καταλάβει, ότι υπάρχει και «ένοχη σιωπή». Λέγει πάλι στην Αγία Γραφή: «όταν έρχεται ο εχθρός και οι στρατιώτες κοιμούνται, αν τότεο σαλπιγκτής που έχει τη σάλπιγγα και είναι επιφορτισμένος με το ιερό καθήκον της αφυπνίσεως, της αμύνης και της επιθέσεως, δεν σαλπίσει, δεν θα είναι ένοχος θανάτου, αλλά και του θανάτου των υπολοίπων;» Ο ιερέας και ο Χριστιανός, που έχουν το θείο λόγο και τη διάκριση των πνευμάτων, οφείλουν να προστατεύσουν και τους άλλους, από την επέλαση του «βδελύγματος της ερημώσεως, του εστώτος ήδη εν αγίω ελληνορθοδόξω τόπω».

Εξάλλου οι εχθροί και ο διάβολος αφώνους μας θέλουν. Πόσο χαίρονται οι αντίθεες δυνάμεις όταν δεν μιλάμε! Κάνουν ανενόχλητα τη δουλειά τους και πόσο λυσσάνε όταν ακούγεται λόγος Θεού. Διότι ο θείος λόγος είναι φως και φοβούνται και δεν θέλουν το φως, γιατί αποκαλύπτονται και ελέγχονται τα σκοτεινά αυτών έργα και κυρίως αφυπνίζεται ο λαός και αποκτά υγιά κριτήρια ορθών επιλογών ζωής. Δεν μας κάνει εντύπωση πως ο Χριστός μαγνήτισε με το λόγο της Χάριτος ακόμη και τους κατασκόπους των Εβραίων και όλοι πήγαιναν ξωπίσω Αυτού; Αυτό είναι το πρόβλημα: μήπως και ξυπνήσει ο γίγαντας Λαός και μετανοήσει και αλλάξει γνώμη για τις βδέλλες που του ρουφούν το αίμα ψυχής και σώματος.

Ακόμη και στον διάβολο που πρέπει να μη ασχολούμαστε και να τον περιφρονούμε, ο Κύριος μίλησε αντιρρητικά και με την Αγία Γραφή. Και μείς έστω κι ένα «ύπαγε οπίσω μου σατανά», μπορούμε να του πούμε. Πόσο μάλλον στα θλιβερά εν επιγνώσει ή ανεπιγνώστως γινόμενα όργανά του, χρειάζεται και επιβάλλεται από την Εκκλησία μας λόγος Αληθείας, «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον». Λόγος, ο οποίος ελέγχει και ανατρέπει το κακό και την αθεϊα και από την άλλη μεριά στηρίζει τους πιστούς στον ωραίο αγώνα τους.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

http://aktines.blogspot.com/2011/01/blog-post_8662.html