Δάσκαλος ή "επαγγελματίας" εκπαιδευτικός;;

«….Είναι οι εκπαιδευτικοί της αίθουσας διδασκαλίας, της βιβλιοθήκης, του μόχθου, της προσφοράς, της θυσίας, της σιωπής. Είναι και οι εκπαιδευτικοί της ιδιοτέλειας, της αυτοπροβολής, της δημοσιότητας, της δικτύωσης, του θορύβου… 

Είναι  οι φωτισμένοι Δάσκαλοι των έργων, είναι και οι επαγγελματίες εκπαιδευτικοί των λόγων (όταν διαθέτουν και…λόγο). Και αυτό, βέβαια, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κυρίως στις ανώτερες.

Υπάρχουν Δάσκαλοι που προσφέρουν, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που απλώς απολαμβάνουν.  

Υπάρχουν Δάσκαλοι που παράγουν έργο, που υπηρετούν το μέλλον, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που απλώς ανταποκρίνονται (στην καλύτερη περίπτωση) στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, διαχειρίζονται την καθημερινότητα,συντηρούν και θρέφουν μετριότητα.  

Υπάρχουν Δάσκαλοι με τιμή (όχι δυστυχώς και τιμημένοι από την Πολιτεία και την Κοινωνία), υπάρχουν και εκπαιδευτικοί με τιμητικούς τίτλους. Δεν αρκεί να έχει κανείς συμβατικούς τιμητικούς τίτλους ή τυπικές τιμητικές διακρίσεις, πρέπει να έχει και αξία και τιμή! Τιμητική είναι μια διάκριση μόνο όταν αποτελεί αναγνώριση μιας αντικειμενικά αποδεκτής κοινωνικής ή επιστημονικής προσφοράς και όχι  όταν είναι αποτέλεσμα επιδέξιων διασυνδέσεων και αναρριχήσεων, επιτυχών δημοσίων σχέσεων ή και απλών τυπικών διαδικασιών!

«… Η εξειδικευμένη μόρφωση, η ειδίκευση χρειάζεται χρήματα, πολλά χρήματα. Η Παιδεία δεν χρειάζεται ούτε δεκάρα, χρειάζεται ψυχή.

Η ψυχική επαφή και η πνευματική επικοινωνία μεταξύ διδάσκοντος και διδασκομένου είναι τα στοιχεία εκείνα που πρωτίστως μετρούν στον χώρο της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Τον διδασκόμενο τον προσεγγίζεις πρώτα στην ψυχή (με την ψυχή) και μετά με το μυαλό. Ματαιοπονούν όσοι αναζητούν υποκατάστατα της ψυχής και του πνεύματος του Δασκάλου στα σύγχρονα τεχνολογικά εποπτικά και άλλα μέσα. Τέτοια μέσα – όσο κι αν είναι, βέβαια, χρήσιμα και αναγκαία – μπορεί να λειτουργούν μόνο ως βοηθητικά στην εκπαιδευτική διαδικασία. Κατ’αρχήν, άλλο η πληροφόρηση και άλλο η γνώση. Η πληροφόρηση από ζητούμενο, έγινε πρόβλημα. Η πληροφόρηση πλέον μας κατακλύζει. Το θέμα είναι πώς κρίνεται, πώς ελέγχεται, πώς αξιολογείται, πώς αξιοποιείται. Επιπλέον, μικρή σημασία έχει η πληροφόρηση αυτή καθεαυτή, ακόμη και η υπεύθυνη, η αντικειμενική , η σωστή. Σημασία έχει η δυνατότητα για ανάλυση και σύνθεση της πληροφορίας, η κριτική προσέγγισή της. Σημασία έχουν το πώς και το γιατί, που μεταμορφώνουν τη σωστή πληροφόρηση σε γνώση. Και το σπουδαιότερο, άλλο η γνώση και η μόρφωση και άλλο η συγκρότηση ολοκληρωμένης προσωπικότητας, διαποτισμένης από ένα δημιουργικό και ελεύθερο πνεύμα. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο από Δασκάλους. Οι πτυχιούχοι μπορεί να περισσεύουν, αλλά και οι επιστήμονες είναι λίγοι και οι συγκροτημένοι, υπεύθυνοι πολίτες ακόμη πιο λίγοι…»

«Ο Δάσκαλος, που επένδυσε μια ολάκερη ζωή στα όνειρα των μαθητών του, που έκανε πολυμέτωπο αγώνα αθόρυβα για να χτίσει ανθρώπους με ήθος και προσωπικότητα και για να υπερασπιστεί αρχές και αξίες, άγνωστος. Ενώ ο Εκπαιδευτικός που αγωνίστηκε επίμονα και περίτεχνα όσο και προκλητικά για να χτίσει το είδωλό του, πασίγνωστος! Ο λαός είναι σοφός όταν πιστεύει ότι ‘η ζωή δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο’!

Το σίγουρο, ευτυχώς, είναι ότι οι διογκώσεις και οι συρρικνώσεις είναι τεχνητές και πρόσκαιρες. Όλοι τελικά παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις, τις ιστορικές.

Ακόμη, με τον χρόνο όλα ξεχνιούνται, και τα συγκεκριμένα έργα και τα λόγια και τα αξιώματα και οι τίτλοι και οι τιμές και οι μορφές των ανθρώπων. Το μόνο που μένει στη μνήμη σαν κουκίδα είναι καλός- κακός , έντιμος- ανέντιμος, δίκαιος- άδικος, άξιος- ανάξιος…»