Πρωτεσίλαος, ο βασιλιάς της Θεσσαλίας και ο πρώτος Έλληνας πεσόντας στα χώματα της Τροίας

Μία ακόμη εξαιρετική δουλειά του συναδέλφου 

Παρουσιάζουμε μια κριτική και τον σύνδεσμο στο πρωτότυπο αυτό θεατρικό-αρχαία τραγωδία:

ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ

ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝ. Α. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Κριτική:

Τον Κωνσταντίνο Οικονόμου, έναν εξαίρετο, κατά τα λεγόμενα των μαθητών του και των γονιών τους, δάσκαλο, τον γνώρισα πριν από τρία χρόνια, στις αρχές του καλοκαιριού, όταν μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευτεί την ευόδωση της προσπάθειας της κόρης του, Μένης, στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας (Έκθεσης).

Την ώρα που γράφω τούτο τον πρόλογο θυμάμαι έναν νεότατο σε ηλικία και ιδέες άνθρωπο, με αεικίνητο πνεύμα και αστείρευτο χιούμορ. Για μισή ώρα με βομβάρδιζε με τη μια έκπληξη μετά την άλλη: πατέρας πέντε παιδιών τότε- έξι σήμερα – και είχε ήδη συγγράψει και εκδώσει δύο βιβλία για την ιστορία της Λάρισας και της Θεσσαλίας. Το 2009, μάλιστα εξέδωσε το τέταρτο βιβλίο του, ολοκληρώνοντας το επίπονο ιστορικό του έργο.

Όταν ξανασυναντηθήκαμε το καλοκαίρι του 2009 για να συζητήσουμε για την πορεία του γιου του αυτή τη φορά, του Θανάση, προς την επιτυχία του στις Πανελλαδικές, μου επεφύλασσε άλλη μια έκπληξη, με την οποία αποτελείωσε – άθελά του φυσικά – τις αντοχές του σαρακιού που χρόνια κρύβω μέσα μου για τη συγγραφή και που ακόμα δεν τάισα. Μου ενεχείρισε λοιπόν, για να του πω τη γνώμη μου, το πρωτότυπο μιας,- Θεέ και Κύριε! -, μιας τραγωδίας για το λησμονημένο Πρωτεσίλαο, το βασιλιά της Θεσσαλίας και πρώτο Έλληνα πεσόντα στα χώματα της Τροίας.

Με έντονη απορία στην αρχή και ευχάριστη έκπληξη αργότερα, διαπίστωσα ότι στα χέρια μου είχα ένα έργο προορισμένο για θέατρο, στο οποίο ο συγγραφέας του παντρεύει, με αριστουργηματικό τρόπο, το αρχαίο δράμα, στη νεοελληνική του φυσικά απόδοση, με τη δομή Σαιξπηρικού έργου. Θέμα του δράματος, ο τραγικός έρωτας του Πρωτεσίλαου και της Λαοδάμειας που ο γάμος τους δε θα ολοκληρώσει και η συζυγική ζωή δε θα χορτάσει, γιατί ο Πρωτεσίλαος, δέσμιος της υπόσχεσης που έδωσε, ως υποψήφιος μνηστήρας της Ωραίας Ελένης, να προστατέψει το γάμο της με το Μενέλαο, θα πέσει νεκρός στην Τροία από το χέρι του Έκτορα.

Από τους πρώτους κιόλας στίχους του προοικονομείται η επερχόμενη τραγωδία που θα πλήξει το παλάτι της
Φυλάκης που, ωστόσο, προετοιμάζεται για το γάμο του ζευγαριού. Αιτία; Η διπλή προς τους θεούς ύβρις που διέπραξαν η μητέρα του Πρωτεσίλαου, Αστυόχη, και ο ίδιος ο ήρωας. Η πρώτη λησμόνησε να προσφέρει θυσίες στην Άρτεμη και ο δεύτερος λεκτικά και έμπρακτα περιφρόνησε το χρησμό – προφητεία της θέτιδας και απερίσκεπτα ρίχτηκε πρώτος στη μάχη πατώντας τα ιερά, για τους θεούς, χώματα της Τροίας.

Στο δράμα αυτό, η συντριβή των κεντρικών στην υπόθεση προσώπων, του Πρωτεσίλαου και της Λαοδάμειας έρχεται από νωρίς. Ο Πρωτεσίλαος, νεκρός βρίσκεται στον Άδη, ψυχή τυραγνισμένη από την ανεκπλήρωτη υπόσχεση που έδωσε στη συμβία του πως, ό,τι κι αν γίνει στην Τροία, αυτός θα επιστρέψει, κι από τον ανεκπλήρωτο από την Μοίρα κι ξεδίψαστο από το νερό της λήθης, έρωτα που νιώθει για τη Λαοδάμεια. Κι αυτή, άσχημα χτυπημένη από το πεπρωμένο χήρα, παράφρων στοιχειώνει τα συζυγικά δώματα, αγκαλιά με ένα πήλινο είδωλο του συζύγου της, έτοιμη να αυτοκτονήσει, αν της αποδειχθεί η τραγική αλήθεια.

Στην τελευταία πράξη και δεύτερη σκηνή έρχεται η κάθαρση: ο Πρωτεσίλαος παίρνοντας χάρη μιας ημέρας ζωή από τον Πλούτωνα, συναντά την απελπισμένη Λαοδάμεια. Κι είναι αυτόβουλα μάλιστα έτοιμη, παρά τις αντιρρήσεις του Πρωτεσίλαου, να εκπληρώσει την υπόσχεση που αυτός έδωσε στον Πλούτωνα: να κατεβούν δυο ψυχές στον Άδη.

Η πράξη αυτή γεμάτη από λυρισμό είναι, όπως και όλο το έργο του Οικονόμου, ένας ύμνος για τον έρωτα, τον αληθινό έρωτα που το εφήμερο της ζωής κι η φθαρτότητα του σώματος δεν μπορούν να νικήσουν.

Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου με περισσή δεξιοτεχνία ολοκληρώνει δραματικά έναν ατελή μύθο, με τρόπο που ταιριάζει στο Ελληνικό ηθικό δίκαιο, στο οποίο υπάκουαν ακόμα και οι θεότητες της αρχαιότητάς μας.

Κατανοώ ότι ο ενθουσιασμός μου σας κούρασε. Σας αφήνω λοιπόν να ταξιδέψετε με τους στίχους και την καρδιά του συγγραφέα σε μια άλλη εποχή, που ο υλικός κόσμος δεν καταβρόχθιζε εύκολα τον πλούτο της ψυχής και κάθε ποιοτική συνιστώσα της ευτυχίας γενικότερα.

Ο Κώστας Οικονόμου, ο δάσκαλος, με το πρώτο του βήμα στο θαυμαστό κόσμο της τέχνης επιχειρεί να διδάξει με το δράμα του στις «τάξεις» της Ελληνικής κοινωνίας τους αεί εκπαιδευόμενους ότι δεν είναι όλα ευτελή στη ζωή, ούτε ο άνθρωπος ούτε τα ευγενή γεννήματα της ψυχής του.

Κώστα, καλή συνέχεια …

Χρήστος Ζαφειρίου Βλούχος

Κλασικός Φιλόλογος

Αντιπρόεδρος Συλλόγου φροντιστών

Μ. Ε. Νομού Λάρισας

Διαβάστε την όμορφο και πρωτότυπο έργο :

 http://www.scribd.com/doc/105449395/