Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Αυτοί ήταν οι αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ: "δύο αντάρτες, το φουστανελοφόρο «Υψηλάντη» και τον αδύνατο «Διαμαντή», να έχουν δύο ανθρώπους γονατισμένους και να τους κόβουν το λαιμό σαν κατσίκια"

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο του αντάρτη του Ε.Δ.Ε.Σ., Κων. Μόσιαλου, για τη σφαγή από το ΕΑΜ.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Πως γλίτωσε από την εν ψυχρώ σφαγή, κυριολεκτικά, του ελασίτη «Καπετάν Υψηλάντη»…
Ο Κωνσταντίνος Μόσιαλος.
«Και τι είδα. Ένα λάκκο σκαμμένο σε σχήμα γάμμα, βάθους ενός μέτρου περίπου και πλάτους δύο και, δύο αντάρτες, το φουστανελοφόρο «Υψηλάντη» και τον αδύνατο «Διαμαντή», να έχουν δύο ανθρώπους γονατισμένους και να τους κόβουν το λαιμό σαν κατσίκια, χωρίς να ακούγεται από τους σφαγμένους ούτε κιχ, ούτε φωνή, ούτε βόγγος. 

Μόνο ένα ροχαλητό ακουγόταν, όταν πεταγόταν το αίμα μακριά από το λαιμό. 
Έκανα ένα αχ, χωρίς να βγάλω φωνή. Ούτε κανένας έβγαλε φωνή από τους είκοσι ένας που είμασταν εκεί μελλοθάνατοι. Ίσως είναι απίστευτο, αλλά είναι αλήθεια, και μόνον αλήθεια.


Τώρα παρακολουθούσα πως τους έσφαζαν, τους πρώτους, ώσπου να έρθει η σειρά μου.
 Είχαν σφάξει τέσσερις αλλά δεν είχα δει ακριβώς πως τους έπαιρναν από τη γραμμή. Τώρα είχα την ευκαιρία να τους βλέπω. Πρώτον διότι έβλεπα καλά απ’ το φως του φεγγαριού και δεύτερον είχα πλησιάσει το λάκκο.

Ο ένας σφαγέας ήταν στη μία άκρη του λάκκου και ο άλλος στην άλλη. 
Βλέπω τον «Υψηλάντη», που ήρθε στη γραμμή με τον πρώτο που είχε σειρά, να τραβάει την τριχιά κάτω από τη μασχάλη για να τον απελευθερώσει από τους άλλους, και να τον πάρει για σφάξιμο χωρίς να του λύσει τα χέρια που ήταν δεμένα πίσω. Τον πήρε, τον πήγε στην άκρη του λάκκου και του είπε «γονάτα».

Ο μελλοθάνατος χωρίς δισταγμό γονάτισε, και το παλληκάρι ο «Υψηλάντης» του κάρφωσε το μαχαίρι στο λαιμό, από μέσα προς τα έξω και
 με μια κλωτσιά τον έριξε μέσα στο λάκκο. 
Στο διάστημα που ο «Υψηλάντης» έκανε αυτό, ο «Διαμαντής» έπαιρνε άλλον, με την ίδια διαδικασία της τριχιάς. Η τριχιά έπρεπε να βγει όλη χωρίς να κοπεί πουθενά. Έπρεπε να δέσει και άλλους μελλοθάνατους. 

Πάντως δε βιάζονταν, διότι όταν τους πετούσαν στο λάκκο τους κοίταζαν πως χτυπιόνταν και πως ξεψυχούσαν αφού πολλούς ή μάλλον όλους τους έριχναν στο λάκκο μισοσφαγμένους. 

Ήρθε η σειρά του αδελφού του πατέρα μου. Μόλις του είπε «γονάτα», τους είπε, και ήταν ο μόνος που μίλησε εκείνη την ώρα:
– Ρε παιδιά, αφήστε με να πιω λίγο νερό, κόλησε το στόμα μου, και μετά χαλάστε με.
Εκείνη τη στιγμή η λέρα ο «Υψηλάντης», του είπε:
– Σκάσε, ρε πούστη σκατόγερε που θέλεις και νερό, τώρα θα σου δώσω εγώ και του έκοψε το λαρύγγι».

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόλεμος ήταν φρικαλεότητες γίνονταν και από τις δύο πλευρές. Οι κομμουνιστές έσφαζαν και οι δεξιοί έθαβαν. Στο λάκκο της Φλώρινας κομμουνιστές θάφτηκαν ζωντανοί, αυτό δεν είναι θηριωδία;

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός" είπε...

Ισοπεδώνετε τις φρικαλεότητες των κομμουνιστών, που μισούσαν πραγματικά τον στρατό, τους Μαηδες κλπ, που έκαναν παιδομάζωμα, που πολεμούσαν με φανατισμό για την ιδεολογία τους,
με τους στρατιώτες του Ελληνικού στρατού, που απλά πολεμούσαν επειδή κάποιοι απειλούσαν την ύπαρξη του κράτους τους και την κατάλυση της όποιας κυβέρνησης του δια των όπλων και έπρεπε ως στρατιώτες να το υπερασπίσουν.

Ποιος από τους δύο είχε μεγαλύτερο κίνητρο να διαπράξει ωμότητες;;;
Δείξτε μας έναν κομμουνιστή που σταυρώθηκε -κυριολεκτικά. Εμείς έχουμε να σας δείξουμε και μάλιστα ιερέα.

Η λύση δεν είναι να εξισώνεται ο θύτης με το θύμα αλλά να ζητήσει αληθινά συγνώμη ο θύτης, έστω και 65-70 χρόνια μετά.

Ανώνυμος είπε...

Θα απαντήσω στον κύριο,
Ανώνυμο 20 Οκτωβρίου 2016 - 5:45 μ.μ. , αρχικά με τα λόγια του ανανήψαντα πατριώτη, Τάκη Λαζαρίδη, από πρόσφατη συνέντευξη του στον δημοσιογράφο Σπ. Χαριτάτο. «Εμείς η αριστερά ευθυνόμαστε για τον Δεκέμβρη (σ.σ. Δεκεμβριανά 1944), και τον εμφύλιο (συμμοριτοπόλεμος 1946-‘49), ευθυνόμαστε για τόσες συμφορές που έπεσαν στη χώρα μας, για το βαρύτατο κόστος, το υλικό και ανθρώπινο που πλήρωσε η χώρα μας, όταν ευθυνόμαστε για όλα αυτά, άσχετο αν ΌΛΑ αυτά έχουν διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί, με ποιό ηθικό δικαίωμα εγώ, θα ζητήσω δικαίωση και αξιοποίηση αυτών των περγαμηνών». Και συνεχίζει.. «Το δράμα της Ελλάδας, της πατρίδας μας, είναι ότι , η μεν αριστερά ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών, νίκησε στο πεδίο της προπαγάνδας και κατάφερε τις ευθύνες της, διότι αυτή ευθύνεται και ενέργησε συνειδητά κατ΄ εντολή των Σοβιετικών, ως όργανο των Σοβιετικών, έβγαλε τις ευθύνες από πάνω της με συστηματική προπαγανδιστική εκστρατεία, με τα γραπτά της με τους διανοουμένους της, με τα βιβλία της, την προπαγάνδα της, με τον τύπο της, και κατάφερε να επιπλεύσει ιδεολογικά. Κυριάρχησε ιδεολογικά και σήμερα η ιδεολογική κυριαρχία και κηδεμονία μετατράπηκε και σε πολιτική κηδεμονία.» Να σου υπενθυμίσω ότι είναι ο συγγραφέας του αποκαλυπτικού βιβλίου «ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΤΗΘΉΚΑΜΕ ΣΎΝΤΡΟΦΟΊ». Εκεί θα βρεις πάρα πολλά στοιχεία. Αρνούμαι να γίνω όμηρος της προπαγάνδας της αριστεράς που εσύ δυστυχώς αναπαράγεις. Για τον εφιάλτη που έζησε η Ελλάδα από το 1944-1949, ευθύνεται αποκλειστικά η κομουνιστική αριστερά, για το εγκληματικό Παιδομάζωμα, για το προδοτικό ψήφισμα της 5ης Ιανουαρίου 1949, με το οποίο αναγνώριζε τους Σλαβομακεδόνες, για τις εκτελέσεις λαϊκών και κληρικών.
ΔΕΝ ισχύει τίποτα από όσα έγραψες ηθελημένα ή άθελα σου. Ελπίζω συν Θεώ, να ανακαλύψεις την αλήθεια σύντομα.

ΔΙΓΕΝΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΕΞΟΡΙΑ.
ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑΝ ΜΕΣΩ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ.

Δημοσίευση σχολίου

Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.

Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.

Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.

Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.

Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.