ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο επιστήμων της Ιεροσύνης
Ο χαρακτηρισμός «επιστήμων της Ιεροσύνης» ανήκει ιστορικά – θεολογικά στο σύνολο των Ορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι κρίνοντες με εκκλησιαστικά κριτήρια και όχι συναισθηματικά, ζήτησαν από τον αυτοκράτορα (397 μ. Χ.) για επίσκοπο τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που βίωνε άριστα την ιεροσύνη ως πίστη – θεωρία και ως δράση. Θεωρία – πίστη και δράση, αλληλοπεριλαμβανόμενες εκδηλώσεις του ανθρώπου.
Σχετικά υπογραμμίζει ο Ιερός Πατήρ: «Εκκλησία δε λέγω, ου τόπον μόνον, αλλά και τρόπον· ου τοίχους Εκκλησίας, αλλά νόμους Εκκλησίας. Όταν καταφεύγεις εν Εκκλησία, μη τόπω καταφεύγεις αλλά γνώμη· Εκκλησία γαρ ου τοίχος και όροφος αλλά πίστις και βίος (P.G. 52, 396). Ως «Χρυσόστομος ο θεολόγος» χαρακτηρίσθηκε από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.
Ο Ι. Χρυσόστομος, ως Ορθόδοξος επίσκοπος, έδωσε στο ποίμνιό του το καθαρό απόσταγμα της πνευματικής ζωής του, ως αθροιστικό σύνολο των μοναχικών του ασκήσεων, της καθαρότητας της καρδιάς του και της θεολογικής του κατάρτισης.
Αναμφίβολα, εκεί που αρχίζει η ανθρώπινη σκοπιμότητα – συμβιβασμός, τελειώνει η αλήθεια (Ματθ. 5,37). Γι’ αυτό και ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας, λειτούργησε στη ζωή του χωρίς σκοπιμότητες και συμβιβασμούς (αμαρτία), διότι συμμετείχε ολόκληρη η ύπαρξή του στην ένωση με το Χριστό.
Ο υπαρξιακός – υπαρξικός φιλόσοφος και θεολόγος Kierkegaard, εθαύμαζε και ζήλευε αυτή τη στάση ζωής του αγίου Ιωάννου. Να υπογραμμίσουμε και την ιστορική δράση του Ορθοδόξου πληρώματος της Κωνσταντινουπόλεως την εποχή εκείνη, που άγγιζε κατακόρυφες και υπέρτατες στιγμές της.
Μέσα στο πνευματικό πεδίο των Ορθοδόξων υπήρχε τα σύνολο, η μυρμηγκιά των εκκλησιαστικών παραδόσεων, ενώ η Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία – φώτισή τους, ως ένας σφαιρικός οφθαλμός τοποθετημένος στο κέντρο της καρδιακής εκκλησιαστικής ζωής, δημιουργούσε εκκλησιαστικές παρεμβάσεις με την καθολικότερη όραση.
Σήμερα, δυστυχώς, δεν υπάρχει στο Ορθόδοξο πλήρωμα η ίδια έμπονη, υπαρξιακή βίωση της Ορθοδοξίας και η μαρτυρία της. Υπάρχει αποδυνάμωση της εκκλησιαστικής συνείδησης και απώλεια των συνόρων της Εκκλησίας, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από τους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους.
Αγνοεί, μεγάλη μερίδα κλήρου και λαού, τις Αποστολικές, Πατερικές και παραδοσιακές εκκλησιαστικές συντεταγμένες, σήμερα, που γίνεται προσπάθεια Οικουμενιστικής «σταθεροποίησης» της Ορθοδοξίας (Σύνοδος Κρήτης). Η σιωπή έναντι της αιρέσεως είναι συγκατάθεση, βεβαιώνει η Εκκλησία.
Οι υγιείς αντιδράσεις έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού εκλαμβάνονται ως «διάρρηξη» της εκκλησιαστικής ενότητας, ενώ η σιωπή ως διάκριση και ενότητα!
Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος τόνιζε χαρακτηριστικά: «κάμνωμεν υπακοήν εις όσα είναι σύμφωνα με εκείνα που μας εδίδαξαν και μας παρέδωκαν οι Άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες. Είς όσα είναι εναντία, μας παρήγγειλαν να μη κάμνωμεν υπακοήν» (τέταρτο εγερτήριο σάλπισμα).
Ο Ι. Χρυσόστομος καθαιρέθηκε άδικα από μεγάλη σύνοδο, εξορίσθηκε και απέθανε στην εξορία.
Άξιο παρατηρήσεως είναι, ότι η σύνοδος που καθαίρεσε τον Χρυσόστομο, υπέγραφε ως «αγία σύνοδος»! Ο ίδιος δεν θεώρησε έγκυρη την καθαίρεσή του και γι’ αυτό: «και εδίδασκε και εχειροτόνει πολλούς μεν επισκόπους, πλείους δε πρεσβυτέρους και διακόνους» (Μ. Φώτιος).
Αποτελεί διαχρονικό παράδειγμα επισκοπικής ζωής, αφοβίας, ορθόδοξης πνευματικότητας και υψηλής εκκλησιολογίας – θεολογίας.
Μέσα στην Εκκλησιαστική παρεμβολή έγινε ο προσεκτικός και θεοφώτιστος ερμηνευτής των Γραφών, ο επίσκοπος που βεβαίωνε με θεϊκή δύναμη την ορθότητα της διδασκαλίας του.
Να σημειώσουμε, ότι μέσα στη Θεία Λειτουργία του, είναι κατατεθειμένη ολόκληρη η Ευαγγελική Παράδοση. Μέσα στη Λειτουργική αυτή εκμυστήρευση φανερώνεται αβίαστα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Χριστοκεντρική και όχι επισκοποκεντρική (Παπισμός).
Η μελέτη των Χρυσοστομικών κείμενων έχει ιδιαίτερη σημασία για την εποχή μας διότι, όπως προειδοποίησε ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, η μεγάλη αυτή αντιαιρετική ιδιοφυία, στόχος της Νέας Εποχής «δεν είναι να αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα».
Τέλος, ο Ι. Χρυσόστομος ενθαρρύνει και παρηγορεί τους σημερινούς συνειδητούς Ορθοδόξους λέγοντας: «Τέτοια είναι η αλήθεια· αν και την πολεμούν πολλοί αυτή θριαμβεύει» (ομιλία στον Απ. Παύλο).
Η Εκκλησία μας τον τιμά στις 13 Νοεμβρίου.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
2 σχόλια:
ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΌΝ Κ. ΝΙΚΟ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ.
Γ. ΣΑΒΒΑΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ.
«Έχουμε και παπάδες ομοφυλόφιλους»,παραδέχεται ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος,στον απόηχο των πρόσφατων σχετικών δηλώσεων του,οι οποίες προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις...ομοφυλοφιλία,κοινό πάθος πολλών οικουμενιστών...Μακροθυμεῖ μέν στήν ἀρχή,«ἐκγελάσεται αὐτούς»,ὅπως λέγει ὁ ψαλμός μας γιά νά δώσει καιρό μετανοίας αλλά ὅταν αὐτοί συνεχίζουν τήν ἀθεϊστική τους πολεμική,τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός«λαλήσει πρός αὐτούς ἐν ὀργῇ Αὐτοῦ καί ἐν τῷ θυμῷ Αὐτοῦ ταράξει αὐτούς».Τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν σιδηρά ράβδο Του«ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψει αὐτούς»Καί ἄς φοβηθοῦμε ὅλοι ὅσοι συνεχίζουμε νά ἁμαρτάνουμε,ἐναντιούμενοι ἔτσι κατά τοῦ Θεοῦ, ἄς φοβηθοῦμε ὅλοι,τό «σιδερένιο μπαστούνι τοῦ Θεοῦ»,πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
«Σύνετε»,«Παιδεύθητε»,«Δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ»,«μή ποτε ὀργισθῇ Κύριος...ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμός Αὐτοῦ».Ἀλλοίμονο σέ ὅσους τά βάζουν μέ τόν Θεό καί χαρά καί εὐτυχία σέ ἐκείνους πού ὑποτάσσονται σ᾽ Αὐτόν.«Μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾽ Αὐτῷ».
Η ακρίβεια της συνείδησης οδηγεί στο μαρτύριο ενώ η χαλαρή συνείδηση δημιουργεί φίλους και περνάς καλά.
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.