Παλικαρίσια λόγια π.Παϊσίου προς τον δεσπότη του (Φλωρίνης Θεόκλητο). Δεσπότη! ---Διέκοψα το μνημόσυνό σου γιατί μνημονεύεις τον Πατριάρχη που δεν "ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας"!

Έχω κουραστεί να εξηγώ ότι έχω παύσει την μνημόνευση του Μητροπολίτη Φλωρίνης 
όχι για προσωπικούς λόγους 
αλλά για να διακόψω με αυτό τον τρόπο την εκκλησιαστική μου κοινωνία με τον αιρεσιάρχη του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, 
διότι δεν μας πείθει πλέον κανείς, ότι ορθοτομεί στην αλήθεια της πίστεως! 

Αν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης παύσει να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και αναλάβει αγώνα κατά του οικουμενισμού όχι με αόριστα γενικόλογα αλλά ελέγχοντας λεχθέντα και πραχθέντα των οικουμενιστών, 

προσωπικά θα τον μνημονεύσω την επόμενη στιγμή και θα συνταχθώ μαζί του. 

Εν όσω όμως προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες σε μας που αγωνιζόμαστε εναντίον της δέσμευσης των τοπικών Εκκλησίων στις αποφάσεις της Κολυμβαρίου ψευτο-συνόδου ας μην προσδοκά ότι θα υποχωρήσουμε κατ’ ελάχιστον. 

Λυπούμαι για τους ατυχείς συσχετισμούς των εγκυκλίων καθώς και τις ομιλίες σε συγκεκριμένες ενορίες, ιδιαίτερα στο χωριό μου όπου οι συγχωριανοί μου κατάλαβαν ότι εξωμότησα και έγινα ψευδομάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό είναι κατάντια! 

Και δυστυχώς οι ιερείς που παρίσταναν τους αγωνιστές συμβιβάστηκαν με την προδοσία της πίστεως. Θα μιλήσει όμως ο Θεός! 

(απόσπασμα)

οι φωτογραφίες από ανάρτηση μας αμέσως μετά την (ψευδο)Σύνοδο, στη Βέροια, 

όπου ο μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος υποδέχθηκε τον Πατριάρχη, δείτε εδώ.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση του π.Παϊσίου :

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ;

Αρχιμ. Παϊσίου Παπαδόπουλου

Όταν με την Χάρη του Τριαδικού μας Θεού στο ξεκίνημα της πνευματικής μου πορείας πλησίασα τον τότε Σεβασμιώτατο Φλωρίνης, αείμνηστο πλέον, π. Αυγουστίνο κατηχηθήκαμε κοντά του, καθώς και πλησίον των πνευματικών του τέκνων, τα σχετικά με την ορθόδοξο πίστη της Αγίας μας Εκκλησίας. Κοντά του μάθαμε πολλά αλλά είδαμε περισσότερα. 

Γνωρίσαμε έναν Πατέρα της Εκκλησίας με ορθόδοξη διδασκαλία, αγιότητα βίου καθώς, βέβαια, και με αναγνώριση της προσφοράς του από το ευρύ χριστεπώνυμο πλήρωμα και όχι μόνο από την τοπική Εκκλησία. 

Στους αγώνες επειδή έμπαινε πάντα ο ίδιος μπροστά δεν χρειαζόταν εμείς οι ιερείς να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες στα αντιαιρετικά.

 Μας άφησε μια υψίστη παρακαταθήκη να κρατήσουμε την αμώμητη πίστη μας ως τον σπουδαιότερο θησαυρό μας και μας εμπιστεύθηκε την άγρυπνη συνείδησή του να ελέγχουμε πρώτα την ζωή μας και έπειτα τα εκκλησιαστικά πράγματα, τα οποία όταν αφορούν την πίστη δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη κανενός εφόσον δεν εκφράζει τον κανόνα πίστεως της Εκκλησίας. 

Το μοναδικό κριτήριό μας είναι η Αγία Γραφή και η Πατερική Παράδοση -που ερμήνευσε αυθεντικά τα θεόπνευστα λόγια- καθώς και η ζωή και το παράδειγμα των αγίων στους αγώνες υπέρ της ορθοδοξίας. 

Γι’ αυτό γνώμονας μας προσωπικά στην συνέχεια της πνευματικής μας πολιτείας υπήρξε
διαχρονικά όσο ακόμη ζούμε το Αποστολικό: «ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην»(Γαλ. 1,10), τώρα, δηλαδή, ανθρώπους ζητώ να πείσω ή να ευαρεστήσω τον Θεό, διότι αν ήθελα να φανώ αρεστός στους ανθρώπους δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού. 

Ο Μέγας Αντώνιος εύστοχα σημειώνει για τους πραγματικά πιστούς που θέλουν να είναι φιλόθεοι, και γι’ αυτό δεν είναι μόνο κλητοί αλλά και εκλεκτοί: «Αυτοί οι άνθρωποι ούτε αρέσουν στους πολλούς, ούτε και αυτοί αρέσκονται με τους πολλούς». 

Όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα που έχει αγαθή προαίρεση να ακούσει την αλήθεια, και όχι όσα ψευδώς και ανεύθυνα κοινοποιούνται όσον αφορά τα οικουμενιστικά δρώμενα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι προθέσεις όσων θέλουν να μας οδηγήσουν στην αίρεση του Οικουμενισμού είναι η σκοπιμότητα να μας ενώσουν διαχριστιανικά με τις αιρέσεις. 

Έπειτα, σε μια δεύτερη φάση με όλες τις θρησκείες. 

Θέλουν δηλαδή αρχικά να μας εξισώσουν με τις αιρέσεις του παπισμού, του προτεσταντισμού, του μονοφυσιτισμού και με τόσες άλλες… που αποτελούν το δαιμονικό συναπάντημα σαν να μην υπάρχει διαχρονικά η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία ως το μοναδικό σώμα της μοναδικής κεφαλής του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού αλλά σαν να πρόκειται, τώρα, με την ένωση να προκύψει η Εκκλησία. 

Γίνεται λοιπόν μια προσπάθεια από κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος να μας πείσουν ότι η ένωσή μας με τους παπικούς και τις άλλες ομολογίες ότι είναι κάτι καλό και ενδεδειγμένο. Η προσπάθεια έχει πρωτεργάτες∙ έχει όμως και άλλους. οι οποίοι ενώ δεν θέλουν κάτι τέτοιο, είτε γιατί φοβούνται να έρθουν σε αντιπαράθεση με τους οικουμενίζοντες, είτε γιατί θέλουν να έχουν καλές σχέσεις με αυτούς, όχι μόνο δεν ομιλούν και δεν ενημερώνουν το ποίμνιο αλλά και δεν αφήνουν τους υπόλοιπους που θέλουν να κάνουν τον αγώνα τους μέσα στην Εκκλησία διαστρέφοντας τις προθέσεις τους. Σε αυτή την περίπτωση ανήκει και ο Δεσπότης μου!

Έχω κουραστεί να εξηγώ ότι έχω παύσει την μνημόνευση του Μητροπολίτη Φλωρίνης όχι για προσωπικούς λόγους αλλά για να διακόψω με αυτό τον τρόπο την εκκλησιαστική μου κοινωνία με τον αιρεσιάρχη του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, διότι δεν μας πείθει πλέον κανείς, ότι ορθοτομεί στην αλήθεια της πίστεως! Αν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης παύσει να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και αναλάβει αγώνα κατά του οικουμενισμού όχι με αόριστα γενικόλογα αλλά ελέγχοντας λεχθέντα και πραχθέντα των οικουμενιστών, προσωπικά θα τον μνημονεύσω την επόμενη στιγμή και θα συνταχθώ μαζί του. Εν όσω όμως προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες σε μας που αγωνιζόμαστε εναντίον της δέσμευσης των τοπικών Εκκλησίων στις αποφάσεις της Κολυμβαρίου ψευτο-συνόδου ας μην προσδοκά ότι θα υποχωρήσουμε κατ’ ελάχιστον. Λυπούμαι για τους ατυχείς συσχετισμούς των εγκυκλίων καθώς και τις ομιλίες σε συγκεκριμένες ενορίες, ιδιαίτερα στο χωριό μου όπου οι συγχωριανοί μου κατάλαβαν ότι εξωμότησα και έγινα ψευδομάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό είναι κατάντια! Και δυστυχώς οι ιερείς που παρίσταναν τους αγωνιστές συμβιβάστηκαν με την προδοσία της πίστεως. Θα μιλήσει όμως ο Θεός! 

Ο Φλωρίνης ισχυρίζεται ότι ο λόγος που παύω τη μνημόνευση δεν είναι πρόβλημα να απαντήσει ένας μόνος του και ούτε είναι πρόβλημα της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Δόθηκαν όμως περί αυτού αξιόλογες απαντήσεις από άλλους αρθογράφους. Προσωπικά δεν με αφορά τι πράττει ο καθείς. 

Από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή γνωρίζω σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου ότι ο καθένας γνωρίζει τις προθέσεις του εαυτού του: «Τίς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων τὰ τοῦ ἀνθρώπου εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἐν αὐτῷ; (Α’ Κορ.2,11). Καθένας έχει: (α) συνείδηση, τον έμφυτο λόγο της ψυχής και ανάλογα με το πώς εξετάζει τα πράγματα, τις πληροφορίες -αν ενημερώνεται επαρκώς- και διακρίνει με την διάνοια, συλλογιζόμενος και αναλογιζόμενος και διαλογιζόμενος, ποιο είναι το δέον. Σε αυτό τον βοηθά (β) ο νούς όταν είναι εστραμμένος προς τον Θεό και επομένως είναι φωτισμένος να παρακολουθεί τις εσωτερικές ενέργειες της ψυχής και, άρα, να έχει εσωτερική διαύγεια ώστε να διακρίνει ορθώς. (γ) το πνεύμα, η θέληση στον άνθρωπο είναι αυτό που θα ενεργήσει κάποιος αφού πρώτα έκρινε τα πράγματα. 

Πότε κρίνει όμως κανείς ορθά; 

1. Όταν έχει ενημέρωση

2. Όταν δεν έχει προκατάληψη

3. Όταν δεν επηρεάζεται από τους άλλους

4. Όταν δεν αλλοτριώνεται από σκοπιμότητες 

5. Όταν εξετάζει τα κίνητρά του

6. Όταν δεν αγνοεί σχετικά ιστορικά προηγούμενα

7. Όταν γνώμονα έχει τον λόγο του Θεού

8. Όταν θέλει να ταυτίσει τα θέλω του με το θέλημα του Θεού και το ζητά προσευχόμενος

Για όποιον θέλει να τοποθετείται σωστά μέσα στην Εκκλησία αυτά είναι βασικές προϋποθέσεις! «ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ριπιζομένῳ. διότι εκείνος που αμφιβάλλει και κλονίζεται, μοιάζει με κύμα θαλάσσης, που δέρνεται από τον άνεμο και πηγαίνει εδώ και εκεί κατά την φοράν του ανέμου.7 μὴ γὰρ οἰέσθω ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅτι λήψεταί τι παρὰ τοῦ Κυρίου. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος αυτός, ο ολιγόπιστος και ακατάστατος, ότι θα πάρει από τον Κύριον κάτι από όσα του ζητεί. 8 ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ» Ο άνθρωπος αυτός είναι δίβουλος και δίγνωμος, ακατάστατος και ευμετάβολος εις όλην την πορείαν της ζωής και συμπεριφοράς του.(Ιακ. 1, 6-8).

Το να αγωνιστεί ο χριστιανός για την πίστη δεν είναι θέμα ηθικοπλαστικής θεώρησης αλλά προσωπικών βιωμάτων πίστεως στην εν Χριστώ ζωή. 

Στις μέρες πλήθυναν στο εκκλησιαστικό μας χώρο τα λόγια, τα βιβλία, τα περιοδικά, οι εφημερίδες τώρα και οι αναρτήσεις αλλά μειώθηκαν -για να μην πω εξαφανίστηκαν- τα βιώματα. Το άσχημο δεν είναι ότι μετατοπίσθηκε το κέντρο βάρους από την εμπειρία της πίστεως «Ἐστὶ δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.» (Εβρ. ια΄ 1) στην εξ ακοής πίστη «…ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ»(ι, 17) αλλά ότι δεν κρατούμε καν την παρακαταθήκη της πίστεως, καθώς διαπιστώνεται από την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου, την προσφάτως συγκληθείσα Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και την στάση του πληρώματος της Εκκλησία, κληρικών και λαϊκών, απέναντι σ’ αυτές για ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον. 

Θα έπρεπε οι ιερείς μας να καταπίνουν τέτοιες ανοησίες και να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Τότε δεν έπρεπε να μπουν στον κλήρο! Κληρικός σημαίνει μπροστάρης. Σε περίοδο πολέμου αν υποθέσουμε ότι ένας στρατηγός μετρίων δυνατοτήτων έχει ικανούς επιτελείς οπωσδήποτε θα ανταπεξέλθει νικηφόρα στις μάχες και δεν θα εκτεθεί. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το ανοσοποιητικό στον οργανισμό μας. 

Όταν είμαστε υγιείς, ο οργανισμός μας αντιμετωπίζει κάθε μικρόβιο που εισβάλλει στο εσωτερικό μας αναπτύσσοντας άμυνα με το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Για να διατηρηθεί η ευεξία στο σώμα μας δεν χρειάζονται μόνο τα ερυθρά αιμοσφαίρια που οξυγονώνουν τα διάφορα κύτταρα μας στους ιστούς αλλά χρειάζονται και τα λευκοκύτταρα που θα αναπτύξουν αμυντική δράση ώστε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Και ενώ λοιπόν θα ακουγόταν παράλογο να θέλουμε στον οργανισμό μας μόνο ερυθρά αιμοσφαίρια δεν είναι εξωφρενικό να ζητούμε στον αγιοπνευματικό οργανισμό της Εκκλησίας να μην υπάρχουν αντισώματα και αμυντικά κύτταρα; Μήπως λοιπόν ο εκκλησιαστικός οργανισμός παρουσίασε αυτοάνοσο νόσημα και φονεύει αυτά που χρειάζεται; Τότε όμως ποιά θα είναι η κατάληξή του; Οπωσδήποτε θα τερματίσει! Θα μου πείτε, βέβαια, για την Εκκλησία «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μθ. 16,18) και εγώ θα σας πώ ότι η Εκκλησία σαφώς δεν θα χαθεί όμως εμείς αν δεν αγωνισθούμε θα χάσουμε την σωτηρία, διότι δεν κρατήσαμε την πίστη μας. Δεν σας προβληματίζει αυτό που λέει ο Κύριος μας, ότι, όταν θα έρθει κατά την Δευτέρα του Παρουσία, αν θα βρει την πίστη; «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς»;