2 σχόλια για τον ρόλο της Εκκλησίας (Ιεραρχίας) με αφορμή τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου. Και μια δήλωση του Ανθίμου, που πέρασε "στα ψηλά". Μόνη ελπίδα: η αντίδραση του λαού.

Α. Εκλέγοντας κάποιον "Αρχιεπίσκοπο"
Δεν θέλει μυαλό να αντιληφθούμε ότι το να καταφέρει η Νέα Τάξη να τοποθετήσει κάποιον έμπιστο της ως μητροπολίτη, Αρχιεπίσκοπο ή Πατριάρχη, είναι ίσως πιο σημαντικό με το να εκλέξει κάποιον ως βουλευτή, πρωθυπουργό ή αρχηγό κόμματος. 
Οι ιεράρχες -σε αντίθεση με τους πολιτικούς- είναι ισόβιοι. 
Ο "δοτός" επίσκοπος, θα μπορεί στη συνέχεια να εκλέγει  κι άλλους "ημετέρους" επισκόπους και σε βάθος χρόνου να ελέγχουν όλη την Ιεραρχία. 

Έτσι, έχοντας εξασφαλίσει την "σιωπή" (=ανοχή) της Ιεραρχίας (και δια μέσου αυτής και του κλήρου ελέω "δεσποτοκρατίας"), ο λαός θα είναι πιο εύκολο να αποδεχθεί τα τετελεσμένα.



Β. Ο ρόλος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου:

Πριν λίγες μέρες στα Θεοφάνεια, όλα τα κανάλια εστίασαν στις "κορώνες" του μητροπολίτη Άνθιμου για την "Μακεδονία". 
Λίγοι πρόσεξαν τι δήλωσε σχετικά με τα συλλαλητήρια.

Στο παρακάτω βίντεο, στο 3:46 τον ρωτούν για τα συλλαλητήρια. 
Τους απαντάει "να γίνει ΕΝΑ". 

Στο 4:25 τον ρωτάνε αν θα αναλάβει σχετική πρωτοβουλία για να γίνει ΕΝΑ μεγάλο συλλαλητήριο

και η απάντηση του επί λέξη:

"Όχι",
με τη δικαιολογία
"γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να γίνει και από την Εκκλησία, το κέντρο, την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για να ήμεθα όλοι μαζί. Επομένως δεν έχει διευκρινιστεί αυτό, το της Εκκλησίας. "

https://youtu.be/9Cqs4QNYijg

Αμέσως μετά , στο 4:50 λέει: 
"από ενθουσιασμό οι άνθρωποι μάζεψαν κόσμο σε διαφορετικά σημεία και με διαφορετικό σκηνικό. Αυτό λέω δεν βοηθάει στην επιτυχία"


Μα ποια διαφορετικά σημεία και ποια διαφορετικά σκηνικά. 
ΕΝΑ είναι σεβασμιότατε, στον Λευκό Πύργο, στις 21 Ιανουαρίου. 
Δεν γίνονται ταυτόχρονα συλλαλητήρια αλλού.

Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε αν όντως ο Άνθιμος προσπαθεί δόλια να ξεγλιστρήσει από τις ερωτήσεις περί συλλαλητηρίων, ή αν με τόσο μεγάλη παραπληροφόρηση τον κατευθύνουν οι "αυλικοί" του.

Και που κολλάει η "αρχιεπισκοπή" κύριε κ.Άνθιμε; Χρειάζεστε άδεια από την αρχιεπισκοπή για να μαζευτείτε οι μητροπολίτες της Βόρειας Ελλάδος και να κάνετε ένα συλλαλητήριο; Έπαιρνε άδεια από την "Αρχιεπισκοπή"  ο προκάτοχος σας ο Παντελεήμον;

Μήπως "πετάξατε το μπαλάκι" στην "Αρχιεπισκοπή", γνωρίζοντας ότι ο αρχιεπίσκοπος θα πει ΟΧΙ στα συλλαλητήρια; 

Γ. Δηλώσεις Αρχιεπισκόπου
Ναι μεν εμείς δεν θέλουμε να υπάρχει η λέξη Μακεδονία στην ονομασία αλλά λέμε ΟΧΙ στα συλλαλητήρια. 

Όμως όταν το 1987 ο (μασόνος) Τρίτσης επεδίωξε να πάρει την εκκλησιαστική περιουσία (και μαζί να εισέλθουν οι λαϊκοί την διοίκηση της εκκλησίας) τότε η εκκλησία έκανε μεγάλα συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τότε ΔΕΝ ήταν "κατά" των συλλαλητηρίων!!!

https://youtu.be/7du9OUvqZIE

Δ. Τελικά πως εξηγείται η τόσο παράξενη αδράνεια της Ιεραρχίας; 
Όσοι ασχολούνται με τα τεκταινόμενα στον εκκλησιαστικό χώρο,  γνωρίζουν ότι μετά το Κολλυμπάρι (Ιουνιος 2016), πιστοί και ευλαβείς ιερείς και μοναχοί αμφισβήτησαν όσα είχαν ψηφιστεί εκεί και άρχισαν να αντιδρούν, διακόπτωντας παράλληλα την μνημόνευση των επισκόπων τους (όπως προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες). Ακολούθησαν οι διώξεις τους οι οποίες εντείνονται και πολλαπλασιάζονται, όπως και οι αντιδράσεις. 

Για να μην βρεθεί λοιπόν η Ιεραρχία σε μεγάλη απόσταση από το λαό (και τους πάρουν κι αυτούς "με τις πέτρες" όπως είχε πει χαρακτηριστικά ένας πολιτικός, παριστάνει ότι τάχα πήρε θέση για το όνομα της γειτονικής χώρας. 
Πήρε θέση αλλά έμμεσα καλεί τον λαό να ΜΗΝ αντιδράσει. 
Να αποδεχθεί δηλαδή ΣΙΩΠΗΡΑ το ξεπούλημα.

Ελληνορθόδοξη Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ακολουθεί ένα ακόμη σχόλιο για τις δηλώσεις Αρχιεπισκόπου και μια ευρύτερη ανάλυση για την σημερινή κατάσταση και την δυνατότητα αντίστασης στο Σκοπιανό :

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΩΝ 

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

"Μπορούμε και χωρίς εσάς και τους δορυφόρους σας μακαριώτατε 

να κατέλθουμε στο "άγιο πεζοδρόμιο" για τη Μακεδονία μας!"

Η Εκκλησία της Ελλάδος θα έπρεπε να είναι μπροστάρισσα στον ιερό αγώνα που αποσκοπεί στην αποτροπή της διαφαινόμενης προδοσίας, από πλευράς της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, αναφορικά με το θέμα του ονόματος του γειτονικού προβληματικού κρατιδίου.

Ενθυμούμαι με ρίγη συγκινήσεως το αλησμόνητο, ογκωδέστατο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης του 1992, στο οποίο πρωτοστάτησε η τοπική Εκκλησία με τη συνδρομή ορθόδοξων χριστιανικών σωματείων, εκπροσώπων του μοναστικού κόσμου και άλλων εκκλησιαστικών παραγόντων.


Δυστυχώς ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, δέσμιος μιας χρόνιας, στρεβλής και προβληματικής συλλογιστικής, για μία ακόμη φορά μας απογοήτευσε με τις περί συλλαλητηρίων απαράδεκτες και αδιανόητες δηλώσεις του.
Αποδείχθηκε για άλλη μία φορά κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών του πιστού λαού και των ορθοφρονούντων Ελλήνων.


Αφιερώνω στον κρίμασιν οις οίδε Κύριος κατέχοντα την αρχιεπισκοπική καθέδρα των Αθηνών τις εξής σκέψεις του μακαριστού εθνικού ήρωα και αγωνιστή, κρατουμένου στα γερμανικά στρατοπεδα συγκεντρώσεως Στόουν και Μπερνάου όπου επί τριετία βασανίσθηκε φρικτά, αοιδίμου Τρίκκης και Σταγών Διονυσίου όπως αυτές έχουν καταχωρηθεί στο βιβλίο του με τίτλο "Ο ΠΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ", σελ.27: "Πόσας πολυτίμους υπηρεσίας προσφέρει ο ιερεύς εις την Εκκλησίαν! Αλλά και αι υπηρεσίαι προς το Έθνος του Έλληνος ιερέως; Είναι κυριολεκτικώς αναρίθμητοι. Και γίνεται έτσι ο ιερεύς Ο ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΞ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ, Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΣΜΟΥ ΜΑΣ" (λυπάμαι για την αλλεργική αντίδραση που θα προκληθή επί τη αναγνώσει των εθνοκεντρικών αυτών θέσεων σε κάποιους θαμώνες της βολιώτικης "ακαδημίας".
εθνομηδενιστές θολο-λόγους και σε κάποιους συριζαιο-"θεολόγους" που λυμαίνονται τον επίσημο εκκλησιαστικό ραδιοσταθμό...).
Και συνεχίζει ο μακαριστός Διονύσιος: "Όπως η ασχημόθωρος άλμη διατηρεί το παστόν ψάρι", γράφει ο Γκωσύ Δεσάν εις το βιβλίον του "Πάνω στους δρόμους της Μικράς Ασίας", "έτσι και το λιγδωμένον και ξεθωριασμένον ράσον του Έλληνος ιερέως συντηρή τον ελληνικόν εθνισμόν".

Είναι η ψυχή του Έθνους ο ιερεύς. Πρωτοπόρος αυτός πάντα και ενισχυτής και αγωνιστής θερμός εις καθε εθνικόν ιερόν αγώνα. Χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις προτάσσει με θάρρος και ανδρείαν τον εαυτόν του, ασπίδα εναντίον κάθε επιβούλου εχθρού της πατρίδος. Του είναι πολύ γνώριμη η θυσία της ζωής του διά την πίστιν, αλλά και διά την πατρίδα".

Μήπως θυμάστε, μακαριώτατε, ποιος μίλησε στο συλλαλητήριο της ΠΕΕΚ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΥΠΡΟΥ) στην Αθήνα το 1956; Ο τότε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ, μακαριστός προκάτοχός σας Δωρόθεος (Κοτταράς). Μήπως ενθυμείσθε ποιος υπήρξε γραμματέας της εν λόγω οργανώσεως; Ο τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Α' (Κοτσώνης). Μήπως λησμονήσατε τον εθναρχικό ρόλο της Κυπριακής Εκκλησίας προ και κατά τη διάρκεια του Κυπριακού Έπος 1955-1959; Μήπως λησμονήσατε τους εθνικούς αγώνες των μακαριστών προκατόχων σας Χρυσάνθου και Δαμασκηνού;


Μπορούμε και χωρίς εσάς και τους δορυφόρους σας μακαριώτατε να κατέλθουμε στο "άγιο πεζοδρόμιο" για τη Μακεδονία μας! Δεν εκπροσωπείτε σεις εν προκειμένω το φρόνημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού αλλά και του πληρώματος της Εκκλησίας. Τις όποιες "συνετές" απόψεις σας κρατείστε τις για τον εαυτό σας.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ!

Υ.Γ.:"Χαμένες ευκαιρίες για την Εκκλησία της Ελλάδος οι αγώνες για το Μακεδονικό και τις ταυτότητες", κατά τον π.Βασίλειο Θερμό!!! Πού καταντήσαμε!

Λυκούργος Νάνης

Ε. Το Σκοπιανό μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Σε κείμενο προ αρκετών εβδομάδων* είχαμε προβλέψει τις δυσοίωνες προοπτικές που έμοιαζε εξαρχής να εγκυμονεί για τα εθνικά μας δίκαια η (φαινομενικά ευνοϊκή) διαλλακτικότητα της νέας σκοπιανής ηγεσίας. 

Και λέγαμε ότι ενώ η ακραία στάση της προηγούμενης κυβέρνησης Γκρούεφσκι, παρότι εκνευριστικά προκλητική, αποτελούσε τουλάχιστον εχέγγυο για την αποτροπή καταστροφικών για την πατρίδα μας εξελίξεων στο θέμα του ονόματος (καθώς έθετε αυτομάτως «κόκκινες γραμμές» που ακόμη και η πλέον προδοτική ελληνική ηγεσία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να υπερβεί), η μετριοπαθέστερη στάση της κυβέρνησης Ζάεφ και η επί το διαλλακτικότερον μεταβολή της ρητορικής της οδηγούν σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Όχι επειδή από μόνη της είναι αρνητικό γεγονός (κάθε άλλο), αλλά εξαιτίας της δεδομένης ανικανότητας, της φοβικότητας και κυρίως της ιδεοληπτικής ψυχωσικής στάσης που έχει επί του θέματος (όπως και επί κάθε άλλου μείζονος εθνικού θέματος, που απαιτεί στοιχειωδώς πατριωτική προσέγγιση) όχι μόνο το κυβερνών κόμμα, αλλά σύμπας σχεδόν ο παρηκμασμένος και εκμαυλισμένος πολιτικός μας κόσμος.

Δυστυχώς οι έκτοτε εξελίξεις δείχνουν να επαληθεύουν εκείνους τους φόβους (και φυσικά δεν διεκδικούμε - προς Θεού - οποιαδήποτε μορφή…προορατικού χαρίσματος, άλλωστε τους φόβους αυτούς σίγουρα τους συμμεριζόταν κι οποιοσδήποτε άλλος διατηρεί στοιχειώδη έστω γνώση του διεθνούς και κυρίως του εσωτερικού πολιτικού περιβάλλοντος). 

Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν, κάποιοι επείγονται να κλείσουν άρον-άρον το θέμα με φόντο τη νέα συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ, 

η δήθεν διαλλακτικότητα του Ζάεφ αποδείχθηκε όντως φαινομενική (αναλισκόμενη σε τύπους ή υποσχέσεις για απλές…αποσύρσεις αγαλμάτων και αρνούμενη να μπει στην ουσία, που είναι ο αλυτρωτισμός και το θέμα της ψευτομακεδονικής εθνότητας) και οι προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι όσον αφορά την ονομασία του σκοπιανού κρατιδίου περιλαμβάνουν όλες τους τη λέξη «Μακεδονία» - και ως εκ τούτου είναι όλες τους απαράδεκτες. Απαράδεκτες όμως ως προς την κοινή λογική, την ιστορική αλήθεια και τις επιθυμίες του λαού μας (που παρά την παρακμιακή έως εκφυλιστική του κατάσταση, διατηρεί ακόμη κρυμμένα πατριωτικά αντισώματα, όπως δείχνουν τα υψηλά ποσοστά με τα οποία εκφράζεται στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις).

Προφανώς πάντως, όχι και τόσο απαράδεκτες για ένα συρφετό εγγενούς ελληνοφοβικής κι εθνομηδενιστικής υστερίας που παριστάνει την ελληνική κυβέρνηση και που αν δεν έπρεπε υποκριτικά να μετριάσει κάπως την εν λόγω υστερία υπό το βάρος πολιτικών/επικοινωνιακών λόγων, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να εκχωρήσει και ολόκληρο το όνομα «Μακεδονία» (σκέτο, χωρίς δηλαδή συνθετικά, προσδιορισμούς κι άλλα φτιασίδια) στους ιταμούς σφετεριστές γείτονες. 

Προφανώς επίσης όχι τόσο απαράδεκτες ούτε για τον τυχοδιωκτικό πατριδοκάπηλο κυβερνητικό του εταίρο (εννοείται ότι τις ψευδοπατριωτικές και ανέξοδες παρόλες του θλιβερού αρχηγού και των λοιπών μελών του τις ακούμε εντελώς βερεσέ, όσο παραμένει δεδομένο ότι τίποτε δεν θα τους κάνει να θυσιάσουν τις καρέκλες τους και να έσουν εν κινδύνω τον αρραγέστατο κυβερνητικό συνεταιρισμό), 

ούτε για τα γνωστά άκρως νεοταξίτικα κόμματα της αυτοφερόμενης ως Κεντροαριστεράς, 

αλλά ούτε φυσικά και για την επίσης νεοταξίτικων αντιλήψεων - και δεσμεύσεων - αξιωματική αντιπολίτευση, για την οποία θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να αρθούν και οι τελευταίες επιφυλάξεις όσων αφελών τη θεωρούν ακόμη παραδοσιακό πατριωτικό κόμμα: η πρόσφατη απαγόρευση προς τα εν Θεσσαλονίκη τοπικά μέλη να συναινέσουν σε αυτονόητες πατριωτικές δράσεις, αλλά και η έμμεση πλην σαφής παραδοχή Μητσοτάκη ότι η θέση του κόμματος παραμένει όπως καθορίστηκε το 2008 (πράγμα που σημαίνει ξεκάθαρα αποδοχή σύνθετης ονομασίας - με τη λέξη Μακεδονία και γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό) ίσως συντελέσουν επιτέλους στην οριστική αποκαθήλωση και του εν λόγω συρφετού στη συνείδηση αρκετών. 

Για όλους αυτούς τους λόγους ο κίνδυνος είναι πραγματικά θανάσιμος.

Και είναι θανάσιμος, αν και επιμένουμε στο ότι η συγκυρία ήταν και παραμένει εξαιρετικά ευνοϊκή, λόγω της δεινής εσωτερικής και διεθνούς θέσης των Σκοπίων και της ζωτικής τους ανάγκης να διεκδικήσουν την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. 

Και αυτό φυσικά είναι το τραγικότερο: την ώρα που μία κυβέρνηση στοιχειωδώς ελληνικών συμφερόντων θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη σκοπιανή δυσπραγία και απόγνωση και με το διαπραγματευτικό ατού/απειλή του βέτο να τους σύρει σε λογικές σταδιακά πλήρους αναίρεσης όλης αυτής της χυδαίας διαστρεβλωτικής και αλυτρωτικής προπαγάνδας δεκαετιών (με αντίδωρο ακριβώς την επιβίωσή τους), συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: 

ένα κυβερνητικό σχήμα και ένα ευρύτερο πολιτικό σύστημα ολιγίστων πολιτικάντηδων και δωσιλόγων Εφιαλτών, που υπό το κράτος ιδεοληπτικών εμμονών, άθλιων μικροκομματικών συμφερόντων, αλλά φυσικά και έξωθεν πιέσεων (που δεν τις παραγνωρίζουμε, αλλά και δεν τις υπερεκτιμούμε), αρνείται να αρθεί στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων, πετάει στα σκουπίδια την προρρηθείσα ιστορική ευκαιρία και πάει άνευ ιδιαίτερου πραγματικού λόγου να μετατρέψει μία δυνητική νίκη σε ανείπωτη πανωλεθρία.

Όσον αφορά πλέον το τι μπορούμε να ελπίζουμε υπό τις συνθήκες αυτές, είναι πασιφανές ότι από τους παραπάνω κανείς εχέφρων δεν μπορεί να προσδοκά το παραμικρό. Αν δεν υπάρξει κάποια ευνοϊκή εξέλιξη από το εσωτερικό του ίδιου του σκοπιανού κρατιδίου με όξυνση των δεδομένων εσωτερικών αντιδράσεων (καθώς είναι βέβαιο ότι ούτε η αλβανική πλευρά, ούτε οι υπερεθνικιστές του VMRO βλέπουν - ο καθένας για τους δικούς του λόγους - με καλό μάτι τις τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης Ζάεφ και ζητούν πιεστικά είτε να μη γίνει καμία αλλαγή στο νυν ονοματικό status του κρατιδίου, είτε να παραπεμφθεί το θέμα σε δημοψήφισμα), το μόνο πράγμα στο οποίο μπορεί κανείς να προσδώσει κάποια σημασία είναι η ημετέρα λαϊκή πίεση.

Δεν έχουμε φυσικά αυταπάτες ούτε για την ποιότητα της δήθεν δημοκρατίας στην οποία ζούμε, ούτε για τον σεβασμό που έχουν προς την κοινή γνώμη και τη λαϊκή βούληση οι πολιτικοί ταγοί της πατρίδας μας. Έχουμε όμως απεριόριστη εκτίμηση για τη γνωστή λαϊκή παροιμία περί του φόβου (που…φυλάει τα έρμα) και επομένως και για την προφανή δυνατότητα της λαϊκής κατακραυγής (μια που, κατά πώς φαίνεται, μάλλον αδυνατεί να διεγείρει την ασθενική - ως ανύπαρκτη - εθνική τους συνείδηση) να επηρεάσει τουλάχιστον το αναμφίβολα πανίσχυρο ένστικτο πολιτικής επιβίωσής τους (και ειδικά αν μιλάμε για όσους εκλέγονται ή ευρύτερα δραστηριοποιούνται στη Βόρεια Ελλάδα). 

Αρκεί να είναι βέβαια
πραγματική κατακραυγή, με μαζικό και συστηματικό βομβαρδισμό υπογραφών, μηνυμάτων και κάθε είδους άλλων, πάντοτε εντός της νομιμότητας, αλλά έντονων και ξεκάθαρα αποφασιστικών αντιδράσεων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό και το συλλαλητήριο της 21 ης Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη έχει αναμφίβολη σημασία και οφείλουμε άπαντες και να συμμετάσχουμε και γενικότερα να το στηρίξουμε (και θα το πράξουμε). Αρκεί όμως να μη μείνουμε μόνο εκεί. Ας θυμόμαστε ότι η λαϊκή πίεση πρέπει να είναι μαζική, αλλά και μόνιμη - ή ακόμη καλύτερα συνεχώς κλιμακούμενη και διογκούμενη. 

Είναι φανερό ότι τότε (και μόνο τότε) θα μπορούσε ίσως να αποβεί και πραγματικά αποτελεσματική…

* http://opaidagogos.blogspot.gr/2017/11/blog-post_20.html