Σοκαριστικά όσα θα διαβάσετε (αποκαλύπτει ο π.Σεραφείμ Ζήσης).
Προκύπτουν φυσικά κάποια ερωτήματα :
1) ΓΙΑΤΙ ο εκδιωχθείς Πατριάρχης περιορίστηκε να εκθέτει τα σκάνδαλα του διαδόχου του, Πατριάρχη Αθηναγόρα, σε προσωπική επιστολή και δεν τα είπε ΔΗΜΟΣΙΑ σε όλη την εκκλησία όσο ήταν εν ζωή; Γιατί δεν αγωνίστηκε να γίνουν ευρύτερα γνωστά; Γιατί δεν έγραψε μια "Ανοιχτή Επιστολή" προς όλη την εκκλησία;
2) ΓΙΑΤΙ, αφού αυτά ήταν γνωστά και δημοσιεύθηκαν στον Ορθόδοξο Τύπο, από το 1962 όπως διαβάζουμε, δεν έσπευσαν οι ορθόδοξοι "ποιμένες" της εποχής να διακόψουν άμεσα την μνημόνευση του Αθηναγόρα;
"Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" λέει ο λαός.
Στην προκειμένη περίπτωση ευθύνη, τεράστια ευθύνη, έχουν οι ποιμένες. Όλοι αυτοί που ΣΙΩΠΟΥΣΑΝ τόσα χρόνια.
3) Μεγαλώσαμε στα κατηχητικά και στις ορθόδοξες αδελφότητες, ακούγαμε ένα σωρό βαρετά και κουραστικά κηρύγματα και ένας ένας οι έφηβοι βαριεστημένοι αποχωρούσαν, και ΚΑΝΕΙΣ δεν μας έλεγε ότι μέσα στην εκκλησία μας συμβαίνει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ προδοσία και πρέπει να αντιδράσουμε. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2017, να γίνει η ψευδοΣύνοδος της Κρήτης, να ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ και να ΕΚΔΙΩΧΘΟΥΝ ένα σωρό ευλαβείς πατέρες (εντός και εκτός Αγίου Όρους), για να γίνει ευρέως γνωστή η ΠΡΟΔΟΣΙΑ μέσω διαδικτύου.
Η φιγούρα του "χριστιανού" ως "φυτού", ως "μαστουρωμένου" που παριστάνει ότι προσεύχεται με το κομποσκοίνι ενώ ο οίκος του καίγεται, κατασκευάστηκε επειδή βολεύει. Επειδή κρατάει τα "πρόβατα στο μαντρί". Όλοι αυτοί οι "κατηχητές" με το μουστάκι, με τα παλιομοδίτικα κουστούμια και οι ρασοφόροι που έβλεπαν και δεν μιλούσαν ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ. Με εξαίρεση κάποιες μαχητικές "ΣΠΙΘΕΣ" του π.Αυγουτίνου Καντιώτη, κανείς δεν τολμούσε να ψελλίσει το παραμικρό. ΓΙΑΤΙ:
"... τό Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀπό Κέντρου καί Ἀρείου Πάγου τῆς Ὀρθοδοξίας μεταβάλλεται εἰς κέντρον καί πηγήν πάσης ἀντικανονικῆς καί αἱρετικῆς δοξασίας καί ἐνεργείας ..." (Ορθόδοξος Τύπος: 1962!)
Ε λοιπόν ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΛΟΥΣ όσους γνώριζαν για την μέχρι σήμερα ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ τους.
Δεν θέλουμε να ξαναακούσουμε για "άγιους" δεσποτάδες και για "άγιους" γέροντες.
Όσοι σιώπησαν ΕΓΚΛΗΜΑΤΗΣΑΝ, ανέχθηκαν τους λύκους. ΠΡΟΔΩΣΑΝ την Ορθοδοξία.
Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"
Ακολουθεί η επιστολή - ντοκουμέντο:
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Τί φρονοῦσε γιά τόν
Μασόνο Πατριάρχη Ἀθηναγόρα
ὁ ἀδίκως ἐκθρονισθείς προκάτοχός του κλεινός Μάξιμος ὁ Ε΄
μεταγραφή: Μον. Σεραφείμ (Ζήσης)
Ἐξ αἰτίας τῆς ἐπικαιρότητος τοῦ πράγματος (σχόλιο ο Παιδαγωγός: αναφέρεται στο οικουμενιστικό συνέριο που πραματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη από την Θεολογική Σχολή!) δημοσιεύω ἐπειγόντως, ἄνευ τοῦ λοιποῦ συνήθους μοι ὑπομνηματισμοῦ, ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου κυροῦ Μαξίμου Ε΄ (1897-1971) πρός κάποιον ἔμπιστό του Κληρικό, τήν ὁποίαν ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχω μεταγράψει ἀπό τό ἀρχεῖο τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» (τ. 191-192, 1 & 15 Αὐγ 1973).
Τόν πρέποντα σχολιασμό θά τόν συμπληρώσω ἐν καιρῷ τῷ δέοντι μέ ἐπάρκεια ἱστορικῶν τεκμηρίων, πού ἔγιναν γνωστά τά τελευταῖα ἔτη.
Ἡ πρώτη σελίδα τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς τοῦ Πατριάρχου Μαξίμου ἀπό τό 1962 δημοσιεύεται αὐτούσια (φωτογραφικῶς) στό πρωτοσέλιδο τοῦ ὡς ἄνω φύλλου τοῦ «Ὀ.Τ.».
Ὁ ἴδιος ὁ ἐκθρονισθείς ἀπό τήν συνωμοσία τοῦ ΝΑΤΟ, τῆς Μασονίας καί τῶν Οἰκουμενιστῶν, λαμπρός Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄, κατηγορεῖ τόν Ἀθηναγόρα γιά τά αἱρετικά του φρονήματα, τήν φιλοδοξία του, τήν ἐνδεχόμενη τεκτονική του ἰδιότητα καί τινα ἄλλα.
Ἡ φωνή τοῦ Μαξίμου τοῦ Ε΄ εἶναι ἡ φωνή τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τοῦ καταληφθέντος ἀπό τούς μασονοκινήτους καί ἀμερικανοκινήτους Οἰκουμενιστές, ὅπως ἔπαυσεν αὐτό νά ὑπάρχει ὡς Φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί ἐφεξῆς.
† ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΑΞΙΜΟΣ
Ἐμπιστευτική – Προσωπική 25/5/1962
Σεβάσμιε καί λίαν μοι ἀγαπητέ ἀδελφέ,
Συνεκινήθην βαθύτατα ἐκ τοῦ προφρόνως ἀπό 18ης ὑπερμεσοῦντος μηνός Μαΐου διαβιβασθέντος ἀδελφικοῦ Σας γράμματος.
Ἡ εὐχή τῆς Ἁγιωσύνης Σας νά μέ παρακολουθῆ καί ἐφεξῆς ὁλόθυμος, ἵνα ὁ Κύριος γένηται ἵλεως καί τερματίσῃ τό εἰς ὅ ἀναιτίως κατεδικάσθην φρικτόν πολυετές μαρτύριον, ἀναπαύων με ἐν εἰρήνῃ.
Εὔχομαι νά ἐπιζήσετε, διά νά ἀναγνώσητε τήν ἐκδοθησομένην μετά τόν θάνατόν μου βιογραφικήν μου μελέτην, ἥν ἀνέλαβον ἁρμόδιοι καί ἁγνοί αὐτόθι Κληρικοί καί λαϊκοί, ὅτε καί θά παρακολουθήσητε τάς φρικώδεις λεπτομερείας τοῦ δράματος τῆς ἀσθενείας μου, τῆς παραιτήσεως καί τῆς μετ' αὐτήν μαρτυρικῆς ζωῆς μου, ἅς ἐσκηνοθέτησεν ὁ εὐκλεής διάδοχός μου ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν τότε διεπόντων τά τοῦ ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν, οὐδόλως διστάσαντες, οἱ ἀθεόφοβοι, νά μετέλθουν δόλον πρωτοφανῆ καί ἀπάτην καί νά προέλθουν εἰς ἐνεργείας τοῦτ' αὐτό προδοτικάς.
Τήν ἀρτίως καί σοφῶς καταρτισθεῖσαν μελέτην περί τῆς Ἀρμενικῆς Ἐκκλησίας, ἥν ἐν τῇ μεγάλῃ Σας πρός ἐμέ καλωσύνῃ καί τῇ ἀκραιφνεῖ ἀδελφικῇ ἀγάπῃ πάνυ προφρόνως μοι διεβιβάσατε, τήν ἐζήτησα διά τόν ἐξῆς λόγον. Τόν κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος Προκαθήμενον τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐν τῇ διακρινούσῃ αὐτόν ἐπιπολαιότητι καί τῇ μανίᾳ τῆς ἐπιδείξεως, κατέλαβεν ἑνωτική παραφροσύνη, ὐφ' ἧς οἰστρηλατούμενος, προέρχεται εἰς ἀναριθμήτους πρός πάσας τάς κατευθύνσεις ἐνεργείας ἀντιβαινούσας, ἀντικανονικάς καί ἀντορθοδόξους, μεταξύ δέ τούτων συγκαταλέγονται ἀκροβασίαι καί ἅλματα εἰς τό ζήτημα τῶν σχέσεων πρός τήν Ἀρμενικήν Ἐκκλησίαν.
Εἶνε γνωστόν ὅτι αἱ σχέσεις αὗται ὑφίσταντο ἀνέκαθεν μεταξύ τῶν ἐνταῦθα δύο Πατριαρχείων, τοῦ ἠμετέρου καί τοῦ Ἀρμενικοῦ, σχέσεις ὅμως καθαρῶς τυπικαί, περιοριζόμεναι εἰς ἀνταλλαγήν ἐπισκέψεων ἐπί ταῖς μεγάλαις ἑορταῖς τῆς Χριστιανωσύνης, Πάσχα καί Χριστουγέννων.
Μή περιορισθείς εἰς ταύτας ὁ ἡμέτερος Προκαθήμενος καθιέρωσεν ἐφέτος τήν ἀνόητον καί ἄνευ λόγου ἀνταλλαγήν μετά τῶν Ἀρμενίων λειτουργικῶν ἐπισκέψεων καί ἀντεπισκέψεων οὕτως εἰπεῖν, τελεσθείσης Ὀρθοδόξου λειτουργίας ἐν τῷ ἐν Σταυροδρομίῳ Ἀρμενικῷ Ναῷ ὑπό ἡμετέρων Κληρικῶν καί Ἱεροψαλτῶν καί Ἀρμενικῆς λειτουργίας ἐν τῷ ἐν ἐκεῖ Ὀρθοδόξῳ Ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑπό Ἀρμενίων, παρόντων κατ' ἀμφοτέρας καί συμπροσευχομένων τῶν δύο Πατριαρχῶν.
Εἶνε γνωστόν ὅτι τοιαῦται λειτουργίαι τελοῦνται εἰς μέρη, ὅπου δέν ὑπάρχει Ναός τοῦ δόγματος ἐκείνου, κατ' οἰκονομίαν, διά τούς ἐκεῖ, τυχόν, εὑρισκομένους οἰκείους χριστιανούς, διά τοῦτο δέ καί ἐχαρακτήρισα ἀνωτέρω τάς λειτουργίας ταύτας, ἄν μή τι ἄλλο, ὡς ἀνοήτους καί ἄνευ λόγου γενομένας.
Δέν ἠρκέσθη ὅμως εἰς μόνας ταύτας ὁ ἡμέτερος Προκαθήμενος, ἀλλά μετέβη μετά τοῦ Ἀρμενίου Πατριάρχου εἰς τήν ἐν Χάλκῃ Ἱ. Θεολογικήν Σχολήν, εἰς τά προπύλαια τῆς ὁποίας ἐνέδυσαν τόν πρός στιγμήν διστάσαντα Ἀρμένιον Πατριάρχην Μανδύαν, Ἐπιτραχήλιον καί Ὠμοφόριον μετά ποιμαντορικῆς ράβδου καί ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις ὡδήγησαν εἰς τό Ναΐδριον τῆς Σχολῆς, προηγουμένων ἐνδεδυμένων τά ἄμφια αὐτῶν Ἱερέων καί Διακόνων μετά Δικηροτρικήρων καί θυμιατηρίων, μετά δέ τήν εὐλογίαν, ἐν τῷ σωλέᾳ ἐνεκαθίδρυσαν εἰς τόν Ἀρχιερατικόν Θρόνον, ὅπου ὁ Ἀρμένιος ἔβαλεν εὐλογητόν καί προεξῆρχε τῆς τελετῆς τῆς δοξολογίας.
Τοῦτο δὲν εἶναι μόνον συμπροσευχή· προέστη ὁ Ἀρμένιος Πατριάρχης μετ' Ὀρθοδόξων Κληρικῶν Ὀρθοδόξου τελετῆς ἐν Ὀρθοδόξῳ Ναῷ.
Δοθέντος δέ ὅτι οἱ Ἀρμένιοι εἶναι αἱρετικοί ἐμπίπτει, ἐρωτῶ,
