1η Απάντηση στο δημοσίευμα της Καθημερινής (11-6-2017) με θέμα: "Η εκκλησία της Ελλάδος και η χούντα".

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Κύριοι.

Σας  στέλνουμε απάντηση  στο δημοσίευμα  της εφημερίδος  «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (11-3-2018)  σε  άρθρο  του  μητροπολίτου Κρήτης  κ. Ανδρέα  Νανάκη  με  θέμα.  ‘’Εκκλησία, νέος Καταστατικός Χάρτης ‘’. 

Αποτελεί συνέχεια για τα όσα ανιστόρητα έγραφε παλαιότερα (11-6-2017) και του απαντήσαμε. 

Αυτή αφορά την τελευταία, στις 11 Μαρτίου 2018, και συμπεριλαμβάνει εκτός των πολλών άλλων, και τι είναι, αυτές οι περιβόητες πατριαρχικές συμφωνίες, "Πατριαρχικός Τόμος 1850" και η "Συνοδική Πατριαρχική Πράξη 1928" που κάθε φορά τις κραδαίνουν απειλητικά ή του πατριαρχείου, που όλοι μας τις ακούμε, τις διαβάζουμε, αλλά σχεδόν κανείς δεν τις γνωρίζει!

(Εφημερίδα Αγώνας )

(Με λύπη επανερχόμαστε στον Μητροπολίτη Αλκαλοχωρίου Κρήτης κ. Ανδρέα, για το άρθρο του 11-3-2018 στην εφ. «Καθημερινή» και τούτο διότι δεν είναι ανεκτό, ούτε παραδεκτό, από ανθρώπους που έχουν τάξει την ύπαρξή τους στη διακονία των θείων προσταγμάτων, και που πρέπει να τα επισκιάζει η παρουσία του Θεού, να αποτολμούν τέτοια σκόπιμη παραπληροφόρηση. Σε έναν άγιο άνθρωπο που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη διακονία της εκκλησίας)

Χτύπησε πάλι η γνωστή ομάδα, βάζοντας στη φαρέτρα τα βέλη της κατά του Ιερωνύμου μαζί με την ανάστροφη ή διάστροφη εξεικόνιση των γεγονότων. Πότε με το ατόφιο ψέμα και πότε με τη “μισή αλήθεια” στερημένη από καθαρά και πειστικά επιχειρήματα, επιμένει να κρύβει αδιαμφισβήτητα περιστατικά και να δίνει αυθαίρετες ερμηνείες – ημερομηνίες σε Κανόνες, Νόμους και Πράξεις Πατριαρχικές -  εμφανίζοντας το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο.

Μετά το τελευταίο φιάσκο στην παρουσίαση του… επιστημονικού έργου «Η εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974 – ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση», που έγινε στην Αθήνα στις 4 Δεκεμβρίου 2017 ενώπιον αόρατου ακροατηρίου και το άθλιο δημοσίευμα με την επαίσχυντη τσονταρισμένη φωτογραφία, αποκαλύφθηκε όλο το εύρος του ανοίγματος της βεντάλιας της παραπληροφόρησης, της συκοφάντησης και της ατίμωσης ενός ΑΓΙΟΥ εργάτη της Εκκλησίας που από την γέννησή του μέχρι και την κοίμησή του είχε ένα άδολο και ασταμάτητο διάλογο αγάπης με τον Κύριο και μια διακριτική προσφορά διακονίας.

Εμφανίστηκε με ολοσέλιδο άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (11 Μαρτίου 2018) ο κ. Ανδρέας Νανάκης, ο οποίος, ενώ είναι μητροπολίτης Κρήτης, στο άρθρο του αποσιωπά τη μεγάλη δωρεά της Εκκλησίας που τον κατέστησε Αρχιερέα Αλκαλοχωρίου “εις τόπον και τύπον Χριστού” και αντ’ αυτής αρκείται στο ονοματεπώνυμό του με κάποιες πληροφορίες στα ψιλά του αστερίσκου.

Ως εκ τούτου στο εξής θα τον προσφωνούμε με το όνομα της επιλογής του.

Θα μπορούσα να αγνοήσω αυτό το δημοσίευμα αφού είναι γνωστό ότι προσπαθεί να αναστηλώσει το κατακουρελιασμένο γόητρο του συγγραφέα του βιβλίου «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974» διδακτορική διατριβή ως επιβλέπων καθηγητής του.

Αλλ’ επειδή το άρθρο παρουσιάζει πονηρά και σκόπιμα αλλοιωμένα στοιχεία, σε αποσαφηνισμένα ιστορικά δεδομένα επηρεάζοντας αρνητικά τους αποδέκτες των “ιστορικών” πληροφοριών του, ξεκινάω τον σχολιασμό.

1) Καταπιάνεται ο κ. Νανάκης με τους «Καταστατικούς Χάρτες (Κ.Χ.) και ιδιαίτερα με τους Σ΄ και ΣΑ΄ του 1850, αλλά και με άλλους του 20^ου αιώνα. Περισσότερο βέβαια καταγίνεται με τις τροποποιήσεις που επέβαλαν καθεστωτικές κυβερνήσεις (Πάγκαλου, Μεταξά, Παπαδόπουλου) που εκφράζουν τη βούληση του κράτους για ασφυκτικό έλεγχο της Εκκλησίας… Γι’ αυτό και τα πρώτα ελληνικά Συντάγματα της Επανάστασης του 1821 όριζαν ότι «Έλληνες εισί οι εις Χριστόν πιστεύοντες». Συνεπώς, μέσα από τη χειραγώγηση των εκκλησιαστικών δομών διοικήσεως, πρωτίστως του συνόλου της Ιεραρχίας και της ΔΙΣ θα ασκείτο ο έλεγχος και το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Ο Κ.Χ. του 1969 αποτελεί καθ’ ολοκληρίαν έκφραση αυτών των στόχων και επιλογών».

Παρατήρηση πρώτη: Εδώ ο κ. Νανάκης ζυμώνει τον μεταλλαγμένο άρτο της παραπληροφόρησης για να ναρκώσει το λαό. Τονίζει δηλαδή ότι όλοι οι 120 χρονών Καταστατικοί Χάρτες εκφράζαν εν μέρει τη βούληση των κρατούντων ενώ ο Κ.Χ. του 1969 (της αρχιεπισκοπίας Ιερωνύμου) “αποτελεί καθ’ ολοκληρίαν έκφραση αυτών των στόχων και επιλογών”. Έτσι μεταφέρει την είδηση στρεβλωμένη.

Παρατήρηση δεύτερη: Οι κυβερνήσεις στα πρώτα Συντάγματα, μετά την Επανάσταση του 1821, για να χειραγωγήσουν το λαό όριζαν – λέει – ότι «Έλληνες εισί οι εις Χριστόν πιστεύοντες». Αυτό αν το ακούγαμε από Μουφτή, Αγιατουλάχ, βουδιστή, βραχμανιστή ίσως το δικαιολογούσαμε. Εάν το ακούγαμε από Έλληνα δεν θα το πιστεύαμε διότι οι πρόγονοί μας πολέμησαν για νάμαστε εμείς ελεύθεροι, “για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία”. Αλλά να υποστηρίζεται από Έλληνα ιερωμένο και μάλιστα “«δεσπότη» ότι κακώς συμπεριελήφθηκε το όνομα του Χριστού στο Σύνταγμα…, δεν υπάρχουν λόγια να εκφραστούμε”!!!

Μήπως – ρωτάμε – το ένστικτο του πατέρα του που τον οδήγησε στην Ακαδημία του Ηρακλείου για δασκαλίκι, αποφεύγοντας την σοφεράντζα που ο ίδιος για χρόνια βίωνε. Από κει βρέθηκε στη Ρουμανία, στα συντρόφια του Τσαουσέσκου, και επανερχόμενος στην Ελλάδα συνδέθηκε με τον σύντροφο Ν. Ζαχαρόπουλο καθ. Παν. Θεσσαλονίκης, ως βοηθός του, και σιγά-σιγά ήρθε και η έδρα; Και ο Οικουμενικός Πατριάρχης για την αφοσιωμένη αγάπη στην Οικουμενιστική κίνηση “παρακάλεσε” τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης να ιδρύση μια νέα μητρόπολη για να τον τακτοποιήσουν; Τώρα γιατί ο πατέρας του, τον ήθελε δάσκαλο και όχι θεολόγο, ο Κύριος μόνον γνωρίζει καθόσον άγνωστες οι βουλές του Κυρίου…;

2) «Η Ιεραρχία – μας λέει ο κ. Νανάκης – συγκλήθηκε για πρώτη φορά μετά την 21^η Απριλίου 1967, την 1^η Μαρτίου 1969, με αφορμή τη δημοσίευση του Κ.Χ. όπου δεν υπήρχε αναφορά στον Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο του 1850 και στην Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928. Ήδη, βέβαια, στο «Σύνταγμα» του 1968 είχε γίνει η αντιεκκλησιολογική διάκριση των Ιερών Κανόνων σε δογματικούς και διοικητικούς. Άλλωστε, από το 1967 η δικτατορία είχε προσπαθήσει να ελέγξει την Εκκλησία μέσω του αντικανονικού διορισμού αριστίνδην συνόδου και του παραμερισμού της ΔΙΣ».

Παρατήρηση: Τι είναι αυτός ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος του 1850 και η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη 1928, που κάθε φορά, όταν ο Πατριάρχης και οι συνοδοιπόροι κάτι θέλουν να ωφεληθούν από την κουτσουρεμένη Ελλαδική Εκκλησία, τις βγάζουν από τις θήκες, τις κραδαίνουν απειλητικά και μετά… τις ξαναθυλακώνουν;;;

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

(Αυτό το κάνουμε για να γνωρίσει ο ακατατόπιστος ελληνικός λαός αυτά που για δεκάδες χρόνια κανείς – μα κανείς δεν του τα είπε!).

Αυτά είναι δύο Πατριαρχικά έγγραφα που περιέχουν συμφωνία μεταξύ των δύο εκκλησιαστικών διοικήσεων (Οικ. Πατριαρχείου και Ελληνικής Εκκλησίας).

Το πρώτο είναι το Τόμος 1850 – ένα κείμενο 3 σελίδων Α4 και περιέχει την παραχώρηση του “Αυτοκέφαλου” στην Εκκλησία της Ελλάδας, που εκδόθηκε το 1850.

Ο ανειδίκευτος παρατηρητής που έχει άγνοια από την ιστορική εξέλιξη της Ελλαδικής Εκκλησίας, όταν πληροφορήται εκπλήσσεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μετά το νικηφόρο απελευθερωτικό αγώνα του 1821, και συγκεκριμένα κατά το 1833, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, η
Εκκλησία του ελεύθερου τότε κράτους (Μητροπόλεις της Πελοποννήσου, της Στ. Ελλάδας και των νησιών των Κυκλάδων) αποσπάσθηκε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ανακηρύχτηκε Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Την πράξη αυτή δεν την αποδέχθηκε το Πατριαρχείο. Αλλά ύστερα από 17 χρόνια πολυτάραχης ανωμαλίας και διχασμού, αναγκάστηκε το Πατριαρχείο να παραχωρήσει την Αυτοκεφαλία στην Ελλαδική Εκκλησία. Αυτή η ιστορία ταλάνιζε και ταλανίζει μέχρι και σήμερα την Εκκλησία. Για μια ακόμη φορά θα υπενθυμίσουμε, για τους μη γνωρίζοντας, τις δηλώσεις (αγάπης) του Πατριάρχου του Γένους το 1991 κ, Βαρθολομαίου για την μητέρα Ελλάδα: «Δυστυχώς, οι δύο λαοί (σ.σ. εννοεί Έλληνες και τούρκοι) διέκοψαν την υπέροχη συμβίωσι των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ΞΕΒΡΑΚΩΤΟΙ το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές…!!!».

Αργότερα (το 1866) είχαμε την προσάρτηση των Επτανήσων και το 1881 της Θεσσαλίας και του ελεύθερου κομματιού της Ηπείρου.

Η ανωμαλία αρχίζει από εδώ και πέρα.

Το 1912 ελευθερώθηκαν η Μακεδονία, η δυτική Θράκη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι περιοχές αυτές με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, που εκδόθηκε το 1928, πέρασαν στη διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδας, αλλά έμεινε, θεωρητικά, η εξάρτηση από το Πατριαρχείο, «άχρι καιρού».

Το Πατριαρχείο, για τις επαρχίες αυτές τις ονομαζόμενες «Νέες Χώρες», με την πράξη αυτή, έθεσε όρους. Όπως:

Όρος Β΄) «Ανωτέρα εκκλησιαστική αρχή αναγνωρίζεται η εν Αθήναις Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ής συμμετέχουσι και οι Μητροπολίται των Επαρχιών τούτων, καλούμενοι εις αυτήν κατ’ ίσον αριθμόν προς τους εκ των Επαρχιών…».

Όρος Ε΄) «Οι των εν Ελλάδι Επαρχιών του Πατριαρχικού Θρόνου αρχιερείς (των Νέων Χωρών) εκλέγονται εφεξής… επί τη βάσει καταλόγου εκλεξίμων συντεταγμένου υπό της εν Αθήναις Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και εγκεκριμένου υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δικαιουμένου και τούτου υποδεικνύειν υποψηφίους, απαγορευμένων των αρχιερατικών μεταθέσεων από επαρχίας εις επαρχίαν…».

Όρος Ζ΄) Η τε χηρεία και η πλήρωσις επαρχίας τινός της περιοχής της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Θρόνου (Νέων Χωρών) αναγγέλλεται τω Οικουμενικώ Πατριάρχη… αποστέλλοντος εκάστοτε προς Αυτόν και αντίγραφον του υπομνήματος της εκλογής των αποκαθισταμένων αρχιερέων, καθώς επίσης και την κατά την χειροτονίαν αρχιερατικήν αυτών ομολογίαν, οσάκις πρόκειται περί νεωστί χειροτονουμένων…».

Από τη ρύθμιση αυτή εξαιρέθηκε η Κρήτη.

Η Κρήτη αποτέλεσε ένα εκκλησιαστικό προτεκτοράτο μέσα στο ελληνικό κράτος. Είναι Εκκλησία ημιαυτόνομος. Έχει δική της Σύνοδο, αλλά υπάγεται άμεσα στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τον αρχιεπίσκοπο τον εκλέγει η Σύνοδος του Πατριαρχείου, τους δε μητροπολίτες η τοπική Κρητική Σύνοδος μετά από έγκριση του Φαναρίου (Πατριαρχείου).

Το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό κομφούζιο δημιούργησε η απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Τα τέσσερα νησιά (Ρόδος, Κάρπαθος, Κως και Κάλυμνος) δεν ενσωματώθηκαν εκκλησιαστικά στην μητέρα Ελλάδα, και εξακολουθούν να λειτουργούν ως επαρχίες του Πατριαρχικού Θρόνου, και να αναφέρονται στην Κωνσταντινούπολη.

Σε αυτόν τον τραγέλαφο πορεύεται η Ελληνική Εκκλησία, αποτελούμενη από έξι κομμάτια:

1) Την “Αυτοκέφαλη” Εκκλησία της Ελλάδας, που εκτείνεται από το Ταίναρο ίσαμε τη Λάρισα.

2) Τις “Νέες Χώρες” που αρχίζουν από την Ελασσόνα και φθάνουν μέχρι τον Έβρο, και αποτελούν την αμφισβητήσιμη περιοχή και το μήλο της έριδος μεταξύ της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης (που σημαίνει πως η εκκλησία της βόρειας Ελλάδας, δεν ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδας) δίνοντας αφορμή στον Ερντογάν να δηλώνει (9/12/13 εφ. ΝΕΑ) “όταν εμείς λέμε Θράκη εννοούμε και τη Θεσσαλονίκη…”.

3) Την εκκλησία της Κρήτης που πορεύεται στο πέλαγος των αμφισβητήσεων “Φίλων” Ευρωπαίων και ανατολικών εχθρών μας.

4) Τα Δωδεκάνησα που αναφορά έχουν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, και οι δόλιοι γείτονες τα υποβλέπουν και τα περιζώνουν με τις πολεμικές μηχανές τους.

5) Το Άγιο όρος που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, και

6) Το νησί της Πάτμου με την ιδιότυπη υπόστασή του.

Αυτή είναι η νόθη διάρθρωση της Εκκλησίας στην Ελληνική Επικράτεια. Τη μικρή Ελλάδα – χώρα των δέκα εκατομμυρίων – φθάσαμε να την μπακλαβαδοποιήσουμε σε έξι κομμάτια και έξι συστήματα εκκλησιαστικής διοίκησης. ΔΗΛΑΔΗ:

Ο Μητροπολίτης της Ρόδου δε θεωρείται μητροπολίτης της “Εκκλησίας της Ελλάδας” και δίνει αναφορά στην Κωνσταντινούπολη. Ο Μητροπολίτης Χανίων δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλήσει και να εκφραστεί και ούτε δικαίωμα ψήφου επειδή δεν ανήκει στην “Εκκλησία της Ελλάδας”. Η Πάτρα και η Λάρισα είναι “Εκκλησία της Ελλάδας”. Η Ελασσόνα και η Καβάλα είναι “Νέες Χώρες” και μνημονεύουν Πατριαρχείο.

Το Άγιο Όρος έχει πολιτικό Διοικητή διορισμένο από την ελληνική Κυβέρνηση, αλλά τα μοναστήρια έχουν την αναφορά τους στην Κωνσταντινούπολη.

Η νήσος Πάτμος άλλη ιδιόρρυθμη περίπτωση με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Επομένως έχουμε στον ελληνικό χώρο δύο κατηγορίες επισκόπων: αυτούς που μετέχουν στη διοίκηση της Εκκλησίας κι αυτούς που, σαν τελευταίοι κλητήρες, περιμένουν το παράγγελμα από το φαναριώτικο εκκλησιαστικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Αυτά τα τραγελαφικά περιέχει ο Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος 1850 και η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη 1928 που τα αναφέρετε σαν νούμερα, αλλά ποτέ και σε κανέναν δεν εξηγήσατε!

Αυτές οι δύο Πατριαρχικές Πράξεις – συμφωνίες (βασικά είναι τέσσερες) δεν αποτελούσαν Ιερό Κανόνα, γι’ αυτό είχαν μείνει ανενεργείς, θεωρούμενες παρωχημένες ώστε κανένας να μην ασχολήτε μ’ αυτές αλλά ούτε να τις εφαρμόζει για 120 χρόνια περίπου.

Κύριε Νανάκη, όπως γνωρίζετε, αρκετές φορές είχε τεθεί θέμα οι “Νέες Χώρες” να αποσπασθούν τελείως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να προσαρτηθούν στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, όμως για διαφόρους λόγους δεν έγινε αυτή η προσάρτηση η «αντισυνταγματική και αντεθνική» (Δήλωση Υπό Δικαιοσύνης Ν. Δημητρακόπουλος). Έτσι υπάρχουν δύο εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες μέσα στο ίδιο το κράτος.

Αυτή τη διάσπαση και διαφοροποίηση, κ. Νανάκη, κάποιοι που έχουν συμφέροντα, την διατηρούν, ενισχύοντας μάλιστα τις χωριστικές αυτές τάσεις. Η Εκκλησία όμως μέσα από αυτή τη διαίρεση, χάνει το δυναμισμό και το κύρος της. Φαντάζει σαν ένα σχήμα που δεν είναι σε θέση να συμπορευθεί και να εμπνεύσει την απόλυτη ομοφροσύνη στον λαό.

«Ήδη, βέβαια, στο «Σύνταγμα» του 1968 – γράφετε – είχε γίνει η αντιεκκλησιαστική διάκριση των Ιερών Κανόνων σε δογματικούς και διοικητικούς…». Για το θέμα αυτό – όπως γνωρίζετε – ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε δώσει σκληρές μάχες με αψευδείς μάρτυρες τα Συνοδικά Πρακτικά που τα συναντήσατε δεκάκις και όχι μόνο δεν κάνετε καμία αναφορά, αλλά αντίθετα στο βιβλίο που είστε επιβλέπων «Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974» του άξιου ίσως διάδοχόν σας, Χάρη Ανδρεόπουλου και στη σελίδα 196 γράφει: «Η εξήγηση που δίδει ο Ιερώνυμος ελάχιστα φαντάζει πειστική». Είναι όμως έτσι;;;

Για την αληθινή εκκλησιαστική ιστορία, κ. καθηγητά της εκκλησιαστικής ιστορίας του Παν. Θεσσαλονίκης, θα σας μεταφέρω τι έγραφε ο Αρχιεπ. Ιερώνυμος που σεις για λόγους σκοπιμότητας τα αποκρύπτεται και αυτό να μάθει ο κόσμος την αλήθεια και να συγκρίνει:

«Εξ αφορμής της εν τω Συντάγματι του 1968 και εν συνεχεία εν τω Καταστατικώ Χάρτη 1969 περιληφθείσης διακρίσεως των Ιερών Κανόνων εκ Δογματικούς και Διοικητικούς ως ανέφερα εις την Συνέλευσιν της Ι.Σ. της Ιεραρχίας, και η Ιερά Σύνοδος και εγώ προσωπικώς επράξαμεν παν ό,τι ήτο δυνατόν, ίνα μη περιληφθεί τοιαύτη διάταξις τόσον εν τω Συντάγματι, όσον και εις τον Καταστατικόν χάρτην της Εκκλησίας. Αντιμετωπίσαμεν όμως την επ’ αυτού πείσμονα άρνησιν της Πολιτείας. Ενώπιον αυτής της καταστάσεως ευρεθείσα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, απεφάσισεν, όπως υποβάλωμεν το πρόβλημα εις την Ι.Σ. της Ιεραρχίας… πράγμα το οποίον και επράξαμεν…» και συνεχίζει: «Η Ιεραρχία επίσης απέρριψε παμψηφεί πρότασιν, όπως ο Καταστατικός Χάρτης μη εφαρμοσθή, αν δεν απειλείφτεο η περί Ιερών Κανόνων Διάταξις… Κατόπιν τούτου η Ι.Σ. της Ιεραρχίας απεφάσισεν ομοφώνως, όπως ο Καταστατικός Χάρτης γίνη δεκτός ως είχεν, γίνουν δε σχετικά διαβήματα προς την Κυβέρνησιν προς απάλειψιν της διατάξεως εκείνης. Αφού λοιπόν, πάντα τα μέλη της Ι.Σ. της Ιεραρχίας εψήφισαν υπέρ της εφαρμογής του Κ.Χ., καίτοι περιείχεν ούτος την επίμαχον διάταξιν, διατί εγώ έπρεπε να θεωρούμαι μόνος υπεύθυνος; Και συ και πάντες είμεθα συνυπεύθυνοι…». Τα περί της Συνελεύσεως της Ιεραρχίας είναι δημοσιευμένα στο επίσημο δελτίο της Εκκλησίας (σελ. 147 του έτους 1969), όπου είναι καταγεγραμμένες όλες οι τοποθετήσεις των Ιεραρχών.

Ενδεικτικά αναφέρουμε την τοποθέτηση του Ιωαννίνων Σεραφείμ και μετά Αρχιεπισκόπου: «Ωμίλησαν… ο Σεβασμιώτατος Μητρ. Ιωαννίνων κ. Σεραφείμ, ταχθείς υπέρ της εφαρμογής του Καταστατικού Χάρτου (με την διάκριση των Ι. Κανόνων), ούτινος πολλάς διατάξεις θεωρεί εποικοδομητικάς, άλλας δε διορθωτέας, εν καιρώ».

Αυτά είναι ένα μικρό μέρος από τα αποκρυφθέντα, κ. Νανάκη!

«Άλλωστε, – συνεχίζεται κ. Νανάκη – από το 1967 η δικτατορία είχε προσπαθήσει να ελέγξει την Εκκλησία μέσω του αντικανονικού διορισμού αριστίνδην συνόδου και του παραμερισμού της ΔΙΣ».

Οι παρατηρήσεις κ. καθηγητά είναι πολλές. Αν επιχειρήσουμε να καταγράψουμε τι έχει υποθεί για τις Αριστίνδην Συνόδους θα γεμίσουμε τόμους απαντήσεων σε υποπροϊόντα θεολογικού βιασμού, που φόρτωσαν τα τυπογραφεία και στήλες εφημερίδων, διάφοροι κομπάρσοι του Θεολογικού λόγου, και κάλαμοι με δευτερογενή ικανότητα.

Κίνητρό τους η Ιδιοτέλεια και η εξασφάλιση προνομίων και υλικών ωφελημάτων.

Όμως θα σταθώ σε τρεις κραυγαλέες περιπτώσεις, που τις βρήκατε δεκάδες φορές μπροστά σας όλη η κομπανία σας (Ανδρεόπουλος, Κονιδάρης, Νανάκης, Ιατρού & Σία) και κάνατε πηδηματάκια.

Πρώτη: Αριστίνδην Σύνοδοι. Ο κακός διδάσκαλος και συνεχιστής μέχρι και σήμερα είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και να σκεφθεί κανείς ότι, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου που εξέδωσε τον Τόμο του 1850 καθιερώνοντας την Αυτοκεφαλία της Ελλαδικής Εκκλησίας, ήταν αριστίνδην συγκεκροτημένη.

Στην ιστορία της Ελλαδικής Εκκλησίας από το 1827 έως το 1945 (117 χρόνια) έχουμε 10 Αριστίνδην Συνόδους διορισμένες οι πιο πολλές από το Βασιλιά ή από την Πολιτεία, ανεξάρτητα από τα πρεσβεία αρχιερωσύνης (Σχετικά γράψαμε στον “ΑΓΩΝΑ” αρ. φύλλων, 241-242, 243, 244). Και όλες αυτές ήταν κανονικές μάλλον κατά την άποψή σας! Και αυτό έχει μια και μόνη εξήγηση. Ότι οι παλαιότερες αποτελούνταν από μασόνους ή φιλο-μασόνους (Μεταξάκης, Χ. Παπαδόπουλος, Αθηναγόρας, …), ενώ την περίοδο Ιερωνύμου ήταν αντικανονική διότι ο Ιερώνυμος πολέμησε, πρώτον την μασονία και δεύτερον την ανηθικότητα.

Και το πιο “σπουδαίο”, που όλοι στην ομάδα σας ούτε καν το αναφέρετε, είναι ότι: Ο Ιωαννίνων Σεραφείμ – μετέπειτα αρχιεπίσκοπος αγαπητός της μασονίας – υπήρξε κατ’ επιλογήν από τις 17-3-1969 και για μια 5ετία συνοδικός της Αριστίνδην ιερωνυμικής περιόδου, και επί πλέον ήταν στενότατος συνεργάτης, υμνητής και στυλοβάτης της εκκλησιαστικής διοικήσεως του Ιερωνύμου κατέχοντας τη θέση του Προέδρου της Μόνιμης Συνοδικής Επιτροπής επί του Τύπου, μια θέση υπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ.

Και το πιο σχιζοφρενικό, που παρόμοιο δεν γνωρίζω αν υπάρχει, είναι ότι ο Σεραφείμ, εκτός όλων των παραπόνων, ήταν και Πρόεδρος των ιεροδικείων που δίκασε εκατοντάδες διαβεβλημένους κληρικούς με βάση το Α.Ν. 214/67, που όλους αυτούς μετά, τους καταδικασθέντες και απομακρυνθέντες από τον ίδιον, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος τους επανέφερε, και μάλιστα τους πιο διεφθαρμένους τους ανύψωσε σε δεσποτικές καθέδρες (sic).

Γλαφυρή – μάλλον για κλάματα – μια άλλη εικόνα μας μεταφέρει ο τότε Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος στην μακρά αγόρευσή του στην συνεδρίαση της 10 Οκτωβρίου 1974 (αντιγράφουμε ένα μικρό δείγμα).

«Θα ενθυμείσθε ωσαύτως, Μακαριότατε (Σεραφείμ Τίκα), και το επεισόδιον το λαβόν χώραν κατά την αποφράδα ημέραν της 22-5-1974. Κατά την δραματικήν εκείνην συνεδρίαν των επισκοπικών εκλογών συνέβη κάτι το απίστευτο: Αι εκλογαί διεκόπησαν αιφνιδίως, λόγω παρεμβάσεως της ΚΥΠ, η οποία δια να ματαιώση την προαγωγήν “διαβεβλημένων” κληρικών, επενέβη δυναμικώς την 12^ην παρά εν λεπτόν δια του παρισταμένου εν τη συνεδρία Υπουργού των Θρησκευτικών, αξιώσαντος, παρά τας διαμαρτυρίας των συνέδρων και τελικώς επιτυχόντος την αναβολήν των εκλογών δια τας δύο Μητροπόλεις. Ούτε δε δια κεραυνοβόλου επεμβάσεως της ΚΥΠ απετράπη ο κίνδυνος να ίδωμεν τους κατηγορηθέντας, τις οίδε δια ποία αμαρτήματα, ρασοφόρους προαγομένους αναξίως εις το Επισκοπικόν αξίωμα.

Τοιαύται, Μακαριώτατε, αθλιότητες δεν παρουσιάσθηκαν επί Αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου. Διότι οφείλομεν να είμεθα δίκαιοι. Ο Ιερώνυμος εμερίμνησε και ηγωνίσθη και επέτυχε να προαγάγη επιβλητικά αναστήματα, αδιαβλήτους άνδρας, προσοντούχους και αξίους κληρικούς εις την Επισκοπικήν Έπαλξιν. Επί των ημερών σας συνέβη – δυστυχώς – το εκ διαμέτρου αντίθετον…».

Και όλα τα βροντοφώναξε ο πιο σκληρός πολέμιος του Αρχιεπ. Ιερωνύμου εν ημέρας δόξης του, και εποχής που η δικτατορία ήταν παντοδύναμη.

Όλα τα παραπάνω φωτογραφίζουν, την ζοφερή εικόνα αφότου ξαναγύρισε η Εκκλησία το 1974 με τον Σεραφείμ Τίκα και την “πρεσβυτέρα Ιεραρχία”, όπου:

1) Γέμισε το Ιερό Θυσιαστήριο από διεφθαρμένους λειτουργούς.

2) Προχώρησαν σε εκλογές από μία “κακέκτυπη” Αριστίνδην Σύνοδο που από τους 66 μητροπολίτες, κλήθηκαν να μετάσχουν μόνο 32 (η ονομαζόμενη “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”) δηλαδή, λιγότεροι από τους μισούς, κι απ’ αυτούς οι 9 τα βρόντηξαν και έφυγαν, μένοντας μόνον 23, και ψήφισαν 16,  και αυτοί, ως ένα ρυμουλκούμενο όχημα έκαναν εκλογές!

3) Εισέβαλε η κρατική υπηρεσία πληροφοριών (Κ.Υ.Π.) – στον ιερό χώρο όπου την ώρα των εκλογών κατέρχεται η θεία Χάρις – διέκοψε την ψηφοφορία και απαίτησε να ακυρώσουν την εκλογή τριών επισκόπων (τους Κων/νο Φαραντάτου, Παντελεήμονα Βέτιμη και Χρυσοστόμου Ταμπάκη) διότι είχαν φακέλους με επιβαρυντικά (Θεός να φυλάξει) στοιχεία. Οπότε οι εκλογές αναγκαστικά ακυρώθηκαν. Φαίνεται ότι η ενέργεια αυτή είναι θεολογική και κανονική τάξη, και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια των Ι. Κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας γι’ αυτό δεν το αναφέρετε πουθενά!!!

4) Ο μεγαλύτερος πολέμιος του Ιερωνύμου, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ερχόμενος εις εαυτόν μετά την 7μηνη αρχιεπισκοπία Σεραφείμ, σκιαγραφεί στα δημοσιεύματά του την άβυσσο που υπήρχε μεταξύ των δύο Εκκλησιαστικών ανδρών (Ιερωνύμου & Σεραφείμ), λέγοντας: «Όση διαφορά υπάρχει μεταξύ λευκού και μέλανος, ουρανού και γης, ζωής και θανάτου, παραδείσου και Άδου, τόση μεταξύ Ιερωνύμου και Σεραφείμ…» (Αγόρευση στην Ιεραρχία 10/10/74).

ΔΕΥΤΕΡΗ: Κ. Νανάκη, κρίνω σκόπιμα να καταθέσω μια Συνοδική απόφαση που φέρει την υπογραφή και σφραγίδα του πολύ αγαπητού σας Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, που, για να τον τιμήσει ο Σεραφείμ και η παρέα του, του έστησε τον μεγαλύτερο ανδριάντα μπροστά από τον καθεδρικό ναό των Αθηνών με σκοπό πιθανόν να θυμίζει στις επόμενες γενιές, ότι αυτός είναι που όρκισε την κυβέρνηση των Γερμανοτσολιάδων, και πώς, πεθαίνοντας, άφησε μια τεράστια περιουσία σε εποχή κατοχής, πείνας και εξαθλίωσης!

Αυτός, λοιπόν, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με την Αριστίνδην Ιερά Σύνοδο(όμοια με τις δέκα προηγούμενες) το καλοκαίρι του 1946, συγκάλεσε σε συνεδρία την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Όμως, κάποιος πολίτης προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωσή της διότι θεώρησε την Αριστίνδην αυτή Σύνοδο παράνομη και αντικανονική.

Τότε η Ιερά Σύνοδος, με την υπογραφή του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, εκφράστηκε επίσημα, υποστηρίζοντας το ανείριστο της προσφυγής.

- Το κείμενο είναι μεγάλο, μεταφέρουμε ένα τμήμα:

… «3) Εκατέρωθεν η εν τω Συνοδικώ Τόμω (αποφάσει…) του 1850 διάταξις, καθ’ ήν «η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία θα υπάρχη του λοιπού κανονικώς αυτοκέφαλος (Σημ. πραγματικώς υπήρξεν από του 1833) υπερτάτην Εκκλησιαστικήν αρχήν γνωρίζουσα Σύνοδον εξ’ Αρχιερέων, προσκαλουμένων αλληλοδιαδόχως κλπ.» δεν αποτελεί αναμφισβητήτως ιερόν κανόνα ή παράδοσιν εκ των κατοχυρωθεισών ήδη δια του Συντάγματος του 1844 και ών επιτάσσεται η απαρασάλευτος τήρησις, ώστε να μη είναι επιτρεπτή παρέκκλισις, ως ισχυρίζεται ο αιτών. Δια του Συντάγματος του 1844 (η διάταξις δ’ αύτη επανελήφθη απαραλλάκτως και εις τα Συντάγματα των ετών 1864, 1911 και 1927) κατωχυρώθησαν οι τεθεσπισμένοι ιεροί, αποστολικοί και συνοδικοί κανόνες και ιεραί παραδόσεις, μεταξύ των οποίων ασφαλώς δεν καταλέγεται και η εν προκειμένω πράξις του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, το μεν ως μεταγενεστέρα, το δε ως αναγομένη εις ρύθμισιν απλώς των προς αλλήλας σχέσεων αδελφών Εκκλησιών και αναγνώρισιν του τρόπου διοικήσεως αυτών, εν όψει των κρατουσών εκκλησιαστικών και πολιτειακών τότε αναγκών, χωρίς εντεύθεν να δημιουργήται δέσμευσίς τις και δη επιτακτικού χαρακτήτος, εφ’ όσον πρόκειται περί ανεξαρτήτων Εκκλησιών, κυριαρχικώς αυτοδιοικουμένων. Δεν ήτο άλλως δυνατόν η Μεγάλη Εκκλησία να διενοήθη ποτέ τον αποκλεισμόν της χρήσεως του αριστίνδην, όπερ ουδέν άλλο είναι, ή η λεγομένη επιλογή εν σχέσει προς την αρχαιότητα, αφού το Πατριαρχείο τότε εξέδιδε τον συνοδικόν τόμον (1850), δεν είχεν αυτό δι’ ευατό καθιερώσει τον καταρτισμόν της συνόδου του κατά τα πρεσβεία, διο και αυτή αύτη η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου, η εκδούσα τον Τόμον του 1850, ήτο αριστίνδην συγκεκροτημένη. Και ότε μόνον κατά το 1862 ήρχισεν η εφαρμογή των Πρεσβείων δυνάμει των Εθνικών Κανονισμών δεν έπαυσε ποιούμενον χρήσιν και του αριστίνδην, η δε του Οικουμενικού Πατριαρχείου ενδημούσα ούτω πως συνεκροτείτο πάντοτε.

4) Κατά τον αυτόν δε και μείζονα έτι λόγον δεν ηδύνατο ο Συνοδικός Τόμος να δεσμεύση την Ελληνικήν Πολιτείαν εν τω νομοθετικώ καθορισμώ της διοικήσεως της Εκκλησίας, περί ού θέματος επανειλημμένως και διαφόρως εξεδηλώθη η πολιτειακή βούλησις. Κατ’ ακολουθίαν εγκύρως θα ηδύνατο δια νόμου (εάν παρίστατο ανάγκη – και ως εγένετο πράγματι το 1923) να θεσπισθή παρέκκλισις των εν τω Συνοδικώ Τόμω περί διοικήσεως της Εκκλησίας διαλαμβανομένων.

Εντεύθεν έπεται, ότι η διατύπωσις του Συνοδικού τόμου αποτελεί απλώς αναγνώρισιν του τότε ισχύοντος διοικητικού συστήματος εν τη Εκκλησία ήτις αναγνώρισις έχει ηθικόν απλώς περιεχόμενον, ουχί δε νομικόν τοιούτον, ώστε να μη επάγεται υποχρέωσιν ή δέσμευσίν τινα (μη νοητήν άλλως τε) δια την Ελληνικήν Εκκλησίαν και Πολιτείαν. Ταύτα δε ανεξαρτήτως του γεγονότος, ότι την γενομένην τροποποίησιν του διοικητικού συστήματος της Εκκλησίας ενέκρινε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Ο συνοδικός άλλως Τόμος αξιοί, όπως και τα ζητήματα του γάμου, διαζυγίου, διοικήσεως Μοναστηρίων κ.λ.π. κανονίζει ουχί η Πολιτεία, αλλ’ η διαρκής πενταμελής χαρακτήρα αλλά νομικόν, τότε πίπτουσι πάντα τα νομοθετήματα της Πολιτείας, τα από του 1850 μέχρι σήμερον υπό της Πολιτείας εκδοθέντα επί των άνω ζητημάτων.

5) Σημειούμεν εν τέλει, ότι αριστίνδην Ι. Σύνοδοι πολλάκις από της Ελληνικής ανεξαρτησίας συνεκροτήθησαν, χωρίς ποτέ να εγερθή αμφισβήτησις περί του κανονικού και διοικητικού κύριους αυτών. Ούτω κατά την πρώτην από της απελευθερώσεως εικοσαετίαν περίπου επεκράτησε το σύστημα του διορισμού των μελών της Ι. Συνόδου απ’ ευθείας παρά του Βασιλέως, χωρίς να τάσσεται περιορισμός τις εν τω τοιούτω διορισμώ των μελών. Κατά τον χρόνον τούτον τα μέλη της Ι. Συνόδου εκαλούντο ανεξαρτήτως πρεσβείων, δι’ απλής επιλογής παρά της Εκτελεστικής Εξουσίας των κατά την κρίσιν αυτής προτιμητέων. (Σημειούμεν ενδεικτικώς Δ) τα τοιαύτης αριστίνδην συγκροτήσεως Ι. Συνόδων τα από 26 Αυγούστου 1834, 19 Οκτωβρίου 1835, 22 Ιουλίου 1837 κλπ.). Ο επακολουθήσας ΣΑ Νόμος του 1852 ώρισεν, ότι οι σύνεδροι καλούνται αλληλοδιαδόχως κατά την τάξιν των πρεσβείων της Αρχιερωσύνης, ο αυτός όμως νόμος επεφύλαξεν εις την Κυβέρνησιν το δικαίωμα, όπως διατηρή εις την επομένην Συνοδικήν περίοδον δύο Αρχιερείς εξ εκείνων, ών έληξεν η περίοδος (ανεξαρτήτως πρεσβείων), καθιερωθέντος ούτω μικτού συστήματος. Μεταγενεστέρως δια του από 11.7.1917 Νομοθετικού διατάγματος καθιερώθη και πάλιν το σύστημα της αριστίνδην συγκροτήσεως των Ι. Συνόδων, όπερ και διετερήθη μέχρι τέλους του 1920, ίνα και πάλιν καθιερωθή από του Δεκεμβρίου 1922 μέχρι του Δεκεμβρίου του επομένου έτους. Κατά το έτος 1940 δια του Νόμου 2567 της 27 Σεπτεμβρίου εισήχθη και πάλιν μικτόν σύστημα, επιτραπείσης της παρατάσεως της θητείας ενός ή δύο συνοδικών της ληξάσης περιόδου (ουχί κατά τα πρεσβεία της χειροτονίας) και δια το επόμενον συνοδικόν έτος. Μεταγενεστέρως δια των νόμων 1625/1944 και 365/1945 καθιερώθη δια το μέχρι του τέλους Σεπτεμβρίου 1946 χρονικόν διάστημα το σύστημα της αριστίνδην συγκροτήσεως της Ι. Συνόδου, υπαγορευθέν εκ των ανυπερβλήτων δυσχερειών του πολέμου, τόσον κατά την διάρκειαν αυτού όσον και κατά την αμέσως επομένην χρονικήν περίοδον (λόγω της διαμονής εν Αθήναις Αρχιερέων μη δυναμένων να επανέλθωσιν οπωσδήποτε εις τας επαρχίας των, ως και της αδυναμίας ωρισμένων εξ αυτών δια τε πραγματικούς και ηθικούς λόγους όπως απομακρυνθώσιν εκ της έδρας των). Εκ πάντων των ανωτέρω δήλον γίνεται, ότι εν τη πράξει διάφορα αλληλοδιαδόχως παρά της Νομοθετικής εξουσίας συστήματα συγκροτήσεως της Ι. Συνόδου καθιερώθησαν, άτινα πάντα από απόψεως κανονικού και πολιτειακού δικαίου αναμφισβήτητον κέκτηνται κύρος».

Η Εκκλησιαστική Ιεραρχία με επικεφαλής τον Αρχιεπ. Δαμασκηνό υποστήριξαν την κανονικότητα της Αριστίνδην Συνόδου και ότι ο Συνοδικός τόμος 1850 “δεν αποτελεί αναμφισβητήτως ιερόν κανόνα ή παράδοσιν… και ως επιτάσσεται η απαρασάλευτος τήρησις, ώστε να μην είναι επιτρεπτή παρέκκλησις…”. Η Εκκλησία με αυτή την πράξη εκφράστηκε και αποφάνθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ. Και τότε κανείς δεν την αμφισβήτησε. Ούτε το Πατριαρχείο!!! Και όσες πράξεις στηρίχθηκαν σ’ αυτή την απόφαση, είχαν κύρος κανονικό και είναι αδιάσειστες.

Σας ερωτώ κ. Νανάκη και τους συντρόφους σας. Υπάρχει από τότε κάποια επίσημη πράξη της Εκκλησίας της Ελλάδας, που να ακύρωσε ή να ανακάλεσε εκείνη την πράξη; Ή να την απέδειξε λαθεμένη ή ανέρειστη εκείνη τη θεολογική θεμελίωση; Ή να θεσμοθέτησε κάτι διαφορετικό και να το στήριζε στους Ιερούς Κανόνες και στην παγιωμένη πράξη της Εκκλησίας; Ασφαλώς, ΟΧΙ !!!

Αν εσείς διαθέτετε τέτοιο θεολογικό ανάστημα ώστε να ανασκευάσετε αυτή την εκκλησιαστική πράξη, προχωρήστε και ανατρέψτε την, και μετά, με τον εκσκαφέα γκρεμίστε τον ανδριάντα του Αρχιεπ. Δαμασκηνού που υπόγραψε την πράξη και αναθεματίστε την Αριστίνδην Σύνδο και την Ιεραρχία του 1946 που την υιοθέτησε.

ΤΡΙΤΗ: Κύριε Νανάκη, τα δύο αυτά Πατριαρχικά κείμενα (Πράξεις) έμειναν σαν δύο συμφωνίες μεταξύ δύο εκκλησιαστικών διοικήσεων, και τα οποία είχαν εντελώς ατονήσει. Ώσπου στην αρχιεπισκοπική καθέδρα “κρίμασιν οις οίδε Κύριος”, σκαρφάλωσε ο Σεραφείμ Τίκας βοηθούμενος από το φίλο του Ταξίαρχο Ιωαννίδη, βάζοντας σε ενέργεια την υπόσχεση που έδωσαν στους σκοτεινούς κύκλους (μασονία) που τον ανέδειξαν, ώστε να μην μείνει κανείς απ’ τους 12 μητροπολίτες που τάβαλαν με την μασονία, και να εξαφανίσει ό,τι θυμίζει Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Και για να εξασφαλίση την απόλυτη αποσιώπηση των εκκλησιαστικών τερατουργημάτων από τον καθημερινό Τύπο, από το κρατικό ραδιόφωνο και την κρατική τηλεόραση, το δικτατορικό Υπουργείο Τύπου (Στρατός – Ιωαννίδης), υποχρέωσε τους δημοσιογράφους να μη δίνουν καμιά πληροφορία για τις γκανγκστερικές Σεραφειμικές ενέργειες. Έτσι (ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ, 642/2-2-74 βλέπε Αγώνας φ.217/17) η ενημέρωση μπήκε στο ψυγείο, η δε Σεραφειμική ασυδοσία οργίασε!

Γρήγορα τα υποστυλώματά του, που ήταν σαθρά, σωριάστηκαν, οι φίλοι του και συνεργάτες χουντικοί πήγαν φυλακή, οι φιμωμένες συνειδήσεις ελευθερώθηκαν. Και τότε ο Σεραφείμ ένοιωσε να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ζητούσε εναγώνια συμπαράσταση και βοήθεια. Η μασονία που τον ανέδειξε, με το αλαλούμ που επικρατούσε με την πρώτη της δικτατορίας, ήταν πλέον αδύναμη. Ο Κ. Καραμανλής που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ήταν απλησίαστος – παρ’ ότι γνωρίζονταν από την γνωστή παραστρατιωτική οργάνωση “κόκκινη προβιά” – και τότε του υπέδειξαν να ζητήσει βοήθεια από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Το Πατριαρχείο δεν αρνήθηκε την βοήθεια και ανέλαβε να καλύψει με τον μανδύα του κύρους του, το βρώμικο παιχνίδι του Σεραφείμ, παραμερίζοντας κάθε ιερό και όσιο, ποδοπατώντας τους Ιερούς Κανόνες και παραβιάζοντας ακόμα και τους κανόνες δικαίου, ασφαλώς με το αζημίωτο. ΖΗΤΗΣΕ, σ’ αντάλλαγμα της στήριξής του στον θρόνο, να φροντίσει ώστε το υπό σύνταξιν νέο Σύνταγμα να συμπεριλάβει, διάταξη που να καλύπτει με Συνταγματική επικύρωση τον Τόμο 1850 και την Πατριαρχική Πράξη 1928 που παραχωρούσε το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησία της Ελλάδας.

Από το 1850 έως και το 1975 κανένας αρχιεπίσκοπος και καμία Σύνοδος δε διανοήθηκε να ζητήσει από την πολιτεία στα τόσα νέα Συντάγματα ή αναθεωρήσεις που έγιναν τη Συνταγματική επικύρωση.

Κατά την περίοδο του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου το Πατριαρχείο τον εκβίαζε σε αφόρητο βαθμό με έντονα διαβήματα και άλλες ανορθόδοξες ενέργειες να το πετύχει. Αλλά ο Ιερώνυμος έμεινε άκαμπτος.

Ο Σεραφείμ Τίκας, μη χάσει το θρόνο, έσκυψε και προσκύνησε μαζί με όλη σχεδόν την “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” και τους νεοχειροτονηθέντας μοιχεπιβάτας δεσποτάδες στην απαίτηση του Φαναρίου, βγάζοντας τα μάτια τους με την δική τους απόφαση και με τα δικά του έγγραφα πέρασαν τη θηλειά στο λαιμό ολόκληρης της Ελληνικής Εκκλησίας.

Από τη στιγμή, που το Σύνταγμα της Ελλάδας περιέλαβε διάταξη επικυρωτική των δύο αυτών κειμένων, η συνολική εφαρμογή τους έγινε υποχρεωτική.

Ο Πατριάρχης έγινε κυρίαρχος και από τότε έχουμε τις γνωστές και πολλές “άγνωστες” προστριβές μεταξύ των δύο εκκλησιών (περίπτωση αρχιεπ. Χριστοδούλου, μητρόπολης Ιωαννίνων, Ιερωνύμου, Προμπονά κ.ά.).

Ύστερα από 125 χρόνια κατάφερε το Φανάρι να προσδώσει κύρος Συνταγματικό στις δύο συμφωνίες. Ο Σεραφείμ και η υπόλοιπη ομάδα (καταληψίες, μοιχεπιβάτες, μετατεθέντες, “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”) ένιωσαν δυνατοί και ακλόνητοι, επειδή εξασφάλισαν την Πατριαρχική εύνοια.

Στο επίσημο όργανο της Εκκλησίας, περιοδικό «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» και στο φύλλο της 15^ης Φεβρουαρίου 1975 συναντάει κανείς, σε δίστηλη καταχώρηση την ανίερη αυτή συναλλαγή, τυπωμένη με αραιά γράμματα ( βλέπε φωτοτυπία), προφανώς για να δώσει μεγάλη έμφαση και ικανοποίηση στο Φανάρι.

Στο τεύχος του Οκτωβρίου 1975 «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» – αμέσως μετά την ψήφιση του Συντάγματος – δημοσιεύει δήλωση του τότε Πατριάρχου Δημητρίου, που εκφράζει την ευαρέσκειά του “επιδαψιλεύοντας” την ευλογίαν του (!).

Ο αναγνώστης διαβάζοντας όλες αυτές τις ανίερες συναλλαγές, μελαγχολεί, διότι, το νέο status quo δημιούργησε μια νέα κατάσταση, που πλέον δεν μπορεί κανένας, μήτε ο καινός νομοθέτης, μήτε οι φορείς της Εκκλησιαστικής Εξουσίας, να την παραβιάσουν.

Έτσι η αυτοαποκαλούμενη «Πρωτόθρονη» Εκκλησία, έδωσε φούμαρα και επαίνους, εξαγοράζοντας προνόμια και δικαιοδοσίες, επιδοτώντας την φαυλότητα και τη διαφθορά στο τότε Ελληνικό Εκκλησιαστικό καθεστώς.

Όλα αυτά κύριοι, Νανάκη, Ανδρεόπουλε, Κονιδάρη & Σια τα βρήκατε, τα μελετήσατε και δεν βγάλατε άχνα!

Κύριε καθηγητά Νανάκη, προχωρώντας στο άρθρο σας, κάτι θέλετε να πείτε, αλλά και εδώ την αλήθεια την μασάτε, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που αντί να φωτίσετε, περιπλέκετε πιο πολύ τα θέματα, και ο λαός που δεν γνωρίζει – και δυστυχώς είναι το 99% – την ιστορική εξέλιξη και δεν διαθέτει εκκλησιολογική υποδομή, τους τυλίγει η σκοτεινή νεφέλη της ασάφειας, και τους μαστιγώνουν οι υποψίες.

«Ο Κ.Χ. (ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ) του 1969 – γράφετε – θεωρητικά θέλησε να διαμορφώσει νέες δομές εκκλησιαστικής διοίκησης με τη συμμετοχή λαϊκών. Η θεσμοθέτηση των συνελεύσεων (Εκκλησιαστικής, Επαρχιακής και Ενοριακής) θα μπορούσε να θεωρηθεί ρηξικέλευθη καινοτομία, όμως τα λαϊκά μέλη διορίζονταν άμεσα ή έμμεσα υπό των κρατούντων. Η βάση της παραπάνω πυραμίδας των συνελεύσεων, η ενοριακή, συγκροτείτο, εκτός από τους ιερείς και τους ιεροψάλτες της ενορίας, από δέκα έως πενήντα λαϊκούς, ανάλογα με το πλήθος της ενορίας, επιλεγόμενους “παρά του ιερατικού προϊσταμένου από κοινού οριζομένου υπό του οικείου επιθεωρητού στοιχειώδους εκπαιδεύσεως δημοδιδασκάλου”».

Κύριε Νανάκη, η καινοτομία αυτή ήταν ρηξικέλευθη λέτε, αλλά σας ενοχλούσε ότι την συγκρότηση των Ενοριακών Συμβουλίων εκτός του Ιερέως συμμετείχε ο οικείος Επιθεωρητής εκπαιδευτής διδασκάλων. Δηλαδή ένας επιθεωρητής με μόρφωση, οξυδέρκεια, που διευθύνει, βαθμολογεί εκατοντάδες διδασκάλους στην περιφερειακή του δικαιοδοσία και δεν μπορεί να αξιολογήσει ανθρώπους για ενοριακά Συμβούλια, που τελικά τα 4 εκκλησιαστικά μέλη – επίτροποι – θα εκλεγούν δια μυστικής ψηφοφορίας από το ενοριακό σώμα των 20 ή των 50 μελών;

Και αυτό κατά την επιστημονική σας άποψη, δηλαδή η συμμετοχή του Επιθεωρητού στην διαδικασία, η δικτατορία θα έλεγχε και θα χειραγωγούσε την Εκκλησία;

Και αφού το λαϊκό στοιχείο το συναντάμε – όπως γράφετε – κατά περιόδους στην εκκλησιαστική ιστορία και αναφέρεστε για εκλογές των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Κύπρου, ως και στους Γενικούς Κανονισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το 1862. Ε, τότε γιατί μέμφεστε τον Ιερώνυμο επειδή θεσμοθέτησε στον Καταστατικό Χάρτη 1969 τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου θεωρώντας τους ως εισβολείς στον Εκκλησιαστικό περίβολο και έπρεπε να αποβληθούν; Μήπως και σεις με τις τόσο προοδευτικές ιδέες το θεωρείτε ότι πρέπει να είναι προνόμιο μόνο των κληρικών;

Χαρακτηριστική ήταν η αντίληψη και η νοοτροπία του παλαιού τύπου δεσπότη (Πρεσβυτέρας Ιεραρχίας) που έκανε με παρέμβασή του στην Σύνοδο της Ιεραρχίας στον Χαλκίδος Νικόλαο λέγοντας: «Θα μετανοήσει φρικτά ο άγιος Χαλκίδος, όταν εφαρμοστεί αυτός ο Νόμος και οι λαϊκοί εισβάλουν στα διοικητικά κέντρα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία θα χάσει την αυτοτέλειά της. Και ο Επίσκοπος θα πάψει να είναι κυρίαρχος και αυθεντικός ερμηνευτής του Θείου θελήματος…». Για δέστε δεσποτική νοοτροπία!

Τί είχε πεί, ο Χαλκίδος πριν, με πνεύμα αγάπης και σεβασμού προς τα μέλη της Συνόδου. Και δέχτηκε αυτή την επίθεση; «Αδελφοί, γιατί να απωθούμε τους λαϊκούς; Αδέλφια είναι. Μέλη της Εκκλησίας. Βαπτισμένοι και ενσωματωμένοι στην ιερή οικογένεια. Προσωπικά, θεωρώ ευλογία τη συνεργασία με τα λαϊκά μέλη της Μητρόπολής μου… Και σε όλα τα επίπεδα η συνεργασία είναι άριστη…».

Η αντίδραση από όλα τα μέλη της “Πρεσβυτέρας Ιεραρχίας” ήταν σφοδρή, συνασπίσθηκαν και επιτέθηκαν με πρωτοφανή μανία στον Ιερώνυμο και στους Συνοδικούς συνεργάτες του.

Όταν πλέον αποσύρθηκε ο Ιερώνυμος, ο διάδοχός του Σεραφείμ Τίκας, έκανε στροφή και με το λεβιέ των ταχυτήτων κάνοντας “όπισθεν”, εξαλείφοντας έτσι όλες τις σχετικές διατάξεις και επανέφερε το παλιό καθεστώς, να διαχειρίζονται ξανά οι ίδιοι τις μικρές ή τις μεγάλες οικονομίες χωρίς να δίνουν πουθενά λογαριασμό.

Κύριε Νανάκη, το θεσμό αυτόν που πήγε να τον εφαρμόσει ο “Χουντικός” Ιερώνυμος για να “χειραγωγήσει την Εκκλησία” και η δικτατορία να “ελέγχει την Εκκλησία με επιλεγόμενους”- όπως εσείς με μαεστρία πλασάρεται την παραπληροφόρηση- ήρθε μετά 20 χρόνια η δημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να κάνει την τομή, ζητώντας την ριζική αλλαγή στον Καταστατικό Χάρτη Ν.590/1977, ώστε να συμπεριλαμβάνει «την συμμετοχή των λαϊκών σε όλες τις εκφάνσεις της εκκλησιαστικής ζωής», που όλοι σας – εσείς, ο κ. Ανδρεόπουλος, ο κ. Κονιδάρης κ.ά. – σκοπίμως το αποσιωπάτε.

Και επειδή μπορεί να ισχυρισθείτε ότι δεν το γνωρίζεται, παρ’ ότι είστε ο καθ’ ύλην ειδικός, εμείς, για να την εντοπίσετε, σας το επισημαίνουμε είναι: η υπ’ αριθμ. Α΄ 2581/5-6-1987 Απόφαση του Υπουργού Παιδείας για την σύσταση: «Επιτροπή Μελέτης Εκκλησιαστικών Θεμάτων». Από τους καθηγητάς Πανεπιστημίου: Ν. Ζαχαρόπουλο (πάτρονά σου κ. Νανάκη που σας δώρισε και την έδρα του), Σ. Αγουρίδη, Χ. Παπαστάθη, Β. Ψευτογκά, Π. Βασιλειάδη, Μ. Κωνσταντίνου, Γ. Τσανακά, πρωτ/ρο Γ. Πυρουνάκη, Αθ. Νίκα και Δ. Παπαϊωάννου. «Η οποία επιτροπή μετά από μελέτη έκανε ριζοσπαστικές εισηγήσεις, αναφερόμενες εκτός των άλλων και στην συμμετοχή των λαϊκών… ώστε να εκλείψουν στο μέλλον οι αντιλαϊκές του διατάξεις, και να επανέλθει σε ισχύ το μητροπολιτικό σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας». Ζητούσε βασικά να επανέλθει ό,τι σχεδόν κατάργησαν από τον Ιερωνυμικό Καταστατικό Χάρτη του 1969. Μάλιστα μέσα στο προσχέδιο αναφέρονταν εκτός των άλλων… και σχετικές προτάσεις των Καθηγητών Ι. Κονιδάρη για: «Η συμμετοχή των λαϊκών στη διοίκηση του βασικού κυττάρου της Εκκλησίας, της Ενορίας…» του π. Γεωργ. Μεταλληνού όπως: «η ενεργός συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στην ζωή της ενορίας θα βοηθήσει τους κληρικούς να είναι πιστότεροι στην αποστολή τους». Τώρα – μετά από τόσα χρόνια – όπως και σεις περί άλλων τυρβάζετε!

Κύριε Νανάκη, πολύ μας μπερδέψατε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πότε λέτε αλήθεια και πότε ψέματα. Έχουμε χάσει τον μπούσουλά μας με τα δύο δημοσιεύματα 11/6/17 και 11/3/18 στην εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” και στο μέρος που αφορά την απόφαση του ΣτΕ στις 5-4-1973 περί ακύρωσης της ΔΙΣ. Διότι εδώ, αυτοαποκαλύπτεστε και αυτοαναιρήστε. Αφήνουμε στην άκρη  το “επιστημονικό” πόνημα “ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974”, επειδή σ’ αυτό γίνεται… “χημική” ανάλυση όλης της επιστημονικής εργασίας σας!

Παρακαλώ τους αναγνώστες να παρακολουθήσουν με προσοχή τα δύο δημοσιεύματα.

«Στη συγκρότηση της επόμενης Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, (γράψατε 11-6-17) τον Νοέμβριο του 1972, η Ιεραρχία αντέδρασε σθεναρά και δυναμικά στη φαρμακίδειο, πολιτειοκρατική αντίληψη του Ιερωνύμου και των περί αυτόν Ιεραρχών. Επικεφαλής υπήρξαν οι αρχιερείς Κορίνθου Παντελεήμων, Πειραιώς Χρυσόστομος και οι Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Φλωρίνης Αυγουστίνος, οι οποίοι προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Έτσι, επέτυχαν στις 5 Απριλίου 1973 να ακυρωθεί η συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, με τη διαδικασία που είχε προβλέψει η δικτατορία».

«… Στις 10 Μαΐου 1973 – συνεχίζετε – συγκλήθηκε η Ιεραρχία και τέθηκαν σε ψηφοφορία η πρόταση του Ιερωνύμου για συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, με ψηφοφορία από την Ιεραρχία και η πρόταση της Πρεσβυτέρας Ιεραρχίας για την συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, κατά τα πρεσβεία αρχιεροσύνης, όπως όριζε η πατριαρχική τάξη».

Παρακολουθήστε τον τραγέλαφο του κ. Νανάκη, μετά από 8 μήνες!

«Το Συμβούλιο της Επικρατείας τον Απρίλιο του 1973 (έγραφε στις 11-3-18), έκανε δεκτή την προσφυγή του Φλωρίνης Αυγουστίνου και του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου. Ακύρωσε την εκλογή της ΔΙΣ για λόγους διαδικαστικής νομιμότητας και όχι κανονικότητας, με συνέπεια να εκπέσουν η ΔΙΣ και τα άλλα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας της Ελλάδος».

«… Με νομοθετικό διάταγμα στις 10 Μαΐου 1973, – συνέχισε – συγκαλείτε η Ιεραρχία για να εκλέξει με εκλογές, όπως όριζε ο Κ.Χ., τους δέκα προέδρους των μόνιμων επιτροπών που θα συγκροτήσουν τη νέα ΔΙΣ. Η Ιεραρχία ψήφισε με δύο ψηφοδέλτια με δέκα αρχιερείς το καθένα. Το ένα του Αρχιεπισκόπου καταρτίστηκε κατά τον Κ.Χ. και το άλλο ήταν της αντιπολιτεύσεως».

Γρονθοκοπείτε με δικά σας κείμενα κ. Νανάκη τον ίδιο σας τον εαυτό. Άλλα γράφετε στο ένα δημοσίευμα και άλλα στο άλλο. Σαν να είχατε ξεχάσει τι γράψατε στο προηγούμενο και το αναιρείτε στο επόμενο (πολυ ωραία τα έλεγε ο ρωμαίος ρήτορας Κοϊντιλιανός: «Οποιος λέει πολλά ψέματα πρέπει να έχει πολύ καλή μνήμη»).Ένα τέτοιο φαινόμενο δεν σας τιμάει – αφήνουμε στην άκρη το δεσποτιλίκι – σαν πανεπιστημιακό δάσκαλο. Πάντως το πιο πιθανόν είναι ότι το πρώτο δημοσίευμα  να μην ήταν αληθινό, και αναγκαστήκατε την δεύτερη φορά να επανέλθετε σε διαφορετική – διπλωματική – διατύπωση που να ανταποκρίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, ώστε να καλύψει την κενότητα των ιστορικών εκκλησιαστικών πλαστογραφημάτων σας!

Το θέμα αυτό με τις ανάκατες θέσεις σας κ. Νανάκη για να τις αναλύσουμε λεπτομερώς θα χρειαστεί να γράψουμε ολόκληρη πραγματεία. Όμως θα αρκεστούμε να επισημάνουμε μερικά σημεία επιγραμματικά να τα μάθει ο κόσμος.

α) Η Φαρμακίδειος, πολιτειοκρατική αντίληψη του Ιερωνύμου. Δεν χρειάζεται να ερευνήσει κανείς πολύ. Μόνο αν διαβάσει κάποιος το Καταστατικό Χάρτη με τους 42 κανονισμούς και 35 κανονιστικές διατάξεις, θα διαπιστώσει ότι ο Ιερώνυμος άνοιξε ορίζοντες και καθόρισε στόχους, για μια Εκκλησία ελεύθερη και δυναμική, ικανή να κινείται αυτόνομα. Να διαφεντεύει το χώρο της. Να οργανώνει μόνη της το έργο της. Να διαχειρίζεται έντιμα και αποδοτικά τις εισφορές αγάπης των παιδιών της. Να δίνει μόρφωση στους εισφορείς αγάπης των παιδιών της. Να δίνει μόρφωση στους Ιερείς. Να έχει δικό της προσωπικό στην εκπαίδευση. Να αξιοποιεί η ίδια την εκκλησιαστική περιουσία. Να δημιουργεί η ίδια το εκκλησιαστικό κτηματολόγιο. Να μισθοδοτείται ο κλήρος από την Εκκλησία και όχι από το κράτος. Να έχει οργανωμένη εξωτερική Ιεραποστολή… Στόχους τόσο μεγάλους που ίσως δεν ήταν για την εποχή του αλλά για μετά το 2050.

β) Οι προσφεύγοντες στο ΣτΕ δεν ήταν 4 όπως ισχυρίστηκε πρώτα, αλλά δύο. Ο Φλωρίνης και ο Ελευθερουπόλεως.

γ) Η ακύρωσις της συγκεκριμένης ΔΙΣ (Νοέμβριος 1972), έγινε για καθαρά τυπικούς λόγους, και όχι για κάποιες νομοκανονικές παρατυπίες. Αλλά για να γνωρίσει ο κόσμος τι βρώμικα παιχνίδια παίχτηκε σε  βάρος του Ιερωνύμου και κατ’ επέκταση εις βάρος της Εκκλησίας από ανθρώπους που ο Ιερώνυμος τους εμπιστεύτηκε αλλ’ αυτοί ως άλλοι Ιούδες τον πρόδωσαν, διευκρινίζουμε :

Οι τυπικοί λόγοι, κ. Νανάκη, που τους γνωρίζετε, αλλά τους αποκρύπτετε… είναι:

Τα πρακτικά των εκλογών της ΔΙΣ του Νοεμβρίου 1972 δεν είχαν υπογραφή. Και γι’ αυτό το λόγο ακυρώθηκε η συγκρότηση της ΔΙΣ από το ΣτΕ. Φαίνεται ότι κάποιοι είχαν λόγους να μην υπογραφούν (!), και γι’ αυτό δεν νομίζω να είχε ευθύνη ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, όπως μερικοί κακόβουλοι θέλησαν να το παρουσιάσουν!

Την ευθύνη των Πρακτικών την έχει ο Αρχιγραμματέας, της Συνόδου, που την εποχή εκείνη κατείχε ο αρχιμανδρίτης ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ, και ο Σεραφείμ για τις “καλές” υπηρεσίες, του έδωσε παράσημο, κάνοντας τον αμέσως δεσπότη Δημητριάδος, και μετά τον ανύψωσαν και αρχιεπίσκοπο – διώχνοντας τον κανονικό επίσκοπο Ηλία Τσακογιάννη – και παρά τις μεγάλες αντιδράσεις για την εκλογή του από τον μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεο Στέκα! Είναι μνημειώδης η αντίδραση του Σεραφείμ κατά την ομολογία του μακαριστού Φθιώτιδος Δαμασκηνού! «… Ρε! Σεις… αυτόν δεν θα κάνουμε δεσπότη που τόσα χρόνια μας βοηθούσε;;;».

δ) Στις 10 Μαΐου 1973, δεν τέθηκε σε ψηφοφορία καμιά τέτοια πρόταση του Ιερωνύμου όπως αναληθώς γράφετε!

Ούτε πρόταση έγινε από την “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία” για τη συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου υπήρχε όπως αναληθώς ισχυρίζεστε!

Ούτε η συγκρότηση της νέας ΔΙΣ έγινε “όπως όριζε η πατριαρχική πράξη” που αναληθώς παραπλανάτε τον κόσμο!

Αλλά η Ιεραρχία κλήθηκε να ψηφίσει τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, όπως όριζε ο Καταστατικός Χάρτης 126/1969 του Ιερωνύμου. Και αυτό διότι δεν υπήρχε καμία δέσμευση από την 1175/1973 απόφαση του ΣτΕ, αφού η ακύρωση έγινε για τυπικούς λόγους όπως τονίσαμε πιο πάνω και δεν μπήκε καθόλου στην ουσία της υπόθεσης.

ε) Η όλη διαδικασία εκλογής Προέδρων και των μονίμων Συνοδικών Επιτρόπων έγινε όπως ακριβώς όριζε ο Ιερωνυμικός Καταστατικός Χάρτης. Υπήρξε συμφωνία… για να σταματήσει η αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας ώστε να γίνουν οι εκλογές κατά τα πρεσβεία της αρχιερωσύνης και με αναλογία 5+5, παρ’ ότι την ΔΙΣ 1969-1972 την συγκροτούσαν 7 των Νέων Χωρών και 3 εις βάρος της Παλαιάς Ελλάδος.

Αυτή είναι η αλήθεια!

Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα τεράστιο ψέμα.

Κύριε Νανάκη, νιώθω πίκρα και απογοήτευση, και με οδύνη παρακολουθώ τα στοιχεία της αλλοτρίωσής σου, διότι δεν μπορεί να είναι φυσιολογική όλη αυτή η παραχάραξη που προσπαθείτε να διαμορφώσετε εσείς, ένας καθηγητής πανεπιστημίου της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, ένας πρόεδρος της Ανώτατης Πατριαρχικής Εκκλησιαστικής Ακαδημίας, που πρέπει να είστε πρότυπο σε γονείς και νέους, και ένας επίσκοπος που εικονίζει, συμβολίζει και υπενθυμίζει την παρουσία του Ιησού Χριστού “μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα” (Εφ. 5, 27), να αγωνίζεστε να πείσετε το λαό του Θεού ότι: “Η 3^η Συντακτική Πράξη, της 9^ης Ιανουαρίου 1974 ήταν “θεόσταλτη” αφού τεκμηριώθηκε εκκλησιολογικά από τους καθηγητές Παν. Χρήστου, Ιωάννη Ζηζιούλα – τον μετέπειτα Μητροπολίτη Περγάμου – και Γεράσιμο Κονιδάρη με τον εκδοθέν στη συνέχεια Ν.Δ. 274/1974…”.

Σας ερωτώ. Μήπως ο Νέρωνας, ο Καλιγούλας, ο Διοκλητιανός κ.α. σφαγείς δεν τεκμηρίωσαν “νομικά” τα εγκλήματά τους; Ο Πόντιος Πιλάτος δεν τεκμηρίωσε την καταδίκη του Χριστού; Για διαβάστε στη σελίδα 4  της εφημερίδας "Αγώνας" φ. 250-251, την τεκμηρίωση και με 21 μάρτυρες μάλιστα. Τα εκατοντάδες εγκλήματα που έγιναν και που γίνονται μήπως δεν είναι τεκμηριωμένα από κυβερνήσεις, κράτη και από Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ – ΝΑΤΟ – ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΕΣ …);

Έτσι και ο Παναγιώτης Χρήστου που έφτιαξε το Νόμο, τον “τεκμηρίωσε” εκκλησιολογικά. Φόρεσε ο ίδιος το μανδύα του “δεσποτικού” αξιώματος, και ο Ιωαννίδης του “αρχιεπισκοπικού” και αποφάνθηκαν με το νόμο “έκτρωμα” ποιοι Μητροπολίτες έχουν κανονική αρχιεροσύνη και ποιοι όχι. Εισχώρησαν στα ενδότερα της Εκκλησίας βεβηλώνοντας με τις πράξεις τους τα Άγια των Αγίων. Τεμάχισαν το ανώτατο διοικητικό σώμα της Εκκλησίας. Καθόρισαν κατά σατραπικό τρόπο ποιοι Μητροπολίτες έχουν δικαίωμα να μετέχουν στα διοικητικά όργανα. Άλλαζαν τον αριθμό και τα όρια των Μητροπόλεων. Τροποποίησαν το σύστημα εκλογής των Μητροπολιτών. Υποκατέστησαν τους Ιερούς Κανόνες με νομικά εξαμβλώματα.

Αυτός ο νομοθέτης κ. Παν. Χρήστου που “τεκμηρίωσε εκκλησιολογικά” αυτό το ανουσιούργημα, έσπρωξε τον αρχηγό και τύραννο Ιωαννίδη, εγκαθιστώντας στην αρχιεπισκοπή καθέδρα τον φίλο και εκλεκτό τους Σεραφείμ.

Ο δε αρχιτύραννος Ιωαννίδης, περιβλήθηκε πνευματικές εξουσίες, που δεν τις είχε σαν άτομο, κανένας επίσκοπος ή αρχιεπίσκοπος, και ανυψώθηκε σε κριτή της Κανονικότητας των Μητροπολιτών. Σε ρυθμιστή της σύνθεσης της Ιεραρχίας και εκκλησιαστικό “αρμόδιο” να ανεβάζει και να κατεβάζει αρχιεπισκόπους στην πρώτη εκκλησιαστική έπαλξη της Ελλάδος. Να καταδικάζει αυτόβουλα και αυθαίρετα αγίους Επισκόπους.

Και για να προλάβω πιθανές αντιδράσεις σας, ότι όλοι αυτοί εκλέχθησαν από Αριστίνδην Σύνοδο. Σας παρουσιάζω την απάντηση με πλήρη στοιχεία που έδωσε εκείνο τον καιρό ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος απευθυνόμενος προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας: «Είμεθα και ημείς, αντικανονικός… Αν εφαρμοσθεί η απόλυτος κανονική ακρίβεια, όχι μόνον θα αποκλεισθούν… όχι μόνον θα χάσουν την Επισκοπήν των, αλλά θα καθαιρεθούν τελείως από πάσης ιερατικής εξουσίας… Αν θέλη η Πολιτεία να εύρη επισκόπους ανεπιλήπτου κανονικότητος, ίνα αυτοί και μόνοι αναδείξουν τον νέον Αρχιεπίσκοπον, μίαν λύσιν έχει: Να ζητήση “παρά του Θεού όπως στείλη και πάλιν εις την γην τους 12 Αποστόλους!” (12-1-74).

Διότι, κ. Νανάκη είστε όλοι σας – ερευνώντας την ρίζα των χειροτονιών σας – γεννήματα και θρέμματα Αριστίνδην Συνόδων!

Στην διαδρομή 140 χρόνων (1833 έως 1973) στην Ελλάδα με διάφορες πολιτικές μεταμορφώσεις και αποχρώσεις, δεν τόλμησε ποτέ κανείς να δρασκελίση της Πύλης του Ναού του Θεού. Δεν μπήκε ποτέ να επηρεάση και να μεταλλάξη την εσωτερική δομή της Εκκλησίας. Έμεινε πάντοτε στον περίβολο. Νομοθέτησε συγκρατημένα και διακριτικά, άλλοτε με την συγκατάθεση και τη σύμφωνη γνώμη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και άλλοτε αυτόβουλα.

Για πρώτη φορά έγινε εισβολή στα ενδότερα της Εκκλησίας από την δικτατορική τυραννία Ιωαννίδη, που τις πύλες άνοιξε διάπλατα ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας με τις Συντακτικές Πράξεις 3 & 7/74, που είναι μνημείο καταισχύνης.

Όσα “μυρίπνοα” άνθη και αν έριξαν στη βάση του οι εμπνευστές της, όσα ρητορικά σχήματα και αν επιστράτευσαν οι καρπωτές του, από τότε και μέχρι σήμερα, δεν κατάφεραν να μεταλλάξουν την απαίσια όψη του σε ανδριάντα τιμής.

Ο Σεραφείμ με το πραξικόπημα που έκανε, δεν είχε ανάπαυση γι’ αυτό ζήτησε από τους Ιωαννίδη – Χρήστου και Νομοθετική κάλυψη για να μπορεί να είναι σίγουρος, να φιμώνει συνειδήσεις, να αυθαιρετεί, να καταδικάζει χωρίς νόμιμες διαδικασίες κάθε ανεπιθύμητο και να είναι στο απυρόβλητο!

Η απαίτηση αυτή του Σεραφείμ έγινε πράξη, προσθέτοντας το άρθρο 5 στη 3^η Συντακτική Πράξη που έλεγε: «Πράξεις εκδιδόμεναι κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων της παρούσης ή του κατ’ άρθρου 4 αυτής εκδοθησομένου Νομοθετικού Διατάγματος, δεν υπόκεινται εις αίτησιν ακυρώσεως ή προσφυγής ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας και αν έτσι προβάλλεται λόγος ακυρώσεως αναφερόμενος εις τους υπό της παρούσης ή ανωτέρω Νομοθετικού Διατάγματος τιθεμένους όρους και προϋποθέσεις».

Με τη διάταξη αυτή, πλέον κανένας δεν είχε το δικαίωμα να υψώσει το δάκτυλο και να ελέγξει την ασυδοσία.

Και για να επιβάλει την απόλυτη κυριαρχία και τυραννία και να μην μπορεί κανείς να τα ανατρέψει, όσο αντικανονικά και παράνομα και αν έκανε δημιούργησαν και νέο Νομοθέτημα την 7/74 Σ.Π. που εκπλήττει τον κάθε μελετητή, διότι αναβιώνει τον Δυτικό Μεσαίωνα.

Η 7^η Συντακτική Πράξη, στο άρθρο 2 επεκτείνει την απαγόρευση. Ιδού πόσο δημοκρατικά διατυπωμένη ήταν: «… Η απόφαση εκτελείται άμα τη δημοσιεύσει της δια της εφημερίδας της Κυβερνήσεως, μη υποκείμενην εις ένδικον μέσον ή προσφυγήν ενώπιον πάσης εκκλησιαστικής ή πολιτειακής αρχής ή δικαστηρίου».

Με την προσθήκη αυτή στο Νομοθέτημα αυτό έβαλαν πλέον και χειροπέδες στην Εκκλησία και στους λειτουργούς της. Και άφησαν ανοιχτό το γήπεδο της παρανομίας και της ασυδοσίας στον Σεραφείμ και στην ομάδα του, που πανηγύρισαν με διάφορες δηλώσεις και εκδηλώσεις γι’ αυτό το μεγάλο τους επίτευγμα,

Αλλά δεν πρόλαβε να κυλήσει δίμηνο και το δικτατορικό καθεστώς ανατράπηκε. Το κλίμα άλλαξε. Πολλές τυραννικές διατάξεις που περιόριζαν και αλυσόδεναν την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα, ομάδων λαού ή διοικήσεων, άρχισαν να καταργούνται η μία μετά την άλλη. Και η νομιμότητα να μπαίνει στο τερέν της καθημερινότητας.

Οι πρωταγωνιστές της Εκκλησιαστικής τυραννίας Ιωαννίδειου-Σεραφειμικού εγχειρήματος, ταράχθηκαν, αναστατώθηκαν και ενεργοποιήθηκαν για να αποτρέψουν την ανατροπή των “τετελεσμένων” τους, διότι γνώριζαν αν καταργούνταν οι Συντακτικές Πράξεις και τα απαράδεκτα, ο Σεραφείμ αυθημερόν θα έπεφτε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο.

Ακολούθησαν συναλλαγές υπόγειες, σκοτεινές, βρώμικες. Άρχισε η διασπάθιση της εκκλησιαστικής περιουσίας για να εξασφαλίσει προστασία και συμμαχίες. Οι 160 υποθέσεις (Δημοσιογράφων, δικαστών, βουλευτών, υπουργών κ.ά.) που είχε στείλει ο Ιερώνυμος στην δικαιοσύνη, με την άνοδο του Σεραφείμ, πανηγύρισαν, διότι... από λάθος όλο το ανακριτικό υλικό πολτοποιήθηκε (sic).

Αποκαλυπτικός ήταν ο μακαριστός υπουργός για χρόνια του ΠΑΣΟΚ Μένιος Κουτσόγεωργας λέγοντας ότι: “ο αρχιεπίσκοπος συνέδεσε το θέμα της μεταβιβάσεως της Μοναστηριακής περιουσίας, με τη συνέχιση της ισχύος των Συντακτικών Πράξεων της Δικτατορίας. Της απαγορεύσεως, δηλαδή, των δώδεκα Μητροπολιτών να προσφύγουν στην ελληνική δικαιοσύνη”.

Με τέτοιες απαίσιες συμφωνίες έγινε στέρεος και κανένας δεν είχε τη δύναμη – αφού τους είχε δέσει χειροπόδαρα ο παμπόνηρος Σεραφείμ – να τον κλονίσει. Με κινήσεις παρασκηνιακές κατόρθωνε, ύστερα από κάθε πολιτική και κυβερνητική μεταβολή, να δικτυώνεται. Καυχιόταν πως όρκισε κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, από την Χούντα του Ιωαννίδη έως και τους σοσιαλιστές του Παπανδρέου, και ήταν έτοιμος – έλεγε –, να ορκίσει και τους κομμουνιστάς του Φλωράκη.

Μέσα σ’ αυτή τη “γαλήνια” θάλασσα και με τα ηρεμιστικά Νομοθετήματα έπλεε ήρεμα το καράβι ‘‘Εκκλησία’’ όταν άξαφνα έσβησαν οι μηχανές, μπλοκάρισαν τα συστήματα λειτουργίας, και ο κυβερνήτης αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σε απόγνωση και σε έξαλλη κατάσταση, από το “λόγιο” στόμα του εξεστόμισε άκρως “χριστιανικές” και ευώδεις φράσεις!

Ήταν μια ημέρα σημαδιακή, το ημερολόγιο έγραφε, 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1988. Την αγιασμένη ψυχή του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α΄ (Κοτσώνη), που άφησε πίσω μια ιδιαίτερη ευλογία, άγγελοι την μετέφεραν κοντά στον Χριστό που τόσα αγάπησε και υπηρέτησε όλα τα χρόνια της επιγείου ζωής του.

Την ίδια ημέρα – τι σύμπτωση; – δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης ο “Νόμος Κουτσόγιωργα Ν. 1816/1988”, που έδινε τη δυνατότητα μετά από 20 χρόνια σε μικρή ομάδα πολιτών, το δικαίωμα να προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας (ΣτΕ) ζητώντας δικαστική προστασία από τα δικτατορικά καρκινώματα (Συντακτικές Πράξεις και τα συναφή).

Η διάταξις έλεγε:

1) «Αίρεται για τους υπαλλήλους του Δημοσίου… το απαράδεκτο που ίσχυε με οποιοδήποτε τρόπο ως προς την άσκηση αίτησης για ακύρωση πράξεων που εκδόθηκαν από τις 21 Απριλίου 1967 έως τις 23 Ιουλίου 1974, είτε είχε ασκηθεί τέτοια αίτηση, είτε όχι. Η διάταξη αυτή ισχύει μόνο για τις περιπτώσεις για τις οποίες με διάταξη νόμου δεν έχει αρθεί μέχρι σήμερα το απαράδεκτο αυτό.

2) … Η προθεσμία για την αίτηση είναι εντός τριών μηνών από τη δημοσίευση του νόμου αυτού…».

Ο Σεραφείμ στρατεύτηκε σε μια σκληρή μάχη, για να φιμώσει και να εξουδετερώσει ακόμα και τη δικαιοσύνη. Είναι γνωστή φράση του Σεραφείμ σε κυβερνητικό υπουργό. «Μου την έφερες πισώπλατα».

Τότε προσέφυγαν στο ΣτΕ, 11 εκτοπισθέντες παράνομα μητροπολίτες, μαζί τους και 9 κάτοικοι της Λάρισας – και ο υποφαινόμενος – ζητώντας την ακύρωση της εκτόπισής τους. Η εκδίκαση έγινε στις 26 Απριλίου του 1990. Το αρχιεπισκοπικό περιβάλλον, ανήσυχο, αγωνίστηκε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο να επηρεάσει τις εξελίξεις. Οι εξαρτημένοι δημοσιογράφοι οργάνωσαν την καμπάνιά τους. και οι παρασκηνιακοί παράγοντες κινήθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις, για να ματαιώσουν ή να επηρεάσουν την ετυμηγορία της δικαιοσύνης.

Τα δημοσιεύματα εκείνες τις ημέρες αποκαλυπτικά: «Η Κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει αμέσως στο Συμβούλιο της Επικρατείας ώστε αυτό να απορρίψει τις αιτήσεις των εκπτώτων ιερωνυμικών μητροπολιτών… Ο κ. Σεραφείμ, τρέμοντας από θυμό και βγάζοντας αφρούς από το στόμα του, εξεστόμισε και τις ακόλουθες, άκρως χριστιανικές και αρχιεπισκοπικές, φράσεις:

“Ήταν λάθος μου που δεν τους έδιωξα όλους αυτούς. Αλλά, που θα μου πάνε; Όλους θα τους συντρίψω…”.

“Πρέπει να καταργηθεί ο νέος νόμος. Να απαγορευθεί σ’ αυτούς να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Να παρέμβει η κυβέρνηση. Όλοι αυτοί να φύγουν από την Εκκλησία…”».

Οι αποφάσεις δημοσιεύθηκαν στις 30 Οκτωβρίου. Ύστερα από έξι μήνες. Και ήταν μια μεγάλη ημέρα για τη Δημοκρατία. Και μια καταιγίδα για τα υπολείμματα της Εκκλησιαστικής τυραννίας.

Ο Σεραφείμ αιφνιδιάστηκε – ανέμεινε άλλη απόφαση – και οργίστηκε. Ακροβόλησε και άρχισε με τον γκρά να χτυπάει προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν άφησε τίποτα όρθιο, ούτε το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη, τη δημοσιογραφία, ούτε και τον πιστό λαό του Θεού, με εκείνο που εξεστόμισε “τα καθίκια”. Δήλωσε πως είναι αντάρτης, και πως θα εξοντώσει και θα κάψει τους πάντες που ανατρέπουν τις αποφάσεις της Εκκλησίας!

Στις 31 Οκτωβρίου πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες πληροφορούσαν τη μεγάλη βόμβα. Στο ίδιο μοτίβο συνέχισαν και για πολλές ακόμα ημέρες, ξευτελίζοντας την Εκκλησία, από τη μια άκρη της Ελληνικής γης μέχρι τα πέρατα του κόσμου, πώς μέχρι χθες ως φαινομενικά συντελεστής της αγάπης και της γαλήνης προκαθήμενος της Ελληνικής Εκκλησίας, ο “θεμελιακός” άξονας της κανονικότητας και της νομιμότητας, κήρυξε επανάσταση κατά του Νόμου και κατά των αποφάσεων της Δικαιοσύνης.

Τα δημοσιεύματα τόσα πολλά που αν τα γράψουμε θα χρειαστούν τόμοι ολόκληροι. Θα μεταφέρουμε ένα μικρό δείγμα από το, τί ειπώθηκε στο δείπνο προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου Αμερικής στην Ι.Μ. Πεντέλης.

Ο Αμερικής ευχαρίστησε τον Σεραφείμ για το “λουκούλλειο” γεύμα. Ο Σεραφείμ που τα είχε χαμένα του απάντησε:

«Σας ευχαριστώ πολύ Άγιε Αμερικής, αλλά εγώ δυστυχώς άλλα προβλήματα έχω στο κεφάλι μου κι άλλα πράγματα σκέπτομαι, ακόμα και σε αυτό το γεύμα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, χτυπώντας εκνευρισμένος αρκετές φορές τα χέρια του στο τραπέζι είπε:

- Αυτή η απόφαση είναι εξοργιστική. Είναι δάκτυλος της Πολιτείας στα της Εκκλησίας και δεν θα το ανεχθούμε.

Περιμέναμε να έρθουν οι δεξιές κυβερνήσεις για να στηρίξουν την Εκκλησία που τόσα δεινά επέρασε και έρχονται και μας δημιουργούν κορυφαία προβλήματα…

Εγώ είμαι αντάρτης κι έχω πολεμήσει στα βουνά. Θα πάρω το τουφέκι και θα βγω. Εγώ είμαι παλικάρι, δεν φοβάμαι τη μάχη. Αυτό που συνέβη θα το αντιμετωπίσω.

Δεν είναι πράγματα αυτά…

Δεν πρόκειται να χάσω τη μάχη!

Εμένα δεν με ενδιαφέρει η καρέκλα. Να! Σηκώνομαι» (και σηκώθηκε)… (εφημ. “Μεσημβρινή”, 1/11/1990). (Είχε και πλάκα ο άνθρωπος, διότι αμέσως ξανακάθισε για 25 ακόμα χρόνια, μέχρι που τον πήγαν στον τάφο).

Ήταν τραγικό ατύχημα, ήταν ένα φοβερό παραστράτημα, ήταν μια μεγάλη εκτροπή, ήταν η έσχατη ταπείνωση της Εκκλησίας, αυτά τα “θεόσταλτα” Νομοθετήματα που έφεραν τον άτιμο τίτλο “Συντακτικές Πράξεις 3 & 7/74”, που κατά την επιστημονική άποψη ήταν «Εκκλησιολογικά Τεκμηριωμένα» (sic), που αν ζούσε σήμερα ο Ιερός Χρυσόστομος θα τον ακούγαμε να επαναλαμβάνει από τον άμβωνα: «Ότι ούτε Σκύθαι και Σταυρομάται ούτω δικάζουν».

Ο π. Ιωάννης Διώτης πολύ παραστατικά έγραφε: «… Είναι κάτι το ασύλληπτο. Φρικιαστικός ο τρόπος της διαδικασίας. Τοιούτος κανών δεν εφηρμόσθη ποτέ ούτε εις τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επεβλήθη εις την Εκκλησίαν υπό της δικτατορίας Ιωαννίδη το δίκαιον της Ζούγκλας με γκαγκστερικά μέσα. Ούτε των λαϊκών δικαστηρίων η διαδικασία δεν ετηρήθη…

Το ότι μόνον προς το Δίκαιον της Ζούγκλας (εάν υπάρχει) δύναται να συγκριθεί η νομική αυτή διάταξις είναι πασιφανές. Δεν υπάρχει προηγούμενόν της… να επινοήσει τοιούτον νόμον, ο οποίος να μην επιτρέπει την υπεράσπισιν του κατηγορουμένου…».

Ιεράρχης από την αποτελούμενη “Πρεσβυτέρα Ιεραρχία”, που στήριξε αυτά τα εκτρώματα, σε στιγμή ανανήψεως, ονόμασε την σύνοδο αυτή (1974) «συμμορία ληστών». Ο δε έτερος αναφώνησε: «Ούτε τους ανθρώπους εντρεπόμεθα αλλ’ ούτε και τον Θεόν ίσως δε φοβούμεθα…».

Κύριε Νανάκη.

Γράφετε – όλοι η συσπειρωμένη ομάδα – πολυσέλιδα βιβλία και κατεβατά ολόκληρα στον τύπο, και όλα τριγυρίζουν στο ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παραβίασε τα δύο κουρελόχαρτα: Το δήθεν Τόμο 1850 αποτελούμενο όλο κι όλο από 3 σελίδες και φέρνει τις υπογραφές 7 πρώην Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως – αλήθεια πως όλοι αυτοί έγιναν πρώην και ποιοι Ιεροί Κανόνες, δεν παραβιάστηκαν – και την Πατριαρχική και Συνοδική πράξη του 1928 εκ 2 περίπου σελίδων, και με αυτό το θέμα ασχολείστε, λες και αυτά τα δύο είναι το κλειδί του παραδείσου!

Βέβαια όλους σας δεν σας απασχολεί ο Παράδεισος, διότι έχετε ίσως πολύ αγιότερους σκοπούς. Όπως:

Άλλος από καθηγητής να γίνει διδάκτορας, άλλος πανεπιστημιακός, άλλος κοσμήτορας ή πρύτανης… άλλος να γίνει αρχιεπίσκοπος και γιατί και Πατριάρχης. Ξεχνάτε όμως ότι: «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων… άλλα δε Θεός κελεύει».

Σας ερωτώ ευθέως, και βάλτε το χέρι στην καρδιά και “Μετά φόβου Θεού” απαντήστε:

Τι κακό εποίησε ο μακαριστός Ιερώνυμος και είναι άξιος και σήμερα ακόμα ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ; Μήπως παραβίασε Ιερούς Κανόνες; Ονομάστε μας έστω και έναν!!! Μήπως ήταν ανήθικος; Μήπως ήταν άπιστος; Μήπως καταχράστηκε ιερό χρήμα; Μήπως ήταν αιρετικός; Μήπως ήταν κακός πανεπιστημιακός διδάσκαλος ή κακός λειτουργός; Μήπως…! Και δεκάδες ακόμα μήπως;;;

Πέστε μας επί τέλους κάποιο παράπτωμά του, και να πορευτούμε μαζί σας στο ΑΝΑΘΕΜΑ και στην ΚΑΤΑΔΙΚΗ!!!

Εάν όμως δεν έχετε τίποτα και κινείστε από άλλα ελατήρια, να ξέρετε ότι η ιστορία που αποθηκεύει τα γεγονότα, τις προδοσίες με ανταλλάγματα είναι σκληρή και αδυσώπητος μάρτυρας. Κι` αν εμείς προσπαθήσουμε να τα αποσιωπήσουμε, «και οι λίθοι κεκραξονται».

ΤΡΙΑΝΤ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΤΗΣ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

ΕΦΗΜ. «ΑΓΩΝΑΣ»

ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛ. ΙΣΤΟΡΙΑΣ