Ὀ Μέγας Βασίλειος ἀπέναντι στίς αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς.

Τώρα, πού ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ κάνει θραῦση, 

ὁ Μέγας Βασίλειος

γίνεται ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ.

‘’... Κεκριμμένα ἡμῖν τά ἔνεδρα τίθησι καλύπτων αὐτῶν τήν ἐπιβουλήν διά τοῦ

ὁνόματος ὅ περιφέρουσι ... Τό Χριστιανῶν ὄνομα ἔχει καί τούς διώκοντας’’.

Ἐπειδή ὁ διάβολος εἶδε ὅτι μέ τούς διωγμούς ἡ Ἐκκλησία πληθύνεται καί ἀκμάζει

περισσότερο, ἄλαξε την γνώμη του καί δέν πολεμάει πλέον φανερά. 

Τί κάνει τώρα;

Τοποθετεῖ γιά ἐμᾶς κρυφά καρτέρια, σκεπάζοντας τήν δολιότητα τῶν αἱρετικῶν μέ τό

ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ πού περιφέρουν. 

Ἔτσι ὥστε καί τά ἴδια με τούς πατέρες μας νά πάθουμε καί νά μή φανοῦμε ὅτι πάσχουμε γιά τόν Χριστό, ἐφ όσον καί οἱ διῶκτες μας ἔχουν τό ὄνομα τῶν χριστιανῶν.

(Ἐπιστολή 139, Ἀλεξανδρεῦσιν, 1, ΕΠΕ 3,64)

‘’Οὕτε ὁ Αἰθίοψ ἀλλάξει ποτέ τό δέρμα αὐτοῦ, οὔτε ὁ ἐν διαστρόφοις δόγμασι

συντραφείς ἀποτρίψασθαι δύναται τό κακόν τῆς αἱρέσεως’’

Οὕτε ὁ Αἰθίοπας θά ἀλλάξει ποτέ τό δέρμα του... 

οὔτε ἐκεῖνος πού ἀνατράφηκε μέ διεστραμμένα δόγματα θά ἀποτινάξει τό κακό τῆς αἵρέσεως.

(Ἐπιστολή 130, Θεοδότῳ Ἐπισκόπῳ Νικοπόλεως, 1, ΕΠΕ 2, 132)

‘’Ἐάν μέν οὖν πεισθῶσι σοι, ταῦτα ἄριστα.

Εἰ δέ μή, γνωρίσατε τούς πολεμοποιούς καί παύσασθε ἡμῖν τοῦ λοιποῦ περί διαλόγων ἐπιστέλλοντες’’

Ἄν, λοιπόν, πεισθοῦν, αὐτό εἶναι τό ἄριστο. 

Ἄν, ὅμως, δέν πεισθοῦν, μάθετε ποιοί εἶναι οἱ αἴτιοι τοῦ πολέμου καί πάψτε στό ἑξῆς νά μοῦ γράφετε γιά συμφιλίωση.

(Ἐπιστολή 128, Εὐσεβίῳ Ἐπισκόπῳ Σαμοσάτων, 3, ΕΠΕ 1, 274-276)

‘’Ἡμεῖς γάρ ὁμοίως καί τούς τά Σαβελλίου νοσοῦντας καί τούς τά Ἀρείου

δόγματα ἐκδικοῦντας ὡς ἀσεβεῖς ἀποφεύγομεν καί ἀναθεματίζομεν.

Ἐμεῖς ἀποφεύγουμε ἐξίσου ὡς ἀσεβεῖς καί ἀναθεματίζουμε τόσον ἐκείνους πού

πάσχουν ἀπό τή νόσο (τήν αἵρεση) τοῦ Σαβελλίου, ὅσο καί ἐκείνους πού

ὑποστηρίζουν τά δόγματα τοῦ Ἀρείου.

(Ἐπιστολή 226, Τοῖς ὑφ’ ἑαυτόν ἀσκηταῖς, 4, ΕΠΕ 3, 108)

{1. Ὁ Σαβέλλιος δίδασκε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνα πρόσωπο μέ μιά ὑπόσταση καί ὅτι

ἐμφανίζεται στήν Παλαιά Διαθήκη ὡς Πατήρ, στήν Καινή Διαθήκη ὡς Υἱός καί στήν

Ἐκκλησία ὡς Ἅγιον Πνεῦμα.

2. Ὁ Ἄρειος πίστευε ὅτι ὁ Υἱός δέν εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα, ἀλλά κτίσμα τοῦ

Πατρός, πού δημιουργήθηκε σέ ὁρισμένο χρόνο.}

‘’...Καί ταῦτα πάσχουσι διά τό τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μή

καταδέχεσθαι’’.

Τά πλήθη, ἀφοῦ ἐγκατέλειψαν τούς οἴκους τῆς προσευχῆς (εἶχαν καταληφθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς τοῦ Ἀρείου), συναθροίζονται στίς ἐρημιές. 

Τό θέαμα εἶναι ἐλεεινό:

Γυναῖκες καί παιδιά καί γέροντες καί ἄλλοι ἀσθενεῖς κάτω ἀπό ραγδαῖες βροχές καί

χιονοπτώσεις καί ἀνέμους καί χειμωνιάτικους παγετούς, ἀλλ’ ἐπίσης καί τό καλοκαίρι

κάτω ἀπό τόν φλογερό ἥλιο ταλαιπωροῦνται στό ὕπαιθρο, καί τά ὑποφέρουν ὅλα

αὐτά, διότι δέν δέχτηκαν τήν πονηρή ζύμη (τήν αἵρεση) τοῦ Ἀρείου.

(Ἐπιστολή 242, Τοῖς Δυτικοῖς Ἐπισκοποις, 2, ΕΠΕ 2, 28)

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ

ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Τοῦ Βασιλείου Χαρώνη