Ο π. Πορφύριος- για τους εκπαιδευτικούς

Αυτό που γίνεται με τους γονείς, μπορεί να γίνει και με τους εκπαιδευτικούς. Με την προσευχή και την αγιοσύνη μπορείτε να βοηθήσετε και τα παιδιά στο σχολείο.

Μπορεί να τα επισκιάσει η χάρις του Θεού και να γίνουν καλά. Μην προσπαθείτε με ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις. Δεν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα. Μόνο με την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσμα. Να επικαλείσθε τη θεία Χάρη για όλους. Να πάει η θεία Χάρις μέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει.

Αυτό θα πει χριστιανός.

Εσείς οι εκπαιδευτικοί μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνετε, μεταδίδετε στα παιδιά το άγχος και τα επηρεάζετε. Με την πίστη φεύγει το άγχος. Τι λέμε; «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»[3].

Ν’ ανταποκρίνεσθε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση. Έτσι άμα σας αγαπήσουν, θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό. Θα γίνετε εσείς το μέσον. Η αγάπη σας να είναι αληθινή. Να μην τ’ αγαπάτε ανθρώπινα, όπως κάνουν συνήθως οι γονείς· δεν τα βοηθάτε। Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Κάθε παιδί που βλέπετε, να προσεύχεσθε γι’ αυτό κι ο Θεός στέλνει την Χάρη Του και θα το ενώνει μαζί Του. Προτού μπείτε στην τάξη, και ειδικά σε δύσκολα τμήματα, να λέτε την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Μπαίνοντας ν’ αγκαλιάζετε με το βλέμμα σας όλα τα παιδιά, να προσεύχεσθε και μετά να μιλάτε προσφέροντας όλο σας τον εαυτό. Κάνοντας αυτή την προσφορά εν Χριστώ, θα χαίρεσθε. Έτσι θ’ αγιάζεσθε κι εσείς και τα παιδιά. Θα ζείτε μέσα στην αγάπη του Χριστού και στην Εκκλησία, διότι θα γίνεσθε καλοί μέσα στην εργασία.

Αν κάποιος μαθητής δημιουργήσει πρόβλημα, κάνετε πρώτα μια γενική παρατήρηση λέγοντας:

- Παιδιά, εδώ ήλθαμε για μάθημα, για σοβαρή δουλειά. Βρίσκομαι κοντά σας, για να σας βοηθήσω. Κι εσείς κουράζεσθε, για να πετύχετε στη ζωή. Κι εγώ, που σας αγαπάω πάρα πολύ, κοπιάζω. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, να κάνετε ησυχία, για να πετύχομε το σκοπό μας.

Δεν θα κοιτάζετε αυτόν που παραφέρθηκε, αν συνεχίσει, απευθύνεσθε στον ίδιο όχι με θυμό αλλά σοβαρά και σταθερά। Θα προσέχετε να επιβάλλεσθε στην τάξη, για να μπορείτε να επιδράσετε και στις ψυχές τους. Δεν φταίνε τα παιδιά που είναι δύσκολα. Αυτό οφείλεται στους μεγάλους.

Στα παιδιά να μη λέτε πολλά για τον Χριστό, για τον Θεό, αλλά να προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά. Τα λόγια χτυπούν στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Ακούστε ένα μυστικό. Την πρώτη ημέρα που θα μπείτε στην τάξη, να μην κάνετε μάθημα. Να τους μιλήσετε ωραία. Μία μία τις λέξεις. Να φερθείτε με αγάπη στα παιδιά. Στην αρχή να μην τους μιλήσετε καθόλου περί Θεού ούτε περί ψυχής. Άλλη φορά αυτά, αργότερα. Την ημέρα, όμως, που θα τους μιλήσετε για τον Θεό, θα προετοιμασθείτε καλά και θα τους πείτε:

- Υπάρχει ένα θέμα, για το οποίοι πολλοί αμφιβάλλουν. Είναι το θέμα «Θεός». Τι γνώμη έχετε;

Έπειτα συζήτηση. Άλλη ημέρα το θέμα «ψυχή»:

- Υπάρχει ψυχή;

Έπειτα να μιλήσετε για το κακό από πλευράς φιλοσοφικής.Να τους πείτε ότι έχομε δύο εαυτούς, τον καλό και τον κακό. Πρέπει να καλλιεργήσομε τον καλό. Αυτός θέλει την πρόοδο, την καλοσύνη, την αγάπη. Αυτόν πρέπει να ξυπνήσομε, για να γίνομε άνθρωποι σωστοί στην κοινωνία. Να θυμηθείτε εκείνο: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;»[4]. Να μην τους τα πείτε, όμως, έτσι αλλά με άλλα λόγια, περίπου έτσι: «Παιδιά, να είστε ξύπνιοι για τη μόρφωση, για το καλό, για την αγάπη. Μόνο η αγάπη τα κάνει όλα όμορφα και γεμίζει η ζωή μας κι αποκτάει νόημα. Ο κακός εαυτός θέλει την τεμπελιά, την αδιαφορία. Αλλ’ αυτό κάνει άνοστη τη ζωή, χωρίς νόημα κι ομορφιά».

Όλα, όμως, αυτά θέλουν προετοιμασία. Η αγάπη απαιτεί θυσίες και πολύ συχνά και θυσία χρόνου. Να δίδετε την πρώτη θέση στην κατάρτιση, για να είστε έτοιμοι να προσφέρετε στα παιδιά. Να είστε έτοιμοι κι όλα να τα λέτε με αγάπη και προπάντων με χαρά. Να τους δείχνετε όλη σας την αγάπη και να ξέρετε τι θέλετε και τι λέτε. Αλλά θέλει και τέχνη πως θα φερθείτε στα παιδιά. Πάνω σ’ αυτό είχα ακούσει κάτι χαριτωμένο. Προσέξτε το.

Κάποιος δάσκαλος, ευχαριστημένος απ’ όλα τα παιδιά, υπέφερε απ’ τις αταξίες κάποιου μαθητή κι ήθελε να τον αποβάλει απ’ το σχολείο. Εν τω μεταξύ ήλθε νέος δάσκαλος κι ανέλαβε την τάξη. Για τον συγκεκριμένο μαθητή πήρε τις σχετικές πληροφορίες. Ο καινούργιος, μαθαίνοντας για τον μαθητή ότι είχε πάθος για το ποδήλατο, τη δεύτερη ημέρα, όταν μπήκε στην τάξη, είπε:

- Παιδιά, έχω μια στενοχώρια. Κάθομαι μακριά και τα πόδια μου με πονούν να περπατώ και θέλω να χρησιμοποιήσω ποδήλατο, αλλά δεν ξέρω να το κινώ. Ξέρει κανείς να με μάθει;

Πετάγεται, λοιπόν, ο άτακτος.

- Εγώ, λέει, θα σε μάθω!

- Ξέρεις;

- Ναι, ξέρω.

Κι από τότε εγίνανε πολύ καλοί φίλοι, μέχρι που στενοχωρέθηκε ο παλιός δάσκαλος, που το έβλεπε। Ένιωσε ότι δεν ήταν άξιος ο ίδιος να επιβληθεί στον μαθητή.

Συμβαίνει πολλές φορές να υπάρχουν στο σχολείο ορφανά παιδιά. Δύσκολο πράγμα η ορφάνια. Όποιος στερήθηκε τους γονείς του, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έγινε δυστυχισμένος στη ζωή. Αν, όμως, απέκτησε πνευματικούς γονείς τον Χριστό και την Παναγία μας, έγινε άγιος. Να φέρεσθε στα ορφανά παιδιά με αγάπη και κατανόηση, αλλά κυρίως να τα συνδέετε με τον Χριστό και με την Εκκλησία.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης). Ο Αρχιεπίσκοπος του ΟΧΙ

« Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των; »

"Αυτός ο τόπος βγάζει δύο πράγματα ελιές και παλικαριά."

Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία , το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών . Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησε μαζί με το μαχόμενο έθνος από την πρώτη στιγμή και κατά του Ιταλού αλλά και κατά του Γερμανού εισβολέα, δεν υπήρξε ενέργεια πού πρέπει να κάνει Ορθόδοξος Ιεράρχης που να μη την έκανε, δίπλα στον μαχητή αλλά και δίπλα στον τραυματία. Παρηγορητής της χήρας και εμψυχωτής του πολεμιστή, ακούραστα στήριξε τον άνισα μαχόμενο Ελληνισμό, και όταν πλησίαζαν τα δύσκολα πιο πεισματικά πύκνωνε τις γραμμές μη και περάσει ο εχθρός.

ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ
Ας δούμε τι γράφει στο ημερολόγιο του ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος: 29/4/1941
«Πληροφορούμαι ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου αφού σύνηψε την επονείδιστον συμφωνία με τους Γερμανούς επάνω στο μέτωπο, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερμανών να σχηματίσει Κυβέρνησιν. Τούτο με στεναχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωμεν εις δεινά, …. Προτιμότερον μόνοι οι Γερμανοί να έχουν την ευθύνη της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι».
Πράγματι λοιπόν οι Γερμανοί ευθείς μόλις μπήκαν στην Αθήνα και ενώ ακόμα η Ελλάδα πολεμούσε στην Κρήτη πραγματοποίησαν συναντήσεις με πρόθυμους παράγοντες για να φανεί η κατοχή μια ομαλή συνέχεια, όλα να ξεχαστούν, μήτε αίμα στα οχυρά χύθηκε μήτε η Ελλάδα είπε ΟΧΙ , μια παρένθεση που πρέπει να πάρουμε μια γόμα και να την σβήσουμε δεν έγινε τίποτα, όλοι πρόθυμοι στρατιωτικοί, κάθε είδους παράγοντες και η εκκλησία θα κάνουμε μια μασκαράτα και θα ξυπνήσουμε με τον μηχανισμό όπως ήταν με μια κυβέρνηση που διέθετε Ελληνικά πιστοποιητικά γέννησης, και όλα θα είναι καλά αγγελικά πλασμένα , κάποιοι Ιταλοί και Γερμανοί θα παρακολουθούσαν και θα έλεγχαν τα πάντα , κάποιες μικρές αλλαγές στα σύνορα υπέρ των Βουλγάρων κα των Ιταλών (πάει η Θράκη, η Δ Μακεδονία, τα Επτάνησα η Ήπειρος και οι Κυκλάδες), και πια σύμμαχοι είμαστε βοηθήστε και εσείς τώρα με το αίμα σας την επιβολή της νέας τάξης του Χίτλερ…. Και οι νεκροί στο Έλλη; Και τα παιδιά με τα κομμένα πόδια ; Και οι χήρες και τα ορφανά της βομβαρδισμένης Πάτρας;

ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
27/4/1941 ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε πρωί στην Αρχιεπισκοπή « Δεν θα λειτουργήσω σήμερα για να είμαι έτοιμος για ότι προκύψει» και έστειλε τον Αρχιδιάκονο Νικόδημο (μετέπειτα Μητροπολίτη Πατρών) να τελέσει την λειτουργία λέγοντας του « Πρόσεχε παιδί μου έχε το νου σου μη και σε ειδοποιήσω». Κυριακή του Θωμά λοιπόν κήρυξε απ’ άμβωνος ο Αρχιδιάκονος και κάποια στιγμή είδε μαντατοφόρο να του κάνει νόημα, γρήγορα στον Αρχιεπίσκοπο. Τελείωσε την λειτουργία και πήγε στο γραφείο του , τον βρήκε να κλαίει βλέποντας την σημαία των Ναζί να κυματίζει στον Παρθενώνα.
Σύντομα κάθε είδους μαντατοφόροι άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο του Χρύσανθου, με κάθε είδους προτάσεις, απειλές, εκβιασμούς, γλυκόλογα. Και ο Χρύσανθος εκείνες τις ημέρες θυμήθηκε τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας και με Ποντιακό πείσμα είπε τέσσερα βασικά ΟΧΙ .

ΠΡΩΤΟ ΟΧΙ
Ήρθε μια επιτροπή και πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού και για να καλοπιάσουμε τον κατακτητή, να πάμε με μπροστάρη την θρησκευτική μας ηγεσία να παραδώσουμε την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, και Χρύσανθος απάντησε «οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση».

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ
Ήρθαν κάποιοι και είπαν ας κάνουμε κάτι να μας πάρουν από καλό μάτι οι κατακτητές, μη τους πάμε πια κόντρα τελείωσε ο πόλεμος, και τι να κάνουμε βρε παιδιά; Δεν κάνουμε μια δοξολογία στην Μητρόπολη ! Και αγρίεψε το μάτι του Μητροπολίτη Τραπεζούντας «ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ! Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας, η ώρα της δοξολογίας θα είναι άλλη».

ΤΡΙΤΟ ΟΧΙ
Μιας και οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να τον πείσουν να σκύψει, είπαν να τον θαμπώσουν, του ζήτησαν να πάει να δει τον στρατηγό Στούμμε και τότε υποχώρησε Χρύσανθος «θα τον αναμένω» είπε. Ο στρατηγός πήρε τα πόδια του και πήγε στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο, από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ο Γερμανός στρατηγός ότι δεν είχε να κάνει με προσκυνημένο ανθρωπάκι αλλά με ηγέτη που υπερασπιζόταν Θερμοπύλες και το ξεκίνησε μαλακά να δει που θα του βγει «Όμορφη η πατρίδα σας» « Οι Γερμανοί λατρεύουν τον Όμηρο» και ο Αρχιεπίσκοπος ευγενικά σεμνά εκπροσωπώντας τους Έλληνες « Ελπίζω να σεβαστείτε την Χώρα» «Στρατηγέ μη θίξετε την φιλοτιμία του Ελληνικού λαού».

ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΧΙ
Τέλος ο στρατηγός Στούμμε την επόμενη τσούπ ξανά στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο και τι ζήτησε λες; Να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου!!! Την απάντηση δεν χρειάστηκε να την μεταφράσει διερμηνέας την είπε στα Γερμανικά ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας και τωρινός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών « Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;» 

Αναψοκικκίνησε ο στρατηγός από το χαστούκι που δέχτηκε χαιρέτησε έκανε μεταβολή και βγαίνοντας από την πόρτα της Αρχιεπισκοπής σίγουρα κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.

Τώρα ήταν η σειρά των σκουλήκων, οι οποίοι για το καλό της Πατρίδας και του λαού και το δικό του, τον εκλιπαρούσαν να, μη αρνηθεί την πρόταση που του έκανε ο Στούμμε και ο Ιεράρχης απάντησε «Εν γνώσει των συνεπειών που με αναμένουν δεν δέχομαι την προτεινομένη πρόταση. Εμμένω εις τας αρχάς μου». Και όταν τον παραπίεσαν « Ο πρωθυπουργός που όρκισα βρίσκεται και αγωνίζεται στην Κρήτη» είπε και σίγασε πια κάθε άλλη κουβέντα .
Απ’ ότι καταλαβαίνεις αυτή η πράξη του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου ήταν η πρώτη πράξη εθνικής αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη. Ο Τσολάκογλου πως ορκίστηκε ;

Στις 29/4/1941 11πμ ορκίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση από τον διάκονο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση …. Φυσικά ούτε ο Τσολάκογλου ούτε οι Γερμανοί λησμόνησαν αυτή τη συμπεριφορά του Χρύσανθου, στις 2/6/1941 επαύθει με Συντακτική Πράξη της ψευδοκυβέρνησης Τσολάκογλου, για να τοποθετηθεί κάποιο πιο βολικό άτομο στη θέση του Αρχιεπισκόπου.

Συντάκτης : Ιγνάτιος Γκ.

Πηγή

Οι 8.500 Έλληνες πεσόντες του 1940, περιμένουν τον ενταφιασμό τους. (Κείμενα και συγκλονιστικά βίντεο)

"Στὶς 10 Ἀπριλίου 2010 σὲ ἕνα τρομακτικὸ ἀεροπορικὸ ἀτύχημα στὴ Ρωσία σκοτώθηκαν ὁ πρόεδρος τῆς Πολωνίας καὶ δεκάδες ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι. 

Γιὰ ποιὸ λόγο ταξίδευαν μὲ τόσο ἄσχημες συνθῆκες στὰ ἀφιλόξενα ρωσικὰ δάση; 
Μὰ φυσικὰ γιὰ νὰ τιμήσουν τοὺς νεκροὺς ἥρωές τους. 

Ἀντίθετα ἐμεῖς μία ἀνάσα ἀπὸ τὰ σύνορα ἔχουμε ἀφήσει ἄταφους τούς δικούς μας ἥρωες καὶ μάλιστα σὲ μία πρόσφατη ἰταλοαλβανικὴ ταινία διασυρόμαστε καὶ βεβηλώνεται ἡ μνήμη τῶν νεκρῶν μας."

Δ.Πέτκος, εκπαιδευτικός

 Ὕψωμα 731: Οἱ Θερμοπύλες ποὺ δὲν ἔπεσαν:

http://www.youtube.com/watch?v=wILD0L70FmE&feature=player_embedded#!

http://www.youtube.com/watch?v=e5ji_XmjPBs

Ὡς ἀπάντηση σὲ αὐτὴν τὴν ἠθική μας κατάπτωση δίνουμε αὐτούσια τὴν ἐργασία ἑνὸς μαθητῆ Γυμνασίου ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ποὺ συλλέγοντας πληροφορίες ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο προσεγγίζει θαυμάσια τὸ μεγάλο αὐτὸ ζήτημα καὶ ἀνοίγει ἕνα παράθυρο ἐλπίδας γιὰ τὴ νεολαία μας:

Οι άταφοι ήρωες του 1940 

και τα στρατιωτικά κοιμητήρια στον υπόλοιπο κόσμο

Πανάρχαιο ἑλληνικὸ ἔθιμο ὁ σεβασμὸς τῶν νεκρῶν. Μετὰ ἀπὸ κάθε μάχη γινόταν ἐκεχειρία μὲ σκοπὸ τὴν περισυλλογὴ καὶ φροντίδα τῶν νεκρῶν γιὰ τὸ τελευταῖο τους ταξίδι, ὅπως μᾶς ἀναφέρουν στὰ συγγράμματα τους ἐπιφανεῖς ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς.

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι  ἡ μοναδικὴ χώρα ποὺ ἀντιμετώπισε τοὺς στρατοὺς τεσσάρων χωρῶν ταυτόχρονα, Ἀλβανίας, Ἰταλίας, Γερμανίας, καὶ Βουλγαρίας καὶ ὁ ἔνδοξος ἑλληνικὸς στρατὸς ἔγραψε ἱστορία στὰ ἑλληνικὰ βουνά, καὶ στὰ βουνὰ τῆς ἑλληνικῆς Βορείου Ἠπείρου.

«Στό ἑξῆς δὲ θὰ λέμε πὼς οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες, ἀλλὰ πὼς οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες» καὶ «Μαχόμενο  οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ θὰ μοιρασθοῦν μαζί μας τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης» ἦταν μερικὲς ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ Οὐίνστον Τσόρτσιλ πρωθυπουργοῦ τῆς Μεγάλης Βρετανίας κατὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἔμεινε ὅμως ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ τὰ εὐχολόγια καὶ ἀντὶ γιὰ συμμετοχὴ στὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης μᾶς ὤθησαν στὸν ἐμφύλιο πόλεμο τοῦ 1945-49.

Κατὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάηκαν 2.500 χωριὰ καὶ ἐξοντώθηκε τὸ 10% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, κοντὰ ἕνα ἑκατομμύριο Ἕλληνες.

Ἱστορικὰ στοιχεῖα, λογοτεχνικὰ κείμενα, πίνακες καὶ φωτογραφίες, ὅμως ὅλα μαζὶ καὶ ἑκατὸ μνημεῖα καὶ χίλιοι πανηγυρικοί, δὲν λένε τόσα, ὅσα λένε ἐτοῦτα τὰ ξεχασμένα κόκαλα στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Ἡ ταφὴ τῶν νεκρῶν, καὶ μάλιστα τῶν πολεμιστῶν, ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ἱερὸ χρέος καὶ ὑπέρτατο καθῆκον, ἐσωτερικὴ ἀνάγκη καὶ ἐθνικὴ ἐπιταγή. Δὲν εἶναι μία ἁπλή, τυπικὴ διαδικασία. Οἱ νεκροὶ πρέπει νὰ προσεγγίζονται μὲ εὐλάβεια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποιοὶ εἶναι αὐτοί.

Κάτι ἀνάλογο, ὅμως, δὲν ἔγινε μὲ τοὺς Ἕλληνες νεκρούς του ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου, τοῦ ἔπους τοῦ 1940. 

Ἔτσι ὀκτὼ χιλιάδες νεκροὶ στρατιῶτες, ἀξιωματικοὶ καὶ ἄλλοι ἐθελοντές, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐνάντια στὸν γερμανοϊταλικὸ φασισμὸ καὶ περιέσωσαν τὴν ἑλληνικὴ τιμὴ δίνοντας μαθήματα ἡρωισμοῦ καὶ ἀνδρείας στὴν ἀνθρωπότητα, ἔμειναν ἄταφοι ἢ πρόχειρα θαμμένοι στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Β. Ἠπείρου. Ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ὀστᾶ παραμένουν μέχρι σήμερα διάσπαρτα στὰ βουνὰ καὶ τὶς πεδιάδες. 
Τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἀδιαφόρησε γι' αὐτούς, ποὺ χάρισαν στὴν πατρίδα τὸ πολυτιμότερο ἀγαθό, τὴ ζωή τους καὶ ἔγραψαν τὶς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς Ἱστορίας.

Ἀμέσως μετὰ τὴ λήξη τοῦ  πολέμου, ἀρχίζει γιὰ τοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν ἡρώων μας ἕνας διαρκῆς ἀγώνας μὲ τὴν ἐλπίδα ἀνεύρεσής τους.

Βασανιστικὰ τὰ ἐρωτήματα. Ποῦ εἶναι οἱ σοροὶ τῶν παλικαριῶν τους; Γιατί ἡ Πολιτεία ἀδιαφορεῖ, γιὰ τὸν εὐπρεπῆ καὶ τιμητικὸ ἐνταφιασμό τους;

Ἐνῶ οἱ προβλέψεις τῆς ἡγεσίας τοῦ στρατοῦ ἦταν ὅτι οἱ νεκροὶ στὸ μέτωπο θὰ εἶναι πολυάριθμοι, δὲν εἶχε ληφθεῖ μέριμνα γιὰ ἐφοδιασμὸ καὶ τῶν στρατιωτῶν μὲ μεταλλικὲς ταυτότητες ,ὅπως οἱ Ἰταλοὶ στρατιῶτες, γεγονὸς ποὺ συντέλεσε θετικὰ στὴ διευκόλυνση τῆς ἀναγνώρισής τους.

Σημαντικὸ εἶναι, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου δὲν ἐφαρμόστηκαν οἱ στρατιωτικοὶ κανόνες, ἔτσι ποὺ νὰ εἶναι ἀργότερα ἐφικτὴ ἡ ἀναγνώριση τῶν χώρων ταφῆς μὲ τὰ στοιχεῖα τοῦ κάθε μαχητῆ κατά τήν ἐκταφή. Δὲν τηρήθηκε, δηλαδή, μητρῶο τόπων ἐνταφιασμοῦ καὶ ἀριθμοῦ τῶν ἐνταφιασμένων ἐντὸς ἢ ἐκτός τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ δική μας πλευρά, οἱ Ἰταλοί, τὴ δεκαετία τοῦ ΄60 προέβησαν στὸν ἐντοπισμὸ τῶν νεκρῶν τους, τοὺς ὁποίους μετέφεραν πίσω στὴν Ἰταλία.

Ἡ Ἑλλάδα δὲν κατέθεσε κάν σχετικὸ αἴτημα στὴν ἀλβανικὴ κυβέρνηση, οὔτε ζήτησε τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Συμβάσεων τῆς Βιέννης τοῦ 1949 καὶ τῶν δύο Πρωτοκόλλων τοῦ 1977. 
Στὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου τῆς χώρας, γιὰ ἄρση τῆς ἐμπόλεμης κατάστασης μὲ τὴν Ἀλβανία, δὲν ἔγινε καμία ἀναφορὰ γιὰ τοὺς ἄταφους νεκρούς μας.

 Ἑξήντα ἐννέα χρόνια μετὰ τὴ λήξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου καὶ ἀφοῦ ἡ ἀλβανικὴ κυβέρνηση ζητᾶ ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων τὴν κύρωση τοῦ συμφώνου σταθερότητας καὶ σύνδεσης μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα, στὶς 9 Φεβρουαρίου 2009 ὑπογράφεται συμφωνία συνεργασίας μεταξὺ τῶν Κυβερνήσεων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καὶ τῆς Ἀλβανίας γιὰ τὴν ἀναζήτηση, τὴν ἐκταφή, τὸν προσδιορισμὸ τῆς ταυτότητας καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τῶν Ἑλλήνων πεσόντων κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ 1940-41.

Ἔπρεπε νὰ γίνει αὐτὴ ἡ συμφωνία μετὰ ἀπὸ 69 χρόνια καὶ μόνο τότε ὅταν προέκυψε ἡ ἀνάγκη στήριξης τῆς ἀλβανικῆς αἴτησης γιὰ σύνδεσής της μὲ τὴν ΕΕ;

Ἡ περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν τῶν νεκρῶν τοῦ 1940 δὲν εἶναι ἐμπορικὴ συναλλαγή, ἀλλὰ ἀνθρωπιστικὸ ζήτημα. Οἱ ἄταφοι 8.000 περίπου νεκροὶ στρατιῶτες μᾶς περιμένουν ἀκόμη νὰ δικαιωθοῦν.

Σὲ πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἔχουν ἱδρυθεῖ στρατιωτικὰ πολεμικὰ νεκροταφεῖα, ὅπου ἔχουν ταφεῖ οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ ἀξιωματικοὶ ποὺ ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σὰν ἐλάχιστος φόρος τιμῆς στοὺς νεαροὺς ἄνδρες ποὺ ἔχασαν τὴ ζωή τους γιὰ τὶς πατρίδες τους.

Στὴν Ἀγγλία, στὸ νεκροταφεῖο «Cannock Chase» περιλαμβάνονται 4.940 ἐνῶ στὸ νεκροταφεῖο «Costermano» 21.972 ταφὲς Γερμανῶν στρατιωτῶν.

Στὴ Γαλλία, στὸ νεκροταφεῖο τοῦ «Andilly» ἔχουν γίνει 33.064 ταφὲς Γερμανῶν στρατιωτῶν, στὸ «Marigny» 11.169 καὶ στὸ «Orglandes» 10.152.

Στὴ Γερμανία στὸ νεκροταφεῖο «Berlin 1939-45 War Cemetery», ἔχουν ταφεῖ  περίπου 2.700 Βρετανοί, 530 Καναδοί, 220 Αὐστραλοί, 60 Νεοζηλανδοί, 30 Νοτιοαφρικανοὶ καὶ 50 Ἰνδοί, ἐνῶ στὸ «Reichswald Forest War Cemetery» ποὺ εἶναι τὸ μεγαλύτερο συμμαχικὸ νεκροταφεῖο τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περιλαμβάνονται συνολικὰ πάνω ἀπὸ 7.600 ταφές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 6.400 εἶναι Βρετανῶν στρατιωτῶν.

Στὴν Ἰταλία, βρίσκεται τὸ νεκροταφεῖο «Beach Head War Cemetery», ποὺ περιλαμβάνει 2.200 τάφους Βρετανῶν καὶ ἕνα μικρὸ ἀριθμὸ στρατιωτῶν ἄλλων συμμαχικῶν χωρῶν.

Συμμαχικὰ νεκροταφεῖα ἔχουν ἱδρυθεῖ, ἐπίσης, στὸ Βέλγιο, στὴ Δανία, στὴν Ὀλλανδία, στὴ Μάλτα, στὴν Ἱσπανία, στὴν Ἑλλάδα κι ἀλλοῦ στὴν Εὐρώπη, ἐνῶ πάνω ἀπὸ 800 πολεμικὰ νεκροταφεῖα  Γερμανῶν στρατιωτῶν ὑπάρχουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ περιλαμβάνουν χιλιάδες ταφές.

Στὴν Ἑλλάδα, ὑπάρχουν τόσο συμμαχικά, ὅσο καὶ γερμανικὰ πολεμικὰ νεκροταφεῖα, στὴν Κρήτη μόνο ὑπάρχουν δύο μεγάλα πολεμικὰ νεκροταφεῖα:

• α. Τὸ Βρετανικὸ συμμαχικὸ νεκροταφεῖο στὴ Σούδα, ὅπου ἔχουν ἐνταφιασθεῖ οἱ νεκροὶ τῶν συμμάχων τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ
• β. Τὸ Γερμανικὸ Πολεμικὸ Νεκροταφεῖο «Deutsche Soldaten Friedhof» στὸ Μάλεμε τῆς Κρήτης ποὺ περιλαμβάνει 4.465 τάφους Γερμανῶν ἀλεξιπτωτιστῶν, ποὺ σκοτώθηκαν στὶς μάχες τῆς Κρήτης τὸ Μάη τοῦ 1941.
• Συμμαχικὰ νεκροταφεῖα ὑπάρχουν κι ἀλλοῦ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως τὸ Πολεμικὸ Νεκροταφεῖο Λέρου, Ρόδου, Πορτιανοῦ, Στρατιωτικὸ Νεκροταφεῖο Λαχανά, Νέο Βρετανικὸ Νεκροταφεῖο Σύρας, κ.α.

Τί ἔκανε ἡ Ἑλλάδα τόσα χρόνια γιὰ τὰ δικά της παιδιὰ καὶ πῶς τίμησε τοὺς ἥρωες ποῦ ἔδωσαν τὴ ζωή τους γιὰ τὰ ἰδανικά μας;

Δυστυχῶς ἔμεινε μόνο σὲ παρελάσεις, τυμπανοκρουσίες καὶ πανηγυρικοὺς λόγους γιὰ τὸ ἔπος τοῦ 40.

Στὴ διάρκεια τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου σκοτώθηκαν 11.911 Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες, οἱ περισσότεροι μέσα στὴν ἀλβανικὴ ἐπικράτεια. Λίγοι εἶναι ἐνταφιασμένοι σὲ κάποιο νεκροταφεῖο, ἐνῶ διάσπαρτα ὀστᾶ Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ὑπάρχουν σὲ πλαγιές, βουνὰ καὶ δάση τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Σήμερα λειτουργεῖ μόνο στὸ χωριὸ Βουλιαράτες τῆς Β. Ἠπείρου ἕνα ὀργανωμένο ἑλληνικὸ στρατιωτικὸ νεκροταφεῖο, ἐκεῖ ποὺ τὸ 1940-41 λειτουργοῦσε πεδινὸ νοσοκομεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ θάβονταν ὅσοι ὑπέκυπταν στὰ τραύματά τους.

Ἕνα δεύτερο νεκροταφεῖο ὑπάρχει στὰ στενὰ τῆς Κλεισούρας, εἶναι ἕτοιμο ἐδῶ καὶ ἔξι σχεδὸν χρόνια, μὲ πρωτοβουλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστάσιου.

Ἡ ἀλβανικὴ κυβέρνηση δὲν ἔχει δώσει ἀκόμα τὴν ἀπαιτούμενη ἄδεια, γιὰ τὸν ἐνταφιασμὸ τῶν ὀστῶν τῶν 28 στρατιωτῶν, ποὺ δυστυχῶς «στοιβάζονται» στὸν γυναικωνίτη τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἀναστάσεως.

Διάσπαρτοι τάφοι Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ὑπάρχουν σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Στὴν Κλεισούρα, στοὺς Βουλιαράτες, στὴν Κορυτσά, στὸ Πόγραδετς, στὸ Ἀργυροκάστρο, μέχρι τὴ Χιμάρα.

Εἶναι ντροπὴ σήμερα γιὰ τὴ χώρα μας μετὰ ἀπὸ 70 καὶ πλέον χρόνια νὰ ὑπάρχουν ὁμαδικοὶ τάφοι τῶν ἡρώων τοῦ 1940 καὶ τὰ ὀστᾶ τους νὰ βρίσκονται διάσπαρτα στὰ βουνὰ τῆς Β. Ἠπείρου καὶ νὰ εἶναι στὰ «ἀζήτητα».

Ἡ Διεύθυνση Ἱστορίας τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ τῆς χώρας μας προχώρησε στὴ συγγραφὴ ἱστορικοῦ τόμου μὲ τίτλο «Ἀγῶνες καὶ νεκροί, 1940-45».

Μὲ βάση αὐτὰ τὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ καὶ μὲ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τοῦ ἀλβανικοῦ καὶ ἰταλικοῦ στρατοῦ, θὰ πρέπει τὸ  συντομότερο δυνατὸ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ὅπως ἁρμόζει ἡ προσπάθεια αὐτὴ καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἥρωες τοῦ 1940.

Μέχρι τότε, θὰ παραμένει ἀνεκπλήρωτο καὶ διαρκὲς τὸ ἐθνικὸ χρέος τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας. Θὰ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει ἡ  μεγάλη αὐτὴ ἐθνικὴ ἐκκρεμότητα ἔναντι τῶν ἡρώων του Ἔπους τοῦ 1940 ποὺ μετὰ ἀπὸ 71 χρόνια ἀπραξίας τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας περιμένουν νὰ βροῦν τὴν ἠρεμία καὶ τὴ δικαίωση, ἀλλὰ καὶ ἔναντι τῶν οἰκογενειῶν τους ποὺ περιμένουν νὰ ἀνάψουν ἕνα κερὶ στὸν τάφο τῶν πατεράδων καὶ τῶν παππούδων τους. 

ΧΡΗΣΤΟΣ Κ. ΜΑΘΗΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Εφημερίδα Βορειοηπειρωτικό Βήμα

Συγκλονιστικό και το τραγούδι- μοιρολόι στους τάφους Ελλήνων στρατιωτών που ακολουθεί:

http://www.youtube.com/user/sfevathess#p/u/17/wZUvNhNWmbU

 
Τρισάγιο στο Ελληνικό στρατιωτικό κοιμητήριο που υπάρχει στη Β.Ήπειρο:

http://www.youtube.com/watch?v=E_Jw3jwvc9g

Συγκλονιστικές μαρτυρίες Βορειοηπειρωτών από τον πόλεμο του 1940.

Δημοσθένης Κουρεμένος

Βουλιαράτι

Ήταν πια Απρίλης του 1941. Η υποχώρηση είχε αρχίσει. Οι Ιταλοί άρχισαν να χτυπούνε από παντού. Ενας ένας οι μαχητές έπεφταν νεκροί. Αλλοι πέντε και ένας ο Αλογογιάννης έξι. «Στο σπίτι γινόταν θρήνος. Ο Προβατάς, ένα από τα παιδιά, ζούσε πλημμυρισμένος στα αίματα. Εδωσε το πορτοφόλι στον πατέρα μου, πέθανε κι αυτός. Τους έδεσαν με τις κουβέρτες. Εσκαψαν λίγο στο χωράφι, ίσα ίσα για να τους σκεπάσουν. Εμείς είχαμε απομακρυνθεί μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Σαν γυρίσαμε, τους είδαμε τους τάφους. Οι μύτες από τα άρβυλα ξεχώριζαν από το χώμα. Ορμήσαμε κι εμείς τα μικρά παιδιά και αρχίσαμε να τα σκεπάζουμε. Δύο οι τάφοι, έξι οι νεκροί.  Ο πατέρας μου αργότερα φύτεψε στους δύο τάφους από μια αχλαδιά.

Το χωράφι ανήκε στο συνεταιρισμό και υπήρχε φόβος όπως θα οργωνόταν να βρούνε τα οστά των παιδιών. Ετσι, με τις αχλαδιές λύθηκε το πρόβλημα».

Ερμιόνη Μπρίγκου

Χειμάρρα

Η κ. Ερμιόνη δεν ξεχνάει την ταφή των στρατιωτών. Αλλά και το μετά. «Σε κάθε γιορτή η μάνα μου νύχτα μεσάνυχτα πήγαινε και άναβε ένα κερί. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς. Εμείς όμως πηγαίναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 25η Μαρτίου αλλά και την 28η Οκτωβρίου. Ερχονταν οι Αλβανοί και έψαχναν, αλλά εμείς δεν τους είπαμε τίποτε». Με την πτώση του καθεστώτος του Χότζα, η οικογένεια Πρίγκου τοποθέτησε δύο σταυρούς στους τάφους. Αναψε κεριά. Στάθηκε με ευλάβεια. Παράλληλα, άρχισε να αναζητά τους συγγενείς των νεκρών αλλά και κάποιον υπεύθυνο από την ελληνική πλευρά, για να στηθεί ένα μνημείο και να μεταφερθούν τα οστά στην Ελλάδα. «Μόνοι τους πολέμησαν. Μόνοι τους και τώρα».

Το μνημείο στήθηκε, τελικά, από τους νέους της Ομόνοιας. Τα οστά όμως εκεί, στο χωράφι. Η κ. Ερμιόνη, παρά τις απειλές των Αλβανών, παραχώρησε μια γωνιά από το χωράφι της για το μνημείο - «ήταν απαίτηση του πατέρα μου» -, στο οποίο χαράχτηκαν τα ονόματα των νεκρών: Παναγιώτης Αλογογιάννης, Καμάρι 1917. Ανδρέας Προβατάς, Κέρκυρα. Ματθαίος Λαγός, Δημήτρης Σέλας, Κοντόσταυλο Κορινθίας, Νικόλαος Κτημαδάκης, Ηράκλειο Κρήτης, Κέρκης (Μωραΐτης).

Σταμάτησαν τα τανκς με κουβέρτες

Γιάννης Γκίκας

Ζερβάτι

«“Αέρα, φούσκωστ’ στο μπουτ’”, φώναζαν οι στρατιώτες με εφ’ όπλου λόγχη. Σαν να τους ακούω τώρα. Σαν να τους βλέπω να ανεβαίνουν το ύψωμα του Αϊ Θανάση μέσα στο χιόνι. Εμείς τους βλέπαμε από τα σπίτια. Μας φαίνονταν τότε  εμάς ήρωες, ελευθερωτές, θεόρατοι γίγαντες…».  

Ο κ. Δημοσθένης Κουρεμένος, 81 χρόνων, συνταξιούχος δάσκαλος, ήταν από τα παιδιά που έσπευσαν κρατώντας μια Ελληνική σημαία να υποδεχτούν τον Ελληνικό στρατό. 
«Μου φαίνονταν ψηλοί. Μέσα στις χλαίνες τους, αξύριστοι όπως ήταν, είχαν κάτι που μας συνέπαιρνε εμάς τα παιδιά. Μετά ήρθαν οι αξιωματικοί και εγκαταστάθηκαν στο σπίτι μας. Και δίπλα ακριβώς είχαν το πεδινό χειρουργείο. Εφερναν τους τραυματίες και τους αρρώστους με τα ασθενοφόρα. Πρέπει να ήταν λεωφορεία που τα είχε επιτάξει ο στρατός. Οι γιατροί μαγείρευαν και έτρωγαν εδώ. Μας έδιναν και μας και κάναμε μια χαρά… Μετά όμως ήρθαν τα δύσκολα. Εβγαινα πίσω από το σπίτι και τι έβλεπα; Χέρια και πόδια κομμένα που τα έθαβαν σε μια γωνιά. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μα, κάτω δεν το έβαζαν ούτε οι τραυματίες ούτε οι στρατιώτες που είχαν σκορπιστεί σε όλα τα σπίτια. Εκαναν επιθέσεις συνέχεια. Ο λόφος του Αϊ Θανάση ήταν πολύ σημαντικό σημείο για την πορεία της αντεπίθεσης και οι αξιωματικοί έδιναν συνέχεια διαταγές. Οι στρατιώτες πολεμούσαν και οι γυναίκες του χωριού τούς πήγαιναν πολεμοφόδια φορτωμένα στην πλάτη τους και φαγητό, με πρώτη την Αμαλία Μπίστη, με τα πολλά το ύψωμα έπεσε. Οι Ιταλοί έφυγαν και εμείς πανηγυρίζαμε πίσω».

Παράλληλα με τον Ελληνικό στρατό, και οι Ιταλοί επιχείρησαν να καταλάβουν τους Βουλιαράτες. Μια φορά επιχείρησαν να μπουν στο χωριό με τανκς. Ετρεξαν τότε μερικοί στρατιώτες, κρύφτηκαν πίσω από τα βάτα και μόλις πέρασαν τα τανκς, πέταξαν στο δρόμο κουβέρτες. Μπλέχτηκαν οι κουβέρτες με τις ερπύστριες και τα τανκς ακινητοποιήθηκαν. Αυτή δεν  ήταν παρά μία από τις πολλές μικρές μάχες που έδιναν οι στρατιώτες. Οι Δημοσθένης Κουρεμένος και Γιάννης Γκίκας, έζησαν από κοντά τις πρώτες μέρες της Ελληνικής αντεπίθεσης.

Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε

Γιώργος Μπάκος -  Βουλιαράτι  

Στους Βουλιαράτες σήμερα υπάρχει το μοναδικό Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο. Εκεί είχαν ταφεί όσοι στρατιώτες πέθαναν στο πεδινό νοσοκομείο, αλλά και όσοι σκοτώθηκαν στις μάχες για την κατάληψη του Αϊ-Θανάση. 
Ο 70χρονος Γιώργος Μπάκος, συνταξιούχος ράφτης πια, φροντίζει να ανάβει ένα καντήλι, να καθαρίζει τους τάφους. «Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε. Εγώ γι’ αυτό προσπαθώ. Αυτό το νεκροταφείο το έσωσε ο θείος μου, Δημήτρης Μπάκος. Αυτός ήξερε και τα ονόματα. Και όταν επί Χότζα δόθηκε εντολή να καταστραφούν οι σταυροί, αυτός τους πήρε και τους έθαψε για να  μείνουν τα ονόματα. Και τα είχε γράψει αυτά. Ετσι σώθηκαν».

Το μόνο παρήγορο είναι ότι οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, προσπαθούν να τους εντοπίσουν και να τους τιμήσουν. Ήταν δίπλα τους στις δύσκολες ώρες του πολέμου. Τους είδαν νεκρούς. Τους είδαν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Να κλαίνε. Να τραγουδάνε. Να νοσηλεύονται στα σπίτια τους με τον θάνατο να τους κοιτάζει κατάματα…

http://borioipirotis.blogspot.com/2011/10/1940.html

Πλούσιο υλικό για το Έπος του 1940, χρήσιμο για εκπαιδευτικούς, με
Διαγγέλματα, ἀνακοινώσεις, ἱστορικὰ ἔγγραφα καὶ δημοσιεύσεις ἐποχῆς, τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, Πινακοθήκη καὶ δισκοθήκη εποχῆς· ἐκδόσεις, λογοτεχνία καὶ βίντεο

 θα βρείτε στην ιστοσελίδα:
http://pheidias.antibaro.gr/1940.htm



Βρείτε διηγήματα για το Έπος εδώ: 
"Με αίμα και με δάκρυ" (Διηγήματα) 

http://www.sfeva.gr/61638EA1.el.aspx

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου για το Έπος του 1940

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου

για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Ημέρες σαν τη σημερινή αναρωτιέμαι πάντα:
Πως να δείξεις σε έναν τυφλό το μεγαλείο του Παρθενώνα για να νιώσει την Ελληνική περηφάνια??..
Πως να βάλεις σε έναν κωφό να ακούσει την ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν και να ονειρευτεί??..
Πως να μιλήσεις σε έναν ξένο για το Ελληνικό έπος του 1940 για να αντιληφθεί τον ηρωισμό των Ελλήνων??..
Γι αυτό και εγώ σήμερα δε θα απευθυνθώ σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε αυτούς που η καρδιά τους χτυπά ακόμη Ελληνικά και κυρίως σε εσάς σύγχρονα Ελληνόπουλα , σε εσάς που όλη η Ελλάδα στηρίζει το μέλλον της..

--------------------------------------------------------------------

Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 70 χρόνια ακριβώς ο Έλληνας για μια ακόμη φορά ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα , μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε, έκλεισε το

''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ'' σε τρία γράμματα: "ΟΧΙ"

Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά.


Πριν από 70 χρόνια δεν υπήρχε κανένας Έλληνας , μεγάλος ή μικρός, νέος ή γέρος, άνδρας ή γυναίκα, που να σκεφτεί αν έπρεπε να κάνει το καθήκον του..
Όλοι μαζί ξεκίνησαν για την εθνική αντίσταση:
το ξυπόλυτο τάγμα, αποτελούμενο από μικρά παιδιά στην πρώτη γραμμή του αντιπερισπασμού,
οι γυναίκες της Πίνδου , αυτές που έκαναν τον στιχουργό να απορήσει και να τις υμνήσει λέγοντας,''γυναίκες ηπειρώτισσες , ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να πολεμήσεις''
οι υπερήφανοι Έλληνες φαντάροι , αυτοί που μόνοι στην πρώτη γραμμή, μα γεμάτοι σθένος πολεμούσαν για εσένα , αυτοί που δάκρυζαν, που πονούσαν , που ακρωτηριάστηκαν, που έχαναν τη ζωή τους , αυτοί που μέχρι και σήμερα τα οστά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου..

--------------------------------------------------------------------

Τα ιστορικά γεγονότα λίγο πολύ γνωστά :
Προάγγελος του πολέμου η βύθιση του Ελληνικού αντιτορπιλικού ''Έλλη'' στις 15 Αυγούστου του 1940..
Δυο μήνες μετά στις τρεις τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 , για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από τη φασιστική ''πορεία προς τη Ρώμη'' που έφερε το 1922 τον Μουσολίνι στην εξουσία , ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε , εντός τριών ωρών , τη διέλευση και στάθμευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
Με τη γαλλική φράση:'' alors, c'est la guerre'' , που σημαίνει ''πόλεμος λοιπόν'' ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα-κατάθεσης και μαρτυρίας Ελληνικής αφοσίωσης προς τον Ελληνικό λαό.
Αρχίζει έτσι η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο Αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο..
Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτόν τον πόλεμο είναι γεγονότα που χτίστηκαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων των Ελλήνων.



Ενδεικτικό του ηρωικού πνεύματος της εποχής είναι και το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τους Έλληνες..
Μίλησε με ανδρισμό και άγγιξε κάθε Ελληνική ψυχή ..
Μέχρι και σήμερα μας κάνει να νοιώθουμε πόσο φτωχή είναι η Ελλάδα από κυβερνήτες που ποτέ δε θα διαπραγματεύονταν την τιμή και την αξιοπρέπεια της και δε θα άφηναν κανέναν αέρα να πάρει καμιά Ελληνική σημαία, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας γίνηκε η ιαχή "ΑΕΡΑΣ'' στο σύνθημα που ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μας από το στόμα των στρατιωτών του 1940..
Α Ε Ρ Α !!!!!!!
Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν στο διάγγελμα του στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αναφέρει:

''Η στιγμή έφτασε που θα αγωνισθούμε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της.
Μολονότι τηρήσαμε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα και ίση προς όλους , η Ιταλία , χωρίς να αναγνωρίζει σε εμάς το δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθεροι Έλληνες , μου ζήτησε σήμερα στις τρεις το πρωί την παράδοση τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά τη δική της βούληση και με σκοπό να καταλάβουν αυτές τις περιοχές.
Η κίνηση των στρατευμάτων τους θα άρχιζε στις 6 το πρωί.
Απάντησα στον Ιταλό πρέσβη ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθαυτό και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται τούτο ως κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας.
Τώρα θα αποδείξουμε εάν πράγματι είμαστε άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποία μας εξασφάλισαν οι προπάτορες μας.
Όλο το έθνος ας ξεσηκωθεί σύσσωμο..
Αγωνισθήτε για την πατρίδα , τις γυναίκες, τα παιδιά σας και τις ιερές παραδόσεις σας. Ν υ ν υ π ε ρ π α ν τ ω ν ο α γ ω ν" !!



Πόσο μικρός τελικά αποδείχτηκε ο Ιταλός και ο Γερμανός αργότερα μπροστά στον Έλληνα φαντάρο..
Πόσο ανατριχιαστικά επικό ακούγεται στα αυτιά μας το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο ''παιδιά της Ελλάδος παιδιά'', που έδινε κουράγιο στον Έλληνα φαντάρο μα και στην Ελληνίδα μάνα του 1940, την οποια προέτρεπε να δείξει ανδρειοσύνη λέγοντας:
''η πίκρα και η τρεμούλα σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες, όσο κι αν πικρά πονούμε υπερήφανα ας το πούμε σαν Σουλιώτισσες..''


Κανείς δεν έλειπε από τη μάχη!!
Κανείς δε δείλιασε στον πόνο!!
Κανείς δεν καταδέχτηκε να παραδοθεί!!
Γιατί όλοι ήσαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα , του Κολοκοτρώνη, του Κωσταντίνου Παλαιολόγου, και καθε Έλληνα πολεμιστή που άφησε την ψυχή του και έγραψε το όνομα του με αίμα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας!

--------------------------------------------------------------------

Σήμερα λοιπόν παιδιά μετά από 70 χρόνια καλούμαστε να θυμηθούμε το Έπος του 1940,
όχι γιατί το έχουν τόσο ανάγκη οι ψυχές των ηρώων του τότε..
Αυτοί είναι πλέον αθάνατοι!!
Μα κυρίως γιατί εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από μεγάλες ιδέες και ιδανικά και ίσως πιο πολύ από ποτέ άλλοτε να υψώσουμε το ανάστημα μας σε κάθε ξένο ή εγχώριο που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και να βροντοφωνάξουμε το Ο Χ Ι.

..Γιατί μπορεί να μένουμε προς το παρόν βουβοί στην άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στους ξενόφερτους κατακτητές , μα ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια δύο Ελλήνων ποιητών αρχικά του Γιάννη Ρίτσου που μας ψυχογραφεί τονίζοντας:
''τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει και όσα του λες τα δένει κομπολόγια.... Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του αγώνα και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.. Και τούτο το περήφανο, το άμετρο ψυχομέτρι, μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ' αλέτρι!!''

Μα ακόμη πιο χαρακτηριστικά ας μας συντροφεύουν στη σημερινή εθνική επέτειο του 1940 τα λόγια του Κωστή Παλαμά:
''παιδιά μου , ο πόλεμος για εσάς περνάει θριαμβευτής των αδίκων ο πόλεμος δεν είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι αβασίλευτη , με δάφνες και με κρίνα της νίκης! Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης. Η δόξα το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της.. Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα , η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την αθανασία!!!''

Ε Λ Λ Α Δ Α : Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά !

Ομιλία Χαράς Νικοπούλου, Οκτώβριος 2010
Επιμέλεια παρουσίασης κειμένου -Εικόνες: Ιστολόγιο Αντιπαρακμή

28η Οκτωβρίου 1940. Μια επέτειος που πάει να σβήσει;;;

Χρόνια τώρα, κάθε πού μπαίνει ὁ Ὀκτώβρης, στοχάζομαι τί νά σημαίνει ἀλήθεια ἐκεῖνο τό θαῦμα τοῦ ἔθνους μας γιά τίς ἐπερχόμενες γενιές. Τί βαθύτερο κληροδότησε σάν παρακαταθήκη σ’ ὅλους ἐμᾶς 70 χρόνια μετά;

(...)

Πολλά ἄλλαξαν μέσα σέ 70 χρόνια!

Μέχρι καί οἱ κλιματολογικές συνθῆκες μετέτρεψαν τόν παγερό χιονισμένο Ὀκτώβρη πού γέμιζε μέ κρυοπαγήματα τούς ἥρωες τῆς Πίνδου, στό μήνα πού σοῦ προσφέρει τίς τελευταῖες εὐκαιρίες τῆς χαρᾶς ἑνός παρατεταμένου πλέον καλοκαιριοῦ. Ἡ ἐθνική ἀργία τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς τους ἀποτιμᾶται περισσότερο ἄν τύχει καί πέσει Παρασκευή ἤ Δευτέρα, χαρίζοντάς μας ἕνα τριήμερο φυγῆς ἀπ’ τή σύγχρονη πραγματικότητα.

Οἱ παρελάσεις στή μνήμη τους πολεμήθηκαν καί ὑποβιβάζονται συστηματικά ὡς μιλιταριστικές ἐκδηλώσεις χωρίς κανένα νόημα.

Τά ἐγγόνια καί τά δισέγγονα τῶν ἡρώων πού πέθαιναν γιά τά μεγάλα ἰδανικά τῆς φυλῆς μας δέν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα γιά τή θυσία καί τό πνεῦμα τῶν παππούδων τους.

Οἱ ἐπετειακοί λόγοι πού κάποτε διακόπτονταν ἀπό ἕναν κόμπο εὐγνωμοσύνης καί βαθιᾶς συγκίνησης πού ἔπνιγε τόν λαιμό, ἔγιναν «ξύλινοι», βερμπαλιστικοί, πού δέν ἀγγίζουν οὔτε αὐτούς πού τούς ἐκφωνοῦν.

Ὄχι! Δέν εἶναι πεσιμιστική καί ἀπογοητευτική ἡ ματιά μας πού διαγράφει ἰσοπεδωτικά τά πάντα.

Εἶναι ὁ ρεαλισμός καί ἡ κατάθεση τῆς ἀλήθειας πού μᾶς πονάει, καί θέλουμε νά τήν ἀπωθήσουμε σάν ψέμα καί ὑπερβολή.

Ὅμως οὔτε νά ἐθελοτυφλοῦμε ὠφελεῖ, οὔτε ὅμως καί νά παραδοθοῦμε σέ μελαγχολία βοηθᾶ.

Χρειάζεται αὐτοκριτική. Βαθύς στοχασμός. Πῶς φθάσαμε ἕως ἐδῶ; Καί ταυτόχρονα ριζική ἐπιστροφή στά ἰδανικά καί τίς ἀξίες πού πτέρωσαν τή γενιά τοῦ ’40, χαρίζοντάς τους τή δυνατότητα νά ἐπιτελέσουν πράξεις ἀξεπέραστες.

«Οἱ βάρβαροι δέν θά εἰσβάλουν πλέον ἀπό τά σύνορα. Θά μποῦν ἀπό τήν τηλεόραση στά παιδικά δωμάτια»¹ ἔγραφε πρίν ἀπό 25 περίπου χρόνια κάποιος ποιητής. Καί μπῆκαν. Εἰσέβαλαν καί ἅλωσαν τίς ψυχές, τά ἰδανικά καί τά πιστεύω τῶν παιδιῶν. Τῶν παιδιῶν πού ἔγιναν κατόπιν ἄνδρες καί πῆραν στά χέρια τους τά σκῆπτρα τῆς ἐξουσίας καί τῆς διαχείρισης τῶν κοινῶν, ὄντας ἁλωμένοι. Ξεκομμένοι ἀπ’ τό ἱστορικό παρελθόν τους, ἀπ’ τά ἰδανικά καί τήν πίστη τῶν προγενεστέρων τους. Ἡ γενιά μας! Ὑπέρμετρα ἐγωπαθής. Ξεχύθηκε ἀλόγιστα στό κυνήγι τοῦ ἄκρατου εὐδαιμονισμοῦ, μετατρέποντας μέ τό παράδειγμά της καί μέ τό δῆθεν ὅραμά της ἕναν ὁλόκληρο λαό σέ ἄψυχη μάζα ὑλικῶν διεκδικήσεων.

Πρότυπά της κενοί ἀστέρες τῆς δημόσιας ζωῆς μέ σκανδαλώδη βίο καί ἐφήμερη δόξα.

Ὅραμά της, ἡ «αὔξηση τοῦ κατά κεφαλήν εἰσοδήματος» πού ἐξασφαλίζει τή μόνη ἡδονή τῆς κατανάλωσης καί τῆς ἀπόκτησης μόνο ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἐπιδίωξή της τό «φάγωμεν, πίωμεν» σάν μιά ἐνστικτώδης προσπάθεια νά καλυφθεῖ τό ἐσωτερικό κενό της.

Ἔμβλημά της τό «ἐγώ» καί τό «θέλω», πού τό ἀπαιτεῖ μέ κάθε τρόπο «ἐδῶ καί τώρα».

Ὀκτώβρης ἦταν καί τότε. Ὀκτώβρης τοῦ 1838 στήν Πνύκα. Τότε, πού ὁ μεγάλος ἀγωνιστής τοῦ ’21, ὁ ἥρωας κι ὁ πρωτεργάτης ἑνός ἄλλου μεγάλου ἐθνικοῦ θαύματος, στάθηκε ἀπέναντι στούς νέους τῆς ἐποχῆς καί μέ νεανική θέρμη τούς παρέδωσε τή σκυτάλη τοῦ δικοῦ του μεγαλείου.

«Παιδιά μου, τούς εἶπε, πρέπει νά φυλάξετε τήν πίστη σας καί νά τήν στερεώσετε (...). Ἡ προκοπή σας καί ἡ μάθησή σας νά μή γίνει σκεπάρνι διά τό ἄτομό σας, ἀλλά νά κοιτάζει καί τό καλό τῆς κοινότητας, μέσα σ’ αὐτό βρίσκεται καί τό δικό σας (...). Εἰς σᾶς μένει νά ἰσιάσετε καί νά στολίσετε τόν τόπο πού ἐμεῖς ἐλευθερώσαμε. Καί γιά νά γίνει τοῦτο, πρέπει νά ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τήν ὁμόνοια, τήν θρησκεία, τήν φρόνιμη ἐλευθερία»².

70 χρόνια μετά ἡ Πατρίδα μας πού δίδαξε τήν οἰκουμένη ἡρωισμό˙ πού ὕφανε ἕνα θαῦμα μέ τό στημόνι τῆς πίστεώς της˙ πού γνώριζε ν’ ἀνασταίνει τήν ἐλπίδα μέσα ἀπό τήν προσωπική της θυσία, βρίσκεται ταπεινωμένη στήν παγκόσμια κοινή γνώμη. Οἰκονομικά ἐξαθλιωμένη. Χρεωμένη. Χωρίς ὁράματα, ἐλπίδα καί πίστη στίς καρδιές καί τή σκέψη τῶν νέων ἀνθρώπων.

Καί δέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία, καί λύση τοῦ ἐθνικοῦ μας δράματος, ἀπ’ τή βαθύτατη παραδοχή τοῦ ὅτι «ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν» καί «κατελίπομεν τήν ὁδόν τῶν ἐντολῶν» τοῦ Εὐαγγελίου «καί ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν»³. Γι’ αὐτό καί στήν ἀξιολογική ἠθική μας κλίμακα ἀντικαταστήσαμε τό συλλογικό καλό μέ τό ἀτομικό πρόσκαιρο συμφέρον.

Γι’ αὐτό καί θάψαμε τά πρότυπα, τόν ἡρωϊσμό, τό θαῦμα καί τή μεγαλοψυχία τῆς ἱστορίας μας.

Γι’ αὐτό καί ἀπαλείψαμε ἀπό τά σχολικά ἐγχειρίδια τά ἰδανικά πού ἔθρεψαν τούς ἥρωές μας, ἀφήνοντας ἀδιαφώτιστες καί ἀγαλούχητες γενιές νέων, παραδίνοντάς τες στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπαισιοδοξία. 

Δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Δέν ὑπάρχει ἄλλη διέξοδος ἀπ’ τό ἀδιέξοδο. Μόνο ἡ μετάνοιά μας θά ἀνατρέψει τ’ ἀδύνατα. Ἀρκεῖ νά τό πιστέψουμε. Ἀρκεῖ νά τό ἐργασθοῦμε στόν ἑαυτό μας. Αὐτό ἦταν καί ἡ γενεσιουργός αἰτία τοῦ θαύματος τοῦ ’40. Ἡ πίστη ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ. 
(...)

Ἡ γενιά τοῦ ’40, ἄλλη μιά φορά μᾶς διδάσκει τήν ὁδό τοῦ θαύματος. Τή μοναδική λύση τῆς μετανοίας. Τήν ἐπιστροφή στήν «ὁδό τοῦ Κυρίου». Τή συμμαχία μας μέ τόν Ὕψιστο πού γνωρίζει νά «καθαιρεῖ δυνάστας ἀπό θρόνων» καί νά «ὑψώνει τούς ταπεινούς».

ΑΤΤΙΚΟΣ

1. Π.Α. Σινόπουλος, σφραγίδες, σελ. 14, ἐκδ. Ἀκρίτας 1981.

2. Ἐφημερίς «Ὁ αἰών», 13 Νοεμβρίου 1838. Ὁ λόγος ἐκφωνήθηκε στίς 8 Ὀκτωβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους.

3. Εὐχή Μεγάλου Βασιλείου, ἀκολουθία θ΄ ὥρας.

Περιοδικό Ἡ Δράσις μας, ἔτος ΜΘ', τ. 482, Ὀκτώβριος 2010

(απόσπασμα, το πλήρες κείμενο μπορείτε να διαβάσετε εδώ ή  εδώ )

Ένα ταξίδι στον Μακεδονικό Αγώνα. 1904 ... σαν χθες.

Επειδή όπως πληροφορούμαστε σε αρκετά σχολεία δεν πραγματοποιήθηκε σχολική γιορτή ή κάποια εκδήλωση για τον Μακεδονικό Αγώνα, 

παραθέτουμε ένα ακόμη βίντεο με την Ιστορία του Παύλου Μελά ώστε έστω και εκ των υστέρων να γίνουν σχετικές ενημερώσεις-προβολές από εκπαιδευτικούς.

Βίντεο και κείμενα για τον Μακεδονικό Αγώνα που αναρτήθηκαν στο Ιστολόγιό της Ομάδας εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός" μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ και εδώ.


ένα ταξίδι στον Μακεδονικό Αγώνα. 1904 ...σαν χθες:

Μέρος 1ο:

https://youtu.be/v6rCjwl0cMs

Μέρος 2ο:

https://youtu.be/tsinfTJWLXI

Όσοι γεννηθήκαμε στην γη της Μακεδονίας, ακούγαμε μικρά παιδιά να μας τραγουδάνε το παρακάτω τραγούδι στον Παύλο Μελά. Ίσως έφθασε η ώρα να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια αυτά, να ξαναθυμηθούμε την γραμμένη με αίμα Ιστορία μας.
Και να τραγουδήσουμε αυτά τα τραγούδια και πάλι στα παιδιά μας.
Η ερασιτεχνική απόδοσή του τραγουδιού στο παρακάτω βίντεο είναι η μόνη που βρήκαμε με μια βιαστική αναζήτηση στο Youtube:

Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο Παύλος πληγωμένος
και στα νερά του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.

Δεν κλαίω τις λαβωματιές, δεν κλαίω και το βόλι,
μον' κλαίω που μ' αφήσανε η συντροφιά μου όλη.

Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.

Βρύση το αίμα χύνεται, για σε Πατρίς το χύνω,
για να χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν το κρίνο

https://www.youtube.com/watch?v=42Dit-jShi8

Κλείνουμε με τα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου.

Τόσο επίκαιρα σήμερα...

http://www.youtube.com/watch?v=3zdQkwzCQ0M

...

με τέτοιες Ιστορίες, αναμνήσεις,

με την Ιστορική μνήμη ΚΑΘΑΡΙΑ, 

χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς έξωθεν εντολές, χωρίς υπαγορεύσεις

Γι αυτό καλό θα ήταν όλοι οι Έλληνες να έρχονται εις την Μακεδονία

και να προσέχουνε που πατάνε

Γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό

μπορείς να πατήσεις έναν τάφο

μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο.

Είναι διάσπαρτος ο τόπος ΘΥΣΙΑ.

Αυτή η θυσία μας δίνει ζωή, αυτή η θυσία μας συντηρεί

και είναι το αντίθετο της Παγκοσμιοποίησης, που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει.

Να μην μιλάμε για αγώνες

να μην μιλάμε για πολέμους

Να μην μιλάμε για θυσίες.

(+ Χριστόδουλος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, 
μνημείο Άγρα- Μίγγα, 3/6/2007)
Πηγή

Η απάντηση θεολόγου στην ανακοίνωση των οικολόγων-πρασίνων

Θρησκευτική αγωγή – νόμος και ουσία.

(Με αφορμή άρθρο στην ιστοσελίδα των οικολόγων)

Καθόλου δεν ξαφνιάστηκα διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο « Η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης μέσω της εκπαίδευσης στην Ελλάδα παραβιάζει την Ευρωπαϊκή σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου».

Περισσότερο από 30 χρόνια τώρα μαχόμενη εκπαιδευτικός θεολόγος έχω βιώσει, παρά τις αντίθετες απόψεις του αρθρογράφου, έναν ανελέητο πόλεμο κατά του μαθήματος και του περιεχομένου του από διάφορες κατευθύνσεις.

Το παράδοξο είναι ότι ο πόλεμος εκδηλώνεται συχνά από τα κέντρα εξουσίας τα οποία, ως εκ της θέσεώς τους οφείλουν, όπως υπαινίσσεται και το άρθρο, να μας προστατεύουν.

Και, όμως, άλλοτε, κάποιοι υψηλά ιστάμενοι καιροφυλακτούν μήπως με κάποιο νεύμα μας παραβιάσουμε τη «θρησκευτική ελευθερία των μαθητών».

Άλλοτε, κάποιοι συνηγορώντας υπέρ του πολίτη (ποιού πολίτη άραγε) πετούνε το μάθημα στον κάδο των προαιρετικών. Άλλοτε, κάποιοι σε δημοσιεύματα τους ονειρεύονται επιτέλους ένα μοντέρνο, καθώς πρέπει, λαϊκό-άθεο κράτος, που όχι μόνο το μάθημα θα εξοβελισθεί απ’ τα σχολεία αλλά μέχρι και ο σταυρός από το στήθος των μαθητών.

Αλλά, ας πάρουμε τις αιτιάσεις του άρθρου με τη σειρά.

Ως προς το θέμα της παραβίασης της Ευρωπαϊκής σύμβασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ανθρώπου που δημιουργεί η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και κάνει τον συντάκτη του άρθρου να ανησυχεί, θεωρώ ότι έχει λυθεί από την ίδια την Ευρωπαϊκή ένωση.

1. Στις 15-06-2010 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απεφάνθη, εξ αιτίας της προσφυγής δύο Πολωνών για τη μη διδασκαλία της ηθικής ως εναλλακτικού μαθήματος των θρησκευτικών ότι, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο επιβάλλει την εισαγωγή του μαθήματος των θρησκευτικών αντίστοιχο με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές απαιτήσεις των γονέων[1]. 
2. Επιπροσθέτως, πρέπει να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την απόφαση του «20-06-2007, υπόθεση Folgero κατά Νορβηγίας» δεν επιβάλλει την μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών από υποχρεωτικό σε προαιρετικό.
3. Τέλος, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο άρθρο 2 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της υπάρχει διάταξη που ορίζει ότι τα ευρωπαϊκά κράτη υποχρεούνται να εισαγάγουν στα δημόσια σχολεία μάθημα θρησκευτικών αντίστοιχο με τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις των πολιτών της[2].
4. Το μάθημα, τέλος, κατά τη Σύνταγμα της Ελληνικής Πολιτείας και τις αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων «είναι υποχρεωτικό δια την ανάπτυξιν εις επαρκή βαθμόν, της θρησκευτικής συνειδήσεως των Ελληνοπαίδων συμφώνως προς τας αρχάς του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος.»(ΣτΕ 3356/95)[3]

Και μετά το νομικό σκέλος ας έλθουμε στο θεολογικό.

Θα πρέπει να είναι κανείς το λιγότερο ανιστόρητος για να μην αποδέχεται ότι ο Ελληνοχριστιανισμός ή μάλλον η Ελληνορθοδοξία (για να μην κάνουμε κακούς συνειρμούς με τον πρώτο όρο) αποτελεί την ταυτότητα αυτού του έθνους. Θέλουν δε θέλουν κάποιοι, δένει δε δένει με την ιδεολογία τους, οι συνιστώσες αυτού του λαού είναι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία.

Δυστυχώς γι΄ αυτούς η Ορθοδοξία δεν είναι μια θρησκεία του περιθωρίου ή μια ενοχλητική ηθική που την πετάς στην άκρη και την ξεφορτώνεσαι. Η Ορθοδοξία είναι ιστορία συνυφασμένη εν πολλοίς με την ιστορία αυτού του τόπου και σφραγισμένη με αίμα και θυσίες. Είναι τέχνη, είναι γραμματεία, είναι ήθη και έθιμα, είναι πολιτισμός ζωντανός, ως τρόπος ζωής νοούμενος, είναι στάση ζωής, είναι λόγος λυτρωτικός για τη ζωή και το θάνατο.

Μέσα στην εκκλησία η αρχαιοελληνική πνευματικότητα και αναζήτηση μεταμορφώνεται, απαντάται και σφραγίζεται με την ζωντανή εμπειρία και τη θυσία αγίων και μαρτύρων.

Πώς να διδάξεις και να διδαχτείς Βυζαντινή Ιστορία χωρίς θεολογικές προϋποθέσεις; Πώς να μελετήσεις την επανάσταση του 1821 και την τουρκοκρατία δίχως την παρουσία της εκκλησίας; Πώς να εμβαθύνεις στην υπαρξιακή αγωνία της Ελληνικής φιλοσοφίας χωρίς την απάντηση της αυθυπέρβασης και της αυτοπροσφοράς που νικά το θάνατο, όπως φαίνεται στην εκκλησιαστική γραμματεία και εμπειρία;

 
Πώς να κατανοήσεις στη Νεοελληνική λογοτεχνία όχι μόνο το ατόφιο ορθόδοξο φρόνημα του Παπαδιαμάντη, του Κόντογλου, του Πεντζίκη, του Μακρυγιάννη αλλά και τη θρησκευτική αγωνία και προβληματική ακόμα και του Καζαντζάκη χωρίς τη στοιχειώδη θρησκευτική αγωγή; Γιατί ο χρόνος που διατίθεται σ΄ αυτήν είναι στοιχειώδης σε σχέση με τον πλούτο της.

Νομίζω ότι ο Ελύτης στο «Άξιον εστί», που κατά την ομολογία του είναι δομημένο στα μέτρα της ορθόδοξης θείας λειτουργίας, ο Ελύτης λοιπόν ωραία συγκεφαλαιώνει τη διπλή παράδοση του λαού μας όταν λέει: « Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω».

Τέλος, ας έλθουμε στο θέμα της πολιτισμικής σύνθεσης των τάξεων μας και της υποτιθέμενης περιθωριοποίησης των αλλόθρησκων. Στα σχολεία της «πολυπόθητης» και «κατευθυνόμενης» πολυπολιτισμικότητας οι αλλόθρησκοι είναι επί το πλείστον και αλλοεθνείς. Έχουν άλλη γλώσσα, άλλη ιστορία και άλλη Εθνική συνείδηση. Μήπως λοιπόν τους στερούμε την ελευθερία και επεμβαίνουμε στην εθνική τους συνείδηση υποχρεώνοντάς τους να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και γραμματεία και την ελληνική ιστορία; Δεν ακούω να συζητιέται κάτι τέτοιο και ορθώς.

Γιατί, άραγε, στοχοποιείται μόνο η ορθόδοξη αγωγή; Έχει γραφτεί και ξαναγραφτεί και πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι η ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, μια απ’ όλες, όπως απλουστευτικά την παρουσιάζουν συχνά πολλοί άσχετοι με το θέμα.

Ο ορθόδοξος χριστιανισμός είναι εκκλησία δηλαδή κοινωνία, αγαπητική σχέση που προϋποθέτει αυθυπέρβαση, άγνωστη και ανυποψίαστη για το φίλαυτο άνθρωπο της εποχής μας. Μέσα στην εκκλησία ο άνθρωπος λυτρώνεται από τη βιολογική αναγκαιότητα, ξεπερνά την ασφάλεια κάθε κοινωνικού και βιολογικού δεσμού, παραιτείται εκούσια από κάθε δικαίωμα και έτσι κινείται σε τέτοιο επίπεδο ελευθερίας και αγάπης που ξεπερνά και το θάνατο.

Το κατόρθωμα είναι θεϊκό δώρο και πιστοποιείται στο πρόσωπο του Χριστού και των αγίων.

Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις δικαιούται κάποιος να μιλά για κοινωνία, αγάπη και αληθινά ανθρώπινα δικαιώματα. Διαφορετικά, όλα τα παραπάνω είναι ανυπόστατα και οδηγούν σε κοινωνικά αδιέξοδα που ζούμε καθημερινά.

Η εκκλησία είναι η υπέρβαση των θρησκειών και των ιδεολογιών. Η τριαδική θεολογία είναι ενωτική και αγκαλιάζει όλους χωρίς διάκριση. Αυτό δείχνουν τα τεντωμένα στο σταυρό χέρια του Χριστού.

Ο άνθρωπος μόνο σε κοινωνία με το Άκτιστο κοινωνεί ουσιαστικά με τον συνάνθρωπο, βιώνει την απόλυτη αγάπη και ελευθερώνεται από τη φθαρτότητα, γίνεται παγκοσμιος άνθρωπος κατά την έκφραση σύγχρονου αγίου.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να καταθέσω τη προσωπική μου εμπειρία από τις πολυπολιτισμικές και πολυθρησκευτικές τάξεις, όπου εργάζομαι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Με συγκινεί ιδιαίτερα η ελεύθερη παρακολούθηση του μαθήματος από τους αλλόθρησκους μαθητές τους οποίους εγώ η ίδια ενημερώνω για το δικαίωμά τους να επιλέξουν σύμφωνα με το νόμο το «παιχνίδι» αντί του μαθήματος των θρησκευτικών και όμως εκείνα σε ποσοστό 97% επιλέγουν να μένουν και να παρακολουθούν κανονικά το μάθημα.

Η Ορθοδοξία είναι ένας θησαυρός ελληνικός και οικουμενικός. Έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τον άνθρωπο, να αναμορφώσει την ιστορία, να απαντήσει στα αδιέξοδα κοινωνικά και υπαρξιακά του κόσμου. Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους και ας μην την αντιμετωπίζουμε με τόση προχειρότητα και προκατάληψη, γιατί αδικούμε τον εαυτό μας.

Χρόνια τώρα μέσα στο πνεύμα της “ελεύθερης διακίνησης των ιδεών” γαλουχήσαμε γενιές, εντός και εκτός σχολείου, με μια ασπόνδυλη παιδεία βασισμένη σε μεγάλες και βαρύγδουπες έννοιες. Τώρα εισπράττουμε το αποτέλεσμα. Η δημοκρατία έγινε αυταρχισμός, η ελευθερία ασυδοσία, η αλήθεια ψέμα και τ’ ανθρώπινα δικαιώματα αποκαϊδια από στραπατσαρισμένες διαδηλώσεις.. Η καταστροφή φαίνεται να είναι χωρίς προηγούμενο.

Μήπως είναι ώρα, τώρα πάνω στην απελπισία μας να δούμε σοβαρά και απροκατάληπτα την πνευματική μας κληρονομιά και , ποιος ξέρει, ίσως μπορέσουμε να βρούμε ερείσματα που θα μας βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας.

Α.Α.

Θεολόγος-Φιλόλογος

Θεσσαλονίκη

(η επιστολή δημοσιεύεται μέσω του Ιστολογίου

της Ομάδας Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός")

Παραπομπές :

---

[1] Βλέπε, «Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων», απόφαση της 15-06-2010 προσφυγή No 7710/02. Υπόθεση Grzelak κατά Πολωνίας.

Ειδικότερα στην παράγραφο 104 της απόφασης παρατίθεται:

« The Court notes that it remains, in principal with the national margin of appreciation left to the States under Article 2 of Protocol No 1 to decide whether the to provide religious instruction in public schools and, if so, what particular system should be adopted » (Το Δικαστήριο επισημαίνει κατ’ αρχήν, ότι ανάγεται στο εθνικό περιθώριο εκτιμήσεως, που αναγνωρίζεται εις τα κράτη κατ’ άρθρον 2 του Πρωτοκόλλου Νο 1 να αποφασίσουν εάν θα εισαγάγουν το μάθημα των θρησκευτικών εις τα δημόσια σχολεία και, αν ναι, ποίο ειδικότερο σύστημα θα υιοθετήσουν)

Επίσης, βλέπε:

«Επιβάλλεται όπως η Πολιτεία διά της λήψεως των καταλλήλων κατά περίπτωσιν, νομοθετικών και κανονιστικών μέτρων, εξασφαλίζει την διδασκαλίαν του κατά τα άνω μαθήματος των θρησκευτικών εις τους εν λόγω μαθητάς και δη να την εξασφαλίζει κατά τα ήδη κριθέντα (ΣτΕ 3356/95) επί ικανόν ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως» (ΣτΕ 2762/2004).

Εξ άλλου:

«Οι διεθνείς συμβάσεις, που έχουν επικυρωθεί με νόμο, Υπερισχύουν με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, κάθε άλλης αντίθετης διάταξης νόμου, όχι όμως και των διατάξεων του Συντάγματος»(ΣτΕ 2281/2001)

[2] Περιοδικό « Επιθεώρηση Δημοτικού και Διοικητικού Δικαίου» τόμος έτους 2009

[3] Βλέπε και: «Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλλει στην ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε…. να γίνουν υπεύθυνοι και δημοκρατικοί πολίτες ,…..και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης…» (Ν1566/1985)