Η επιστολή μιας μητέρας προς τις φίλες του έφηβου γιου της, που ‘ποστάρουν’ σεξουαλικές φωτογραφίες στο Facebook

Αγαπητοί κορίτσια,

Η κ. Hall και ο γιος της.

Έχω κάποιες πληροφορίες που μπορεί να σας ενδιαφέρουν. Χθες το βράδυ, όπως κάνουμε μερικές φορές, η οικογένειά μας, κάθισε γύρω από το τραπέζι της τραπεζαρίας και κοίταξε τις φωτογραφίες του καλοκαιριού από τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης.

Έχουμε έφηβους γιους και έτσι φυσικά υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες από εσάς όμορφες κυρίες να δούμε. Ουάου – σίγουρα βγάλατε αρκετές φωτογραφίες φωτογραφίζοντας τον εαυτό σας (‘selfies’) με προκλητικές πιτζάμες αυτό το καλοκαίρι! Τα υπνοδωμάτιά σας είναι τόσο χαριτωμένα! Η οκτάχρονη κόρη μας, μας έκανε να το προσέξουμε αυτό, γιατί με τρεις μεγαλύτερους αδερφούς που έχουν δωμάτια που μυρίζουν σαν βρώμικο τυρί, παρατήρησε τέτοιου είδους κοριτσίστικες λεπτομέρειες.

Νομίζω ότι τα αγόρια παρατήρησαν άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, φαίνεται ότι δεν φοράτε σουτιέν.

Κατάλαβα - είστε στο δωμάτιό σας, έτοιμες να πάτε στο κρεβάτι σας, έτσι δεν είναι; Στη συνέχεια, όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι ποζάρατε πάνω σε ένα κόκκινο χαλί, έχοντας κυρτώσει το σώμα σας και με μισάνοιχτα τα βαμμένα χείλη σας. Τι γίνεται; Καμία από αυτές τις στάσεις δεν υποδηλώνει ότι ετοιμάζεστε για ύπνο, από ότι ξέρω.

Έτσι, εδώ είναι το σημείο που νομίζω ότι είναι σημαντικό για σας να συνειδητοποιήσετε. Αν είστε φίλες με ένα αγόρι των

Ἐκδήλωση στό Ἀνατολικό Θεσσαλονίκης γιὰ τὰ σχολικὰ βιβλία μὲ ὁμιλητὲς τὸν Νατσιὸ καὶ τὸν Ζουράρι

Τὴν προσεχῆ Κυριακὴ 30 Μαρτίου καὶ ὥρα 17:45 θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ἀνατολικοῦ  Θεσσαλονικης, ἐκδήλωση για τὸ γνωστὸ καὶ φλέγον θεμά τοῦ περιεχομένου τῶν σχολικῶν ἐγχειριδίων. 

Οἰ ομιλητὲς δὲν χρειάζονται συστάσεις: 

ὁ μὲν κ. Κώστας Ζουράρις μὲ τὸν καυστικὸ καὶ συνάμα συγκινητικὰ ὀρθόδοξο λόγο, 

ὁ δὲ κ. Δημήτρης Νατσιός, ὡς νέος Δάσκαλος τοῦ Γένους,  

χρόνια τώρα "ὀργώνει" τὴν Ἑλλάδα αφυπνιζοντας τὴν κοινὴ γνώμη απεναντι στὴν προσπάθεια ἀφελληνισμοῦ καὶ ἀπορθοδοξοποίησης τῶν Ἑλληνοπαίδων.

Πηγή

Μπαράκι, sex, facebook, tablet, greeklish. Τι λείπει όμως πραγματικά, από το γηρασμένο παιδί σου;;;

Είτε είστε γονείς, είτε νέοι, είτε έφηβοι, αξίζει να "σπαταλήσετε" 10 λεπτά για να διαβάσετε αυτό το κείμενο:

Εμείς οι μεγάλοι νομίζω πως δε φανταζόμαστε καν πώς ζουν οι έφηβοι και οι φοιτητές (η φοιτητική περίοδος είναι μια παράταση της εφηβείας), τι σκέφτονται και πώς νιώθουν.

Η ζωή τους είναι μια αφύσικη ζωή, γεμάτη άγχος και εξαρτημένη 100% από τη μοντέρνα τεχνολογία. Δεν έχουν πια ρίζες, υπακούνε σε αγνώστους στο Facebook, αλλά συγκρούονται με τους γονείς και δε μαθαίνουν τίποτα από τους παππούδες τους. Μια μεγάλη μερίδα τους ζει στο σκοτάδι, διασκεδάζει σε σκοτεινούς χώρους, δραπετεύει από την πραγματικότητα στον εικονικό κόσμο του Διαδικτύου ή μέσα σε εκκωφαντική μουσική, θρίλερ, βιντεοπαιχνίδια βίας και δαιμονικών ηρώων, ιστοσελίδες πορνό, τσιγάρα και αλκοόλ. Κάνει σεξ από 12 χρονών, κάνει εκτρώσεις από 12 χρονών. Είναι, όπως γράφει ένας Αμερικανός ροκάς, που έγινε κάποια στιγμή ορθόδοξος μοναχός (αλλά δεν έμεινε), «η Νεολαία της Αποκάλυψης».

Η ζωή όλων μας είναι αφύσικη, μέσα στο τσιμέντο, στο άγχος, τη σκληρή και αβέβαιη δουλειά, τις ακτινοβολίες των συσκευών, το καυσαέριο, τα χημικά απορρυπαντικά, τα φυτοφάρμακα… Είμαστε όμηροι ανάμεσα στις τρεις οθόνες (της τηλεόρασης, του κινητού – δε χρειάζεται καν να προσθέσουμε «τηλεφώνου» – και του υπολογιστή), όμηροι σε ανίατες ασθένειες, όμηροι στην κατανάλωση… Η ζωή της νεολαίας όμως είναι τόσο αφύσικη, που φτάνει στα όρια της παράνοιας.

Είναι μια ζωή άρνησης και απόρριψης του κόσμου που έχουμε φτιάξει εμείς – που επίσης ήμασταν κάποτε έφηβοι επαναστάτες και τελικά συμβιβαστήκαμε στην ομηρία μας. Οι νέοι είναι οι σύγχρονοι χίππις (τα παιδιά μας, οι μαθητές μας) και προς το παρόν, συνειδητά ή υποσυνείδητα, αντιδρούν. Πρόσεξε τα τραγούδια που ακούνε και θα δεις ότι μιλάνε σχεδόν αποκλειστικά για πόνο και σεξ.

Σημάδια της αντίδρασης
Οι μεγάλοι θέλουν τα παιδιά τους να έχουν εμφάνιση περιποιημένη και καλαίσθητη. Οι νέοι χτενίζονται έξαλλα, στολίζονται αλλόκοτα και ντύνονται με ρούχα σκισμένα,

Το μεγάλο θαύμα του 1821

Ω ΑΝΟΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙΣ ΥΜΑΣ ΕΒΑΣΚΑΝΕ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΗ ΠΕΙΘΕΣΘΑΙ; (Γαλ. γ΄ 1)

Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή μας. Η επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Η 25^η Μαρτίου. Η Μεγάλη διπλή Γιορτή, της Πίστης και της Λευτεριάς μαζί. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην», λένε τα τροπάρια της Εκκλησίας μας. «Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό», τραγουδάει από παλιά ο λαός μας.

Οι πρόγονοί μας ξεπετάχτηκαν από τους τάφους της μεγάλης αιχμαλωσίας των τετρακοσίων χρόνων και με τη βοήθεια του Θεού και την χάρη της Παναγίας μας αναστήθηκαν και αποτίναξαν τον βέβηλο και βάναυσο ζυγό των Τούρκων και των Τουρκαλβανών και έδωκαν ένα ηχηρό ράπισμα στις μεγάλες δυνάμεις που ειρωνεύονταν την προσπάθειά μας, φοβόντουσαν την οθωμανική αυτοκρατορία και δεν ήθελαν ουσιαστικά να σηκώσουμε κεφάλι εμείς οι ραγιάδες. Μας μισούσαν όλοι, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, των Φιλελλήνων και των Ρώσων.

Λίγο πρίν από την Επανάσταση του 1821 είχαμε πολλά προβλήματα. Ο λαός μας ήταν φοβισμένος, στρατός δεν υπήρχε, ηγεσία ανύπαρκτη. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία στεκόταν στα πόδια της και ενίσχυε το λαό μας. Απέξω στην Ευρώπη υπήρχε η Ιερή Συμμαχία των Μεγάλων Δυνάμεων που ήταν εναντίον μας, και βέβαια η καταδυνάστευση των Τούρκων. Μέχρι το 1821 είχαμε όμως κάνει 145 επαναστατικά κινήματα – κάθε 3 χρόνια στα 400 – που είχαν πνιγεί στο αίμα. Ποτάμι οι θυσίες και το αίμα που χυνόταν. «Ο τράχηλος του Έλληνος όμως ζυγόν δεν υπομένει».

Ήμασταν σε κατάσταση εξευτελισμού και Μαρτυρίου. «Όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Τετρακόσια χρόνια αδικίες, φορολογίες, εξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, σφαγές, πολιορκίες, δάκρυα, αίμα και ιδρώτας. Είχαμε εκατοντάδες και χιλιάδες νεκρούς, χαρέμια και σκλαβοπάζαρα, καταπατήσεις περιουσιών. Η μάνα Εκκλησία του Λαού έδωσε το αίμα της, το πνεύμα της και το χρήμα της για το λαό μας. Είχε 11 Πατριάρχες κρεμασμένους ή σφαγμένους, 100 Επισκόπους, 6000 κληρικούς και 2000 Νεομάρτυρες, 500 διδασκάλους και κήρυκες για το υπόδουλο γένος, χώρια τα

Όλη η αλήθεια για την Επανάσταση της ΕΟΚΑ (1 Απριλίου 1955)

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ EOKA (1.4.1955) του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΘ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 

Πηγή

Δυστυχώς εμείς ως αχάριστοι ούτε το Τάμα του Έθνους κάναμε στον Χριστό που μας έσωσε, και πρόσφατα ετοιμάσαμε έδρα μουσουλμανικών σπουδών στη θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης.

Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή μας. Η επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Η 25^η Μαρτίου. Η Μεγάλη διπλή Γιορτή, της Πίστης και της Λευτεριάς μαζί. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην», λένε τα τροπάρια της Εκκλησίας μας. «Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό», τραγουδάει από παλιά ο λαός μας.

Οι πρόγονοί μας ξεπετάχτηκαν από τους τάφους της μεγάλης αιχμαλωσίας των τετρακοσίων χρόνων και με τη βοήθεια του Θεού και την χάρη της Παναγίας μας αναστήθηκαν και αποτίναξαν τον βέβηλο και βάναυσο ζυγό των Τούρκων και των Τουρκαλβανών και έδωκαν ένα ηχηρό ράπισμα στις μεγάλες δυνάμεις που ειρωνεύονταν την προσπάθειά μας, φοβόντουσαν την οθωμανική αυτοκρατορία και δεν ήθελαν ουσιαστικά να σηκώσουμε κεφάλι εμείς οι ραγιάδες. Μας μισούσαν όλοι, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, των Φιλελλήνων και των Ρώσων.

Λίγο πρίν από την Επανάσταση του 1821 είχαμε πολλά προβλήματα. Ο λαός μας ήταν φοβισμένος, στρατός δεν υπήρχε, ηγεσία ανύπαρκτη. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία στεκόταν στα πόδια της και ενίσχυε το λαό μας. Απέξω στην Ευρώπη υπήρχε η Ιερή Συμμαχία των Μεγάλων Δυνάμεων που ήταν εναντίον μας, και βέβαια η καταδυνάστευση των Τούρκων. Μέχρι το 1821 είχαμε όμως κάνει 145 επαναστατικά κινήματα – κάθε 3 χρόνια στα 400 – που είχαν πνιγεί στο αίμα. Ποτάμι οι θυσίες και το αίμα που χυνόταν. «Ο τράχηλος του Έλληνος όμως ζυγόν δεν υπομένει».

Ήμασταν σε κατάσταση εξευτελισμού και Μαρτυρίου. «Όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Τετρακόσια χρόνια αδικίες, φορολογίες, εξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, σφαγές, πολιορκίες, δάκρυα, αίμα και ιδρώτας. Είχαμε εκατοντάδες και χιλιάδες νεκρούς, χαρέμια και σκλαβοπάζαρα, καταπατήσεις περιουσιών. Η μάνα Εκκλησία του Λαού έδωσε το αίμα της, το πνεύμα της και το χρήμα της για το λαό μας. Είχε 11 Πατριάρχες κρεμασμένους ή σφαγμένους, 100 Επισκόπους, 6000 κληρικούς και 2000 Νεομάρτυρες, 500 διδασκάλους και κήρυκες για το υπόδουλο γένος, χώρια τα μοναστήρια, οι εκκλησίες και τα κρυφά σχολειά. Η κατάσταση αυτή έκανε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό να βγει από το άγιο Όρος και να αρχίσει τις περιοδείες του για τη σωτηρία και την Ορθοδοξία των σκλάβων Ελλήνων. 

Εκεί όμως που οι άνθρωποι βρίσκονταν σε αδιέξοδο ήρθε η επέμβαση και η ευκαιρία του Θεού. Λέγει ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα μας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος πραγματικά ήταν ένα δώρο του Θεού για τη σκλαβωμένη Ελλάδα: «Σα βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία να ελευθερωθούμε… Έβαλε ο Θεός την υπογραφή Του για τη λευτεριά της Πατρίδος μας και δεν την παίρνει πίσω… Όταν πήραμε τα άρματα πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος… Αυτή η νίκη είναι του Σταυρού…».

Μέγα θαύμα έγινε τότε! Οι λαγοί έγιναν λιοντάρια, οι χωρισμένοι ενώθηκαν, οι ασύντακτοι κλέφτες και αρματολοί συντονίστηκαν και οργανώθηκαν, οι απόλεμοι πάλεψαν σαν εμπειροπόλεμοι και οι γυναίκες, οι γέροι και τα παιδιά πολέμησαν με νύχια και με δόντια ακολουθώντας τις πανάρχαιες καταβολές και συνήθειες της φυλής μας. 

Πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο Θεός αργεί, αλλά δεν ξεχνά. «Οι μύλοι του Θεού δουλεύουν αργά, αλλά δουλεύουν καλά». Πράγματι ο Θεός έσωσε τότε την Ελλάδα και έκανε μέγιστο θαύμα: μετά από 4 αιώνες δουλείας ελευθέρωσε θαυμαστά το δούλο γένος. Ανέδειξε άξιους ηγέτες του στρατού και του πολέμου. Ενέπνευσε ανδρεία και δύναμη στους Έλληνες. Χάρισε ομόνοια και συνεργασία στους ξεσηκωμένους. Αύξησε την πίστη και την προσευχή με το Άγιο Πνεύμα. Δημιούργησε κύμα φιλελληνισμού στην Ευρώπη. Ενίσχυσε τις δομές του ελληνισμού με κορυφαίο τη Φιλική Εταιρεία. Έβαλε στην άκρη ή αχρήστευσε τους προδότες με μοχλό τον Κολοκοτρώνη. Ενέσπειρε τον φόβο και τον πανικό στους εχθρούς. Αποκατάστησε την Ελλάδα στην πρώτη δόξα. Διέλυσε την οθωμανική αυτοκρατορία ενώνοντας τους ορθόδοξους λαούς.

Αυτό θα γίνει και τώρα που «οι αντικείμενοι στην Ελλάδα ενάντια στο Ευαγγέλιο και την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολλοί». Δυστυχώς εμείς ως αχάριστοι ούτε το Τάμα του Έθνους κάναμε στον Χριστό που μας έσωσε, και πρόσφατα ετοιμάσαμε έδρα μουσουλμανικών σπουδών στη θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης. Αίσχος! Ακόμη και το πιο απλό βαριόμαστε να κάνουμε οι γραικύλοι: να κάνουμε παρελάσεις, γιορτές και σημαιοστολισμό. Τόσο ανάξιοι γίναμε!!!

Πρέπει όμως να

Ο νέος απαγχονισμός του Ευαγόρα Παλικαρίδη από το "Ελληνικό" σχολείο.

Δυστυχώς ο 17χρονος μαθητής Ευαγόρας Παλικαρίδης ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΤΗΚΕ ξανά. Αυτή τη φορά όχι από τους Εγγλέζους στις φυλακές της Λευκωσίας αλλά από το επίσημο "Ελληνικό" κράτος και από το βιβλίο της Γλώσσας της Στ' Δημοτικού.

Πριν παραθέσουμε ένα ακόμη εξαιρετικό καταγγελτικό κείμενο-αφιέρωμα του αγωνιστή δασκάλου Δ.Νατσιού, προκαλούμε τους αναγνώστες μας να μας ενημερώσουν αν υπήρξε έστω και ΕΝΑ "Ελληνικό" σχολείο έγινε οποιαδήποτε αναφορά ή εκδήλωση στον μαθητή αγωνιστή της ΕΟΚΑ Ευαγόρα Παλικαρίδη. Ταυτόχρονα καλούμε όλους τους αναγνώστες μας να αφιερώσουν έστω και λίγα λεπτά για να μιλήσουν για τον ηρωικό μαθητή.

Συντακτική Ομάδα Ιστολογίου "Ο Παιδαγωγός"

Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος-Κιλκίς

13 Μαρτίου του 1957 Κύπρος, Λευκωσία. 
 Ο 19χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται πεισμόνως.
Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μ’ έναν ακόμη ήρωα.

Στις 5-12-1955
ο Ευαγόρας άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης Παλληκαρίδης:
«Φεύγοντας από το σπίτι ο Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και γράφει προς τους συμμαθητές του, και γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο:


«Παλιοί συμμαθηταί:
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας∙ κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα∙ κάποιος που μπορεί να μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα».
Και στη συνέχεια γράφει στον μαυροπίνακα ο ήρωας – ποιητής τον «Θούριο» του:
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά/ θα πάρω μονοπάτια…».

Το ποίημα αποτελούμενο από 8 στροφές τελειώνει με την εξής προφητική για την ζωή του:
«- Κόρη πανώρια θα της πω
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου
μονάχα αυτό ζητώ».

(Από το βιβλίο: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής και ηρωομάρτυρας»,
Π. Στυλιανού, Λευκωσία 1986).

Σήμερα το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους θάνατος δε λογιέται.
Οι Άγγλοι κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διότι αγνοούν ως γνήσια δυτικά περικαθάρματα, ότι

Δημ. Νατσιός, Τα παιδιά που κάθονται τώρα στα θρανία θα είναι Έλληνες;

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

Η Ελλάδα «τρώει» τα καλά της παιδιά και αφήνει να την «τρώνε» τα κακά της παιδιά

Μεν. Παλλάντιος

«...Και τα Νέα Ελληνικά θα ξαναγυρίσουν κι όχι πια με τ’ άθλια εκείνα κείμενα που διαλέγουν ως τώρα οι κλίκες και οι λογοκρισίες των πολιτικών ψευτοϊδεολογικών παρατάξεων και κομμάτων, αλλά τ’ άριστα κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας...». («Ελλάδα και Πολιτισμός», Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, σελ. 158, κείμενο του Ρ. Αποστολίδη, 1995). Ωσπου να έρθει όμως αυτή η ευλογημένη ώρα, ώσπου να έρθουν «καινούργιοι άνθρωποι / για να συνοδέψουν την βλακεία / στην τελευταία της κατοικία» (Παλαμάς), το έθνος είναι βυθισμένο «εις την απόλυτον αγραμματείαν», όπως έλεγε ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους Κωνσταντίνος Κούμας. Οχι κείμενα άριστα, άλλα σκύβαλα ακατ-ανόητα.

Εχω γίνει κουραστικός, όμως επιμένω και βροντοφωνάζω. Αυτήν την στιγμή, συντελείται μες στις σχολικές αίθουσες, έγκλημα «καθοσιώσεως», όπως έλεγαν παλαιότερα. (Καθοσίωσις = εσχάτη προδοσία). Αν βγούμε και όποτε βγούμε απ’ αυτήν την κρίση, δεν ξέρω αν θα βρεθούν Ελληνες στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, που κυκλοφορούν μες στα σχολεία, βιβλία πολύ πιο επικίνδυνα από Τουρκοκρατίες και Κατοχές. Ενα ύπουλο, σύγχρονο «παιδομάζωμα». Εκπαιδεύεται μια ολόκληρη γενιά χωρίς ιθαγένεια, χωρίς τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά του λαού μας, την Πίστη, την Γλώσσα, την έξοχη Παράδοσή του. Δεν πολεμούνται μέσω των βιβλίων, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: Γελοιοποιούνται, ευτελίζονται, στρεβλώνονται τα «ριζιμιά λιθάρια» του Γένους. Ας το καταλάβουμε όλοι μας. Μόνο η Παιδεία μπορεί να μας σώσει και να μας ανορθώσει. Η Παιδεία είναι το λίπασμα για να δυναμώσει η αφυδατωμένη ρίζα. Μια Παιδεία επιστροφής - που δεν είναι οπισθοδρόμηση, αλλά επιβεβαίωση της διαχρονικότητάς μας - στην Ορθόδοξη ταυτότητά μας, στο Ελληνικό ήθος, στην δωρική απλότητα και εγκαρδιότητα του τρόπου ζωής, στον επαναγνισμό μας, να ξαναγίνουμε αγνοί ζώντας με τα δικά μας παλιά πλούτη. Να μοσχοβολήσουν οι τάξεις μας, από τα τιμαλφή της μυρίπνοης Γλώσσας μας, κεφάλαιο ατίμητο και θησαυρός αδαπάνητος. Να ανεβούμε στους ώμους των πατέρων μας, για να δούμε μακρύτερα στο μέλλον, όπως μας κανοναρχεί σοφός τις.

Εσχάτη ώρα εστί!!

Τις προάλλες, μου τηλεφωνεί συνάδελφος, δασκάλα μάχιμη, εξαιρετική, που παλεύει για «ψυχή και Χριστό» μες στην τάξη. (Και έχει βρει το μπελά από σχολικό σύμβουλο. Για τον «θεσμό» αυτό ας σκεφτεί το υπουργείο το εξής απλό και γόνιμο. Μετά από δύο θητείες – 8 έτη – να επιστρέφουν οι σύμβουλοι στην τάξη. Πολλοί αγνοούν και το περιεχόμενο των βιβλίων. «Ερέτην χρη πρώτον γενέσθαι και είτα πηδαλίοις επιχειρείν». Πρώτα μαθητεύεις, τραβάς κουπί και ύστερα παίρνεις το πηδάλιο. Και όταν επισκέπτονται τα σχολεία να μην τρομοκρατούν τον κόσμο, αλλά να μιλούν σαν δάσκαλοι).

Οργισμένη η συνάδελφος, δασκάλα Γ’ Δημοτικού, μου καταγγέλει – τι άλλο – για

Βίντεο- δημιουργία μαθητών, για τον πραγματικό "Θησαυρό" μας, την Ελληνική Ιστορία.

Αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο. Μπορείτε και να το προβάλετε σε κάποια σχολική γιορτή (υπάρχουν αναφορές και στην 25η Μαρτίου και στον Μακεδονικό Αγώνα).
Συγχαίρουμε ολόψυχα τον εμπνευστή της προσπάθειας, καθηγητή Πληροφορικής κ.Γιάννη Αυγερινό και τους μαθητές του:

http://www.youtube.com/watch?v=wRCtVz-6P6I

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα δύο συμμαθητές της Στ' Δημοτικού, ο Πέτρος και η Κατερίνα, συναντιούνται έξω από το σχολείο τους. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι το σκυλάκι της Κατερίνας θα τους οδηγήσει σε μια περιπέτεια, όπου τους περιμένει Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ.

Είναι μια διαθεματική δημιουργία, όπου δύο συμμαθητές της ΣΤ' Δημοτικού εμπλέκονται εντελώς τυχαία στην αναζήτηση ενός θησαυρού. Θησαυρός, του οποίου η αναζήτηση, εύρεση και υπόσταση, αναδεικνύονται μέσα από τις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας.

Το βίντεο δημιούργησαν στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης Θεσσαλονίκης οι μαθητές της ΣΤ' τάξης. Υπεύθυνος ήταν ο καθηγητής Πληροφορικής του σχολείου, Γιάννης Αυγερινός.

ΕΛΜΕ Ροδόπης: Κριτική σχετικά με το Πληροφοριακό σύστημα MySchool

κείμενο της ΕΛΜΕ Ροδόπης

Κριτική σχετικά με το Πληροφοριακό σύστημα MySchool

Το myschool είναι μια πληροφοριακή εφαρμογή/πλατφόρμα που έχει στόχο να συγκεντρώσει κεντρικά όλα (ή τα περισσότερα) επιμέρους πληροφοριακά συστήματα που λειτουργούν σήμερα (όπως survey, e-data center, Nestor, Δ-βάση, e-school, κ.α) και αφορούν το Υπουργείο Παιδείας. Υπό αυτή την έννοια έχει σαν στόχο να αποτελέσει ένα ολοκληρωμένο πληροφοριακό σύστημα που θα χειρίζεται όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την λειτουργία του σχολείου και της παιδείας γενικότερα.

Η ιδέα της κεντρικής αποθήκευσης και επεξεργασίας έχει θετικά και αρνητικά σημεία. Στα θετικά συγκαταλέγονται τα εξής:

1.       Δυνατότητα κεντρικής φύλαξης και κεντρικών αντιγράφων ασφαλείας. Πολλές βάσεις με στοιχεία μαθητών έχουν μέχρι τώρα χαθεί λόγω κακής τήρησης αντιγράφων ασφαλείας (κλοπής Η/Υ, αστοχίας υλικού κτλ)

2.       Δυνατότητα σύνδεσης με άλλες υπηρεσίες (πχ έκδοση αντιγράφου απολυτηρίου από άλλες υπηρεσίες πχ ΚΕΠ, Διευθύνσεις Εκπαίδευσης χωρίς την μεσολάβηση του σχολείου)

3.       Δυνατότητα πρόσβασης από οπουδήποτε (πχ από το σπίτι του εκπαιδευτικού ή από όλους τους υπολογιστές του σχολείου  κτλ).

4.       Δεν απαιτεί εγκατάσταση λογισμικού από τους χρήστες αλλά από την άλλη απαιτεί διαρκή σύνδεση με το internet.

5.       Δυνατότητα συλλογής στατιστικών δεδομένων και άλλων πληροφοριών αυτόματα και με ευκολία από την κεντρική υπηρεσία χωρίς την παρέμβαση των σχολικών μονάδων.

Αρνητικά στοιχεία και προβληματισμοί σχετικά με την λειτουργία του νέου συστήματος.

1.       Οποιοσδήποτε με έναν κοινό κωδικό πρόσβασης για όλους μπορεί να συνδεθεί στην βάση δεδομένων και να αποκτήσει πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα εκπαιδευτικών/μαθητών με ότι αυτό συνεπάγεται. Έτσι πλέον μπορεί να αλλάξει βαθμούς/απουσίες, να καταστρέψει, αλλοιώσει δεδομένα, υποκλέψει προσωπικά δεδομένα μαθητών ή/και καθηγητών, χωρίς να απαιτείται φυσική παρουσία στο σχολείο ή σε παρόμοιο χώρο όπως συνέβαινε με τις μέχρι τώρα εφαρμογές (nestor, eschool).

2.       Στο θέμα «προσωπικά δεδομένα» ήδη η αρχή προστασίας δεδομένων έχει θέσει ερωτήματα στο υπουργείο σχετικά με την απόφαση του να συλλέγει σε κεντρικό επίπεδο τεράστιο όγκο πληροφοριών για όλους τους μαθητές και τους γονείς τους (πχ ΑΜΚΑ, επάγγελμα, μόρφωση, υπηκοότητα, θρήσκευμα).

3.       Η κεντρική πολιτική αποθήκευσης και διαχείρισης των δεδομένων εγκυμονεί πολλούς κίνδυνους (πχ μια εισβολή  από hacker θα έχει ως αποτέλεσμα την έκθεση χιλιάδων προσωπικών δεδομένων, αλλοίωσή ή/και καταστροφή τους)

4.       Στην μέχρι τώρα υλοποίηση παρατηρήθηκαν τεράστια λειτουργικά προβλήματα ειδικά τις

"Παρέλαση έχετε σήμερα; Τι είναι αυτά που φόρεσες;"

Tης Ελένης Μπετεινάκη
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό που θα μπορούσε να είναι σαν όλα τ΄άλλα. κι  αν και 

ψιλόβρεχε είχε μια άλλη αίσθηση.
 6 Φεβρουαρίου 1982 ! Στις ειδήσεις των 9 το προηγούμενο βράδυ η αναγγελία ήταν λιτή αλλά πολύ σημαντική. Κάτι σαν να λέμε μια μικρή φράση που ήταν σαν να ξεκινούσε μια μεγάλη επανάσταση: «Από αύριο 6ην Φεβρουαρίου καταργείται η σχολική ποδιά για τις μαθήτριες  στα ελληνικά σχολεία». Θυμάμαι το βλέμμα της μητέρας μου και την έκπληξη  μαζί με απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
«Και  τώρα τι θα κάνουμε, πως θα το καταντήσουνε έτσι το σκολειό!». Εγώ πάλι δεν τόλμησα να μιλήσω, αλλά ήμουν πολύ, πολύ χαρούμενη. Επιτέλους θα έβαζα ό,τι ήθελα, θα ήμουν «ελεύθερη» να φοράω παντελόνι που τόσο μου άρεσε , θα έβαζα στο σχολείο κι εκείνα τα κυριακάτικα ρούχα που δεν μπορούσα να φορέσω όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Όμως  τη χαρά ακολούθησε η σκέψη πως δεν είχα και πολλές επιλογές. Ποιός νοιαζόταν όμως, κάτι θα έβρισκα!
Παράξενη μέρα είχε ξημερώσει, ένα γλυκό μούδιασμα παντού, ένα αμυδρό χαμόγελο που ήθελε να γίνει πλατύ και να σκάσει ίσαμε την αυλή του σχολείου. Ξύπνησα  πρώτη απ΄ όλους στο σπίτι, νύχτα σχεδόν και άρχισα να ψάχνω την ντουλάπα μου. Κοίταζα, ξανακοίταζα, δύσκολο ν΄αποφασίσω. Η ώρα περνούσε κι είχα αρχίσει να αγχώνομαι.

Δεν ήξερα τι να βάλω στο σχολείο. Ύστερα από πολύ σκέψη κατέληξα στη στολή της παρέλασης. Ένα άσπρο πουκάμισο και μια μπλε φούστα λίγο κάτω από το γόνατο, αθλητικά παπούτσια πάντα  με άσπρα σοσόνια. Χτένισα τα μαλλιά μου, όχι κοτσίδα σήμερα και κρύφτηκα πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου. Το σχολείο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου κι έτσι θα μπορούσα να τις δω όλες. Ήθελα να δω τι θα φορούσαν οι φίλες μου. Κι ας ήταν μόλις 6 η ώρα ξημερώματα. Είχα έναν φόβο κάτι με κρατούσε ήταν αλήθεια άραγε, δεν θα ξανάβαζα ποτέ ποδιά, ποτέ;
Όσο περίμενα να περάσει ή ώρα σκεπτόμουν τα μούτρα των καθηγητών και του λυκειάρχη μας σαν κτυπούσε το κουδούνι και μαζευόμαστε το πρωί στην αυλή για προσευχή και τη γνωστή « κατήχηση». Σήμερα τι θα μας έλεγε, ποιαν θα κατσάδιαζε γιατί δεν φορούσε την ποδιά της;
Κι ή ώρα περνούσε. Και τότε άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα παιδιά. Όσο και να φαίνεται παράξενο η καρδιά μου κτυπούσε πολύ δυνατά και το στομάχι μου είχε σφιχτεί όπως εκείνες τις μέρες που γράφαμε διαγωνίσματα και δεν ήμουν σωστά προετοιμασμένη.

Και να μια δυο μαθήτριες  είχαν έρθει με την ποδιά τους. Μάλλον δεν θα είχαν τηλεόραση ή δεν θα ήξεραν ακόμα τα νέα. Φοβήθηκα για μια στιγμή, λες, σκέφτηκα μήπως δεν άκουσα καλά, μήπως την πήραν πίσω την απόφαση; Σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν οι «κολλητές  μου». Ευτυχώς κι αυτές τη στολή της παρέλασης φορούσαν ούτε να χαμε συνεννοηθεί! Ίσιωσα το κορμί και βγήκα έξω από το δωμάτιο μου. Ο πατέρας μου με κοίταξε γεμάτος απορία.
-« Παρέλαση έχετε σήμερα; Τι είναι αυτά που φόρεσες;»  -«Καταργήθηκε η ποδιά, μπαμπά, δεν θυμάσαι χθες βράδυ που το ΄παν στην τηλεόραση;»
 -«Ρεζιλίκια, τι θα κάνουνε ακόμα. !» απάντησε κι έφυγε βιαστικός για το μαγαζί. 
Αρχισα να ανηφορίζω προς το σχολειό, κυριολεκτικά τρέμοντας. Στην αυλή δεν άκουγες τίποτε άλλο παρά  αυτή τη συζήτηση. Και τότε εκείνο το πρωινό πάρθηκε η μεγάλη απόφαση. Την επόμενη μέρα όλες μαζί θα φορούσαμε στο σχολείο παντελόνι  κι έτσι δεν θα ξεχώριζε καμιά και δεν θα μπορούσε κανείς να μας βάλει τις φωνές. Έτσι κι έγινε μόνο που

Ο "προοδευτικός", η "ηλίθια" και τα παιδιά

Αυτός είναι παιδί της λεγόμενης γενιάς "του Πολυτεχνείου", φορτωμένος την ...υποχρέωση των ανεπαρκών να είναι "προοδευτικός" αριστερός για να μπορεί να υπάρξει. Το κακό είναι ότι στα 55 του διατηρεί όλες τις αναπηρίες του ατελούς προοδευτισμού και τίποτε από τα καλά που δίνει η αληθινή πρόοδος. Σ' αυτά τα πλαίσια λοιπόν και -προφανώς- φοβούμενος να είναι γονιός, διακηρύσσει πως είναι φίλος με τους γυιούς του. Βλέπεις οι φίλοι δεν έχουν ευθύνη. Ο πατέρας έχει.

Ετούτος άφησε τα αγόρια να μεγαλώσουν όπως εκείνα ήθελαν, δίχως περιορισμούς στις βόλτες στο διαδίκτυο αλλά και στις βόλτες γενικώς, στα ξενύχτια, στο κάπνισμα, στις παρέες. Αν τα παιδιά δεν χάθηκαν τελείως, νομίζω πως είναι από τις προσευχές της μάνας -η οποία είναι πιστή και αγωνιζόμενη χριστιανή-.

Ο ένας γυιός στα 17, ο άλλος στα 16. Μέχρι κάποια ηλικία η μητέρα τα έφερνε στην εκκλησία, τα βλέπαμε "παπαδάκια", εξομολογούνταν και γενικώς όσα φύτευε η μάνα κρατούσαν κόντρα στις επιρροές του πατέρα. Φυσικά ο "προοδευτικός" πατέρας χλεύαζε τη γυναίκα για τις επαφές με τους παπάδες, τον εκκλησιασμό, τις ενοριακές συναντήσεις και όλα αυτά τα...αναχρονιστικά.

Σιγά-σιγά, οι δύο έφηβοι άφησαν τα δύσκολα μονοπάτια της πάλης και της αντίστασης στο "έτσι γίνεται τώρα", αφέθηκαν στις ευκολίες της πατρικής "φιλίας", έγιναν και αυτοί "σύγχρονοι".

 

Η μάνα πύκνωσε τις νουθεσίες, τις προσευχές, κάποτε και τις έντονες διαμαρτυρίες.
Όπως όταν ο μεγάλος γυιός, μαθητής τρίτης Λυκείου αντί να διαβάζει για τις εξετάσεις ξημεροβραδιάζονταν στον υπολογιστή ή γύριζε σπίτι μετά τα μεσάνυχτα, άγνωστο από πού. Όπως όταν ο μικρός έκανε δεσμό με μία συμμαθήτριά του και άρχισε να μένει στο σπίτι της, παρούσης και της μάνας της (!) (η οποία είναι διαζευγμένη και έχει άλλα δύο κορίτσια στο σπίτι). Όπως όταν ο "προοδευτικός" άντρας της άρχισε να πηγαινοφέρνει ο ίδιος τον γυιό σ' αυτό το...σπίτι και μάλιστα να

Τα πιο συνηθισμένα λάθη των γονιών και πως να τα αποφεύγουμε

Γονιός δεν γεννιέται κανείς … γίνεται, γι’ αυτό και στην καθημερινότητα διαπιστώνουμε πως γίνονται αρκετά λάθη από την μεριά των γονιών, μην ξέροντας πως θα έπρεπε να χειριστούν σωστά ορισμένες καταστάσεις απέναντι στα παιδιά τους.
Ποια είναι όμως τα πιο συνηθισμένα λάθη που γίνονται και πως θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε;


Μια σειρά εκφράσεων-λαθών, που μπορεί να έχουμε πει κατά καιρούς.

«Πάρε το παιχνίδι σου μέσα. Δεν αντέχω άλλο»,
όπου η δική μας κούραση δεν πρέπει να σημαίνει αδιαφορία για το παιδί το οποίο επιθυμεί να παίξουμε μαζί, να του αφιερώσουμε χρόνο. Για αυτό χρειάζεται να οργανώσουμε το χρόνο μας, έτσι ώστε να του δείξουμε την αγάπη μας παίζοντας μαζί του, διαφορετικά η αδιαφορία οδηγεί σε αταξίες του παιδιού.

«Δε με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδάκια. Εσύ θα είσαι δίπλα μου»,
όπου χρειάζεται να αφήσουμε τα παιδιά να κινούνται ελεύθερα χωρίς να παρατηρούμε παντού επικείμενους κινδύνους. Μπορούμε να τα προσέχουμε από απόσταση και να τα ενθαρρύνουμε να ασχοληθούν με δημιουργικές δραστηριότητες

«Δεν πειράζει. Άσε το να το χαλάσει».
Η ιδιαίτερα ελαστική στάση μας απέναντι στις ενέργειες των παιδιών, δεν έχει θετικό αποτέλεσμα. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερά όρια, ώστε να