«Κάποιες κοπέλες τις βίαζαν καθημερινά και για κάθε βιασμό έβαζαν και μία στάμπα στα πόδια». Οι εφιαλτικές μνήμες μιας εγκλωβισμένης Μορφίτισσας... Αφιερωμένο εξαιρετικά στον μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ.Άνθιμο

Ξέρετε, οι ορθόδοξες αγιορείτικες μονές, εκτός από υπόγεια πάρκινγκ στο Assos Odeon στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εκτός από ερευνητικά κέντρα (πχ Ορμύλια) και εκτός από πολυκατοικίες, ακίνητα (και μετοχές σε off-shore) οφείλουν να έχουν και ιστότοπους και κανάλια και να κάνουν παραγωγές .., 
έτσι κάνει και το Radio Vaticana : 

Πριν λίγο είδαμε στο κανάλι της Μονής Βατοπεδίου Pemptousia, εδώ

συνέντευξη του "γνωστού" μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου,

που ως "καλός χριστιανός" ζητάει "να πέσει ο φράχτης στον Έβρο" (!), "να μην υπάρχουν σύνορα" (!), "να συμπαραστεκόμαστε στους "πρόσφυγες"" και σώνει και καλά θέλει να μας πείσει για το "πόσο καλές σχέσεις έχουν χριστιανοί" (ορθόδοξοι έπρεπε να πει αλλά από τον πολύ οικουμενισμό έχει ξεχάσει τη λέξη) "και μουσουλμάνοι".

Από συγκυρία, σε γνωστό εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων διαβάζουμε για τα "συγχαρίκια" του ΚΙΣ (Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου) προς την Ιερά Σύνοδο: "ο ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι καθοριστικός στην καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού".

«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος εκφράζει την εκτίμησή του για την ανακοίνωση που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με την υβριστική και χυδαία συμπειρφορά του αυτοαποκαλούμενου «πατέρα Κλεομένη» και τον βανδαλισμό του Μνημείου του Ολοκαυτώματος της πόλης της Λάρισας» σημειώνεται στην επιστολή που υπογράφει ο Πρόεδρος του Συμβουλίου κ. Δαυίδ Σαλτιέλ.

«Αποτελεί σταθερή μας πεποίθηση» υπογραμμίζεται στην επιστολή, «ότι ο ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι καθοριστικός στην καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού».

Εκτός λοιπόν από "προσκοπάκια" που θα μοιράζουν και θα περιθάλπουν τους "πρόσφυγες" (που θα ισλαμοποιήσουν την Ευρώπη), η εκκλησία καλείται να καταπολεμήσει την "μισαλλοδοξία" και τον "φανατισμό"! (τέτοια διαβάζει ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, ο μητροπολίτης Βόλου και οι υπόλοιποι υποψήφιοι αρχιεπίσκοποι  και σπεύδουν για δηλώσεις νομιμοφροσύνης στην ιδεολογία της Νέας Τάξης ...)

Δείτε λοιπόν κύριε Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμε 
(βρε σύμπτωση, ένα σωρό δεσποτάδες, να έχετε πάρει το όνομα αυτού που σας χειροτόνησε, εσύ του Ανθίμου Θεσσαλονίκης, που παράτησε την μητρόπολη του και πήγε σε άλλη, καλύτερη! "μοιχεπιβάτης" είναι ο εκκλησιαστικός όρος, και σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, ξέρετε ποια είναι η ποινή ε;) 
μια Ελληνίδα της Κύπρου από τα κατεχόμενα 
θέλει να σας καταθέσει την δική της μαρτυρία για την "συμβίωση" της με τους Τούρκους και πως βίαζαν τις κοπέλες που είχαν εγκλωβιστεί στα κατεχόμενα (για να αναγκαστούν να φύγουν). Ακούστε την :

Στις 16 Αυγούστου 1974, κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο χρόνος σταμάτησε για πολλά χωριά της Κύπρου. Ένα από αυτά, η Μόρφου, κράτησε στα γκρεμισμένα σπίτια της για πολύ καιρό κατοίκους εγκλωβισμένους. 

Η Ελένη Πέτρου Καραγιάννη παρέμεινε με την οικογένειά της εγκλωβισμένη για εφτά μήνες. 

«Πήραν τον πατέρα μου να τον σουβλίσουν» 

Σε μία από τις εφόδους των Τούρκων στρατιωτών στο σπίτι της Ελένης, βρέθηκε ένα όπλο πεταμένο στην αυλή. Το αντικείμενο ήταν αρκετό για να κινήσει τις υποψίες των στρατιωτών οι οποίοι αποφάσισαν να συλλάβουν τον πατέρα της με την κατηγορία πως το χρησιμοποιούσε. Ωστόσο, όπως διηγήθηκε η Ελένη, το όπλο δεν ανήκε στον πατέρα της, μάλλον κάποιος Μορφίτης το πέταξε στην αυλή τους από φόβο μην τον εντοπίσουν να οπλοφορεί. Οι προσπάθειες όμως της οικογένειας να μεταπείσουν τους στρατιώτες ήταν άκαρπες. «Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον πήραν στο Γυμνάσιο Μόρφου, το οποίο χρησιμοποιούσαν τότε σαν κέντρο ανακρίσεων και στρατιωτικό καταυλισμό. Εκεί τον ξυλοκόπησαν πολλές φορές, ζητώντας να τους πει που βρήκε το όπλο.

Στην προσπάθειά τους να τον κάνουν να ομολογήσει, έβαλαν στη φωτιά μια μεγάλη σούβλα.

Ευτυχώς, την ύστατη στιγμή, έφτασε ένας αξιωματικός ονόματι Απτουλλάχ, ο οποίος γνώριζε τον πατέρα μου, αφού του έφερνε χάπια για τον διαβήτη του, και ο οποίος μόλις έμαθε τον σκοπό για τον οποίο βρισκόταν η σούβλα στη φωτιά, την έβγαλε έξω και έδιωξε τους στρατιώτες. Ακολούθησε εξονυχιστική έρευνα, παρουσία του Απτουλλάχ στο σπίτι μας, χωρίς βέβαια να βρεθεί τίποτα κι έτσι ο πατέρας μου γλίτωσε το σούβλισμα», διηγείται το 1988 η Ελένη στο Περιοδικό. Άθαφτοι οι νεκροί 

Η εμπειρία αυτή δεν ήταν η μόνη που βίωσε. 

Θυμάται χαρακτηριστικά, πως οι στρατιώτες έσπαγαν πόρτες και παράθυρα και εισέβαλαν στα σπίτια των Μορφιτών. Όσα ήταν άδεια απλά τα έκλεβαν. Όσα όμως είχαν εγκλωβισμένες οικογένειες, δεν τα άφηναν ήσυχα. Στη διάρκεια του εγκλωβισμού πολλοί κάτοικοι πέθαναν από τις αντίξοες συνθήκες. Πολλές ήταν οι φορές που υπήρχε φαγητό ή νερό ενώ πολλές οικογένειες ζούσαν «σαν σαρδέλες» μέσα σε ένα σπίτι για να μην μένει κανείς εκτεθειμένος και μόνος. Κάποιους από αυτούς που πέθαιναν, τους έθαβαν στις αυλές των σπιτιών. 

Κάποιους όμως, όπως τον Παπαγιάννη, τον ιερέα της Μόρφου, οι Τούρκοι απαγόρευσαν να θαφτεί. ‘Ετσι το σώμα του παρέμενε εκτεθειμένο και άθαφτο για αρκετό καιρό.

Οι βιασμοί και τα σταμπαρισμένα πόδια 

Εκτός από τις λεηλασίες σπιτιών και τις εν ψυχρώ δολοφονίες δεν έλειπαν οι βιασμοί. 

Οι κοπέλες, ειδικά οι ανύπαντρες, που είχαν μείνει εγκλωβισμένες σκαρφίζονταν διάφορα τεχνάσματα για να προσπαθήσουν στο ελάχιστον να κρύψουν την ηλικία της. Κυκλοφορούσαν με μαύρες κάλτσες και τσεμπέρια στο κεφάλι για να προσπαθήσουν να φαίνονται μεγαλύτερες από ότι ήταν ή τουλάχιστον να μην φαίνονται τα χαρακτηριστικά τους. Ωστόσο, δεν κατάφερναν πάντα να γλιτώσουν.

Η οικογένεια της Ελένης φιλοξενούσε στο σπίτι της μία τέτοια ανύπαντρη κοπέλα κοντά στα 30. Ένα βράδυ η πόρτα τους χτυπούσε μανιωδώς. 

Αρχικά, ο πατέρας της πρόσταξε να μην ανοίξει κανείς, όταν όμως είδε πως ο στρατιώτης επιμένει άνοιξε την πόρτα. «Βρεθήκαμε μπροστά σε έναν ένοπλο στρατιώτη, με το τζόκεϊ του κατεβασμένο σχεδόν μέχρι τα μάτια του. Χωρίς να πει τίποτα κλείδωσε εμένα τη μητέρα και τον πατέρα μου σε ένα δωμάτιο, και έδεσε την πόρτα με λιμιστήρα που είδαμε ότι κρατούσε στην τσέπη μόλις μπήκε. Άρπαξε τότε την κοπέλα που ήταν στο σπίτι μας και
τη βίασε. Δεν ήταν όμως μόνο αυτή θύμα βιασμού. Θυμάμαι κι άλλες κοπέλες, κάποιες τις βίαζαν καθημερινά και για κάθε βιασμό έβαζαν και μία «στάμπα» στα πόδια της. Οι στάμπες μαρτυρούσαν τον αριθμό του βασανιστηρίου». 

Μετά από εφτά μήνες, η Ελένη άφησε την εγκλωβισμένη Μόρφου και μετακόμισε σε έναν προσφυγικό συνοικισμό στη Λεμεσό. 

πηγή αποσπάσματος

το απόσπασμα είδαμε εδώ

Εσείς κ.Άνθιμε, συνεχίστε τις "παράξενες" δηλώσεις σας.

Έχετε πολύ καλό "βιογραφικό". 

• Από την απαίτηση σας να σταματήσει το έθιμο του καψίματος του Ιούδα (εδώ απαγορεύσατε την περιφορά του επιταφίου επειδή δεν συμβιβάστηκε χωριό με την απαίτηση σας) , δείτε εδώ
• την προτροπή σας στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά να φτιάξει το τζαμί, 
• την χρηματοδότηση τζαμιού στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης με παρέμβαση  σας(!) (που να το ξέρει το ποίμνιο που πάνε τα χρήματα του ...),
• να αποκαλείτε την Κωνσταντινούπολη "Instambul", δείτε εδώ
• τις ευχές σας για "καλό μπαϊράμι", εδώ,
• μέχρι τις "εξυπνάδες" σας για "ιερείς χωρίς ράσα". δείτε εδώ

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιους κάνουν δεσποτάδες στη Θράκη, το "νέο Κόσοβο". Το ξέρουμε.
Οι νεαρές Ελληνίδες κοπέλες από τα κατεχόμενα της Κύπρου έχουν
διαφορετική βιωματική εμπειρία από την "συμβίωση" με τους Τούρκους και το Ισλάμ αλλά δυστυχώς η φωνή τους δεν μπορεί να ακουστεί. Αυτές δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια και στους ιστότοπους των αγιορείτικων μοναστηριών.

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"