Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ
ΜΩΥΣΗ ΜΟΝΑΧΟΥ
(ΕΚ ΠΡΕΒΕΖΗΣ)
Πολιτεία και Εκκλησία κάτω από την ίδια εξουσία.
Η δύναμις της αντίστασης του μικρού ποιμνίου αποδυναμώνετε από τους πνευματικούς.
Αυτό είναι το τελικό επιχείρημα των Αντίχριστων Σιωνιστών. Χρησιμοποιεί ο Σιωνισμός που έχει καθυποτάξει την άλλοτε ακραιφνή Ορθοδοξία, την υπακοή, ως δούρειο ίππο για να καθυποτάξει όλο τον λαό, μέσω του Οικουμενισμού, στην Πανθρησκεία.
Ο εφησυχασμός, η
ύπουλη σιωπή και η μη συμμετοχή των
Εκκλησιαστικών ταγών στην εξέγερση του λαού, στην προδοσία του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, αλλά και κάθε άλλου αντίχριστου και ανθελληνικού νομοσχεδίου που κατατίθεται στην βουλή, υποδηλώνει την
κοινή γραμμή πλεύσης με τους προδότες πολιτικούς.
Το πιο λυπηρό είναι ότι και
το πλείστον των μοναχών, εξασφαλισμένο μέσα στα
αφειδώς χρηματοδοτούμενα μοναστηριακά συγκροτήματα, είτε από κρατικές και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, είτε από την ευλάβεια των πιστών, νομίζουν ότι επιτελούν το πνευματικό τους χρέος, ενώ
η Ορθόδοξη πίστη γκρεμίζεται και
ο λαός αποίμαντος στο έλεος του Θεού και στη
λυσσαλέο μίσος όλης της δύσης.
Προσπαθούν έντεχνα με σατανική διπλωματία να μεταφέρουν την απόλυτη υπακοή και την λατρεία που αρμόζει μόνο στο Χριστό,
σε πρόσωπα και θελήματα, πατριαρχών, επισκόπων, ηγουμένων.
Όμως πίσω από το πρόσωπα κρύβεται το αιωνόβιο φίδι των Εβραίων που τρώει τα σπλάχνα των Ελλήνων πιστών, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται.
Έχει καταργήσει η κρατούσα "Εκκλησία" την Θεοδώρητη Ελευθερία του ατόμου και το σεβασμό στην αυτοσυνειδησία του.
Απαιτούν απόλυτη και αδιάκριτη υπακοή, ως υποτιθέμενοι εκφραστές του Θελήματος του Θεού. Το ότι φοράνε ράσα δεν σημαίνει ότι αυτομάτως εξασφαλίζεται και η εγκατοίκηση του Αγίου Πνεύματος μέσα τους για να απαιτούν υποταγή.
Ο Κύριος δεν γίνεται εμπόδιο ακόμα και στις λάθος επιλογές της ζωής μας.
Οι Οικουμενιστές όμως μισθωτοί ρασοφόροι μπαίνουν εμπόδιο στις προσωπικές κρίσεις των άβουλων προβάτων τους, έτσι τα θέλουν, όταν αυτές δεν συνάδουν με την γραμμή της Μασονίας που δίνει εντολές στους προϊσταμένους του Οργανισμού πλέον, που ονομάζεται "Εκκλησία".
Αδιάκριτη υπακοή οφείλουμε μόνο στον Άγιο πνευματικό μας, όπως έκανε ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος στον πνευματικό του πατέρα, τον Συμεών τον Ευλαβή, ο οποίος μάλιστα ήταν μοναχός και όχι Ιερέας!
Δυστυχώς αυτό το είδος (των Αγίων) έχει σχεδόν εκλείψει στις μέρες μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να διακρίνουμε και να κρίνουμε τις αποφάσεις και τις συμβουλές του εξομολόγου πνευματικού, αν αυτές είναι σύμφωνες με τις εντολές του Ευαγγελίου, των Ιερών κανόνων τις πίστεως και της συνειδήσεως μας όταν αυτή ξέρει να διακρίνει. Αλλά που να βρεθεί τέτοια καθαρή συνείδηση;
Η υπακοή στο θέλημα του θεού είναι αυτή που σώζει
και όχι στον Πνευματικό, όταν αυτός δεν είναι πνευματικός, αλλά εμπαθής
μισθοδοτούμενος ή εντεταλμένος από το Κουμουνιστικό καθεστώς των προδοτών πρακτόρων που μας κυβερνούν. Αφού
από αυτούς πληρώνονται.
Διοχέτευσαν και διόρισαν επισκόπους και ηγουμένους σχεδόν παντού ανά την Ελλάδα, Οικουμενιστές, φιλενωτικούς, εμπαθείς, φιλοχρήματους και τεμπέληδες.
Ξέρετε πως παίρνει ένας ρασοφόρος το οφίκιο του πνευματικού; Γράφετε σε μια Θεολογική σχολή, που μόνο Θεό δεν έχει, ακόμα και μέσω διαδυκτίου και παίρνοντας το πτυχίο μπορεί να κατευθύνει ψυχές αθάνατες! Είναι δυνατόν;
Η τέλεια υπακοή του Χριστού στον Θεό Πατέρα, απέρρεε από την άρρητη αγάπη και εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Πατέρα, καθώς και στην πλήρη ταύτιση των φρονημάτων τους.
Στο πρότυπο αυτό του Χριστού, μπορούμε να μιλάμε για αδιάκριτη υπακοή.
Είναι πανίσχυρο το νεοεποχίτικο εκκλησιαστικό κατεστημένο. Βασική του επιδίωξη είναι να φιμωθούν οι Ορθόδοξες παραδοσιακές φωνές. Να κυριαρχήσουν απολύτως τα επιχειρήματα των Οικουμενιστών και των ανανεωτών. Να μένει ο λαός ακατήχητος και ακαθοδήγητος. Να μην υπάρξει διάλογος αληθινός, αντιπαράθεση επιχειρημάτων, ώστε να φανεί που είναι η αλήθεια.
Ενοχλούνται και από το κήρυγμα της μετανοίας ενός μοναχού που δεν έχει πανεπιστημιακές περγαμηνές όπως οι αθεολόγητοι Θεολόγοι. Πάντοτε ενοχλούσε και ενοχλεί ο λόγος της αληθείας.
Όσα η Αγία Γραφή και οι Πατέρες λέγουν περί υπακοής στους ποιμένες, προϋποθέτουν ότι αυτονοήτως πρόκειται περί των καλών
ποιμένων, που αγρυπνούν και φροντίζουν για την αλήθεια και την σωτηρία των πιστών. Το κλασικό χωρίο της Προς Εβραίους επιστολής του Απ. Παύλου «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε», ως αιτιολογία αυτής της υπακοής παρουσιάζει την άγρυπνη φροντίδα των κληρικών για την ψυχική σωτηρία των ποιμενομένων.
Είναι ποτέ δυνατόν να υιοθετήσει κανείς την άποψη, ότι πρέπει να κάνουμε υπακοή σε ποιμένες, που δεν κηρύττουν την αλήθεια του Ευαγγελίου, που δικαιολογούν την παναίρεση του Οικουμενισμού και που με την ζωή τους την τρυφηλή και ανήθικη οδηγούν πολλούς στο βυθό της απωλείας.
Ταιριάζει σε αυτούς τους ποιμένες, ο λόγος του Κυρίου στους Γραμματείς και φαρισαίους, ότι γυρνάτε όλο τον κόσμο να φέρετε κάποιον στην γνώση του Θεού και στο τέλος τον κάνετε δυό φορές για την Γέεννα (κόλαση).
Και εσείς δεν μπαίνετε και αυτούς τους εμποδίζετε να μπουν.
Όπως λοιπόν είναι προτιμότερο ο πόλεμος από την ειρήνη, όταν αυτή μας χωρίζει από τον Θεό, έτσι είναι προτιμότερη η ανυπακοή από την υπακοή που μας χωρίζει από το Θεό.
Οι σημερινοί ποιμένες, εκμεταλλεύονται στο έπακρο την έλλειψη σωστής κρίσης και πνευματικής γνώσεως των ποιμενομένων, τους οδηγούν σε λάθους ατραπούς με κίνδυνο την ψυχική τους απώλεια.
Επίτηδες ο λαός του Θεού δεν κατηχήθηκε πολλά χρόνια για να μπορεί να είναι χειραγωγούμενος από τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και της πατρίδας, που δεν τους ενοχλεί τόσο να αδειάσουν οι ναοί, όσο να μην γνωρίζουν γιατί παρευρίσκονται εκεί οι χριστιανοί και σε ποιο Θεό προσεύχονται.
Εν ημέρα κρίσεως, ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός θα δώσει λόγο στο Θεό, γιατί έκανε υπακοή σε αιρετικούς Επισκόπους και Ιερείς.
Σήμερα στην κρατούσα Εκκλησία του νέου ημερολογίου, πολύ περισσότερο μετά την ψευτοσύνοδο της Κρήτης βασιλεύει η αίρεση του Οικουμενισμού και συνυπεύθυνοι είναι και όσοι μνημονεύουν τους προϊσταμένους τους, έστω και εάν δεν συμφωνούν.
Οδοδείκτης και καθοδηγητής της ζωής μας είναι πρωτίστως το Άγιο Πνεύμα που ενυπάρχει μέσα μας. Όταν αυτό απουσιάζει λόγω έλλειψης πνευματικής και ασκητική ζωής, τότε ο νους δεν μπορεί να έχει σωστή κρίση, ούτε αποφάσεων ούτε διακρίσεως ανεύρεσης καλού πνευματικού.
Η υπακοή λοιπόν δεν σώζει άνευ προϋποθέσεων.
Ο Απόστολος Παύλος λέγει με σαφήνεια: «Παραγγέλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στέλλεσθαι (φεύγετε μακριά) υμάς από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και μη κατά την παράδοσιν, ην παρελάβετε παρ΄ημών» Β΄Θεσ.3,6.
Τώρα, δυστυχώς, η ηθική διαφθορά συν τοις άλλοις, κατατρώγει το ιερατείο το οποίο κατάντησε εκτροφείο κιναίδων και ανωμάλων. Και αυτή η πανθομολογούμενη επισήμανση, αντί να οδηγήσει τους υπευθύνους (υπάρχει άραγε κανείς), σε λήψη μέτρων, ώστε οι νέοι άνθρωποι που μπαίνουν στο χώρο αυτό, να μην συνάπτουν σχέσεις με ανήθικα πρόσωπα και καταστρέφονται, έστρεψε την εκκλησιαστική «δικαιοσύνη» εναντίον μας και μας κατηγορούν για ανυπακοή και πρόκληση σχίσματος!! Ποιοι; Οι αιρετικοί και ανήθικοι!! Τι άλλο να πούμε.
Ευτυχώς που ο Θεός δεν είναι μόνο μακρόθυμος αλλά και δίκαιος. Και έρχεται ο Δίκαιος να απονέμει στο καθένα κατά τα έργα του.
Ευλογητός ο Θεός που πολύ σύντομα θα καθαρίσει τους κόπρους από το αμπέλι του.
Μωυσής μοναχός
Επισημάναμε με δική μας πρωτοβουλία, έντονα, όσα
