Η σημερινή κατάντια στην "εκκλησία" και ο ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ της πορείας μας ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ .

(...)

Όταν ισχυρίζονται ότι δεν προχώρησαν σε κοινό ποτήριο πρωχώρησαν όμως στην αναγνώριση του Βαπτίσματος, ερωτούμε, δεν προχώρησαν σε μυστηριακή ένωση; Δεν έγινε συλλείτουργο ακόμη - λένε - και η αμοιβαία αναγνώρισης του βαπτίσματος, τί είναι, αν δεν είναι μυστηριακή ένωσις; (...) 

 Η «ιστορία» της εκκοσμίκευσης αρχίζει από τις περικοπές στις ακολουθίες, την παύση της αναγνώσεως του ψαλτηρίου, την κατάλυση στις νηστείες, την απαξίωση της πνευματικής άσκησης, την απουσία μελέτης συστηματικά και σε βάθος των Γραφών, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, και αγίων Πατέρων, μάλιστα, των νηπτικών στα συγγράμματα των οποίων βρίσκει κανείς όχι μόνο σωστή ερμηνεία αλλά και τον σφυγμό της πατερικής ζωής και της ορθόδοξης πνευματικότητος. 

Και πώς ήταν δυνατόν να μη συμβεί αυτό, αφού αλλοτριώθηκε η ορθόδοξη πνευματικότητα, επειδή ακριβώς δεν καλλιεργήθηκε το κολυβάδικο πατερικό πνεύμα από τους εξομολόγους; Το παράδοξο θα ήταν να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αφού προωθούνται στο υψηλό αξίωμα της αρχιεροσύνης όχι άνθρωποι της προσευχής και της άσκησης αλλά αρχιμανδρίτες που δεν έζησαν διόλου σε μοναστήρια χωρίς σκοπό την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. 

σχόλιο ο Παιδαγωγός:
Οι πνευματικές "δράσεις", πέρα από τις συναυλίες (βραδιές με καλλιτέχνες και κοσμική μουσική) περιλαμβάνουν άφθονες περιοδείες εικόνων και αγίων λειψάνων. Γεμίζουν τις κολώνες και τις στάσεις με αφίσες (αδιαφορώντας για το που θα καταλήξει η εικόνα της Παναγίας). Πάνω απ' όλα "το παγκάρι"...
Φυσικά κάνουμε και κανένα συσσίτιο για να παριστάνουμε ότι κάνουμε "έργο".
Λέξεις όπως "αμαρτία", "Δευτέρα Παρουσία", "πορνεία", "μοιχεία", έχουν έντεχνα εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο. Μόνον "αγάπη" ... 

Έξ αιτίας αυτού μεταλλάχθηκε η ανδρεία τους μέσα στις ελευθεριάζουσες ενορίες, όπως τις διαμόρφωσαν και κατέστησαν συν τω χρόνω ευνουχισμένοι στην ψυχή από παλικαριά! (...)

Έτσι κατάστησαν στο φρόνημα δουλικοί, συμφεροντολόγοι και φιλόδοξοι, εκπαιδευμένοι στην διπλωματία και την διγλωσσία, την σχετικοποίηση της πνευματικής ζωής και την απαξίωση των αγιοπατερικών στόχων, μόνο και μόνο, για να αναδειχθούν μητροπολίτες

Όλο αυτό το φαινόμενο αποχαύνωσης προκύπτει από το «δεν πειράζει» και «δεν είναι ακόμη καιρός». Το πρόβλημα ξεκινά με το ψόφιο φρόνημα των πλαδαρών οφικιούχων κληρικών που οι άθεοι τους κοροϊδεύουν χαρακτηρίζοντάς τους τροκτικά επειδή ζουν καταναλωτικά όπως ο αλλοτριωμένος άνθρωπος της εποχής μας και δεν μοσχοβολούν πλέον λιβάνι και, βέβαια, δεν έχουν ιδέα από άσκηση, μετάνοια και ορθόδοξη πνευματικότητα.

απόσπασμα από κείμενου του

αρχιμανδρίτη Παϊσίου Παπαδόπουλου

ηγουμένου Ι.Μονής Αγ.Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα Αμυνταίου

ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ .

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ.

Μέσα στο βαρύ κλίμα που δημιούργησε η αίρεση του Οικουμενισμού και με δεδομένα που παγίωσε πλέον και συνοδικά -με την ψευτοσύνοδο στο Κολυμβάρι και την Σύνοδο της Ιεραρχίας στην Εκκλησία της Ελλάδος-το νεοταξικό μόρφωμα το οποίο θεσμικά παρουσιάζεται ως η Εκκλησία ενώ στην πραγματικότητα είναι ότι ήταν και την εποχή των διαφόρων αιρέσεων, δεν είναι δύσκολο να χάσει κανείς το σημείο αναφοράς του και να περιπλανιέται σε ατραπούς ξένους από την ορθόδοξη Παράδοση και μακριά από την μοναδική Οδό σωτηρίας, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό που έχει ως Σώμα Του την μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία.

Για τον λόγο αυτό είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίζει ο χριστιανός συνεχώς την πορεία του, ώστε τελικά να μπορέσει να φτάσει στον μοναδικό προορισμό του, την Βασιλεία του Θεού, με μοναδικό μέσο την αληθινή Εκκλησία, αφού χρειάζεται συχνά να περνά από άγνωστα γι’ αυτόν περάσματα, όχι όμως και για τους αγίους Πατέρες και βέβαια, να διακρίνει με διαύγεια πού βρίσκεται το Θεανθρώπινο Σώμα της, μέσα στην δίνη του πειρασμού της παραχάραξης της πίστεως. 

Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος συνιστούσε στους Κορινθίους:«Ἑαυτοὺς πειράζετε εἰ ἐστὲ ἐν τῇ πίστει, ἑαυτοὺς δοκιμάζετε»(Β΄Κορ.13,5). 

Γιατί όμως μας παραγγέλλει να εξετάζουμε αν βρισκόμαστε στην πίστη της Εκκλησίας; Διότι, η πίστη ως Κανόνας Αληθείας που ομολογούμε για να εγκεντρισθούμε στην Εκκλησία του Χριστού με το Βάπτισμα δεν είναι άλλη από την πίστη της λατρείας που προσφέρει η Εκκλησία δια της οποίας τελικά και σωζόμαστε!


Και στον καιρό της αίρεσης του Διοσκόρου και του Σεβήρου, των μονοφυσιτών, τότε που Εκκλησία όχι απλώς προσχώρησε στην αίρεση αλλά είχε με το μέρος της και την υποστήριξη του αυτοκράτορα, φαινόταν ότι και σε εκείνη την κρίσιμη καμπή της εκκλησιαστικής ιστορίας θα παγιωθεί το φρόνημα των μονοφυσιτών, όπως και σήμερα των οικουμενιστών. 

Όταν, λοιπόν, ο βασιλεύς Αναστάσιος εξώρισε τον αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Φλαβιανό και δεχόταν απειλές ο ορθόδοξος στα φρονήματα αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων Ηλίας, αν και σθεναρός υπέρμαχος της Ορθοδοξίας για να μην καμφθεί από τις διώξεις τότε ο άγιος Σάββας δεν τον άφησε μόνο. Στις κρίσιμες εκείνες περιστάσεις της Εκκλησίας παρά το γήρας του ο όσιος δεν έμεινε απαθής να τον αφήσει στους αγώνες αβοήθητο αλλά μπήκε με νεανικό σφρίγος στους αγώνες υπέρ της ευσεβείας. Εμπλησθείς θείου ζήλου, όπως και ο πυρφόρος προφήτης, προέβη εις διάβημα άξιο του χριστιανικού ηρωϊσμού. Καλεί σε σύναξη μοναχούς και ηγουμένους της περιοχής και εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα την ώρα που ο Σεβήρος εκβίαζε τον ορθόδοξο αρχιεπίσκοπο Ηλία με στρατό και τσούρμο αποστατούντων από την Ορθοδοξία κληρικών. Οι οποίοι ανάξιοι της υψηλής τους αποστολής να κρατήσουν την πίστη κρίνοντας κοσμικά πάντοτε πηγαίνουν με τους πολλούς και παίρνουν δυστυχώς μαζί τους και τα σώματα ασφαλείας που δεν γνωρίζουν να ξεχωρίσουν την ευσέβεια από την κακοδοξία και γίνονται«όργανα της τάξης» για να επιβάλουν όχι την Ορθοδοξία αλλά την αίρεση της εκκλησιαστικής διοίκησης.


Αυτό γίνεται και τώρα! Οι οικουμενιστές εδώ και μια εκατονταετία τουλάχιστον, προσπαθούν να μας αλλάξουν την πίστη εισάγοντας άλλη πίστη με το να εξισώνουν την Ορθοδοξία με τις αιρέσεις όπως του παπισμού, του προτεσταντισμού και αυτού ακόμη του μονοφυσιτισμού που πολέμησε ο άγιος Σάββας. Τί δηλαδή; Ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είμαστε μία ομολογία σαν τις άλλες ομολογίες που δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού αλλά αιρέσεις. Για να μην μας το πουν όμως, έτσι, χοντρά και αντιδράσουμε, τί λέγουν. Ότι, και οι άλλες, οι αιρετικές, ομολογίες είναι η Εκκλησία, εξισώνοντας έτσι τις αιρέσεις με την Εκκλησία! Να το πω μαθηματικά; Δεν μας λέγουν δηλαδή ότι το άλφα είναι ίσο με το βήτα[α=β] αλλά ότι το βήτα είναι ίσο με το άλφα[β=α], δηλαδή, όχι Γιάννης αλλά Γιαννάκης. Κατά το κοινώς λεγόμενο μας δουλεύουν αγρίως! Οι ίδιοι, βέβαια, δεν δέχονται ότι κάνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που έκανε ο Κύριος. Όμως φανερώνονται από τα έργα τους ότι δεν ανήκουν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό αλλά είναι του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. 

Βλέπετε δεν έχουν ησυχία, όπως ο Σεβήρος ενώ εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας μετέβη στα Ιεροσόλυμα να εκβιάσει τον Ιεροσολύμων Ηλία, επειδή δεν έχουν την πληροφορία της χάριτος του Θεού. Τους λείπει η ειρήνη που χαρίζει ο Χριστός γι’ αυτό και διώκουν και εκβιάζουν και κόβουν μισθούς και παύουν ηγουμένους και διώκουν από μοναστήρια και απειλούν τους απλοϊκούς πιστούς ότι δεν θα τους κηδεύσουν όταν ακολουθούν τους αγωνιζομένους πατέρες. Αυτό είναι το πνεύμα τους, και από αυτό μπορείτε να τους καταλάβετε οι πιστοί σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού: «ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται»(Μθ.12,33). Και μόνο αποδεικνύει ότι βρίσκονται στην πλάνη. Επιδιώκουν, με το έτσι θέλω, να μας αναγκάσουν να τους ακολουθήσουμε στον Οικουμενισμό του Βαρθολομαίου. 

Όταν ισχυρίζονται ότι δεν προχώρησαν σε κοινό ποτήριο πρωχώρησαν όμως στην αναγνώριση του Βαπτίσματος, ερωτούμε, δεν προχώρησαν σε μυστηριακή ένωση; Δεν έγινε συλλείτουργο ακόμη - λένε - και η αμοιβαία αναγνώρισης του βαπτίσματος, τί είναι, αν δεν είναι μυστηριακή ένωσις; Ότι ισχύει για το ένα μυστήριο δεν ισχύει και για το άλλο; Αυτό το σχιζοφρενικό μοντέλο θεολογίας διδάσκουν. 

Αυτά τα παλαβά ακούω και στην μητρόπολη Φλωρίνης και αναλογίζομαι τί είδους ορθοδοξία έχουν αυτοί οι κληρικοί και ο επίσκοπος που διαδίδουν τέτοιες κακοδοξίες. Η διατύπωση του Μεγάλου Βασιλείου στο Περί Αγίου Πνεύματος έργο του που επισημάναμε σε προηγούμενο άρθρο μας, η οποία στο πρωτότυπο λέει:«την επί του βαπτίσματος διδασκαλίαν εν τε τη ομολογία της πίστεως διατηρούντας, και εν τη της δόξης αποπληρώσει» δεν σημαίνει ταυτότητα πίστεως:α. στην ομολογία για το βάπτισμα και β. την ίδια ομολογία εφ’ όρου ζωής στην πολιτεία μας καθώς και γ. στην αγία αναφορά (Θεία Ευχαριστία) που είναι και η κατ’ εξοχήν δοξολογία της Εκκλησίας, την οποία προσφέρει κλήρος και λαός ως Σώμα Χριστού; 

Πάντως ως όργανα της «Νέας Τάξεως» επιδιώκουν να θολώνουν τα πράγματα, ώστε να μην βλέπουν οι πιστοί την αίρεση που έχει εισβάλλει προκειμένου να μην υπάρξει ορθόδοξη αντίδραση. Έτσι προσπαθούν να μας εντάξουν στην συστημική παγκοσμιοποιημένη θρησκεία, η οποία οπωσδήποτε δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού αλλά η επερχόμενη θρησκεία του αντιχρίστου. Γι’ αυτό και ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές και τα θελήματα εκείνου και όχι σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού όπως διαχρονικά τον εφάρμοσαν οι άγιοι της Εκκλησίας. 

Για να κάμψουν τις αντιστάσεις όσων έχουν αποτειχισθεί από την αίρεση που επισημοποίσε η διοίκηση της Εκκλησίας ασκούν ήδη διώξεις για τις οποίες ο Κύριος είπε: «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν»(15,20). 

Γι’ αυτές το ποίμνιο δεν είναι ενημερωμένο και προσπαθούν να το κρατήσουν απληροφόρητο με τα πειθήνια όργανά τους, τους κληρικούς στις ενορίες οι οποίοι κρατούν μούγκα. Κατά τα άλλα τιμούν τους αγίους και εορτάζουν σήμερα τον άγιο Σάββα! Και ενώ θα περίμενε κανείς έστω και από τον απλό ιερέα να ορθώσει το ανάστημά του και να αντισταθεί στην αίρεση του Οικουμενισμού δεν βλέπουμε καν στοιχειώδη αγώνα.


Όλο αυτό το φαινόμενο αποχαύνωσης προκύπτει από το «δεν πειράζει» και «δεν είναι ακόμη καιρός». Το πρόβλημα ξεκινά με το ψόφιο φρόνημα των πλαδαρών οφικιούχων κληρικών που οι άθεοι τους κοροϊδεύουν χαρακτηρίζοντάς τους τροκτικά επειδή ζουν καταναλωτικά όπως ο αλλοτριωμένος άνθρωπος της εποχής μας και δεν μοσχοβολούν πλέον λιβάνι και, βέβαια, δεν έχουν ιδέα από άσκηση, μετάνοια και ορθόδοξη πνευματικότητα.

 Η «ιστορία» της εκκοσμίκευσης αρχίζει από τις περικοπές στις ακολουθίες, την παύση της αναγνώσεως του ψαλτηρίου, την κατάλυση στις νηστείες, την απαξίωση της πνευματικής άσκησης, την απουσία μελέτης συστηματικά και σε βάθος των Γραφών, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, και αγίων Πατέρων, μάλιστα, των νηπτικών στα συγγράμματα των οποίων βρίσκει κανείς όχι μόνο σωστή ερμηνεία αλλά και τον σφυγμό της πατερικής ζωής και της ορθόδοξης πνευματικότητος. Και πώς ήταν δυνατόν να μη συμβεί αυτό, αφού αλλοτριώθηκε η ορθόδοξη πνευματικότητα, επειδή ακριβώς δεν καλλιεργήθηκε το κολυβάδικο πατερικό πνεύμα από τους εξομολόγους; Το παράδοξο θα ήταν να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αφού προωθούνται στο υψηλό αξίωμα της αρχιεροσύνης όχι άνθρωποι της προσευχής και της άσκησης αλλά αρχιμανδρίτες που δεν έζησαν διόλου σε μοναστήρια χωρίς σκοπό την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. 

Έξ αιτίας αυτού μεταλλάχθηκε η ανδρεία τους μέσα στις ελευθεριάζουσες ενορίες, όπως τις διαμόρφωσαν και κατέστησαν συν τω χρόνω ευνουχισμένοι στην ψυχή από παλικαριά! Το χαλαρό κλίμα που οι ίδιοι καλλιέργησαν επέδρασε λόγω αλληλεπίδρασης περιβάλλοντος και νοοτροπίας αφαιρώντας από την ψυχή την γεναιότητα της. 

Έτσι κατάστησαν στο φρόνημα δουλικοί, συμφεροντολόγοι και φιλόδοξοι, εκπαιδευμένοι στην διπλωματία και την διγλωσσία, την σχετικοποίηση της πνευματικής ζωής και την απαξίωση των αγιοπατερικών στόχων, μόνο και μόνο, για να αναδειχθούν μητροπολίτες. Άραγε πόσοι απ’ αυτούς μελέτησαν, όχι όλους τους Πατέρες αλλά, έστω και τα συγγράμματα ενός; Μήπως έχουμε επισκόπους που δεν μελέτησαν εξολοκλήρου ούτε το πηδάλιο, ούτε καν μία φορά όλη την Αγία Γραφή ή και μόνο το ψαλτήρι; 

Υπάρχουν πιστοί που κρατούν νηστεία χωρίς λάδι και επειδή βγαίνουν για εργασία μέχρι αργά το απόγευμα ξυπνούν από τις 04:30 για να κάνουν μετάνοιες -όπως ο στρατηγός Μακρυγιάννης-, κομποσχοίνι και ακολουθία. Και όταν κάποιος χριστιανός έχει πρόβλημα συνεννοούνται να του κάνουν προσευχή την ίδια ώρα προκειμένου να τον βοηθήσουν. Και υπάρχουν ορισμένοι λαϊκοί που έφτασαν και στον φωτισμό και βλέπουν το άκτιστο φως. Ας αναλογιστούμε, τί γίνεται με εμάς τους κληρικούς και μάλιστα τους επισκόπους, μήπως τελικά ούτε καν πιστεύουμε; Γνωρίζω ότι ορισμένοι μοναχοί και κληρικοί έχουν αγία ζωή, αυτό όμως δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Όμως όπως γράφει ο άγιος Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής: «Είναι ιδίωμα της ψυχής που έχει πνευματική αίσθηση και αγαπά το Θεό, το να ζητεί πάντοτε την δόξα του Θεού σε όλες τις εντολές που πράττει και να ευχαριστείται στην δική της ταπείνωση. Γιατί στο Θεό πρέπει η δόξα για τη μεγαλοσύνη Του, ενώ στον άνθρωπο αρμόζει η ταπείνωση».

Γι' αυτό πρέπει μ' όλη μας τη δύναμη να στρέψουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού και να μην έχουμε εμπιστοσύνη στο λογισμό μας. Αλλά, και αν ακόμα πρόκειται και για καλό πράγμα και πληροφορηθούμε από κάποι­ον άγιο ότι πράγματι είναι καλό, έχουμε υποχρέωση να το θεω­ρούμε μεν καλό, να μην πιστεύουμε όμως ότι και το εφαρμόζου­με σωστά και όπως ακριβώς θα έπρεπε να γίνεται. Αλλά να κάνουμε μεν ό,τι μπορούμε, να συμβουλευόμαστε όμως και για τον τρόπο που θα έπρεπε να το εκτελέσουμε. Και όταν το εκτελέσουμε, πάλι να ρωτάμε αν το κάναμε σωστά. Και όταν ακόμα τα εφαρμόζουμε όλα αυτά, ούτε τότε να ξεγνοιάζουμε, αλλά να περιμένουμε και την κρίση του Θεού, όπως ακριβώς και ο άγιος εκείνος αββάς Αγάθων, όταν τον ρώτησαν: Και συ φοβάσαι, πάτερ; απάντησε: Εγώ έκανα ότι μπορούσα αλλά δεν είμαι σίγουρος, ότι το έργο μου άρεσε στο Θεό. Γιατί αλλιώς κρίνει ο Θεός και αλλιώς οι άνθρωποι. Ο Θεός να μας φυλά­ξει από τον κίνδυνο που απειλεί εκείνους που έχουν εμπιστοσύ­νη στο λογισμό τους και να μας αξιώσει να κρατηθούμε στο δρόμο των Πατέρων μας». [Ε' Διδασκαλία Αββά Δωροθέου] Όταν η καρδία μας δεν είναι ειλικρινής ενώπιον του Θεού δεν ζητούμε όντως το θέλημα του Κυρίου δεν θα πληροφορήσει ο Θεός τον πνευματικό ή Γέροντα που ρωτούμε, διότι η καρδιά μας ήδη κλίνει σ’ αυτό που εμείς αρεσκόμαστε κρίνοντας με ανθρωπάρεσκα κριτήρια και γι’ αυτό ας μην έχουμε την αυτάπατη ότι ενεργούμε διακριτικά. Το βόλεμα του εαυτού μας δεν είναι διάκριση! Γι’ αυτό και ο άγιος λέει: «Αν όμως δεν ζητάει κανείς ειλικρινά το θέλημα του Θεού, ακόμα και αν πάει να συμβουλευτεί Προφήτη, σύμφω­να με την αμαρτωλή καρδιά του θα δώσει ο Θεός πληροφορία στην καρδιά του Προφήτη για να του απαντήσει στην απορία του, όπως λέει η Αγία Γραφή: Αν πλανηθεί και μιλήσει ο Προφήτης, εγώ ο ίδιος ο Κύριος επλάνησα τον Προφήτην εκεί­νον»(Ίεζ. 14, 9).
Πάντως: «Εκείνος που αγαπά το Θεό με αίσθηση καρδιάς, εκείνος είναι γνώριμος του Θεού(Α΄ Κορ. 8, 3). Γιατί όσο περισσότερο δέχεται κανείς με αίσθηση ψυχής την αγάπη του Θεού, τόσο περισσότερο αυξάνει την αγάπη του στο Θεό. Ο άνθρωπος αυτός δεν παύει ποτέ με έναν σφοδρό έρωτα να επιθυμεί να γνωρίσει περισσότερο το Θεό, μέχρις ότου τον αισθανθεί και με αυτή την αίσθηση των οστών του. Δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό του, αλλά είναι ολόκληρος αλλοιωμένος από την αγάπη του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σ' αυτό τον κόσμο, αλλά και δεν βρίσκεται σ' αυτόν. Βρίσκεται σ' αυτόν με το σώμα του, αλλά ζει με την αγάπη έξω από τον κόσμο, καθώς η ψυχή του κινείται ακατάπαυστα προς το Θεό». Όταν αρχίσει κανείς να αισθάνεται πλουσιοπάροχα την αγάπη του Θεού, τότε αρχίζει να αγαπά με πνευματική αίσθηση και τον πλησίον. Αυτή είναι η αγάπη για την οποία μιλούν όλες οι Γραφές -και όχι η οικουμενιστική αγάπη που είναι κατρακύλα στην αίρεση. Σε όλη αυτή την πορεία βασικό είναι να μην λησμονήσουμε ότι ο σκοπός μας είναι η Σωτηρία και η δυνατότητα της θεώσεως στην οποία καλούμαστε μέσα από την Εκκλησία έχοντας όμως την Χάρι. Έξω από την Εκκλησία όμως υπάρχει Χάρι; Και αν την χάσουμε πώς θα σωθούμε;

Εκκλησία όμως σαφώς δεν είναι η αίρεση, όπως ορισμένοι αρέσκονται να βαυκαλίζονται, τώρα μάλιστα στην μετακολυμβάρια εκκλησιαστική περίοδο, ισχυριζόμενοι ότι αγωνίζονται μέσα στην Εκκλησία και όχι απ΄ έξω. Θλιβερή διαπίστωση ακόμη και ανθρώπων που έζησαν κοντά σε αγίους ανθρώπους και ιεράρχες!

· Τελικά, τί είναι η Εκκλησία και ποιοί είναι μέσα στην Εκκλησία;
· Ποιά σχέση έχει η Εκκλησία με την Πίστη ως δογματική διδασκαλία;
· Πώς εκφράζεται αυτή η πίστη της Εκκλησίας από τον επίσκοπο;
· Άλλη είναι η πίστη που εκφράζει όταν ιερουργεί και κηρύττει ο επίσκοπος και άλλη όταν συμμετέχει σε σύνοδο;

Είναι μερικά από τα θέματα που θα πρέπει να μελετηθούν όχι στο πόδι αλλά ερευνώντας την Πατερική Γραμματεία και σε περιόδους κρίσιμες για την πορεία της Εκκλησίας καθώς η διοίκησή της κατά κανόνα εξώκειλε στην αίρεση -όπως και στην εποχή του Αγίου Μαξίμου- με εξαίρεση ορισμένα μόνο πρόσωπα κληρικών , μοναχών και συνήθως του ευσεβούς πληρώματος που ανέκαθεν σήκωνε το φορτίο υπεράσπισης της πίστεως ως ακοίμητος φρουρός της Ορθοδοξίας. Ο Θεός να μας φυλά­ξει από τον κίνδυνο που απειλεί εκείνους που έχουν εμπιστοσύ­νη στο λογισμό τους και να μας αξιώσει να κρατηθούμε στο δρόμο των Πατέρων μας!