" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
Χθες παρουσιάσαμε εδώ μια συγκινητική ταινία
(για τα παιδιά με σύνδρομο down και την συχνή απόρριψη τους στο σχολείο).
Σήμερα προβάλουμε μια άλλη ταινία μικρού μήκους,
επίσης φτιαγμένη από μαθητές Στ' Δημοτικού,
που αναδεικνύουν ΣΥΓΧΡΟΝΑ κρυφά σχολειά.
"Ελάχιστη συμβολή στις επώνυμες και ανώνυμες δασκάλες που θυσίασαν την ζωή τους για την Μακεδονία και κάθε άλλο κατεχόμενο κομμάτι της πατρίδος μας. "
Στην δασκάλα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου,
στην (σκλαβωμένη) Μακεδονία (περιοχή Γευγελής - σήμερα δυστυχώς βρίσκεται στο κατεχόμενο από τους Σκοπιανούς τμήμα της Μακεδονίας μας), κάηκε ζωντανή από τους Βουλγάρους,
στην Ελένη Φωκά (δασκάλα στα κατεχόμενα της Κύπρου)
και στην δασκάλα Στέλλα Πάνου-Νίκα από τη Χιμάρα της Β.Ηπείρου, που δίδασκε Ελληνικά στα σκλαβωμένα βορειοηπειρωτόπουλα, επί κομμουνιστικού καθεστώτος.
Δείτε την, σίγουρα θα δακρύσετε από τη συγκίνηση :
Η Ελένη Φωκά αποκαλύπτει ότι οι μαθητές της (τα Ελληνόπουλα της Κύπρου), έλεγαν κρυφά τον εθνικό ύμνο μέσα στην τάξη ΚΑΘΕ ΠΡΩΪ, ψιθυριστά (και παρά τον φόβο των κατοχικών τουρκικών δυνάμενων που κυκλοφορούσαν απέξω).
Σήμερα, στα σχολεία της "ελεύθερης" υποτίθεται Ελλάδος, ΚΑΤΗΡΓΗΣΑΝ τον εθνικό ύμνο στα σχολεία
Ειδικότερα, στο άρθρο 13 παράγραφος 5 β του Π.Δ. 201/1998, προβλεπόταν πως «η σημαία παραμένει ανηρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες κατά τις εργάσιμες ημέρες.
Υποστολή της σημαίας γίνεται όταν αυτό κριθεί σκόπιμο από τον σύλλογο διδασκόντων.
Επίσημη έπαρση της σημαίας γίνεται: (1) την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα (από το σχολείο της πρωινής βάρδιας), (2) στις εθνικές επετείους και στις τοπικές εορτές, (3) όταν κρίνεται σκόπιμο από τον σύλλογο διδασκόντων ή ορίζεται από τις αρμόδιες αρχές». Η πρόβλεψη αυτή έγινε στο πλαίσιο του Συντάγματος για την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης. Η έπαρση γινόταν με τους μαθητές να λένε τον εθνικό μας ύμνο, ενώ σε αρκετά σχολεία, με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων η έπαρση γινόταν κάθε Δευτέρα.
Στο Π.Δ. Γαβρόγλου, στο άρθρο 3 παράγραφος 7 ορίζεται μόνο ότι «η σημαία παραμένει ανηρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως προβλέπεται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες».
Άρα ΔΕΝ γίνεται έπαρση της σημαίας και ΔΕΝ ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος στα σχολειά μας.
Διαπιστώστε ότι αυτό συμβαίνει από φέτος στα Δημοτικά μας.
Σχόλιο 2ο:
Δείτε τι ποιήματα βάζουν στα σημερινά Ελληνόπουλα οι δασκάλες τους, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:
ΑΥΤΗ την αδερφίστικη "σημαία"
λοιπόν ονειρεύεται η δασκάλα νηπιαγωγείου της Δράμας
και αυτό προπαγανδίζει στα παιδιά μας.
Δείτε και τι θέση πήρε ΑΜΕΣΑ η Δ.Ο.Ε. (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος), εδώ:
ΣΤΗΡΙΖΕΙ την δασκάλα που έβαλα αυτό το υβριστικό ποίημα.
Σχόλιο 3ο:
Προσέξτε την ιστορία της δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου καθώς και του μνημείου της στην Ειδομένη.
1) Γεννήθηκε στην (κατεχόμενη από τους Σκοπιανούς σήμερα) Γευγελή
2) Σπούδασε στο Παρθεναγωγείο Μοναστηρίου (κατεχόμενο κι αυτό σήμερα από τους Σκοπιανούς, γνωστό ως Bitola)
3) Επέστρεψε στο χωριό της να διδάξει ελληνικά στα ελληνόπουλα των γύρω χωριών (Βογδάνιτσα, Γρέτσιστα/Γκρίτσιστα, κατεχόμενα κι αυτά σήμερα από Σκοπιανούς) όπου και την έκαψαν ζωντανή. Σε όλα αυτά τα μέρη, στα 1900, ζούσαν Έλληνες ! Στα παιδιά τους δίδασκε η 20χρονη δασκάλα, παρά τις απειλές των Βουλγάρων Κομιτατζήδων.
Προσέξτε μια λεπτομέρεια στην φωτογραφία από το μνημείο της:
Το 1992 η εκκλησία ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΣΕ στα συλλαλητήρια για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας. 25 έτη μετά, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεσπότης δεν προέτρεψε τον κόσμο να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο! Οι συμερινοί δεσποτάδες, κράτησαν ἀποστάσεις ἀπό τό συλλαλητήριο, ὅπως κράτησαν ἀποστάσεις καί ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες μας στήν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου.
Επειδή η επέτειος πλησιάζει αλλά ελάχιστα σχολεία -ακόμη και της Μακεδονίας- ετοιμάζουν κάτι, πέρα από όσα κατά καιρούς έχουμε δημοσιεύσει (και θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα μας με "Υλικό για τον Μακεδονικό Αγώνα", εδώ) ,
παρουσιάζουμε σήμερα και μια όμορφη δουλειά από τη "Μηχανή του Χρόνου":
Με τον όρο Μακεδονικός Αγών εννοούμε τον ιδιόμορφο και πολυμέτωπο εκείνο πόλεμο, που διεξήχθη στην τουρκοκρατούμενη τότε Μακεδονία και κράτησε περίπου σαράντα χρόνια, από το 1970 μέχρι το 1908.
Τα αίτια του μεγάλου αυτού αγώνα ήταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1977-78 με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που εξέθρεψε τον βουλγαρικό επεκτατισμό και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 με την άδοξη ήττα μας, η οποία σκόρπισε την γενική απογοήτευση.
Ο Μακεδονικός Αγώνας είχε τρεις φάσεις. Η πρώτη φθάνει μέχρι το 1987 και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα την προπαγανδιστική δράση των ξένων κομιτάτων. Η δεύτερη από το 1987 μέχρι το 1904 διακρίνεται για την τρομοκρατική δράση του βουλγαρικού κομιτάτου και η Τρίτη από το 1904 μέχρι το 1908 συνιστά την ένοπλη αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων, οι οποίοι εργάζονταν συστηματικά για τον εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας.
Αρχικά οι Βούλγαροι επιχείρησαν να αλώσουν την ελληνική εθνική συνείδηση των Μακεδόνων με ειρηνικά μέσα.
Όμως, όταν είδαν ότι η τακτική αυτή δεν ήταν αποτελεσματική, χρησιμοποίησαν βία.
Στην αντίσταση του μακεδονικού ελληνισμού απάντησαν με τις συμμορίες των ενόπλων κομιτατζήδων. Τα αδίστακτα αυτά σώματα συνέτριβαν κάθε Μακεδόνα που αντιδρούσε στα σχέδιά τους και υποκινούσαν ταραχές και αναστατώσεις. Κύριος στόχος τους η εξόντωση των στελεχών του Ελληνισμού. Ιερείς, δάσκαλοι, επιστήμονες, προύχοντες, οικονομικοί παράγοντες επισύρουν την οργή τους.
Παράλληλα οι πράκτορες και τα ηγετικά στελέχη του κομιτάτου άρχισαν να διενεργούν έντονη προπαγάνδα, προκειμένου να προσελκύσουν τους Έλληνες στις ανθελληνικές τους βλέψεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα όσα αναγράφονται στην «Κυανή Βίβλο», που εξέδωσε το 1903 η Βρετανική Κυβέρνηση. «…η δολοφονία είναι το κυριότερον όπλον των βουλγαρικών κομιτάτων. Προ ουδενός υποχωρούσιν. Οι Έλληνες είναι κυρίως τα θύματά των. Κατά χιλιάδες εφονεύθησαν οι Έλληνες κατά τα τελευταία πέντε ή έξη έτη…αθώων και αόπλων εκβιάσεις, ληστείαι, δολοφονίαι ανδρών και γυναικών, ανελεήμονα βασανιστήρια ιερέων, ιατρών, διδασκάλων κατακρεουργήσεις, ναών εμπρησμοί… καταστροφή χριστιανών ορθοδόξων… γενική τρομοκρατία, πλημμύρα αίματος».
Η Ελληνική Κυβέρνηση, απορροφημένη αρχικά από το κρητικό ζήτημα και αισθανόμενη αδυναμία στον στρατιωτικό τομέα, απέφυγε να πάρει θέση στο ζήτημα. Έτσι τον αγώνα αντίστασης ανέλαβαν οι τοπικοί παράγοντες. Η πρώτη συστηματική οργάνωση έγινε από τον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος από το Νοέμβριο του 1902 μέχρι τα μέσα του 1904 ίδρυσε το σωματείο «Άμυνα». Με πρωτοβουλίες Μακεδόνων και Αθηναίων συγκροτήθηκαν οργανώσεις με στόχο την ενίσχυση του πληθυσμού της Μακεδονίας στην αντιμετώπιση του βουλγαρικού κινδύνου. Τέτοιες οργανώσεις ήταν: ο «Κεντρικός Μακεδονικός Σύλλογος», η εταιρεία «Ελληνισμός» του Νεοκλή Καζάζη, ο «Μακεδονικός Όμιλος» του Στέφανου Δραγούμη καθώς και η «επιτροπή για την ενίσχυση της παιδείας και της Εκκλησίας στη Μακεδονία». Οι οργανώσεις αυτές προέβαιναν σε διαμαρτυρίες, οργάνωναν συλλαλητήρια και γενικά ασκούσαν πιέσεις στις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις να ενδιαφερθούν για τα ζητήματα της Μακεδονίας.
Για την οργάνωση του Μακεδονικού Αγώνα ανυπολόγιστη είναι η συμβολή πολιτικών, διανοούμενων και στρατιωτικών, του Στέφανου και Ίωνα Δραγούμη, του Λάμπρου Κορομηλά, του Καπετάν Κώτα, του Παύλου Μελά, του Καπετάν Βαγγέλη. Το γενικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, με πρόξενο τον Κορομηλά, έγινε κέντρο του αγώνα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, ενώ ανάλογη ήταν η δράση του προξενείου Μοναστηρίου. Τα ελληνικά ανταρτικά σώματα, στελεχωμένα από αξιωματικούς του ελληνικού στρατού και ενισχυμένα από εθελοντές Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θεσσαλούς, Πελοποννήσιους, Κρητικούς και άλλους, περιόρισαν τις βουλγαρικές ενέργειες εναντίον των ελληνικών πληθυσμών και αποσόβησαν τον εκβουλγαρισμό της περιοχής.
Η μεγαλύτερη όμως προσφορά στον Μακεδονικό Αγώνα ήταν της Εκκλησίας.
Τη στιγμή που το ελληνικό κράτος παρακολούθησε με αδράνεια τα συμβαίνοντα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Μητέρα Εκκλησία, στάθηκε η πρωταρχική και κύρια δύναμη για τη σωτηρία της μαρτυρικής αυτής περιοχής. Με διπλωματικές παρεμβάσεις στην Υψηλή Πύλη, έντονες διαμαρτυρίες στις Μεγάλες δυνάμεις, ενίσχυση και συντονισμό της εκκλησιαστικής διοικήσεως στις εμπερίστατες επαρχίες του οικουμενικού θρόνου, αγωνιζόταν να προστατεύσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Ειδικότερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’ ο μεγαλοπρεπής με το υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης που τον διέκρινε, αποφάσισε να στείλει στην Μακεδονία νέους στην ηλικία Μητροπολίτες, με μεγάλη μόρφωση, θάρρος και γενναιότητα, για να σταθούν με αυταπάρνηση στο χειμαζόμενο ποίμνιο. Αντιπροσωπευτικά αναφέρουμε τους Μητροπολίτες: Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, Κορυτσάς Φώτιο Καλπίδη, Πελαγονείας Ιωακείμ Φωρόπουλο, Γρεβενών Αιμιλιανό Λαζαρίδη κ.α.
Οι ηρωικοί αυτοί Ιεράρχες με τους αγώνες και τη μαρτυρική θυσία της ζωής τους έγιναν σύμβολα αντιστάσεως του λαού, στέργιωσαν την πίστη του μακεδονικού ελληνισμού και έδωσαν ελπίδες εθνικής ανάτασης. Η θυσία τους παραδειγμάτισε το λαό, τόνωσε το φρόνημά του και γιγάντωσε την εθνική του συνείδηση.
Όπως παρατηρεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος «οι Αρχιερείς της Μακεδονίας δεν εδίστασαν να περιφρονήσουν τον κίνδυνο του φόβου της ζωής των και ανέλαβαν περιοδείες με πολεμική εξάρτηση οι περισσότεροι και με συνοδεία ενός ή δύο υπηρετών, δείχνοντας έτσι το αλύγιστο φρόνημά των και την πεποίθησή των ότι αυτοί είναι οι δυνατοί και όχι οι Βούλγαροι. Ο λαός βλέπων τις κινήσεις αυτές και ακούων τα πύρινα κηρύγματα των ποιμεναρχών του αισθανόταν να αναπτερώνονται οι ελπίδες του και να πυργώνονται τα όνειρά του…»
Ο Μακεδονικός Αγών υπήρξε ένα ηθικό και εθνικό μεγαλείο. Δεν ήταν μόνο η αφετηρία της ιστορίας του ελληνισμού στον αιώνα μας, αλλά ένα απόλυτα μοναδικό γεγονός στην ιστορία μας και από την άποψη των περιστάσεων και των διαστάσεων που πήρε. Γι΄ αυτό και αποτελεί λαμπρή σελίδα στην ιστορία του έθνους. Χάρη σ’ αυτόν διασώθηκε η ελληνική συνείδηση της Μακεδονίας, αφού ήταν η φυσική αντίδραση του ελληνισμού στην προσπάθεια των Βουλγάρων να εκβουλγαρίσουν την Μακεδονία και να την προσαρτήσουν στο κράτος τους. Έτσι δικαιώθηκε απόλυτα ο Ίων Δραγούμης, ο οποίος το 1907 είχε πει: «αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».
Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα. Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά και γαμπρός του Στέφανου Δραγούμη.
Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τη Βόρεια Ήπειρο. Μετά τη μετακίνηση της οικογένειας στην Αθήνα, σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1891. Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897 συμμετείχε από τους πρώτους στο ιδρυθέν το 1900 Μακεδονικό κομιτάτο για την εμψύχωση του απογοητευμένου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας και σε αντίδραση στη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Έτσι από τον Φεβρουάριο του 1904 ο Παύλος Μελάς έσπευσε με άλλους 4 αξιωματικούς προς επιτόπια μελέτη της κατάστασης. Αποτυγχάνοντας σε εκείνη την πρώτη προσπάθεια, επανήλθε τον Ιούλιο του ίδιου έτους οπότε και εισήλθε στη Μακεδονία ως ζωέμπορος με το όνομα «Πέτρος Δέδες».
Μετά 20ήμερη παραμονή συναντήθηκε με τον Λάμπρο Κορομηλά στη Θεσσαλονίκη ανταλλάσσοντας σκέψεις για ανάληψη επιχειρήσεων και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα.
Στις 18 Αυγούστου όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς.
Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα. Παρά τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς άρχισε ν΄ αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες με βάση τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο. Όμως στις 13 Οκτωβρίου 1904 βρισκόμενος στα Στάτιστα και προδοθείς από την βουλγάρικη συμμορία του Μήτρου Βλάχου περικυκλώθηκε από Τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του. Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φίλου του, Γεωργίου Στρατινάκη. Η κεφαλή του αποκοπείσα υπό των συμμαχητών του τάφηκε προ της «ωραίας πύλης» του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι, το δε σώμα του παραδόθηκε από τους Τούρκους στον Μητροπολίτη Καστοριάς όπου και τάφηκε στον παρακείμενο βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών.
Σήμερα, το όνομα του Παύλου Μελά φέρει προς τιμή του το χωριό Στάτιστα ενώ πλήθος προτομών του στολίζουν πλατείες πόλεων μεταξύ των οποίων στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κοζάνη κλπ.
….Στις 7 Ιουνίου της χρονιάς του 1907, μια άλλη τραγωδία συνεκλόνισε το Πανελλήνιο. Η θυσία του Τέλλου Άγρα, του ανθυπολοχαγού Αγαπηνού, του Ήρωα του Βάλτου των Γιαννιτσών.
Αφού νίκησε και κατετρόπωσε τους Βούλγαρους, έβαλε στο νου να συμφιλιωθεί μαζί τους. «Έχομε χρέος, όλοι οι Χριστιανοί, έλεγε, να δώσουμε τα χέρια και να πολεμήσωμε μαζί, να αποτινάξουμε τον τουρκικό ζυγό». Μάταια φίλοι και συνεργάτες τον απέτρεψαν από το σχέδιό του. Μάταια προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι Βούλγαρος φονιάς, χριστιανός και φίλος δεν γίνεται. Συνεννοήθηκε κρυφά μαζί τους. Πήγε να τους συναντήσει έξω από τη Νάουσα. Μόνος και άοπλος. Με τα χέρια γεμάτα από αγάπη.
Όταν οι Βούλγαροι τον είδαν να έρχεται ανυπεράσπιστος, χύμηξαν σαν όρνεα επάνω του. Τον άρπαξαν, τον έδεσαν σαν τον Χριστό, τον παίδεψαν μέρες και μέρες. Μαζί με το πιστό του πρωτοπαλίκαρο, τον Μίγγα, που κρυφά τον ακολούθησε. Σέρνοντάς τους από χωριό σε χωριό, όπου ήταν δικοί τους, τους υπέβαλλαν σε εξευτελισμούς και μαρτύρια, που νους ανθρώπινος δεν ήταν δυνατόν να επινοήσει. Τέλος, τον κρέμασαν στα κλωνιά μιας καρυδιάς, μαζί και τον Μίγγα, στο χωριό Βλάντοβο που φέρνει τώρα το δοξασμένο όνομά του, Άγρας.
Η θυσία του αγνού ήρωα, του αγνού Χριστιανού, που πίστεψε στην αγάπη και τόσο δόλια προδόθηκε, συνεκλόνισε μια ακόμη φορά κάθε Ελληνική ψυχή.
Μέσα σ’ αυτόν τον αναβρασμό, τον Μάρτιο του 1910, ο Πατριάρχης έστειλε στην Μητρόπολη Γρεβενών, που χήρευε γιατί είχε απομακρυνθεί ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος, τον νεαρό Επίσκοπο Πέτρας Αιμιλιανό Λαζαρίδη.
Η κατάσταση στην περιοχή Γρεβενών ήταν τόσο έκρυθμη, όσο και στο Μοναστήρι. Κι εδώ υπήρχε η δίωξη που είχαν εξαπολύσει οι Τούρκοι, το όργιο το εγκληματικό των Βουλγάρων και επιπλέον και η ρουμανική προπαγάνδα, που την ενεθάρρυναν οι Νεότουρκοι.
Όπως όλοι, έτσι και ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός στην αρχή είχε πιστέψει στις εξαγγελίες των Νεοτούρκων. Για να δει πολύ γρήγορα την αλήθεια. Όσο ο καιρός περνούσε, οι Νεότουρκοι άρχισαν να δολοφονούν τους Μακεδονομάχους και να καταδιώκουν τους κληρικούς.
Ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός, νέος, γενναίος, αποφασισμένος για κάθε θυσία, ύψωσε το ανάστημα. Με τακτικές Εκθέσεις προς το Πατριαρχείο και την Ελληνική Κυβέρνηση, έκανε γνωστή την κατάσταση που επικρατούσε και τα μαρτύρια των Ελλήνων. Επισκεπτόταν τα χωριά για να εμψυχώσει τους ιερείς και τους δασκάλους, να τονώσει το ηθικό των κατοίκων.
Η θαρραλέα στάση του διαρκώς αύξανε το μίσος των εχθρών. Το μόνο που επεδίωκαν ήταν να τον εξοντώσουν, να τον βγάλουν από τη μέση. Ιδίως ο Μπεκήρ αφέντης, ο ισχυρός Τούρκος, μένεα έπνεε εναντίον του.
Όμως τίποτε δεν δείλιαζε τον ατρόμητο Μητροπολίτη. Συνεχίζοντας το παράδειγμα των προκατόχων του, εξακολουθούσε το έργο του. Είχε γίνει ο καλός ποιμένας που όλοι λάτρευαν.
Την μοιραία 1η Οκτωβρίου 1911, μετά από περιοδεία, πήγε στο χωριό Σνίχοβο (Αιμιλιανό) να λειτουργήσει, να έρθει σε επικοινωνία με τους πιστούς. Το απόγευμα αποφάσισε να επιστρέψει στα Γρεβενά. Οι χωρικοί τον παρακαλούσαν να αναβάλει την αναχώρηση, γιατί είχαν πληροφορηθεί ότι Νεότουρκοι και Ρουμανίζοντες καιροφυλακτούσαν στα γύρω μέρη με κακές προθέσεις. Μα ο Μητροπολίτης δεν ήθελε να υποχωρήσει. Δεν δείλιαζε εκείνος. Το καθήκον μόνο λογάριαζε. Ξεκίνησε. Στον δρόμο, σε μια χαράδρα, οι εχθροί περίμεναν. Ανεπεράσπιστος καθώς ήταν, τον συνέλαβαν, μαζί με τον διάκονο που τον συνόδευε, τον Δημήτρη Αναγνώστου και τον αγωγιάτη τους. Αφού τους βασάνισαν, τους κατακρεούργησαν κατά τον πιο φρικτό, απάνθρωπο τρόπο.
Μόνο την 6η Οκτωβρίου, ψάχνοντας, βρήκαν τα πτώματα στην οικτρή εκείνη κατάσταση. Τους μετέφεραν στα Γρεβενά, όπου η κηδεία τους έγινε σε κατανυκτική ατμόσφαιρα θρήνου και πένθους, την 11η Οκτωβρίου.
Εκεί, στην Μητρόπολη, αναπαύεται ο Αγωνιστής του Χριστού και του Έθνους, ο οποίος έβαψε με το αίμα του την Μακεδονική γη, που υπερασπίστηκε με όλη την ψυχή του. Ήρωας της Μεγάλης Ιδέας, Εθνομάρτυρας.
Ο Μητροπολίτης Αιμιλιανός ήταν το τελευταίο θύμα της θηριωδίας των εχθρών του Γένους. Τον ηρωικό του θάνατο θρήνησε όλος ο Ελληνισμός.
Στα Γρεβενά, στήθηκε η προτομή του στην κεντρική Πλατεία.
Και τα δύο τελευταία χωριά που επισκέφθηκε, πήραν το όνομά του τιμητικά. Το ένα «Δεσπότης», το άλλο «Αιμιλιανός», ενώ το 1990 ο διάδοχός του Μητροπολίτης Γρεβενών Σέργιος έστησε τον ανδριάντα του στον αύλειο χώρο του Μητροπολιτικού Οίκου, δίπλα στον ανδριάντα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Κι ύστερα, μετά τόσων χρόνων αγώνα, τόσες θυσίες, τόσα μαρτύρια, τόσους ηρωισμούς, τόσο αίμα, τόσους νεκρούς, ευδόκησε ο Θεός και χάρισε στην Ελληνική Μακεδονία την ελευθερία, με τους ένδοξους Πολέμους του 1912-13.
Στον Μακεδονικό Αγώνα, τον μοναδικό αυτό Αγώνα, που διεξήχθη εθελοντικά, για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, η Εκκλησία είχε από την αρχή τον πρώτο λόγο. Η Εκκλησία στάθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος που στήριξε το οικοδόμημα, που χάρισε θάρρος, ελπίδα, δύναμη, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ευνοϊκό, όπως το πόθησε ο Ελληνισμός.
Η Εκκλησία θυσιάστηκε. Από τον Πατριάρχη, τους Αρχιερείς, τον Κλήρο, τους Μοναχούς, η Εκκλησία έδωσε το μεγάλο παράδειγμα της αυταπάρνησης και της ανδρείας. Στους ιερείς που θυσιάστηκαν αξίζει, όσο και στους αγωνιστές, η δόξα.
Θα τελειώσουμε το ευλαβικό αυτό αφιέρωμά μας, με τα λόγια του Παύλου Μελά: «Πάντοτε κατά τους αγώνας του Έθνους μας προΐστατο η Εκκλησία. Έτσι, τώρα προ πάντων, στην Μακεδονία, ότε κατ’ Αυτής κυρίως στρέφονται αι επιθέσεις των εχθρών, η Εκκλησία και πάλιν θα προστατεύση τον Αγώνα».
Αν κάποιος-α συνάδελφος έχει κάποια κείμενα να προτείνει τα οποία βρίσκει κατάλληλα για ομιλίες στο σχολείο, παρακαλούμε να τα στείλετε στο opaidagogos@gmail.com ή να αφήσετε σχόλιο στο τέλος της ανάρτησης με τον σχετικό σύνδεσμο, για να συμπεριληφθούν στην παρούσα ανάρτηση ή για να αποτελέσουν υλικό για νέα ανάρτηση.
Δείτε το αφιέρωμα (συλλογή) του Myriobiblos στον Μακεδονικό Αγώνα εδώ
Στην παρούσα ανάρτηση θα συμπεριλάβουμε 5 σειρές με βίντεο που αφορούν τον Μακεδονικό αγώνα, κατάλληλα για να προβληθούν στον αντίστοιχο εορτασμό που γίνεται στα σχολεία (κάθε βίντεο είναι διάρκειας 10 περίπου λεπτών).
1η σειρά βίντεο:
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - MACEDONIAN STRUGGLE, part 1 of 2
https://www.youtube.com/watch?v=zeWPlcF6RJ4
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ - MACEDONIAN STRUGGLE, part 2 of 2
ΣΧΟΛΙΟ: επειδή τα συγκεκριμένα 2 βίντεο συνεχώς καταργούνται λόγω πνευματικών δικαιωμάτων,, κατεβάστε τα (αποθηκεύστε τα) στον υπολογιστή σας μόλις τα βρείτε διαθέσιμα (δοκιμάστε να τα αναζητήσετε και μόνοι σας, όλο και κάποιος θα τα έχει στο κανάλι του).
2η σειρά βίντεο:
(η ταινία υπάρχει και σε συνοπτική έκδοση 32 λεπτών, παραθέσαμε και αυτή την έκδοση στο τέλος: βίντεο 5)
ET1 - Pavlos Melas: Γράμματα από τη Μακεδονία (Letters from Macedonia(
https://www.youtube.com/watch?v=kIsRfzE9_TQ
https://www.youtube.com/watch?v=C1xIASuTKWg
3η σειρά βίντεο(σύντομα βίντεο):
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (παραγωγή ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ) -δυναμική μουσική με εναλλαγή φωτογραφιών
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση σας ανακοινώνουμε ότι η συλλογή υπογραφών που διεξήχθη με πρωτοβουλία των συλλόγου μας και την στήριξη πλήθος πατριωτικών συλλόγων και φορέων για την απαίτηση μας
να διασωθεί η ιστορική οικία του Παύλου Μελά
και να μετατραπεί σε Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα,
τελεσφόρησε.
Δύο χιλιάδες υπογραφές από αγνούς πατριώτες συλλέχθηκαν διαδικτυακά και θα προωθηθούν στον Δήμο Κηφισιάς και στο Υπουργείο Πολιτισμού, μεταφέροντας τους γνωστό το δίκαιο αίτημα μας.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο δίκαιος αγώνας μας για την διάσωση της ιστορικής οικίας δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν αρμόδιο στο Yπουργείο Pολιτισμού και στον δήμο Κηφισιάς και όλοι μαζί θα εργαστούνε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
111 έτη μετά την ηρωική θυσία του Παύλου Μελά, η οικία του στην Κηφισιά, συνεχίζει να παραμένει ερειπωμένη.
Συχνά πυκνά και για αρκετά χρόνια διάφοροι φορείς και σύλλογοι έχουν
καταδείξει το θέμα αλλά δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα
αναμενόμενα. Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι το οίκημα έχει χαρακτηρισθεί
ως διατηρητέο από το υπουργείο Πολιτισμού. Και ενώ έγιναν αρχικά
κάποιες εργασίες συντήρησης, αυτές σταμάτησαν εδώ και αρκετό καιρό.
Η κατάσταση πλέον είναι κρίσιμη και κανένας πια δεν μπορεί να εγγυηθεί για το πόσο καιρό θα αντέξει και δεν θα καταρρεύσει.
Για αυτό όλοι μας πρέπει να κινηθούμε άμεσα,συντεταγμένα και δυναμικά
ώστε να μπορέσουμε να πιέσουμε τους αρμοδίους, να προβούν στις ανάλογες
ενέργειες για να διασωθεί η οικία.
Η παράσταση διαμαρτυρίας του συλλόγου μας (Ιερός Λόχος 2012) και
κατοίκων της Κηφισιάς (με πρωτεργάτη τον συγγενή του Παύλου Μελά
κ.Ιωάννη Μελά) έξω από την ερειπωμένη οικία του ήρωα Παύλου Μελά τον
Οκτώβριο που μας πέρασε (25/10/2015) ήταν μόνο η αρχή στο αγώνα που
ορκιστήκαμε ότι θα δώσουμε ώσπου να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα που
είναι αφενός η διάσωση της οικίας και αφετέρου η λειτουργία του ως μουσείου Μακεδονικού Αγώνα που θα επιφέρει πολλαπλά οφέλη γενικότερα.
Στον αγώνα αυτό δεν είμαστε μόνοι μας! Μαζί μας είναι πληθώρα
πατριωτικών και πολιτιστικών συλλόγων και φορέων που ο αριθμός τους κάθε
μέρα αυξάνεται!
Πρώτο βήμα μας είναι η διαδικτυακή συλλογή υπογραφών που θα
παρουσιάσουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού, στον Δήμο Κηφισιάς και σε κάθε
αρμόδιο φορέα, για να δείξουμε πόσο σημαντικό είναι το θέμα για όλους
μας!
Ζητάμε λοιπόν από εσάς να αναλάβετε ενεργό μέρος στον αγώνα που δίνουμε
όλοι μας για την ευαισθητοποίηση των αρμοδίων και την διάσωση της οικίας
του ήρωα Παύλου Μελά.
Υπόγραψε τώρα το παρόν αίτημα και διέδωσε το παντού!
Συγκινηθήκαμε διαβάζοντας την σημαντική αυτή ιστορία που λάβαμε από τον ιατρό Φώτιο Μιχαήλ. Από τα λίγα πρώτα συμπεράσματα μετά από μια σύντομη ανάγνωση: Πάντα θα υπάρχουν πατριώτες, λαμπρές εξαιρέσεις, που τολμούν να θυσιάσουν το επάγγελμα, την οικονομική τους ευμάρεια, ακόμη και την ζωή τους, που τολμούν να μπουν και φυλακή και όταν βγουν να ξαναρχίσουν τον αγώνα, που όπου κι αν βρεθούν θα παλεύουν για την πατρίδα τους, που επιστρέφουν στον τόπο τους μόλις μάθουν ότι χρειάζεται βοήθεια. Που δυστυχώς επιπόλαια θα προδίδονται από δημοσιογράφους (όπως συνέβη και με τον θάνατο του Παύλου Μελά) και θα εξευτελίζονται από το πάντα ανθελληνικό "ελλαδικό" κράτος (το Ελληνικό προξενείο της Θεσσαλονίκης αρνήθηκε να τον συνδράμει οικονομικά όταν βγήκε από την φυλακή και υποχρεώθηκε να φύγει από τον τόπο του) Που ακόμη και προδομένοι, συνεχίζουν να αγωνίζονται ..
Ειλικρινά αν μπορέσετε, βρείτε λίγο χρόνο να διαβάσετε Ελληνική Ιστορία.
Ιστολόγιο- Ομάδα εκπαιδευτικών ο Παιδαγωγός
O Μακεδονομάχος ιατρός Iωάννης Aργυρόπουλος
(1852-1920)
Του Nικολάου Δημ. Σιώκη
Μέσα από τις σελίδες μιας ανέκδοτης εξιστόρησης του Βίου και της Εθνικής δράσης του
Ο βίος και η εθνική δράση του ιατρού Ιωάννη Αργυρόπουλου αποτελούν μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές του Μακεδονικού Αγώνα και καταλαμβάνουν ελάχιστες γραμμές στις σελίδες των βιβλίων ιστορίας της περιόδου αυτής. Εξάλλου ο αγώνας απαιτούσε ανωνυμία και ανιδιοτελή θυσία για την επιτυχία του και αυτά συνέβαλαν να παραμείνουν στην αφάνεια οι ήρωες πρωταγωνιστές του και η δράση τους.
Η παρούσα εισήγηση στηρίζεται σε ένα ανέκδοτο κείμενο του
Πραγματική φωλιά λύκων ήταν η περιοχή Εδέσσης και Γιαννιτσών στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνος με την περιβόητη λίμνη της.
Ή βουλγαρική προπαγάνδα είχε εγκαταστήσει εκεί πάνω από τριάντα βουλγαροδασκάλους, ένώ οί άρχικομιτατζήδες Πετκώφ, Άποστόλ, Λούκα, Καρατάσωφ, Μαρίνωφ, Σαντάνσκυ, Τάνε, Νικολώφ, Κασάπτσε, Γεώρκε και άλλοι πολλοί τρομοκρατούσαν τους Έλληνες.
Κι ήταν τόση η θρασύτητά τους, που βασάνιζαν και δολοφονούσαν για τις πιό άσήμαντες αφορμές: Γιατί οι χωρικοί επέμεναν να φορούν ρούχα που πρόδιδαν την ελληνικότητα τους, γιατί οί γυναίκες κεντούσαν στις φορεσιές ελληνικά μοτίβα, γιατί αρνούνταν να βγάλουν τουςπερήφανους κεφαλόδεσμους, που θύμιζαν αρχαιοελληνική περικεφαλαία, γιατί…γιατί…γιατί….
Οί έδεσσαΐοι αντιδρώντας ίδρυσαν αμυντικό «Μακεδονικό Κέντρο» με επικεφαλής τον γιατρό Δ. Ρίζου, τον καθηγητή ’Α. Φράγκου, τον Ί. Χατζηνίκου, τον έργοστασιάρχη Λ. Χατζηδημούλα και τον παπα-Ίωάννη Σιβένα, του οποίου το σπίτι ήταν το αρχηγείο. Γύρω τους συσπειρώθηκαν έπειτα δεκάδες πατριώτες, αλλά και γυναίκες, που γίνονταν το μάτι και το αυτί του αγώνος, ο ζωντανός του τηλέγραφος, καθώς επισκέπτονταν τάχα για τα θρησκευτικά τους καθήκοντα τον παπα-Σιβένα, του έφερναν πολύτιμες πληροφορίες η λάβαιναν οδηγίες, έκαναν τον σύνδεσμο και μεταφορέα οπλισμού και γίνονταν νοσοκόμες η μυροφόρες των παλληκαριών.
Η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών Εδέσσης που ιδρύθηκε το 1905, φαινομενικά σαν φιλανθρωπικό κι επαγγελματικό σωματείο, με έμπνευση του Γυμνασιάρχη Γεωργίου Στουγιαννάκη και μέλη του πρώτου Δ.Σ. τίς Αικατερίνη Ί. Παπασιβένα, Ελένη Δ. Ρίζου, Μαριγούδα ’Α. Φράγκου, Μαρία Ί. Χατζηνίκου, Εύδοξία Γ. Γιαννάκη, Άννα Τσίτση, Ελένη Βλάχου, Λίλη Βλάχου, που λίγο άργότερα δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη, Θεοδώρα Τσαρβένα, Αικατερίνη Μ. Θεοδώρου και Ελένη Ί. Γιούσμη, υπήρξε κυματοθραύστης του πανσλαβισμού στήν περιοχή.
Άπό τα πρώτα καλά της έργα ήταν η ίδρυση φιλαρμονικής για την τόνωση με κατάλληλους παιάνες του εθνικού φρονήματος, την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου και προ παντός την ενίσχυση του ταμείου του Μ.Α. με τις εισπράξεις των μουσικών εκδηλώσεων.
Άλλά κι αμέτρητες άλλες γυναίκες έπιτέλεσαν τότε μεγάλο έθνικό έργο. Η Μαρία Τζόλα, το γένος Νικολάου Μπόιτση από τη Μαργαρίτα Εδέσσης, σεμνή και ενάρετη σύζυγος του Λαζάρου Τζόλα από την Κέλλη Φλωρίνης, μυήθηκε με τον άντρα της στον άγώνα από τον καπετάν Μπούα κι άνέλαβε την τροφοδοσία των ανταρτών Βερμίου-Καϊμακτσαλάν, καθώς και την περισυλλογή πληροφοριών. Γνωστή σαν Μπάμπα-Μούσια, περιτρέχοντας τίς περιοχές Καρυδιάς, Νησίου, Λυκοχωρίου, Κερασιάς, Μεσημεριού και Φλαμουριάς δημιούργησε ισχυρό άντιβουλγαρικό ρεΰμα, ενώ στο σπίτι της, που ήταν κέντρο άνεφοδιασμου, ευρισκαν στοργή και φροντίδα οι διερχόμενοι Μακεδονομάχοι.
Ακούραστοι βοηθοί της ήταν πάντα οι δυό της θυγατέρες Ελισάβετ και Σοφία (Βαλταδώρου), στίς όποιες είχε εμπνεύσει πνεύμα θυσίας και προσφοράς.
Καπετάν Άγρας και Μίγγας
Κι όταν στίς 7 Ιουνίου του 1907 οι Κομιτατζήδες Ζλατάν και Κασάπτσεφ κρέμασαν τους έθνομάρτυρες Άγρα και Μίγγα σε έρημική τοποθεσία μεταξύ ’Άγρα και Καρυδιάς, μόνο αύτή τόλμησε να τους ενταφιάσει.
Μέ τη συμπαράσταση τής Μαρίας Μπακίρτση και τής Μαρίας Πάσχου, ϊδιες μυροφόρες των καιρών τους, με
Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το αρχείο powerpoint, που μας έστειλε εκπαιδευτικός μέλος της ομάδας μας.
Κατά την διάρκεια της προβολής της παρουσίασης, μαθητές μπορούν να διαβάζουν τα κείμενα και μπορείτε -μέσω μικροφώνου- να προσθέτετε δικές σας πληροφορίες και σχόλια με αφορμή τις φωτογραφίες
Επίσης παραθέτουμε και 2 κείμενα (ένα για τον εθνομάρτυρα μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανό Λαζαρίδη και ένα για την ηρωική διδασκάλισσα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου) που μπορούν να διαβαστούν στις αντίστοιχες διαφάνειες.
Κείμενο(word) για διδασκάλισσα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου (το ποίημα στο τέλος, μπορεί να διαβαστεί ως "θεατρικό": να ρωτάει κάποιος (διαβάζοντας τους 2 πρώτους στίχους) γιατί φοράνε μαύρα τα παιδιά, και να απαντάνε πολλά παιδιά μαζί) https://drive.google.com/file/d/0B2eAzdsHw3fARUtsaDU0b2p0eXM/view?usp=sharing
Υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να προβάλλετε και κάποιο από τα όμορφα βίντεο που αφορούν τον Μακεδονικό Αγώνα, τον Παύλο Μελά ή Μακεδονομάχους (τέτοια βίντεο θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα του ιστολογίου μας)
Λάβαμε τις παρακάτω προσκλήσεις για εκδηλώσεις προς τιμήν του Μακεδονικού Αγώνα και του Παύλου Μελά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, και με χαρά τις ανακοινώνουμε (τις προβάλουμε με χρονολογική σειρά) :
Κυριακή 18 Οκτωβρίου
Θεσσαλονίκη
Η Συντονιστική Επιτροπή Συλλογικοτήτων για την Εθνική Μνήμη και Τιμή στο πλαίσιο εορτασμού της ενάρξεως του Μακεδονικού Αγώνα προσκαλεί όλες τις συλλογικότητες καθώς και τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης την Κυριακή 18 Οκτωβρίου, 6-7 μ.μ. να προσέλθουν στο πάρκο απέναντι από τον Λευκό Πύργο (οδός Π. Μελά και Εθνικής Αμύνης) και να εναποθέσουν στον ανδριάντα του ήρωα Παύλου Μελά στεφάνια ή άνθη. Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με τον Εθνικό μας Ύμνο....
Κυριακή 18 Οκτωβρίου
Λάρισα
Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος Λάρισας τιμά τη θυσία του ήρωα Παύλου Μελά και καλεί τους Έλληνες Εθνικιστές να τιμήσουν με την παρουσία τους τον ξεχασμένο από την πολιτεία , τον ανύπαρκτο για την Ελληνική παιδεία και επικίνδυνο ακόμη και σήμερα για την ύπνωση της νεολαίας ήρωα.
Οσοι Ελληνες είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν και αυτοί με τη σειρά τους τον Κυριακάτικο φραπέ και 1 ώρα από τοπρωινό τούς καλούνται να βρεθούν στο Κηποθέατρο στις 11:00 πμ την Κυριακή στο σημείο που βρίσκεται η προτομή του Παύλου Μελά στη μοναδική εκδήλωση που γίνεται στην πόλη μας.
Κυριακή 25/10/2015
Αθήνα
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην οικία του ήρωος στην Κηφισιά Αττικής και ώρα 11 π.μ.
με αίτημα να αναπαλαιωθεί και να λειτουργήσει ως Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα.
Σκοπός μας η ευαισθητοποίηση των αρμοδίων για την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εν λόγω οίκημα, συνέπεια της διαχρονικής αδιαφορίας τόσο των κληρονόμων του όσο και του Υπουργείου Πολιτισμού.
111 έτη μετά την ηρωική του θυσία, ο Παύλος Μελάς συνεχίζει να μένει ξεχασμένος από την Πολιτεία και ο Μακεδονικός Αγώνας του οποίου αποτέλεσε κυρίαρχη μορφή χωρίς έναν χώρο μνήμης στην πρωτεύουσα της Ελλάδος.
Ας απαιτήσουμε όλοι μαζί τη διάσωση του ιστορικού κτιρίου και τη μετατροπή του σε μουσείο όπως θα έπρεπε να έχει γίνει σε οποιαδήποτε χώρα που σέβεται την ιστορία της.
Σάββατο 31/10
Θεσσαλονίκη
ομιλία και προβολή της ταινίας "Παύλος Μελάς" στον κινηματογράφο "Αλέξανδρος" στην Θεσσαλονίκη,έναντι Λευκού Πύργου.
111 χρόνια από την θυσία του εθνομάρτυρα Παύλου Μελά.
Όλοι οι Έλληνες -και ακόμη περισσότερο οι Μακεδόνες- οφείλουμε να τιμήσουμε τις θυσίες των μακεδονομάχων, των ηρωικών διδασκαλισσών, των γενναίων μητροπολιτών. Καλούμε όλους τους Έλληνες να τιμήσουν τις παραπάνω εκδηλώσεις.
