Χάσαμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα

Τὰ φετινὰ Χριστούγεννα γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους θὰ ἐξελιχθοῦν ὅπως σχεδὸν κάθε χρόνο, σὲ δυὸ μέρες ἀργίας καὶ μία βδομάδα βόλτας καὶ περιεργείας... 

Πότε στὰ Sprider, πότε στὰ Jumbo, στὰ Praktiker, στὰ Ἄλφα Βήτα, στά Careffour, ἄντε καὶ μία βόλτα στὸ στολισμένο κέντρο τῶν πόλεων ἢ στὸ χιονισμένο χωριό… Χριστούγεννα ἐδῶ, Χριστούγεννα ἐκεῖ, ἄντε Χριστούγεννα καὶ παραπέρα... 

Χριστούγεννα τῶν πολυεθνικῶν, τῶν διαφημίσεων, τῶν οὐϊσκυ καὶ τῶν ποτῶν, τῆς Vodafon, τῆς Cosmote, τῶν κινητῶν, καὶ τῶν ἀγορῶν... 

Ἀναρωτιέμαι ὅμως! Χριστούγεννα Ἑλληνικὰ καὶ γνήσια τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν θὰ δοῦμε πουθενὰ ἄραγε;

Κάποτε βρὲ ἀδερφέ, ἀκούγαμε καὶ κανένα «Καλὰ  Χριστούγεννα» νὰ λέει ὁ κόσμος, ἢ βλέπαμε καὶ ἕνα ξενόγλωσσο ἔστω «Merry Christmas»  στὶς βιτρίνες. Τώρα, τίποτα !  Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή, γνόφος καὶ ἄχνα σὲ ὅλα Νὰ φταίει ἡ Κρίση;  Νὰ φταίει ἡ ἀνέχεια;  Ζήσαμε καὶ μέρες Γερμανικῆς Κατοχῆς, ξέρουμε ἂπ΄ αὐτὲς τὶς ἀναποδιὲς τῆς ζωῆς καὶ τῆς Ἱστορίας, καὶ δὲν θὰ τόλεγα… Αὐτὸ ποῦ συμβαίνει τὰ τελευταία χρόνια κι΄ ἔχει σχέσει μὲ τὶς ἄχρωμες καὶ ψόφιες μεγάλες γιορτὲς μᾶς ἔχει μέσα του καὶ κάποιο θεολογικὸ παράδοξο! Κανένας λοιπὸν δὲν θέλει νὰ πεῖ «καλὰ Χριστούγεννα» λὲς καὶ μᾶς κάνει τζίζ… ἡ λέξη « Χριστούγεννα», ἀλλὰ μόνο «ΚΑΛΕΣ  ΓΙΟΡΤΕΣ» ἀκοῦμε, καὶ κάτι ἄχρωμα καὶ ἄτονα «Χρόνια Πολλὰ»  ποῦ  βλέπουμε, βασανισμένα κι΄ αὐτά, νὰ παραμένουνε σὲ κάποιες βιτρίνες. Ἄκου τώρα...νὰ λέμε « ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ»,  μᾶς ἔλεγε ὁ  φίλος ὁ Θανάσης, καλή του ὥρα κι΄ αὐτουνοῦ ὅπου κι΄ ἂν βρίσκεται!

Φιλόσοφος λαϊκὸς καὶ «περιωπῆς» στοὺς ἀντίστοιχους κύκλους  ὁ  φίλος ὁ Θανάσης καὶ μὲ τὰ ὅλα του μάλιστα πάνω καὶ στὰ θεολογικά, καὶ χωρὶς νὰ μασάει τὰ λόγια του διατύπωνε εὐθαρσὼς τὶς σκέψεις του ὅτι «…τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς μία καὶ τὰ τελευταία χρόνια ἔχει μπερδικλώσει ἔτσι τὰ πράγματα ὁ διάβολος, μὴ θέλοντας  ν΄ ἀκούγεται πουθενὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ κι ἔχει ἐφεύρει τὰ λεγόμενα «Χρόνια Πολλὰ» καὶ τὶς «Καλὲς γιορτὲς»  ποῦ σὰν ψιτακοὶ καὶ παπαγάλοι κι΄ ἐμεῖς οἱ περισσότεροι  σήμερα παπαγαλίζουμε… 

Δηλαδὴ Θανάση μου, νὰ μὴ λέμε Χρόνια πολλὰ ; τὸν ρώτησα μία μέρα λίγο φοβισμένος.

«Ἄκου νὰ δεῖς, μοῦ εἶπε. Εὐχόμαστε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο νὰ ζήσουμε Χρόνια Πολλά;    Καὶ τί δουλειὰ ἔχουν ὅλες αὐτὲς οἳ εὐχὲς μέσα στὶς μεγάλες γιορτές; Ἐπιτέλους πές μου, τὸν Χριστὸ γιορτάζουμε ἢ τοὺς ἑαυτούς μας κι΄ ἔχουμε διαγράψει ἐντελῶς τὸ ὄνομά του ! Καὶ εἶναι αὐτὰ Χριστουγεννιάτικες εὐχές; Ἄντε ἂπ΄ ἐδῶ τώρα..»

«Καὶ θὰ σοὺ πῶ καὶ κάτι ἄλλα ἀκόμη», συμπλήρωσε ὁ φίλος ὁ Θανάσης.

«…Πράγματι λοιπόν, τὸ τί δουλειὰ ἔχουν τὰ «Χρόνια Πολλά» , μὲ τὶς γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ,  δὲν βρῆκα ἄνθρωπο μέχρι σήμερα σωστὰ νὰ μοῦ ἐξηγήσει! Ἄλλο ζητούμενο καὶ περίεργο αὐτό!

Κατέληξα λοιπὸν σὲ κάποιες ἄλλες προσωπικὲς σκέψεις…

Μήπως λοιπὸν ἐπειδὴ διώξαμε καὶ «δραπετεύσαμε» τὸν Χριστὸ πρῶτα πρῶτα μέσα ἀπὸ τὶς καρδιές μας, ἔφυγε ἀκολούθως (καὶ μᾶλλον τὸν διώξαμε ἐμεῖς) καὶ ἀπὸ τὶς γιορτές μας; Καὶ τί σόϊ Χριστούγεννα κάνουμε ἀφοῦ ἐκεῖνο ποῦ μᾶς ἐνδιαφέρει περισσότερο εἶναι τὸ πῶς νὰ βροῦμε ἕνα καλὸ γαλί, ἕνα χοιρινὸ τροφαντό, ἄντε ἴσως καὶ κανένα κοκόρι! Καὶ εἶναι ὅλα αὐτὰ Χριστούγεννα; Τὸ σῶμα θὰ τὸ ταΐσουμε, θὰ τὸ γλεντήσουμε, θὰ τὸ εὐχαριστήσουμε… Τὴν ψυχὴ ὅμως τί θὰ τὴν ταΐσουμε; Πῶς θὰ γιορτάσουμε λοιπὸν τὰ Χριστούγεννα ἐνθυμούμενοι τὴν μέρα ποῦ ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὶς προαιώνιες ἁμαρτίες μας; Θὰ τὸν γιορτάσουμε τρώγοντας καὶ πίνοντας καὶ αὐτὸ εἶναι ὅλο; Μήπως χθὲς καὶ προχθὲς πάλι φαϊ καὶ μάσσα δὲν εἴχαμε;

Θὰ ἔλεγα λοιπόν, κατέληξε ὁ Θανάσης,  ὅτι ἐπειδὴ μέχρι σήμερα, ζούσαμε κάθε χρόνο τὰ κοσμικὰ Χριστούγεννα, τὰ Χριστούγεννα τῆς Παγκοσμιοποίησης, τὰ Χριστούγεννα τῶν ἀγορῶν, ὅτι ἐφέτος, ἂς ἀκολουθήσουμε αὐτὴ τὴν μιὰ καὶ μοναδικὴ εὐκαιρία ποῦ ἔστω καὶ μέσα στὶς ἐλλείψεις τῆς μᾶς ταλαιπωρεῖ, ὥστε νὰ αἰσθανθοῦμε τὰ πραγματικὰ Ὀρθόδοξα Χριστούγεννα !

Μιὰ καὶ γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, μ΄ ἕναν μυστηριώδη καὶ ἀκατάληπτο τρόπο ὁ  Χριστὸς γεννιέται μέσα στὶς ψυχὲς αὐτῶν ποὺ τὸν ἀγαπᾶνε… Γεννιέται  καὶ φέρνει χαρά, φέρνει εὐτυχία, φέρνει ἐλπίδα  καὶ εὐλογία, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη κρίση… Κι ἀκόμη, γιὰ ὅσους τιμοῦν καὶ σέβονται αὐτὴ τὴν Μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, γιὰ ὅσους προσέρχονται ὄχι ὡς ἐγωϊστὲς «καβάλλα πᾶν στὴν Ἐκκλησιά, καβάλα προσκυνᾶνε…», ἀλλὰ ὡς μετανοημένοι ἁμαρτωλοὶ καὶ εἰλικρινὰ Ἐξομολογημένοι καὶ πᾶνε νὰ κοινωνήσουν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ,  τότε γὶ΄ αὐτοὺς «βρέχει χάρη» καὶ εὐλογία ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς πάνω στὶς ἁπλὲς ψυχές τους… Καὶ γίνεται αὐτὸ ἐπάνω τους ἀντιληπτό … ὅπως μᾶς ἔλεγαν καὶ οἳ παλαιοὶ ποῦ ξέρανε καὶ ζούσανε αὐτὰ τὰ μυστηριώδη γιὰ τὸν πολὺ κόσμο θέματα…

Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἐπιπρόσθετή της οἰκονομικῆς κρίσης εὐκαιρία, ἂς τὴν δοῦμε μὲ ἄλλα μάτι ὥστε νὰ περάσουμε κάπως σὰν τὰ «Χριστούγεννα στὴν σπηλιὰ» τοῦ Φώτη Κόντογλου, ἢ καὶ τοῦ κὺρ Ἀλέξανδρου τοῦ Παπαδιαμάντη τὰ ἀνάλογα πεζογραφήματα…

Καὶ ἂς ζήσουμε τὰ φετινὰ Χριστούγεννα ἁπλά, πνευματικά, εὐλογημένα καὶ ταπεινὰ ὅπως ποτὲ ἄλλοτε ἴσως δὲν τὰ ζήσαμε…» εἶπε τελειώνοντας. Μ΄ ἔβαλε σὲ σκέψεις εἶναι ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ σοβαροφανὴς κατὰ τὰ ἄλλα θεωρία τοῦ Θανάση, ὅποτε καὶ δικαίως ἀναρωττήθηκα: «Ρὲ μπᾶς καὶ ἔχει δίκιο ὁ Θάνος;»

Πάτρα μπλογκ

το είδαμε εδώ