" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Για ένα «πουκάμισο αδειανό»…

Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις», έγραφε με ειλικρινή πόνο ο σπουδαίος μας (και επί σειρά ετών φίλος του) Φώτης Κόντογλου, μαζί με τη διαπίστωση ότι «τα γραφόμενά του είναι κούφια κι ολοένα γίνονται χειρότερα».

Καθόλου τυχαία και η αποστροφή που αισθανόταν, όποτε άκουγε γι’ αυτόν, ο Άγιος Παΐσιος, φτάνοντας στο σημείο να ξύνει το χαραγμένο σε βράχο του Σινά όνομά του, για να το εξαφανίσει (θεωρώντας παράταιρο να βρίσκεται το «βδέλυγμα της αθεΐας εν τόπω αγίω»), ή να συμμετέχει προς έκπληξιν πολλών στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης κατά της βέβηλης ταινίας του Σκορτσέζε.

Καθόλου τυχαία και η έντονη δυσφορία που προκαλούσε η μορφή και τα γραπτά του και σε άλλους σημαντικούς αυθεντικά ορθόδοξους αγωνιστές (κληρικούς και λαϊκούς) της Εκκλησίας μας.

Καθόλου τυχαία όμως και η αποδοχή του από άλλους ιεράρχες πλανεμένους, ενώ ο διαβόητος οικουμενιστής Αθηναγόρας έφτανε να δηλώνει ότι «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική βιβλιοθήκη».


Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» καταραμένο πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει.

Είχε τη μόρφωση, είχε τις προϋποθέσεις, είχε και τις ευκαιρίες, αλλά η επιλογή του ήταν αυτή: «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντίθετα, εκείνο που επέλεξε ήταν να βουλιάξει μέσα στους πλέον σκοτεινούς και δύσοσμους βάλτους της πλάνης, της βλασφημίας και του δαιμονισμού.
 Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι αυτός πήγε κι ακόμη πιο πέρα, γιατί όσα σκέφτηκε κι έγραψε για τον Χριστό το σκοτισμένο και άρρωστο αυτό μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε οι δαίμονες μπορούν να τα διανοηθούν ή τολμούν να τα εκφράσουν.

(...)
Αποδείχτηκε ένα θλιβερό κύμβαλο αλαλάζον πένθιμα κι ένα τραγικό «πουκάμισο αδειανό», που εξαιτίας μάλιστα όλου του συνονθυλεύματος των πεποιθήσεών του, θα μπορούσε δικαιωματικά να θεωρηθεί και εκ των σκαπανέων και προφητών της Νέας Εποχής, ως μέγας μυστικιστικός homo universalis της διαπλανητικής συγκρητιστικής πολτοποίησης του παντός, ένας αυθεντικός συνοδοιπόρος του Χόμπαρντ, της Μπέιλι και της Μπλαβάτσκι, ένας σκοτεινός μύστης που μέσα από την ξεκάθαρα θεοσοφική και μασονική του σκέψη λάτρεψε κι υπηρέτησε αναφανδόν ένα ζοφερό «Θεό» μέσα στο όραμα της παγκόσμιας Πανθρησκείας,
ένα «ανήσυχο πνεύμα» και ένας δήθεν «αμφισβητίας» (ο οποίος βέβαια τόσο αμφισβητίας ήταν, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους βασικούς πνευματικούς ινστρούχτορες για όλη τη γνωστή νεοταξίτικη πολυπολιτισμική και πολυθρησκειακή ατζέντα).

Δικαίως λοιπόν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια είδωλο κάθε φανατικού οικουμενιστή, κάθε μεταπατερικού ψευδοθεολογούντος και κάθε επιφανειακού ψευδοφιλολογούντος, κάθε θολοκουλτουριάρη αθεϊστή, κάθε μπερδεμένου αγνωστικιστή, κάθε βλακωδώς βαυκαλιζόμενου ως «πολίτη του κόσμου», κάθε εκκλησιομάχου γραικύλου, κάθε ψευτοπροοδευτικού της κακιάς ώρας και κάθε άλλου αφελληνισμένου φελλού.

Αφελληνισμένου, γιατί ούτως ή άλλως κι ετούτος ο δήθεν «κορυφαίος» και «οικουμενικός Έλληνας», πέραν της ρηχής επιφάνειας κάποιων τύπων, δεν είχε στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική και ζωντανή σχέση κι επαφή με την αυθεντική Ελλάδα της αείποτε ζώσας και ζήδωρης ελληνορθόδοξης διαχρονίας. Δικαίως επίσης οι ύμνοι της αναγνώρισης κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια εποχή τεχνητής συγκρητιστικής σύγχυσης που ταιριάζει ζηλευτά στη ζοφερά ταραγμένη του σκέψη. Είναι και αυτό απλούστατα άλλο ένα από τα πολύ φυσιολογικά «σημεία των καιρών»…

απόσπασμα, το πλήρες κείμενο εδώ.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για αυτό και ο Σμαραγδής τον έκανε τον Καζαντζάκη ταινία... Έχει πάρει σβάρνα όλους τους μασόνους και τους κάνει την αγιογραφία... Ενδιαφέρον θα είχε να δούμε τους χρηματοδότες του σκηνοθέτη της Στοάς και της συμφοράς...

Ανώνυμος είπε...


Από το 1974 έχει επιβληθεί στην Ελλάδα η λεγόμενη μεταπολιτευτική δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι ένα καθεστώς πραγμάτων, προμελετημένων και προαποφασισμένων, ασκούμενων με πάσα ακρίβεια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η θέση της λεγόμενης αριστεράς ωστόσο καθ’ όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι από ύπουλη έως προδοτική και εκτείνεται σε πολλές διαστάσεις του κοινωνικοπολιτικού βίου. Το μονοπώλιο όμως της αριστερής υποκουλτούρας σε μέρη όπως τα πανεπιστήμια και η ανοχή εκ μέρους του υποτιθέμενου κράτους σε κάθε είδους τρομοκρατία που ασκούν τα καλόπαιδα της Εκάλης και των βορείων προαστίων που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δημιούργησε ένα κατεστημένο και μια σφηκοφωλιά ανθελληνισμού. Σε όλα αυτά βεβαίως συνέβαλε και η ύποπτη και βρώμικη στάση της υποτιθέμενης «δεξιάς» η οποία χρησιμοποιώντας το πρόσχημα του πατριωτισμού, άνοιγε ταυτόχρονα την κερκόπορτα του έθνους στους μαρξιστές.

Δυστυχώς η Ελλάς αποτελεί την μοναδική χώρα της Ευρώπης στην οποία ο κομμουνισμός υπάρχει και ασκεί τεράστια επιρροή στην κοινωνία. Η αριστερή προπαγάνδα κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στους χώρους των «Τεχνών και των Γραμμάτων» και συνεπώς μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και στους χώρους όπου διαπαιδαγωγούνται οι νέοι και οι νέες της Ελλάδας. Επειδή όμως η ιστορία αποτελεί πάντα πυξίδα και οδηγό για κάθε νοήμων και σκεπτόμενο άνθρωπο, ως εθνικιστές έχουμε ιερό καθήκον να αποκαλύπτουμε την αλήθεια και κάθε σκοτεινό σημείο αυτής. Όταν λοιπόν τον Αύγουστο του 1949 έλαβε τέλος ο συμμοριτοπόλεμος με τη νίκη των Εθνικών δυνάμεων στο Γράμμο και στο Βίτσι κατατροπώνοντας τις κομμουνιστικές ομάδες, οι εναπομείναντες κομμουνιστές βρήκαν καταφύγιο στα όμορα κράτη της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Εκεί λοιπόν αφού αναδιοργανώθηκαν, έκαναν ένα σύμφωνο πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού και βάση του οποίου θα σταματούσαν οι βιαιότητες των κομμουνιστών εντός της Ελλάδος και ως αντιστάθμισμα θα δίνονταν υπό την κηδεμονία τους οι δομές της Παιδείας και του Πολιτισμού. Αυτό αποτελεί ένα εθνικό Έγκλημα για το οποίο φέρει απόλυτη ευθύνη η πατριδοκάπηλη δεξιά. Φτάσαμε έτσι στο τραγικό σημείο να εκδιώκεται οτιδήποτε εθνικό και πατριωτικό και η μαρξιστική προπαγάνδα να δηλητηριάζει τις ψυχές και τα μυαλά της νεολαίας διδάσκοντας ψέματα και αποκόπτοντας αυτές από τα Ιδεώδη του Έθνους και της Φυλής για τα οποία οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την εξασφάλιση της υπόστασης μας.

Εν ολίγοις, όσο η αστική καταναλωτική κοινωνία κοιμόταν με το όνειρο του ευδαιμονισμού, η μαρξιστική αριστερά έκανε ένα κανονικό παιδομάζωμα, καλλιεργώντας δήθεν ανθρωπιστικές, αντιρατσιστικές, οικουμενικές αξίες, οι οποίες στην πραγματικότητα στόχο έχουν να απομακρύνουν τους νέους από τις Παραδόσεις και την Ιστορία. Μέσα σε όλο αυτό το καταστροφικό συνονθύλευμα οι μόνοι που αντιδρούσαν ήταν οι εθνικιστές και γι’ αυτό πολεμήθηκαν από ένα ολόκληρο αντεθνικό σύστημα αποτελούμενο από κανάλια, δημοσιογράφους, πολιτικούς και δήθεν πνευματικούς ανθρώπους. Ήταν οι «κακοί» εθνικιστές που έλεγαν όχι στις κομματικές παρατάξεις μέσα στις σχολές και που προειδοποιούσαν για τον αφελληνισμό της Παιδείας. Η δικαίωση όμως έρχεται εκ του αποτελέσματος και δυστυχώς ένα μέρος του λαού και της νεολαίας παραμένει εγκλωβισμένο στα ψεύτικα όνειρα της μαρξιστικής ουτοπίας.

αμφοτεροδέξιος είπε...

Αναδημοσιεύουμε...
https://amfoterodexios.blogspot.gr/2017/12/blog-post_68.html

Unknown είπε...

ΔΕΝ μετανοησε στο τελος ο Καζαντζακης ?;;;;

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός" είπε...

Αν τελευταίες στιγμές της ζωής του είπε με ειλικρίνεια το "ήμαρτον Κύριε", "Κύριε Ελέησον", μακάρι να το είπε και μακάρι να βρήκε ανάπαυση η ψυχή του για τα σοβαρότατα λάθη του.

Πάντως αν κρίνουμε με το τι έχει γραφτεί στον τάφο του ως επιθυμία του ("Δεν πιστεύω τίποτε ..."), δείχνει να πέθανε σαν αμετανόητος εγωιστής.

Δημοσίευση σχολίου

Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.

Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.

Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.

Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.

Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.