Κάθε φορά που έρχονταν τα Χριστούγεννα τα καλούσε να έρθουν να γιορτάσουν μαζί του γιατί στην μεγάλη αυτή γιορτή η μοναξιά είναι ότι πιο χειρότερο. Κάθε φορά όμως τα παιδιά του τού απαντούσαν πως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσαν να έρθουν και αφού του ευχόντουσαν καλά Χριστούγεννα, του υπόσχονταν την επόμενη φορά να είναι μαζί του.
Είδε και απόειδε ο παππούς και αποφάσισε το μεγάλο βήμα.
Μια μέρα πριν από την παραμονή των Χριστουγέννων ήρθε το θλιβερό sms στα smartphones. Ο παππούς απεβίωσε και η κηδεία του θα γίνει την παραμονή.
Συγκλονισμένοι όλοι οι απόγονοι του συγκεντρωθήκαν την μέρα αυτή στην γενέτειρα του και πήγαν στην κηδεία.
Μετά από την κηδεία όλοι θλιμμένοι και κλαμένοι που είχαν χάσει τον παππού, πήγαν στο σπίτι να δουν τι θα κάνουν με τα πράγματα του.
Και, τι έκπληξη! Μόλις μπήκαν στο σαλόνι βρήκαν το μεγάλο τραπέζι στρωμένο για το χριστουγεννιάτικο δείπνο. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη έκπληξη. Από μια πόρτα ξαφνικά ξεπρόβαλε ο παππούς ζωντανός και χαρούμενος και αφού τους κοίταξε ευτυχισμένος τους είπε :
-Έπρεπε να πεθάνω για να θυμηθείτε πως υπάρχω και εγώ. Σε αυτή την ηλικία είναι πολύ θλιβερό να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα μόνος ιδίως όταν έχεις και παιδιά και εγγόνια.
Η χαρά όλων ήταν μεγάλη. Ο παππούς όχι μόνο δεν πέθανε αλλά ζούσε και ήταν μαζί τους. Όλοι κατάλαβαν το μεγάλο τους σφάλμα. Απορροφημένοι από τις δουλειές τους είχαν ξεχάσει τον παππού και κυρίως, είχαν λησμονήσει και τα Χριστούγεννα.
Και του χρόνου να είμαστε καλυτέρα. Αμήν
ΣΟΥΛΤΑΝΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ, Πηγή
2 σχόλια:
Εάν ο παππούς πήγαινε στον ναό να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, δεν θα ήταν μόνος, γιατί θα γέμιζε Χριστό η καρδιά του μαζί με μιαν αναφαίρετη χαρά.
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!
Σωστά, όπως και οι ερημίτες, οι ασκητές κλπ.
Υπάρχουν βέβαια και ασκητές μέσα στον κόσμο κι ας μην τους ξέρουμε. όλοι αυτοί δεν είναι μόνοι τους .
Αντιθέτως, εμείς ζούμε ανάμεσα σε κόσμο, με εικονικούς φίλους στο facebook, με εκδηλώσεις και εκκλησιασμούς,
ένα τεράστιο ερώτημα όμως προκύπτει,
έχουμε Θεό, τον αγαπάμε; τον σκεπτόμαστε; τον αισθανόμαστε φίλο στην ζωή μας; εμπιστευόμαστε το θέλημα Του; αγαπάμε τους ανθρώπους; εμπιστευόμαστε την ζωή μας σε Αυτόν ή στην εξουσία (πολιτική/κοσμική/εκκλησιαστική) και στα υλικά αγαθά που διασφαλίζουν την ζωή μας;
Σε ποιον Θεό τελικά πιστεύουμε; Στον Ιησού Χριστό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για εμάς ή στην οικογένεια και στα παιδιά μας;
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.