Όμορφο θεατρικό γραμμένο από μαθητές για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου (και αναφέρεται στην απελευθέρωση της Κορυτσάς και στους άταφους πεσόντες Έλληνες στρατιώτες)

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το παρακάτω θεατρικό που μας απέστειλαν ομογενείς μαθητές Ελληνικού σχολείου από την Γερμανία. 

Κάνει νύξεις σε πολλά ιστορικά γεγονότα. 

Μέσα στις λίγες σελίδες του, παρουσιάζεται αφενός το δράμα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου που μία ακόμη φορά "εγκαταλείφθηκαν" από την μάννα Ελλάδα, παρά τις υποσχέσεις της επιστροφής, 

και  αφετέρου τονίζεται το χρέος που δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει κάνει ακόμη στους χιλιάδες πεσόντες Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικούς, που βρίσκονται ακόμη πρόχειρα θαμμένοι σε χωράφια στην Βόρειο Ήπειρο και συνεχίζουν να στερούνται οργανωμένων στρατιωτικών κοιμητηρίων (τα οστά των περισσοτέρων είναι ακόμη σε χωράφια..).

 Ευχαριστούμε και συγχαίρουμε τους μαθητές και τον καθηγητή τους για την πρωτοβουλία.

"Δε θα σας ξεχάσουμε!"

Θεατρικό για τη σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου.Σκηνικά και εισαγωγή σε κάθε σκηνή δύνανται να γίνουν με τη βοήθεια νέων τεχνολογιών.

Ο Ελληνικός στρατός στην Κορυτσά

Σκηνή 1η 

Κορυτσά, Δεκέμβριος 1940

Σε ένα αρχοντικό της Κορυτσάς η κ.Ερμιόνη φωνάζει τα παιδιά της από το παράθυρο.

Ερμιόνη : Παιδιά ελάτε εδώ αμέσως! Οι στρατιώτες μας είναι κουρασμένοι. Σταματήστε!... Μην τους πετάτε το τόπι και είναι βαρύ σα χειμωνικό!

(Εκείνη τη στιγμή χτυπάει η πόρτα). Εμπρόοοοος;

(Μπαίνει στο σπίτι ένας νεαρός Έλληνας στρατιωτικός).

Γρηγόρης: Καλησπέρα σας.Ανθυπολοχαγός Καμπάνης Γρηγόριος.Επικεφαλής της ομάδας που φιλοξενείτε. Ευχάριστουμε.

Ερμιόνη: Κοπιάστε!Ερμιόνη Πέτρου. Συμπαθάτε μας για το σαματά που κάνουν τα παιδιά.

Γρηγόρης: Τί είναι αυτά που λέτε; Άλλωστε και τα φανταράκια μας, μην τα βλέπετε έτσι ταλαιπωρημένα και αυτά παιδιά είναι. Να φανταστείτε ότι ο Στέργιος στην Ερσέκα βρήκε ένα ποδήλατο που εγκατέλειψαν οι Ιταλοί και βάλθηκε να μάθει να ισορροπεί. Αλλά πείτε μου τί είναι το χειμωνικό;

Ε: Καλώς ορίσατε στην Κορυτσά, την πόλη που ενώνει τη Μακεδονία με την Ήπειρο. Χειμωνικό λέμε το πεπόνι. Βλέπετε κρατήσαμε πολλές αρχαϊκές λέξεις στη διάλεκτο μάς. Αλλά και στα Επτάνησα έτσι το λένε. Εσείς από που είστε;

Γ: Από τη Θεσσαλονίκη.

Ε:Θεσσαλονίκη; Η κόρη μου μένει εκεί! Παντρεύτηκε λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Έχω μήνες να τη δω.

Γ:Ελπίζω σύντομα να τη δείτε. Και για μένα αυτά τα μέρη δεν είναι άγνωστα. Τα ξέρω από τις διηγήσεις του πατέρα μου που έδρασε εδώ και στο Μακεδονικό Αγώνα και στον Αγώνα της Αυτονομίας.

Φεβρουάριος 1914: οι βορειοηπειρώτες αρνούνται να αποδεχθούν ότι στο εξής θα ανήκουν στο αλβανικό κράτος και ξεκινούν τον ένοπλο Αυτονομιακό Αγώνα. 3 μήνες μετά (Μάιος 1014), ο νικηφόρος αγώνας κλείνει με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας και την παραχώρηση Αυτονομίας στην περιοχή της Β.Ηπείρου

Ε:Είναι η τέταρτη φορά από το 1912 που ο Ελληνικός Στρατός ελευθερώνει την Κορυτσά!

1912: "ΑΠΟ ΤΑΣ ΜΑΧΑΣ ΤΗΣ ΚΟΡΥΤΑΣ"  Πληγωμένος Τούρκος αξιωματικός, ταμπουρωθείς όπισθεν λίθου, επιχειρεί να φονεύσει Έλληνα αξιωματικόν προσκαούλντα αυτόν να παραδοθεί. Ταχύτερος όμως αυτού ο Έλλην, με μίαν σφαίραν, τον εξαποστέλλει άνευ επιστροφής εννοείται, εις τα Ουρί του Τουρκικού Παραδείσου. (σχεδιάγραμμα επί τη βάσει περιγραφών).

1912: ΕλληνοΤουρκικό πόλεμος. Η κατάληψη της Κορυτσάς.

Γ: Αυτή τη φορά οριστικά.Η υποδοχή που κάνατε στο στρατό μας ήταν μοναδική! Πού βρέθηκαν τόσες ελληνικές σημαίες; Η πόλη είχε πνιγεί στα γαλανόλευκα.

1940 - Βόρειος Ήπειρος: Απελευθέρωση Κορυτσάς. Η ελληνική σημαία κυματίζει.

Ε: Κάθε σπίτι είχε φυλαγμένη, κρυμμένη στο μπαούλο, μια σημαία!

Γ: Μας δώσατε και τα στρώματα και τις κουβέρτες των παιδιών..

Ε: Τί λέτε; Εσείς είστε τα αδέλφια μας!Οι Οθωμανοί της Κορυτσάς όταν σας είδαν δεν πίστευαν στα μάτια τους πως εσείς σκελετοί με τρύπια άρβυλα νικήσατε τους πάνοπλους Ιταλούς.Έπραξε σωστά ο Στρατός μας που τώρα στη δέκαπενταμελή διοίκηση της πόλης έβαλε και εκπροσώπους τους.

Γ: Αλήθεια πώς συμβιώνετε εδώ μαζί τους;

Ε: Το ποτάμι χωρίζει τους δυο μαχαλάδες. Απ' τη μεριά μας προσπαθούμε για την ειρήνη.

Γ: Καταλαβαίνω τι λέτε.Η αγάπη για την ελευθερία έκανε το λαό μας να αφήσει τις εργασίες του και τις οικογένειες του και οι στρατιώτες μας να γίνουν λιοντάρια.Θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Βορείου Ηπείρου, της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου.

Ε: Πραγματικά η απελευθέρωση της Κορυτσάς είχε παγκόσμιο αντίκτυπο.Είναι η πρώτη πόλη που χάνει ο Άξονας ενώ ο Χίτλερ σαρώνει ασταμάτητος την Ευρώπη.

Γελοιογραφία (μετάφραση από την Daily Mail του Λονδίνου)

Ο άντρας μου έγραψε από την Αμερική ότι κάποιος σκηνοθέτης Ουέλς θα βάλει την είδηση στην καινούργια του ταινία, ενώ πολλές προσωπικότητες εξέφρασαν το θαυμασμό τους.

Γ: Πώς βρέθηκε ο σύζυγός σας στην Αμερική;

Ε: Είχε πάει πριν από μερικά χρόνια με την Αντιπροσωπεία για να υποστηρίξει στους Διεθνείς Οργανισμούς το Εκπαιδευτικό ζήτημα όταν ο βασιλιάς της Αλβανίας μας έκλεισε τα Ελληνικά Σχολεία.Τον πρόλαβε και αυτόν ο πόλεμος.Εσείς έχετε οικογένεια;

Γ: Με περιμένουν στη Θεσσαλονίκη οι γονείς μου και τα δυο αδέλφια μου.

Τώρα ας χαρούμε τη νίκη, την απελευθέρωση, τη δόξα της πατρίδας μας της Ελλάδας. Όταν ο πόλεμος τελειώσει θα συναντήσουμε όλοι τους δικούς μας.Πρέπει να πηγαίνω. Έχουμε περιπολίες. Σας ευχαριστούμε και πάλι.

Σκηνή 2η 

Στην Κορυτσά, 6 μήνες μετά 

Ευχετήρια κάρτα από την απελευθερωμένη Κορυτσά (Β.Ηπείρου)

Γ: (Αλαφιασμένος)...Κυρία Ερμιόνη! Κυρία Ερμιόνη!

Ε: (Μετά από λίγο)...Τί συμβαίνει κύριε Αξιωματικέ ;

Γ: Ήρθα να σας αποχαιρετήσω...Ευχαριστούμε για όλα...

Ε: (Έντρομη) Τι εννοείτε;

Γ: Δυστυχώς πρέπει να αποχωρήσουμε...Ο Χίτλερ μας χτυπά από την άλλη πλευρά της Μακεδονίας...

Ε: Μα πώς; Αφού κρατήσατε στην Εαρινή επίθεση τον ίδιο το Μουσολίνι! Τόσο αίμα, τόσες θυσίες πάνε χαμένες;Που ακούστηκε Στρατός νικητής να υποχωρεί;

Γ: Αυτοί οι έξι μήνες της ελευθερίας δε θα πάνε χαμένοι.Πρέπει να πηγαίνουμε.(Φεύγει).

Ε: Πού μας αφήνετε στα θηρία;

Γ: (Κοντοστέκεται). Σας το υπόσχομαι, θα ξανάρθουμε!

Σκηνή 3η 

Κορυτσά 1991 (Θεοφάνεια) 50 χρόνια μετά

Θεοφάνεια 1991:  μετά την επιβολή κουμμμουνιστικού καθεστώτος και την απαγόρευση ομιλίας της Ελληνικής γλώσσας στην Κορυτσά για πολλές δεκαετίες, ένας γέροντας πλέον ιερέας -αρκετοί ιερείς εκτελέστηκαν και όλοι τους αποσχηματίστηκαν- ξαναφοράει τα ιερατικά άμφια που είχε κρυμμένα όλα αυτά τα χρόνια και τελεί την τελετή αγιασμού των υδάτων, 

Ε: (Μόλις έχει επιστρέψει από την εκκλησία. Χτυπήματα στην πόρτα, αφήνει το ποτήρι με τον αγιασμό και πηγαινει να ανοίξει). Πο; (Αλβανιστί).

Γ: Κυρία Ερμιόνη;

Ε: (Ψιθυριστά) Ελληνικά, μιλάτε ελληνικά;(Ανοίγει).(Ερευνητικά). Ποιος είστε κύριε;

Γ: (Συγκινημένος).Είμαι ο

Γρήγορης από τη Θεσσαλονίκη!

Ε: Παιδί μου!Ήταν θέλημα Θεού μετά απο μια ζωή φαρμάκι, τώρα στο τέλος να δω όλα τα θαύματα μαζεμένα! Άνοιξαν οι εκκλησιές, πέσαν τα ηλεκτροφόρα σύρματα και τώρα ήρθαν τα αδέρφια μας από την Ελλάδα!

Γ: Δόξα σοι ο Θεός που σας βρήκα!Η οικογένεια σας που βρίσκεται;

Ε: Αααχ!Όταν φύγατε έκλεισε το σύνορο. Ο άντρας μου πέθανε στα ξένα.Το μεγάλο το αγόρι το ξέκαναν στα κάτεργα. Η γυναίκα του δεν άντεξε. Ο γιος τους, το εγγονάκι μου αγνοείται. Είχε ξεκινήσει πριν από δέκα χρόνια να περάσει στην Ελλάδα...Ο δεύτερος γιος μου, δοξα τω Θεώ, γύρισε με την οικογένεια του από το βορρά της Αλβανίας που ήταν εξορία...

Γ: Η κόρη σας στη Θεσσαλονίκη; Η αλήθεια είναι ότι τη βρήκα πριν χρόνια. Ήταν ευγενική αλλά πολύ επιφυλακτική...

Ε: Φυλάγονταν παιδί μου, το καθεστώς είχε παντού πράκτορες. Δεν ήθελε να μας βρει κι άλλο κακό. Δεν πρόλαβε για λίγο το άνοιγμα των συνόρων, έσβησε από αρρώστια... Μας ξέχασαν όλοι, μας ξέχασε και η μάνα μας η Ελλάδα...Μόνο ο Δεσπότης ο Σεβαστιανός δε μας άφησε.

Γ: Είχαμε κι εμείς τα δικά μας:Εμφύλιο, διωγμούς στην Πόλη, τουρκική εισβολή στην Κύπρο...

Ε: Αυτό το μάθαμε κι εμείς. Το '74 πολλά παλληκάρια ζήτησαν να πάνε εθελοντές, αλλά δεν τους άφησαν... Λοιπόν, κύριε Αξιωματικέ να πω το γιο μου να σε πάμε στα μέρη που είναι τα κόκκαλα των συμπολεμιστών σου.Πενήντα χρόνια εμείς οι Βορειοηπειρώτες ανάβαμε κρυφά καντήλια με κίνδυνο της ζωής μας.Καιρός να τους Θάψουμε με τιμές, να τους χτίσουμε μνήματα, να έρχονται οι συγγενείς τους να προσκυνούν τους τάφους τους.

Γ: Ελπίζω να μην πληρώσει η ελεύθερη Ελλάδα αυτήν την αμαρτία της που ξέχασε ήρωες ζωντανούς και πεθαμένους... Πάντως θα αλλάξουν τα πράγματα κυρία Ερμιόνη. Ήδη η Γερμανία ενώθηκε ξανά και στις συμφωνίες των νικητών τώρα έχει σειρά το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα. Πάμε λοιπόν...

Σκηνή 4η 

Σήμερα

Γρηγόρης ο νεότερος.:(Απαντά στο κινητό). Έλα ρε "Γερμανέ"... Ναι είμαι ταξίδι... Ε,τώρα με τα μνημόνια που θες να πάω; Κορυτσά, μισή ώρα από τα σύνορα... Πες το κι έτσι, αν και εδώ υπάρχει πολύ Ελλάδα... Πήγα στο σπίτι του Σεφέρη, άσε που να ήξερε πως το  "όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει " θα ίσχυε και για τον ίδιο τον τόπο που έμενε.... ερείπιο το σπίτι του Έλληνα ποιητή, ανεβήκαμε στο 731...όχι δεν είναι μπαράκι, δες στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ή στο YouTube... εκεί έγιναν οι πιο επικές μάχες.Αυτό προσπαθούσε να καταλάβει ο Μουσολίνι στην εαρινή επίθεση. Και η γιορτή στο σχολείο φανταστική... Τί σχολείο; Σαν αυτό που τέλειωσες εσύ στο Βούπερταλ.Ελληνικό Σχολείο "Όμηρος" Κορυτσάς... Το ξέρω ότι δεν ξέρεις. Κι εγώ δεν ήξερα, αλλά ήρθα με κάτι φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη προς τιμή του συγχωρεμένου του παππού μου που πολέμησε σε αυτά τα μέρη... Κλείνω τώρα, πρέπει να κάνω το τάμα του παππού μου.Φαντάζεσαι ότι μετά απο 75 χρόνια δε θάψαμε ακόμα τους χιλιάδες ήρωες που σκοτώθηκαν εδώ;Ντροπή! Οπ ,έρχεται η "ξεναγός", σε αφήνω τώρα!

Ελευθερία: Γεια σας.Πρέπει να είστε ο Γρηγόρης. Ελευθερία. Χάρηκα.

Γ: Παρομοίως. Νομίζω ότι καλύτερα να μιλάμε στον ενικό. Άλλωστε είμαι  φοιτητής κι εσύ μαθήτρια στην τελευταία τάξη από ότι είδα... Ααα και συγχαρητήρια για τη γιορτή σας.Φαίνεται οι Έλληνες εκτός των συνόρων αγαπάτε πολύ την Ελλάδα.

Ε: Μα τα κυριότερα γεγονότα του πολέμου συνέβησαν εδώ. Άλλωστε  ακόμα οι ράχες και τα βουνά έχουν σκόρπια κόκκαλα ηρώων. Είδατε και τις κούτες με τα οστά στην εκκλησία στην Κλεισούρα.Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι έχουν στρατιωτικά κοιμητήρια σε όλο τον κοσμο και οι Έλληνες στρατιώτες παραμένουν άταφοι...

Γ: Πράγματι, απορώ τί αξία έχουν οι δήθεν τιμές μας, όταν τους έχουμε παρατήσει έτσι... Και κάνουμε και την Αντιγόνη στο σχολείο. Τέλος πάντων. Όπως θα έμαθες, είμαι εγγονός του Γρήγορη Καμπάνη. Ο παππούς μου όταν ζούσε μας έλεγε να μην ξεχάσουμε. Θα ήθελα να άναβα εκ μέρους του ένα κερί στον τάφο της προγιαγιάς σου,της Ερμιόνης...

Ε: Πολύ ευχαρίστως. Πρέπει όμως να πάμε στο χωριό, έξω από την Κορυτσά που ειναι θαμμένη...Παίρνουμε ταξί;

Γ: Φύγαμε.

(Μπαίνουν στο ταξί και πηγαίνουν).

Γ:Πώς είναι τα πράγματα εδώ; Έμαθα ότι ακόμα δε σας αναγνωρίζουν ως εθνική μειονότητα.Διάβασα ότι γκρέμισαν και μια εκκλησία στη Χιμάρα, ενώ το 2010 φανατικοί σκότωσαν τον Αριστοτέλη Γκούμα γιατί μιλούσε ελληνικά.

Ε:Δυστυχώς απο τη μια η αδιαφορία και απο την άλλη η τυφλή βία επιτρέπουν ανάξιους πολιτικούς να υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ο κόσμος εδώ, Έλληνες και Αλβανοί, ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι ο σωτήρας μας.Βλέπουμε και την υποκρισία της Ευρώπης με αυτούς που ζητούν άσυλο. Με τα λόγια τους υποδέχονται και με τις πράξεις τους διώχνουν.

Γ:Αυτό είναι το χωριό;Πανέμορφο μέσα στα δέντρα!...Ωραία εκκλησία.

Ε:Την έχτισαν κάτι "τρελοί" φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη.Αυτοί πρωτοστάτησαν και στο χτίσιμο του σχολείου.Περισσότερα για το χωριό έχω στο blog μου. Κατεβαίνουμε.!...Τώρα έχουμε λίγο περπάτημα... Ανηφορικό!

(Περπατάνε, ο Γρηγόρης κοντοστέκεται, τον τραβάει από το χέρι χαμογελαστή η Ελευθερία.Μετά βαδίζουν ευλαβικά στα μνήματα).

Γ: "Έχε γαίαν ελαφράν".  Τί ομηρικές επιγραφές είναι αυτές;

Ε: Επειδή το Κοιμητήριο είναι ψηλά στο παλιό χωριό γλίτωσε από τους βάνδαλους των τυράννων. Να ο τάφος της προγιαγιάς Ερμιόνης!

(Γονατίζουν και οι δύο. Σε λίγο σηκώνονται).

Γ: Να δώσουμε μια υπόσχεση;

(Πιάνονται μαζί χέρι-χέρι και γυρίζουν προς το κοινό).

Δυνατά μαζί: ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΆΣΟΥΜΕ!

Οι μαθητές και ο υπεύθυνος καθηγητής για τη σχολική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου του Ελληνικού Γυμνασίου -Λυκείου Βούπερταλ, Δ.Πέτκος.

Στη μνήμη των άταφων ηρώων του έπους του 1940-41.

Προσθήκη και επιμέλεια φωτογραφιών: Ιστολόγιο ο Παιδαγωγός 
(η αλήθεια είναι ότι χρειαστήκαμε αρκετές ώρες εργασίας για να ανακαλύψουμε στο διαδίκτυο φωτογραφίες για μερικές από τις πολύτιμες ιστορικές αναφορές του θεατρικού, 
συνεπώς τα παιδιά και ο καθηγητής τους αξίζουν πραγματικά τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ μας)