Ευχάριστες εκπλήξεις: Κηρύγματα Ορθόδοξης Ομολογίας σε Πάφο (Κύπρος) και Κόνιστα (Ήπειρος).

Μετά τον επίσκοπο Πάφου στην Κύπρο, που δέχεται λυσσαλέα πυρά και απίστευτη πολεμική από τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου (ενδεικτικά εδώ, εδώ),

επειδή είπε τα αυτονόητα τόσο για τον Πάπα (είναι αιρετικός κ συνεπώς δεν χρειάζεται κανένα δώρο εκ μέρους του) 

 

αλλά μετά και ανακοίνωση του «Γραφείου κατά των Αιρέσεων» της «Μητρόπολης Πάφου» (δείτε την εδώ), που μιλάει για την αίρεση του Νικολαϊτισμού δηλαδή για τις προγαμιαίες σχέσεις, για τις οποίες δεν τολμά να μιλήσει ΚΑΝΕΙΣ στην εκκλησία μας.

χαιρόμαστε που μαθαίνουμε ότι και στην ακριτική Κόνιτσα,
με αφορμή το μνημόσυνο για την μάχη της Κόνιτσας (ο Ελληνικός στρατός νίκησε τους κομμουνιστοσυμμορίτες που επιτέθηκαν το ξημέρωμα της ημέρας των Χριστουγέννων με σκοπό να καταλάβουν την κωμόπολη)

αλλά και με αφορμή την εορτή του Αγ.Μάρκου του Ευγενικού,

ακούστηκε ορθόδοξη ομολογία στο κήρυγμα.

Παραθέτουμε την περιγραφή από τον εορτασμό αλλά και το εξαιρετικό κήρυγμα που πραγματικά είναι φωνή «βοώντος εν τη ερήμω ...» στις μέρες μας.

* * * * * * 

Ἐπέτειος Μάχης τῆς Κονίτσης : 

“Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις ὄχι μόνον εἰς τὰ τῆς Πίστεως, 

ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ τῆς Πατρίδος”.

 

Μὲ τὴν πρωτοβουλία τῆς Ἑνώσεως Ἀποστράτων Ἀξιωματικῶν Στρατοῦ (Παραρτήματος Ἰωαννίνων) τιμήθηκαν δεόντως στὴν Κόνιτσα τὴν Κυριακὴ 19 Ἰανουαρίου 2025  οἱ ἥρωες ὑπερασπιστὲς κατὰ τὴν νικηφόρα Μάχη τῆς Κονίτσης (24/12/1947 ἕως 6/1/1948) ἐναντίων τῶν κομμουνιστο – συμμοριτῶν. Ἡ σεμνὴ ἀλλὰ ἐνθουσιώδης Ἐκδήλωση ξεκίνησε μὲ Λειτουργία στὸν Ἱ. Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς κωμοπόλεως, τὸν Ἅγιο Νικόλαο, ἐπηκολούθησε ἱ. Μνημόσυνον, ὁ πανηγυρικὸς τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὸν Ταξίαρχο Ε.Α. κ. Μπόχτη Νικόλαο ποὺ ἐναργῶς ἀνέφερε τὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν ἐκείνων καὶ ἡ κατάθεση στεφάνων στὸ παρακείμενο Μνημεῖο τοῦ Κοιμητηρίου τῆς Ἄνω Κονίτσης, μετὰ τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση. Τὸ πρόγραμμα ὁλοκληρώθηκε μὲ δεξίωση στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱ. Ναοῦ καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ ἐπιχειρησιακοῦ προγράμματος τῆς Μάχης (μὲ τὴν βοήθεια στρατιωτικῶν χαρτῶν) ἀπὸ τὸν ἀπόστρατο Ταγματάρχη Λάκκα Ἀθανάσιο.

     Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, παρ’ ὅλη τὴν ἀπουσία τοῦ ποιμενάρχου της – λόγῳ τῆς βεβαρημένης καταστάσεως τῆς ὑγείας του καὶ τῆς νοσηλείας του στὸ Νοσοκομεῖο των Ἰωαννίνων – προσέφερε τὰ δέοντα  στὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ καὶ φέτος τὸ ἱερὸν αὐτὸ καθῆκον, δίδοντας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ  μὲ τὴν παρουσία ἐνστόλων παλληκαριῶν μὲ παραδοσιακὲς στολές,  μιὰ ξεχωριστὴ λαμπρότητα στὴν Ἑορτή. Ἐπιπλέον κατὰ τὴν ὥρα τοῦ «Κοινωνικοῦ» ὁ ἱεροκήρυξ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἀπηύθυνε στὸ ἐκκλησίασμα τὸν παρακάτω λόγο : 

    «Εἶναι, ὁμολογουμένως, σεβαστοὶ πατέρες, ἀγαπητοί μου, χαλεποὶ οἱ καιροὶ ποὺ περνοῦμε. Πολεμεῖται ἡ πίστη μας, χλευάζονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πατρίδος μας. Ἡ κοινωνία μας ἀνεκτική, δέχεται ἀδιαμαρτύρητα ὅλα τὰ ἀνατρεπτικὰ ποὺ συμβαίνουν “ ὑπὸ τὸν ἥλιον” . Ὅλο καὶ περισσότερο προβάλλει ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη ὡς Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες Ρωμιοὶ νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὴν πίστη καὶ τὶς ἀρχές μας, νὰ δίνουμε καθαρὴ καὶ κρυστάλλινη τὴ μαρτυρία μας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα, ὅσο ἀντίξοες κι ἄν εἶναι οἱ συνθῆκες ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴν ἀποστατημένη, ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κοινωνία μας. Στὴν πράξη, παρατηρεῖται, ὅταν οἱ πολέμιοι εἶναι θρασεῖς καὶ ἀδίστακτοι, ὅταν μᾶς εἰρωνεύονται καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ὅταν μᾶς προκαλοῦν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν, πολλοὶ νὰ δειλιάζουμε καὶ νὰ μὴν μιλοῦμε. Σιωποῦμε, σκεπτόμενοι τὶς συνέπειες. Μᾶς λείπει, ὀφείλουμε νὰ τὸ ποῦμε, ἡ ἀνδρεία, ἡ γενναιότητα, τὸ σθένος, ἡ παρρησία, ἡ τόλμη, ἄν θέλετε ὁ ἡρωϊσμός, τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Διστάζουμε νὰ ἔλθουμε σὲ μετωπικὴ σύγκρουση μὲ τοὺς πολεμίους.

Ἄν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία μας, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι στὶς κρίσιμες ἐποχὲς ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν λαό του. Ὄχι. Ἀντιθέτως ἀνέδειξε κάποιες μεγάλες μορφές, ποὺ μὲ τὸν λόγο καὶ τὸ παράδειγμά τους ἔδειξαν τὴν σωστὴ κατεύθυνση στοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς καθοδήγησαν. Μιὰ τέτοια μεγάλη μορφή, ποὺ ἐμφανίστηκε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ κρίσιμες καὶ τραγικὲς στιγμὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας ἦταν ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος : Ὁ Ἱεράρχης τῆς Ἐφέσου, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Ἄς δοῦμε ἐν συντομίᾳ τὴν ζωή του καὶ ἄς βγάλουμε τὰ ἀνάλογα συμπεράσματα.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος γεννήθηκε στὴν Κων/πολη τὸ 1392 μ.Χ., δηλαδή περίπου 60 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλεως. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, διάκονος Γεώργιος καὶ Μαρία, ἀνέθρεψαν τὸν μικρὸ Μανουήλ, ὅπως τὸν ὀνόμαζαν τότε, μὲ τὸ γάλα τῆς πίστεως καὶ τοῦ χάρισαν μόρφωση σπάνια. Ὡς διδάσκαλο εἶχε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὸν ὀνομαστὸ φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό (Πλήθωνα), κοντὰ στὸν ὁποῖο σπούδασε μαζὶ μὲ τὸν μετέπειτα μεγάλο ἀντίπαλό του Βησσαρίωνα. Ἀπέκτησε μεγάλη φήμη καὶ νεότατος ἀκόμα, ἀνέλαβε τὴ διεύθυνση τοῦ Πατριαρχικοῦ Φροντιστηρίου. Ὡστόσο δὲν τὴν κράτησε πολύ. Σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν ἐγκαταλείπει τὴν ἀκαδημαϊκή του σταδιοδρομία, μοιράζει τὴν περιουσία του στοὺς πτωχούς καὶ γίνεται μοναχὸς στὸ νησάκι Ἀντιγόνη τῶν Πριγκηπονήσων τῆς Κων/πολης. Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια καταφεύγει μέσα στὴν Πρωτεύουσα, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγ. Γεωργίου τῶν Μαγγάνων, ὅπου διανύει τὴν μοναστική του πολιτεία νηστεύοντας, ἀγρυπνῶντας, μελετῶντας καὶ προσευχόμενος. Εἶχε δοθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεό.

Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ φήμη του, ἡ ἀρετή του καὶ ἡ θεολογική του κατάρτιση διαδόθηκε ἐν τάχει, ὥστε τὸ ἔτος 1436 ὁ Αὐτοκράτορας Ἰωάννης ὁ Παλαιολόγος, ἔχοντας στὸ νοῦ του τὴν σύγκληση Συνόδου ποὺ θὰ ἀπέβλεπε στὴν Ἕνωση Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, τὸν πίεσε πολὺ καὶ τὸν ἀνάγκασε νὰ χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος Ἐφέσου. Ἦταν τότε μιὰ ἐποχή κρίσιμη. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ζώσει ἀπὸ παντοῦ τὴν αὐτοκρατορία καὶ σταδιακὰ ἔφθασαν νὰ τὴν περιορίσουν μόνο στὴ γύρω ἀπὸ τὴν Κων/πολη περιοχή. Οἱ πάντες ἔνιωθαν νὰ πλησιάζει τὸ ἀνεπιθύμητο τέλος, καὶ καθὼς δὲν φαινόταν πουθενὰ ἐλπίδα βοηθείας, ὁ αὐτοκράτορας καὶ πολλοὶ ἄλλοι, στράφηκαν πρὸς τὴ Δύση ζητῶντας βοήθεια ἀπὸ τὸν πάπα. Οἱ συνεννοήσεις εἶχαν ἤδη προχωρήσει. Ἡ Σύνοδος συνεκλήθη τὸ 1438 στὴν πόλη Φερράρα τῆς Ἰταλίας καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος μεταφέρθηκε στὴ Φλωρεντία. Ἔτσι ἔμεινε καὶ τὸ ὄνομά της ὡς Σύνοδος Φερράρας – Φλωρεντίας. Τὴν Ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία τὴν ἀπετέλεσαν 700 μέλη, ἐπικεφαλῆς τῆς ὁποίας ἦταν ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας συνοδευόμενος ἀπὸ πολυπληθῆ ἀκολουθία. Ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ, καὶ 20 μητροπολῖτες καὶ ἀνώτεροι ἐκκλησιαστικοὶ λειτουργοὶ ἦταν τὰ κύρια μέλη τῆς Συνόδου. Τὴν εὐθύνη τῶν θεολογικῶν συζητήσεων ἀνέθεσαν στὸν Ἅγιο Μᾶρκο, Μητροπολίτη Ἐφέσου καὶ τὸν Μητροπολίτη Νικαίας Βησσαρίωνα. Στὴν ἀρχὴ οἱ δύο ἦταν σύμφωνοι καὶ ἀγωνίζονταν ἀπὸ κοινοῦ. Στὴ συνέχεια, ὅμως, ὁ Βησσαρίων ὑποχώρησε, πρόδωσε τὴν πίστη, γενόμενος, δυστυχῶς, καὶ καρδινάλιος, προκειμένου νὰ γίνει ἡ ἕνωση καὶ νὰ σταλεῖ βοήθεια ἀπὸ τὸν πάπα στὴν κινδυνεύουσα αὐτοκρατορία. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος, ἀφότου ὁ Βησσαρίων ὑποχώρησε, πάλευε μόνος του. Τὰ βασικὰ θέματα ποὺ ἐξετάσθηκαν στὴ Σύνοδο ἦταν 3 : Τοῦ καθαρτηρίου πυρός, τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ (τὸ γνωστὸ ὡς filioque) καὶ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα. Ἄν καὶ μονομάχος πλέον ὁ Ἅγ. Μᾶρκος, ἀποστόμωνε καὶ συνέτριβε τοὺς παπικοὺς θεολόγους, ἀποδεικνύοντας μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τόσο πολὺ ἦταν πειστικός, ὥστε καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ὁπαδοὶ τοῦ πάπα ποὺ παρακολουθοῦσαν τὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου, τὸν θαύμασαν.

Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, οἱ παπικοὶ ἄλλαζαν διαθέσεις. Ἄρχισαν νὰ ἐκβιάζουν τοὺς Ὀρθοδόξους φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ τοὺς στεροῦν καὶ τὴν τροφή, προκειμένου νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ δεχτοῦν τὶς παπικὲς πλᾶνες καὶ νὰ ὑπογράψουν τὴν ἕνωση. Οἱ περισσότεροι ὑποχώρησαν. Πίεζαν τὸν Ἅγιο Μᾶρκο νὰ ὑποχωρήσει καὶ αὐτός. Ὅμως ὁ βράχος τῆς πίστεως ἔμεινε ἀκλόνητος. Τοῦ εἶπαν νὰ κάνει κάποια “οἰκονομία”, μιὰ δηλαδὴ συγκατάβαση χάριν τῆς ἑνώσεως. Ὁ Ἅγιος ἀπάντησε : “Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως”. Καὶ παρὰ τὶς ἀφόρητες πιέσεις ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει μιὰ τέτοια ἕνωση καὶ βροντοφώναξε : “Οὐ ποιήσω τοῦτό ποτε κἄν εἴ τι καὶ γένηται”, ὅ,τι καὶ νὰ γίνει. Τελικὰ σχεδὸν ὅλοι ὑπέγραψαν. Ὁ πάπας ἀρχικὰ ἐνθουσιάστηκε. Εἶπε : “Ζητήσαμε πολλὰ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ αὐτοὶ μᾶς τὰ ἔδωσαν ὅλα ! Ὅταν, ὅμως, ἔμαθε ὅτι ὁ Μᾶρκος δὲν ὑπέγραψε, εἶπε : “- Λοιπόν, ἐποιήσαμεν οὐδὲν”. Δὲν κάναμε τίποτα. Καὶ πολὺ σωστὰ εἶχε καταλάβει. Ὁ πάπας φαινομενικὰ εἶχε θριαμβεύσει. Ἡ Σύνοδος τελείωσε καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐξορίστηκε. Ὅμως, αὐτοὺς ποὺ ὑπέγραψαν, ὁ λαός, ποὺ εἶναι ὁ φύλακας τῆς πίστεως, τοὺς θεωρησε προδότες καὶ τὴν Σύνοδο Ληστρική. Ἐνῷ τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν ὑποδέχτηκε ὡς ἥρωα καὶ ἅγιο. Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος συνιστοῦσε στοὺς πιστοὺς νὰ ἀποφεύγουν τοὺς λατινόφρονες ὅπως φεύγει κανεὶς ἀπὸ τὸ φίδι. “Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως”. Τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα γιὰ τοὺς Βυζαντινοὺς ἦταν θλιβερό : Οἱ προσδοκίες ἀπὸ τὴν Δύση, διαψεύθησαν. Ἡ βοήθεια ποὺ περίμεναν ἀπὸ τὸν πάπα, καὶ χάριν τῆς ὁποίας πρόδωσαν τὴν πίστη, δὲν ἦλθε ποτέ. Ἐπιπλέον, ἡ ἕνωση στὴν οὐσία ἔφερε διαίρεση, διότι δίχασε τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ μείωσε τὸ ἀγωνιστικό τους φρόνημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνουν εὐάλωτοι. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐπέστρεψε τὸ 1442 ἀπὸ τὴν ἐξορία καὶ δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1444 ἀνεχώρησε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, στὴν ἡλικία τῶν 52 χρονῶν, παραδίδοντας τὴν σκυτάλη τῆς πίστεως στὸν κατὰ πνεῦμα υἱό του, τὸν Γεώργιο Σχολάριο, τὸν μετέπειτα Ἅγιο Γεννάδιο, πρῶτο Πατριάρχη τοῦ σκλαβωμένου Γένους.

Ὁ Ὑμνογράφος τῆς Ἀκολουθίας του κάνει τὴν ἑξῆς παρομοίωση. Ὅπως ἄλλοτε ὁ μυθικὸς Ἄτλας κράτησε τὴν γῆ στοὺς ὥμους του, παρομοίως καὶ ὁ Μᾶρκος κράτησε στοὺς ὥμους του τὴν Ὀρθοδοξία.

“Κρατεῖ μὲν Ἄτλας μυθικὸς ὥμοις πόλον

κρατεῖ δ’ ἀληθῶς Μᾶρκος Ὀρθοδοξίαν”.

Ἕνα δίδαγμα νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγ. Μάρκου ὡς πρὸς τὴν σταθερότητα ποὺ ὑπέδειξε στὰ τῆς πίστεως. 

Ὅτι “οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως”. Ἐκπτώσεις στὴν ἀλήθεια δὲν μποροῦν νὰ γίνουν. “Μέσον ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδὲν ἐστίν”, δὲν ὑπάρχει, διακήρυττε ὁ Ἅγιός μας, κάτι ἐνδιάμεσο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμμα. Ἤ ἀλήθεια θὰ εἶναι ἤ ψέμμα.
Γλυκοχαμόγελα πρὸς τὴν Δύση, ποὺ ἔχει ἀποδείξει πάμπολες φορὲς στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, τὴν πονηριά της, δὲν δικαιολογοῦνται.
Ὁ Παπισμὸς στὶς μέρες μας χρεοκοπεῖ πνευματικά. Οἱ ἐκκλησίες του μέρα μὲ τὴ μέρα κλείνουν ἤ μετατρέπονται σὲ μπάρ καὶ λέσχες, καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ βάλουμε τὰ δεκανίκια νὰ τὸν στηρίξουμε ; Ἀδύνατον ! 

Ἀκούγεται γιὰ κοινὸ Πασχάλιο, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται ἐπακριβῶς, ἐπίτηδες, τὸ περιεχόμενό του. Γιατὶ ἀφήνεται ἕνα τοπίο ὁμιχλῶδες νὰ κυριαρχεῖ καὶ συγχρόνως νὰ πληθαίνουν τὰ κηρύγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν μὲ τὶς ἀγαπολογίες τους καὶ τὶς συμπροσευχές, ἀπομακρύνοντας καὶ παραμερίζοντας τὴν βάση ὅλων, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια ;

Καὶ δέν ἰσχύει αὐτὸ μόνον στὰ τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ στὰ τοῦ Ἔθνους. Διότι ἀκούγονται ἀλλότριες φωνές, ποὺ πληθαίνουν τελευταίως, καὶ μιλοῦν γιὰ “κοινὰ μνημόσυνα” καὶ τῶν δύο πλευρῶν. Καὶ τῶν νικητῶν καὶ τῶν νικημένων. Καὶ ρωτοῦμε : τὶ αἴτηση, ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς, θὰ κάνουμε στὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση ; Τῶν πεσόντων ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος ; Ποιά πίστη εἶχαν οἱ συμμορῖτες καὶ κάτω ἀπὸ ποιά σημαία βάδιζαν ; Τί Πατρίδα ὀνειρεύονταν καὶ πῶς θὰ διοικοῦσαν τὴν Ἑλλάδα ; Ἄς μὴ γελιώμαστε. “Οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις ὄχι μόνον εἰς τὰ τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ τῆς Πατρίδος”.

Εἶναι καιρὸς νὰ

πνεύσει στὴν Πατρίδα μας ὁ δυνατὸς ἄνεμος τῆς καλῆς ὁμολογίας. Τὸ χαλαρὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει τόσο διάχυτο στὴν κοινωνία μας νὰ περιορισθεῖ. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ποὺ τότε ὑπηρετοῦσε στὸν Ἐθνικὸ Στρατό, ὅτι στὴ Βυζαντινὴ ἐποχή, μιὰ εἰκόνα ἀφαιροῦσαν, οἱ εἰκονομάχοι ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Ἐμᾶς κοντεύουν νὰ μᾶς διαλύσουν, κι ἀκόμη τὸ σκεφτόμαστε ἄν πρέπει ἤ ὄχι νὰ μιλήσουμε. Ἐκεῖ φθάσαμε. Ἀλλά…“Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως” (Β΄ Τιμ. α΄7), γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νὰ μᾶς φοβίζουν οἱ ἀπειλές, ἀλλὰ μᾶς ἔδωσε πνεῦμα δυνάμεως, γιὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ σθένος καὶ νὰ νικοῦμε τοὺς πολεμίους. Ἄς φαίνονται ὅτι εἶναι παντοδύναμοι καὶ πλανητάρχες. Θὰ ταπεινωθοῦν. Παράδειγμα πρόσφατο : Στὸ Λός Ἄντζελες τῆς Καλιφόρνιας, μιὰ παραθαλάσσια πόλη τῆς Δυτικῆς Ἀμερικῆς, σὲ αἴθουσα ποὺ ἔσφιζε ἀπὸ ἀστέρες τοῦ Χόλιγουντ, ἡ παρουσιάστρια ἀδιάντροπα ἐνημέρωνε τοὺς συνδαιτημόνες της : “Ὁ Θεὸς πῆρε φέτος 0. Τὰ καταφέραμε μόνοι μας, χωρὶς τὸν Θεό”. Πότε ἀκούστηκε αὐτό ; Μία – δύο μέρες πρὶν τὴν μεγάλη πυρκαυϊά (5 Ἰανουαρίου 2025). Κάτι ἀνάλογο εἶχε γίνει καὶ στὸ Μάτι τῆς Ἀττικῆς. Τὰ συμπεράσματα δικά σας.

Διώχνοντας τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας εἴτε μὲ τὴν ἀπιστία μας, εἴτε μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας, εἴτε μὲ τοὺς συμβιβασμοὺς μὲ ἄλλες ὁμολογίες καὶ θρησκεῖες μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, εἴτε ὑποχωρῶντας στὰ ἐθνικὰ καὶ κυριαρχικὰ συμφέροντα δίνουμε χῶρο στοὺς διεθνιστὲς καὶ παγκοσμιοποιητὲς νὰ προχωρήσουν τὰ σχέδιά τους. Εὐχηθεῖτε το, σεβαστοὶ Πατέρες, ἀγαπητοί μου, μὲ πνεῦμα ἀγωνιστικὸ καὶ θαρραλέο, σὰν τοῦ Ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὑγενικοῦ καὶ τῶν παλληκαριῶν τοῦ 1947 ποὺ πολέμησαν ὥστε νὰ μὴν πέσει ἡ Κόνιτσα καὶ μέχρι σήμερα νὰ χαίρεται τὴν ἐλευθερία της, μὲ “πνεῦμα δυνάμεως” ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο Θεό, νὰ ἀντιστεκόμαστε, νὰ “λαλοῦμεν μετὰ πάσης παρρησίας τὴν ἀλήθειαν” (Πράξ δ΄ 29) καὶ νὰ συμπολεμοῦμε, πνευματικῷ τῷ τρόπῳ, στὸ πλευρὸ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκ. Στ΄2) καὶ Αὐτὸς θὰ ἐπισφραγίσει τὸ γίγνεσθαι τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, ἀφοῦ ὁ Μεγαλοδύναμος εἶναι “τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος” (Ἀποκ. ΚΑ΄, 6). Ἀμήν.

---

Ιερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης (την είδαμε εδώ)

 

* * * * * *

 

Η πλάνη του Νεονικολαϊτισμού 

 

Εν Πάφω τη 19η Ιανουαρίου 2024
του αγίου Μάρκου του Ευγενικού
Γραφείο κατά των αιρέσεων

Παρθενία, εγκράτεια και σωφροσύνη,
έννοιες παρωχημένες ή πιo επίκαιρες από ποτέ;

Είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατό ότι η χαλάρωση των ηθών και η πλήρης σεξουαλική “απελευθέρωση” έχει διαφθείρει τον σύγχρονο άνθρωπο από μικρού έως μεγάλου. Οι χριστιανικές αρετές της παρθενίας, της εγκράτειας, της σωφροσύνης αντικαταστάθηκαν από το ατομικό δικαίωμα στην απόλαυση, από το χορτασμό των ποικίλων παθών και ενστίκτων. Για τους έχοντες νουν Χριστού¹ είναι προφανές ότι η άμβλυνση της χριστιανικής ηθικής έχει διαλυτικές συνέπειες στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή.

Η λεγομένη σεξουαλική απελευθέρωση

Ωστόσο υπάρχουν και αυτοί που για λόγους ιδεολογικούς θεωρούν ότι η λεγομένη σεξουαλική απελευθέρωση είναι πρόοδος, κατάκτηση και ελευθερία από τα δεσμά του πουριτανισμού άλλων εποχών, ότι οι σεξουαλικές σχέσεις επιτρέπονται από τότε που γεννιέται η επιθυμία γι’αυτές (από την εφηβική ηλικία) και ότι το μόνο ζητούμενο είναι η προστασία της υγείας από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή από τη συναισθηματική κακοποίηση ή την βία και μόνο αυτό. Το Ευαγγέλιο δεν είναι γι’αυτούς Νόμος και η ηθική είναι θέμα ατομικής αντίληψης, προτίμησης και αισθητικής. Γι’αυτούς η παρθενία είναι αρρώστια, η σωφροσύνη αδυναμία και η εγκράτεια ανέφικτη.

Οι αντιλήψεις αυτές έγιναν κυρίαρχες εξαιτίας της σεξουαλικής απελευθέρωσης – αποχαλίνωσης των προηγουμένων δεκαετιών, της εξάπλωσης της πορνογραφίας, της υποδαύλισης του σεξουαλικού ενστίκτου σε όλες τις ηλικίες, της καταρράκωσης της συζυγικής πίστης ως αξίας, της απουσίας προτύπων και της διάλυσης της οικογένειας. Πώς να μιλήσεις σήμερα για εγκράτεια μέχρι το γάμο, όταν η μόδα στο ντύσιμο έχει εξαφανίσει το φυσικό αίσθημα της αιδούς, πολλές φορές και με την προτροπή των γονέων, όταν τίποτα σεμνό και ηθικό δεν προβάλλουν τα ΜΜΕ, όταν ακόμα και δάσκαλοι και καθηγητές προτρέπουν προς την ελευθεριότητα, όταν τα παιδιά μας είναι εκτεθειμένα από πρωί έως εσπέρας και από εσπέρας έως πρωί στα σόσιαλ μίντια που με την πλύση εγκεφάλου και την μίμηση αμβλύνουν τη συνείδηση και αυξάνουν στο μέγιστο βαθμό τον κίνδυνο της πτώσης σε σαρκικά αμαρτήματα; Αυτή η διάχυση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζει και τους εγγάμους και γίνεται αιτία να διαλύονται καθημερινά οικογένειες.

Οι ύψιστες χριστιανικές αρετές της παρθενίας, της σωφροσύνης και της εγκράτειας από την κορυφή στην κλίμακα των αξιών εξέπεσαν στην ανυποληψία του σύγχρονου κόσμου, ακόμα και για τους λεγομένους συνειδητούς χριστιανούς. Πλέον δεν ακούγεται κήρυγμα περί παρθενίας, στην οποία αφιέρωσαν όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας ειδικές θεολογικές πραγματείες². Ντρέπονται οι κληρικοί μας να την πουν στους νέους, ντρέπονται οι γονείς να την πουν στα παιδιά τους, ντρέπονται οι δάσκαλοι να την πουν στους μαθητές. Βέβαια, το να λοιδορεί ο κόσμος (δηλαδή οι έχοντες κοσμικό φρόνημα) τις χριστιανικές αξίες δεν είναι κάτι περίεργο, αλλά το να ντρέπονται οι χριστιανοί για τις αξίες τους είναι παράδοξο!

Νικολαϊτική αγαπολογία

Η αλλοτρίωση από τις βασικές χριστιανικές μας αξίες, μας επετεύχθη και με την συνέργεια εκκλησιαστικών προσώπων. Η καλά οργανωμένη από αντίχριστες δυνάμεις επίθεση κατά των χριστιανικών αξιών, συνδυάστηκε με την έσωθεν διατύπωση μιας νέας “θεολογίας” με νικολαϊτικά χαρακτηριστικά, μιας αγαπολογίας και ερωτολογίας ξένης προς την Αγία Γραφή και την Πατερική Θεολογία. Αυτή η αιρετική θεολογία που εξαρτούσε τον θείο έρωτα από τον σαρκικό, προϊόντος του χρόνου και της διαδοχής των γενεών, έγινε κυρίαρχη, ώστε στις μέρες μας επώνυμοι θεολόγοι, ακόμα και επίσκοποι αρχιεπίσκοποι, με κηρύγματα, συνεντεύξεις αλλά και εκκλησιαστικές πράξεις να απενοχοποιούν όχι μόνο τις προγαμιαίες σχέσεις (θεωρώντας ως πορνεία μόνο την επί χρήμασι ανηθικότητα) αλλά ακόμα και τις ομοφυλοφιλικές μίξεις, τις αλλαγές φύλου και όλη την woke ατζέντα.

Η Ορθόδοξη αντίδραση με Κυπριακό ενδιαφέρον

Είναι γεγονός ότι η αντίδραση στην αιρετική αγαπολογία υπήρξε έντονη τόσο στην Ελλάδα (γ.Θεόκλητος Διονυσιάτης, μητρ.Αυγουστίνος Καντιώτης κ.α.) όσο και στην Κύπρο. Ο μακαριστός γ.Γερμανός της Ι.Μ.Σταυροβουνίου έγραφε σχετικά «Η εγκράτεια απο τα σαρκικά πάθη είναι η φυσική κατάσταση, ενώ αντίθετα η πτώση στις σαρκικές αμαρτίες είναι στην πραγματικότητα κάτι το αφύσικο. Σήμερα όμως έχει τόσο παραπλανηθεί ο κόσμος, ώστε θεωρεί το φως σαν σκότος και το σκότος σαν φως. Χαρακτηρίζει (ο κόσμος) τους εγκρατείς και σώφρονες σαν “καθυστερημένους” και “οπισθοδρομικούς” ενώ αυτούς που κυλίονται στο βούρκο των σαρκικών ηδονών, τους θεωρεί “προοδευτικούς”! Τους θαυμάζει και τους εκθειάζει! Ήλθε η εποχή, που αναφέρει ο Μέγας Αντώνιος, ότι θα βλέπουν αυτοί, που είναι άφρονες, εκείνους που σωφρονούν, και θα τους θεωρούν σαν παράφρονες, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι στην πραγματικότητα παράφρονες είναι οι ίδιοι!»³.

Μια άλλη αγιασμένη μορφή της Κύπρου μας, ο γ.Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, συνδέει τον Νικολαϊτισμό με την παναίρεση του Οικουμενισμού: «Ας μη ξεχνούμε όμως ότι ο αδιάψευστος Λόγος του Ευαγγελίου, αναφερόμενος στην επανεμφάνιση κατά τους Έσχατους Χρόνους, του θηρίου της Παναιρέσεως του “διδύμου” Νικολαϊτισμός-Οικουμενισμός, είναι και πάλιν σαφέστατος: Τελικώς και αμετακλήτως, «τὸ θηρίο (της συμπαιγνίας Νικολαϊτισμού-Οικουμενισμού), εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει» (Αποκ. 17,8). «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Β Τιμ. 2,9) και ας το ακούσουν όσοι εισάγουν ή υποβοηθούν με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιονδήποτε βαθμό την επανεισβολή της φοβερής αυτής διδύμου Παναίρεσης εντός των τειχών της Εκκλησίας! Ο κάθε πιστός και μάλιστα οι εντεταλμένοι επί τούτου Ποιμένες, ας αναλάβωμεν ο καθένας μας, από το όποιο “πόστο” ευρισκόμεθα τις ενώπιον του Κυρίου ευθύνες μας!» Λέει ο ίδιος αγιασμένος γέροντας: «Αντινικολαϊτισμός σημαίνει καθαρότητα ήθους και Αντιοικουμενισμός σημαίνει καθαρότητα δόγματος»⁴.

Ο Κύριος ήλθε αμαρτωλούς σώσαι

Βρισκόμαστε, λοιπόν, ενώπιον μιας δύσκολης πνευματικής κατάστασης εξαιτίας των αμαρτιών μας. Η έκλυση στα σαρκικά πάθη κατέστησε το λαό μας σε μεγάλο βαθμό ανίκανο να σηκώσει το ζυγό του τίμιου γάμου. Τα διαζύγια έχουν γίνει μάστιγα της κοινωνίας μας με θύματα τα παιδιά, που αν δεν κάνουμε κάτι θα γίνουν οι αυριανοί θύτες των δικών τους παιδιών. Με ποιμαντική μέριμνα αλλά και θάρρος οφείλει η Εκκλησία να μιλήσει επιτέλους για πράγματα που ο κόσμος λοιδωρεί και αποστρέφεται. Για τις βασικές ηθικές αξίες της Πίστης μας, για το χαμένο χριστιανικό Ήθος. Για την αξία της Παρθενίας, της Σωφροσύνης και της Εγκράτειας. Όχι με διάθεση κρίσης και κατάκρισης αλλά θεραπείας, μετάνοιας και σωτηρίας, την οποία μας χαρίζει ο ενανθρωπήσας Θεός Ιησούς Χριστός ο οποίος “ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι”⁵.

Ο σοφός λόγος του γ.Θεόκλητου Διονυσιάτη αποτελεί μια πρόταση πιο επίκαιρη από ποτέ, προκειμένου η σημερινή γενεά με την μετάνοια να μαζέψει τα συντρίμμια της αλλά και η επόμενη γενεά να γίνει πιο υγιής, εύρωστη, ευτυχισμένη και ακμάζουσα σε όλα τα επίπεδα. Λέει, λοιπόν, ο γ.Θεόκλητος: «Η Ορθοδοξία έχει ατελείωτη διδασκαλία και αναρίθμητα πρότυπα, για να κατανοήσουμε την αθλιότητά μας και να μιμηθούμε τα πρότυπα του Κυρίου και των Αγίων μας, ώστε, θεραπευόμενοι από τα βασικά πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας και της φιλαργυρίας, να φθάσουμε στο κατά φύση και με τη δυναμική φορά της ψυχής μας να γίνουμε “καθ’ ομοίωση”, οπότε τότε, σαν καθαροί, φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα και αγιασμένοι, θα είμαστε ενωμένοι με τον καθαρό Θεό… Όταν λοιπόν τα παιδιά ανατρέφονται “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” από τους όντως Ορθοδόξους χριστιανούς γονείς τους και με γνώση και εμπειρία της πνευματικής παραδόσεως, τους ρίπτουν συνεχώς σπέρματα αγαθά στην μικρή ψυχή τους, όταν τους απασχολούν το λογιστικό του με διηγήσεις για τον Θεόν, για τον Σαρκωθέντα Λόγο, για τη διδασκαλία και τις εντολές Του, για τη Σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του, για την αγάπη Του προς τους ανθρώπους, όταν το διδάσκουν για την πανταχού παρουσία του Θεού, όταν του λέγουν πως ο Χριστός μας έχει δώσει Άγιον Πνεύμα, που μας φωτίζει, ότι έχει κοντά του ένα φύλακα Άγγελο που το προστατεύει και ότι πρέπει να αγαπά τον Χριστόν, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους, τους ανθρώπους και, κατά την ανάπτυξη της διπλής ηλικίας, σωματικής και πνευματικής, το εισάγουν στα βαθύτερα δόγματα της Εκκλησίας, τότε και το παθητικό μέρος της ψυχής του, (το επιθυμητικό και το θυμοειδές μέρος της ψυχής που περικλείει το συναίσθημα και τη βούληση) θα διαμορφώνεται αναλόγως»⁶.

Με εν Χριστώ αγάπη
εκ του Γραφείου κατά των αιρέσεων
της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

---

1. Α’ Κορ. 2,16 ↩︎
2. Ενδεικτικά: Μ. Αθανασίου “Περί παρθενίας, ήτοι περί ασκήσεως”, ΕΠΕ τομ.11
   M. Βασιλείου “Ομιλία περί παρθενίας” – Homilia de virginitate
   Ιωάννου Χρυσοστόμου “Περί παρθενίας”, ΕΠΕ τομ.40 ↩︎
3. Περιοδικό “Ο Ζωοποιός Σταυρός”, Δεκ. 2019, Ι.Μ.Σταυροβουνίου, σελ. 1007 ↩︎
4. Περιοδικό “Ο Ζωοποιός Σταυρός”, Δεκ. 2019, Ι.Μ.Σταυροβουνίου, σελ. 917 ↩︎
5. Α’ Τιμ. 1,15 ↩︎
6. από το βιβλίο «Περί θείου και ανθρώπινου έρωτος – Ο Νεονικολαϊτισμός του Χρ. Γιανναρά» Θεόκλητου Διονυσιάτου ↩︎

impaphou.org (την είδαμε εδώ)

 

 

Ομάδα Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός» 

https://opaidagogos.blogspot.com/2025/01/blog-post_25.html