" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."
του έβγαλαν τα γένια και του τα έδιναν να τα φάει,
του έριχναν αλάτι στις πληγές που έκαναν με τα μαχαίρια τους,
κάθε μέρα,
από τις 26 Ιουνίου 1944
μέχρι τις 5 Ιουλίου 1944» που ξεψύχησε.
Μέχρι σήμερα ποτέ δεν ζήτησε ΣΥΓΝΩΜΗ το ΚΚΕ για τα εγκλήματά του.
Ο π. Κωνσταντίνος Ζάχος του Δημητρίου γεννήθηκε στην Εξοχή της Αλέας (Αργολίδος) το 1886. Όντας απόφοιτος του Σχολαρχείου, διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος. Κατόπιν, φοίτησε στο Υποδιδασκαλείο Ζακύνθου, το οποίο τελείωσε και πήρε θέση υποδιδασκάλου.
Το 1916, χειροτονήθηκε Ιερέας των χωριών Άγιος Νικόλαος και Πλατάνια Αλέας, όπου, παρ΄ όλο το δύσβατο του εδάφους, κατόρθωσε να αναπτύξει αξιόλογη χριστιανική και εθνική δράση.
Γι' αυτό απέκτησε κύρος και στα δύο αυτά χωριά.
Στις 26 Ιουνίου 1944, οι συμμορίτες, συνέλαβαν χωρίς συγκεκριμένη αιτία, τον π. Κωνσταντίνο[1], αφού είχαν πρώτα συλάβει τους δύο γιούς του, Γιώργο και Αλέξανδρο[2].
Στην συνέχεια ξεκίνησαν να τον οδηγήσουν στον τόπο κράτησής του.
Λόγω της παθήσεως του ποδιού του και των γηρατειών του, εκείνος χρησιμοποίησε ένα γαϊδουράκι για ν' ανακουφίζεται κάπως[3], αλλά σύντομα, οι συμμορίτες τον κατέβασαν από εκεί[4] και τον υποχρέωσαν να περπατήσει[5].
Μα, εκείνος έπεφτε από την κούραση και την ανημποριά[6] και τότε τον χτυπούσαν[7].
Κάποια στιγμή, κάποιος συμμορίτης του έκοψε την μύτη με μαχαίρι[8].
Λίγο αργότερα, στον δρόμο καθώς προχωρούσαν, συνάντησαν τους δύο γιούς του π. Κωνσταντίνου να κατευθύνονται στο ίδιο μέρος ερχόμενοι από διαφορετικό δρόμο.
Οι συμμορίτες τους έκλεισαν και τους τρεις σε μια μάντρα στο χωριό Λάικα[9].
Την άλλη ημέρα, τους έκλεισαν στην Μονή[10], όπου έσπασαν τα πόδια του π. Κωνσταντίνου[11], του έβγαλαν τα γένια[12] και του τα έδιναν να τα φάει[13].
Έβαζαν, ακόμη, τους γιούς να δείρουν τον πατέρα[14] και ύστερα, τους χτυπούσαν αμείλικτα[15] και έριχναν αλάτι στις πληγές που τους έκαμαν με τὰ μαχαίρια τους[16].
Αυτό γινόταν κάθε ημέρα[17], ώσπου απεβίωσαν και οι τρεις στις 5 Ιουλίου 1944[18].
που υπάκουσαν στις εντολές της Διαρκούς «Ιεράς» Συνόδου και έκλεισαν τις εκκλησιές μας
και δεν μας άφηναν να εκκλησιαστούμε, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Θεοφάνια, ούτε Πάσχα
και επέβαλαν μάσκες μέσα στο ναό και απαγόρευση προσκύνησης των εικόνων και χαρτοπετσέτες και αντισηπτικά και ένα σωρό ακόμη βλάσφημα μέτρα
και σφύριζαν αδιάφορα την ώρα της προδοσίας,
μην κακοκαρδιστεί ο δεσπότης και τους στείλει σε άλλη ενορία κ χάσουν την βόλεψη και τα τυχερά (=χρήματα που συνεχίζουν να παίρνουν παράνομα οι ιερείς από πιστούς από τρισάγια, ευχέλαια, γάμους, βαπτίσεις, ενώ μισθοδοτούνται κανονικά).
ΥΓ. Προφανώς ΔΕΝ είναι όλοι οι σημερινοί ιερείς έτσι. Σίγουρα υπάρχουν ακόμη ιερείς με ευλάβεια και φόβο Θεού που θυσιάζονται για το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Χριστός.
Έστω και μετά θάνατον, είναι ευκαιρία να
γνωρίσουμε κάποιους ανθρώπους που σε
αντίθεση με το πρότυπο της σημερινής δυτικής κοινωνίας, παρέμειναν σε όλη τους τη ζωήαπλοί, ταπεινοί, σεμνοί, που δεν προσπάθησαν ποτέ να τραβήξουν τα
βλέμματα με ακριβά ενδύματα, αρώματα ή κοσμήματα. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η Δέσποινα.
Ως
μοδίστρα στα νιάτα της, εργαζόταν με το λιγοστό φως της γκαζόλαμπας ακόμη και
όλο το βράδυ, ειδικά στις μεγάλες γιορτές και τις παρελάσεις, για να εξυπηρετήσει
τον κόσμο ράβοντας ρούχα.
Αργότερα,
παντρεύτηκε και της έδωσε ο Θεός και δύο παιδιά. Κάθε πρωί, έλεγε στα παιδιά της να κάνουν το σταυρό τους φεύγοντας απ' το
σπίτι, και κάθε μεσημέρι τα περίμενε στο σπίτι που ήταν ζεστό με την παρουσία
της. Σήμερα οι μητέρες πείστηκαν ότι πρέπει να εργάζονται, να είναι
ανεξάρτητες, οπότε και εύκολα χωρίζουν, και τα παιδιά (όσα βλέπουν το φως του
κόσμου και δεν κατακρεουργούνται στις γυναικολογικές κλινικές) μεγαλώνουν στους
παιδικούς σταθμούς ή με άλλες γυναίκες, και σπάνια βρίσκουν την μητέρα σπίτι να
τους περιμένει όταν επιστρέφουν σπίτι.
Μικρά
παιδιά στο χωριό, μας συγκέντρωνε στη σάλα, κάτω από το καντήλι για να πει ο
καθένας πρώτα το Πάτερ Ημών, πριν πάει για ύπνο. Κάθε μεσημέρι μας είχε μάθει
να κάνουμε το σταυρό μας στο τραπέζι. "Κάνω το σταυρό μου κι έχω όπλο στο
πλευρό μου" έλεγε όταν μικρά παιδιά της λέγαμε ότι φοβόμασταν. Πάντα νήστευε (όταν δεν ήταν εύκολο να
λες ότι νηστεύεις, όταν δεν υπήρχαν τόσα εύγευστα νηστίσιμα φαγητά και
υποκατάστατα αρτύσιμων). Πάντα στην εκκλησία, κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή,
ντυμένη σεμνά, κρυμμένη σε κάποιο πίσω στασίδι.
Κάθε Σάββατο απόγευμα έστελνε το πρόσφορο στην εκκλησία, με τα ονόματα «των
ζώντων» και κάνοντας το σταυρό στα ονόματα «των κεκοιμημένων».
Ήξερε
πάντα να συγχωρεί, ότι κι αν της είχαν κάνει. Σπάνια απαντούσε σε λεκτικές
προκλήσεις. Κι αυτό ζητούσε και από εμάς όταν στο παιχνίδι άλλα παιδιά μας
πείραζαν ή μας κορόιδευαν: Να συγχωρούμε.
Δεν απέφευγε να πει τη λέξη «αμαρτία»
για να ξεχωρίσει το κακό από το καλό, σε αντίθεση με τα σημερινά κηρύγματα που
συνήθως μιλάνε γενικά και αόριστα για «αγάπη» για να μην δυσαρεστήσουν κανέναν.
Από
αυτά που με χαρά θυμόταν από το χωριό ήταν μια θεολόγος, η κ.Αγνή, που ερχόταν
από την Κοζάνη και μάζευε τα κορίτσια και τα
μιλούσε για το Χριστό και τους έδινε ορθόδοξα χριστιανικά βιβλία. Από τα
δυσάρεστα που θυμόταν, ήταν όταν οι αντάρτες σκότωσαν τον πρώτο της εξάδερφο,
λίγο μετά την ονομαστική του εορτή του Αγίου Δημητρίου, και μας έδειχνε μια γειτόνισσα
που κουβάλησε η ίδια στην πλάτη μέχρι το σπίτι τον σκοτωμένο από τους αντάρτες
αδερφό της. Μας έδειχνε ένα μικρό κενό ανάμεσα στα ντουλάπια όπου κρυβόταν με
άλλα μικρά παιδιά για να μην τα πάρουν οι αντάρτες στο παιδομάζωμα.
Κάποιοι άνθρωποι όσο πιο πολύ
απομονώνονται από τους ανθρώπους, τόσο πλησιάζουν στο Θεό. Όσο ήταν γερή και μπορούσε, διάβαζε κάθε μέρα την
Καινή Διαθήκη, προσευχόταν, κάποια φορά ήταν ημιλιπόθυμη στο νοσοκομείο, έλεγε
ασυναίσθητα έναν ψαλμό του Δαυίδ. Ο Κύριος ήταν η δύναμη και η παρηγοριά της. Σε
Αυτόν εκμυστηρευόταν τον πόνο της. Στεναχωριόταν αφάνταστα όταν μας έβλεπε να
μαλώνουμε.
Σε
αυτή την πρόσκαιρη ζωή συμβαίνουν παράδοξα πράγματα. Συχνά οι "κακοί"
καλοπερνούν και οι "καλοί" δοκιμάζονται και υποφέρουν. Δοκιμάστηκε
λοιπόν και η Δέσποινα από πάρα πολλές αρρώστιες, παραμορφωτική ρευματοειδή
αρθρίτιδα, λέμφωμα Hodgin (καρκίνος), ακτινοβολίες
και χημειοθεραπείες, αρκετά εγκεφαλικά που αργότερα της προκάλεσαν και
επιληψία, κολπική μαρμαρυγή και υπέρταση στην καρδιά, επίπονους σπασμούς στα
χέρια που μπορούσαν να περιοριστούν μόνον με ισχυρά ηρεμιστικά (δύο χρόνια
μετά, ένας καλός γιατρός ανακάλυψε ότι έπρεπε να παίρνει την μέγιστη αντιεπιληπτική
δόση, αλλά ο πόνος που είχε υποφέρει από τις σπασμωδικές κινήσεις των χεριών μέχρι
τότε, δεν περιγράφεται). Έσπασε το πόδι
της, εγχειρίστηκε, έκανε πάρα πολύ προσπάθεια να ξαναπερπατήσει με διάφορα
βοηθήματα για να μην κουράζει τους γύρω της. Και στα τελευταία της, νέος
καρκίνος, στο στόμα αυτή τη φορά, και πάλι ακτινοβολίες, και ατελείωτα φάρμακα,
δεν μπορούσε να καταπιεί κι όμως υπέμεινε
αγόγγυστα νέες δοκιμασίες, κατακλίσεις, νέες ταλαιπωρίες. Στο τέλος έφυγε
από λοίμωξη αναπνευστικού μαζί με ένα σωρό άλλα ιατρικά προβλήματα.
Αναρωτήθηκε
ανθρωπίνως κάποιες φορές γιατί να υποφέρει τόσο, ενώ δεν είχε πειράξει άνθρωπο.
Τώρα θα έχει πάρει την απάντηση: γιατί λάτρευσε
τον Θεό τηςμέχρι τέλους, γιατί
έτσι θα έχει ακόμη καλύτερη θέση στον παράδεισο. Γιατί το μαρτύριό της, έκανε
την αναχώρησή της λιγότερο επώδυνη σε εμάς.
του αγαπητού ιατρού (ομότιμος καθηγητής Α.Π.Θ. σήμερα) Ιωάννη
Κουντουρά)
Εις μνήμην ....
... Τότε ο Κύριος είδε τα πλήθη και ανέβηκε και κάθισε στην
πλαγιά του βουνού, και πλησίασαν οι μαθητές Του, και τότε άρχισε να τους διδάσκει λέγοντας:
«Τους φέραν δεμένους και τότε ράγισε η καρδιά μου, βλέποντας τον
Μακάρ εφέντη, με τα άσπρα του γένια και τα μακριά μαλλιά του ακατάστατα,
να παραδίδεται στα χέρια των «μπασή μποζούκ» και να κομματιάζεται στη
μεγάλη πλατεία του Κοπανού (αγορά Βλάλη).
Ενός άλλου γέροντα
σεβάσμιου, του παπα-Γιάννη, της εκκλησίας του Μηνά εφέντη, του κόψαν τα
πόδια και τα χέρια. Κι έπειτα, κρατώντας τα κομμένα χέρια του, με τα
δάκτυλα του βγάλαν τα μάτια του».
Ας τα διαβάζουμε αυτά εμείς, οι σημερινοί ορθόδοξοι πιστοί.
Για να θυμόμαστε τι σημαίνει να είσαι ορθόδοξος πιστός.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τι σημαίνει Ισλάμ ...
Γιατί με τις αμαρτίες μας και την ακολασία παντού στις πόλεις μας,
δεν αποκλείεται να μας εγκαταλείψει η χάρις του Θεού, αν δεν μας έχει εγκαταλείψει ήδη ...
και να πνιγούμε μία ακόμη φορά στο αίμα.
Πολύ φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μετανοήσουμε ως έθνος.
Ομάδα εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»
Ο Νεοϊερομάρτυρας και Εθνομάρτυρας Άγιος Μελέτιος επίσκοπος Κίτρους.
Τον Μάρτιο 1821, ξεσπά η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Η φλόγα της, κατά το πέρασμα του καιρού, μεταδίδεται σε Στερεά Ελλάδα, Αιγαίο, Θεσσαλία, Μακεδονία και αλλού.
Από τον Σεπτέμβριο του 1820 υπάρχει ένα κλίμα ενθουσιασμού στη Θεσσαλονίκη για την επερχόμενη επανάσταση. Ο ιεροδικαστής (μουλάς) της Θεσσαλονίκης Χαϊρουλάχ καταγράφει στο Οδοιπορικό του (δηλαδή στο Ημερολόγιο δράσης και γεγονότων).
Γράφει, λοιπόν, στον σουλτάνο Μαχμούτ τον Β΄
«έχουν ένα, δυο σχολειά και μερικές εκκλησίες που η πιο μεγάλη είναι αυτή που ονομάζουν Μηνά εφέντη και που μέσα στα κελιά της μαζεύονται όλοι οι πρόκριτοι και συζητούν για το Πατριαρχείο, για το Φανάρι και για το Μοριά. Τη μέρα που έφθασα και πήγα στο κονάκι, είχαν φέρει εκεί μπροστά στον Γιουσούφ μπέη έναν μεσήλικα άπιστο, Μεστανέ εφέντη, γιατί, λέγει, μάθαινε στα παιδιά τους ένα τραγούδι, γραμμένο από έναν άπιστο της Θεσσαλίας (πρόκειται για τον Ρήγα Φεραίο) που η μεγαλειότης σου, με προγενέστερο προσκυνητό φιρμάνι Σου, είχε καταδικάσει».
Την περίοδο εκείνη αναπληρωτής διοικητής της πόλης ήταν ο προαναφερόμενος Γιουσούφ μπέης, ο οποίος ασκούσε τρομοκρατία στους Έλληνες κατοίκους.
Έτυχε όμως και η μητρόπολη Θεσσαλονίκης να έχει εκείνη την περίοδο τοποτηρητή τον επίσκοπο Κίτρους Μελέτιο τον Α΄ Κυριακό, που προσπαθούσε να ποιμάνει με σύνεση το χριστιανικό πλήρωμα της πόλης και να το ενθαρρύνει να μη φοβάται τον Γιουσούφ. Ο Μελέτιος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη από το 1819, αφού ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ιωσήφ απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη ως μέλος της Πατριαρχικής Ιεράς Συνόδου. Ο Μελέτιος ως πρωτόθρονος επίσκοπος της Μητροπολιτικής Επαρχιακής Συνόδου Θεσσαλονίκης ανέλαβε τα καθήκοντα του τοποτηρητή του θρόνου Θεσσαλονίκης κατά κανονικό και έννομο έθος.
Για τον ιερομάρτυρα πολύ λίγα είναι γνωστά. Καταγόταν από το νησί της Άνδρου ή κατ άλλους από τον Κολινδρό Πιερίας και από το 1812 είχε χειροτονηθεί επίσκοπος Κίτρους. Υπήρξε αφιλοχρήματος, ως πραγματικός Ορθόδοξος, αποφεύγοντας να αποκτήσει περιουσία κατά τη διάρκεια της αρχιερατείας του. Σύμφωνα με την καταγραφή που απέστειλε στον σουλτάνο, μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, ο Σαλήχ Δουτφή εφέντης, το σύνολό της αποτιμάται μόλις σε 1.102 γρόσια περίπου.
Ο Γιουσούφ μπέης δεν θα άφηνε ανενόχλητο τον τοποτηρητή επίσκοπο. Ο Γιουσούφ ήταν άνδρας βάναυσος, τυρρανικός , που εχθρεύονταν πάνω από όλα τους χριστιανούς. Τους ισχυρισμούς αυτούς επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Χαϊρουλάχ, όταν συναντήθηκε μαζί του στο διοικητήριο. Στη συνάντηση αυτή ο Τούρκος διοικητής έδειξε να γνωρίζει καλά τις επαναστατικές κινήσεις των Ελλήνων και προσδιόρισε και τη στάση που θα κρατούσε λέγοντας: «Πρέπει αλύπητα να τους κτυπούμε, όπου τους βρίσκουμε». Ο Χαϊρουλάχ δεν συμφώνησε και του αντιπρότεινε: «Θα ήταν προτιμότερο αντί να τους κτυπάμε, να τους φερόμαστε καλύτερα σαν φίλοι, ώστε να ΄ναι ευχαριστημένοι και να μην έχουν παράπονα». Ο Γιουσούφ διακόπτει τη συζήτηση και φεύγει. Ο Χαϊρουλάχ θεώρησε καλύτερο τρόπο προσέγγισης να επισκεφθεί τον Μελέτιο. Η συνάντηση έγινε στο επισκοπείο. Ο Χαϊρουλάχ προειδοποίησε τον Μελέτιο για τις προθέσεις του Γιουσούφ μπέη και τον συμβούλεψε να νουθετήσει τους Έλληνες να είναι πιστοί στους νόμους και στις εντολές του Γιουσούφ. Τον ενημέρωσε για τις διάφορες επαναστατικές κινήσεις των Ελλήνων μέσα στην πόλη σε συνδυασμό με τις κινήσεις στην Πελοπόννησο και στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ο Μελέτιος έδειξε προσποιητή άγνοια και διαβεβαίωσε τον ιεροδικαστή για την πίστη του και αφοσίωσή του στον σουλτάνο. Η συνάντηση έγινε γνωστή στον Γιουσούφ μπέη, καθώς και οι λεπτομέρειες αυτής.
Τον Φεβρουάριο του 1821 ο Χαϊρουλάχ συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τον Γιουσούφ χωρίς να το γνωρίζει ο σουλτάνος. Η έναρξη της επανάστασης βρίσκει τον Χαϊρουλάχ στη φυλακή και τον Μελέτιο να κινείται δραστήρια. Ο Γιουσούφ έχει πληροφορίες για επικείμενη επανάσταση και στη Θεσσαλονίκη.
Αρχίζει τις συλλήψεις και ζητά από την ελληνική κοινότητα και από το Άγιον Όρος να του στείλουν ομήρους. 400 συνολικά όμηροι φυλακίζονται, εκ των οποίων οι 100 είναι μοναχοί.
Οι συνθήκες φυλάκισης άθλιες.
Γράφει ο Χαϊρουλάχ «όλοι αυτοί, όπως είναι φυσικό, κακοποιούνται στα χέρια του Γιουσούφ, τους μαστιγώνει, τους βρίζει, τους εξευτελίζει και τους θανατώνει ακόμα».
Ο σουλτάνος αποφυλακίζει τον Χαϊρουλάχ αλλά ο Γιοσούφ τον κρατάει στη Θεσσαλονίκη και δεν τον αφήνει να φύγει. Έτσι γίνεται ο αυτόπτης μάρτυρας του μαρτυρίου του Μελετίου.
Ο Μελέτιος συνεχίζει να εκτελεί κανονικά τα καθήκοντά του ακόμη και όταν αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση βαίνει κακώς. Πληροφορείται ότι ο μητροπολίτης Ιωσήφ μαζί με τους άλλους έξι συνοδικούς αρχιερείς βρίσκονται φυλακισμένοι από τις 10 Μαρτίου 1821 και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ έχει απαγχονιστεί στις 10 Απριλίου του ιδίου έτους.
Έβλεπε και από την άλλη πλευρά την αυξανόμενη επιθετικότητα του Γιουσούφ μπέη, αλλά δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και το ποίμνιο που του είχε η εκκλησία, εμπιστευτεί, ειδικά αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη έγινε δραματική τον Μάϊο του 1821. Την περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα ο Χαϊρουλάχ:
«Η Θεσσαλονίκη, η ωραία τούτη πόλη, που στολίζει σαν σμαράγδι το τιμημένο στέμμα Σου» γράφει προς τον Σουλτάνο, «μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο σφαγείο. Ο μουτεσελήμ Γιουσούφ μπέης, διέταξε τους χαφιέδες του να γυρνούν στους δρόμους της πόλης και να σκοτώνουν αλύπητα κάθε άπιστο που θα συναντούσαν. Οι μισοί από τους ομήρους σφάκτηκαν μπροστά στον Γιουσούφ. Από την εκδικητική μανία του Γιουσούφ δεν γλίτωσε ούτε ο Μελέτιος, ο οποίος θεωρήθηκε ότι έχει ενεργή συμμετοχή στο επαναστατικό κίνημα και για αυτό συνελήφθη άμεσα μαζί με τον εφημέριο του αγίου Μηνά, τον παπα-Γιάννη. Το μαρτύριο του επισκόπου και του παπα-Γιάννη είναι φρικτό».
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, την πρώτη μέρα του φεγγαριού του Μαΐου (18-19) ο Γιουσούφ μπέης διέταξε να του φέρουν τον Μακάρ εφέντη (δηλ. τον Μελέτιο) και τους άλλους «αγιάνιδες» (πρόκριτους) των ρωμιών.
«Τους φέραν δεμένους και τότε ράγισε η καρδιά μου, βλέποντας τον Μακάρ εφέντη, με τα άσπρα του γένια και τα μακριά μαλλιά του ακατάστατα, να παραδίδεται στα χέρια των «μπασή μποζούκ» και να κομματιάζεται στη μεγάλη πλατεία του Κοπανού (αγορά Βλάλη).
Ενός άλλου γέροντα σεβάσμιου, του παπα-Γιάννη, της εκκλησίας του Μηνά εφέντη, του κόψαν τα πόδια και τα χέρια. Κι έπειτα, κρατώντας τα κομμένα χέρια του, με τα δάκτυλα του βγάλαν τα μάτια του».
Ο ιερομάρτυρας επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος, όπως και ο παπα-Γιάννης, πλήρωσαν με τη ζωή τους την αγάπη για το ποίμνιό τους, την Εκκλησία και την πατρίδα.
Ένας ακόμη αρχιερέας, μαζί με τον εφημέριο του ναού του Αγίου Μηνά, πότισε με το αίμα του το δένδρο της ελευθερίας και συνέβαλε με τη θυσία του στην τελική απελευθέρωση του τόπου. Οι Τούρκοι δεν συγχώρεσαν ποτέ την ανάμειξή του στη επανάσταση του ’21.
Ο Μάρτυρας επίσκοπος, συγκαταλέγεται στη χορεία των Νεοϊερομαρτύρων. Μια χορεία που συγκέντρωσε πάνω της, σε όλη τη μακρόχρονη περίοδο της Τουρκοκρατίας, το μίσος, τη θρησκευτική υστερία και τον φανατισμό των Οθωμανών περισσότερο από κάθε άλλον, γνωρίζοντας την εκδικητική τους μανία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις είχαν τη δυνατότητα αρκετοί από αυτούς τους αγίους αρχιερείς - και ο Μελέτιος ανάμεσά τους - να γλυτώσουν και να αποφύγουν το μαρτύριο. Αντί αυτού όμως, προτίμησαν το μαρτύριο και τον θάνατο. Η θυσία τους δεν πήγε χαμένη, αφού έγινε ισχυρό μέσο χαλύβδωσης και στερέωσης του φρονήματος των Ελλήνων για ελευθερία. Το αίμα τους πότισε και θέριεψε το δένδρο της Ελευθερίας και της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του Αγίου Μελετίου, επισκόπου Κίτρους, τιμάται την 18 η Μαΐου και η πόλις της Κατερίνης θα κτίσει περικαλλή Ναό στο όνομά Του.
ο ιερός ναός του Αγίου Μηνά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Πηγές και βοηθήματα
Παπάζογλου Αβραάμ, Η Θεσσαλονίκη κατά τον Μάιο του 1821.Μακεδονικά 1, Χρονολογία 1940, Σελίδες 417-428.
Αγγελόπουλου Αν. Αθανασίου, Ο Εθνομάρτυρας Επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος, ιστότοπος του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού.
Σωτηριάδη Ιγνατίου (Αρχιμ.), Πανόραμα Ιστορίας της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, τόμος Α΄, Έκδοση Βαρναβείου Βιβλιοθήκης Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους και Κατερίνης 1999.
Εγκόλπιο ημερολόγιο Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος έτους 2017.
Στεργιούλη Χαράλαμπου Νεομάρτυρες από τη σκλαβιά στον Ουρανό, έκδοση Αρχονταρίκι, 2021
Δεν είναι τυχαίο που στα τελευταία της επίγειας ζωής του, ο π.Γεώργιος Αγγελακάκης βρέθηκε πραγματικά μόνος.
Μόνος ακόμη και από τους αποτειχισμένους ιερωμένους.
Άλλος χλεύαζε το πάτριο ημερολόγιο και αποκαλούσαν τους αποτειχισμένους που το ακολουθούσαν «ημερολάτρες!»
άλλος δημοσίως υπερασπίζεται και μεταλαμβάνει όσους «μπολιάστηκαν»,
άλλοι φέρουν βαρύτατα κωλύματα ιεροσύνης κι όμως, παριστάνουν δήθεν τους «ομολογητές» και τους «υπερασπιστές της ορθοδοξίας»!,
άλλοι αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι είναι τυχάρπαστοι απατεώνες που λυμαίνονται (οικονομικά αλλά και πνευματικά) το ποίμνιο που αναζητεί απεγνωσμένα ποιμένα,
άλλος θρασύτατος παρουσιάζεται ως δήθεν «διάδοχος» και «συλλειτουργός»! του π.Γεωργίου τολμάει μάλιστα να το λέει και δημόσια την ώρα της Θείας Λειτουργίας ο αθεόφοβος! ενώ ουδέποτε ο π.Γεώργιος συλλειτούργησε μαζί του (συλλειτουργία δεν είναι λόγω κόπωσης να του επιτρέπει να βγαίνει να μεταλάβει τους πιστούς. Παρά την πίεση του ιερέα αυτού, ποτέ ο π.Γεώργιος δεν του επέτρεψε να φορέσει άμφια για να συλλειτουργήσουν μαζί),
άλλος ευλογεί με τον σταυρό-σταυρούς που έκλεψε από το ιερό του π.Γεωργίου (ιεροσυλία, βαρύτατο κώλυμα ιεροσύνης), και βλέπουν οι πιστοί τους σταυρούς και λένε «ευλογία» αντί να πουν ντροπή σου αθεόφοβε που έκλεψες τους σταυρούς του πατέρα μας,
κάποιος αγιορείτης «γέροντας», που πρωτοστατεί ακόμη στον χώρο της αποτείχισης, με την σέξυ ξανθιά διαχειρίστριά του που είναι τραγουδίστρια στα καμπαρέ του Ισραήλ, είχε το θράσος να αποκαλέσει τον π.Γεώργιο «αιρετικό», τέτοιο θράσος, επιφέροντας το θανάσιμο πλήγμα στην ήδη βεβαρημένη υγεία του πατέρα μας,
άλλος, νεο-αποτειχισμένος τολμάει να αποκαλέσει κι αυτός τον π.Γεώργιο «αιρετικό». Μάλιστα με επίθεση την ημέρα που κοιμήθηκε ο π.Γεώργιος.
(φυσικά κάποιες από τις παραπάνω περιγραφές αφορούν το ίδιο πρόσωπο)
κι ας μην συνεχίσουμε γιατί πραγματικά η κατάπτωση είναι μεγάλη ..
Θα κλείσουμε με το ΗΘΟΣ του π.Γεωργίου:
Δημόσια ζητούσε από το ποίμνιό του να προσευχηθούν για να συγχωρέσει ο Θεός τους συκοφάντες του. Όπως έκανε και ο ίδιος. Όπως είχε πει, ήθελε να τον πάρει ο Θεός όταν θα έφτανε να έχει καρδιά μικρού παιδιού.
Αχ π.Γεώργιε, όπως μας είχες προειδοποιήσει έφυγες, δεν αξίζαμε να σε έχουμε ...
Ας πάνε τώρα οι πιστοί που ψάχνουν απεγνωσμένα «να εξομολογηθούν και να μεταλάβουν», να προσκυνήσουν τους κλεμμένους σταυρούς, και να δώσουν κι άλλα χρήματα και να αγοράσουν κι άλλα σπίτια σε νεαρούς σε ηλικία ρασοφόρους που παριστάνουν τους αποτειχισμένους ομολογητές (και των οποίων οι πρεσβυτέρες συχνά είναι από δεύτερο γάμο! δηλαδή οι ιερείς αυτοί διαπράττουν μοιχεία! το οποίο επίσης είναι βαρύ κώλυμα ιεροσύνης)
Δυστυχώς οφείλουμε να αποκαλύψουμε όσα συμβαίνουν. Έστω και χωρίς ονόματα.
– Άφωνοι 2000 αξιωματικοί στην παρουσίαση του εκτρώματος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στην ημέρα εορτασμού των Ενόπλων Δυνάμεων
– Σκανδαλίστηκαν ακούγοντας τους στεναγμούς και τα βογγητά της πρωταγωνίστριας που υπεδύετο την υποτιθέμενη Κυρά της Ρω
– Δεν σεβάστηκαν ούτε την μνήμη της, ούτε την προσφορά της στην Ελλάδα
– Οργανωμένη απόπειρα απόκρυψης του θλιβερού κειμένου το οποίο περιέχει διεθνιστικές αναφορές για την σημαία των ανθρώπων και όχι για την σημαία της πατρίδας
– Βαριές ευθύνες για το επιτελείο του αρχηγού Κωνσταντίνου Φλώρου και για τον ίδιο – Απαιτούνται εξηγήσεις και συγνώμη
Μια Ελληνίδα, που έχει αναδειχθεί σε σύμβολο.
Που υπήρξε φυσιογνωμία εμβληματική σε μια εσχατιά του ελληνισμού, σε ένα νησί στο στόμα κυριολεκτικά του λύκου. Σε απόσταση αναπνοής από τον Τούρκο.
Εκεί κάθε πρωί έκανε την έπαρση της σημαίας και την έβλεπε να κυματίζει όσο υπήρχε φως.
Εκεί έχει ταφεί, αιώνιος ακρίτας των ιδανικών του έθνους και της φυλής.
Εκεί οφείλουν να της αποδίδουν τιμή οι Έλληνες.
Και πρώτα από όλους οι Ένοπλες Δυνάμεις
που και αυτές είναι θεματοφύλακες των ιδίων ιδανικών και των ιδίων αξιών του ελληνισμού.
Ορθώς λοιπόν, στην εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων προεβλέπετο αναφορά στην Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Αναφορά τιμητική, όχι αναφορά εξευτελιστική…. Ποιος απεφάσισε η αναφορά αυτή να είναι ένα θεατρικό μονόπρακτο, το οποίο μακρυά από κάθε έννοια τέχνης, μακρυά από κάθε έννοια πραγματικότητος διασύρει την Ελληνίδα.
(...) την έχει να αναφέρεται στον σύζυγό της και να λέει:
«Και ήταν πάντα ο Κώστας μου , αυτό που ήταν η ψυχούλα του, ήταν το κορμάκι του, κοιμόμουν μαζί του και ένιωθα ότι ο κόσμος μπαίνει στη θέση του… Ε! Είχε προσόντα ο άτιμος!… Και πώς να μην έχει δηλαδή… μη γελιόμαστε τώρα… άντρας που βάζει κάτω τη γίδα και τα άλλα τον κοιτούν σαν να τους χάλασε τον αρραβώνα…»
Τι είναι αυτά; Πώς επετράπη να ακουσθούν δήθεν από την Κυρά της Ρω;
Πώς επετράπη να παρουσιασθεί αυτό μονόπρακτο στο πλαίσιο μιας εορταστικής εκδηλώσεως που οργανώθηκε από το ΓΕΕΘΑ;
Δεν ήξεραν τι λέγει το θεατρικό; Δεν το ήλεγξε κανείς; Ούτε αρχηγός ούτε επιτελής ούτε κανείς;
Και έφθασε να παρουσιάζεται προ ενός ακροατηρίου 2000 αξιωματικών και πολιτών! Δικαιολογία δεν υπάρχει.
Έξι χρόνια παρουσιάζεται αυτό θεατρικό, γραμμένο από τον Γιάννη Σαραγκά.
Έξι χρόνια υποδύεται την Κυρά της Ρω η ηθοποιός Φωτεινή Μπαξεβάνη.
Έξι χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (!) εκφωνεί την φράση «βάζει κάτω τη γίδα»
Και αυτό θεωρείται απόδοσις τιμής στην Κυρά της Ρω!
Η ηθοποιός Φωτεινή Μπαξεβάνη
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Παρακάτω ο μονόλογος του μονόπρακτου αναφέρει:
«Συ θα θα μου δώσεις το χέρι, θα κλείσεις τα μάτια και όλα τα υπόλοιπα θα τα κάνω γώ. Ε! Αυτά τα υπόλοιπα ήταν ολόκληρη η ζωή μας…. Μόνο ε! Που κάποιες με μπέρδευε… ξαπλώναμε στο κρεβάτι για να κάνουμε… παντρεμένοι που ήμασταν και εκεί που ήταν έτοιμος να… πάνω που του ‘ρχότανε το ‘’Θεέ μου συγχώρα με’’ φώναζε Ώπα. Τι Ώπα ; κόντευα να τρελλαθώ. Ωπα μία, ώπα δύο, ώπα τρεις και δεκατρείς… Τι ώπα θα του πω χριστιανέ μου, στο κρεβάτι είσαι δεν σέρνεις χορό…. Ώπα έλεγε ο άνθρωπος… γλεντούσε… κατάλαβα ότι όσο με είχε εδώ στην άκρη του κόσμου θα με γλένταγε όσο με είχε και τον είχα, θα ήμουν η προσωπική του χαρά… θα με κοιτά και θα με γιορτάζει».
Και παρακάτω:
«Δεν τον εγκατέλειπαν οι δυνάμεις του αλλά το χάρισμά του. Δεν τον άκουγαν πια τα ζωντανά, ούτε τον εμπιστεύονταν. Ένα απόγευμα πάει να αρπάξει ένα κι αυτό αντί να του παραδοθεί πείσμωσε, του δίνει μια στο στήθος και τον πετάει στο χώμα...»
Τι θέση έχουν τέτοια κείμενα, τέτοιοι μονόλογοι σε ένα θεατρικό για την Κυρά της Ρω, την γενναιότητα και τον πατριωτισμό της;
Ποιος πρέπει να απολογηθεί για το ατόπημα; Ποιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις;
Αχ κυρία Γαλάτεια Γρηγοριάδου -Σουρέλη εσύ πρόλαβες κι έφυγες νωρίς
Δεν είδες να «μπολιάζουν» με το ζόρι τους ηλικιωμένους στο γηροκομείο της μητρόπολης, ούτε να διώχνουν τους ανεμβολίαστους εργαζομένους από αυτό.
Δεν είδες τον Μητροπολίτη να «τρυπιέται» μπροστά στην κάμερα, ούτε τις απαγορευτικές κορδέλες μπροστά από τις Άγιες εικόνες, για να μην τις προσκυνάμε.
Ούτε είδες να ψεκάζουν τις εκκλησιές λες κι είναι μολυσμένοι χώροι ούτε τους παπάδες να κράταν ότι πιο Ιερό υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, την Θεία Μετάληψη, φορώντας μάσκα.
Εσύ πρόλαβες κι έφυγες νωρίς, Δεν θα άντεχες τέτοια κατάντια ...
Ομάδα εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός» https://opaidagogos.blogspot.com/2023/10/blog-post_3.html
Ακολουθούν 2 σύντομα κείμενα ως μνημόσυνο για την τόσο συναισθηματική, ευγενική και ειλικρινή αυτή ψυχή:
Νεοδιόριστος καθηγητής σε αιγαιοπελαγίτικο νησί, κάθε Δευτέρα πρωί (που συγκυριακά δεν είχα μάθημα επειδή τελείωνα πολύ νωρίς από το σχολείο), άκουγα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας την αγαπητή μου κυρία Γαλάτεια. Μα πόσο ζεστή φωνή, πόσο απλή, πόσο ανθρώπινη. Πόσο γλυκά και ήπια, μέσα από τις προσωπικές της στιγμές που μας διηγόταν, συχνά μέσα από εμπειρίες από την μαγειρική σου και τις δουλειές της σπιτονοικοκυράς, περνούσε το σωστό μήνυμα. Λίγο με το χιούμορ, λίγο με την καλοσύνη, σε έκανε άλλον άνθρωπο. Διάβαζα και άρθρα της στο περιοδικό "Πειραϊκή εκκλησία", στο οποίο ήμουν συνδρομητής. Τόσο όμορφη ψυχή!
Μια φορά έτυχε να σε συναντήσω και δια ζώσης! Σε ένα μοναστήρι γυναικείο λίγο έξω από την Κατερίνη. Το είχατε επισκεφθεί με το αυτοκίνητο σας 2 φιλικά ζευγάρια. Συμπτωματικά ήταν από τις 2-3 φορές στη ζωή μου που το επισκέφθηκα κι εγώ. Έτσι τα φερε ο Θεός και συναντηθήκαμε και σου είπα πόσο με ευχαριστούμε η φωνή σου από τα ραδιοκύματα της Πειραϊκής Εκκλησίας. Πόσο χάρηκα τότε που σε συνάντησα! Καλή ανάπαυση αγαπητή Γαλάτεια το καράβι της εκκλησίας και της πατρίδας μας κινδυνεύει, Πρέσβευε στον Κύριο υπέρ ημών από εμαιλ που λάβαμε από μέλος του παιδαγωγού
από εδώ: https://opaidagogos.blogspot.com/2016/09/blog-post_27.html
Λάβαμε στο viber το παρακάτω συγκινητικό μήνυμα του γιού της:
Ένας αφανής Άγιος...
παραμένει και ως κεκοιμημένος, αυτό που ήταν και ως τέως Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης:
αφανής, ταπεινός, εργατικός Ικέτης προς Κύριον για την Ανθρωπότητα.
Τα θαύματα που ενεργεί δεν διατυμπανίζονται,
γιατί κι οι άνθρωποι που τον περιστοίχιζαν ήταν ταπεινοί εργάτες,
στρατιώτες Χριστού και όχι συνταγματάρχες, μέραρχοι και όμοια,
δεν κοιτούν να δημοσιοποιήσουν κάθε τι που καθαρά δείχνει πως υπάρχει και ζει στην ζωή μας.
Οφείλω τόσα σ'αυτόν, τόσες φορές βρέθηκε κοντά μου, κι όχι μόνον σε μένα...
ωστόσο η Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε καν την απαισίου ονόματος και ύφους Πλατεία Εμπορίου να την μετονομάσει σε πλατεία πατρός Λεωνίδου των Θεσσαλονικέων.
Όσο περισσότερη αδικία όμως εδώ,
τόσο περισσότερη χαρά, αγαλλίαση και μακαριότητα κοντά σ' Εκείνον,
στον Οποίο ο ίδιος αφιέρωσε όλη του την ζωή, χωρίς ποτέ να καλοφάει και να καλοπιεί, όσο κι αν οι κατήγοροι του διαρκώς αναμασούν.
Προσωπικά εγώ, τον επισκεπτόμουν στην "Βίλλα" του, στο Πανόραμα, μέσα στον χώρο των Εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος".
Μοίραζε την σύνταξη του στα τρία:
ένα μέρος της έπαιρνα εγώ για να σπουδάζω, οι άλλοι λόγοι, παρόμοιοι.
Και η "Βίλλα"; Καλυβάκι χωριάτικο με 20 τετραγωνικά το πολύ, μια σομπίτσα, Εικόνα, πολλά βιβλία.
Καλυβάκι, όμοιο με παλάτι της Βασιλείας του Αγαπημένου του.
Γεμάτο από δάκρυα, εξομολογημένες ανομίες,
Οι τοίχοι της εκκλησίας είναι γεμάτοι με τα ονόματα Ελλήνων, σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών.
Δείτε οπωσδήποτε το βίντεο με τις ομιλίες που περιγράφουν τις ωμότητες τους. Θηριωδίες κομμουνιστών που προσβάλουν το ανθρώπινο είδος.
Δείτε οι ίδιοι, κοινοποιήστε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και ενημερώστε τα παιδιά σας. Γιατί ιστορία που διδάσκεται, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ.
Βίντεο:
Τελετή Μνήμης στον Φενεό για ένα ακόμα ατιμώρητο κομμουνιστικό έγκλημα
" Αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;"
- Ομολογία "αμφοτεροδέξιου & των συν αυτώ": Στα 4 σχεδόν χρόνια, που ασχολούμαστε με αυτό το ιστολόγιο οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σε καμιά από τις 7000 και πλέον αναρτήσεις, που έχουνε περάσει μπροστά από τα μάτια μας, δεν έχουμε συγκλονιστεί τόσο...
Τα στοιχεία που βγαίνουν 2 μονάχα μέρες μετά τον (προσωρινό...) αποχαιρετισμό της Μαρίας είναι τόσο απρόσμενα ωφέλιμα για όλους μας...
Η "συνέντευξή" της στο τέλος της ανάρτησης, 2 εβδομάδες πριν, θεωρούμε πως είναι μακράν η καλύτερη που έχει περάσει απ΄αυτήν εδώ την "γειτονιά"... Η Μαρία μας (* πλέον είναι και δική μας η Μαρία...) και η οικογένειά της ανέβασε τόσο ψηλά το επίπεδο, που είμαστε πλέον όλοι εμείς οι υπόλοιποι (κυρίως όσοι από εμάς Ο Θεός παραχώρησε οικογένεια...) "υποχρεωμένοι" να τους έχουμε ως υπόδειγμα στην ζωή και στον θάνατο...
~ Πριν μια εβδομάδα συζητώντας η Μαρία με τα παιδιά της τους έλεγε:
"Να έχετε διάκριση όταν μιλάτε με τους ανθρώπους για θέματα πίστης, ανάλογα με τα βιώματα που έχουν. Για παράδειγμα, αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;"
~ Παραθέτουμε τον εξής διάλογο μεταξύ μιας κυρίας και του Πορφύριου. για να χαιρόμαστε και να μην απελπιζόμαστε... Λέει η κυρία:
"Ο Θεός πήρε τη μαμά σας.."
Και απαντά ο Πορφύρης:
"Όχι μόνο δεν πήρε τη μαμά μας,αλλά μας έδωσε και τη Δική Του ακόμα!"
~ Μερικές από τις ερωτήσεις μας προς την Μαρία ( πριν από δύο εβδομάδες) σας τις παραθέτω όχι για να καταλάβετε ποια ήταν η Μαρία, αλλά γιατί εμένα με ωφέλησαν (Στην καταγραφή αυτού του διαλόγου κάποιος πολύ κοντινός στην οικογένεια Ιερέας...Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το όνομά του...): "- Μαρία ανησυχείς για τα παιδιά σου τώρα που μεγάλωσαν;
-Δεν υπάρχει καλύτερος πατέρας και παιδαγωγός από τον ίδιο τον Θεό. Κι όμως τα παιδιά του οι πρωτόπλαστοι αποφάσισαν να τον παρακούσουν καθώς και τις εντολές του και να φύγουν μακριά του... Εγώ δεν μπορώ παρά να αγωνίζομαι μόνο για μένα, για τα παιδιά μου απλά προσεύχομαι...
-Δεν τα νουθετείς;
-Αν το ζευγάρι ζει αγαπημένο δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Αυτό από μόνο του αρκεί. Εγώ προχωρώ μέσα στο σπίτι και αισθάνομαι τα παιδιά μου σαν τα παπάκια, παντού με ακολουθούν για να συζητήσουμε...Αφού τους το λέω, παιδιά με κάνετε να αισθάνομαι σαν την πάπια, αφήστε με και λίγο μόνη...
- Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολυτεκνια σώζει;
- Όταν γνώρισα τον Σπύρο αποφασίσαμε να κάνουμε έως 5 παιδιά, το θεωρούμε ιδανικό αριθμό, αλλά πάντα χαιρόμασταν με το κάθε παιδί που θέλαμε άλλο ένα... Για να καταλάβεις πόσο το χαίρομαι που ακόμα και το τελευταίο (το δέκατο) δεν το αφήνω να το αλλάζουν τα παιδιά. Τους λέω αυτό είναι δικό μου παιδί, όταν κάνετε δικό σας, εσείς θα το αλλάζετε.... Τώρα στο έκτο όταν είχα ρωτήσει τον παππού τον Δαμασκηνό σε δική μου αγωνία σε σχέση με τα πνευματικά...
αν ο Θεός την πολυτεκνία την προσμετρά και ως αγώνα, γιατί μου είχανε πει ότι πάνω από 6 ότι Ο Θεός το βλέπει ως σταυρό....είχε συμφωνήσει!"
Τι να πω, η κάθε λέξη της για μένα, μου μύριζε παράδεισο...! ~ Και λίγα από τα πρώτα κιόλας σχόλια:
