Σαν σήμερα .... Εις μνήμην της δούλης Του Δέσποινας

 Έστω και μετά θάνατον, είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιους ανθρώπους που σε αντίθεση με το πρότυπο της σημερινής δυτικής κοινωνίας, παρέμειναν σε όλη τους τη ζωή απλοί, ταπεινοί, σεμνοί, που δεν προσπάθησαν ποτέ να τραβήξουν τα βλέμματα με ακριβά ενδύματα, αρώματα ή κοσμήματα.    Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η Δέσποινα.

Ως μοδίστρα στα νιάτα της, εργαζόταν με το λιγοστό φως της γκαζόλαμπας ακόμη και όλο το βράδυ, ειδικά στις μεγάλες γιορτές και τις παρελάσεις, για να εξυπηρετήσει τον κόσμο ράβοντας ρούχα.  

Αργότερα, παντρεύτηκε και της έδωσε ο Θεός και δύο παιδιά. Κάθε πρωί, έλεγε στα παιδιά  της να κάνουν το σταυρό τους φεύγοντας απ' το σπίτι, και κάθε μεσημέρι τα περίμενε στο σπίτι που ήταν ζεστό με την παρουσία της. Σήμερα οι μητέρες πείστηκαν ότι πρέπει να εργάζονται, να είναι ανεξάρτητες, οπότε και εύκολα χωρίζουν, και τα παιδιά (όσα βλέπουν το φως του κόσμου και δεν κατακρεουργούνται στις γυναικολογικές κλινικές) μεγαλώνουν στους παιδικούς σταθμούς ή με άλλες γυναίκες, και σπάνια βρίσκουν την μητέρα σπίτι να τους περιμένει όταν επιστρέφουν σπίτι.

Μικρά παιδιά στο χωριό, μας συγκέντρωνε στη σάλα, κάτω από το καντήλι για να πει ο καθένας πρώτα το Πάτερ Ημών, πριν πάει για ύπνο. Κάθε μεσημέρι μας είχε μάθει να κάνουμε το σταυρό μας στο τραπέζι. "Κάνω το σταυρό μου κι έχω όπλο στο πλευρό μου" έλεγε όταν μικρά παιδιά της λέγαμε ότι φοβόμασταν. Πάντα νήστευε (όταν δεν ήταν εύκολο να λες ότι νηστεύεις, όταν δεν υπήρχαν τόσα εύγευστα νηστίσιμα φαγητά και υποκατάστατα αρτύσιμων). Πάντα στην εκκλησία, κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή, ντυμένη σεμνά, κρυμμένη σε κάποιο πίσω στασίδι.  Κάθε Σάββατο απόγευμα έστελνε το πρόσφορο στην εκκλησία, με τα ονόματα «των ζώντων» και κάνοντας το σταυρό στα ονόματα «των κεκοιμημένων».

Ήξερε πάντα να συγχωρεί, ότι κι αν της είχαν κάνει. Σπάνια απαντούσε σε λεκτικές προκλήσεις. Κι αυτό ζητούσε και από εμάς όταν στο παιχνίδι άλλα παιδιά μας πείραζαν ή μας κορόιδευαν:   Να συγχωρούμε.  Δεν απέφευγε να πει τη λέξη «αμαρτία» για να ξεχωρίσει το κακό από το καλό, σε αντίθεση με τα σημερινά κηρύγματα που συνήθως μιλάνε γενικά και αόριστα για «αγάπη» για να μην δυσαρεστήσουν κανέναν.

        Από αυτά που με χαρά θυμόταν από το χωριό ήταν μια θεολόγος, η κ.Αγνή, που ερχόταν από την Κοζάνη και μάζευε τα κορίτσια και τα μιλούσε για το Χριστό και τους έδινε ορθόδοξα χριστιανικά βιβλία. Από τα δυσάρεστα που θυμόταν, ήταν όταν οι αντάρτες σκότωσαν τον πρώτο της εξάδερφο, λίγο μετά την ονομαστική του εορτή του Αγίου Δημητρίου, και μας έδειχνε μια γειτόνισσα που κουβάλησε η ίδια στην πλάτη μέχρι το σπίτι τον σκοτωμένο από τους αντάρτες αδερφό της. Μας έδειχνε ένα μικρό κενό ανάμεσα στα ντουλάπια όπου κρυβόταν με άλλα μικρά παιδιά για να μην τα πάρουν οι αντάρτες στο παιδομάζωμα.

Κάποιοι άνθρωποι όσο πιο πολύ απομονώνονται από τους ανθρώπους, τόσο πλησιάζουν στο Θεό. Όσο ήταν γερή και μπορούσε, διάβαζε κάθε μέρα την Καινή Διαθήκη, προσευχόταν, κάποια φορά ήταν ημιλιπόθυμη στο νοσοκομείο, έλεγε ασυναίσθητα έναν ψαλμό του Δαυίδ. Ο Κύριος ήταν η δύναμη και η παρηγοριά της. Σε Αυτόν εκμυστηρευόταν τον πόνο της. Στεναχωριόταν αφάνταστα όταν μας έβλεπε να μαλώνουμε.  

Σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή συμβαίνουν παράδοξα πράγματα. Συχνά οι "κακοί" καλοπερνούν και οι "καλοί" δοκιμάζονται και υποφέρουν.  Δοκιμάστηκε λοιπόν και η Δέσποινα από πάρα πολλές αρρώστιες, παραμορφωτική ρευματοειδή αρθρίτιδα, λέμφωμα Hodgin (καρκίνος), ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες, αρκετά εγκεφαλικά που αργότερα της προκάλεσαν και επιληψία, κολπική μαρμαρυγή και υπέρταση στην καρδιά, επίπονους σπασμούς στα χέρια που μπορούσαν να περιοριστούν μόνον με ισχυρά ηρεμιστικά (δύο χρόνια μετά, ένας καλός γιατρός ανακάλυψε ότι έπρεπε να παίρνει την μέγιστη αντιεπιληπτική δόση, αλλά ο πόνος που είχε υποφέρει από τις σπασμωδικές κινήσεις των χεριών μέχρι τότε, δεν περιγράφεται).  Έσπασε το πόδι της, εγχειρίστηκε, έκανε πάρα πολύ προσπάθεια να ξαναπερπατήσει με διάφορα βοηθήματα για να μην κουράζει τους γύρω της. Και στα τελευταία της, νέος καρκίνος, στο στόμα αυτή τη φορά, και πάλι ακτινοβολίες, και ατελείωτα φάρμακα, δεν μπορούσε να καταπιεί κι όμως υπέμεινε αγόγγυστα νέες δοκιμασίες, κατακλίσεις, νέες ταλαιπωρίες. Στο τέλος έφυγε από λοίμωξη αναπνευστικού μαζί με ένα σωρό άλλα ιατρικά προβλήματα.

Αναρωτήθηκε ανθρωπίνως κάποιες φορές γιατί να υποφέρει τόσο, ενώ δεν είχε πειράξει άνθρωπο. Τώρα θα έχει πάρει την απάντηση: γιατί λάτρευσε τον Θεό της μέχρι τέλους, γιατί έτσι θα έχει ακόμη καλύτερη θέση στον παράδεισο. Γιατί το μαρτύριό της, έκανε την αναχώρησή της λιγότερο επώδυνη σε εμάς.

Ελπίδα πάντα ειν' ο Χριστός μου

μέσα στο πέλαγος της ζωής ...

 

στεργιά θα πιάσω στον Ουρανό

με άγκυρα τον Κύριο.

Αιώνια Ελπίδα θα Σε κρατώ

ποθώ την ώρα για να Σε δω.

 

Κι αν στεναχώριες, θλίψεις και μπόρες

χτυπούν αλύπητα την ψυχή,

δε θα μπορέσουν ποτέ να σβήσουν

Πίστη κι Ελπίδα στον Λυτρωτή!

 

https://youtu.be/Mh_pVPu5-lA?feature=shared

(από το τραγούδι «Άγκυρα Ελπίδας»

του αγαπητού ιατρού (ομότιμος καθηγητής Α.Π.Θ. σήμερα)  Ιωάννη Κουντουρά)

Εις μνήμην ....

 

... Τότε ο Κύριος  είδε τα πλήθη και ανέβηκε και κάθισε στην πλαγιά του βουνού, και πλησίασαν οι μαθητές Του,  και τότε άρχισε να τους διδάσκει λέγοντας:

«μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.

μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν.

μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.

μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.

μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ,   ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.

μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί,   ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται.

μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης,   ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,

χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν.».

(κατά Ματθ. κεφ 5, στ 1-12)

 

Κύριε,  ανάπαυσε  την  ψυχή

της  κεκοιμημένης  δούλης  Σου

 Δέσποινας

Ιστολόγιο Ομάδος Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»