Η Μαραθονοδρόμος Μαρία Πολύζου, διηγείται:
«... Οι Τούρκοι άρχισαν να με βρίζουν και το αντιλήφθηκα από την εξαγριωμένη όψη και τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους.
Κάποιος με έφτυσε και τον είδα να με φτύνει στα μούτρα.
(...) Ας ούρλιαζαν, ας με έβριζαν και ας με έφτυναν. Τίποτα δεν με πτοούσε.»
Ήταν 4 Αυγούστου του 1990 αγωνίστηκα στον Βαλκανικό Μαραθώνιο στην πόλη, στην Κωνσταντινούπολη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για έναν Έλληνα αθλητή να σηκώνει την ελληνική σημαία .
Για μένα όταν ξεκίνησα εκείνο τον αγώνα είπα από μέσα μου : εδώ τρέχουμε και τρέχουμε μόνο για τη νίκη !
Η προοπτική να ακουστεί ο Εθνικός ύμνος της πατρίδας μέσα στην Τουρκία ήταν ο καταλύτης που ενεργοποίησε και το τελευταίο απόθεμα δύναμης που είχα στην ψυχή και το κορμί μου, αλλά δεν θα ήταν εύκολος ο αγώνας που ξεκίνησε με βροχή η οποία πολύ γρήγορα δυνάμωσε και έγινε καταρρακτώδης.
Όταν περνούσα από την γέφυρα του Βοσπόρου από την ασιατική προς την ευρωπαϊκή πλευρά πλέον έπεφτε χαλάζι.
Εκτός από το μαστίγωμα που δεχόμουν, δεν μπορούσα να δω που πηγαίνω .
Η ορατότητα δεν ήταν μεγαλύτερα από 2-3 μέτρα και ακολουθούσα τη μοτοσικλέτα της αστυνομίας αλλά και ο αναβάτης πολύ αμφιβάλλω εάν έβλεπε πιο μακριά από ότι εγώ.
Παρόλα αυτά πίεζα στο απόλυτο τέρμα των δυνατοτήτων μου.
Ήμουν σταθερή στο στόχο μου.
Διασχίσαμε την γέφυρα και μόλις περάσαμε απέναντι το χαλάζι κόπασε. Απέμεινε η δυνατή βροχή.
Στο 32ο -33ο χλμ περάσαμε μέσα από ένα υπαίθριο παζάρι, σαν λαϊκή αγορά.
Θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να περνάει η διαδρομή μέσα από εδώ !
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ποια θα μπορούσε να ήταν σκοπιμότητα.
Οι Τούρκοι άρχισαν να με βρίζουν και το αντιλήφθηκα από την εξαγριωμένη όψη και τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους.
Κάποιος με έφτυσε και τον είδα να με φτύνει στα μούτρα.
Αλλά εγώ δεν καταλάβαινε τίποτα. Όσο έτρεχα τόσο πιο άτρωτη ένιωθα.
Ας ούρλιαζαν, ας με έβριζαν και ας με έφτυναν. Τίποτα δεν με πτοούσε.
Στο 40ο χλμ. βλέπω μια μεγάλη ανηφόρα και λίγο μετά μπροστά μου το στάδιο που θα τερματίζαμε.
Μπαίνω στο στάδιο της Κωνσταντινούπολης πρώτη
Είχα νικήσει .
Είχα νικήσει . Ο χρόνος που είχα πετύχει το 2:55:25, ήταν νέο βαλκανικό ρεκόρ .
Μόλις πέρασα την γραμμή τερματισμού, κάποιος με τύλιξε με μια γαλανόλευκη.
Την ένιωσα πάνω μου σαν να ζύγιζα τόνους.
Όταν κοιτάζω αυτή την φωτογραφία ανατριχιάζω.
Φαίνομαι εντελώς εξουθενωμένη σαν να με έχουν κατεβάσει από το σταυρό .
Ομάδα Εκπαιδευτικών «Ο Παιδαγωγός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.