Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΤΣΙ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1949

του αντιστράτηγου ε.α. Γεώργιου Τζουβαλά

Όπως προσκυνάμε στην Αγία Λαύρα το λάβαρο της επαναστάσεως του 1821 που ευλόγησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, θα έπρεπε να προσκυνάμε τα οστεοφυλάκια των νεκρών και τα αιματοβαμμένα χώματα των βουνοκορφών του Γράμμου και του Βέρνου (Βίτσι). Το πρώτο γιατί νοηματοδοτεί την έναρξη και την ευτυχή κατάληξη της εθνεγερσίας και το δεύτερο γιατί απέτρεψε τον ακρωτηριασμό της Ελλάδος και την εθνική ταπείνωση, μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο στον οποίο η συνεισφορά της Ελλάδος υπήρξε παγκόσμιας σημασίας. Έτσι μόνο θα τιμούσαμε τις παραδόσεις μας και θα ξαναφέρναμε ως φωτεινό δίδαγμα στις νέες γενιές Ελλήνων τον όρκο που οι πρόγονοι μας έδωσαν στις Πλαταιές: «Ου ποιήσομαι περί πλείονος το ζην της ελευθερίας».

Ο αγών που έδωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του έθνους στο Γράμμο και το Βέρνο δεν ήταν ένας ενδοοικογενειακός καυγάς, «ένας εμφύλιος», όπως εκόντες άκοντες, τον ονοματίσαμε. Ήτο η συνέχισις του αγώνος της εθνεγερσίας για τους Έλληνες και τα εδάφη που δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε η γαλανόλευκη να σκεπάσει, στην προσπάθεια τους, για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία. Και ένας αγώνας για την κατοχύρωση όσων με πολύ αίμα είχαν αποκτηθεί.

Άλλοι λαοί, που αφυπνίστηκαν μετά την ελληνική επανάσταση, διεκδίκησαν την κυριαρχία στη Μακεδονία και την Θράκη. Προσάρτησαν με εύκολο τρόπο την σφύζουσα από ελληνισμό Ανατολική Ρωμυλία (1885). Είχαν προς τούτο την υποστήριξη

μεγάλων δυνάμεων που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας απεκάλυπτε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη αυτές τις βλέψεις λέγοντας του: «Θοδωράκι οι Μεγάλοι δεν θέλουν να πλατύνει η Ελλάδα, γι’ αυτό ενισχύω (οικονομικώς) τα τάγματα των Ρουμελιωτών για να διαφυλάξουν τους τάφους των γονιών τους, ύστερα βλέπουμε για τις μονάδες των Μωραϊτών». Το μεγαλόπνοο πρόγραμμα του Καποδίστρια δεν αφήσαμε δυστυχώς να ολοκληρωθεί.

Ο βασιλιάς Όθων, στην διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) που ξεπετάχτηκαν οι σκλαβωμένοι ακόμη Έλληνες της Θεσσαλίας, Δυτικής Μακεδονίας, Ηπείρου (Ράγκος, Ζέρβας, Σπ. Μήλιος, Γαρδικιώτης, Γρίβας, Στράτος, Καρατάσος, Βαρνακιώτης, Τζαβέλλας, Χατζηπέτρος, Ζιάκας και άλλοι) ενίσχυσε τα επαναστατικά κινήματα, παρά τις έντονες αντιδράσεις των Αγγλογάλλων που έφθασαν μέχρις αποβάσεως και καταλήψεως του Πειραιά (Μάιος 1854). Υπερηφάνως ο βασιλεύς Όθων απάντησε σε συμβουλευτική σύσταση του Αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντος Γ’, «πέποιθα ότι, ων μόνος χριστιανός Βασιλεύς εν τη Ανατολή, κέκλημαι να υψώσω φωνήν υπέρ αυτών των χριστιανών». Είναι γνωσταί έκτοτε οι μεθοδεύσεις των Αγγλογάλλων, ιδία των πρώτων, δια την έξωσιν του Όθωνος από τον θρόνο της Ελλάδος.

Το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου είχε ως αποτέλεσμα στροφή της Ρωσικής πολιτικής υπέρ του Πανσλαβισμού, οπότε, με την επανάσταση του 1877, τον νέον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και τους δισταγμούς των ελληνικών κυβερνήσεων, φθάσαμε στην καταστροφική για τα ελληνικά συμφέροντα συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (19 Φεβρουαρίου 1878) που ανήγαγε τη Βουλγαρία ως κύριο διεκδικητή Μακεδονικών εδαφών. Νέαι επαναστατικαί κινήσεις εσημειώθηκαν από ελληνικής πλευράς με βασικούς πρωταγωνιστάς τους Στέφανο Δραγούμη, λοχαγόν Δουμπιώτην, Ευάγγελον Κοροβάγκον, που εσχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση στη Μακεδονία. Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ανετράπη τον ίδιο χρόνο εις το Συνέδριο του Βερολίνου. Με την ακλόνητη ελληνική συνείδηση των κατοίκων διεσώθη η κατάσταση μέχρι των Βαλκανικών πολέμων (1912-1913), ότε, με την επικρατήσασαν εθνικήν ομοψυχίαν και την ομαλήν συνεργασίαν πολιτειακών και πολιτικών αρχών επετεύχθη η σωτηρία της Μακεδονίας και ο διπλασιασμός της Ελλάδος.

Επακολούθησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η κομμουνιστική επανάστασις στη Ρωσία και η Μικρασιατική εκστρατεία που επέφεραν ριζικές μεταβολές στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ελλάδος. Ιδρύθηκε στην Ελλάδα το Κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο ευθυγραμμίστηκε με την κομμουνιστική Διεθνή και, σε ότι αφορά τη Μακεδονία, δέχθηκε την άποψη της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού από την Ελλάδα. Παρά τις διαφωνίες μερικών από τα μέλη του, όπως του Κορδάτου, Αποστολίδη και Σταυρίδη, και παρά την μεταβολή της θέσεως αποχωρισμού σε ισοτιμία (3η ολομέλεια ΚΚΕ, τον Απρίλιο 1935), ξαναγύρισε στις 30 Ιανουαρίου 1949 με απόφαση της 5ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ σε αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης με δικαίωμα αποχωρισμού του «Μακεδονικού λαού» που αγωνιζόταν ενόπλως από τις τάξεις του ΝΟΦ (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου) σε πλήρη συνεργασία με το ΔΣΕ.

Αυτά μας πληροφορεί η Μαργαρίτα Λαζαρίδου, υψηλόβαθμο στέλεχος κατ’ εκείνη την περίοδο, του ΔΣΕ, από τις γραμμές του βιβλίου της «Πόλεμος και Αίμα»: «Ακούγαμε άναυδες και κλαίγαμε στο καλύβι μας, στις Πρέσπες, εγώ με την Ουρανία Βουζουκίδου, τη δημιουργία «ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους». Στην σύσκεψη κομματικών στελεχών που έγινε στις 9 Φεβρουαρίου 1949 και πήρα και εγώ μέρος, ο Νίκος Ζαχαριάδης, κλείνοντας την ενημέρωση είπε: «Έξω από την αστική ακεραιότητα υπάρχει η δική μας θέση. Ο Σλαβομακεδονικός λαός έχει δικαίωμα να γίνει κυρίαρχος, γιατί χύνει αίμα δεκάδες χρόνια».

Αυτές τις αυτόχρημα, προδοτικές αποφάσεις και τα ενεργούμενα των, πολέμησαν οι Ένοπλες Ελληνικές Δυνάμεις στον Γράμμο και στο Βέρνο (Βίτσι). Αυτής της μορφής και αυτής της σημασίας υπήρξε η Νίκη των Ενόπλων Δυνάμεων στον Γράμμο και το Βέρνον (Βίτσι), τον Αύγουστο του 1949. Γι’ αυτούς ισχύει το καταγραφέν υπό του Θουκυδίδη «ανδρών αγαθών, έργω γενομένων, έργω και δηλούσθαι τας τιμάς». Ας διακόψουμε για μία μέρα τα μπάνια και τις διακοπές στα θέρετρα και ας πεταχτούμε στις αιματοβαμμένες βουνοκορφές ή σε κάποιο ξωκλήσι να ανάψουμε ένα κεράκι για ανάπαυση των ψυχών εκείνων, που έπεσαν για τα ιερά και τα όσια του ελληνικού λαού.

Πηγή