Πατέρες της Ρουμάνικης σκήτης «απαντούν» στον κακόδοξο Πατριάρχη μας

Πατέρες της Ρουμάνικης σκήτης στο Άγιον όρος , γράφουν επιγραμματικά για τις αιρέσεις
που θεσμοθέτησε η ψευτο-σύνοδος του Κολυμπαρίου είναι δε είναι μια εύστοχη απάντηση στα όσα ο Οικουμενικός είπε
σε Γεωργιανό Κανάλι . 

Από τη μια η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας που στην τελευταία της συνεδρίαση για το τρέχον έτος ξεκαθάρισε πως “η ἐν λόγῳ Σύνοδος (Κρήτης) δεν δύναται να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε και οι αποφάσεις της ως δεσμευτικές για όλο το Ορθόδοξο πλήρωμα”.

Από την άλλη ο ίδιος ο Οικουμενικός σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό της Γεωργίας αναφέρεται και στην ψευτο-σύνοδο του Κολυμπαρίου, και επιτίθεται με σφοδρότητα στους απόντες αξιώνοντας -παπικό τον τρόπο- μεταξύ άλλων να δεχτούν τις αποφάσεις της!

Επειδή μάλλον θεώρει ότι απευθύνεται σε κρετίνους ας θυμηθούμε όσοι γνωρίζουμε
και όσοι δεν γνωρίζουμε ας ξεστραβωθούμε! 

Πηγή

Ἀναφέροντας τὰ σημαντικότερα σημεῖα τῶν καταστρεπτικῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν στὴν Κρήτη ἔχουμε νὰ σημειώσουμε τὰ ἑξῆς:


1.) Ἀναγνωρίστηκε ἐπισήμως ἡ βαπτισματικὴ θεολογία (στὸ κείμενο γιὰ τὸν Γάμο), συμφώνως πρὸς τὴν ὁποία θεωρεῖται ὡς ἔγκυρο τὸ“μυστήριο” ὅλων τῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν “βαπτισθεῖ” στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνεξαρτήτως δόγματος. Τοῦτο δηλαδὴ σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ “χριστιανοί” ἔχουν κοινὸ βάπτισμα. Παρεπόμενο εἶναι ὅτι ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀναγνωρίζονται ἡ ἱερωσύνη καὶ τὰ “μυστήρια” τῶν αἱρετικῶν ψευδοεκκλησιῶν.

2.) Στὸ ἴδιο κείμενο, κατὰ παράβασιν τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐπιτρέπονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, ὥστε ἐμμέσως νὰ ἀναγνωρίζεται ὁ ἐκκλησιαστικὸς χαρακτῆρας τῶν αἱρέσεων. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ τὴν ἀπόλυτη καὶ ἄνευ ἐξαιρέσεων ἀπαγόρευση τῶν ἱερῶν κανόνων (72ος τῆς πενθέκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου) στὴν τέλεση τέτοιου εἴδους γάμων, ποὺ ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δὲν εἶναι κἄν γάμοι καὶ πρέπει νὰ διαλύονται.


3.) Ἀναγνωρίστηκε μία ἀπὸ τὶς βασικὲς κακοδοξίες τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ μητρ. Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν θεμελιωδέστερη κακοδοξία του, αὐτὴ ποὺ ἀναγνωρίζει πρωτεῖο στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρη ἀπὸ τὴν Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, εἶναι ὅμως σύμφωνη μὲ τὴν περσοναλιστικὴ νέα παπικὴ κακόδοξη διδασκαλία...


4.) Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν “οἰκονομίας” ὁριστικοποιήθηκε ἡ κατάλυσις τῶν νηστειῶν, ἀκολουθώντας ἔτσι τὴν πεπατημένη ὁδὸ τῆς Δύσεως στὸ ζήτημα αὐτό.

5.) Ἀναγνωρίστηκε τελεσιδίκως ἡ ἐκκλησιαστικότητα ὅλων τῶν αἱρέσεων (παπισμοῦ, μονοφυσιτισμοῦ, προτεσταντισμοῦ), συμφώνως πρὸς τὶς ἐπιταγὲς τοῦ ΠΣΕ ἐπικυρώνοντας πλέον καὶ “πανορθοδόξως” ὅσα ἔχουν ἐκεῖ ὑπογραφεῖ. Τὸ ὅτι ἡ “σύνοδος” συγκροτήθηκε βάσει τῶν ὀρισθέντων στὸ ΠΣΕ περὶ “ἀγάπης” καὶ ἑνότητος” τῶν “ἐκκλησιῶν”, ἀπόδειξη ἀποτελεῖ ἡ παρουσία ἐπισήμων παπικῶν, προτεσταντικῶν καὶ μονοφυσιτικῶν ἀντιπροσωπειῶν στὴν “σύνοδο”.


6.) Ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐπικυρώθηκε συνοδικὰ αὐτὸς τοῦτος ὁ Οἰκουμενισμός, διὰ τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ ἔργου ποὺ ἐπιτελεῖται στὸ ΠΣΕ, τόσο τῶν ἀποφάσεών του, ὅσο καὶ τῶν κοινῶν δογματικῶν διακηρύξεων.


7.) Ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐπισημοποιήθηκε τὸ ἔργο τῶν διμερῶν“θεολογικῶν” διαλόγων, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν κυρίως αὐτὸν μὲ τοὺς παπικούς, ἀποδεχόμενοι ἔτσι τὰ κοινὰ θεολογικὰ κείμενα ποὺ παρήχθησαν σὲ αὐτοὺς, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν νέα -οἰκουμενιστικὴ- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, ποὺ ἀποτελεῖ κοινὸ τόπο μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ διαμορφώνει τὴν νέα ἀντιπατερικὴ “θεολογία” περὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος. Δυστυχῶς ἡ νέα αὐτὴ θεώρηση περὶ ἐπισκόπου ἤδη ἔχει διαποτίσει τὴν δογματικὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν πλέον κἄν νὰ ἐννοήσουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία περὶ τῆς ὀφειλομένης ὀρθοδόξου ἀντιδράσεως κατὰ τῶν αἱρετιζόντων ἐπισκόπων (δηλ. τὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση).


8.) Ἡ ἴδια ἡ συγκρότηση τῆς “συνόδου” κατέλυσε βάναυσα τὸ διαχρονικὸ ὀρθόδοξο συνοδικὸ πολίτευμα τὸ ὁποῖο
βασίζεται ὄχι σὲ μία ἐκλεκτικὴ “ἀντιπροσωπευτικότητα” ἀλλὰ στὴν παρουσία τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων (ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι δυνατόν), οἱ ὁποῖοι, ἀντιθέτως πρὸς τὸν ἰσχύοντα κανονισμὸ τῆς ψευδοσυνόδου, (ὀφείλουν νά) ἔχουν τὴν ἐλευθερία τῆς ἄποψης, τοῦ λόγου καὶ τῆς ψήφου.


9.) Τέλος, παρότι καλεῖται “πανορθόδοξη” ἡ ψευδοσύναξις τῆς Κρήτης, ἀπεῖχαν, ὡς γνωστὸν, τέσσερις Ἐκκλησίες, ὁπότε αἴρεται -τυπικά- ὁ πανορθόδοξος χαρακτῆρας της. Νὰ σημειωθεῖ πάντως ἡ ἐμμονὴ τῶν συμμετασχουσῶν Ἐκκλησιῶν στὸν ὑποχρεωτικὸ χαρακτῆρα τῆς“συνόδου”, κάτι ποὺ δὲν τὸ διαπραγματεύονται.

Γέρων Ἐφραὶμ Προδρομίτης

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς Προδρομίτης

Μοναχὸς Μᾶρκος Προδρομίτης

Μοναχὸς Βαρσανούφιος Προδρομίτης