28 Φεβρουαρίου. Το μαρτύριο της Αγίας Κυράννας (1751) και η εύρεση των λειψάνων της (2011)

Σαν σήμερα (28 Φεβρουαρίου 1751), στην Τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη μαρτύρησε και η Αγία Κυράννα. 
Καταγόταν από ένα ορεινό χωριουδάκι της επαρχίας Λαγκαδά (κοντά στη Θεσσαλονίκη), την σημερινή Όσσα.Την πόθησε ένας γενίτσαρος, σούμπασης, δηλαδή τοπικός αστυνομικός εισπράκτορας φόρων. Επειδή αυτή δεν αρνήθηκε την πίστη της για να τον παντρευτεί, την κατηγόρησε στον Κατή στη Θεσσαλονίκη, όπου φυλακίστηκε και μαρτύρησε για 1 εβδομάδα μετά από άγρια βασανιστήρια.


Η ψυχή της πήγε να συναντήσει τον Χριστό στις 4-5 τα χαράματα. Το κελί γέμισε με φως και ευωδία, κάτι που έκανε τον δήμιο να πέσει στα πόδια και να κλαίει και τις μουσουλμάνες και Εβραίες συγκρατούμενες στο ίδιο κελί να μαρτυρούν για το θαύμα.Οι Τούρκοι ντροπιασμένοι σιωπούσαν και έδωσαν την άδεια στους Χριστιανούς να πάρουν το Λείψανο της Α­γίας. Το μαρτύριό της και το θαύμα τόνωσαν την πίστη των χριστιανών στην Τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη.



Τον Σεπτέμβριο του 2011, βρέθηκαν τα άγια λείψανα της -όπως πληροφορηθήκαμε, μετά από θαυμαστές εμφανίσεις σε γερόντισσες του χωριού και μετά από εντελεχή έρευνα των ιστορικών πηγών και παρουσία ιατροδικαστή που επιβεβαίωσε την ηλικία, το φύλο και τη χρονολόγηση της ταφής .
Σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, τιμάμε τη μνήμη της. (σχετικά με την Αγία διαβάστε εδώ και εδώ)

Τελικά η περήφανη Ιστορία μας -ακόμη κι αν κάποιοι φρόντισαν να μην την μάθουμε- θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται και η γη αυτή θα συνεχίζει να βγάζει Ήρωες και Μάρτυρες, του Έθνους και της Πίστης μας.

(απόσπασμα από ανάρτηση που είδαμε εδώ)

Οικονομική κρίση: Τι να πω στα παιδιά μου; (10 συμβουλές από ειδικούς και η συμβουλή ενός μοναχού)

Αυτή την εποχή είναι χρήσιμο να μιλήσουμε στα παιδιά για τη διαχείριση του χρήματος.

Η εξοικείωση με τη διαχείριση των χρημάτων είναι απαραίτητο «όπλο» για τους ενήλικους αλλά και για τα παιδιά.
Τόσο η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων όσο και η εξάσκηση στην υπευθυνότητα θα τα οπλίσει με τις σωστές δεξιότητες για τη μελλοντική τους ζωή. Αν η εικόνα που τους δημιουργήσουμε –προκειμένου να μην πληγωθούν- είναι ψεύτικη τότε τα παιδιά μας θα εξελιχθούν σε μελλοντικούς ευάλωτους πολίτες.

Όταν η οικονομική κρίση χτυπήσει την πόρτα μας
Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε πάντα τα παιδιά –εφόσον βέβαια είναι σε ηλικία που μπορούν να το κατανοήσουν- για ό,τι απρόβλεπτο συμβεί.
Άλλωστε, είναι αδύνατο να μην καταλάβει το παιδί, έστω και καθυστερημένα, κάτι που συμβαίνει μέσα στο σπίτι του και επηρεάζει την καθημερινότητα όλης της οικογένειας.
Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να του μιλήσετε ειλικρινά – αλλά όχι πανικόβλητα.
Αυτό που έχει σημασία είναι ξανά ο τρόπος που παρουσιάζουμε το γεγονός και όχι τόσο το ίδιο το γεγονός. Αν, για παράδειγμα, ο ένας από τους δύο γονείς χάσει τη δουλειά του, είναι λάθος να προσπαθήσετε να «προστατέψετε» το παιδί αποκρύπτοντας το γεγονός. Μιλήστε του με απλό και κατανοητό τρόπο. Μπορείτε να του πείτε πως η δουλειά της μαμάς δεν πήγαινε τόσο καλά και έτσι κάποιοι έπρεπε να σταματήσουν να εργάζονται, αλλά θα περιμένουν με υπομονή και αισιοδοξία να βρεθεί κάτι καλύτερο. Αυτό δείχνει ότι το εμπιστεύεστε και το αντιμετωπίζετε σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας, γεγονός που του παρέχει ασφάλεια.

Καταναλωτές από… κούνια
Οι καταναλωτικές συνήθειες των παιδιών συνήθως «κληροδοτούνται» από τους μεγάλους. Αν τα μάθουμε από νωρίς να προσέχουν τις καταναλωτικές τους συνήθειες – ακόμη και αν δεν υπάρχει οικονομική δυσκολία στην οικογένεια- τότε κι εκείνα θα μάθουν ευκολότερα να είναι υπεύθυνα ως προς την κατανάλωση και ως προς τη αξία των χρημάτων αλλά και των αγαθών. Αν τους προσφέρουμε απεριόριστες παροχές, υπάρχει ο κίνδυνος να
χάσουν την αξία τους. Και φυσικά οφείλουμε να μην τους κρύβουμε τις οικονομικές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε, γιατί αν έρθει η στιγμή που θα αναγκαστούν να την αντιμετωπίσουν-αφού δεν μπορούμε να το κρύβουμε για πάντα-τότε η πραγματικότητα θα είναι οδυνηρή για το παιδί.

Ξοδεύω ή μοιράζομαι;
Το χαρτζιλίκι στο σχολείο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθουν τα παιδιά στην πράξη, πώς να διαχειρίζονται τα χρήματα τους. Τι ποσό έχουν για να φάνε, να πάρουν ένα παιχνίδι, ή να κεράσουν ένα φίλο τους ένα σάντουιτς; Εξηγήστε τους ότι μπορούν να διαχειριστούν τα χρήματά τους για να πάρουν όχι μόνο αυτό που θέλουν, αλλά και αυτό που πρέπει. Κάνοντας οικονομία και καλή διαχείριση στην προσωπική τους «περιουσία» θα μπορέσουν να κατανοήσουν πιο εύκολα πόσο περίπλοκη υπόθεση είναι η διαχείριση των οικονομικών του σπιτιού που καλούνται να κάνουν οι γονείς τους.

Ο δεκάλογος της κρίσης
Ο Αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Ροντ Κόγκερ προτείνει «10 μυστικά για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση» βασισμένα στην πολυετή έρευνά του για τις συνέπειες της αμερικανικής οικονομικής κρίσης του 1980 στα παιδιά.

1. Αν έχετε αγωνία, παραδεχτείτε το. Όταν απλώς διαισθάνονται την αγωνία σας χωρίς να ξέρουν τι συμβαίνει, νιώθουν μεγαλύτερη απειλή.
2. Κρατήστε ανοιχτό το διάλογο. Αυτό τον καιρό που τα παιδιά ακούνε ειδήσεις, φήμες, διαδόσεις, συζητήσεις φροντίστε να είστε ο κύριος συνομιλητής τους που διαψεύδει, μετριάζει, βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και καθησυχάζει αν χρειαστεί.
3. Ορίστε τις οικονομικές σας δυνατότητες. Καθίστε μαζί με τα παιδιά και εξηγείστε τους ότι πρέπει να περιορίσετε τα έξοδά σας. Βρείτε μαζί τρόπους με τους οποίους μπορεί ο καθένας να συνεισφέρει, ιεραρχώντας τις ανάγκες του. Προσπαθήστε να κρατήσετε αυτό το κοινό οικονομικό πλάνο για τουλάχιστον ένα μήνα και στο
τέλος του εξετάστε μαζί το αποτέλεσμα.
4. Περιορίστε την ένταση. Πολύ πιθανό να είστε αγχωμένοι και ευερέθιστοι αλλά

Ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος σφαγέας των λαών;; Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Είναι γνωστό ότι έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για τον Αλέξανδρο, χρησιμοποιώντας σαν κυριότερες πηγές τον Πλούταρχο και τον Αρριανό. Εχουν διατυπωθεί πολλές και διαφορετικές "ερμηνείες" για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου. Αυτές οι ερμηνείες, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση, τη θρησκευτική αντίληψη, την ψυχολογική και τη χρονική απόσταση του συγγραφέα, ποικίλουν σε τεράστιο βαθμό. Ετσι άλλοι τον θεοποιούν και άλλοι τον κατακρίνουν.

Σε αυτό το άρθρο θα τονίσουμε τις πράξεις και τα λόγια του Αλέξανδρου που αποδεικνύουν, ότι εκτός από ανίκητος Στρατηγός, τρομερός πολεμιστής και άξιος Βασιλιάς ήταν και ένας φιλόσοφος, πιο πολύ στην πράξη παρά στα λόγια.

Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης, αναλαμβάνει τη φιλοσοφική διαμόρφωση του 13χρονου Αλέξανδρου, στο Ιερό των Νυμφών, στην τοποθεσία Μίεζα, κοντά στα Στάγειρα, μαζί με μιά ομάδα νέων. Και όπως μας γράφει ο Πλούταρχος και ο Αρριανός: Φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος δεν διδάχθηκε μόνο την Ηθική και την Πολιτική επιστήμη, αλλά και τις απόρρητες και βαθύτερες διδασκαλίες που οι άνδρες τις αποκαλούσαν ακροαματικές και εποπτικές και δεν τις διέδιδαν σε πολλούς.
 

Από τον Αριστοτέλη είναι που αποκτά γνώσεις Ιατρικής, έτσι ώστε να θεραπεύει τους φίλους του όταν αρρώσταιναν και να γράφει συνταγές για θεραπεία και δίαιτα. Ο Λυσίμαχος και ο Λεωνίδας είναι που σφυρηλάτησαν έναν ολιγαρκή και σκληραγωγημένο Αλέξανδρο, που είχε συνεχώς κάτω από το προσκεφάλι του την "Ιλιάδα" του Ομήρου.

Είναι γνωστό πως την εποχή εκείνη στον Ελλαδικό χώρο οι πόλεις ήταν χωρισμένες μεταξύ τους και λειτουργούσαν αυτόνομα σαν μικρά κράτη. Αποτέλεσμα ήταν οι συνεχείς πόλεμοι μεταξύ των πόλεων. Μόνο κάτω από την απειλή κάποιας εχθρικής δύναμης, π.χ. των Περσών, ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο.

Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανακηρυχθεί σε ηλικία 20 χρονών Αρχηγός των Ελλήνων, πλην των Λακαιδεμονίων. Να ενώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις κάτω από μία αρχή, μία εξουσία, έτσι ώστε το εκστρατευτικό σώμα που θα περνούσε τον Ελλήσποντο να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ένα αρμονικό σώμα το οποίο θα είχε ένα κεφάλι, ένα μυαλό, τον Αλέξανδρο.

Στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει όλους τους λαούς τους οποίους κατέκτησε κάτω από μία αρχή.
Και όπως γράφει ο Πλούταρχος: Δίδαξε τους Υρκανούς να κάνουν νόμιμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γή των, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν και όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς των, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες των και να μην τις νυμφεύονται. Επεισε τους Ινδούς να λατρεύουν τους Θεούς της Ελλάδας, τους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς των αντί να τους τρώγουν.

Ετσι ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να εξημερώσει την Ασία και να

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ "Ν" ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.





Το "Ν" συντονίζει τον εγκέφαλο.
Σχετικά πρόσφατα (1996), στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
«Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου - στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ».
(Εκτός αυτού στο Χάρβαρτ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση…).

 

Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας; Ως

Όταν μια «έξυπνη κάρτα» κάνει κουμάντο στη ζωή σου.

Αξίζει να το δείτε αλλά και να το δείξετε στους μαθητές σας ως υλικό προβληματισμού

Το σχολείο της Κορυτσάς

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων 

Με προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά λύθηκε το προσωρινό πρόβλημα που είχε προκύψει ως προς τη χρηματοδότηση του ελληνικού σχολείου στην Κορυτσά. Το σχολείο αυτό λειτουργεί ως ιδιωτικό, διότι η αλβανική κυβέρνηση δεν θεωρεί την Κορυτσά «μειονοτική περιοχή». Δηλαδή θεωρεί ότι εκεί δεν υπάρχουν Ελληνες και δεν ανοίγει ελληνόφωνα σχολεία (που λειτουργούν αλλού). Η κρατική ελληνική χρηματοδότηση μαζί με τις δωρεές ιδιωτών χορηγών διατηρούν σε λειτουργία ένα εκπαιδευτήριο, το οποίο απευθύνεται όχι μόνο στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και σε Αλβανούς που θέλουν να μάθουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Φυσικά υπάρχουν και μαθήματα που διδάσκονται στα αλβανικά.

 Η Κορυτσά ήταν πάντοτε και παραμένει προπύργιο του Ελληνισμού στην περιοχή, παρά τις μεθοδεύσεις των διάφορων αλβανικών κυβερνήσεων. Το 1914 ο νομός Κορυτσάς είχε περιληφθεί στην αυτόνομη εντός αλβανικών συνόρων περιοχή, την οποία κέρδισαν με τον αγώνα τους οι Βορειοηπειρώτες. Το 1940 ο απελευθερωτής Ελληνικός Στρατός έβλεπε με έκπληξη χιλιάδες ελληνικές σημαίες να τον υποδέχονται. Οι κάτοικοι της πόλης και των κοντινών χωριών είναι κυρίως βλαχόφωνοι Ελληνες. Επί πολλούς αιώνες έδωσαν αγώνα για να διατηρήσουν την ελληνορθόδοξη συνείδησή τους. Επί κομμουνιστικών καθεστώτων, ελλείψει ελληνικού σχολείου, μιλούσαν μόνο τη

"Άγχος", Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου – συγγραφέα

E. MUNCH: “Η ΚΡΑΥΓΗ”:
Ο φημισμένος εξπρεσιονιστής ζωγράφος, Edvard
Munch, διάλεξε να απεικονίσει τον άνθρωπο στον πίνακά του "Η κραυγή" (1893),
παγκόσμιο εικαστικό σύμβολο για το ΑΓΧΟΣ, με το στόμα ορθάνοιχτο, ακριβώς
γιατί η αίσθηση ότι "προσπαθώ να ανασάνω αλλά δε μου φτάνει ο αέρας”, είναι
σύμπτωμα του άγχους. Η αγωνία και ο φόβος φαίνονται στα τρομαγμένα μάτια που
φαίνεται να έρχονται σε επαφή με κάποιο τρομακτικό αντικείμενο εκτός του πίνακα,
καθώς και στη θέση των χεριών στο πρόσωπο, που προσπαθούν να κλείσουν τα
αυτιά να μην ακούσουν κάτι το εφιαλτικό. Η τοποθεσία στην οποία αναφέρεται ο
πίνακας, μοιάζει με γέφυρα, που συνδέει συμβολικά δύο διαφορετικές θέσεις-
καταστάσεις που πρέπει να διαλέξει το θύμα του άγχους: πόλεμος ή φυγή. Σύμφωνα
με ψυχιάτρους η επισταμένη εξερεύνηση του πίνακα από έναν παρατηρητή θα
αρχίσει να αυξάνει ασυναίσθητα τους καρδιακούς παλμούς! Στον πίνακα
εμφανίζονται και άλλοι δυο άνθρωποι, αλλά σαν μικρές πινελιές στο βάθος του
ορίζοντα. Κι αυτό γιατί ο αγχώδης είναι μόνος του, και στην πραγματική ζωή, στο
εφιαλτικό σκηνικό των συναισθημάτων του. Αξίζει να σημειώσουμε πως η
πρωταγωνιστική φιγούρα του πίνακα είναι ένα άφυλο μοντέλο με τρεις τρύπες στο
κεφάλι που δεν μας βοηθά να αντιληφθούμε αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Με αυτή την
επιλογή τονίζει αυτό που δέχονται και οι ψυχολόγοι: το άγχος σκοτώνει την ερωτική
επιθυμία. Σε τελική ανάλυση, η απειλή που υπάρχει στον πίνακα, είναι απειλή για
την ίδια την ύπαρξη. Μάλιστα το μουντό τοπίο και η ακίνητη θάλασσα δεν
φανερώνουν καμιά ελπίδα!

ΟΡΙΣΜΟΣ: Ο όρος Άγχος προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στα αρχαία
Ελληνικά σημαίνει σφίγγω ή πνίγω, το ρήμα "άγχομαι" (πνίγομαι, αυτοκτονώ με
αγχόνη) και το ουσιαστικό "αγχόνη" (βρόγχος, σκοινί για απαγχονισμό, κρέμασμα,
πνίξιμο). Η ρίζα "αγχ" είναι πανάρχαιη, απαντάται ακόμα και στα σανσκριτικά
("anhus") και μάλλον προέρχεται από τον χαρακτηριστικό ήχο που βγάζει κάποιος
όταν πνίγεται. Το άγχος είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα, όπου κάποιος αισθάνεται
σαν να πνίγεται, ενώ εμφανίζεται σε καταστάσεις που το άτομο βρίσκεται σε κίνδυνο
ή αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, μία δύσκολη κατάσταση. Κάθε άτομο έχει ένα
ορισμένο βαθμό άγχους, που θεωρείται φυσιολογικός κάτω απο ορισμένες
περιστάσεις. Σε άλλες όμως περιπτώσεις αυξημένου άγχους, προξενεί κακό και
συντελεί στο να υπολειτουργεί το άτομο στις δραστηριότητες του και στο να
επηρεάζεται αρνητικά η υγεία του. Έρευνες έδειξαν ότι το άγχος επηρεάζει μέσω των
ορμονών το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού, με αποτέλεσμα άτομα με
άγχος να παρουσιάζουν λιγότερη αντοχή σε διάφορες ασθένειες.

ΑΙΤΙΕΣ: Τα αίτια του άγχους είναι ποικίλα, ανάλογα με την οπτική της κάθε
σχετικής θεωρίας. Έτσι, κατά τη βιολογική θεωρία το άγχος αποδίδεται στην
υπερδιέργεση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, κατά τον Φρόϋντ και την
ψυχαναλυτική θεωρία το άγχος θεωρείται αποτέλεσμα μεταλλαγής της λιμπιντικής
ενέργειας. Σύμφωνα με τον Watson και τη μπιχεβιοριστική σχολή το άγχος
εκδηλώνεται λόγω της τοποθέτησης ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού κατά την
διάρκεια της πρώτης παιδικής ηλικίας. Κατά τη Γνωσιακή σχολή το άγχος είναι
συναίσθημα που παράγεται σε συνθήκες πραγματικού ή φανταστικού κινδυνου, όταν
ο πάσχων δεν μπορεί να ελέγξει εσωτερικά ή εξωτερικά αγχογόνα ερεθίσματα.
Σύμφωνα με τον Selye (1930) η αγχωτική αντίδραση θα προκύψει μόνο εάν το άτομο
νιώσει ανίκανο να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μίας (δύσκολης) κατάστασης.
Προκύπτει δηλαδή μια διάσταση μεταξύ του πώς αξιολογούμε μία κατάσταση και
πώς τις ικανότητες του εαυτού μας.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Ο πάσχων βιώνει μια ακαθόριστη ανησυχία με βάση κάποιον
όχι επακριβώς προσδιορισμένο κίνδυνο. Νιώθει μια απειλή χωρίς να γνωρίζει την
προέλευσή της. Συχνά εμφανίζει κρίσεις πανικού, που στη διάρκειά τους,

Η Ιστορία των Πομάκων (έκδοση 1958 του Πολύδωρου Παπαχριστοδούλου)

Διαβάστε παρακάτω ένα πολύτιμο κείμενο του ιστορικού Πολύδωρου Παπαχριστοδούλου σχετικά με την ιστορία των Πομάκων της Θράκης από το Ιστολόγιο Πομακοχώρια.

Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου

Οι Πομάκοι

Υπόδουλος λαός των Βουλγάρων επί της Ροδόπης

«Αρχείον του Θρακικού Λαογραφικού και Γλωσσικού Θησαυρού», 

1958

Κάνετε τον κόπο να διαβάσετε έστω και την 1η σελίδα (την παραθέτουμε ως εικόνα). Ειλικρινά τόσο επίκαιρο.

Μπορείτε να κατεβάσετε το σημαντικό αυτό κείμενο

του Πολύδωρου Παπαχριστοδούλου

σε μορφή PDF  πατώντας εδώ:

http://rapidshare.com/files/1140679183/%CE%A0%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%A7%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A5%20%CE%9F%CE%99%20%CE%A0%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%9F%CE%99%201958.pdf

Δάσκαλε, η πατρίδα, μας καλεί σε νέο αρματολίκι

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Τι ήταν οι αρματολοί; Έλληνες, πολεμιστές ατρόμητοι, που δεν «έκατσαν φρόνιμα, να γίνουν νοικοκύρηδες», αλλά πολεμούσαν την Τουρκιά «ψηλά στα κορφοβούνια».  

Και επειδή οι «μωχαμετάνοι» δεν μπορούσαν να τους εξοντώσουν, τους ανέθεταν την τήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστούς» και δώρα από τους Τούρκους, συνεργαζόμενοι δήθεν μαζί τους, αλλά, συν τω χρόνω, μαζί με τους Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οι ρόλοι, γι’ αυτό Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ως η βάση της εθνικής εναντίον των τυράννων Επανάστασης, στάθηκαν η «μαγιά» της λευτεριάς μας. Αρματολοί υπήρξαν τα λιοντάρια του Εικοσιένα, όπως το επιμαρτυρεί και το δημοτικό τραγούδι: «Του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται / του Διάκου καμαρώνει / γιατί έχουνε γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…». 
 

Σήμερα ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Η «οικονομία» του Θεού και το καριοφίλι των Κλεφταρματολών, μας λευτέρωσε και νεκραναστήθηκε η ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Η οικονομία των τωρινών προσκυνημένων στις διεθνείς συμμορίες, ακυρώνει στην ουσία την Ευλογημένη Επανάσταση. Υποδουλωνόμαστε, όχι επειδή ηττηθήκαμε σε πόλεμο, αλλά διότι προδίδουν την Πατρίδα οι ανθρωποκάμπιες που υποδύονται τους κυβερνήτες. Παρένθεση: Όλα, μα όλα, οφείλονται στην έλλειψη φιλοπατρίας. «Όσω πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτο ελλείπεις τη αγάπη», έλεγε ο Μέγας Βασίλειος. Αυτό ισχύει και για την αγάπη και το σέβας προς την πατρίδα. Από την μια έχουμε τους μπουκωμένους από καταθέσεις «σωτήρες» του κυβερνητικού συνασπισμού και από την άλλη, τα αντιπολιτευτικά ναυάγια του εθνομηδενισμού και της κακολόγου εκκλησιομαχίας. Και στη μέση ο λαός να επαιτεί, να αυτοκτονεί και να αφήνει τα καλύτερα παιδιά του να λεηλατούνται από τα «ξένα»... Γράφει στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σε στιγμή που ξεχείλιζε η καρδιά του από πόνο για την φτωχή μάνα μας, την Πατρίδα. «Σύρε, πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλη τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (=τον δέχομαι), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνη να πίνω εγώ το κάτρο· το κάνω αυτό και του το δίνω ενγράφως». (σελ. 483, εκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις και δακρύζεις. Το «κάτρο» του λαού έπρεπε να πίνουν όλα αυτά τα καθάρματα, που πλούτισαν εις βάρος του...

Μιας και σήμερα, όπως προείπα, βιώνουμε την νέα Τουρκοκρατία, για να σωθεί ο τόπος, για να απομείνει μαγιά, η λύση είναι να μιμηθούμε τους ηρωικούς ραγιάδες: Το πνευματικό αρματολίκι. Και αναφέρομαι στους συναδέλφους και αδελφούς εν Χριστώ, δασκάλους. Τι εννοώ;  Έρχεται η λεγόμενη αξιολόγηση. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει και ο δάσκαλος, ο καθηγητής, να αξιολογείται, να κρίνεται, ώστε να αποπέμπονται από την τάξη οι ακατάλληλοι και ράθυμοι. Συμφωνώ. Παρεισέφρησε πολλή μετριότητα, άνθρωποι κυριολεκτικώς επικίνδυνοι για σχολική αίθουσα. (Επί ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαβίας, στις ημέτερες παιδαγωγικές ακαδημίες. Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, και την ημέρα της ορκομωσίας ήμασταν πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. Ήταν η εποχή του Ανδρέα, όπου θυσιάζονταν τα πάντα και γίνονταν τα πάντα, αρκεί να εξασφαλιζόταν η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια ακόμη τετραετία. Βεβαίως, αρκετοί εξ αυτών των επήλυδων, στην πορεία εξελίχθηκαν σε λαμπρούς δασκάλους. Δεν παύει όμως να αποτελεί αδικία, δηλωτική της βορβορώδους ευτέλειας και της αίσθησης πως όλα επιτρέπονταν άνω ορίων και χαλινού, με λίγα λόγια το κράτος ΠΑΣΟΚ).Η αξιολόγηση, λοιπόν και κατ’ αρχήν, είναι σωστή. Θα «κοσκινιστεί», θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, με στόχο «την βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης», σύμφωνα με τις αφόρητες κοινοτοπίες του σχεδίου αξιολόγησης του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νέας Γενιάς, δία βίου Μάθησης, Αναρρήσεως των Αιχμαλώτων, ευφορίας των καρπών της Γης και λοιπά συνοδευτικά....

Αλλού όμως είναι το πρόβλημα.

Πρώτον: Όλοι μας υποψιαζόμαστε, ότι η αξιολόγηση, στην νυν συγκυρία, είναι το κέλυφος, κάτω από το οποίο κρύβεται η απαίτηση της συμμορίας («τρόικας») για μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.

Δεύτερον: σε συνάφεια με το προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεία, ο ανομολόγητος στόχος τους. Θα κλείσουν και άλλες εκπαιδευτικές μονάδες, ιδίως σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, οι οποίες θα μεταβληθούν σε γηροκομεία, εύκολη λεία ανεξέλεγκτων συμμοριών.

Τρίτον: Η αξιολόγηση αποτελείται από δύο σκέλη. Την διοικητική από τον διευθυντή, η οποία, λίγο έως πολύ, γίνεται. Και την εκπαιδευτική, από τον οικείο σχολικό σύμβουλο· με λίγα λόγια ο σχολικός σύμβουλος θα ελέγχει τι διδάσκεις στην τάξη. Είναι γνωστό, ότι οι σχολικοί σύμβουλοι -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων- είναι «προοδευτικής» κοπής, φερέφωνα του υπουργείου, που «παίρνουν γραμμή και μπαίνουν στην γραμμή».

Άρα κραδαίνοντας τον πέλεκυ της κακής βαθμολογίας, ίσως και απόλυσης, θα εξαναγκάζουν τους δασκάλους να αυτολογοκρίνονται, να συμμορφώνονται με τις οδηγίες της εξουσίας και να σιωπούν. Αυτό ακυρώνει το θεμέλιο, το υπόβαθρο της Παιδείας, την ελευθερία του λόγου και της σκέψης.

Τέταρτον: Πολλοί εκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θα αναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορά προς τους αξιολογητές, θα

Αν οι τρεις Ιεράρχες ήταν σήμερα δάσκαλοι… θεατρικό ("Πρακτικο Συνεδρίασης")

+ Ἀρχιμανδρίτης Καλλίνικος Μαυρολέων, Δάσκαλος, Πυλές Καρπάθου

Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μποροῦν νά σταθοῦν ὡς ὁδηγοί τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Αὐτοί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἀντιμετώπισαν τόν ἄνθρωπο μέ ἕνα τρόπο ἀκριβῆ καί ὑπεύθυνο. Τόν εἶδαν ὡς ἕνα ὄν μέ ἀπεριόριστη ἀξία, πλασμένο ἀπό τό Θεό γιά νά γίνει Θεός! Δέν τόν μελέτησαν μόνο μέ τή θεωρία, τόν βοήθησαν καί μέ τήν πράξη. Ἡ ζωντανή, ὁλοκληρωμένη καί ἀναγεννημένη προσωπικότητά
τους περιέλαβε τόν ἄνθρωπο ὡς σύνολο. Τόν ἄνθρωπο μέ ὅλες τίς ἀξίες του: παιδεία, τέχνη, ἐργασία, κοινωνικότητα, οἰκογένεια, πατρίδα. [1]

Ἀγάπησαν ὅ,τι ὡραῖο καί ἀληθινό ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο. Καί μάλιστα, ἰδιαιτέρως στό νέο ἄνθρωπο. Τό παιδί. Τό μαθητή μας. Γι’αὐτό καί ἡ διδασκαλία τους εἶναι πολύτιμη σέ μᾶς πού καθοδηγοῦμε τό σύγχρονο νέο ἄνθρωπο.

ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ

 ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

Σήμερα 3 Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ σχολικοῦ ἔτους 20….. καί ὥρα 9.00 π.μ. συνῆλθε στήν πρώτη τακτική του συνεδρίαση ὁ Σύλλογος διδασκόντων τῶν Ἐκπαιδευτηρίων μας «Ἑλληνοχριστιανική Παιδεία» τόν ὁποῖο ἀποτελοῦν οἱ Διδάσκαλοι:
·Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἐπονομαζόμενος Μέγας
·Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Θεολόγος καί
·Ἰωάννης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Χρυσόστομος

καί ἀφοῦ διαπιστώθηκε ἡ νόμιμη ἀπαρτία, ἄρχισε ἡ συνεδρίαση.

Τό λόγο πῆρε πρῶτος ὁ Βασίλειος καί εἶπε τά ἑξῆς:

Ἀγαπητοί συνάδελφοι, μιά καί βρισκόμαστε στήν ἀρχή τῆς νέας ἐκπαιδευτικῆς περιόδου, νομίζω πώς καλό θά ἦταν νά χαράξουμε τίς βασικές ἀρχές τοῦ παιδαγωγικοῦ καί διδακτικοῦ μας ἔργου.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι σκοπός τῆς ἀγωγῆς εἶναι νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο ἀντάξιο τῆς θείας καταγωγῆς του, ἀλλά καί τοῦ θείου προορισμοῦ του. Ὄχι μόνο νά γίνει ἰσχυρή προσωπικότητα γιά νά δράσει καί νά προσφέρει στήν κοινωνία, ἀλλά καί νά κατασταθεῖ «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ».[2] Ἡ ὁμοίωση πρός τόν Θεό καί τελικά ἡ θέωση πρέπει νά εἶναι ἡ κύρια ἐπιδίωξη τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς καί τῆς ἀγωγῆς του. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, καί ὁ μικρός μαθητής μας ἐν προκειμένῳ, εἶναι «θεός κεκελευσμένος»[3]. Εἶναι «τό μόνον τῶν ζώων θεόπλαστον»[4], εἶναι «φυτόν οὐράνιον»[5], εἶναι «ὁμοδίαιτος τῶν ἀρχαγγέλων καί φωνῆς θείας ἀκροατής»[6], εἶναι «τῶν ἐπί γῆς ζώων τό τιμιώτατον, τό μετά τούς ἀγγέλους ἐν λογικοῖς τεταγμένον»[7], εἶναι «ὁ εἰκόνι Θεοῦ τετιμημένος»[8].

Ἐπίσης, ποτέ δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε πόσο εὔπλαστη καί ἀπαλή εἶναι ἡ παιδική ψυχή καί μαλακή σάν τό κερί. [9] Τά μαθήματα ἀρετῆς πού θά ἐντυπωθοῦν στό παιδί ἀπό τήν παιδική ἡλικία εἶναι ἀνεξάλειπτα.[10]

Συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος: Συμφωνῶ ἀπολύτως. Γιατί ἄν στήν ψυχή πού ἀκόμη εἶναι μαλακή καί τρυφερή ἐντυπωθοῦν τά καλά διδάγματα, τότε κανένας δέ θά μπορέσει, ποτέ, νά τά ξεριζώσει[11]. Καί κανένας μή μοῦ λέγει ὅτι τά παιδιά δέν πρέπει νά ἀσχολοῦνται μέ τά ἱερά θέματα καί διδάγματα˙ διότι ὄχι μόνον ἔπρεπε νά ἀπασχολοῦνται μέ αὐτά, ἀλλά καί μόνον αὐτά ἔπρεπε νά σπουδάζουν… Καί διότι αὐτή κυρίως ἡ ἡλικία τέτοια χρειάζεται μαθήματα. Διότι, λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἁπαλή, γρήγορα δέχεται μέσα της τά λεγόμενα, ὡσάν αὐτά πού ἀκούει νά ἐντυπώνεται ἡ σφραγίδα στό κερί. Ἐξάλλου τότε, στήν παιδική ἡλικία ἀρχίζει ὁ βίος νά ἀποκλίνει εἴτε στήν κακία εἴτε στήν ἀρετή. Ἄν λοιπόν κανείς ἀπ’ αὐτό τό ξεκίνημα καί τά πρόθυρα τῆς ζωῆς ἀπομακρύνει τά παιδιά ἀπό τήν πονηρία καί τά χειραγωγήσει στήν ἄριστη ὁδό, θά τά στερεώσει στό ἑξῆς σάν σέ συνήθεια κάπως καί φύση τῆς ἀρετῆς˙ μέ τή θέλησή τους ἑπομένως δέ θά μεταβληθοῦν εὔκολα πρός τό χειρότερο, ἐφόσον αὐτή ἡ συνήθεια θά τά ἐλκύει πρός ἐργασία τῶν ἀγαθῶν. Ἔτσι θά γίνουν πιό σεβαστοί ἀπό ἐμᾶς καί χρησιμότεροι στά θέματα τῆς πολιτείας, ἀφοῦ θά ἐπιδεικνύουν τά χαρίσματα τῶν πρεσβυτέρων στή νεανική τους ἡλικία.[12] Ἐξάλλου, ποιά μεγαλύτερη τέχνη ὑπάρχει ἀπ’αὐτή, τί μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ μέ τό νά ρυθμίζεις τήν ψυχή καί νά διαπλάθεις τό νοῦ ἑνός ἀνθρώπου; [13]

Τό λόγο παίρνει ὁ Γρηγόριος: Ἡ ἀγωγή εἶναι τέχνη τῶν τεχνῶν καί ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν καί ἔχει σκοπό νά δώσει στήν κοινωνία καλούς χριστιανούς. Κυρίως ὅμως σκοπός τῆς ἀγωγῆς εἶναι «νά τηρηθεῖ ἡ εἰκόνα καί νά ἐξομοιωθεῖ πρός τό ἀρχέτυπον».[14]

Ἰωάννης: Ναί, ἀλλά νά μήν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ἡ ἀγωγή, λόγῳ τῆς ἀστάθειας πού χαρακτηρίζει τά παιδιά καί τούς νέους, δέν ἔχει ἄμεσα ἀποτελέσματα. Οἱ στόχοι της εἶναι μακροπρόθεσμοι.Ὁ παιδαγωγός βλέπει περισσότερο τό μέλλον τοῦ παιδιοῦ καί λιγότερο τό παρόν. Γι’ αὐτό καί δέν παρασύρεται, οὔτε ἀπογοητεύεται ἀπό τίς τωρινές παρεκτροπές τοῦ παιδιοῦ, ἀλλ’ αἰσιοδοξεῖ πάντοτε καί ἐλπίζει. Ὁ καλός παιδαγωγός σπέρνει ταπεινά καί μέ ὑπομονή τό σπόρο τοῦ καλοῦ καί ἀναθέτει τήν καρποφορία στήν καλή θέληση τοῦ παιδιοῦ, στήν πάροδο τοῦ χρόνου καί στή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ σχέση δασκάλου καί μαθητή

Ἰωάννης: Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα πῶς θά γίνει ἀποδοτική ἡ διδασκαλία μας.Τό νά ἀγαπᾶ ὁ δάσκαλος τό μαθητή, τό “φιλεῖν καί φιλεῖσθαι” εἶναι τό κύριο στοιχεῖο πού κάνει ἀποδοτική τή διδασκαλία. Νομίζω, ἀγαπητοί συνάδελφοι, ὅτι πρέπει νά ξεπεράσουμε σέ φιλοστοργία τούς φυσικούς πατέρες! Ὁ λόγος μας πρέπει νά εἶναι ἀνθρώπου πού διδάσκει μᾶλλον, παρά ἐλέγχει, πού παιδαγωγεῖ, παρά τιμωρεῖ, πού βάζει τάξη, παρά πού διαπομπεύει, πού διορθώνει παρά πού ἐπεμβαίνει στή ζωή τοῦ μαθητή. Τό κάθε παιδί ἄς τό ἀντιμετωπίζουμε μέ διαφορετικό σύστημα ἀγωγῆς, ἀφοῦ εἶναι μιά ξεχωριστή προσωπικότητα.”[15] Ἡ σχέση παιδαγωγοῦ – μαθητῆ εἶναι μιά σχέση ἐλευθερίας καί δημιουργίας. Ὀφείλουμε νά σεβόμαστε πρώτιστα ἐμεῖς τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας, πού χάρισε ὁ Δημιουργός στά παιδιά καί νά μή φυλακίζουμε τίς ἀνησυχίες τους.

Γρηγόριος: Ἡ Παιδεία πρέπει νά εἶναι δρόμος ἀπελευθέρωσης καί ὄχι δουλείας, ὄχι καθημερινός θάνατος καί μιζέρια! Ἄς κάνουμε τήν Παιδεία ὅπλο δικαιοσύνης καί ὄχι θανάτου”, [16]
Ἑλληνοχριστιανικά γράμματα.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε, συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος, ὅτι δέ σφυρηλατοῦμε χάλκινα ἀντικείμενα, τά ὁποῖα δέχονται παθητικά τά χτυπήματα τοῦ σφυριοῦ καί τά ὁποῖα θά βρεῖ ὁ τεχνίτης στήν κατάσταση στήν ὁποία τά ἄφησε. Σφυρηλατοῦμε ψυχές, οἱ ὁποῖες δέχονται ἤ δέ δέχονται τή διδασκαλία καί ἀντιδροῦν ποικιλοτρόπως. Κατά συνέπεια, ἄλλα πρέπει νά προσφέρουμε στή μιά περίπτωση, ἄλλα στήν ἄλλη. Ἄλλα στό πρῶτο στάδιο τῆς μαθήσεως, ἄλλα στά ἑπόμενα.

Βασίλειος: Ἡ προσθήκη τῶν νέων γνώσεων πρέπει νά γίνεται σιγά –σιγά καί σύμμετρα. Νά προχωροῦμε ἀπό τό ἁπλούστερα στά δυσκολότερα, ἀφοῦ εἶναι δύσκολο νά διδαχθεῖ κανείς τά μεγάλα πρίν ἀπό τά μικρά.[17]
Ἐξατομίκευση τῆς διδασκαλίας.

Ναί, ἀλλά νά λάβουμε ὑπόψη μας καί τή διαφορετικότητα τοῦ κάθε μαθητή μας, προσθέτει ὁ Γρηγόριος. Ὅπως καί στίς ἀρρώστιες τοῦ σώματος, δέ δίνει ὁ γιατρός τό ἴδιο φάρμακο σέ ὅλους, ἔτσι καί στίς ψυχές, μέ ξεχωριστό λόγο καί τρόπο ἀγωγῆς νά τούς ἀντιμετωπίσουμε.[18]
Εὐχάριστος ὁ τρόπος τῆς διδασκαλίας.

Βασίλειος: Νά γίνεται μέ εὐχάριστο τρόπο ἡ διδασκαλία μας. Μάθημα πού γίνεται μέ τό ζόρι, δέν μπορεῖ ν’ἀφήσει τίποτε, ἀλλά ἐκεῖνα πού διδάσκονται μέ χάρη και εὐχαρίστηση μπαίνουν στίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, παραμένουν γιά μεγάλο χρονικό διάστημα στό νοῦ τῶν μαθητῶν μας.[19]
Ἐποπτεία

Συμπληρώνει ὁ Χρυσόστομος: Νά χρησιμοποιοῦμε τήν ἀρχή τῆς ἐποπτείας καί ἐποπτικά μέσα. Νά μή χρησιμοποιοῦμε γενικότητες, ἀλλά μέ παραδείγματα νά διασαφηνίζουμε τά ὅσα διδάσκουμε. Νά διδάσκουμε ἐποπτικῶς, διότι τά πράγματα εἶναι πιό ἰσχυρά ἀπό τά ὀνόματα, ἀφοῦ ὕστερα ἀπό τά πράγματα δόθηκαν τά ὀνόματα. Γιατί τίποτε δέν εἶναι ψυχρότερο ἀπό τό δάσκαλο, πού μόνο μέ τά λόγια φιλοσοφεῖ.
Ἡ αὐτενέργεια.

Βασίλειος: Ὁ μαθητής εἶναι ἀνάγκη νά βάζει τό χέρι του στό ἔργο. Νά ἔρχεται στήν αἴθουσα μέ ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐξέταση τῶν προβλημάτων καί νά συμμετέχει στό ἀγώνισμα τοῦ μαθήματος. Νά διεγείρει τό πνεῦμα του, ὥστε νά θέτει ὑπό ἔλεγχο καθετί πού διδάσκεται, νά τόν ἐνθαρρύνει δέ ὁ διδάσκαλος νά συνεχίσει μόνος του τήν ἔρευνα γιά τήν ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας, γιατί ὅ,τι μέ κόπο ἀποκτᾶ καθείς, αὐτό καί μετά χαρᾶς ἀποδέχεται καί ἐπιμελῶς διαφυλάττει.[20]
Μεθοδολογία – διδακτική.

’Ιωάννης: Ἄριστη εἶναι ἡ διδασκαλία ὅταν ὁ δάσκαλος ἐπαναλαμβάνει τή διδασκαλία του ὡσότου γίνει καταληπτή.[21] Δέν παραδίδουμε μεμιᾶς τά πάντα, ἀλλά τά ἐπαναλαμβάνουμε γιά νά ἐντυπωθοῦν καλύτερα στό νοῦ τῶν μαθητῶν μας. Οὔτε πολλή ὕλη νά τά φορτώνουμε, γιατί θά εἶναι πολύ δύσκολο νά τά θυμοῦνται ὅλ’αὐτά. Ἀλλά καί γιατί ὑπάρχει φόβος νά γίνουν λιγότερο ἐνεργητικοί καί περισσότερο νωθροί ἀπό τίς δυσκολίες πού θά συναντήσουν.[22]

Γρηγόριος: Δέν εἶναι πιό ὠφέλιμη ἡ ραγδαία βροχή ἀπ’ ἐκείνη πού πέφτει ἤρεμα, γιατί ἡ μιά με τήν ὀρμητικότητά της παρασύρει τό ἔδαφος, ἐνῶ ἡ ἄλλη εἰσχωρεῖ βαθιά σ’αὐτό, φτάνει στίς ρίζες καί τό καθιστᾶ γόνιμο.[23]

Βασίλειος: Ἄς μιμηθοῦμε τούς οἰκοδόμους, πού ὅταν κτίζουν μιάν οἰκοδομή, ἀφοῦ θέσουν τά θεμέλια, τοποθετοῦν τούς λίθους. Ἔτσι ἄς οἰκοδομήσουμε καί τό πνεῦμα.[24]
Ἔλεγχος, ποινές, ἔπαινος.

Βασίλειος: Ἕνα πολύ σοβαρό θέμα πού πρέπει νά συζητήσουμε εἶναι τό πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τίς προβληματικές συμπεριφορές τῶν μαθητῶν μας. Κάθε σφάλμα χρειάζεται διαφορετική ἀντιμετώπιση. Ἄλλοτε εἶναι καιρός γιά ταπεινοφροσύνη, ἄλλοτε γιά ἐξουσία, ἄλλοτε γιά ἔλεγχο, ἄλλοτε γιά παρηγοριά, πότε γιά καλωσύνη καί πότε γιά ἀποστομία κ.λ.π.[25]

Γρηγόριος: Ὅπως στά σώματα δέν προσφέρεται ἡ ἴδια τροφή καί τά ἴδια φάρμακα, ἔτσι καί τά ἐλαττώματα τῶν ἀνθρώπων, δέν ἀντιμετωπίζονται μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἄλλοι εἶναι ὀκνηροί καί δυσκίνητοι, ὁπότε χρειάζεται νά τούς κεντρίζουμε, ἐνῶ ἄλλοι εἶναι θερμόαιμοι καί βιαστικοί, ὁπότε χρειάζονται χαλινάρι. Ἄλλους ὠφελεῖ ὁ ἔπαινος καί ἄλλους ἡ ἐπίπληξη, ὅταν καί τά δύο γίνονται τήν κατάλληλη στιγμή. Ἄλλους διορθώνει ἡ παρηγοριά καί ἄλλους ἡ ἐπίπληξη.[26]

Ἰωάννης : Ἀρχή τῶν τιμωριῶν πρέπει νά εἶναι τό μέτρο καί ἡ σύνεση, ὄχι ἡ ἀκρότητα καί ἡ ὑπερβολή. Ἄν δεῖς παράβαση τοῦ παιδιοῦ, νά τό τιμωρεῖς, ἄλλοτε μέν ἀτενίζοντας αὐτό μέ βλέμμα αὐστηρό, ἄλλοτε λέγοντας πικρά κι ἐπιτημητικά λόγια καί ἄλλοτε μέ λόγια καλά καί ὑποσχέσεις. Ἀκόμη, ἄν μιλήσεις μία φορά καί δέν πείσεις, κι ἄν συμβουλέψεις καί δεύτερη καί τρίτη καί πολλές φορές, μήν ἀποκάμεις νά ἐπαναλαμβάνεις τά ἴδια λόγια, χωρίς ὅμως δυσαρέσκεια, ἀλλά χαριτολογώντας.[27] Ὁ καλός δάσκαλος δέν κραυγάζει, δέν ὀργίζεται, δέν ἀποθηριώνεται· ἔχει ὑπομονή, ἐπιμονή καί ἐγκαρτέρηση. Δέ σέ ἔπεισα σήμερα, αὔριο ἴσως τά καταφέρω, ἄς ποῦμε στούς μαθητές μας. Ἀλλά ἄν ὄχι αὔριο, μπορεῖ καί μεθαύριο ἤ καί τήν ἑπομένη ἴσως. Αὐτός πού σήμερα ἄκουσε καί περιφρόνησε, ἴσως αὔριο ν’ἀκούσει τή διδασκαλία μας καί νά τήν ἀποδεχτεῖ. Ἤ κι ἀκόμη μετά ἀπό πολλές ἡμέρες νά προσέξει τά ὅσα τοῦ εἴπαμε. Γιατί καί ὁ ψαράς πολλές φορές κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας ἄδεια ἀνεβάζει τά δίκτυα του καί τό ἀπόγευμα λίγο προτοῦ ἐπιστρέψει τό λιμάνι πιάνει τό ψάρι πού ὅλη τήν ἡμέρα τοῦ ξέφευγε. Κι ὁ γεωργός ἀκόμη, ἐάν γιά χάρη τῶν κακῶν καιρικῶν συνθηκῶν πού τυχόν καί μιά καί δυό καί πολλές φορές καθημερινά προκύπτουν παρατήσει τή δουλειά του, ἀπό τήν πείνα θά πεθάνουμε ὅλοι.

Κι ἴσως μέ ρωτήσετε: Πῶς θά τό ἐπιτύχουμε αὐτό; Κι ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι ἄνθρωποι εἴμαστε καί μπορεῖ νά θυμώσουμε. Σωστά, θά τό πετύχουμε αὐτό ἄν ὅσο περισσότερο γίνεται, ὁ λόγος μας νά εἶναι λόγος ἀνθρώπου, πού διδάσκει μᾶλλον παρά πού ἐλέγχει, πού παιδαγωγεῖ, παρά τιμωρεῖ, πού βάζει τάξη παρά πού διαπομπεύει, πού διορθώνει παρά πού ἐπεμβαίνει στή ζωή τοῦ ἄλλου.[28]Ὁ δάσκαλος προπάντων πρέπει νά διδάσκει καί νά παιδαγωγεῖ μέ πραότητα, διότι μία ψυχή πού ἔχει ἀνάγκη νά μάθει, δέν εἶναι δυνατό νά μάθει κάτι ὠφέλιμο ὅταν αὐτό προσφέρεται μέ θρασύτητα καί ἐριστικότητα. Ἀκόμη κι ἄν ἔχει τή διάθεση νά προσέξει θά αἰσθανθεῖ δύσκολα καί δέ θά μάθει τίποτε. Ἐκεῖνος πού θέλει νά μάθει κάτι ὠφέλιμο, πρίν ἀπ’ὅλα τ’ἄλλα πρέπει νά διάκειται εὐμενῶς πρός τόν δάσκαλο. Ὅπως εἶναι γνωστό, κανείς δέν αἰσθάνεται εὐχάριστα ἀπέναντι σ’ἐκεῖνον πού βρίζει μέ θράσος.[29]

Βασίλειος: Νά ἐλέγχουμε μέ πολλή περίσκεψη, γιά νά μήν καταλήξουμε στό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Νά μήν εἴμαστε αὐστηροί στίς ἐπιτιμήσεις μας καί νά μήν ἐλέγχουμε ἀμέσως καί μέ ἐμπάθεια, οὔτε νά καταδικάζουμε τόν ἄλλο γιά μικρά σφάλματα σάν νά εἴμαστε οἱ ἴδιοι ἀκριβοδίκαιοι. Ἐγώ κρίνω ὅτι κάνει τό ἴδιο σφάλμα κι ἐκεῖνος πού δέν ἐπιπλήττει τούς σφάλλοντες καί ἐκεῖνος πού εἶναι ὑπερβολικός στίς τιμωρίες.[30]

Γρηγόριος: Στό φόβο ἄς ἀναμίξουμε τήν ἠπιότητα. Νά μετριάσουμε τήν ἀπειλή μέ τήν ἐλπίδα. Γνωρίζω πώς ἡ καλωσύνη ἐπιτυγχάνει πολλά καί

Η επικαιρότητα των Τριών Ιεραρχών

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Οι Τρεις Ιεράρχες και γενικότερα οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που Την διακόνησαν κατά τον 4^ον αιώνα, όπως ασφαλώς και οι υπόλοιποι των άλλων αιώνων, είναι πάντα επίκαιροι και φάροι για τη ζωή μας, παρά τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι. Και είναι επίκαιροι οι Τρεις Ιεράρχες γιατί με τη ζωή και το έργο τους, δίδαξαν αυτό που πρέπει να είναι πάντοτε η επιδίωξη όλων, δηλαδή το πώς βιώνεται το χριστιανικόν ήθος και πώς ακολουθείται η ασφαλής οδός της σωτηρίας του ανθρώπου. 

Δίδαξαν ακόμη πως στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση σημασία έχει το ήθος και όχι το σύστημα. Δείτε πόσα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν  περάσει από τη χώρα μας. Δεκάδες. Κάθε κυβέρνηση έφερνε τουλάχιστον ένα στην θητεία της. Κι όμως η Εκπαίδευση και γενικότερα η Παιδεία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και η κατηφόρα δεν λέγει να τελειώσει. 

            Οι Τρεις Ιεράρχες είχαν τρία σπουδαία κοινά γνωρίσματα. Το πρώτο είναι πως είχαν παρρησία και λόγο. Αγαπούσαν με όλη τους την ψυχή τον Χριστό και την Ορθοδοξία και ήσαν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για την προάσπιση της Αλήθειας και του Δικαίου. Και τα θυσίασαν.  

Ο Μέγας Βασίλειος δεν κάμφθηκε από την πίεση της κοσμικής εξουσίας και τις απειλές του αυτοκράτορα Ουάλη και του υπάρχου του Μόδεστου. Ο διάλογος του Μεγάλου Βασιλείου με τον Μόδεστο σώθηκε στον επιτάφιο λόγο που εκφώνησε επί του σκηνώματος του ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Αναφέρω μόνο το τέλος του διαλόγου. 

Όταν ο Μόδεστος απείλησε τον Βασίλειο με δήμευση της περιουσίας του, με εξορία, με βασανιστήρια και με τον θάνατο και πήρε καθαρές και γενναίες απαντήσεις που τον καθήλωσαν, έκπληκτος είπε στον Μεγάλο Ιεράρχη:

- Έως τώρα, κανείς δεν μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόσο μεγάλη παρρησία σε εμένα τον Μόδεστο. Και ο Βασίλειος του απάντησε:

- Ίσως δεν έτυχε να συναντήσεις Επίσκοπο! Γιατί, αν συναντούσες επίσκοπο πραγματικό, που να αγωνίζεται για την ορθή πίστη, μ' αυτόν τον τρόπο θα απαντούσε. Εμείς, Ύπαρχε, σε όλα τα ζητήματα είμαστε επιεικείς και ταπεινότεροι από κάθε άλλον άνθρωπο, γιατί αυτήν την εντολή έχουμε από τον Κύριο. Και δεν σηκώνουμε τα μάτια μας με αυθάδεια, όχι μόνο πάνω σε άνθρωπο με τόσο μεγάλη εξουσία όπως η δική σου, αλλ' ούτε και στον πιο τυχαίο άνθρωπο. 

Όταν όμως πρόκειται για τον Θεό και όταν κινδυνεύει η πίστη προς Αυτόν, τότε όλα τα περιφρονούμε και μόνον Αυτόν λογαριάζουμε. Φωτιά και σπαθί και θηρία και νύχια που ξεσχίζουν τις σάρκες - αυτά για εμάς είναι μάλλον ευχαρίστηση, παρά φοβέρα. Λοιπόν, μπορείς να υβρίζεις, να φοβερίζεις, να κάμεις ό, τι θέλεις και να χρησιμοποιήσεις την εξουσία σου! 

Αυτή είναι η απάντησή μου - και ας την μάθει και ο βασιλιάς: ότι εμένα δεν πρόκειται να με υποτάξεις, ούτε να με πείσεις να πάω με το μέρος των αιρετικών και των ασεβών, έστω κι αν με φοβερίσεις με ακόμη τρομερότερα πράγματα.

Αυτή η απάντηση του Μεγάλου Βασιλείου στον εξουσιαστή του κόσμου τούτου δεν είναι επίκαιρη; Δεν αποτελεί πάντα πρότυπο αναφοράς και συμπεριφοράς του κάθε Επισκόπου προς τις Αρχές και τις Εξουσίες; Δεν πρέπει πάντα ο Επίσκοπος να έχει στην καρδιά του γενναιότητα και το θάρρος να υπερασπίζεται τα Δίκαια της Εκκλησίας; Το επιμύθιο της ιστορίας είναι ότι ο Μόδεστος γύρισε ντροπιασμένος στον Ουάλη και όταν τον είδε οι πρώτες του κουβέντες ήσαν: "Ενικηθήκαμε ω Βασιλεύ".

Ο Άγιος Γρηγόριος γνώρισε το μίσος των Αρειανών και τον φθόνο των συνεπισκόπων του Ορθοδόξων. Όταν πήγε στην Κωνσταντινούπολη  τα πράγματα εκεί ήσαν πολύ δυσάρεστα για την Εκκλησία. Ο Αρειανός Πατριάρχης Δημόφιλος ήλεγχε όλες τις εκκλησίες πλην αυτής της αγίας Αναστασίας, όπου πήγαιναν οι Ορθόδοξοι. 

Ο Γρηγόριος, ήδη Επίσκοπος Σασίμων,  σε τέτοια κρίση ανέλαβε το δύσκολο ποιμαντικό έργο στη Βασιλεύουσα και εκεί εκφώνησε τους πέντε θαυμάσιους λόγους του, που ονομάζονται "Θεολογικοί" και από τους οποίους ο ίδιος πήρε την επωνυμία "Θεολόγος". Βλέποντας οι αιρετικοί ότι οι οπαδοί τους επιστρέφουν στην Ορθοδοξία οργάνωσαν επίθεση κατά του Γρηγορίου και επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν λιθοβολώντας τον. Ο Άγιος εσώθη ως εκ θαύματος.

Το 380 και ενώ ο Μέγας Θεοδόσιος τον προόριζε για Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Πέτρος Β' επιδίωξε να χειροτονήσει αθόρυβα και ύπουλα τον Μάξιμο, κυνικό φιλόσοφο από την Αίγυπτο και "φίλο" του Γρηγορίου. 

Το εκκλησιαστικό πραξικόπημα αποφεύχθηκε με αποφασιστική επέμβαση του λαού, αλλά

Σνομπάροντας τον Θεό (σχολιάζοντας την εγκύκλιο του Υπουργού Παιδείας)

Με αφορμή τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών ο Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, έκανε την εξής δήλωση:

 

"Ο εορτασμός της Ημέρας των Τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου Ναζιανζηνού και του Ιωάννη Χρυσοστόμου, μας υπενθυμίζουν πως η διαρκής γνώση και η πνευματική καλλιέργεια, συνδέονται άρρηκτα με την κοινωνική δράση, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο".

 Λάθος κ. Υπουργέ! Δεν μας υπενθυμίζουν αυτό αλλά ότι δεν μπορεί να υπάρξουν αλληλεγγύη και ανιδιοτελής προσφορά προς τον συνάνθρωπο, δίχως Θεό.

Επίσης ότι η "διαρκής γνώση" και η "πνευματική καλλιέργεια" που δεν έχουν σαν  βάση τις αρχές του Ευαγγελίου είναι ένα μεγάλο μηδενικό, καθώς «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν…  τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α΄Κορ.1,21-29).

Σε απλά ελληνικά, η "σοφία" που δεν έχει αρχή της τον φόβο Του δεν ισχύει ως διαβατήριο Παραδείσου.

 

Μιλάτε κ.υπουργέ για τους Ιεράρχες και δεν αναφέρετε τις λέξεις Θεός, Εκκλησία, Ορθοδοξία, έννοιες από τις οποίες είναι ορμώμενος ο ζήλος των Τριών Ιεραρχών. Φυσικά και με αυτή σας την μη αναφορά, είστε συνεπής στον ...προαιρετικό εκκλησιασμό την ημέρα της μνήμης τους, τον οποίον παραγγέλνετε με την εγκύκλιο του υπουργείου σας.

Και (απο)τελειώνετε λέγοντας:

Μαμά έλα να διαβάσουμε Ιστορία -Χέσε την ιστορία, έλα να διαβάσουμε Μάριο Χάκκα (διάλογος Παυλίνας Νάσιουτζικ με τον νυν τρομοκράτη γιό της Νίκο Ρωμανό)

"Τίνος είσαι;" μας ρωτούσαν κάποτε.
Ποιανού, το παιδί είσαι;
Δεν χρειαζόταν το όνομά σου. Δεν χρειαζόταν περισσότερες πληροφορίες για σένα.
Πες μας απλά : "τίνος είσαι;".Αυτό μας αρκεί..

Μία ακόμη επανάληψη της ίδιας ιστορίας.
Πριν λίγους μήνες είχε συλληφθεί ο 30χρονος Τάσος Θεοφίλου αναρχικός τρομοκράτης - και δολοφόνος του ταξιτζή- κατά την ένοπλη ληστεία στην Πάρο, κι αποδείχθηκε ότι ήταν γόνος πλούσιας αριστερής οικογένειας (άρα δεν του έλειπε τίποτε για να αυτοπροσδιορίζεται ως "αδικημένος" από την κοινωνία):

Οι αναρχικοί δολοφόνοι,  είχαν σχολιάσει ως "ευχάριστο γεγονός" τότε, τον θάνατο του ταξιτζή,  του "ψόφιου βλάκα".


Έγραφαν στην προκήρυξη τους,:
"Υ.Γ. Και ίσως από τα ελάχιστα ευχάριστα γεγονότα αυτού του καλοκαιριού η θέα του ψόφιου βλάκα στην Πάρο. Η βλακεία του έφτασε σε τέτοια επίπεδα που θυσίασε την ζωή του για μερικά χιλιάρικα που μόλις είχαν ληστευθεί από μια ΤΡΑΠΕΖΑ. Αυτό είναι το μέλλον που περιμένει τους ρουφιάνους-πολίτες":


Σήμερα, ένας ακόμη γόνος μιας πλούσιας αριστερής οικογένειας συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης.

Ίσως αν η μητέρα του, η Παυλίνα Νάσιουτζικ, η συγγραφέας των  "Μαμάδες βορείων προαστίων" και "Μύκονος μπλουζ", ανταποκρινόταν στην έκκληση του γιού της και του διάβαζε την περήφανη Ελληνική Ιστορία, όπως της ζητούσε ο γιος της, αντί για "Χάκκα",
ίσως τότε να μην χρειαζόταν σήμερα να σπεύσει να υπερασπίζεται το παιδί της (πληροφοριακά: ο πατέρας της Παυλίνας Νάσιουτζικ, Αθανάσιος Νάσιουτζικ, είχε κατηγορηθεί για την άγρια δολοφονία του επίσης λογοτέχνη Αθανάσιου Διαμαντόπουλου).
Είπαμε, κάποτε μας ρωτούσαν "τίνος είσαι;"


Διαβάστε τη συνέντευξη της επώνυμης επαναστάτριας λογοτέχνιδας μητέρας του, που περήφανα αποκαλύπτει στη δημοσιογράφο ότι :

"Μία φορά, για παράδειγμα, που έγραφε ο γιος μου διαγώνισμα στην ιστορία, 
μου λέει «έλα μαμά να διαβάσουμε ιστορία» 
και του απαντάω «χέσε την ιστορία, θα διαβάσουμε Μάριο Χάκκα». 
 Μου λέει «μαμά, είσαι τρελή;». 
Εγώ ήξερα ότι την ιστορία θα την ξεχάσει, το κείμενο του Χάκκα όμως δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Χάκκας θα του μείνει.
-Υπέροχη!  (η απάντηση της δημοσιογράφου...)
-Μα το πιστεύω αυτό. Και ο ίδιος το θυμάται ακόμα."

απόσπασμα, η συνέχεια εδώ

Β.Ήπειρος: Μια όμορφη χριστιανική «φωλιά» στους Αγίους Σαράντα

Πριν παρουσιάσουμε την είδηση από βορειοηπειρωτικό Ιστολόγιο, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΑΣ στους 2 εκπαιδευτικούς.

 

50-60 παιδιά, κυρίως του εννιάχρονου σχολείου της πόλης των Αγίων Σαράντα, δημιουργούν μία ευχάριστη ατμόσφαιρά κάθε Κυριακή στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους.

Οι εκπαιδευτικοί Νίκος και Μαρία Σανίδα που εργάζονται στα εκπαιδευτήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ξεκίνησαν αυτή την προσπάθεια από πέρυσι και έβλεπαν τα κατηχητόπουλα να αυξάνονται από Κυριακή σε Κυριακή.

Οι ωραίες χριστιανικές ιστορίες σε συνδυασμό με το παιχνίδι και τα μαθήματα δημιουργικότητας

δημιούργησε στα παιδιά αλλά και τους γονείς τους μια ευλογημένη συνήθεια αυτής του εκκλησιασμού της Κυριακής.

Πολύτεκνη Μάνα : Η καθημερινή ηρωίδα

 Του δασκάλου Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

Για όλους η Μητέρα, νεαρή ή ηλικιωμένη, πλούσια ή φτωχή, μορφωμένη ή
ολιγογράμματη, είναι πρόσωπο ιερό, γιατί στην αγάπη της εικονίζονται τα βαθύτερα
συναισθήματα. Η Πολύτεκνη Μητέρα, διαθέτει αγάπη στον υπέρτατο βαθμό, γιατί
βιώνει τη μητρότητα πολλαπλά, καλούμενη να μοιράσει συναισθήματα, φροντίδες,
προσωπικό χρόνο, τη ζωή της ολόκληρη, θέτοντας εαυτόν σε δεύτερη μοίρα.
Επιβάλλεται απόδοση ευγνωμοσύνης σ΄αυτή που δίνει διαρκή, σκληρό αγώνα,
σημαντικό για την ελληνική κοινωνία, στην οποία το κεντρικό πρόβλημα, γρήγορα
όλοι θα το καταλάβουμε, το δημογραφικό, “σαπίζει” τις ρίζες του οικοδομήματος
που λέγεται Ελλάς. Η Πολύτεκνη Μάνα, στυλοβάτης της κοινωνίας, αποτελεί
σύμβολο αυτοθυσίας και υπέρβασης του εγωκεντρισμού.Σε “χρόνους δίσεκτους” που
“συμβασιλεύουν” καταναλωτισμός, φιλαυτία, εκτρώσεις, υπάρχουν Ελληνίδες, που
τολμούν την πραγματοποίηση του ονείρου της πολυτεκνίας. Η ελληνίδα Μάνα, με
θάρρος μπαίνει στον αγώνα για να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει τρία,
τέσσερα, έξι καί πολλές φορές οκτώ, δέκα καί περισσότερα παιδιά. Η μάνα δεν
φέρνει μόνο νέα ζωή, αλλά επιβαρύνεται με το μεγαλύτερο χρέος της διάπλασης μιας
υγιούς προσωπικότητας με αρχές και ιδανικά. Στο πρόσωπό της συγκεντρώνονται οι
ιδιότητες εκείνες που την εξυψώνουν σε σύμβολο ζωής και ελπίδας. Αυτή ενσταλάζει
στις παιδικές ψυχές αθάνατες αξίες, φιλοπατρία, πίστη, δικαιοσύνη και αγάπη για τον
άνθρωπο, τη ζωή, τη δημιουργία. Οι ρίζες της πολυτεκνίας βρίσκονται βαθιά στην
παράδοσή μας, αλλά, όπως άλλες δυτικές κοινωνίες, υποκύψαμε σε λογικές
ευμάρειας, ανατρέψαμε κλίμακες αξιών οδηγούμενοι σε εγωκεντρικές επιλογές και
στάσεις ζωής. Το «εγώ» εισέβαλε καταλυτικά στο προσκήνιο, γοητεύοντας με
στόχους επαγγελματικής ανέλιξης και διάκρισης, και απόκτησης υλικών αγαθών,
θέττοντας το υλικό κέρδος και τον άκρατο καταναλωτισμό στο επίκεντρο. Ειδικά
σήμερα, υπάρχουν και κοινωνικοί και οικονομικοί λόγοι, όπως ανεργία,
μακροχρόνιες σπουδές, κόστος ζωής. Η μέριμνα για την αξιοπρεπή επιβίωση μιας
πολύτεκνης οικογένειας και για την αποκατάσταση των παιδιών είναι πολλαπλάσια,
καθιστώντας σήμερα την επιλογή της πολυτεκνίας ηρωισμό. Οι συνειδητά
πολύτεκνοι ανακαλύπτουν όμως, έγκαιρα, τη αλήθεια που διαπιστώνουμε όλοι, στη
δύση του βίου μας: Η οικογένεια αποτελεί γνήσια, ανεξάντλητη πηγή ευτυχίας και
παραγματικός πλούτος.

Στο κορμί της πολύτεκνης Μάνας συντελείται το μέγιστο θαύμα της
δημιουργίας, η μίμηση του Δημιουργού, το θεϊκό μυστήριο της γονιμοποίησης, και η
μήτρα της γίνεται λίκνο ζωής. Η πολλαπλή εγκυμοσύνη και μητρότητα, μια
πραγματική ευτυχία, είναι και καταπόνηση του γυναικείου σώματος, είναι όμως μια
ενσυνείδητη δοκιμασία, ένας “εκούσιος Σταυρός”. Η βαθιά μητρική σχέση Μάνας -
παιδιών ξεκινάει από τα πρώτα σκιρτήματα του εμβρύου στα σπλάχνα της,
εμβαθύνεται και γιγαντώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Ο ψυχικός κόσμος τέτοιας
Μάνας ενεργοποιείται προς ένα σκοπό: τη φροντίδα της οικογένειας. Ελπίδες,
όνειρα, σκέψεις και προσδοκίες κινούνται γύρω από ένα στόχο: η πολυτεκνία να
είναι και καλλιτεκνία.

Η πολύτεκνη μητέρα, ο ισχυρότερος κρίκος στην αλυσίδα της ζωής, δημιουργεί με
θέρμη μέσα στην οικογένεια το κατάλληλο κλίμα για να ανθίσουν άνθη
δημιουργικότητας, ευγένιας, αλληλοοσεβασμού και αγάπης. Με σεβασμό, με
διακριτικό έλεγχο, με αποδοχή και

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ..

Ευχαριστώ τον υπουργό της
Παιδείας  γιατί με την  αύξηση ωραρίου από την μία και την
ταυτόχρονη μείωση του μισθού από την άλλη ανανεώθηκε, ίσως και σώθηκε, ο γάμος
μου. Τώρα δεν βλεπόμαστε  σχεδόν ποτέ με την γυναίκα μου παρά μόνο αργά το
βράδυ όταν σχολάω από το σουβλατζίδικο  στο οποίο δουλεύω μετά το σχολείο.
Τώρα δεν υπάρχει αυτή η καθημερινή  τριβή που όλοι ξέρουμε ότι φθείρει τη
σχέση.


Ευχαριστώ
τον υπουργό της Παιδείας που με έκανε να
νιώσω ξανά εθνική ανάταση και υπερηφάνεια. Τώρα  σιτίζομαι με τα ελληνικά
στρατά (στις στρατιωτικές λέσχες) και νιώθω και εγώ, κατά κάποιο τρόπο, μάχιμος
υπερασπιστής των πάτριων. Χθες έφαγα μαζί με τον ταξίαρχο, αύριο με έχει καλέσει,
στο τραπέζι του, ο επιτελάρχης. Άσε που με έχει επηρεάσει θετικά και σε θέματα
πειθαρχίας: ο διευθυντής μου κορδώνεται καμαρωτά κάθε φορά που όταν θέλει να
μου ζητήσει κάτι εγώ, στεκόμενος σε στάση προσοχής, του απαντώ με βροντερή φωνή
«Διατάξτε». Τις  προάλλες κατέβασα από την ντουλάπα εκείνο το χακί μπουφάν
που φόραγα ως φοιτητής. Μου είναι λίγο φαρδύ, αλλά, κάνει τη δουλειά του.

Ευχαριστώ
τον υπουργό της Παιδείας γιατί δεν με αφήνει να
θεωρήσω τη θέση μου στο δημόσιο δεδομένη. Ξέρετε μια μικρή δόση ανασφάλειας σε
οποιαδήποτε μορφή σχέσης είναι απαραίτητη. Είναι το αλατοπίπερο που  λένε.
Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο καλά με την κατάργηση των οργανικών. Βέβαια το
τέλειο θα ήταν η κατάργηση της μονιμότητας αλλά δυστυχώς αργεί ακόμα. Μικροί
θυμάμαι λέγαμε ότι θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή απρόβλεπτη. Να λοιπόν η ευκαιρία.

Ευχαριστώ
τον υπουργό της Παιδείας γιατί μου γέμισε με
ποικιλία την καθημερινότητα μου. Δευτέρα έχω μάθημα στο Ζεφύρι, Τρίτη στην
Ελευσίνα, Τετάρτη στις Ερυθρές, Πέμπτη στα Μέγαρα και Παρασκευή (η αγαπημένη
μου μέρα)  στη Μάνδρα τις 2 πρώτες ώρες και στα Βίλια τις 3 τελευταίες.
Έτσι εμπλουτίζονται οι παραστάσεις μου και δεν βαλτώνω. Παλιά που δίδασκα σε
ένα σχολείο ήταν βαρετά, είχα βουλιάξει  στην μονοτονία και αυτό είχε
αντίκτυπο στο μάθημά μου. Τώρα

Εκδημία του π. Θεόφιλου Ζησόπουλου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΦΕΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ π. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ Η ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑ
Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω στίς 29-1-2013 ὁ σεβαστός ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, πνευματικῶς προϊστάμενος τῆς ἱεραποστολικῆς ἀδελφότητος «Ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία».

Γιά τό ἔργο καί τήν προσφορά τοῦ μεταστάντος πατρός ἔχουν γραφεῖ πολλά καί ἀξιόλογα. Μέ τήν ἀδελφότητα πού ὁ ἴδιος ἵδρυσε, πρόσφερε στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία πολλούς πνευματικούς καρπούς τόσο στήν ἐσωτερική ὅσο καί ἐξωτερική ἱεραποστολή, ἐκμεταλλευόμενος κάθε μέσο (περιοδικά, ἐκδόσεις, κατασκηνώσεις, ραδιόφωνο, τηλεόραση, δορυφόρους καί διαδίκτυο) ἔτσι ὥστε τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου του, νά φτάσει στά πέρατα τῆς γῆς γιά νά ἐνισχύσει καί παρηγορήσει τούς ὁμογενεῖς καί ὁμοθρήσκους ἀδελφούς μας.

Ὡς ΣΦΕΒΑ καί ΠΑΣΥΒΑ ὡστόσο, αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη διότι μέ τή δεδομένη εὐαισθησία του στά ἐθνικά μας θέματα, ὁ π. Θεόφιλος ἀγκάλιασε καί προέβαλλε μέ κάθε μέσο τό Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Στάθηκε ἀπό τήν πρώτη στιγμή στό πλευρό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ στηρίζοντας τόν ἀγώνα του γιά ἐνημέρωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Σέ ἐποχές πού ὅλα τά ἔσκιαζε ἡ φοβέρα στήν πατρίδα μας, τό περιοδικό ΛΥΔΙΑ ὕψωνε δυναμική φωνή ὑπέρ τῶν δικαίων τῶν ἀδελφῶν μας καί στιγμάτιζε τό βάρβαρο καθεστώς τοῦ Χότζα. Ἀλλά καί μετά τό ἄνοιγμα τῶν συνόρων τό 1991 ἡ ἀδελφότης ΛΥΔΙΑ ἐνέτεινε τήν προσφορά της, στηρίζοντας τίς ἀνθρωπιστικές ἀποστολές τῆς ΣΦΕΒΑ ἀλλά καί φιλοξενώντας δωρεάν, μεγάλο ἀριθμό βορειοηπειρωτόπουλων ἀπό τό

Ποιμένες χωρίς ἀγάπη

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τό λαό καί πολλούς ἔχει ὁδηγήσει στή δυστυχία. Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν πραγματικότητα. Ὅπως καί κανένας δέν μπορεῖ νά μείνει
ἀπλήγωτος ἀπό τά βέλη μελαγχολίας καί ἀπελπισίας.
Ἡ κρίση ἐπηρεάζει καί τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δηλώνει ὅτι πολλές κοινωνικές της δραστηριότητες, ἀλλά καί πολλά ἱδρύματά της, θά περιοριστοῦν. Ἡ κατάσταση αὐτή θά διαρκέσει χρόνια καί ἴσως νά ἐπιδεινωθεῖ. Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό κλίμα ὑπάρχουν μερικοί πού παραδόξως μένουν ἀδιάφοροι!

α´. Πολλοί ὑπεύθυνοι Ἱερῶν Μονῶν, ἀγνοώντας τήν οἰκονομική κρίση καί τή δυστυχία τοῦ λαοῦ, συνεχίζουν τά οἰκοδομικά ἔργα καί τίς ἀναπαλαιώσεις τῶν Ἱ. Μονῶν μέ τόν ἴδιο ρυθμό, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά βοηθήσουν οἰκονομικά τά ἱδρύματα τῶν Μητροπόλεων, στίς ὁποῖες ἀνήκουν ἤ νά ἐνισχύσουν ἄλλες Ἱ. Μονές, πού εἶναι φτωχές καί οἱ ἀσκούμενοι ἐκεῖ ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἐπιβίωσης.
Ἀλήθεια, τί χρειάζονται οἱ περίτεχνες οἰκοδομές; Ποιές ἀνάγκες τῶν ἀκτημόνων μοναχῶν πρόκειται νά καλύψουν; Γιατί οἱ ταπεινοί καί εὐαίσθητοι μοναχοί πρέπει νά διαβιοῦν σέ σύγχρονες καί πολυτελεῖς οἰκοδομές, τήν ὥρα πού ἡ δυστυχία ἔχει χτυπήσει τή θύρα πολλῶν οἰκογενειῶν καί λείπουν τά στοιχειώδη γιά τή ζωή τους;

Ποῦ εἶναι ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στήν φτώχεια, ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τους, πῶς ξεχνοῦν ὅτι δίχως ἔμπρακτη ἀγάπη, σωτηρία δέν ὑπάρχει; Γιατί κλείνουν τά μάτια τους καί τά αὐτιά τους μπροστά στή δυστυχία τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ εἶναι πρόθυμοι νά τούς βοηθήσουν πνευματικά!
Ποιόν θέλουν νά ἐξαπατήσουν; Γιατί ἐπιμένουν στό φαρισαϊσμό, τή σκληρότητα καί τήν ἀναλγησία; Γιατί ξεχνοῦν τό Γέροντα Παΐσιο, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε τό κελί του μέ πρόχειρες ἐπιδιορθώσεις, γιά νά μή μπαίνει νερό καί ἀέρας μέσα; Χρησιμοποιοῦσε λαμαρίνες, σανίδια, νάϋλον καί ἄλλα εὐτελῆ ὑλικά παρόλο πού ὁ ἴδιος ἦταν μαραγκός καί θά μποροῦσε νά κάνει νέα παράθυρα, νέες πόρτες καί πολλές ἄλλες ξυλουργικές ἐργασίες.
Ὅμως κάτι τέτοιο τό ἀπέφευγε, γιατί δέν τόν βοηθοῦσε πνευματικά. Καί ἐπιπλέον δέν ἤθελε νά ξοδεύει χρήματα γιά τόν ἑαυτόν του οὔτε καί νά ὑποχρεώνεται σέ ἄλλους, πού ἦταν πρόθυμοι νά τόν βοηθήσουν μέ πολλούς τρόπους. Οἱ ἐπιλογές του ἦταν ἄλλες.
Ἔλεγε: «Ἄν ἔχω κανένα πεντακοσάρικο, προτιμῶ νά πάρω σταυρουδάκια, εἰκονάκια καί νά τά δώσω σέ κανένα πονεμένο, γιά νά βοηθηθεῖ. Ἐγώ χαίρομαι μέ τό νά δίνω. Καί ἀνάγκη νά τό ἔχω δέν τό ξοδεύω γιά μένα».
Καί ἐξηγοῦσε: «Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ μοναχοί γινόμαστε σκληροί μέ τό νά μή ζοῦμε –ἐπειδή δέν βλέπουμε– τόν πόνο τῶν ἄλλων. Ἐνῶ οἱ λαϊκοί οἱ καημένοι εἶναι πονετικοί, ἐπειδή ζοῦν κοντά σέ πονεμένους ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτό πρέπει τόν πόνο τῶν ἄλλων νά τόν κάνουμε δικό μας πόνο κάι νά προσευχόμαστε γιά ὅλους».

β´. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στή χειμαζόμενη Ἑλλάδα δέν χαροποιοῦν τήν πλειονότητα τοῦ λαοῦ, παρά τίς ἀνθοδέσμες, τά ροδοπέταλα καί τίς ἐμετικές (γιατί εἶναι ὑποκριτικές) προσφωνήσεις τῶν