Πριν από λίγο καιρό στην δεδομένη κρίσιμη συγκυρία για την Ορθοδοξία όπου ο Οικουμενισμός έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα και διαιρέσεις, στάλθηκε μια επιστολή όπου καλούνται αυτοί που θεωρούνται τα πνευματικά παιδιά του Αγίου Παϊσίου να πάρουν ανοιχτά θέση για τη Οικουμενιστική Σύνοδο της Κρήτης και να μην κρύβονται πίσω από ευσεβιστικά προσχήματα.
Δεν υπήρξε καμία απάντηση.
Η μακροσκελής επιστολή από Ομάδα Προσκυνητών Αγίου Όρους Αργολίδος απευθύνθηκε προς :
1)ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ
« Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»
Σουρωτή-Βασιλικά 570 06 Θεσσαλονίκη
Τηλ. 23960 41320
Fax 23960 41594
« Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»
Σουρωτή-Βασιλικά 570 06 Θεσσαλονίκη
Τηλ. 23960 41320
Fax 23960 41594
2)ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
630 88 Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.
Τηλ. 23750 61103
630 88 Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.
Τηλ. 23750 61103
3)ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣΒατοπαίδι Χαλκιδικής τ.κ. 630 88
Τηλ . 23710 41880
Τηλ . 23710 41880
4)ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΥΘΥΜΙΟΝ –ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΚΑΨΑΛΑ –ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 63086 ΚΑΡΥΕΣ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΘΕΜΑ: Αίτημα για απάντηση δια τα περί της « εν Κολυμπάρι Αγίας και Μεγάλης Συνόδου»
ΣΧΕΤΙΚΑ : Δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό Τύπο
ΑΠΟ
Ομάδα Προσκυνητών Αγίου Όρους ΑργολίδοςΕκπροσωπουμένη από τον κ.Ιωάννη Καρυανό
Ομάδα Προσκυνητών Αγίου Όρους ΑργολίδοςΕκπροσωπουμένη από τον κ.Ιωάννη Καρυανό
Γνωρίζοντας την άρρηκτη πνευματική σας σχέση και καθοδήγηση που είχατε την ευλογία να φέρετε με τον ήδη ανακηρυχθέντα Άγιον Γέροντα Παϊσιο τον Αγιορείτη ,γεγονός που σας καθιστά στην συνείδηση των Ορθοδόξων πιστών ως θεματοφύλακες, συνεχιστές και εγγυητές του πνεύματος και του ομολογιακού χαρακτήρος του Οσίου και εν μέσω μίας εποχής που εντείνει ακόμη περισσότερο, μεθοδικά και δυναμικά, τον πόλεμο κατά της Ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως μας, παρακαλούμε από υμάς όπως μας γνωστοποιήσετε :
-Ποία η θέση και άποψή σας για την πρόσφατη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου που έλαβε χώραν προσφάτως εις το Κολυμπάριον της Κρήτης και τα ψηφισθέντα υπ΄αυτής κείμενα;
-Ποία η θέση και άποψή σας για την πρόσφατη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου που έλαβε χώραν προσφάτως εις το Κολυμπάριον της Κρήτης και τα ψηφισθέντα υπ΄αυτής κείμενα;
Προς τούτο σας αποστέλλουμε συνημμένα :
1)ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ Ή ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. Περίληψη κανονικο-δογματικής μελέτης –ΤουΚυριάκου Κυριαζόπουλου
καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.
Και
2)ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (19-26/7/2016) Καθηγητού κ.Δημητρίου Τσελλεγγίδη Α.Π.Θ (Τμήματος Θεολογίας-τομέως δογματικής Θεολογίας)
Παρακαλούμε θερμά και ενόσω το συγκεκριμένο θέμα τυγχάνει τόσο σοβαρής σημασίας σε σημείο που ήδη πολλοί πιστοί, λαϊκοί ,κληρικοί και Μοναχοί, εντός και εκτός Αγίου Όρους να αντιδρούν ομολογιακά ,όπως μας απαντήσετε με πάσαν ειλικρίνεια βάζοντας το χέρι εις την υπό του Κυρίου ημών θερμαινόμενη καρδιά σας.
Η δική σας φωτισμένη γνώμη θα βοηθήσει τα μέγιστα εις τον συνειδησιακό προσδιορισμό μας δια το αναφερόμενο και τόσο σοβαρό προκύψαν ζήτημα.
Μετά τιμής και απείρου σεβασμού
Για την Ομάδα Προσκυνητών Αγ. Όρους .
Μετά τιμής, εν Χριστώ προσκυνητής
Ιωάννης Καρυανός του Νικολάου (Α.Δ.Τ. ΑΗ233243)
Απόστρατος Αξιωματικός Σ.Ξ.
Εφέσου 14, Ναύπλιον
Τηλ.: 6972664871
Email: jok64@otenet.gr
1)ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ Ή ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. Περίληψη κανονικο-δογματικής μελέτης –Του Κυριάκου Κυριαζόπουλου
καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.
Η Ψευδο-Σύνοδος της Κρήτης εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν, την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός, Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός, είναι
Νεο-γνωστικισμός ή Θρησκευτικός Συγκρητισμός, και αναμειγνύει την Ορθοδοξία με αιρέσεις, με θρησκεύματα, με φιλοσοφικά συστήματα, με τον Σατανισμό. Τον πολέμησαν σθεναρά οι Απόστολοι, όπως ο Ιωάννης και ο Παύλος, και οι Πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπως ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως». Διότι ανατρέπει συνολικά την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της αντιπατερικής ή μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αλλοιώνει τους θεολογικούς όρους με δαιμονικές και ορθολογιστικές ερμηνείες τους.
Η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» δεν είναι Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά Ψευδο-Σύνοδος. Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι έγκυρη, ούτε αυτοδικαίως άκυρη, αλλά είναι ακυρώσιμη, ήτοι μπορεί να ακυρωθεί από μια όντως Ορθόδοξη Πανορθόδοξη Σύνοδο, η οποία μπορεί ενδεχομένως να συγκληθεί στο μέλλον. Αυτή η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε ουσιαστικά από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου, αξιωματούχου του ίδιου Υπουργείου και Ειδικής Συμβούλου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο.
Οι λόγοι για τους οποίους η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» είναι Ψευδο-Σύνοδος είναι οι ακόλουθοι:
1 – Δεν καταδίκασε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά την εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν.
2 – Στην Ψευδο-Σύνοδο δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά μόνον δέκα (10), που εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθοδόξων πιστών, ενώ τέσσερις (4) Αυτοκέφαλες δεν συμμετείχαν που εκπροσωπούν τα δύο τρίτα (2/3) των Ορθοδόξων.
3 – Η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε χωρίς έγκυρη απόφαση σύγκλησης, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
4 – Λειτούργησε χωρίς έγκυρο κανονισμό, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
5 – Είχε, μη έγκυρα, στην ημερήσια διάταξή της ως θέματα το σχέδιο κειμένου «Το μυστήριον του γάμου και τα κωλύματα αυτού», το οποίο δεν είχε υπογραφεί από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας στη Σύναξη των Προκαθημένων του Σαμπεζύ του Ιανουαρίου 2016, όπως και τα λοιπά πέντε (5) σχέδια κειμένων τα οποία δεν είχαν υπογραφεί από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών.
6 – Μέλη με αποφασιστική ψήφο στην Ψευδο-Σύνοδο δεν ήταν οι συμμετέχοντες Αρχιερείς, αλλά οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [τόσο κατά το πρότυπο του Συνεδρίου Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης του 1923 επί Πατριάρχη Μελετίου Δ΄ (Μεταξάκη), το οποίο επέτρεψε στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να εισάγουν καινοτομίες (νέου εορτολογίου, δευτέρου γάμου κληρικών κλπ.) όσο και κατά το πρότυπο του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών], ενώ όλα τα είδη Ορθοδόξων Συνόδων έχουν ως μέλη τους μόνον Αρχιερείς με αποφασιστική ψήφο, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και κατά το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο. Τούτο συνιστά εκκλησιολογική αίρεση.
7 – Η Ψευδο-Σύνοδος αυτοαναγορεύθηκε σε ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστης, πράγμα το οποίο συνιστά αίρεση, ενώ η ανώτατη αυθεντία σε σχέση με το απλανώς θεολογείν (ή το αλάνθαστο σε θέματα πίστης) ανήκει μόνο στο Σώμα της Εκκλησίας (δηλ. στις Συνόδους των Συνοδικών Αρχιερέων, εφόσον οι αποφάσεις τους σε θέματα πίστης εκ των υστέρων εγκρίνονται από τους λοιπούς Αρχιερείς και γίνονται δεκτές από τους λοιπούς κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαïκούς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.
8 – Στις «συνοδικές» (ή δεσμευτικές) αποφάσεις της η Ψευδο-Σύνοδος απαρνήθηκε την Ορθόδοξη μέθοδο επιστημονικής θεολογίας, και υιοθέτησε την αντιπατερική ή μεταπατερική δαιμονική θεολογία, η οποία συνδυάζει την αλήθεια με το ψεύδος, ως μέθοδο δήθεν «Ορθόδοξης» θεολογίας στα πλαίσια της Νέας Εποχής, καθ’ υπόδειξη του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της ανωτέρω αναφερόμενης κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου.
9 – Η συμμετοχή στην Ψευδο-Σύνοδο όχι του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, αλλά του Ιερώτατου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, διότι αντικανονικώς και αυθαιρέτως η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Αγία και Ιερά Σύνοδος» αποφάσισε στις 24-5-2005 την έκπτωση του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, κατόπιν πολιτικής παρέμβασης, χωρίς κατηγορητήριο και χωρίς δίκη, και χωρίς να υφίσταται κανονική παραίτησή του από τον Πατριαρχικό Θρόνο.
10 – Ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος, με το υπ’ αριθ. 86/20-6-2015 Διάγγελμά του προς το Ποίμνιό του, τους Αγιοταφίτες, τους Προκαθημένους των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών και το Χριστεπώνυνο Πλήρωμα της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας, καθιστά σαφές ότι καταψηφίζει τις αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, οι οποίες εισάγουν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και κατά συνέπεια, 1) δεν είναι έγκυρη η θετική ψήφος για τις εν λόγω αποφάσεις του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, αλλά είναι έγκυρη η αρνητική ψήφος του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, και 2) δεν ελήφθησαν εγκύρως οι αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, διότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των δέκα (10) Αυτοκεφάλων που συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο (όπως ορίζει ο, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρος Κανονισμός της), δεδομένου ότι ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος καταψήφισε τις αποφάσεις της ίδιας Ψευδο-Συνόδου.
1 – Δεν καταδίκασε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά την εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν.
2 – Στην Ψευδο-Σύνοδο δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά μόνον δέκα (10), που εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθοδόξων πιστών, ενώ τέσσερις (4) Αυτοκέφαλες δεν συμμετείχαν που εκπροσωπούν τα δύο τρίτα (2/3) των Ορθοδόξων.
3 – Η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε χωρίς έγκυρη απόφαση σύγκλησης, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
4 – Λειτούργησε χωρίς έγκυρο κανονισμό, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
5 – Είχε, μη έγκυρα, στην ημερήσια διάταξή της ως θέματα το σχέδιο κειμένου «Το μυστήριον του γάμου και τα κωλύματα αυτού», το οποίο δεν είχε υπογραφεί από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας στη Σύναξη των Προκαθημένων του Σαμπεζύ του Ιανουαρίου 2016, όπως και τα λοιπά πέντε (5) σχέδια κειμένων τα οποία δεν είχαν υπογραφεί από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών.
6 – Μέλη με αποφασιστική ψήφο στην Ψευδο-Σύνοδο δεν ήταν οι συμμετέχοντες Αρχιερείς, αλλά οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [τόσο κατά το πρότυπο του Συνεδρίου Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης του 1923 επί Πατριάρχη Μελετίου Δ΄ (Μεταξάκη), το οποίο επέτρεψε στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να εισάγουν καινοτομίες (νέου εορτολογίου, δευτέρου γάμου κληρικών κλπ.) όσο και κατά το πρότυπο του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών], ενώ όλα τα είδη Ορθοδόξων Συνόδων έχουν ως μέλη τους μόνον Αρχιερείς με αποφασιστική ψήφο, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και κατά το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο. Τούτο συνιστά εκκλησιολογική αίρεση.
7 – Η Ψευδο-Σύνοδος αυτοαναγορεύθηκε σε ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστης, πράγμα το οποίο συνιστά αίρεση, ενώ η ανώτατη αυθεντία σε σχέση με το απλανώς θεολογείν (ή το αλάνθαστο σε θέματα πίστης) ανήκει μόνο στο Σώμα της Εκκλησίας (δηλ. στις Συνόδους των Συνοδικών Αρχιερέων, εφόσον οι αποφάσεις τους σε θέματα πίστης εκ των υστέρων εγκρίνονται από τους λοιπούς Αρχιερείς και γίνονται δεκτές από τους λοιπούς κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαïκούς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.
8 – Στις «συνοδικές» (ή δεσμευτικές) αποφάσεις της η Ψευδο-Σύνοδος απαρνήθηκε την Ορθόδοξη μέθοδο επιστημονικής θεολογίας, και υιοθέτησε την αντιπατερική ή μεταπατερική δαιμονική θεολογία, η οποία συνδυάζει την αλήθεια με το ψεύδος, ως μέθοδο δήθεν «Ορθόδοξης» θεολογίας στα πλαίσια της Νέας Εποχής, καθ’ υπόδειξη του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της ανωτέρω αναφερόμενης κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου.
9 – Η συμμετοχή στην Ψευδο-Σύνοδο όχι του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, αλλά του Ιερώτατου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, διότι αντικανονικώς και αυθαιρέτως η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Αγία και Ιερά Σύνοδος» αποφάσισε στις 24-5-2005 την έκπτωση του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, κατόπιν πολιτικής παρέμβασης, χωρίς κατηγορητήριο και χωρίς δίκη, και χωρίς να υφίσταται κανονική παραίτησή του από τον Πατριαρχικό Θρόνο.
10 – Ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος, με το υπ’ αριθ. 86/20-6-2015 Διάγγελμά του προς το Ποίμνιό του, τους Αγιοταφίτες, τους Προκαθημένους των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών και το Χριστεπώνυνο Πλήρωμα της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας, καθιστά σαφές ότι καταψηφίζει τις αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, οι οποίες εισάγουν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και κατά συνέπεια, 1) δεν είναι έγκυρη η θετική ψήφος για τις εν λόγω αποφάσεις του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, αλλά είναι έγκυρη η αρνητική ψήφος του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, και 2) δεν ελήφθησαν εγκύρως οι αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, διότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των δέκα (10) Αυτοκεφάλων που συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο (όπως ορίζει ο, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρος Κανονισμός της), δεδομένου ότι ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος καταψήφισε τις αποφάσεις της ίδιας Ψευδο-Συνόδου.
Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εισήχθη «συνοδικώς» μέσω της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Αυτή η δογματική απόφαση αλλοιώνει δογματικά τα άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Διότι:
Α – Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη σχολαστική νεοπλατωνική αυγουστίνεια θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ
Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό, και τις λοιπές αιρέσεις, Μονοφυσίτες, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς και λοιπούς Προτεστάντες ως Εκκλησίες εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Γ – Αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών», τα κείμενά του και τους σκοπούς του, ήτοι:
1) Ότι εν λόγω Παγκόσμιο Συμβούλιο είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας ως προς την κατεχόμενη από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Και
2) ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν στόχο την ορατή ενότητά τους, η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία», δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».
Α – Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη σχολαστική νεοπλατωνική αυγουστίνεια θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ
Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό, και τις λοιπές αιρέσεις, Μονοφυσίτες, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς και λοιπούς Προτεστάντες ως Εκκλησίες εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Γ – Αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών», τα κείμενά του και τους σκοπούς του, ήτοι:
1) Ότι εν λόγω Παγκόσμιο Συμβούλιο είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας ως προς την κατεχόμενη από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Και
2) ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν στόχο την ορατή ενότητά τους, η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία», δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».
Κατά την Παράδοση της Εκκλησίας και κατά την Πατερική Θεολογία (ενδεικτικά του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη), οι Ορθόδοξοι πιστοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, οφείλουν – κατά τους Κανόνες 31ο Αποστολικό και 15ο της Πρωτοδευτέρας, με τελευταίο χρονικό σημείο κατ’ οικονομίαν διατηρήσεως της κοινωνίας, για όσους επιλέξουν την οικονομία, τη «συνοδική» εισαγωγή της «Παν)αιρέσεως (Επιστολή Αγ. Θεοδώρου Στουδίτη προς ηγούμενο Θεόφιλο), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 25-6-2016, ημερομηνία ψηφίσεως της Παναιρετικής δογματικής απόφασης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», οπότε έληξε πλέον η δυνατότητα της κατ’ οικονομίαν διατηρήσεως της κοινωνίας για όσους είχαν επιλέξει την οικονομία και δεν υφίσταται επομένως περαιτέρω δυνατότητα «ΑΧΡΙΚΑΙΡΙΣΜΟΥ» –
να παύσουν την εκκλησιαστική κοινωνία, ως εξής:
α) Οι μεν κληρικοί οφείλουν να παύσουν το μνημόσυνο της προϊσταμένης τους αρχής, εφόσον αυτή είναι Παναιρετική στο φρόνημα ή συμβιβασμένη με την Παναίρεση.
β) Οι δε μοναχοί και λαϊκοί οφείλουν να παύσουν την κοινωνία με τους κληρικούς, ιερείς και αρχιερείς, εφόσον αυτοί είναι Παναιρετικοί στο φρόνημα ή συμβιβασμένοι με την Παναίρεση.
Όσον αφορά την Εκκλησία της Ελλάδος, πρέπει να επισημανθεί ότι, κατά την ειδησεογραφία, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, έλαβε υπόψη της στην Έκτακτη Συνεδρίασή της του Μαϊου 2016 τα δεδομένα της διαβούλευσης επί των προσυνοδικών κειμένων μόνον των Μητροπολιτών – μελών της, αρνούμενη να λάβει υπόψη της τα δεδομένα της ίδιας διαβούλευσης που προέρχονταν από τις λοιπές τάξεις του πληρώματός της (λοιπών κληρικών, μοναχών, και λαϊκών), σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία η Ιερά της Σύνοδος έλαβε υπόψη της τα δεδομένα της δικής της διαβούλευσης επί των αυτών προσυνοδικών κειμένων τα προερχόμενα από όλες τις τάξεις του πληρώματός της (αρχιερείς, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί). Τούτο αποδεικνύει ότι όσοι Μητροπολίτες από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν την εν λόγω πρόταση του Αρχιεπισκόπου, ακολουθούν όχι την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αλλά την Μη ορθόδοξη εκκλησιολογία παπικής εμπνεύσεως του γνωστού εισηγητή της. Κατ’ αυτήν, όπου Επίσκοπος – έστω και Μη ορθοτομών, δηλ. Μη αποκόπτων τις απαγορευμένες από την Αγία Γραφή, τις Αγίες Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες καινοτομίες, ως προστάτης του ποιμνίου της τοπικής του εκκλησίας – εκεί Εκκλησία, κατά το γαλλικό L’ Etat c’est moi (το Κράτος είναι δικό μου) του Βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, το οποίο αναλόγως μεταφερόμενο (mutatis mutandis) σημαίνει «ο Επίσκοπος ή ο Προκαθήμενος είναι η Εκκλησία». Επίσης, η 25μελής αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης παραβίασε σαφώς την απόφαση του Μαϊου 2016 της Έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έδιωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία.
να παύσουν την εκκλησιαστική κοινωνία, ως εξής:
α) Οι μεν κληρικοί οφείλουν να παύσουν το μνημόσυνο της προϊσταμένης τους αρχής, εφόσον αυτή είναι Παναιρετική στο φρόνημα ή συμβιβασμένη με την Παναίρεση.
β) Οι δε μοναχοί και λαϊκοί οφείλουν να παύσουν την κοινωνία με τους κληρικούς, ιερείς και αρχιερείς, εφόσον αυτοί είναι Παναιρετικοί στο φρόνημα ή συμβιβασμένοι με την Παναίρεση.
Όσον αφορά την Εκκλησία της Ελλάδος, πρέπει να επισημανθεί ότι, κατά την ειδησεογραφία, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, έλαβε υπόψη της στην Έκτακτη Συνεδρίασή της του Μαϊου 2016 τα δεδομένα της διαβούλευσης επί των προσυνοδικών κειμένων μόνον των Μητροπολιτών – μελών της, αρνούμενη να λάβει υπόψη της τα δεδομένα της ίδιας διαβούλευσης που προέρχονταν από τις λοιπές τάξεις του πληρώματός της (λοιπών κληρικών, μοναχών, και λαϊκών), σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία η Ιερά της Σύνοδος έλαβε υπόψη της τα δεδομένα της δικής της διαβούλευσης επί των αυτών προσυνοδικών κειμένων τα προερχόμενα από όλες τις τάξεις του πληρώματός της (αρχιερείς, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί). Τούτο αποδεικνύει ότι όσοι Μητροπολίτες από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν την εν λόγω πρόταση του Αρχιεπισκόπου, ακολουθούν όχι την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αλλά την Μη ορθόδοξη εκκλησιολογία παπικής εμπνεύσεως του γνωστού εισηγητή της. Κατ’ αυτήν, όπου Επίσκοπος – έστω και Μη ορθοτομών, δηλ. Μη αποκόπτων τις απαγορευμένες από την Αγία Γραφή, τις Αγίες Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες καινοτομίες, ως προστάτης του ποιμνίου της τοπικής του εκκλησίας – εκεί Εκκλησία, κατά το γαλλικό L’ Etat c’est moi (το Κράτος είναι δικό μου) του Βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, το οποίο αναλόγως μεταφερόμενο (mutatis mutandis) σημαίνει «ο Επίσκοπος ή ο Προκαθήμενος είναι η Εκκλησία». Επίσης, η 25μελής αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης παραβίασε σαφώς την απόφαση του Μαϊου 2016 της Έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έδιωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία.
Κατόπιν των ανωτέρω, είναι σαφές ότι οι Προκαθήμενοι και οι Αρχιερείς που ανήκαν στις αντιπροσωπείες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών διέπραξαν το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα της ΑΙΡΕΣΕΩΣ, διότι οι εν λόγω Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ψήφισαν τη δογματική απόφαση με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία περιλαμβάνει τις ανωτέρω αναφερόμενες δογματικές αλλοιώσεις του Συμβόλου της Πίστεως. Σε σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος, ο Προκαθήμενός της και τα λοιπά 24 μέλη – Μητροπολίτες της αντιπροσωπείας της στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης, διέπραξαν, εκτός του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος της αιρέσεως, και εκείνο της παράβασης καθήκοντος, διότι παραβίασαν την απόφαση του Μαϊου 2016 του ανώτατου οργάνου διοικήσεως της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλ. της (Έκτακτης) Συνόδου της Ιεραρχίας της, η οποία έδωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει, στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο, ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία.
Σε πλήρη μορφή την εν λόγω μελέτης μπορείτε να αναγνώσετε στη ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ (theognosia.gr).
Σε πλήρη μορφή την εν λόγω μελέτης μπορείτε να αναγνώσετε στη ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ (theognosia.gr).
2)ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (19-26/7/2016) Καθηγητού κ.Δημητρίου Τσελλεγγίδη Α.Π.Θ (Τμήματος Θεολογίας-τομέως δογματικής Θεολογίας)
Μακαριώτατε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,
Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,
Σας αποστέλλω, ευλαβώς, μια περιεκτική αποτίμηση για την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» και Σας παρακαλώ, να κάνετε τον κόπο να την μελετήσετε, επειδή πιστεύω, ότι θα μπορούσε να βοηθήσει, κάπως, στην υπεύθυνη συζήτηση που θα γίνει στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας, όταν αυτή συνέλθει. Η αποτίμησή μας θα κινηθεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο θα αφορά την αποτίμηση ως προς το τυπικό και Κανονικό μέρος της Συνόδου, ενώ το δεύτερο επίπεδο θα αφορά την αποτίμηση ως προς το ουσιαστικό μέρος της.
Ως προς την εκκλησιαστική τυπικότητα και Κανονικότητά της, η λεγομένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» -θεολογικά κρινόμενη- δεν είναι «Αγία», κατά κυριολεξία. Και τούτο, επειδή δεν είναι «επομένη τοις αγίοις Πατράσι», ούτε τυπικώς ούτε ουσιαστικώς, όπως θα γίνει φανερό με όσα θα πούμε στη συνέχεια. Δεν είναι όμως και «Μεγάλη», όχι μόνον επειδή δεν ήταν παρούσες όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά κυρίως, γιατί ήταν σε αυτήν πολύ μικρή και επιλεγμένη η αντιπροσώπευσή τους από τους κατά τόπους Αρχιερείς. Το σημαντικότερο, όμως, εν προκειμένω είναι, ότι η «Σύναξη» αυτή των Αρχιερέων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί -με αυστηρά θεολογικά κριτήρια- ούτε καν ως μία Τοπική Σύνοδος. Πρόκειται, μάλλον, για μια ιδιότυπη, διηυρυμένη, «Προσυνοδική Διάσκεψη Αρχιερέων» με δέκα Προκαθημένους, ή για ένα «Συνέδριο» δέκα συγκεκριμένων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, οι οποίες αντιπροσωπεύτηκαν από τους Προκαθημένους τους και το πολύ από 24 κατ’ επιλογήν Αρχιερείς.
Είπαμε, ότι η εν λόγω «Διάσκεψη» η το «Συνέδριο» αυτό δεν είναι καν μία Τοπική Σύνοδος, γιατί στην Τοπική Σύνοδο συνέρχονται και ψηφίζουν όλοι οι μετέχοντες σ’ αυτήν Αρχιερείς. Στην παρούσα όμως «Διάσκεψη-Συνέδριο», σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας της, ψήφο είχαν μόνο οι παρόντες δέκα Προκαθήμενοι. Η πράξη αυτή είναι πρωτοφανής στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία και αυθαίρετη και δεν συνάδει καθόλου με την εκκλησιολογικού χαρακτήρα πρακτική των έως σήμερα Ορθοδόξων Συνόδων, οι οποίες προϋποθέτουν την αγιοπνευματική ισότητα όλων των Αρχιερέων, πράγμα που εμφαίνεται στην ισότιμη ψήφο τους. Κανείς απολύτως Επίσκοπος –μηδέ του Προέδρου της Συνόδου εξαιρουμένου– δεν είναι «άνευ ίσων» συνεπισκόπων του. Αυτό που ίσχυσε στην παρούσα «Διάσκεψη» παραπέμπει εμμέσως σε μία σαφή μορφή Παπισμού, έστω κι αν η ψήφος των Προκαθημένων έχει συλλογικό χαρακτήρα.
Κατά συνέπεια, οι αποφάσεις της παραπάνω «Προσυνοδικής Διάσκεψης», ή του παραπάνω «Αρχιερατικού Συνεδρίου», δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Άρα και καμμία ισχύ, όχι μόνο για όλη την Εκκλησία, αλλά και για τις Τοπικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, που αντιπροσωπεύτηκαν στο «Αρχιερατικό» αυτό «Συνέδριο» -όλως αθέσμως-, αφού οι μετέχοντες Αρχιερείς δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Αλλά οι αποφάσεις είναι άκυρες και για τον πρόσθετο λόγο της αρχής της Ομοφωνίας, η οποία παραβιάστηκε με την μη παρουσία των τεσσάρων Πατριαρχείων (Αντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας).
Επιπροσθέτως οι αποφάσεις της ιδιόρρυθμης «Συνόδου» του Κολυμπαρίου δεν είναι δεσμευτικές για την Ελλαδική Εκκλησία και για έναν πρόσθετο λόγο. Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας μας, αντί να υποστηρίξει την ομόφωνη θέση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας στο Στ Κείμενο, εισηγήθηκε άλλη θέση, η οποία έγινε αποδεκτή από τις εννέα άλλες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Πρακτικώς, αυτό σημαίνει, ότι η θέση του Σώματος της Ελλαδικής Ιεραρχίας δεν εκπροσωπήθηκε, οπότε με βάση τον Κανονισμό Λειτουργίας της «Διάσκεψης», στο Στ Κείμενο δεν υπήρξε ομοφωνία. Άρα, το Κείμενο είναι άκυρο.
Και τώρα, η αποτίμηση του ουσιαστικού μέρους της ιδιότυπης «Συνόδου». Κατ’ αρχήν, οφείλουμε να πούμε γενικώς, ότι στη λεγόμενη «Σύνοδο» του Κολυμπαρίου της Κρήτης επιχειρήθηκε μια θεσμικού χαρακτήρα πνευματική έκπτωση από τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. [Λέμε, ότι επιχειρήθηκε, επειδή –με βάση όσα είπαμε νωρίτερα– δεν προσδίδουμε θεσμικό ρόλο στις αποφάσεις της παραπάνω «Αρχιερατικής Διασκέψεως»]. Στην Κρήτη όχι μόνο δεν καταδικάσθηκε καμμία ετεροδοξία (αίρεση), αλλά και επιχειρήθηκε μια φοβερή, θεσμικώς, έκπτωση από την συνοδικώς οριοθετημένη πίστη της Εκκλησίας, μια έκπτωση ουσιαστικά από τον «Όρο Πίστεως» της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την έκπτωση από την δογματική διδασκαλία του Συμβόλου της Πίστεως, που αναφέρεται στην ταυτότητα της Εκκλησίας, καθ’ εαυτήν.
Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε, ότι πιστεύουμε «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Όμως, στη «Διάσκεψη» της Κρήτης, δέκα Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και η Εκκλησία της Ελλάδος, αποδέχθηκαν αθεολόγητα την «Βαπτισματική Θεολογία» και έμμεσα την «Θεωρία των Κλάδων», αναγνωρίζοντας ως Εκκλησίες τους Ρωμαιοκαθολικούς, τούς Μαρωνίτες, τους Νεστοριανούς, τους Μονοφυσίτες Αντιχαλκηδονίους, τους Μονοθελήτες, οι οποίοι καταδικάστηκαν για την χριστολογική τους αίρεση από σειρά Οικουμενικών Συνόδων (από την Τρίτη έως και την Έκτη), αλλά και την πανσπερμία των Προτεσταντών, που αντιπροσωπεύονται στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των λεγομένων Εκκλησιών. Αποτελεί πνευματική παραφροσύνη και πνευματικό πραξικόπημα η πράξη της απόπειρας για Συνοδική απόφαση στο Κολυμπάρι προς αναγνώριση ως Εκκλησιών των καταδικασθέντων αιρετικών από Οικουμενικές Συνόδους. Αυτό, στην πράξη, είναι συγκρητισμός και Οικουμενισμός.
Δεν κινήθηκε ο θυμός –το έλλογο νεύρο της ψυχής- των «Συνοδικών» Αρχιερέων προς τους νοητούς λύκους της Εκκλησίας. Απεναντίας, οι «λύκοι» ονομάστηκαν «πρόβατα» της μίας και μόνης λογικής ποίμνης, της Εκκλησίας. Εκ του αποτελέσματος συμπεραίνουμε, ότι στην Κρήτη δεν έγινε η αναμενόμενη από το ευλαβές πλήρωμα της Εκκλησίας «σύσκεψη» των «Συνοδικών» Αρχιερέων με το Άγιο Πνεύμα, ούτε και λειτούργησε η «σφενδόνη» του Αγίου Πνεύματος για την εκ νέου καταδίκη των αιρετικών. Ειδικότερα, για τους Ρωμαιοκαθολικούς, λεκτικώς, ομολογήσαμε την πίστη μας στον Όρο της Β Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρακτικώς όμως ακυρώσαμε αυτήν την πίστη, αναγνωρίζοντας ως Εκκλησίες, όχι μόνον αυτούς, αλλά και άλλες Χριστιανικές Κοινότητες, που αντίκεινται στον Όρο αυτό, δια του filioque. Ως γνωστόν, η οποιαδήποτε προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως -ακόμη και η ερμηνευτικώς σωστή- καταδικάζεται από όλες τις Οικουμενικές Συνόδους μετά την Γ (συμπεριλαμβανομένης) και όσοι το κάνουν, ορίζεται να καθαιρούνται και να αφορίζονται από την Εκκλησία.
Σαφώς, λοιπόν, το filioque, ως προσθήκη, καταδικάζεται -έμμεσα, αυτομάτως και ετεροχρονισμένα- από Οικουμενικές Συνόδους, ως αίρεση, αφού εκπίπτουν από την Εκκλησία, όσοι το υιοθετούν, ως προσθήκη, κατά την απόφαση των ανωτέρω Συνόδων. Γι’ αυτό και η ετεροδοξία του filioque των Ρωμαιοκαθολικών και όλων των Προτεσταντών είναι κατεγνωσμένη αίρεση.
Άλλωστε, η προσθήκη του filioque καταδικάστηκε επί Μεγάλου Φωτίου στην Σύνοδο του 879/80 (Η’ Οικουμενική), όπου μετείχε και αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης, ενώ καταδικάστηκαν και άλλες κακοδοξίες του Ρωμαιοκαθολικισμού για την ταύτιση ουσίας και ενεργείας στον Τριαδικό Θεό και για τον κτιστό χαρακτήρα της θείας Χάριτος, στις Συνόδους του 1331 και 1351. Αλλά και ο Προτεσταντισμός καταδικάστηκε από σειρά Συνόδων στην Ορθόδοξη Ανατολή (1638, 1642, 1691).
Κατά συνέπειαν, δεν είναι δυνατόν σε ένα Συνοδικό δογματικού χαρακτήρα Κείμενο να μην υπάρχει θεολογική ακρίβεια και οι ετερόδοξοι να αναγνωρίζονται ως Εκκλησίες. Αυτό θα σήμαινε, ή ότι γίνεται συνειδητή έκπτωση στο εκκλησιολογικό δόγμα, ή ότι υπάρχει διγλωσσία, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.
Με την ψήφιση του Στ Κειμένου, που χαρακτηρίζεται για τις σκόπιμες ασάφειες και ιδιαίτερα για τις θεολογικές αντιφάσεις του, η «Αρχιερατική Διάσκεψη» στην Κρήτη κατοχύρωσε θεσμικά τον Οικουμενισμό, εισάγοντας έτσι και προωθώντας την εκκλησιολογική σύγχυση στις συνειδήσεις των πιστών. Υπενθυμίζω συγκεκριμένα την παράγραφο 16, όπου σημειώνονται τα εξής: «Εν εκ των κυρίων οργάνων εν τη Ιστορία της Οικουμενικής κινήσεως είναι το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών (ΠΣΕ)… Παραλλήλως, υφίστανται και άλλοι διαχριστιανικοί οργανισμοί και περιφερειακά όργανα, ως η «Διάσκεψις των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών» (ΚΕΚ), το «Συμβούλιον Εκκλησιών Μέσης Ανατολής (ΣΕΜΑ) και το «Παναφρικανικόν Συμβούλιον Εκκλησιών». Ταύτα μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών τηρούν σημαντικήν αποστολήν δια την προώθησιν της ενότητος του χριστιανικού κόσμου».
Με την ψήφιση του Στ Κειμένου, που χαρακτηρίζεται για τις σκόπιμες ασάφειες και ιδιαίτερα για τις θεολογικές αντιφάσεις του, η «Αρχιερατική Διάσκεψη» στην Κρήτη κατοχύρωσε θεσμικά τον Οικουμενισμό, εισάγοντας έτσι και προωθώντας την εκκλησιολογική σύγχυση στις συνειδήσεις των πιστών. Υπενθυμίζω συγκεκριμένα την παράγραφο 16, όπου σημειώνονται τα εξής: «Εν εκ των κυρίων οργάνων εν τη Ιστορία της Οικουμενικής κινήσεως είναι το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών (ΠΣΕ)… Παραλλήλως, υφίστανται και άλλοι διαχριστιανικοί οργανισμοί και περιφερειακά όργανα, ως η «Διάσκεψις των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών» (ΚΕΚ), το «Συμβούλιον Εκκλησιών Μέσης Ανατολής (ΣΕΜΑ) και το «Παναφρικανικόν Συμβούλιον Εκκλησιών». Ταύτα μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών τηρούν σημαντικήν αποστολήν δια την προώθησιν της ενότητος του χριστιανικού κόσμου».
Την αποδοχή του όρου «Εκκλησία», για τους ετεροδόξους και ιδιαίτερα για τους Προτεστάντες, συναντούμε κατά κόρον και στις παραγράφους 19 και 21, στο ίδιο Κείμενο. Η παραπάνω διατύπωση σημαίνει, ότι εμείς, ως Ορθόδοξη Εκκλησία, συμφωνούμε πως οι ετερόδοξοι-αιρετικοί συμβάλλουν σημαντικά στην προώθηση της ενότητας του χριστιανικού κόσμου! Από εδώ πιστοποιείται, ότι, όσοι ψήφισαν και όσοι υπέγραψαν αυτό το Κείμενο, δεν συνειδητοποίησαν σίγουρα, ότι «ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα», κατά την χαρισματική εμπειρία του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτη. Η θεμελιακή θέση του Οικουμενισμού είναι ο δογματικός πλουραλισμός. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, την δογματικά νομιμοποιημένη συνύπαρξη διαφορετικών δογματικώς πίστεων. Όποιος αμφισβητεί τον δογματικό αυτό πλουραλισμό, χαρακτηρίζεται φανατικός και φονταμενταλιστής.
Παράλληλα, οι Οικουμενιστές δεν επιτρέπουν αξιολογικές κρίσεις για την ορθότητα, την ανωτερότητα ή την κατωτερότητα των διαφόρων θρησκειών. Στον Οικουμενισμό όλοι χωρούν. Γιατί η ενότητα σ’ αυτόν δεν εμποδίζεται από την ποικιλία των διαφορετικών πίστεων, πράγμα που είναι εκκλησιολογικά απαράδεκτο από Ορθόδοξη άποψη.
Παράλληλα, οι Οικουμενιστές δεν επιτρέπουν αξιολογικές κρίσεις για την ορθότητα, την ανωτερότητα ή την κατωτερότητα των διαφόρων θρησκειών. Στον Οικουμενισμό όλοι χωρούν. Γιατί η ενότητα σ’ αυτόν δεν εμποδίζεται από την ποικιλία των διαφορετικών πίστεων, πράγμα που είναι εκκλησιολογικά απαράδεκτο από Ορθόδοξη άποψη.
Ως δογματολόγος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχω την βαθύτατη πεποίθηση, ότι ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση, αλλά και η επικινδυνότερη πολυαίρεση, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία της Εκκλησίας. Και τούτο, γιατί ο Οικουμενισμός, εξαιτίας του συγκρητιστικού χαρακτήρα του, συνιστά την πιο δόλια αμφισβήτηση της πίστεως της Εκκλησίας, αλλά και την πιο σοβαρή νόθευσή της. Αμβλύνει σε απαράδεκτο βαθμό την δογματική συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας και δημιουργεί σύγχυση γύρω από την ταυτότητα της Πίστεώς μας. Κενώνει πονηρά την ακεραιότητα της σώζουσας Πίστεως της Εκκλησίας -πράγμα που έχει ολέθριες σωτηριολογικές συνέπειες- με το να θεωρεί όλες τις θρησκευτικές πίστεις νόμιμες σωτηριολογικώς, όταν υποστηρίζει, ότι όλες οι ετερόδοξες και ετερόθρησκες πίστεις είναι οδοί, που οδηγούν στην ίδια σωτηρία.
Αλλά, με όσα αντιφατικά, ως προς την Εκκλησιολογία, γράφονται στο Στ Κείμενο, δίνεται η εντύπωση, ότι οι ετερόδοξοι χριστιανοί εμπαίζονται, αφού στην αρχή κατονομάζονται ως «ετερόδοξες εκκλησίες», δηλαδή αιρετικοί, και στη συνέχεια ονομάζονται Εκκλησίες. Δεν επιτρέπεται να υποτιμούμε τη νοημοσύνη τους. Καταλαβαίνουν καλώς, ότι δεν τους αγαπούμε αληθινά, γιατί δεν τους λέμε την αλήθεια καθαρά. Τους λέμε ψέματα, πως είναι Εκκλησίες. Και με τον τρόπο αυτό δεν τους βοηθούμε, γιατί δεν τους καλούμε σε μετάνοια και άρνηση των δογματικών πλανών τους, ώστε να ενταχθούν στην μόνη αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Ευτυχώς, αρκετοί Αρχιερείς δεν υπέγραψαν αυτό το Κείμενο για δογματικούς λόγους.
Στο Κείμενο για «Το Μυστήριον του Γάμου και τα Κωλύματα αυτού», δεν θα επαναλάβω, όσα σχετικά έγραψα στην πρώτη μου Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο, στις 3-2-2016, για να μη Σας κουράζω. Θα προσθέσω μόνο, ότι, ενώ ο 72ος Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, θέτει τις εκκλησιολογικές–δογματικές προϋποθέσεις για την ύπαρξη του εκκλησιαστικού μυστηρίου του γάμου, η απόφαση της «Διασκέψεως» των Αρχιερέων στο Κολυμπάρι της Κρήτης -όλως αντι-Κανονικώς και αναρμοδίως- δίνει την δυνατότητα στις Τοπικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να αποκλίνουν από την περί των μυστηρίων δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα, η προταθείσα εισήγηση των μικτών γάμων ως οικονομία -πέρα από την αντικανονικότητα και την παρανομία της, αλλά και το οξύμωρο της σχετικοποιήσεως ενός Κανόνα (72) Οικουμενικής Συνόδου (Πενθέκτης) από ήσσονα «Σύνοδο», στην οποία παραπέμπει το θέμα- είναι άκρως αθεολόγητη, εκκλησιολογικώς. Γι’ αυτό, άλλωστε, συνιστάται αυστηρώς από τον 72ο Κανόνα η ακύρωση και η διάλυση αυτού του γάμου, ως παράνομη εκκλησιολογικώς συμβίωση.
Η περαιτέρω μάλιστα θεολογική τεκμηρίωση του Κανόνα, δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για οποιαδήποτε οικονομία. «Ου γαρ χρη τα άμικτα μιγνύναι», σημειώνει ο Κανόνας, «ουδέ τω προβάτω τον λύκον συμπλέκεσθαι, και τη του Χριστού μερίδι τον των αμαρτωλών κλήρον• ει δε παραβή τις τα παρ’ ημών ορισθέντα, αφοριζέσθω». Δεν εισηγείται, δηλαδή, ο 72ος Κανόνας οικονομία, αλλά εφιστά την προσοχή για την σοβαρότατη παρανομία. Η παρέκκλιση από τον συγκεκριμένο Κανόνα συνιστά σοβαρότατη Κανονική παρανομία και «παραοικονομία», που έχει, επίσης, σοβαρότατες εκκλησιολογικές συνέπειες, αφού αναμειγνύει τα άμικτα σε «άμικτη μίξη», «συμπλέκει» εκκλησιολογικώς το «πρόβατο» με τον «λύκο» και την «μερίδα» του Χριστού με τον «κλήρο» των αμαρτωλών. Τέτοια, όμως, μίξη είναι εκκλησιολογικώς αδιανόητη και θεολογικώς και πνευματικώς απαράδεκτη.
Στο Κείμενο: «Η Αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον σύγχρονον κόσμον», δίνεται η εντύπωση, ότι επιχειρείται ο εγκιβωτισμός Ορθοδόξων και ετεροδόξων, ενίοτε και ετεροθρήσκων. Τούτο είναι εμφανές, όταν τα σχετιζόμενα με την ειρήνη, η οποία βιώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, λέγονται απροϋπόθετα και για τους εκτός αυτής. Αυτό, όμως, κενώνει στην πράξη την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου και την ίδια την Εκκλησία, ενόσω αφήνει να εννοηθεί, ότι η ειρήνη του Χριστού, ως άκτιστη ενέργειά Του, μπορεί να κατορθώνεται και να οικειώνεται και εκτός αυτής από ετεροδόξους, ετεροθρήσκους και ανθρώπους απλώς «καλής θελήσεως», ενδεχομένως τότε και από αθέους. Αυτό όχι μόνο μαρτυρία δεν συνιστά, αλλά προκαλεί και σύγχυση ανάμεσα στους πιστούς για την ταυτότητα της Εκκλησίας και της δεδωρημένης σ’ αυτήν «άνωθεν ειρήνης».
Ως προς το ζήτημα της Ορθοδόξου Διασποράς, έχουμε την γνώμη, ότι με την εν λόγω «Αρχιερατική Διάσκεψη» επιχειρήθηκε η αντικανονική -έστω και πρόσκαιρη- λύση των Επισκοπικών Συνελεύσεων, οι οποίες όχι μόνο δεν θεραπεύουν, αλλά διαιωνίζουν τον ήδη συνοδικώς καταδικασμένο εθνοφυλετισμό (1872).
Μετά τη «Σύνοδο» της Κρήτης εκδόθηκε η «Εγκύκλιος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Κρήτη, 2016), η οποία παρουσιάζει θεολογικές αντιφάσεις. Γι’ αυτό και θα αναφερθούμε επιγραμματικά σ’ αυτές. Συγκεκριμένα, στην δεύτερη παράγραφο σημειώνεται το εξής: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αποτελεί αυθεντικήν μαρτυρίαν της πίστεως εις τον θεάνθρωπον Χριστόν…». Εδώ, γεννάται εύλογα το λογικό και θεολογικό ερώτημα: Πως «η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αποτελεί αυθεντικήν μαρτυρίαν της πίστεως εις τον θεάνθρωπον Χριστόν», όταν αυτή αναγνωρίζει τους Νεστοριανούς, τους Μονοφυσίτες, τους Αντιχαλκηδονίους και τους Μονοθελήτες ως Εκκλησίες, ενόσω αυτοί έχουν καταδικασμένη από Οικουμενικές Συνόδους Χριστολογία;
Στην τρίτη παράγραφο μνημονεύονται Σύνοδοι καθολικού «κύρους», όπως είναι η επί Μεγάλου Φωτίου και αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και η Σύνοδος του 1484, με την οποία αποκηρύσσεται η ψευδοσύνοδος της Φλωρεντίας. Ακόμη και οι Σύνοδοι, που αποκηρύσσουν τις Προτεσταντικές δοξασίες. Πως συμβιβάζονται, όμως, όλα αυτά με την αναγνώριση των Ρωμαιοκαθολικών και των Προτεσταντών ως Εκκλησιών;
Στην παράγραφο 20 σημειώνονται τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι διαχριστιανικοί διάλογοι ελειτούργησαν ως ευκαιρία δια την Ορθοδοξίαν, δια να αναδείξη το σέβας προς την διδασκαλίαν των Πατέρων και δια να δώση αξιόπιστον μαρτυρίαν της γνησίας παραδόσεως της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Οι υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεξαγώμενοι διάλογοι ουδέποτε εσήμαναν, ούτε σημαίνουν και δεν πρόκειται να σημάνουν ποτέ οιονδήποτε συμβιβασμόν εις ζητήματα πίστεως. Οι διάλογοι αυτοί είναι μαρτυρία περί της Ορθοδοξίας…». Η δήλωση αυτή, όμως, διαψεύδεται από τα κοινά Κείμενα, τα οποία υπεγράφησαν και από τους Ορθοδόξους, όπως είναι του Balamand, του Porto Alegre, της Ραβέννας και του Pussan. Και η Συνοδική Εγκύκλιος κατακλείεται ως εξής: «Ταύτα απευθύνονται εν συνόδω προς τα εν τω κόσμω τέκνα της αγιωτάτης Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας και προς την οικουμένην πάσαν, επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι και τοις συνοδικοίς θεσπίσμασι προς διαφύλαξιν της πατροπαραδότου πίστεως».
Όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία «επομένη τοις αγίοις Πατράσι και τοις συνοδικοίς θεσπίσμασι» δεν αναγνώρισε ποτέ στο παρελθόν, ως Εκκλησία, τους αιρετικούς, όπως επιχείρησε να κάνει η εν λόγω «Συνέλευση των Αρχιερέων» στην Κρήτη.
Ως προς το «Μήνυμα» της «Αρχιερατικής Διασκέψεως», αυτό συνοψίζει τις ληφθείσες αποφάσεις και παράλληλα προκαλεί τη νοημοσύνη των ενημερωμένων πιστών. Συγκεκριμένα, στην πρώτη παράγραφο του «Μηνύματος»σημειώνονται τα εξής: «Βασική προτεραιότητα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου υπήρξε η διακήρυξη της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας στηριγμένη στη θεία Ευχαριστία και την Αποστολική διαδοχή των Επισκόπων. Η υφισταμένη ενότητα είναι ανάγκη να ενισχύεται και να φέρει νέους καρπούς». Το εύλογο ερώτημα των αναγνωστών του «Μηνύματος» αυτού είναι: Πως διακηρύσσεται έτσι πανηγυρικά η ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όταν είναι γνωστό, ότι σ’ αυτήν την «Σύναξη» δεν παραβρέθηκαν τέσσερα Πατριαρχεία, που αντιπροσωπεύουν συντριπτικά περισσότερους πιστούς, απ’ όσους αντιπροσωπεύτηκαν από τους δέκα Προκαθημένους, που συμμετείχαν σ’ αυτήν; Και πως γίνεται με τόση άνεση η αναφορά στη Θεία Ευχαριστία, ως θεμέλιο της ενότητας, τη στιγμή που υφίσταται η διακοπή της διαμυστηριακής κοινωνίας ανάμεσα στα δύο πρεσβυγενή Πατριαρχεία των Ιεροσολύμων και της Αντιοχείας;
Και στην ίδια παράγραφο σημειώνεται: «Η Συνοδικότητα διαπνέει την οργάνωση, τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις και καθορίζεται η πορεία της». Υπάρχει, όμως, κάποια μαρτυρία στην Ιστορία των Συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπου οι αποφάσεις να λαμβάνονται μόνον από τους Προκαθημένους και χωρίς την ψήφο των συμμετεχόντων Αρχιερέων;
Στην τρίτη παράγραφο γίνεται λόγος για τους Θεολογικούς Διαλόγους με τους ετεροδόξους και σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Οι διάλογοι, που διεξάγει η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σημαίνει ποτέ συμβιβασμό σε ζητήματα Πίστεως». Εδώ, υπενθυμίζουμε ενδεικτικά και πάλι τα Κείμενα του Balamand, του Porto Alegre, της Ραβέννας, του Pussan, τα οποία έχουν σοβαρές εκκλησιολογικές αιρέσεις.
Όλα τα παραπάνω λέγονται με έμπονη αγάπη και σεβασμό στην Αρχιερωσύνη Σας, χωρίς καμμία άλλη επιδίωξη, παρά μόνο, επειδή θέλουμε να μένουμε πάντοτε, ως ζώντα μέλη, στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του.
Με βαθύτατο σεβασμό
ασπάζομαι την δεξιά Σας
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
26 σχόλια:
Και η σιωπή είναι μορφή απάντησης.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση : Σιωπηρή αποδοχή.
Ἀγαπητοί, ἐάν μετά ἀπό τόσην μελέτην τοῦ θέματος τά πνευματικοπαίδια τοῦ γ. Παϊσίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀμφίβολον καί ἄν σώθηκε (πρᾶγμα πού ὁ γράφων εὔχεται ὁλοψύχως), σᾶς εἰποῦν ὅτι "ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δέν ἔβλαψε τήν Ἐκκλησίαν," ὅπως ἰσχυρίσθηκε προσφάτως ἕνας ψευδο-επίσκοπος, ἐσεῖς θ' ἀλλάξετε γνώμην γι' αὐτήν; Δέν γνωρίζετε ὅτι, ἐφόσον ὑπάρχει κρυστάλλινη Ἁγιοπατερική Διδασκαλία γιά τήν στάσιν τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, θά ἔπρεπε νά διακόψητε τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς Οἰκουμενιστάς πολύ ΠΡΙΝ ἀπό τήν "Σύνοδον" τῆς Κρήτης; Παύσατε, ἐπί τέλους, νά τρέχετε πίσω ἀπό ψευδο-αγίους! Μήν ἐπιβαρύνετε ἔτι περισσότερον τήν ψυχήν τοῦ γ. Παϊσίου, καθότι οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες διδάσκουν ὅτι οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ τήν αἵρεσιν κολάζονται.
Δεν θα απαντήσουν.
Ο Δημήτριος Τσελεγγίδης καθηγητής του Α.Π.Θ. παρόλο που τα καταγγέλλει, κιότεψε στις χαμηλές δυσκολίες. Δεν μπορώ να φανταστώ εάν μάς επιβάλλουν το σφράγισμα τι έχει να γίνει. Και βέβαια με τη συμβολή του Κράτους και των Οικουμενιστών θα γίνει.
Δεν καταλαβαίνω το λόγο πού δεν αποτειχίστηκε ο Κος Τσελεγγίδης; Βλέπει πουθενά προκοπή από την Συνοδο τού αρχιμιμητού τού Βέκκου; Δεν πρέπει οι Στρατηγοί νά είναι μπροστά στον αγώνα; Εάν οι Στρατηγοί υποχωρούν και προδίδουν τα σύνορα της ψυχής τους, ποιός ο λόγος να παραμένουν Καθηγητές; Λυπάμαι που επιβεβαιώνεται πάντοτε ο Δεσποτικός Λόγος, οι πρώτοι έσχατοι, καί βέβαια λόγω της παναιρέσεως....απόβλητοι!
ROMIOS XO είπε...
Δεν είναι ανάγκη να χαρίσουμε τον άγιο Παΐσιο στους οικουμενιστές κάνοντας το λάθος να μπερδεύουμε εποχές , πρόσωπα και καταστάσεις.
Ο άγιος Παΐσιος και να ασπάστηκε τον νυν οικουμενικό αυτό έγινε πριν 25 χρόνια πριν προλάβει ο οικουμενικός να κάνει τα άλματα που έκανε.
Επίσης τότε ο οικουμενικός ήταν διάδοχος του Δημητρίου ενός πατριάρχη που ναι μεν δεν άλλαξε στο ελάχιστο την οικουμενιστική πορεία του Φαναρίου αλλά σαφέστατα τα βήματά του ήταν πολύ αργά σε σχέση με του προκατόχου του Αθηναγόρα.
Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι όταν έφυγε ο Αθηναγόρας και τον διαδέχθηκε ο Δημήτριος και ο Καντιώτης έπαυσε την παύση μνημόνευσης προς τον πατριάρχη.
Το κάθε πρόσωπο έδρασε σε συγκεκριμένες εποχές είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε τώρα ο άγιος Παΐσιος θα ξαναπρότεινε παύση μνημόνευση και ο άγιος Πορφύριος με τον π. Επιφάνειο σίγουρα ΔΕΝ ΘΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΑΝ ΕΠΙΣΚΌΠΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΡΗΤΗΣ.
σχόλιο από εδώ:
http://opaidagogos.blogspot.gr/2017/07/blog-post_61.html
Προς κ.Χατζηνικολάου
Προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι η αξίωση απάντησης από τα 4 μοναστήρια, δεν έχει την έννοια της πιστοποίησης της αληθείας (αυτήν και τυφλός να είναι κάποιος την βλέπει) όσο το να τους δεσμεύσει να τοποθετηθούν.
Όταν γίνονται εγκλήματα και προδίδεται η Πίστη μας, η σιωπή είναι συνενοχή.
"...τοῦ γ. Παϊσίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀμφίβολον καί ἄν σώθηκε"
Εσύ πρέπει να έχεις άμεση επικοινωνία με το Θεό και να γνωρίζεις κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους ώστε να μπορείς να αμφιβάλεις και για το αν σώθηκε κάποια ψυχή!
"...θά ἔπρεπε νά διακόψητε τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς Οἰκουμενιστάς πολύ ΠΡΙΝ ἀπό τήν "Σύνοδον" τῆς Κρήτης;"
Επίσης φαίνεσαι να έχεις και το αλάθητο και τη μέγιστη διάκριση ώστε να επιτιμάς τους άλλους ακόμα και για το πότε έπρεπε να διακόψουν εκκλησιαστική κοινωνία. Μάλιστα φαίνεσαι ακόμα πιο φωτισμένος και από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, ο οποίος όταν τον ρωτούσαν για την στάση των άλλων απλά έλεγε ότι δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι.
"Παύσατε, ἐπί τέλους, νά τρέχετε πίσω ἀπό ψευδο-αγίους!"
Και φυσικά ο αλάθητος και σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό, μπορεί και να αποφανθεί με βεβαιότητα για την αγιότητα ή όχι του π. Παϊσίου!
Συγχώρα με Παιδαγωγέ αν ακούγομαι σαρκαστικός, αλλά αυτό το θέμα έχει αρχίσει να καταντάει γελοίο με τον καθένα να μπαίνει εδώ μέσα και να προσβάλει με απύθμενο θράσσος τη μνήμη κεκοιμημένων και μάλιστα φωτισμένων αγίων μορφών (έστω στη συνείδηση των περισσοτέρων πιστών). Τόσο δύσκολο είναι δηλαδή να κάνει κάποιος τον αγώνα του χωρίς να προσβάλει πρόσωπα και μάλιστα πεθαμένα; Τόσο δύσκολο είναι να αγωνιστούμε χωρίς εμπάθειες; Πώς περιμένουμε να κάνουμε θεάρεστο αγώνα με τέτοια καμώματα; Όλα αυτά μου υπενθυμίζουν καθημερινά τη μόνιμη απορία που έχω μέσα στο μυαλό μου: Δύναται άραγε ο αποστατημένος άνθρωπος της εποχής μας να καταπολεμήσει την αίρεση; Η απάντηση στην κρίση του καθενός...
Προς:Παιδαγωγό!
Αγαπητε-οί αδελφε-οί μην σας κανει εκπληξη οτι μολις κοιμηθεί ο Εφραιμ της Αριζόνας!Θα τον κανουν Αγιο!!
Περι θαυμάτων στους αιρετικούς
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ:
ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
"Ἐκεῖνο δὲ προστίθεμεν τῷ λόγῳ, ὅτι οὔτε πᾶς ὁ προφητεύων, ὅσιος· οὔτε πᾶς ὁ δαίμονας ἐλαύνων, ἅγιος" (P. G. 1, 1065-1068).
ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ
"Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος" (P. G. 5, 912).
ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ
"Ἐρώτησις ε΄. Eἰ ἐν ταῖς ἐκκλησίαις τῶν αἱρετικῶν δυνάμεις ἐνεργοῦνται, οἷον νοσημάτων ἰάσεις καὶ πνευμάτων διωγμοὶ ἀκαθάρτων, καρπῶν γῆς φορὰ καὶ ἐλαίου ἀναβλύσεις, πῶς οὐκ ἀνάγκη ἐκ τούτων ἐν τῇ πλάνῃ βεβαιοῦσθαι ἐκείνους;
Ἀπόκρισις. Ὥσπερ τὸ ἀνατέλλειν τὸν ἥλιον ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχειν ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους οὐκ ἔστι βεβαιωτικὸν πονηρῶν καὶ ἀδίκων ἐν τῇ πονηρίᾳ καὶ ἀδικίᾳ ἀλλὰ παρασκευαστικὸν εἰς δικαίαν τιμωρίαν, οὕτως οὐκ ἔστι βεβαιωτικὸν τῶν αἱρετικῶν ἐν τῇ πλάνῃ τὸ ἐνεργεῖν τινας ἐν αὐτοῖς δυνάμεις. Eἰ γὰρ ἦν ἀπόδειξις καὶ σημεῖον εὐσεβείας τὸ ἐνεργεῖν δυνάμεις, οὐκ ἂν ὁ Κύριος ἀδοκίμους τε καὶ ἀναξίους τῆς πρὸς αὑτὸν οἰκειώσεως ἀπεφαίνετο τοὺς εἰρηκότας• Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; λέγων πρὸς αὐτούς• Oὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς, ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν! Oὐκ εἰπών, διδάξας ἡμᾶς, ψωμίζειν καὶ ποτίζειν τὸν πεινῶντα καὶ διψῶντα, πολὺ μᾶλλον αὐτὸς τὰ ὅμοια ὧν ἐδίδαξεν ἡμᾶς ποιεῖ, σωρεύων πῦρ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν τῶν ἀξίως τὸν δωτῆρα τῆς πίστεως οὐκ ἐγνωκότων;" (P. G. 6, 1256)
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
"Ἐρώτ. ριαʹ. Πῶς καί τινες αἱρετικοὶ ποιοῦσι πολλάκις σημεῖα;
Ἀπόκ. Τοῦτο ἡμᾶς οὐκ ὀφείλει ξενίζειν. Ἠκούσαμεν γὰρ τοῦ Κυρίου λέγοντος· ὅτι πολλοὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐροῦσι· «Κύριε, οὐκ ἐν τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν;» καὶ ἐρεῖ αὐτοῖς· «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ, ἐργάται τῆς ἀνομίας». Πολλάκις γὰρ οὐχ ἡ πολιτεία τοῦ θαυματουργοῦντός ἐστιν ἡ τὴν ἴασιν ἐργαζομένη, ἀλλ᾿ ἡ πρὸς αὐτὸν πίστις τοῦ προσερχομένου ἀνθρώπου. Γέγραπται γάρ· «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Πλὴν δεῖ καὶ τοῦτο γινώσκειν, ὅτι πολλάκις τινὲς κακόπιστοι καμάτους πολλοὺς δι' ἀσκήσεως τῷ Θεῷ προσήγαγον, καὶ τὴν ἀντιμισθίαν αὐτῶν ἔλαβον ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ἐκ Θεοῦ, τὸ τῶν ἰαμάτων καὶ προρρήσεων χάρισμα· ἵνα ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντι ἀκούσωσιν· Ἀπελάβετε τὰ ἀγαθὰ ὑμῶν καὶ τοὺς καμάτους ὑμῶν· νῦν δὲ λοιπὸν οὐδὲν ὑμῖν κεχρεώστηται" (P. G. 28, 665).
ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΚΥΡΟΥ
"Διδασκόμεθα δὲ μὴ προσέχειν σημείοις, ὅτ᾿ ἂν ὁ ταῦτα δρῶν ἐναντία τῇ εὐσεβείᾳ διδάσκει" (P. G. 80, 420).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ
"ΕΡΩΤΗΣΙΣ Κ΄. Ἐκ ποίας δυνάμεως οἱ τὰ ἐναντία φρονοῦντες [καὶ πράττοντες] προφητεύουσι πολλάκις καί θαυματουργοῦσιν;
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ. Τά σημεῖα, καὶ αἱ θαυματουργίαι, καί αἱ προρρήσεις, πολλάκις καὶ δι᾿ ἀναξίων κατά τινα χρείαν ἤ οἰκονομίαν γίνονται, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ Βαλαὰμ καὶ τῆς ἐγγαστριμύθου. Καὶ πάλιν, οἱ Ἀπόστολοι, εὑρόντες τινὰ ἄπιστον, «ἐν τῶ ὀνόματι Χριστοῦ ἐκβάλλοντα δαιμόνια», καὶ κωλύσαντες αὐτόν, εἶπον τῶ Χριστῶ· καὶ εἶπε. «Μὴ κωλύετε αὐτόν· ὁ μὴ ὤν γὰρ καθ᾿ ὑμῶν», φησίν, «ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν». Οὐκοῦν ὁπόταν ἴδης καὶ δι᾿ αἱρετικῶν, καὶ διὰ ἀπἰστων σημεῖόν τι κατὰ κρῖμα Θεοῦ γινόμενον, μὴ θαμβηθῆς μηδὲ σαλευθῆς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Πολλάκις γὰρ καὶ ἡ πίστις τοῦ προσερχομένου ἐστίν, ἡ τὸ σημεῖον ποιήσασα, καὶ οὐχ ἡ ἀξία τοῦ ποιήσαντος. Καὶ γὰρ Ἰωάννης, ὁ μείζων πάντων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν, οὐ φαίνεταί τι σημεῖον πεποιηκώς· ὁ δὲ Ἰούδας πάντως πεποίηκε· καὶ γὰρ καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἄλλων ἦν τῶν πεμφθέντων νεκρούς ἐγεῖραι καὶ λεπρούς καθᾶραι. Διὸ μὴ μέγα τι νομίσης, ἐὰν τινα ἀνάξιον, ἤ κακόπιστον, σημεῖον ποιοῦντα θεωρήσῃς. Οὐ δεῖ δὲ οὔτε ὀρθόδοξον ἄνδρα ἀπὸ σημείων καὶ προφητειῶν δοκιμάζειν, ὅτι ἁγιός ἐστι, ἀλλὰ ἀπὸ τῆς πολιτείας αὐτοῦ. Πολλοὶ γὰρ πολλάκις οὐ μόνον ὀρθόδοξοι ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοὶ καί ἄπιστοι σημεῖα ἐπετέλεσαν, καὶ προεφήτευσαν κατά τινας οἰκονομίας, ὡς εἴρηται, συγχωρηθέντες ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὡς ἐπὶ τοῦ Βαλαάμ, καὶ Σαούλ, καί Ναβουχοδονόσορ, καὶ Καϊάφα ἔστιν εὑρεῖν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐνεργῆσαν εἰς αὐτοὺς, ἀναξίους καὶ βεβήλους ὄντας δι᾿ αἰτίας εὐλόγους.
...Ἔγνωμεν γὰρ καὶ ἐπίσκοπον αἱρετικὸν ἐν Κυζίκω τῆ πόλει τῶν λεγομένων Μακεδονιανῶν, τῶν Πνευματομάχων, ὅτι ἐλαίαν τὸ δένδρον ἐκ τοῦ τόπου, ἐν ὦ ἴστατο, εἰς ἕτερον τόπον σχήματι εὐχῆς μετήνεγκεν, ὡς σκοτίζουσαν τὴν θυρίδα τοῦ ματαίου εὐκτηρίου αὐτῶν. Καὶ ἐπὶ δανειστοῦ δέ τινος ἀδίκου, χήραν γυναῖκα διασείοντος ἕνεκα χρέους αὐτῆς ἀνδρικοῦ, καὶ ἀπαιτοῦντος, οὐχ ὅσον ἦν τὸ δάνειον, ἀλλὰ πλεῖον, ἐγνωκὼς τοῦτο ὁ προλεχθεὶς αἱρετικὸς ἐπίσκοπος, μήπω ταφέντος τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἔτι προκομιζομένου, κατέσχε τὴν κλίνην, ἐν ἧ κατέκειτο, παρεσκεύασε δῆθεν τόν νεκρόν λαλῆσαι, καὶ εἰπεῖν, πόσον ἦν τὸ ὀφειλόμενον χρέος τῶ ἐπιδανειστῆ αὐτοῦ. Τούτου δὲ τοῦ αἱρετικοῦ θανόντος καὶ ἐν τῶ μνήματι αὐτοῦ διάφοροι φαντασίαι καὶ σημεῖα ἐπετελέσθησαν. Διὰ τοῦτο τοίνυν οὐ δεῖ πᾶν σημειοφόρον ὡς ἅγιον παραδέχεσθαι, ἀλλὰ δοκιμάζειν, κατὰ τὸν λέγοντα. «Μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα, εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον». Καὶ ὁ Ἀπόστολος, «Οἱ γὰρ τοιοῦτοι», φησί, «ψευδοαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ». Καὶ οὐ θαυμαστόν· «Αὐτὸς γὰρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός». Οὐ μέγα οὖν, εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὦν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. Καὶ γὰρ ὁ Ἀντίχριστος ἐρχόμενος, κατὰ συγχώρησιν Θεοῦ, ποιήσει, ὑπουργούντων αὐτῷ δαιμόνων, πάμπολλα σημεῖα καὶ τέρατα ψεύδους, πρὸς ἀπώλειαν μὲν τῶν ἀπίστων, εἰς δοκίμιον δὲ τῶν πιστῶν" (P. G. 89, 517-524).
3/3
ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
"Καινὸν οὐδὲν καὶ θαυμαστὸν τὸ τῆς θαυματουργίας,
τῶν ἐvαντίων τῷ Χριστῷ τιvες ἐθαυματούργουν,
μηδ᾿ ὑπακούοvτες αὐτῷ μηδ᾿ ἐπακολουθοῦvτες,
οὕς ὡς φησιν ἐκώλυε τῶν μαθητῶν τὸ στίφος,
οἶδας τοὺς Σίμωνος υἱοός, τοῦ Φαραῶ τοὺς μάγους,
σεμνυνομένους θαύμασι μάτην ἐπαιρομέvους,
ἀλλὰ καὶ δαίμονες πολλοὶ τοῖς πειθομένοις τούτοις,
διδόασι θαυματουργεῖν. Καὶ πρὸς αὐτοὺς ἐκεῖνοι,
πολλάκις ἐπιδείκvυνται, παμμέγιστα σημεῖα,
ἀλλὰ καὶ τῶν αἱρετικῶν πολλοὶ θαυματουργοῦσι,
τὸ δ᾿ ἀληθέστερον εἰπεῖν δαίμοvες διὰ τούτων,
ἵνα τῇ πλάνῃ μένωσιv ἀεὶ κεκρατημέvοι,
καὶ διὰ τούτων ἕτεροι μετάγονται πρὸς ταύτην,
εἰς δ᾿ εὐσεβεῖς ἀμαρτωλοὺς θαυματουργεῖv τὴν χάριν
διὰ τὴν πίστην λέγουσιν, ἢ καὶ τοὺς αἰτουμέvους,
οὕτω καὶ παῖδα γράφουσιν ἐξαναστῆσαι πόρνην.
Ἄλλη δὲ πάλιν ἄσωτος τοῦ βίου μεταστᾶσα,
τὸν τάφον εἶχεν αὐτουργὸν τεράτων καὶ σημείωv,
καὶ τοῦτο τέχνη τοῦ Σατᾶv ἵνα νομοθετήσῃ,
τοὺς ἀπλουστέρους ἀπατῶv μὴ βλάπτειν τὴν πορνείαν,
ὥσπερ καὶ πρός τιvας ποιεῖ τῶν κοσμικῶv θανόvτωv,
ὃς καταπείσει τοὺς πολλοὺς περιορᾷν το σχήμα.
Ὡσαύτως καὶ τῶν λαϊκῶν λαμπρῶς δοξαζομέvωv,
καταμελοῦσιν οἱ πολλοὶ τοῦ σχήματος τοῦ θείου
καὶ δίχα τούτου δυνατὸν ἡγούμενοι σωθῆναι,
ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐκεῖνον ἀγvοεῖς τὸν μοvαχὸν ὡς οἷμαι,
ὃς ἐv τῷ πάθει κοιμηθεὶς καὶ παρὰ μοναζούσης,
ἧ τότε συvεφθείρετο παραδοθεὶς τῷ τάφῷ,
ὡς ὕστερον ἐξήγγειλεν αὐτῇ τῷ Πατριάρχῃ,
καινὰ μετὰ τὸν θάνατον ἐτέλεσε σημεῖα,
δεικνὺς τὸν τάφον αὐτουργὸv τεράτων καὶ σημείων,
ἀλλ᾿ ὕστεροv ἐσκέφθησαν πάvτων γνωσθέντων τούτων,
ταῦτα μὲν οὖν τῆς πίστεως ὡς ὁ Σωτὴρ εἰρήκει
εἰπὼν κατὰ τὴν πίστιv σου τὸ πρᾶγμα σου γεvέσθω,
καὶ πάλιν ἐὰv ἔχητε πίστιv καθάπερ κόκκοv,
συνάπεως, τὰ δ᾿ ἐφεξῆς ἐκ τῆς Γραφῆς γινώσκεις".
(Ἀλφαβηταλφάβητος, Ἐκ τῆς Ὑποθέσεως ρψ΄: Ὅτι τῆς πίστεως εἰσι τὰ τῶν θαυμάτων ἔργα).
Προς Anestis
πολύ καλά κάνατε και γράψατε το σχόλιο σας.
Μας εκφράζει απόλυτα.
@Anestis είπε...
Ὅσα μοῦ καταλογίζεις ἰσχύουν γιά σένα καί σοῦ τά ἐπιστρέφω. Ἐσύ ἐμφανίζεσαι νά ἔχῃς ἐπικοινωνία μέ τόν Θεόν, ἐφόσον ἀποφαίνεσαι μέ σιγουριά γιά τήν "ἁγιότητα" τοῦ γ. Παϊσίου, ἐνῷ ἐγώ ἁπλῶς ἀμφιβάλλω γι' αὐτήν, καθότι οἱ Γραφές, οἱ Σύνοδοι καί οἱ Ἅγιοι μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ τούς αἱρετικούς (τούς Οἰκουμενιστάς ἐν προκειμένῳ) κολάζονται. Ὡς γνωστόν, ὁ γ. Παΐσιος κοινωνοῦσε ἐν γνώσει μέ τήν παναἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφόσον τό 1969, ὅπως λέγεται, εἶχε διακόψει τό μνημόσυνον τοῦ Ἀθηναγόρου, πού σημαίνει ὅτι ἐγνώριζε διά τήν κήρυξιν τῆς αἱρέσεως. Βεβαίως, οἱ "πατριαρχεῖες" τῶν Δημητρίου καί Βαρθολομαίου δέν ἦτο καλύτερες, καθότι κατά τήν διάρκειάν των εἶχαμε πανθρησκειακές συμπροσευχές (Ἀσσίζη, 1986, Κάμπερα, 1991), ἑνώσεις μέ αἱρετικούς (Σαμπεζύ, 1990, Μπάλαμαντ, 1993), διωγμούς Ὀρθοδόξων (Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, 1974, Σκήτη τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Ἁγίου Ὄρους, 1992) κ.λπ. Κάνουν μεγάλο λάθος ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ γ. Παΐσιος ἦτο δῆθεν καλῶς μνημονευτής, διότι δῆθεν δέν εἶχε κάνει ἀκόμη ὁ Βαρθολομαῖος τά μεγάλα του ἀνοίγματα! Λές καί ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία κηρύσσεται δημοσίως ἀπό τό 1920 καί ἐντεῦθεν, ἔργοις καί λόγοις, ταυτίζεται μέ τό πρόσωπον τοῦ Βαρθολομαίου! Ἡ ἀπάντησις αὐτή ἀρκεῖ καί διά ίς ἄλλες ἀνοησίες πού γράφεις. Τέλος.
μιας και αναφέρθηκες στον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή αγαπητέ ανέστη,
ρίξε μια ματιά σε αυτόν το σύνδεσμο. εάν έχεις χρόνο διαβασέ το όλο.
http://scripta---manent.blogspot.gr/2017/07/blog-post_32.html
εφόσον οι αγαπητοί παιδαγωγοί κρίνουν ότι μπορούν να το ανεβάσουν
σαν θέμα,θα μπορείς να σχολιάσεις άν θέλεις.
καλή ανάγνωση!
Συντάσσομαι κι ἐγὼ μὲ τὸν Ἀνέστη.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος (μὲ τὸ ρωμαλέο πατριωτικό φρόνημα, ἂς σημειωθῆ κι αὐτό ...), εἶναι ἅγιος στὴν συνείδηση ΟΛΩΝ -πλὴν ὁρισμένων Παλαιοημερολογιτῶν οἱ ὁποῖοι θεομαχοῦν ἀνοικτὰ καὶ θὰ φᾶνε πολλὰ ἀκόμα σκαμπίλια γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο.
Δῆτε τὰ καταντήματα τοῦ γκρουπούσκουλου τῆς Μαγδαληνῆς τῆς Καραγατσίδου (κεκοιμημένης πιά), ἔξω ἀπ᾽τὴν Κοζάνη, ποὺ μιλοῦσε μὲ περιφρόνηση γιὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ἀποκαλῶντας τον περιπαικτικὰ "ὁ Κεφαλᾶς" (ἀπὸ τὸ κοσμικό του ἐπώνυμο).
Ἔτσι ἀκριβῶς τὸν ἀποκαλοῦν καὶ οἱ δαιμονισμένοι,
ὅποτε προσάγονται γιὰ θεραπεία, στὴν Αἴγινα ἢ ἀλλοῦ,
ἐνώπιον εἰκόνων τοῦ Ἅγίου ἢ τῶν λειψάνων του
(Οἱ δαίμονες τὸν ἀποκαλοῦν ἐπίσης "ὁ φυστικάς",
ἀναφερόμενοι ἐμμέσως καὶ περιπαικτικὰ στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του μέσῳ τοῦ χαρακτηριστικοῦ προϊόντος τῆς Αἴγινας).
Ἂς προσέξουν πάρα πολύ, λοιπόν, ὅσοι γράφουν γιὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο ἀποδομητικὰ καὶ μὲ διάθεση νὰ τὸν "κοντύνουν".
Τὸ ἴδιο ἔνοχοι, βέβαια, εἶναι κι οἱ τσαρλατάνοι, οἱ θεομπαῖχτες ἐκεῖνοι τοῦ Ἴντερνετ καὶ τῶν ἐφημερίδων, ποὺ βάζουν στὸ στόμα τοῦ ἁγίου Παϊσίου δῆθεν "προφητεῖες", κατασκευασμένες ἀπ᾽τοὺς ἴδιους καὶ συνεχῶς διαψευδόμενες ...
ΕΥΧΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ.
ΑΠΑΝΤΕΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΥΤΟΣΥΝΟΔΟ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Η ΣΙΩΠΗ = ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ....
ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ.
ΚΑΘ ΟΤΙ ΕΊΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ .
ΕΥΧΕΣ.
@John Papadopoulos είπε...
Ἐλλείψει ἐπιχειρημάτων, γράφετε ἀσυναρτησίες! Τί σχέσιν ἔχει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τό 1920, δηλαδή ΠΡΙΝ ἀκόμη γίνῃ γνωστή ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ΠΡΙΝ γίνῃ τό σχίσμα τοῦ 1924, μέ τόν γ. Παΐσιον, ὁ ὁποῖος ὅλ' αὐτά τά "ἔκανε γαργάρα," κατά τό δή λεγόμενον; Καί τί σχέσιν ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ. )μέ τήν μοναχήν Μαγδαληνήν; Ἐπειδή ἀκολουθοῦσε καί αὐτή τό π.ἑ. ἕπεται ὅτι μπορεῖτε νά ταυτίζετε τό π.ἑ. μέ αὐτήν; "Ἀπό τήν πόλιν ἔρχομαι καί στήν κορφήν κανέλλα καί βάζω ό καπέλλο μου νά μήν βραχῇ ἡ ὀμπρέλα," πού λέγει καί ἡ παροιμία. Ὅσο γιά τά "σκαμπίλια" πού ἔχουμε φάει (ὑποθέτω ὅτι ἀναφέρεσαι στήν συρρίκνωσιν τοῦ π.ἑ. καί τίς διαιρέσεις) θά ἔπρεπε, ἀντί νά χαίρεσαι, νά ἐντρέπεσαι γι' αὐτά τά κακά, διότι εἶσαι μέ τό μέρος τῶν διωκτῶν-αἱρετικῶν πού τά προεκάλεσαν καί συνεχίζουν νά τά προκαλοῦν. Τέλος.
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ ΑΓΙΟ.
Μόλις ετοιμαζόμασταν να απαντήσουμε στον κ.John αλλά μας πρόλαβε και μας κάλυψε ο κ. Δ. Χαντζηνικολάου
Περαιτέρω κ. John σας θυμίζουμε ότι ο διάβολος δεν ξέχασε την τέχνη του, που σημαίνει ότι χρησιμοποίησε τους διαβολοανθρώπους του, προκειμένου να διασπάσει την Εκκλησία [ και ομολογώ έκανε καλή δουλειά ] αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και ο κάθε ένας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του, για το αν κήρυξε ορθοδοξία η αίρεση
Αυτή η απάντηση του Αγιορείτου Μοναχού σας καλύπτει;;
[Απο το προηγούμενο αρθρο του παιδαγωγού]
"Μια διαφορετική άποψη από γέροντα μη ζηλωτή." - Όταν ο ορθόδοξος πιστός, αναζητεί οπωσδήποτε "Γκουρού"
Σχόλιο
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ είπε...
"Ο Παιδαγωγός" είπε..."Όταν ζούσε ο π.Παΐσιος ΔΕΝ είχε εκδηλωθεί ακόμη φανερά ο Βαρθολομαιος ως Οικουμενιστής."
Ἀγαπητοί, ὅπως καὶ σὲ ἄλλο ἰστολόγιο σᾶς ἀπάντησα σχετικά, ὁ Βαρθολομαῖος ὑποσχέθηκε νὰ ἀκολουθήσει τὴν γραμμὴ τῶν προκατόχων του. Δηλαδὴ τὴν οἰκουμενιστικὴ καὶ προδοτική.
Σήμερα ἐσεῖς καὶ ἐγὼ δὲ ἀνεχόμαστε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Βαρθολομαῖο γιὰ τοὺς γνωστοὺς λόγους. Ὑποθέτουμε ὅτι αὔριο ὁ Θεὸς τὸν πέρνει καὶ ψηφίζεται ἄλλος ὁ ὁποῖος ὑπόσχεται ὅτι θὰ ἀκολουθήσει τὴν γραμμὴ τοῦ προκατόχου του χωρὶς ἀκόμη νὰ ἐκδηλωθεῖ (ὅπως λέτε). Θὰ ἐπαναφέρατε τὴν κοινωνία σας μαζἰ του ἢ θὰ εἴσασταν ἐπιφυλακτικοὶ σύμφωνα μὲ αὐτὰ πού κακῶς ὑποσχέθηκε; Πολὺ περισσότερο, θέλω νὰ πιστεύω, δὲ θὰ λειτουργούσασθαν μαζί του, δὲ θὰ βγαίνατε φωτογραφία καὶ δὲ θὰ τοῦ βάζατε μετάνοια δημοσίως, ὅπως ἔκανε ὁ πατὴρ Παΐσιος. Δὲ σᾶς κάνει ἐντύπωση ἕνας ἁγιορείτης μὲ πολυδιαφημιζόμενη ἁγιότητα νὰ εἶναι λιγότερο ἀκριβεῖς εἰς τὰ τῆς πίστεως ἀπό σας; Σὺν ὅτι ἡ κρίση τοῦ (π.Παϊσίου) θὰ γίνει παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους. Δηλαδὴ θὰ τοὺς πάρει κοινῶς στὸ λαιμό του.
Εἶναι λυπηρὸ νὰ κάνετε ἕνα ἀγώνα ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ (σᾶς ἐπαινῶ γι'αὐτό), καὶ συγχρόνως νὰ ἀναγνωρίζετε ἁγιότητα (δηλ. πρότυπο ὑποτίθεται ὀρθοῦ βίου καὶ πίστεως) σὲ ἁγιορείτη γέροντα ποὺ δὲ ἔπραξε τὰ αὐτονόητα.
13 Ιουλίου 2017 - 7:49 μ.μ.
«πλὴν ὁρισμένων Παλαιοημερολογιτῶν οἱ ὁποῖοι θεομαχοῦν ἀνοικτὰ καὶ θὰ φᾶνε πολλὰ ἀκόμα σκαμπίλια γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο».
Μεχρι αυτη την στιγμή τα σκαμπίλια τα εχει φαει ολη η Ελλάδα λόγω οικουμενισμού. Ζούμε την οργή την θεού και ακόμα δεν είδαμε τίποτα.
Οι άγιοι Όρθωναν το ανάστημάτους απέναντι στους αιρετικούς χωρίς να υπολογίσουν εξορίες ακόμα και θάνατο, δεν τους έπλεκαν το εγκώμιο και ούτε τους προσκυνούσαν παρασέρνοντας ετσι εκατομμύρια ψυχές στην απώλεια του Ποτηρίου του Βαρθολομαίου.
Αυτή είναι η φρικτή αλήθεια.
Διαγράφηκε σχόλιο του john papadopoulos επειδή αποκαλούσε τους ακολουθούντες του παλαιού ημερολογίου (ΓΟΧ) ψευδοχριστιανούς.
Δεν θα δεχθούμε οποιαδήποτε άλλη αναφορά σε ημερολόγιο, διαμάχες με ΓΟΧ κλπ
Έχει συζητηθεί πολλές φορές το θέμα. Υπάρχει η σχετική ετικέτα, έχουν γραφεί δεκάδες σχόλια, στην παρούσα φάση κρίνουμε ότι δεν εξυπηρετεί η συνέχιση της συζήτησης για το θέμα.
Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου αποκάλεσε τον Άγιο Παΐσιο ψευδοάγιο. Γιατί δεν διαγράφεται και το δικό του σχόλιο;
" Παύσατε, ἐπί τέλους, νά τρέχετε πίσω ἀπό ψευδο-αγίους! "
Αυτό έγραψε ο κ.Χατζηνικολάου, και ακολούθησαν αρκετά σχόλια.
Επειδή ακολούθησε συζήτηση και απαντήσεις γι αυτό το αφήνουμε (αλλιώς πρέπει να διαγράψουμε και τις απαντήσεις που αναφέρονται στο σχόλιο του).
αναδημοσίευση σχολίου
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ είπε...
Γιὰ τὴν πτώση τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως (καὶ ὄχι μόνο) κάθε χριστιανὸς ποὺ κοινωνεῖ μαζί τους ἀναλόγως τὸ ἀξίωμά του ἔχει ἀπὸ τὸν Θεὸν τὶς εὐθύνες του. Ἄλλη εὐθύνη ἔχει ἕνας λαϊκός, ἄλλη ἕνας κληρικός, ἄλλη ὁ μοναχὸς ἁγιορείτης καὶ ἄλλη ὁ ἔχων φήμη ἁγίου, ὅπως ὁ πατὴρ Παΐσιος.
Γιὰ τὸ θέμα ἂν γνώριζε τὶς προδοσίες τους, ὅπως ἀνέφεραν ἀνωτέρω οἱ ἀδελφοί, ἦταν γνωστὲς εἰδικὰ ἐντὸς Ἁγίου Ὅρους, ἐκτός τοῦ ὅτι ὤφειλε νὰ γνωρίζει. Σὺν ὅτι τοὺς ἁγίους ὁ Θεὸς τοὺς ἐνημερώνει πολλὲς φορὲς καὶ ἐσωτερικά.
Γενικῶς, φρονῶ, ὅτι ἡ εὐθύνη τοῦ εἶναι μεγάλη διότι ἡ γνώμη καὶ ἡ στάση ποὺ κρατοῦσε μετροῦσε καὶ μετράει στὶς συνειδήσεις τοῦ λαοῦ, ὥστε ὁ τελευταῖος νὰ κοινωνεῖ μέχρι σήμερα (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) μὲ ἕνα φανερὸ ἐχθρό τοῦ Θεοῦ.
14 Ιουλίου 2017 - 5:24 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.