Ω… οι ωραίες μέρες … (Από το ημερολόγιον μιας εκπαιδευτικού)…

Του Γιάννη Μαστοράκη
Θυμάμαι, όταν αγοράσαμε το πρώτο μας αυτοκίνητο, ήταν ένα σοβιετικό λανδα. Τι ευτυχία Θεέ μου… είμεθα ακόμη κομμουνιστές και όλα ήσαν υπέροχα…
Ο Μίκης ο Λοϊζος, ο Λεοντής, ο Νταλάρας, οι μορφωτικοί σύλλογοι με τους δημοτικούς χορούς (αργότερα διαλύθησαν διότι  ατόνισεν το θέμα και εν τέλει είδαμε ότι εκάμαμε τη δουλειά των συντηρητικών),  ο πολιτισμός, όλα ήσαν δικά μας…
Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα, ήταν σε μια γενική συνέλευση   στην αίθουσα της Νομαρχίας. Είχες ανέβει στο βήμα και ωμίλεις  για την απεργία. Είχες τόσο πάθος, τόση δύναμη ως ο Λένιν μας, που σ` ερωτεύτηκα αμέσως…(ήταν τότε που κάναμε ένα μήνα απεργία μαζί με τους δεξιούς).

Εφωνάζαμε δημόσια παιδεία, λάθος,  δημόσια δωρεάν παιδεία… τι υπέροχον ιδανικό, μέχρι και οι καθηγηταί των φροντιστηρίων δεν εντρέποντο όταν μιλούσαμε για την παραπαιδεία, έσκυβαν το κεφάλι και συμφωνούσαν μαζί μας…και ύστερα επιάσαμε το Λύκειο. Και να τα ιδιαίτερα και να τα δώρα και να οι αυξήσεις. Έτσι επήραμε το διαμέρισμα, μαζί βέβαια με εκείνο το δανειάκι. Αλλά μετά πήραμε το οικόπεδο και φτιάξαμε εκείνο το εξοχικό και εσπουδάσαμεν τα παιδιά μας στο εξωτερικό (εννοείται ότι ξεφορτωθήκαμεν ολίγον ενωρίς εκείνο το αργό αυτοκινητάκι ).

Στις 11 η ώρα εσχολάζαμεν, είχαμεν βλέπεις τρίωρο, α και καμιά φορά τετράωρο και ύστερα μη μας είδατε. Κάθ` εβδομάδα  και από μια αργία  με διαφόρους αφορμάς, εν τω μεταξύ   τον σχολικόν σύμβουλον ούτε που τον
είδαμεν ( μια φορά είχε έρθει και τον εκάμαμεν να λακίσει… αυτό δα μας έλειπε να με παρακαλουθήσει πώς έκαμνα το μάθημα…)

 
Και εμείς κομμουνισταί στην αρχήν και μετά το -90 αριστεροί… τι υπέροχον συναίσθημα Θεέ μου. Εδούλευεν το ΠΑΣΟΚ και μας τα έδιδε αφειδώς και εμείς πάντα αχόρταγοι, πάντα απαιτητικοί, πάντα η ταξική εκπαίδευση, πάντα αυτοί οι ηλίθιοι οι ΠΑΣΟΚοι, που  τους εκοροϊδεύαμεν και τους αντιπαθούσαμεν και τους εκολλούσαμεν στον τοίχον, οσάκις μας εδίδετο η ευκαιρία.

Ήσαν τόσον τέρατα, τόσος κομματισμός, τόσο άρπαγες των αξιωμάτων, τόση συνωμοσία παντού… μπροστά στα μάτια μας έκαμναν ό,τι ήθελαν… αλλά για να είμεθα ειλικρινείς  με τον τρόπο τους μας έλεγαν, μη μας ενοχλείς… κάνε και συ ό,τι θέλεις… σε ενόχλησε ποτέ κανείς…

 Α… και το αστικόν κράτος, τι απαίσιον, τι εκμετάλλευσις του ανθρώπου από άνθρωπον… Η συνείδησίς  μας…ω… τι υπέροχη αυτή η αίσθησις  της ανωτερότητάς μας… εμείς που είμεθα έξω απ` όλ` αυτά τα κομματικά και τα οφφίτσια, εμείς που με την ειρωνεία μας τους κονιορτοποιούσαμεν όλους τους διευθυντάς και που μας έτρεμαν όλοι, γιατί εν δυνάμει τι ενόμιζαν, θα μπορούσαμεν ανά πάσαν στιγμήν να τους καταγγείλομεν δια του τύπου, δια της παρατάξεως,  δια του συνδικαλισμού…

Γι` αυτό, για καλό και για κακό, εκάμναμεν  τακτικώς και από  μιαν απεργίαν, την εικοσιτετράωρην και είχομεν και την σαρανταοκτάωρην παρά πόδας και την απεργίαν στας εξετάσεις σε τελευτατίαν ανάλυσιν. Όχι, τι ενόμιζαν….ότι θα μας κρατούσαν αυτοί; 

 Και έπειτα ήταν και οι καταλήψεις των μαθητών… τι ατυχία στο μικρό σχολείο όπου εδούλευα, οι μαθητές ενώ ήθελαν, σπάνια τα κατάφερναν να κάνουν κατάληψιν από κάποιο παραθυράκι της τουαλέτας  (είμαστε τόσο άτυχοι έναντι των άλλων σχολείων), αλλά ήμουνα μόνη μου και δεν ημπορούσα να κάμω τίποτα ώστε να βοηθήσω τους μαθητάς μου..

Ω.. και εκείναι αι εκδρομαί εις τας καφετέρειας της παραλίας και της πλατείας… τι υπέροχαι συζητήσεις. Και πώς ελύετο η γλώσσα και εκείνων που δεν ωμίλουν μεταξύ τους… και εβλέπαμεν τα παιδιά να περιφέρονται στο δρόμο μέσα από τας τζαμαρίας… τα εκοινωνικοποιούσαμε  τόσο υπέροχα… και εκείνα τόσο ευγενικά μας εχαιρέτουν…

Θεούλη μου, εκάμναμε  τα πάντα σχεδόν, για να σαμποτάρουμε  το αστικό καθεστώς, τώρα σκέφτομαι ότι ήτο ο μόνος υπαρκτός σοσιαλισμός δι` ημάς, είχαμεν βολέψει τη ζωήν μας  σχεδόν τέλεια, και έπιασε και ήρθε αυτό το μνημόνιο τώρα που εγεράσαμεν… και σκέφτομαι τι όμορφες μέρες που επεράσαμε… και μεταξύ μας … ποιος νέος ή μεσήλιξ θέλει πραγματικά να  πάει τώρα στα κολχόζ με το κκε ή με τον ανταρσύα ή με τον Λαφαζάνη…

πηγή