Μια προσωπική δημόσια εξομολόγηση ... μια μοναδική εμπειρία ... (αληθινό περιστατικό)

Εμπειρία

του Απόστολου Σαραντίδη

Γίνονται στις μέρες μας θαύματα; Πιστεύουν πολλοί σε θαύματα; Πιστεύουν και όλοι οι επίσκοποι και οι ιερείς σε θαύματα; Είναι ο κόσμος όλος ένα θαύμα; Ζούμε από θαύμα; Είμαστε θαυμαστά κτίσματα κατ' εικόνα και ομοίωση του ακτίστου και αχώρητου Χριστού;

Ιούνιος 2004. Περνάω μια συνηθισμένη ίωση με πυρετό και βήχα. Άλλα προβλήματα υγείας ποτέ δεν είχα. Ούτε κληρονομικά. Παίρνω αντιβίωση, περνά ο πυρετός, παραμένει ο βήχας. Ξαναπαίρνω αντιβίωση, συνεχίζει ο βήχας δυνατότερος. Στις 16 Ιουλίου κάνω δέκατα με τον βήχα και επισκέπτομαι κατόπιν έντονης επιμονής της γυναίκας μου και πάλι τον γιατρό. Εγώ κορόιδευα κι έλεγα πως είμαι καλά. Ανυποψίαστος και στα γρήγορα διότι είχα πολλές δουλειές και έτρεχα στην αγορά. Αυτός διακρίνει στο στήθος μου μελανιές που μόλις εμφανίστηκαν, υποψιάζεται και με στέλνει επειγόντως σε ιδιωτικό μικροβιολόγο και ακτινολόγο. Η ακτινογραφία καθαρή αλλά το αίμα όχι. Με παραπέμπει αμέσως στο κρατικό νοσοκομείο το οποίο άμεσα με ασθενοφόρο με στέλνει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Το ίδιο απόγευμα βρίσκομαι με σωληνάκια και με διάγνωση «οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία» με μεγάλο αριθμό βλαστών στο αίμα και τον μυελό των οστών καρκινικό σε ποσοστό 100%. Αιμοπετάλια (απαραίτητα για την πήξη του αίματος)10 χιλιάδες με όριο το 150. Ήδη έσπαζαν από το πρωί τα τριχοειδή αγγεία και αιμορραγούσα γι’ αυτό και οι μελανιές. 

1η σωτηρία- ευκαιρία: Αν δεν άκουγα και δεν πήγαινα στον γιατρό, μέχρι το βράδυ θα πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία ή από κανένα εγκεφαλικό και κανένας δεν θα έπαιρνε χαμπάρι από τι πήγα. Μεταγγίσεις και χημειοθεραπεία εφόδου. Τα σκοτώνει όλα ακόμη και τα υγιή κύτταρα. Σε αποστειρωμένο θάλαμο. Όποιος μπαίνει φορά μάσκα. Η γυναίκα μου δίπλα μέρα και νύχτα με μάσκα. Σε πλήρη απλασία. Αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων μηδέν (0). Άμυνα μηδενική. Το παραμικρό αγαθό μικρόβιο από τον αέρα μπορεί να μου κάνει λοιμώξεις και να με σκοτώσει. Με συντηρούν με ισχυρά αντιβιοτικά. Μόνο που τα περισσότερα μικρόβια υπάρχουν μέσα στο σώμα που τώρα είναι ανυπεράσπιστο χωρίς την παραμικρή άμυνα. Αρχίζω κορτιζόνη. Υποχρεωτικά μπάνιο καθημερινά για να απομακρύνονται τα μικρόβια από το δέρμα. Σοκ. Επί τρεις μέρες κλαίω που πεθαίνω κι αφήνω οικογένεια με τρία μικρά και δυο ανήμπορους γέρους γονείς (ο πατέρας κατάκοιτος). Αδέλφια δεν έχω. Σόι ελάχιστο. Από τη μεριά της γυναίκας μου όλοι στη Φλώρινα. Μόνοι. Αγωνία για το πώς θα παρουσιαστώ επάνω. Δεν ήμουν και κανένα τόσο καλό παιδί. Όσο έχω τις αισθήσεις μου τηλεφωνώ στον κουμπάρο μου τον παπά – Θωμά (ιερέα στην Ξάνθη, ένας από τους τρεις που είχαμε πάει στον π. Παϊσιο) να μου στείλει επειγόντως έναν πνευματικό από κει κοντά για να εξομολογηθώ. Έρχεται ο παπά – Γιάννης. «Άκου πάτερ μου» του λέω, «δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις αλλά έχω κάνει αυτές κι αυτές τις βρωμιές…». Τά ‘πα. 1ο στάδιο του σεσωσμένου ανθρώπου η κάθαρση της καρδιάς. Έπρεπε να φάω τέτοια σφαλιάρα για να το καταλάβω.

Και αρχίζουν κατόπιν οι λοιμώξεις, κι αρχίζουν οι πυρετοί, μιλάμε για 41,5 κι αρχίζουν οι διάρροιες, κι αρχίζουν οι εμετοί, αρχίζω να μπαίνω σε κατάσταση σηψαιμίας. Το στόμα μου σάπιο από τα μικρόβια που με τρώνε από μέσα. Η σήψη της σάρκας άρχισε πριν να μπω στην κάσα. Την έζησα. Κι αρχίζουν μέσα στον πυρετό μου να με επισκέπτονται δαιμονικές μορφές και να με καταριούνται και να με βρίζουν και να με απειλούν ότι θα με στείλουν στο διάβολο. Έσκασε ο σατανάς που ταπεινώθηκα με την εξομολόγηση και με έχανε πλέον. Μεγάλη αρετή η ταπείνωση όταν το αποφασίσεις. Και έσονται οι έσχατοι πρώτοι. Όλα ανάποδα στον χριστιανισμό διότι ο κόσμος είναι ανάποδος. Συνέρχομαι αλλά πτώμα. Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ να καθίσω στην καρέκλα. Το περίεργο είναι πως νιώθω πλέον σαν να περνώ μια βαριά ίωση. Ούτε μου περνά από το μυαλό πως είμαι ετοιμοθάνατος. Δεν κλαίω πια. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι Αθάνατος. Δεν συμβιβάζεται ούτε θα συμβιβαστεί ποτέ με την έννοια του θανάτου. Ο θάνατος είναι ξένος προς την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός δάκρυσε πριν να αναστήσει τον Λάζαρο διότι ο Θεός δεν θέλησε τον θάνατο. Ο Διάβολος τον θέλησε. 

Αύγουστος 2004. Με στέλνουν για λίγες ημέρες στο σπίτι πιο πολύ για ψυχολογική ανάπαυση. Παρακολουθώ τους Ολυμπιακούς μας αγώνες και επιστρέφω για το δεύτερο σχήμα. Οι γιατροί είπαν στη γυναίκα μου ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και μακροχρόνιος με πολλά σχήματα χημειοθεραπειών αν τα αντέξω για να καταλήξουμε σε μεταμόσχευση μυελού οστών εάν και εφόσον βρεθεί συμβατός δότης και αν ο οργανισμός δεχθεί το μόσχευμα. Δεύτερο σχήμα. Αυτή τη φορά τα πράγματα πήγαν κάπως καλύτερα αλλά είχα τρομερούς πονοκεφάλους και υγρό στον αριστερό πνεύμονα. 

Σεπτέμβριος 2004. Επειδή το στόμα μου σαπίζει από τις λοιμώξεις κρίνεται αναγκαία η λήψη ειδικού ισχυρότατου αντιβιοτικού. Όλο αυτό το διάστημα και επειδή ο όγκος των φαρμάκων που έπαιρνα ήταν τόσο μεγάλος, μου είχαν τοποθετήσει χειρουργικά μόνιμη υποκλείδιο είσοδο με πολλά ανοίγματα που συνδέονταν τα σακουλάκια που έτρεχαν κρεμασμένα από μια μεταλλική κρεμάστρα (σταντ) με πολλαπλές υποδοχές.

Εδώ εξελίσσεται η 2η σωτηρία: Αρκετά καλά και με καλή ψυχολογία ξαπλωμένος με την πλάτη όρθια στο κρεβάτι και τα πόδια απλωμένα. Απέναντί μου η γυναίκα μου στην πολυθρόνα. Στο διπλανό κρεβάτι επειδή ο κύριος Γιάννης από την Κομοτηνή μόλις είχε φύγει για το σπίτι του, μια νοσοκόμα έστρωνε το άδειο κρεβάτι για να είναι έτοιμο για κάποιον άλλον. Την ίδια ώρα άλλη νοσηλεύτρια μου συνδέει το υποκλείδιο με το νέο αντιβιοτικό που το κρεμάει στην κρεμάστρα και φεύγει. Αυτό όμως επειδή συνήθως προκαλεί αλλεργίες έπρεπε να προηγηθεί Φενιστίλ που δεν μου το έβαλαν. Καθώς το φάρμακο κυλάει μέσα από το στέρνο προς την καρδιά αισθάνομαι μούδιασμα, σφίξιμο, πιο έντονο σφίξιμο, σχεδόν πόνο, μεγάλο βάρος στο στήθος, η καρδιά κάνει σαν τρελή, μου κόβεται η αναπνοή σηκώνομαι από το κρεβάτι όρθιος για να πεθάνω όρθιος, φωνάζω «πεθαίνω», σε ελάχιστα δευτερόλεπτα περνά μπροστά από τα μάτια μου κινηματογραφικά όλη η ζωή μου, αλλά η νοσοκόμα που «έτυχε» να στρώνει το διπλανό κρεβάτι αποσυνδέει αμέσως το φάρμακο, μου βάζει στο στόμα τη μάσκα και ανοίγει τη στρόφιγγα του οξυγόνου. Σταδιακά επανέρχομαι. Η γυναίκα μου που είχε παγώσει και με κοιτούσε ανήμπορη, μετά μου είπε ότι όλο το φαλακρό κεφάλι μου και το πρόσωπό μου είχαν μελανιάσει και οι ελάχιστες τρίχες που είχα στο κεφάλι είχαν σηκωθεί όρθιες. Αν δεν έφευγε ο κ. Γιάννης και δεν τύχαινε να στρώνει η νοσοκόμα το κρεβάτι του, για δεύτερη φορά θα ήμουν νεκρός. Οι γιατροί για την «πατάτα» που έκαναν είπαν ότι το έπαθα επειδή… στεναχωρήθηκα που έφυγε ο κ. Γιάννης και μάλιστα μου έδωσαν να πάρω ηρεμιστικό Ταβόρ! Δεν το πήρα. Είναι απίθανοι οι άνθρωποι! Αν πέθαινα, θα έγραφαν «επιπλοκή της νόσου».

Περιμένοντας να πέσει ο πυρετός και να ανεβούν λίγο τα λευκά για να πάμε στο επόμενο σχήμα. Ο παπά – Γιάννης όμως δεν με άφησε. Με επισκέπτονταν συχνά, έφερνε φαγητό στην Καίτη (τη γυναίκα μου) που ξημεροβραδιάζονταν σχεδόν τρεις μήνες δίπλα μου, που το μαγείρευε η παπαδιά και παρείχε πολύτιμη στήριξη. Στην Καβάλα τα παιδιά με την πεθερά μου που παράτησε το σπίτι της στη Φλώρινα και ήρθε. Εγώ έτρωγα όσο μπορούσα κάτι αηδίες που μου έδιναν επειδή δεν επιτρέπονταν κάτι άλλο και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μπορέσω να ξαναφάω λαχανοντολμάδες! Καθημερινά ακτινογραφία και αιμοληψία. Σουρωτήρι είχα γίνει. Κάθε Κυριακή μου έφερναν παπά και με κοινωνούσε. Όλο αυτό το διάστημα πλήθος φίλων και γνωστών σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Φλώρινα κάνουν Λειτουργίες και ατομικές και ομαδικές προσευχές για μένα. (Μην χάσει η Βενετιά βελόνι δηλαδή) τους οποίους και θερμά Ευχαριστώ. 

Σάββατο: Ο παπά – Γιάννης μας επισκέπτεται στο νοσοκομείο και μεταξύ άλλων δίνει στην Καίτη
έναν Σταυρό με Τίμιο Ξύλο για να μου τον βάλει στο μαξιλάρι μου το Σαββατοκύριακο και θα περνούσε να τον πάρει τη Δευτέρα, όπως και έκανε. Ξημερώνει Κυριακή: Ο καθηγητής κ. Τσαταλάς στον οποίο πολλά χρωστώ λείπει σε ιατρικό συνέδριο στο Λονδίνο. Από το πρωί όμως εγώ αισθάνομαι έναν περίεργο πόνο να με τριγυρνά κάπου στη μέση, στα νεφρά, στην κοιλιά, δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Πρώτη φορά τον ένιωθα. Ήταν ρυθμικός, σαν σφυγμός και αυξανόμενης έντασης. Στην αρχή υποφερτός αλλά όσο περνούσαν οι ώρες εγώ καθισμένος στο κρεβάτι κουνιόμουν ρυθμικά ακολουθώντας τον πόνο. Σαν εκκρεμές με μικρή περίοδο με πήγαινε. Φωνάξαμε γιατρό εφημερίας, κάτι κοπελίτσες ήταν που δεν ήξεραν τι να κάνουν. Μου πήραν συμπληρωματικά αίμα για καλλιέργεια, μου έδωσαν παυσίπονα, αλλά εγώ χειροτέρευα με τον παράξενο ρυθμικό πόνο. Το βράδυ αργά επέστρεψε ο Τσαταλάς (από τους καλύτερους αιματολόγους της Ευρώπης – τώρα συναντιόμαστε συχνά στου παπά – Θεοχάρη και υπηρετεί πλέον στο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη), μου έβαλε κάτι σακουλάκια που με ησύχασαν και κοιμήθηκα. Δευτέρα: Μετά την απαραίτητη αιμοληψία, γύρω στις 11πμ που βγαίνουν τα αποτελέσματα, ο Τσαταλάς έρχεται στη γυναίκα μου και της λέει: «Ο δάσκαλος είναι καλά». Τι συνέβη; Όλο το προηγούμενο εικοσιτετράωρο ο μυελός των οστών της λεκάνης που είναι ο περισσότερος, το εργοστάσιο παραγωγής αιμοσφαιρίων στο αίμα, δούλευε με ένταση και έβγαζε πλήθος από υγιή κύτταρα. Γι’ αυτό ένιωθα απροσδιόριστο ρυθμικό αυξανόμενο πόνο που δεν καταλάβαινα από πού προέρχονταν. Έκτοτε, ούτε καρκίνος, ούτε καρκινάκι ανιχνεύθηκε, ο μυελός από 100% καρκινικός είναι 100% υγιής κι εγώ εδώ και 13 σχεδόν χρόνια είμαι καλά. Ακολούθησε αμέσως τον επόμενο μήνα και τρίτο σχήμα στην αιματολογική κλινική "Στοργή", από τα καλύτερα αιματολογικά κέντρα στο "Παπανικολάου" Θεσσαλονίκης λόγω πρωτοκόλλου χωρίς προβλήματα αλλά ήδη ήμουν καλά. Έκτοτε κάθε χρόνο μόνο κάνω έναν τυπικό έλεγχο στο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης. Ούτε φάρμακα ούτε τίποτα.

Η 3η σωτηρία σε αυτή τη ζωή αλλά όχι η τελική από τον τάφο. Κάποιοι τώρα ίσως να πουν ότι έπιασαν τα φάρμακα. Ας το πουν. Δεν γνωρίζω όμως άλλον με αυτή τη νόσο και σε τέτοια κατάσταση που να έγινε έτσι καλά μέσα σε δυόμιση μήνες και οφείλω την εμπειρία μου αυτή να την καταθέσω.

http://sarandides.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html

το είδαμε εδώ