Σχετικά με την ένταση ... των τελευταίων ημερών (με αφορμή 2 κείμενα: Αδ.Τσακίρογλου και π.Παϊσίου Παπαδόπουλου)

Δυστυχώς, παρά τις καλές προθέσεις -εμείς είμαστε πεπεισμένοι γι αυτό- ο εγωισμός, οι εμμονές και οι επιμονές, δεν αφήνουν κάποιους αδερφούς να ακούσουν και την άλλη άποψη.

Δεν ζητάμε να την αποδεχθούν, απλά να την ακούσουν. Να καταλάβουν ότι και ο άλλος έχει επιχειρήματα για να καταλήξει να πάρει τον δύσκολο δρόμο που επέλεξε.

Διαβάζουν ένα κείμενο, μια άλλη προσέγγιση και εναγωνίως αναζητούν σημεία να πιαστούν για να του επιτεθούν.

Δεν συμφωνούμε απαραίτητα με όλα όσα παραθέτουμε (τα 2 κείμενα, του κ.Τσακίρογλου και του π.Παϊσίου Παπαδόπουλου).

Δεν έχει νόημα να επιμένουμε σε λεπτομέρειες, όταν δυστυχώς έχει προηγηθεί τόση ένταση (καθώς και με τους αδερφούς μας του παλαιού ημερολογίου), ειλικρινά χωρίς λόγο.

Ο καθένας καταθέτει τις απόψεις του στην εκκλησία (στους πιστούς) 

και όταν ευλογήσει ο Θεός και δείξουμε όλοι μας στοιχειώδη ταπείνωση, τότε κάποιοι θεοφόροι πατέρες θα μπορέσουν να βρουν τη λύση και στο δύσκολο αυτό θέμα.

Μπορεί εμείς να μην έχουμε πνευματικότητα, αλλά πιστεύουμε ότι όταν έρθει ο καιρός, οι πατέρες θα βρουν τρόπο να ενσωματώσουν στην ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ εκκλησία όλους όσους με αγνές προθέσεις έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους.

Όπως γινόταν κάθε φορά που καταδικαζόταν επίσημα, από Σύνοδο, η αίρεση.

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ακολουθούν τα κείμενα των 2 αδερφών:

Μερικὲς σκέψεις ὡς διευκρινίσεις πρὸς ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ καὶ λάθος συμπερασμάτων

«...πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες, μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος. (Φιλιπ. 2, 2-4).

Τὰ παραπάνω λόγια τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, Παύλου, κανόνας ζωῆς τῶν πιστῶν, μᾶς δείχνουν καὶ πῶς πρέπει νὰ συμπορευόμαστε στὴν Εκκλησία καὶ νὰ πολεμοῦμε τὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση: Ὡς σύμψυχοι, ὁμόψυχοι, ὁμόφρονες, ἐν ταπεινώσει. Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου στὸ μυαλὸ καὶ στὴν καρδιά, θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι γίνεται καὶ ὁ πόλεμος τῶν ἁπανταχοῦ ἀντιδρούντων καὶ ἀποτειχισμένων ἀνὰ τὸν κόσμο ἐνάντια στὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὸν Οἰκουμενισμό.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ ὅμως ἔχει ἀναδυθεῖ ἕνα θέμα ποὺ σκανδαλίζει πολλοὺς πιστοὺς καὶ ὑποτίθεται ὅτι προκαλεῖ προβλήματα στὴν ἑνότητα ἐνάντια στὴν αἵρεση. Τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου. 

Γράφουν μάλιστα κάποιοι, ἀνάμεσά τους καὶ ὁ π. Παΐσιος Παπαδόπουλος, (τὸν ὁποῖο σέβομαι καὶ θεωρῶ γενναῖο ἀγωνιστὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ), ὅτι κακῶς ἀναδύθηκε αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀπὸ αὐτὸ λοιπὸν κινούμενος θέλω καὶ ἐγὼ νὰ ἐκφράσω τὶς σκέψεις μου, ὥστε νὰ συμβάλω, ἂν μπορῶ, στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ζητήματος αὐτοῦ καὶ στὴν ἀποκλειστικὴ συνέχιση τοῦ ἀγῶνος ἐνάντια στὴν αἵρεση.

Τὸ θέμα δὲν εἶναι τὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ συμψυχία, ἡ ὁμοψυχία καὶ ἡ ὁμοδοξία τοῦ Παύλου. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει θεάρεστος ἀγῶνας χωρὶς αὐτὰ τὰ στοιχεῖα. Τὸ ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελεῖ πρόβλημα συμπόρευσης καὶ ὁμοψυχίας, διότι ἔχει ἀποδειχθεῖ, ὅτι καὶ πιστοὶ τοῦ πατρώου/παλαιοῦ (π.χ. Ἁγιορεῖτες) καὶ πιστοὶ τοῦ νέου συμπορεύονται ἐν ὁμονοίᾳ, χωρὶς ἀναθεματισμούς, χωρὶς ἀκυρώσεις μυστηρίων «μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν» μὲ κοινὸ σημεῖο τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως καὶ ἀφήνοντας τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἡμερολογιακῆς τάξεως -μετὰ τὴν ἧττα τῆς αἱρέσεως, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ μεῖζον θέμα.

Τὸ πρόβλημα τὸ προκαλοῦν, ὅσοι χρησιμοποιοῦν δολίως τὸν θεάρεστο αὐτὸν ἀγῶνα ὡς πεδίον ἁλιείας πιστῶν καὶ μεγέθυνσης τοῦ ποιμνίου τους, χρησιμοποιώντας στὴν ἀρχὴ χαρακτηρισμοὺς «ἀδελφὲ κλπ.» καὶ μετὰ θέτοντας διλήμματα καταδικαστικοῦ χαρακτῆρα, ἐκμεταλευόμενοι τὴν δυσκολία καὶ τὰ ποιμαντικὰ προβλήματα ποὺ ἐπιφέρει ἕνας τέτοιος ἀγῶνας.Διαβάσαμε στὸ ἱστολόγιο «ἐν τούτῳ νίκα» τὸ ἑξῆς σχόλιο πάνω στὸ κείμενο τοῦ π. Παϊσίου:

«Μας προτείνει να εισέλθουμε σε μία άλλη ''άτυπη παράταξη'' η οποία θα είναι ένα συνονθύλευμα παλ/των, νεοημερολογιτών, αποτειχισμένων (σημ. νὰ ποιοί διχάζουν), και δεν ξέρουμε ακόμα τι άλλο, και έτσι θα πολεμήσουμε τον Οικουμενισμό; Και που είδε ο π. Παΐσιος τοιαύτη αντιμετώπιση της αιρέσεως και πόσο μάλλον όταν δεν λυθούν ήδη αυτά που μας χωρίζουν; Αν εντρυφήσετε στην Εκκλησιαστική Ιστορία θα δείτε ότι παρόμοιες συνεργασίες δεν υπήρξαν ποτέ. Πως ήταν, φερειπείν, δυνατόν, οι Ορθόδοξοι προ της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου να συνεργάζονταν με τους Απολλιναριστές ή τους Σαββελιανούς (μόνο και μόνο επειδή είχαν κοινό εχθρό τον Αρειανισμό), από την στιγμή μάλιστα που οι τελευταίοι επέμεναν στις πλάνες τους; Δεν αρκεί λοιπόν κάποιος να πολεμά τον Οικουμενισμό, για να υπάρχει "συνεργασία"... O Μ. Βασίλειος όταν εδέχθη επίσκεψη αυστηρών Ορθοδόξων που ηθέλησαν διευκρινίσεις από τον ίδιο ώστε να ενωθούν με τους της Ταρσού Ορθοδόξους. Τι έπραξε ο ίδιος; Μετέβη εις τους Ορθοδόξους της Ταρσού και τους είπε: «Όταν προταθή από την ευσπλαχνίαν σας αυτή η διαβεβαίωσις προς αυτούς, είναι και αυτοί έτοιμοι να προσφέρουν την απαιτούμενην υποταγήν. Διότι εγγυώμαι εγώ εκ μέρους των ότι δεν πρόκειται να αντείπουν εις τίποτε, αλλά θα επιδείξουν υπερβολικήν ευταξίαν εις σας, όταν παρασχεθή εις αυτούς προθύμως από την τελειότητά σας αυτό το μοναδικό στοιχείον που ζητούν» (Επιστολή 114). Πρωτίστως λοιπόν ο ίδιος εφρόντισε ΣΗΜΕΡΑ να λύσει την διένεξη μεταξύ τους και τα προβλήματα που τους απασχολούν, και όχι ΑΥΡΙΟ, όπως προτείνετε εσείς! Οπότε αγαπητέ π. Παΐσιε, φροντίστε σήμερα να λύσετε τα προβλήματα, δια μέσω συνεργασίας με τους Επισκόπους μας, και αύριο όλοι μαζί να φροντίσετε δια την αντιμετώπιση της μεγαλυτέρας αιρέσεως που έχει εμφανισθεί εις την εκκλ. ιστορία και που ονομάζεται Οικουμενισμός! Εμείς ως λαϊκοί, δια να συνεργασθούμε μαζί σας (αν δεν θελήσετε να ενταχθείτε στην Σύνοδο), θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η επιστροφή στο παλαιό ημερολόγιο, όχι διότι είμασθε ''ημερολάτρες'', αλλά διότι (συν τους άλλους λόγους που θα δημοσιεύσουμε προσεχώς), είναι αδύνατον να απορρίψωμεν τον τίμιο αγώνα που αφύπνισε χιλιάδες πιστούς τόσα και τόσα έτη!».

Αὐτοὶ εἶναι οἱ Γ.Ο.Χ. Οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ ἀντὶ ἐν ταπεινώσει νὰ μάθουν ἀπὸ τὴν στάση ἀγάπης τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ αὐτοὶ μὲ τὸ πατρῶο/παλιό, δὲν ἀναθεματίζουν ὅμως, οὔτε ἁλιεύουν, νὰ μάθουν ἀπὸ τὴν στάση ὅλων τῶν ἄλλων ἀγωνιζομένων  –ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου– ὥστε νὰ ὑπερνικήσουν τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ἔπαρση «γνησιότητας» ποὺ τοὺς κατέχει καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ σχίσμα, κατηγοροῦν καὶ ἀνακηρύττουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ὅσους δὲν γίνονται μέλη τους, γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός τους: Ὄχι ἡ καταπολέμηση τῆς αἵρεσης, ἀλλὰ ἡ ἁλιεία φρέσκου θηράματος, ποὺ λόγω τῶν λίγων, δυστυχῶς, ἱερέων ποὺ ὑπάρχουν, πέφτει εὔκολα θύμα τους καὶ γίνεται μέλος τοῦ σχίσματος.

Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία μὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς θεωροῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Διαπιστώνεται ἐδῶ ὁμοψυχία καὶ ὁμοφρονία; Θὰ ἀφήσουμε τὴν αἵρεση γιὰ νὰ πᾶμε στὸ σχίσμα; Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν πιστῶν, τὰ μαθηματικὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφορετικά. Μόνος του ἦταν Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μὲ μόνη συνοδεία δύο μοναχοὺς καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νίκησε.

Καὶ ἂς μὴν χρησιμοποιοῦμε τοὺς ἁγνοὺς πιστοὺς ποὺ ἀντέδρασαν τὴν ἐποχὴ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλὰ δὲν ἀκολούθησαν στὴν συνέχεια τὶς διασπαστικὲς κινήσεις τῶν λίγων. Διότι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀντέδρασαν μέν, ἀλλὰ δὲν δημιούργησαν σχίσμα. Ἄλλοι παρασύρθηκαν, ἀλλὰ μετὰ τὸ παραταξιακὸ χάος ποὺ ἐπικράτησε, κατάλαβαν τὸ λάθος τους καὶ γύρισαν στὴν Ἐκκλησία, συνεχίζοντας μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως σήμερα, τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν πίστη. Πῶς δικαιολογεῖται ἄλλωστε τὸ γεγονός, ὅτι ἀπὸ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ ἀντιδρούντων παρέμειναν στοὺς Γ.Ο.Χ. κάποιες χιλιάδες; Τὰ ἄλλα 2 ἑκατομμύρια ποὺ κάποιοι ὑπολογίζουν, ὅτι διεφώνησαν τότε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ποῦ εἶναι; –ἂν ἔχουν πραγματικὴ ὑπόσταση αὐτοὶ οἱ ἀριθμοί. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ἐπίσης, ὅτι ἐκείνη ἡ γενιὰ τῶν διωγμῶν τοῦ 1924 δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν σημερινὴ γενιὰ «τῶν καθαρῶν καὶ γνησίων».

Διότι ποιόν διωγμὸ βιώνουν ἢ θὰ βιώσουν σήμερα οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; Κανέναν, διότι ἔχουν ἀποκόψει ἑαυτοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀνακήρυξαν δική τους. Οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἀσχολοῦνται πιὰ μαζί τους. Ἀντιθέτως παρακαλοῦν νὰ προσχωρήσουμε κι ἐμεῖς στὶς τάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ ἐμᾶς. Πῶς ἐξισώνουν ἑαυτοὺς οἱ Γ.Ο.Χ. μὲ τὸν ἑκάστοτε Ἁγιορείτη, τὸν ἑκάστοτε ἱερέα, τὸν ἑκάστοτε πιστό, ποὺ διώκεται ἀλύπητα ἀπὸ τὸ κελὶ τῆς μετάνοιάς του, τὴν ἐνορία του, τὸν ναό του, ὅταν αὐτοὶ στοὺς ναούς τους ἑορτάζουν, σὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτα στὸν ἔξω κόσμο καὶ χωρὶς τὸν φόβο νὰ ἔρθει ὁ ἑκάστοτε οἰκουμενιστὴς Ἐπίσκοπος καὶ νὰ τοὺς διώξει;

Ἀντὶ λοιπὸν οἱ τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ὅσοι τοῦ παλαιοῦ μὴ Γ.Ο.Χ., ἀλλὰ τῷ σχίσματι φιλικὰ διατεινόμενοι καὶ τοὺς τοῦ νέου καταδικάζοντες νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Παῦλο, ποὺ διδάσκει: «Ηὐχόμην γὰρ ἀνάθεμα εἶναι αὐτὸς ἐγὼ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου» (Ρωμ. θ’ 3), ἀναθεματίζουν ἀσεβέστατα καὶ ὑπεροπτικὰ ὁλόκληρες γενεὲς καὶ ἅγιες μορφὲς τοῦ νέου χωρὶς διάκριση καὶ γνώση.

Γι’ αὐτὸ λοιπὸν κατέληξαν ὅλα αὐτὰ ἐκεῖ ποὺ κατέληξαν. Καὶ ἀντὶ νὰ γίνει ἀντιληπτό, ὅτι ἐπιτέλους ἔπεσαν οἱ μάσκες ἀνθρώπων ποὺ παρουσίαζαν ἑαυτοὺς ὡς ἀδελφοὺς ἀνάδελφους, καὶ νὰ χαροῦμε γιὰ αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη, ποὺ ξεκαθαρίζει τὰ πράγματα καὶ δημιουργεῖ ἀληθινὴ ἐν τῇ μάχῃ ὁμοψυχία, γίνεται τώρα μία συζήτηση, χωρὶς ἀντίκρυσμα καὶ μὲ σχόλια γιὰ δῆθεν ἀνθρώπους ἀφώτιστους. Μὰ ποιὸς τολμάει νὰ πεῖ, ὅτι εἶναι φωτισμένος; Ἦταν ὁ ληστὴς φωτισμένος καὶ γι’ αὐτὸ ὁμολόγησε; Ἀντιθέτως ἐπειδὴ ἔχουμε πάθη ἀμέτρητα, πρῶτος ἐγώ, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁμολογοῦμε Χριστὸν Ἐσταυρωμένο. Γι’ Αὐτόν, ἂν μᾶς ἐλεήσει καὶ μᾶς δώσει τὴν δύναμη, μπορεῖ νὰ πεθάνουμε ἀκοινώνητοι καὶ ἴσως καὶ ἄταφοι πιστεύοντας ἀκράδαντα τὸν λόγο Του, ὅτι ὁμολογώντας Τον, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Αὐτὸν ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι παρατάξεις ἢ «ἡγέτες», πολεμώντας ὅλοι μαζί, τοῦ πατρώου/παλαιοῦ καὶ τοῦ νέου, (διότι τὸ ἡμερολόγιο δὲν πρέπει –ἰδιαίτερα αὐτὴ τὴν στιγμή– νὰ μᾶς χωρίζει, οὔτε μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὴν αἵρεση, παράδειγμα ἡ Ρωσία, τὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ Σερβία κλπ.), ἐν ὁμοψυχίᾳ καὶ ὁμοδοξίᾳ, πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέ τὰ λάθη μας φυσικὰ σὰν ἀτελεῖς ἄνθρωποι ἀλλὰ μὴν προδίδοντας τὴν πίστη μας καὶ μὴν ξεφεύγοντας, ὅσο μποροῦμε, ἀπὸ τὸν κύριο σκοπό μας:

Τὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀκολουθώντας πάντα τὸν Παῦλο:

«Ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω· καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω· τοῖς ὑπὸ νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω· τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος Θεῷ, ἀλλ᾿ ἔννομος Χριστῷ, ἵνα κερδήσω ἀνόμους· ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω· τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω. Τοῦτο δὲ ποιῶ διὰ τὸ εὐαγγέλιον, ἵνα συγκοινωνὸς αὐτοῦ γένωμαι» (Α΄Κορ. 19-23).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ακολουθεί το κείμενο του π.Παϊσίου Παπαδόπουλου:

Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδοπουλος

Ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου· «Τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῇ καρδίᾳ καὶ ἐπιστραφῶσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς» (Ιω.12,40) δεν ίσχυε μόνο για τους ιουδαίους της παλαιάς διαθήκης και της εποχής του Χριστού αλλά ισχύει και για τους σύγχρονους που θέλουν να ονομάζονται Χριστιανοί αλλά ακολουθούν την αίρεση καθώς αγνούν και το γράμμα και το πνεύμα Αγίας Γραφής που ξεκαθαρίζει « θυσίαι ἀσεβῶν βδέλυγμα Κυρίῳ, καὶ γὰρ παρανόμως προσφέρουσιν αὐτάς» (Παρ.21,27). Στην «Κλίμακα» ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει· «Χριστιανός είναι η απομίμησις του Χριστού, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, και στα λόγια και στα έργα και στην σκέψι. Πιστεύει δε ορθά και αλάνθαστα στην Αγία Τριάδα.

Αχρείους δούλους ονομάζουμε αυτούς που αξιώθηκαν μέν να λάβουν το άγιον Βάπτισμα, δεν εφύλαξαν όμως γνήσια τίς πρός τόν Θεόν υποσχέσεις τους.

Ως ξένους και εχθρούς του Θεού θα εννοήσωμε αυτούς που είναι αβάπτιστοι ή δεν έχουν ορθή πίστι. Αντίπαλοι τέλος του Θεού είναι εκείνοι οι οποίο όχι μόνον απέκρουσαν και απέρριψαν από την ζωή τους το θέλημα του Κυρίου, αλλά και πολεμούν με πάθος αυτούς πού το τηρούν.

Εξηγήσαμε σε παλαιότερο άρθρο μας ότι· «Αυτό που εννοούμε ως Ορθοδοξία το βλέπουμε για πρώτη φορά να εφαρμόζεται εν έργω στην Παλαιά Διαθήκη, και συγκεκριμένα, στη θυσία του Άβελ και όχι του Κάϊν. Τί θα πει Ορθοδοξία; Ορθή δόξα, δηλαδή, ορθή γνώμη, και εν προκειμένω ορθή γνώμη στο να διαλέξει κανείς, να ξεχωρίσει διακρίνοντας, τί θα προσφέρει στο Θεό. Και το λέει καθαρά ο Θεός· « οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες;» Δεν αμάρτησες (ενώπιον του Θεού) εάν ορθά προσφέρεις ( θυσίαν στον αληθινόν Θεόν), δεν ξεχωρίζεις όμως ορθά (δηλαδή, εάν δεν εκλέξεις τα καλύτερα εις ένδειξιν ευλαβείας); (Γεν. 4,7). Ο Άβελ είχε την γνώμη να διαλέξει, να ξεχωρίσει αυτό που θα προσέφερε ως θυσία στον Κύριο. Γι’ αυτό και ο Θεός ευαρεστήθηκε στη θυσία του. Δεν έγινε το ίδιο όμως και με την θυσία του Κάϊν, αν και κινήθηκε πρώτα η βούληση εκείνου στο να προσφέρει θυσία. Αν, στον καιρό της παλαιάς διαθήκης ακόμη, ζητά ο Θεός από τον μεταπτωτικό άνθρωπο, να διακρίνει, να ξεχωρίσει, τί θα του προσφέρει ο κάθε πιστός, πριν ακόμη τότε ενεργήσει η Χάρις με την σωτηριώδη Οικονομία είναι δυνατόν στην περίοδο της καινής διαθήκης που η κοινωνία της σχέσεώς μας με τον Κύριο αναβαθμίζεται, να δέχεται ο Θεός στην Εκκλησία την προσφορά αγίας αναφοράς μολισμένης από την πίστη των αιρετικών; Μή γένοιτο! Και όμως αυτή την γνώμη του Κάϊν είχε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο μεγαλύτερο της ποσοστό, σχετικά με την Ψευτο-Σύνοδο στο Κολυμβάρι, όχι απλώς να μήν διακρίνει, να μην ξεχωρίσει δηλαδή την ορθόδοξη θεολογία από την παναίρεση αλλά και να αποδεχθεί ως σωστές τις αποφάσεις της «Κολυμβάριας συνόδου», και το πιο τραγικό, με το έντυπό της «Προς Τον ΛΑΟ», να προσπαθεί να κουκουλώσει ότι έγινε εκεί, ώστε αντί να ενημερώσει τελικά τον ΛΑΟ μάλλον να τον παραπληροφορήσει! Και έπειτα ζητούν οι Αρχιερείς να τους κάνουμε υπακοή.Τί λέγει όμως ο Άγιος Νεκτάριος; «ἡ κοινωνία μὲ αὐτὸν [τὸν κακόδοξο καὶ αἱρετικό] μολύνει τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα» ( Περὶ τῶν σχέσεων μὲ αἱρετικούς). Και ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι’ αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Κεφάλαια τῶν Ὅρων τῶν κατὰ Ἐπιτομήν). Αν, λοιπόν, από την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης ακόμη, δεν επιτρεπόταν να λάβει κανείς -και μόνο- το όνομα του Θεού στο στόμμα του επί ματαίω, πολύ δε περισσότερο να προσφέρει θυσία εκ του προχείρου στον Θεό, πώς στην στην Εκκλησία του Χριστού, την περίοδο της Χάριτος που έχει αποκαλυφθεί η Αλήθεια θα μας επιτρέψει ο Κύριος να προσφέρουμε την αγία Αναφορά έχοντας οικιοποιηθεί την πλάνη;».

Ο λόγος του Θεού, επομένως, ο ειπωμένος δια του προφήτου· «ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ» (Ησ. 29,13), εν προκειμένω ισχύει. Ισχύει όμως και για κάθε αδιάκριτο που δεν έχει τον φωτισμό να κατανοήσει ότι δεν πρέπει να μεταθέτουμε το κέντρο βάρους από τα θέματα της πίστεως σε άλλα θέματα διότι αυτό συνεπάγεται ως μετατόπιση φορτίου ανατροπή στον ίδιο τον αγώνα μας! Βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του γνησίου εργάτη του Ευγγελίου αλλά και γενικά του ανθρώπου που θέλει να συμβάλλει να αποτραπεί η πλάνη είναι η στάση του Αποστόλου Παύλου· «Κἀγῶ ἐλθὼν πρὸς ὑμᾶς, ἀδελφοί, ἦλθον οὐ καθ᾿ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας καταγγέλλων ὑμῖν τὸ μαρτύριον τοῦ Θεοῦ. οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον. καὶ ἐγὼ ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ ἐγενόμην πρὸς ὑμᾶς, καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει Θεοῦ» (Α’ Κορ.2,1-5). Με το να λέμε και να γράφουμε πολλά και μάλιστα συνέχεια, χάνουμε και την σοβαρότητά μας. Εύκολα καταλαβαίνει ακόμη και κάποιος που δεν είναι και πυλύ πνευματικός άνθρωπος ότι δεν υπάρχει βάση προσευχής και μετανοίας. Και πως να υπάρχει αφού δεν αναλογισθήκαμε καν πόσο κρίσιμα είναι τα πράγματά και τί πόνος και ταπείνωση χρειάζονται για να επέμβει ο Θεός; Όλοι όσοι γράφουν εύκολα παραθέτοντας μάλιστα κατεβατά από Πατέρες αγνοούν ότι στην ορθόδοξη Παράδοση για να θεολογείς δεν φτάνουν οι Πατερικές παραθέσεις και η γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας που, βεβαίως, οι οικουμενιστές ούτε αυτά τα γνωρίζουν αλλά χρειάζεται και το «οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει Θεοῦ»το οποίο κάνουν πως δε το βλέπουν, διότι ενοχλούνται από την πληροφορία της Χάριτος ενώ δεν ενοχλούνται από τον πολύ εγωϊσμό τους.

Όταν ο άνθρωπος έχει καθαρότητα, όπως προπτωτικά οι πρωτόπλαστοι μέσα στον παράδεισο -λέγει ο Μέγας Αθανάσιος- «χωρὶς νὰ ἔχῃ κανένα ἐμπόδιο σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴ γνῶσι τοῦ Θεοῦ, βλέπει πάντοτε λόγῳ τῆς καθαρότητός του τὴν εἰκόνα τοῦ Πατέρα, τὸν Θεὸ Λόγο, κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ ὁποίου δημιουργηθήκαμε, καὶ καταπλήσσεται ἀπὸ τὴν πρόνοιά Του γιὰ τὸν κόσμο, καὶ ἀνεβαίνει πάνω ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ καὶ ἀπὸ κάθε σωματικὴ φαντασία, καὶ μὲ τὴ δύναμη τοῦ νοῦ συνάπτεται μὲ τὰ θεϊκὰ καὶ νοητὰ πνεύματα ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανούς. Διότι, ὅταν ὁ ἄνθρωπινος νοῦς δὲν καταγίνεται μὲ τὴ θεωρία τῶν σωμάτων, οὔτε δέχεται τίποτε ποὺ εἶναι ἀναμεμιγμένο μὲ τὴν ἐπιθυμία τῆς σάρκας, ὅλος μεταρσιωμένος, προσέχοντας τὸν ἑαυτό του, ὅπως πλάστηκε ἀρχικά, τότε ξεπερνᾶ ὅλα τὰ αἰσθητὰ καὶ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα καὶ βρίσκεται πάνω ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο, καὶ βλέπει τὸ Λόγο, καὶ βλέπει σὲ Αὐτὸν τὸν Πατέρα τοῦ Λόγου καὶ εὐχαριστιέται μὲ τὸ νὰ τὸν βλέπει καὶ ἀνανεώνεται μὲ τὸν πόθο του πρὸς αὐτόν»(Κατά Ελλήνων). Λησμονούν τον λόγο της Γραφής «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως». Και πιο συγκεκριμένα εξηγεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος· «Ἀλλά τί εἴπω πρός τούς ἀγαπῶντας ὀνομαστούς εἶναι καί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς καί ἡγουμένους καθίστασθαι, καί λογισμούς ἀλλοτρίους ἀναδέχεσθαι θέλοντας, καί ἑαυτούς εἶναι λέγοντας ἀξίους τῆς τοῦ δεσμεῖν καί λύειν ἐγχειρήσεως; Ὄταν μηδέν τῶν ἀναγκαίων καί θείων πραγμάτων αὐτούς ἐπισταμένους ὁρῶ, μήτε ταῦτα ἑτέρους διδάσκοντας ἤ εἰς φῶς ἐνάγοντας γνώσεως, τί ἕτερον ἤ ὅ φησι Χριστός τοῖς φαρισαίοις καί νομικοῖς· “Οὐαί ὑμῖν τοῖς νομικοῖς, ὅτι ἤρατε τήν κλεῖδα τῆς γνώσεως. Αὐτοί οὐκ εἰσήλθετε καί τούς εἰσελθεῖν βουλομένους ἐκωλύσατε”. Τί γάρ ἄλλο ἡ κλείς ἐστι τῆς γνώσεως, εἰ μή ἡ διά πίστεως διδομένη χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τήν γνῶσιν ὡς ἀληθῶς καί ἐπίγνωσιν διά φωτισμοῦ ἐμποιοῦσα καί διανοίγουσα τόν κεκλεισμένον καί κεκαλυμμένον ἡμῶν νοῦν, καθώς πολλάκις διά πολλῶν παραβολῶν καί αἰνιγμάτων, ἔτι δέ καί φανερῶν ἀποδείξεων, εἶπον ὑμῖν καί πάλιν ἐρῶ· ἡ θύρα ὁ Υἱός – “Ἐγώ εἰμι, φησίν, ἡ θύρα”-, ἡ κλείς δέ τῆς θύρας τό Πνεῦμα τό Ἅγιόν ἐστι – “Λάβετε, φησί, Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται”-, οἰκία δέ ὁ Πατήρ – “Ἐν γάρ τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου πολλαί μοναί εἰσι”- . Πρόσεχε οὖν ἀκριβῶς τῇ θεωρίᾳ τοῦ λόγου. Εἰ μή οὖν ἡ κλείς ἀνοίξει – “Τούτῳ γάρ, φησίν, ὁ θυρωρός ἀνοίγει” -, ἡ θύρα οὐκ ἀνοίγεται· ἄν δέ μή ἡ θύρα διανοιχθῇ, οὐδείς εἰς τήν οἰκίαν εἰσέρχεται τοῦ Πατρός, καθώς φησιν ὁ Χριστός· “Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι᾿ ἐμοῦ”.

Άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος αγανακτισμένος με την νοοτροπία ορισμένων να θεολογούν εύκολα γράφει· « Εἰ οὖν πᾶς ὁ ἁμαρτάνων τόν Θεόν οὐχ ἑώρακεν οὐδέ ἔγνωκεν αὐτόν, ὁ δέ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, τέκνον χρηματίζων αὐτοῦ, θαυμάζειν μοι ἔπεισιν ἐπί τούς πολλούς τῶν ἀνθρώπων, οἵ πρό τοῦ γεννηθῆναι ἐκ τοῦ Θεοῦ καί τέκνα χρηματίσαι αὐτοῦ θεολογεῖν καί περί Θεοῦ λέγειν οὐ φρίττουσι. Διά δή τοῦτο καί ὅταν περί θείων καί ἀνεφίκτων πραγμάτων ἀκούω τούτων τινάς φιλοσοφοῦντας καί ἀνάγνως θεολογοῦντας καί τά περί Θεοῦ καί τά κατ᾿ αὐτόν ἐξηγουμένους ἄνευ τοῦ συνετίζοντος Πνεύματος,φρίττει μου τό πνεῦμα καί οἱονεί ἔξω ἐμαυτοῦ γίνομαι, ἀναλογιζόμενος καί σκοπῶν τό πᾶσιν ἀκατάληπτον τῆς θεότητος καί ὅπως, τά ἐν ποσίν ἀγνοοῦντες καί αὐτούς ἡμᾶς, περί τῶν ἀνεφίκτων ἡμῖν ἀφοβίᾳ Θεοῦ καί τόλμῃ φιλοσοφεῖν προθυμούμεθα, καί ταῦτα κενοί Πνεύματος ὄντες τοῦ ταῦτα φωτίζοντος ἤ καί ἀναπτύσσοντος καί αὐτό τοῦτο τό περί Θεοῦ λέγειν τι ἁμαρτάνοντες. Εἰ γάρ τό γνῶναι μόνον ἕκαστον ἑαυτόν χαλεπόν καί κομιδῇ ὀλίγοις φιλοσοφούμενον, μικροῦ δέ οὐδ᾿ ὀλίγοις ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ καί τῇ γενεᾷ ταύτῃ, ἡνίκα καί ὁ τῆς φιλοσοφίας ἔρως ἐσβέσθη τῇ βιαίᾳ φορᾷ καί ἀντιπνεύσει τῆς κατασχούσης ἡμᾶς ἀμελείας καί τῶν πραγμάτων τοῦ βίου, ἀνταλλαττομένοις τῶν αἰωνίων τά μηδενός ἄξια καί μηκέτ᾿ ὄντα ἤ οὐδαμῶς ὄντα, ἄλλοτε ἄλλως μετατυπούμενα καί ὅρον μή ἔχοντα στάσεως, πολλῷ μᾶλλον τό γνῶναι Θεόν χαλεπώτερον καί προσέτι πάντῃ ἄλογον καί ἀσύνετον καί φύσιν Θεοῦ καί οὐσίαν ἐξερευνᾶν. Ἀλλά τί τά ἑαυτῶν ἀφέντες, ὦ οὗτοι, καλῶς διατίθεσθαι, τά περί Θεοῦ καί τῶν θείων ἐξερευνᾶτε; Μεταβῆναι δεῖ πρῶτον ἡμᾶς ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, εἶθ᾿ οὕτω δέξασθαι σπέρμα ἐν ἑαυτοῖς ἄνωθεν τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί γεννηθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ, ὡς χρηματίσαι τέκνα αὐτοῦ, καί ἑλκύσαι Πνεῦμα ἐν τοῖς ἐγκάτοις καί οὕτως ἐλλαμπομένους τά περί Θεοῦ φθέγγεσθαι, καθόσον οἷόν τε καί ἀπό Θεοῦ ἐλλαμπόμεθα».

Θα ισχυρισθούν,βέβαια, οι δια πλεκόμενοι στο παλαιοημερολητικό ζήτημα τον τελευταίο καιρό, ότι κάτι αντίστοιχο δεν ισχύει γι αυτούς αφου δεν θεολογούν περί Αγίας Τριάδος. Όμως «θεολογούν», καθώς και ορισμένοι λαϊκοί μετά ανέσεως, στον αντιοικουμενιστικό αγώνα αποπρασανατολιζόμενοι από την βασιλική οδό της διακρίσεως και αναλισκόμενοι σε θέματα που δημιουργούν προβλήματα στις τάξεις των αγωνιζομένων, θέτοντας παράκαιρα δηλήματα και βάζοντας σε προβληματική κρίση συνειδήσεως τους πιστούς, τους οποίους, επίσης, αποπρασανατολίζουν. Αυτό είναι εξ ίσου σοβαρό και κάνει πολύ μεγάλο κακό στον αγώνα.

Στη περίπτωση αυτή το κακό είναι ο αποπρασανατολισμός· χρειάζεται, άραγε, να εξηγήσουμε ότι έτσι απορροφάται η δυναμική των ορθοδόξων και δεν αφήνει η τάση αυτή να προχωρήσει η αποτοίχηση περαιτέρω. Είμαστε τόσοι πολλοί ώστε να διχασθούμε κιόλας; Ήδη με την διακοπή μνημονεύσεως εκείνων που δεν διέκοψαν όμως και κοινωνία με όσους κοινωνούν με την αίρεση δημιουργήθηκε σύγχυση, μπλόκαρε όλη η αποτείχηση. Και καλύτερα θα ήταν να μη βγουν καθόλου στον αγώνα, διότι περισσότερο έβλαψαν παρά βοήθησαν να γίνει σωστά η αντιμετώπιση της αιρέσεως· τώρα αρχίσαμε και τα σχετικά με το παλαιό ημερολόγιο; Νομίζω ότι μια επιχειρηματολογία αυτού του τύπου δεν βοηθά καθόλου. «ὁ καί οὕτω θεολογεῖν ἐφιέμενος, τόν μή παρ᾿οὖν τῆς ὁδοῦ, φημί δή τῆς μακαρίας ταπεινοφροσύνης, ὁ παρεκλίνων καί ἔξω που, δεξιά τυχόν ἤ ἀριστερά, βαδίζων καί προευόμενος καί τοῖς ἴχνεσι τοῦ Ἰησοῦ καί Θεοῦ μή καταδεχόμενος ἕπεσθαι, πῶς εἰς τόν νυμφῶνα αὐτοῦ σύν αὐτῷ εἰσελεύσεται; Μή θεασάμενος δέ ταύτην, πῶς τά κατ᾿ αὐτήν ἤ τά περί αὐτήν ἄλλοις ἐκδιηγήσεται; Πῶς περί ὧν οὐκ οἶδε καί οὐκ ἐθεάσατο πώποτε εἰπεῖν καθόλου τολμήσειεν; Εἰ δ᾿ ἐπιχειρήσειε περί τοιούτων καί τηλικούτων διδάσκειν, ἆρα τοῦ τοιούτου ἀνθρώπου ἔστιν ἐπί τῆς γῆς ἀφρονέστερος;»

Αυτή την ώρα παλαιό και νέο ημερολόγιο χρειάζεται να σχηματίσουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα εστάζοντας την δυναμική μας αφήνοντας τα στενά παραταξιακά πλαίσια επιστρατευόμενοι εν Αγίω Πνεύματι στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Θα μου πείτε το ημερολόγιο τί γίνεται; Είμαστε υπέρ του παλαιού ημερολογίου όμως δεν θα μπούμε σε καμμιά παράταξη και δεν επιστρέψουμε τώρα στο παλαιό. Θα τελειώσουμε πρώτα με το ξεκαθάρισμα της αίρεσης και όλοι μαζί η Εκκλησία θα επιστρέψουμε και στο παλαιό. Αυτή την ώρα αν δεν είναι ανοησία μια διένεξη περί του παλαιού το λιγότερο είναι μια καταστροφή για τον αγώνα μας λοιπόν, ας σοβαρευτούμε!

(η επισήμανση στο τέλος, με έντονα, δική μας)