Επιστολή υποστήριξης καθηγητή κ.Ιωάννη Κουντουρά, στον ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ π.Θεοδωρο Ζήση.

Ο Γιάννης Κουντουράς, μεγάλωσε γενιές με τα αγωνιστικά χριστιανικά του τραγούδια. 

σχετικές παλαιότερες αναφορές στο ιστολόγιο μας εδώ, εδώ και εδώ.

https://youtu.be/dNEVb4jZFRI

Σήμερα, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου (ΑΠΘ) της γαστρεντερολογίας, 
απευθύνει μια δυναμική επιστολή στον διωκόμενο π.Θεόδωρο Ζήση.

Χαιρόμαστε που ενώ τα χρόνια πέρασαν, κάποιοι αποδεικνύεται ότι "ΔΕΝ γέρασαν". ΔΕΝ συμβιβάστηκαν. Παραμένουν "έφηβοι", δυνατοί και ρωμαλέοι, επΑναστάτες, όπως οφείλουν να είναι οι αληθινοί χριστιανοί.

Επιλέξαμε μερικά αποσπάσματα της -εκτενούς- επιστολής του κ.Κουντουρά, που μας άρεσαν.

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Σεβαστέ μου π. Θεόδωρε, 

Μελέτησα λεπτομερειακά τα δύο συγγράμματά σας (έτσι τα χαρακτήρισα!) με το συνοδό προσωπικό σας επίπονο ιστόρημα και με τίτλους: «Η διακονία μου στον Ιερό Ναό Αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης» (η ιδιόχειρή σας αφιέρωση με συνεκίνησε!) και «Μετά την ‘’σύνοδο’’ της Κρήτης. Η διακοπή μνημοσύνου και η δικαστική μου δίωξη».

(...)

Τι μου θυμίσατε επιπλέον αυτή τη στιγμή, τι μου θυμίσατε! 

Τον συνονόματό σας, τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη (όπου αναφέρεται στα γραφόμενά σας που επισημαίνω μελέτησα πρόσφατα!) τον οποίο κυρίως τον αναφέρει ο άγιός μου Αυγουστίνος π.χ., στο βιβλίο του «Η ΘΑΛΑΣΣΑ» (μου το αφιέρωσε ιδιοχείρως, προσωπικός του ιατρός γαρ, μια αφιέρωση που την κρατώ ιερή παρακαταθήκη!) στις σελίδες 366-367. Αφήνω τον ίδιο να περιγράψει ένα σχετικό περιστατικό με την ανεπανάληπτη αγία γραφίδα του: 

«Ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δὲν ἀνῆκεν εἰς τὴν κατηγορίαν ἐκείνων τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐγκλείονται εἰς τὰς ἱεράς μονὰς καὶ ἀδιαφοροῦν πλήρως διὰ τὸν κόσμον. Ἡ εὐγενὴς καρδία του ἔπαλλε καὶ συνεκινεῖτο διὰ πᾶν ὅ,τι ἐγίνετο εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠδύνατο νὰ ἔχει βλαβεράν ἐπίδρασιν εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν.

Διά τοῦτο, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ’ ἐξεδίωξεν ἐκ τῶν ἀνακτόρων τὴν νόμιμον σύζυγόν του καὶ παρὰ πάντα θεῖον καὶ ἀνθρώπινον νόμον ἐτέλεσε γάμον μετὰ τινὸς παλλακίδος, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας, καὶ ὡς ἄλλος Ἰωάννης Πρόδρομος ἐβροντοφώνησε τὸ ‘’Οὐκ ἔξεστὶ σοι, βασιλεῦ, ἐκδιώκειν τὴν νόμιμον σύζυγόν σου...’’, ἦταν ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς Στουδίου, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Παρ’ ὄλας τὰς παρακλήσεις καὶ πιέσεις τῶν ἀνακτόρων, παρέμεινεν ἀκλόνητος. 

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Πατριάρχης δὲν ἐτιμώρησεν τὸν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε τὸν παράνομον γάμον, καὶ δὲν ἀφώρισε τὸν αὐτοκράτορα, διὰ τοῦτο ὁ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου διέκοψε τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος καὶ οἱ μοναχοὶ ἐδιώχθησαν.

Ἀλλὰ καὶ ὅτε ἄλλος αὐτοκράτωρ, ὁ Λέων ὁ Ε’, ἐκήρυξε διωγμὸν κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπρωτοστάτησεν εἰς τὸ ἱερὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν εἰκόνων, ὑπῆρξεν ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Καὶ πάλιν κατεδιώχθη. Ἡ ἱερὰ μονὴ Στουδίου διελύθη, ἀλλ΄ αὐτὸς παρέμεινε ἀκλόνητος».

(...)

Φαίνεται εδώ η δύναμη του πτωτικού πάθους αφού, για παράδειγμα, αγάπησαν, εκτός άλλων, «μιαν άλλην γυναίκα» δήθεν «μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας, δεν τους «κάνει καμιάν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή» (άγιος Παϊσιος).

(...)

Εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες για το δώρο των δύο συγγραμμάτων σας π. Θεόδωρε, συνειδητοποιώ ότι βαδίζετε την ανηφορική οδό του Κυρίου. αυτός είναι ο κλήρος σας, ο κλήρος της στρατιάς των αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που αριθμείται στα συγγράμματά σας, ο κλήρος του πιστού λαού της Εκκλησίας… 

(...)

Το να μένει κανείς άπραγος απέναντι στο κακό και, κατ’ επέκταση, στην πρόδηλη κακοποίηση της Φίλης Ορθοδοξίας που βλέπει απροκάλυπτα να διαπράττεται στον περίγυρό του, είναι σαν να ταυτίζεται με το κακό, την κατάφωρη κακοποίηση και να δίνει χέρι βοηθείας σε κάθε είδους “αντικειμένους” που με τη δική τους λογική νομίζουν ότι θα επικρατήσουν. Εντούτοις, καθώς πάντοτε γίνεται το θέλημα του Κυρίου, θα δώσει ο Νυμφίος τη λύση Του στην μαχόμενη Νύμφη Του Εκκλησία, την οποία υπηρετείτε εσείς και άλλες υπάρξεις με αναμενόμενο τίμημα βαρύ.

(...)

Ο καθένας που αποφασίζει να ακολουθήσει την πορεία της Ορθοδόξου πίστεως με βαθύ αίσθημα ευθύνης και συνέπειας, οφείλει να γνωρίζει ότι πιθανόν ή σχεδόν βέβαιο θα συμμετάσχει, όπως ο Σωτήρας Χριστός, στις ακόλουθες καταστάσεις:

στον εμπαιγμό, τη διαπόμπευση και τη σταύρωση. 

Οφείλει να γνωρίζει ότι στα μάτια και τις διαθέσεις της πλειοψηφίας των ανθρώπων και κατά κύριο λόγο των σύγχρονων δήθεν “γνωστικών” αντιφρονούντων, θα μοιάζει συνεχώς ασύμφορος, έκτοπος ή εξτρεμιστής. 

Επιπλέον από τη στιγμή που «στιγματίζεται» ως ορθόδοξος χριστιανός θα του γίνει παντοτινός σύντροφος ο πόνος, η δίωξη κι ο σταυρός. 

Στη συνάφεια αυτή, η πιο ασφαλής τακτική για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσάρεστες εκπλήξεις της ζωής ή τις συνέπειες πνευματικών επιλογών του και να τα βγάλει πέρα με κάποια ευκολία, είναι να μελετά το μαρτύριο του Κυρίου και τον Κρανίου τόπο, τον Γολγοθά. 

Αυτό είναι το ουσιώδες πανεπιστήμιο για τον σύγχρονο ορθόδοξο χριστιανό. Αλλά είναι βέβαιο ότι, μετά το Γολγοθά, πάντα επακολουθεί η Ανάσταση με συνοδό αποκατάστασή του αν όχι στη γη, οπωσδήποτε στη θριαμβεύουσα Βασιλεία Του, εις πείσμα των σύγχρονων αντικειμένων που απαρτίζουν μιας παροδικής χρήσεως παρεκκλίνουσες βιωματικές τραγικές φιγούρες οδηγούμενες στον αποπτωτικό αφανισμό.

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή,
που είδαμε εδώ:

Θεσσαλονίκη 11-9-2017

Σεβαστέ μου π. Θεόδωρε,

Μελέτησα λεπτομερειακά τα δύο συγγράμματά σας (έτσι τα χαρακτήρισα!) με το συνοδό προσωπικό σας επίπονο ιστόρημα και με τίτλους: «Η διακονία μου στον Ιερό Ναό Αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης» (η ιδιόχειρή σας αφιέρωση με συνεκίνησε!) και «Μετά την ‘’σύνοδο’’ της Κρήτης. Η διακοπή μνημοσύνου και η δικαστική μου δίωξη».

Επιτρέψτε μου να κάνω ένα προσωπικό εισαγωγικό πρελούδιο. Είναι αλήθεια αυτό που βιώνω και ασφαλώς το βιώνετε κι εσείς: Ότι η ζωή της πανεπιστημιακής έρευνας και η πνευματική ζωή δεν έχουν συντάξιμα χρόνια. Ρίχνοντας, φευ!, βαρύτητα στην ιατρική επιστημονική μου έρευνα ίσαμε σήμερα με σκοπό την πιο ουσιώδη προσέγγιση του ασθενούς, ομολογώ ότι δεν άφηνε ούτε μου αφήνει αναλογικό χρονικό περιθώριο και για εις βάθος προσέγγιση στο πνευματικό τρέχον status της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Δηλώνω ότι υστερώ πνευματικά και αυτό με προσγειώνει, όπως το καταγράφω (scripta manent) στο βιβλίο μου με τίτλο «Διαμορφούμενα Α’ στο χθες, στο σήμερα, για πάντα...» εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη.

Εντούτοις, με την ευκαιρία που μου δώσατε, εστιαζόμενος και εντρυφώντας στον καθαρό σχετικό επιστημονικό θεολογικό -πνευματικό τομέα που διαπραγματεύεστε, τα αναφερόμενα επιστημονικά σας δεδομένα τα αξιολόγησα ως κατοχυρωμένα (established σύμφωνα με τον διεθνή σχετικό επιστημονικό όρο) και καθοριστικά (σημειωτέον ότι υπήρξα ατυχώς ατελέσφορος φοιτητής Θεολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω περιορισμού σχετικού χρόνου) χωρίς να αφήνουν περιθώριο για δυνητική αμφισβήτηση και, κατά συνέπεια, για επιπλέον σχετικό ερευνητικό έλεγχο. Οι «επιπολής» προσπάθειες που επιχειρήθηκαν για μια δήθεν αμφισβήτηση ή απόρριψη των δεδομένων σας, θεωρώ ότι στερούνται επιστημονικής κατοχύρωσης, είναι ανελλιπείς και πέφτουν στο κενό, υφίστανται απόρριψη (rejection άνευ κριτικής προσέγγισης, σύμφωνα πάλι με το σχετικό διεθνή όρο). Αλλά και σε αυτές τις «επιπολής» προσπάθειες, ανταποκρίνεστε με επιστημονική θεολογική προσέγγιση και τις απορρίπτετε λεπτομερειακά (επισημαίνω τον λόγο μου!), το δε συνακόλουθο rejection είναι τεκμηριωμένο.

Τι μου θυμίσατε αυτή τη στιγμή, τι μου θυμίσατε! Τον προσωπικό μου άγιο, τον Augustin, την my holy love (όπως μου αρέσει να λέω!), εννοώ τον κυρό επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο, στον οποίο επανειλημμένα αναφέρεστε στα συγγράμματά σας και ο οποίος, εκτός άλλων σπουδαίων παραμέτρων που τον χαρακτηρίζουν, κατατάσσοντάς τον στους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας (ατυχώς μόνο μερικές παράμετροι καταγράφονται ευκαιριακά στο αναφερόμενο βιβλίο μου το οποίο, σημειωτέον, έχει άλλο κύριο στόχο), ήταν προσωπικότητα λεπτομερειών, “παντί ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι”, χωρίς να αφήνει περιθώριο να θίξουν την προσωπικότητά του που έμεινε αλώβητος- καθάρια πέραν πάσης υποψίας σε όλη τη βιοτή του, η οποία έγραψε και εξακολουθεί να γράφει διαχρονική ορθόδοξη ιστορία (η πνευματική ζωή των αγίων δεν έχει σύνταξη ισχύοντας και μετά την κοίμησή τους!). Το λεπτομερειακό αυτό στοιχείο θεωρώ ότι χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων παραμέτρων, και εσάς αφού στα αναφερόμενα συγγράμματά σας, επιτρέψτε μου να πω ότι σχετικά του μοιάζετε γιατί και εσείς “ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι” με επιστημονικά δεδομένα τεκμηριωμένα, αφήνοντας παράλληλα περιθώριο στη λιπόθυμη συνείδηση (σύμφωνα με την ψυχολογία του βάθους δεν υφίσταται πωρωμένη αλλά λιπόθυμη συνείδηση!) των αντικειμένων ή αντιδίκων, όπως θέλετε διατυπώστε τους, μήπως ανανήψει αναζητώντας κάποτε έλεος από τον Κύριο πριν είναι αργά (“too late!”).

Τι μου θυμίσατε επιπλέον αυτή τη στιγμή, τι μου θυμίσατε! Τον συνονόματό σας, τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη (όπου αναφέρεται στα γραφόμενά σας που επισημαίνω μελέτησα πρόσφατα!) τον οποίο κυρίως τον αναφέρει ο άγιός μου Αυγουστίνος π.χ., στο βιβλίο του «Η ΘΑΛΑΣΣΑ» (μου το αφιέρωσε ιδιοχείρως, προσωπικός του ιατρός γαρ, μια αφιέρωση που την κρατώ ιερή παρακαταθήκη!) στις σελίδες 366-367. Αφήνω τον ίδιο να περιγράψει ένα σχετικό περιστατικό με την ανεπανάληπτη αγία γραφίδα του: «Ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δὲν ἀνῆκεν εἰς τὴν κατηγορίαν ἐκείνων τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐγκλείονται εἰς τὰς ἱεράς μονὰς καὶ ἀδιαφοροῦν πλήρως διὰ τὸν κόσμον. Ἡ εὐγενὴς καρδία του ἔπαλλε καὶ συνεκινεῖτο διὰ πᾶν ὅ,τι ἐγίνετο εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠδύνατο νὰ ἔχει βλαβεράν ἐπίδρασιν εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν.

Διά τοῦτο, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ’ ἐξεδίωξεν ἐκ τῶν ἀνακτόρων τὴν νόμιμον σύζυγόν του καὶ παρὰ πάντα θεῖον καὶ ἀνθρώπινον νόμον ἐτέλεσε γάμον μετὰ τινὸς παλλακίδος, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας, καὶ ὡς ἄλλος Ἰωάννης Πρόδρομος ἐβροντοφώνησε τὸ ‘’Οὐκ ἔξεστὶ σοι, βασιλεῦ, ἐκδιώκειν τὴν νόμιμον σύζυγόν σου...’’, ἦταν ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς Στουδίου, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Παρ’ ὄλας τὰς παρακλήσεις καὶ πιέσεις τῶν ἀνακτόρων, παρέμεινεν ἀκλόνητος. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Πατριάρχης δὲν ἐτιμώρησεν τὸν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε τὸν παράνομον γάμον, καὶ δὲν ἀφώρισε τὸν αὐτοκράτορα, διὰ τοῦτο ὁ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου διέκοψε τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος καὶ οἱ μοναχοὶ ἐδιώχθησαν.

Ἀλλὰ καὶ ὅτε ἄλλος αὐτοκράτωρ, ὁ Λέων ὁ Ε’, ἐκήρυξε διωγμὸν κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπρωτοστάτησεν εἰς τὸ ἱερὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν εἰκόνων, ὑπῆρξεν ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Καὶ πάλιν κατεδιώχθη. Ἡ ἱερὰ μονὴ Στουδίου διελύθη, ἀλλ΄ αὐτὸς παρέμεινε ἀκλόνητος».

Μη μου πείτε ότι το αναφερόμενο δειγματοληπτικό περιστατικό, δεν ταιριάζει αναλογικά στην περίπτωσή σας και έμμεσα στην περίπτωση του εκλεκτού διανοούμενου μοναχού π. Σεραφείμ (ο οποίος από την πρώτη μας συνάντηση στο 27ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γαστρεντερολογίας, που έλαβε χώρα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης υπό την προεδρεία μου, με κέρδισε η υψηλού διανοητικού και κυρίως ηθικού επιπέδου προσωπικότητά του, δίκην σεμνής, ήρεμης εν Κυρίω δύναμης, χωρίς ίχνος έπαρσης, όπως αρμόζει σε ένα ορθόδοξο μοναχό, στοιχεία που τον καταχώρησαν υψηλά στη συνείδησή μου και είμαι ευτυχής, γιατί θεωρώ ότι έχουμε «πνευματική χημεία» μεταξύ μας!). Αν, βέβαια, εσείς έχετε σχετική διαφορετική γνώμη, είναι μάλλον δικό σας πρόβλημα, γιατί, αντίθετα, το δειγματοληπτικό αυτό περιστατικό το θεωρώ, αναλογικά και μεταφορικά, ταιριαστό σε εσάς (‘’suitable” πάλι με διεθνή όρο).

Δίνοντας συνέχεια στο περιστατικό του μοιχού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΣΤ’ και επειδή στα δεδομένα σας αναφέρεται επανειλημμένα και τεκμηριωμένα η «πνευματική μοιχεία», θα μου επιτρέψετε, ακολουθώντας αναλογικά τη γραφίδα του αγίου μου Augustin και παραφράζοντας σχετική παράγραφο του βιβλίου «Διαμορφούμενα Α’...» που αναφέρεται στον προφήτη Ιεζεκιήλ (σελίδα 53), να υποθέσω τα ακόλουθα γι’ αυτές τις υπάρξεις που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία: «ο τοίχος της ύπαρξής τους που κτίζουν με «επιπολής» ξερολιθιά χωρίς ορθόδοξο ουσιώδες θεϊκό υπόβαθρο, κι από πάνω τον σοβατίζουν έστω με ακριβό υδρόχρωμα παροδικής- φευγαλέας δήθεν εξουσίας και «γνώσης τύπου υψηλής παρεκκλίνουσας νοημοσύνης», με το πρώτο φύσημα κάθε είδους αναμενόμενης επιστημονικής απόρριψής τους, επειδή τον αναφερόμενο τοίχο τους τον κατέστησαν ετοιμόρροπο, θα γκρεμισθεί ή ήδη γκρεμίζεται, αποπίπτει και, φευ!, θα τους αφήσει ή τους αφήνει πιθανόν ερείπια ψυχικά και σωματικά».

Απόπτωση, ιατρικός όρος που σημαίνει προγραμματισμένο θάνατο {λεπτομέρειες του όρου με σύγχρονες εφαρμογές και συνέπειες δύναται κανείς να τις αναζητήσει στο αναφερόμενο βιβλίο «Διαμορφούμενα Α’..» ή σε δημοσιευμένες μελέτες σε έγκριτα διεθνή περιοδικά [π.χ., Kountouras J, et al. Apoptosis and apoptosis-related proteins in inflammatory bowel disease. Apoptosis 2004;9:657-8, Kountouras J, et al. Primary open-angle glaucoma: pathophysiology and treatment. Lancet 2004;364(9442):1311-2, Kountouras J, et al. Autoimmune pancreatitis, Helicobacter pylori infection, and apoptosis: a proposed relationship. Pancreas. 2005;30:192-3, Kountouras J, et al. A concept on the role of Helicobacter pylori infection in autoimmune pancreatitis. J Cell Mol Med 2005;:196-207, Kountouras J, et al. Apoptotic markers in assessing patients with chronic hepatitis C. Gastroenterology 2005;128:1531-2, Kountouras J, et al. Apoptotic and anti-angiogenic strategies in liver and gastrointestinal malignancies. J Surg Oncol 2005;90:249-59, Kountouras J, et al. Relationship between Helicobacter pylori infection and Alzheimer disease. Neurology 2006;66:938-940, Kountouras J, et al. Alzheimer's disease and Helicobacter pylori infection: Defective immune regulation and apoptosis as proposed common links. Med Hypotheses 2007;68:378-88, Kountouras J, et al. Helicobacter pylori infection and Parkinson's disease: apoptosis as an underlying common contributor. Eur J Neurol 2012;19:e56, Kountouras J, et al. Impact of reactive oxygen species generation on Helicobacter pylori-related extragastric diseases: a hypothesis. Free Radic Res 2017;51:73-79, Kountouras J, et al. Obesity and the nervous system: more questions. Lancet Neurol 2017; in press]}.

Στην αναφερόμενη βιβλιογραφία η απόπτωση, εκτός άλλων νευροεκφυλιστικών νοσημάτων, εμπλέκεται ειδικότερα στην παθοφυσιολογία της άνοιας, της νόσου Alzheimer’ s και του γλαυκώματος που είναι κύρια αιτία τυφλώσεως σε παγκόσμια κλίμακα και ορίζεται ως νόσος Alzheimer’ s των οφθαλμών. Αναλογικά και μεταφορικά, στα δεδομένα των δύο βιβλίων σας αναφέρεστε σε όρους ή λόγους που τους χαρακτηρίζει, επιεικώς, «ψυχο-οργανοειδική αποπτωτική διεργασία» όπως, για παράδειγμα, «άγιο Κοράνιο, το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων αδερφών μας..., μοιράζοντας παράλληλα κοράνια» (αγνοώντας προφανώς, πάντα ως παράδειγμα, την αποτρόπαια αποπτωτική συμπεριφορά των τζιχαντιστών!). «δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821, και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές...» (πολύ «επιστημονική» αυτή η μετέωρη «νευροεκφυλιστική έκφραση», σε αντίθεση, π.χ., με τον Οδυσσέα Ελύτη που γράφει: «Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, Όπου και να θολώνει ο νους σας, Μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό (τον «ξεβράκωτο» αυτόν ποιητή του ύμνου προς την Ελευθερία με συνοδό τερματισμό της αποπτωτικής συμβίωσης των 400 χρόνων), Και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη» (σχετιζόμενο με την Ορθόδοξο πίστη). χαρακτηρισμός Ιερών Κανόνων ως «τείχη του αίσχους» (αποπτωτική παρεκκλίνουσα «νοητική» φρασεολογία κατάργησης του οικοδομήματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας). «τεταραγμένω νοί». «γεροντική πονηρία». «μοιχειβάτης».«πτωτικό κόσμο» και τόσoι άλλοι «αποπτωτικοί» όροι ή λόγοι που επιλήψει γαρ με διηγούμενον... με αποκορύφωμα ότι, το ακατανόμαστο της αποδοχής του κειμένου της Κρήτης συνεπάγεται «το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία να παρουσιάζεται ‘σχιζοφρενής’, όχι έχουσα ‘νουν Χριστού’ αλλά ‘Χριστόν μεμερισμένον (τεμαχισμένον)» (conflict δεδομένα τα οποία ψήφισε η άνευ προηγουμένου πρωτοφανής στην Εκκλησιαστική ιστορία μειονότητα 10 προκαθήμενων υπάρξεων ανωτάτης ιεραρχίας, «δηλαδή το ένα ογδοηκοστό του συνόλου των επισκόπων οι οποίοι έπρεπε να είναι παρόντες, για να ψηφίσουν και με απουσία του ~70% των Ορθοδόξων πιστών» υποτιμώντας τη νοημοσύνη, το πνευματικό κύρος και την αξιοπρέπεια της πλειοψηφίας των Ορθοδόξων επισκόπων αλλά και των πιστών).

Παραφράζοντας μια άλλη παράγραφο από τα «Διαμορφούμενα Α’...»: “Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μια, τουλάχιστον, μερίδα πανεπιστημιακών «δασκάλων» και πνευματικών «καθοδηγητών» που ανέβηκαν στον «πύργο του Άιφελ», στην ανώτερη βαθμίδα της ακαδημαϊκής και πνευματικής ιεραρχίας, «σούρνοντας και γλύφοντας …». Αδύνατον να προσεγγίσουν κι αυτοί το επίπεδο τύπου «Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων» που ήδη ανάφερε η γραφίδα, τον καθρέπτη της δυτικής κουλτούρας. Κρίμα που η ψυχική επιστημονική και πνευματική παχυσαρκία δεν φαίνεται σ’ έναν τέτοιο καθρέπτη. Γιατί από ουσιώδη εις βάθος αντικειμενική γνώση, έρευνα και αποδοτικότητα, τους χαρακτηρίζει αδιάφορη «πένθιμη συμφωνία!» αγνωσίας ή αδιαφορίας ή λήθης που είναι για θρήνο και λύπηση.

Και το τραγικότερο: Αφού εδραιωθούν στην ανώτερη βαθμίδα του τακτικού καθηγητή ή πνευματικού καθοδηγητή γίνονται αυστηροί, δριμείς και φθονεροί κριτές μερικών υποψηφίων για ανέλιξη στην ακαδημαϊκή και πνευματική ιεραρχία, οι οποίοι σαφώς υπερτερούν διαθέτοντας επαρκή και πολλά ουσιώδη προσόντα στο βιογραφικό επιστημονικό τους υπόμνημα και κυρίως στην αγιότητα του βίου τους.

Η τυπική αρνητική τους κρίση δηλώνεται, -φευ!-, με την ακόλουθη ξύλινη φρασεολογία τους:

-Δεν διαθέτεις επαρκές επιστημονικό και πνευματικό έργο για την ανέλιξή σου στην ανώτερη βαθμίδα της καθηγεσίας ή της πνευματικής ιεραρχίας.

Το λένε ποιοί; Το λένε αυτές οι τραγικές φιγούρες που όταν έγιναν ακόμα και τακτικοί καθηγητές της ανώτερης 1ης βαθμίδας και πνευματικής ιεραρχίας, κρίθηκαν, με μηδαμινό έργο, της τάξεως του απαγορευτικού και εξευτελιστικού αριθμού 1 έως 2, ίσαμε maximun 5-10 επιπολής επιστημονικών μελετών σχετιζόμενων με τον τομέα τους και με συνοδό ήθος ελλιπές.

Και σ’ αυτές τις μελέτες ή τις ανακοινώσεις τους συχνά να ηγούνται ως πρώτο ή αποκλειστικό όνομα. τις μελέτες τις ετοιμάζουν συνήθως άλλοι “υποδεέστεροι” στην ακαδημαϊκή και πνευματική ιεραρχία αλλά γνώστες (experts) των μελετών εις βάθος (π.χ., λέκτορες ή μοναχοί, αντίστοιχα), ενώ αυτοί να τις οικειοποιούνται ως δικά τους πονήματα.

Και αυτό μετά από πίεση, τρίζοντας τα δόντια τους και κραδαίνοντας…, με σκοπό την εκδίκηση σε περίπτωση μη παρεμβολής του ονόματός τους στην έρευνα στην οποία δεν είχαν καν ιδέα για το σκεπτικό της ερευνητικής μελέτης ή της ανακοίνωσης! Και επειδή «ουδέν κρυπτόν ο ου μη φανερόν γεννήσεται», σε περίπτωση που οι «υποδεέστεροι» εκφράζουν σχετική υπεύθυνη γνώμη ή συμπεριφορά και χωρίς δική τους πρόθεση αποκαλύπτεται η φτώχεια, η γύμνια και η εγκεφαλική παρεκκλίνουσα λειτουργία των προϊσταμένων τους, οι τελευταίοι έχοντας «το επάνω χέρι» ποικιλοτρόπως τους καταδιώκουν ή τους αφορίζουν. Με τέτοιες συμπεριφορές που μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, προσωπικά οδηγούμαι στη θεώρηση ότι το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης παρουσίας μας, δεν είναι τόσο η αγάπη που τρέφουμε στον εαυτό μας, όσο η έχθρα και το μίσος προς τους άλλους. Τα «δαιμονικά» στοιχεία δεν γνωρίζουν ούτε να προοδεύουν ούτε να σταματούν. Δεν υπάρχουν σ’αυτά ούτε ανυπόκριτη αγάπη, ούτε αγνότητα, ούτε αλήθεια, ούτε κανόνες ηθικής συμπεριφοράς. Με μια τέτοια βάση, και παραφράζοντας πάλι σχετική μου γραφίδα (βιβλίο Διαμορφούμενα Α, σελ. 217-218): «Πρόσωπα απροσδιόριστα, ψυχές μολυσμένες, μυαλά αδύναμα με ψευδαίσθηση “υψηλοφροσύνης που καταντά βδέλυγμα ενώπιον του Θεού”, αναρριχήθηκαν και κυβερνούν αυτόν τον κόσμο και βάλθηκαν να τον καταστρέψουν. άσωτοι απατεώνες που καπηλεύοντα τα ιερά και τα όσια του πιστού λαού· οι δήθεν “φρουροί του λαού”, που αρνήθηκαν στην ουσία τον Θεό και εκεί που δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται. Λόγω διαταραχής του μυαλού τους φέρονται ανήθικα, με υποκρισία και υπερηφάνεια, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι οι δήθεν πνευματικοί πολιτικάντηδες ηγήτορες. Ψυχές σκοτισμένες με μύριες ανησυχίες και έγνοιες που τελειώνουν με τον αποπτωτικό θάνατό τους».

Ο Ludwing Wittgenstein, που είχε την έδρα της Φιλοσοφίας στο Cambridge της Αγγλίας, δεν έκανε παρέα με τους συναδέλφους του και έλεγε συχνά στους φοιτητές του περίπου τα ακόλουθα:

-Μη γίνετε καθηγητές Πανεπιστημίου, γιατί είναι αδύνατον να γίνει κανείς καθηγητής Πανεπιστημίου και να παραμείνει έντιμος στη ζωή του... Και τούτο γιατί υπήρχαν στη ζωή του καθενός περίοδοι σύγχυσης και σκότους που δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα, τίποτα. Ανάλογες περίοδοι σύγχυσης και σκότους φαίνεται να ισχύουν και για “σημαίνουσες” υπάρξεις στον γενικότερο πνευματικό τομέα.

Συνοψίζοντας, υπενθυμίζει και προσθέτει αυτή η γραφίδα ότι εσύ, ο δήθεν «προοδευτικός πνευματικός» εκπαιδευτικός στοιχειώδους, μέσης και ανωτέρας εκπαίδευσης, αδυνατείς χαρακτηριστικά. είσαι για λύπηση. τ΄ απωθημένα σου ενοχικά αισθήματα, λόγω απουσίας ουσιώδους και προοδευτικής γνώσεως και ηθικής, τα προβάλεις στη συνέχεια με επιπολής και συχνά κυνικές «εκπαιδευτικές» ή “πνευματικές” εκφράσεις και συμπεριφορές χωρίς ήθος .

Μόνο μακροπρόθεσμες γελοιότητες (έτσι για να εκφραστεί η γραφίδα αυτή επιεικώς!) έχεις να αποκομίσεις από τους παιδικούς και αργότερα τους φοιτητές, επιστήμονες ή άλλων πνευματικών ειδικοτήτων αποδέκτες σου. τους ενήλικες πλέον αποδέκτες σου που συνειδητοποιούν ότι τους κατέστησες, ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα, μειονεκτικούς στη γνώση και στην πνευματική πορεία αλλά και ταυτόχρονα κυνικούς, ώστε να σε διαπομπεύουν. αν αξίζει να σε διαπομπεύουν γιατί, κατά κανόνα, σε λυπούνται και σε διαγράφουν. κάνουν οριστικό «delete» του δήθεν ονόματός σου από τον «σκληρό δίσκο» τους.

Θυμήσου!, τι τραβούσανε τα νήπια, τα «μωρά του κόσμου», τα παιδιά ή οι “υποδεέστεροι” όταν «ασελγούσες» ποικιλοτρόπως πάνω τους! Κι αν, παρόλα αυτά τα τραγικά, δεν «ιδρώνει το αφτί σου» τότε «τα έσχατα χείρονα των πρώτων» για σένα άσωτε δολοφόνε ψυχών που δεν συνειδητοποίησες ότι αυτές οι ψυχές έχουν αιώνια αξία”».

Με βάσει τα ανωτέρω, και παραφράζοντας μια επιπλέον παράγραφο στο αναφερόμενο βιβλίο «Διαμορφούμενα Α’..», θεωρώ ότι αυτοί που ανήκουν στον «πτωτικό κόσμο» με την «Κριτική» συμμετοχή και έγγραφη παρέμβασή τους δείχνουν ότι είναι βιβλιογραφικώς ανενημέρωτοι με συνοδό αίσθηση παραγκωνισμού, για τον πνευματικό χώρο της ιστορίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας που δήθεν αναφέρονται, ο οποίος χώρος απαιτεί ενδελεχή μελέτη εις βάθος και προσήκοντα σεβασμό! Έχουν την εντύπωση ότι με αυτήν την «conflict” παρέμβασή τους δρουν ως ελευθεριάζουσες ‘σύγχρονες’ προσωπικότητες με υπεροχή και «γνώση», ενώ δίνουν την εντύπωση ότι έστω υποσυνείδητα είναι εγκλωβισμένοι σε «υπόγειο» σχετικής αμάθειάς τους ή εκφυλιστικής λησμονιάς της ορθόδοξης Πίστης που την εγγυώνται οι ιεροί κανόνες (ο Ντοστογιέφσκι απλώς θα μειδιούσε γι’ αυτό το επιπολής υπόγειό τους). Φαίνεται εδώ η δύναμη του πτωτικού πάθους αφού, για παράδειγμα, αγάπησαν, εκτός άλλων, «μιαν άλλην γυναίκα» δήθεν «μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας, δεν τους «κάνει καμιάν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή» (άγιος Παϊσιος). Με αυτή τη βιολογική «αποπτωτική» τους συμπεριφορά χωρίς ανάνηψη εκπίπτουν προκαλώντας αναπόφευκτα την έκλυση «κασπασών» και νευροεκφυλιστικό πνευματικό αποπτωτικό φινάλε. Για δε την επαγωγή της εξωγενούς και ενδογενούς οδού μιας τέτοιας μεταφορικής «επιμενούσης αναλογικής αποπτωτικής συμεριφοράς τύπου γλαυκωματικής τύφλωσης και νευροεκφύλισης» το pubmed βρίθει σχετικής βιβλιογραφίας.

Ευτυχώς η έκπτωση δεν συνιστά στάδιο πνευματικού οικολογικού θανάτου, αφού από τις λαθεμένες συμπεριφορές ή τις σοβαρές πνευματικές παρεκκλίσεις μας, όταν τις συνειδητοποιήσουμε, μαθαίνουμε, για να περάσουμε «θεραπευτικά» ψηλότερα οδεύοντας τη λυτρωτική οδό της Ορθόδοξης Μητέρας μας. Διαφορετικά υφιστάμεθα το θεϊκό “rejection”, ότι πιο τραγικό!

Τα πνευματικά οροθέσια της Ορθόδοξης Μητέρας μας (μου αρέσει τούτη η έκφραση την οποία οικειοποιήθηκα!) που δέχονται και επιστημονική προσέγγιση η οποία κατοχυρώνεται και στα δύο συγγράμματά σας, π. Θεόδωρε, συχνά με πολύ κόπο, τα εκτιμά και τα σέβεται δεόντως ο ερευνητικός νους και τα περιφρουρεί η ιστορία. Παράλληλα πυροδοτούν αναγεννητικά μονοπάτια ενάντια στην αποπτωτική (έστω με μεταφορική χρήση και παρήχηση του ιατρικού όρου “αποπτωτική”...) πνευματική ή άλλη συναφή παθογόνο κατάσταση· ενίοτε αποκαλύπτουν, όπως λέει η ψυχολογία του βάθους, “υπόγεια” χρήζοντα παρέμβασης άνευ μειδιάματος.

Ο αναφερόμενος Wittgenstein, όταν έφτασε στο απόγειο της δόξας του, χωρίς να είναι πιστός, τον συγκλόνισε και τον προσγείωσε αυτό που λέει ο Κύριος στη Βίβλο ‘Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῆ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» Είναι αυτό που μας προσγειώνει όλους, για να βρούμε ακροβατώντας την ισορροπία· αλίμονο σε εκείνους που επιμένουν πεισματικά στην ανισορροπία τους. Είναι για λύπηση, αφού μόνοι τους προγραματίζουν το “νευροεκφυλιστικό τους αποπτωτικό” φινάλε.

Εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες για το δώρο των δύο συγγραμμάτων σας π. Θεόδωρε, συνειδητοποιώ ότι βαδίζετε την ανηφορική οδό του Κυρίου. αυτός είναι ο κλήρος σας, ο κλήρος της στρατιάς των αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που αριθμείται στα συγγράμματά σας, ο κλήρος του πιστού λαού της Εκκλησίας… Εντούτοις, γνωρίζετε ότι, όσο δέχεται έκαστος συνειδητός ορθόδοξος πιστός επίθεση από δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες εωσφορικές ή μη, όχι μόνο δεν απελπίζεται, όχι μόνο δεν δηλώνει ηττημένος ή καταβεβλημένος, αλλά απεναντίας δοκιμάζει τη γεύση που του προκαλεί η αίσθηση χαράς ότι αντιστέκεται, εναντιώνεται και λέγοντας όχι στο ναι της πλειοψηφίας των διωκτών του ζει το ρίγος της εν Κυρίω ζωής και γεύεται μια ορμητική και πρωτόγνωρη ευθυμία και ενθουσιασμό που τον συνεπαίρνει.αντίθετα, η απουσία ενθουσιασμού είναι σημάδι αφανισμού (Ντοστογιέφσκι). Δίνοντας συνέχεια και παραφράζοντας σχετικό χωρίο της Βίβλου (Πράξεις Αποστόλων 5,41): “πορεύεται χαίροντας από προσώπου του Συνεδρίου, υπό τη μορφή κάθε δήθεν συνόδου ή δικαστηρίου, διότι αξιώθηκε της μεγάλης τιμής να υποστεί ατιμωτικό κατατρεγμό χάριν της Φίλης Ορθοδοξίας. Δέχεται πολλές επιπλήξεις από τις “εν υπεροχή” παροδικές περσόνες ή/και από τις εν αναμονή “συνετές” ή άτολμες υπάρξεις. υφίσταται ατιμωτικό “δαρμό”, επειδή φλυαρεί πάρα πολύ και ότι δεν γνωρίζει να κρατά το στόμα του ερμητικά κλειστό, όταν απαιτείται. Αλλά ανταποκρίνεται με το Β’ Κορ. 4,13 “επίστεψα διό ελάλησα” κι εγώ πιστεύω στην Ορθοδοξία γι’ αυτό και μιλάω με τεκμηριωμένα δεδομένα, γιατί το να μιλά κανείς ή να σωπαίνει είναι το ίδιο πράγμα με το να ζει ή να πεθαίνει (Boris Parrain). Αντίθετα, ενώ γενικά η σιωπή και η απάθεια είναι σπουδαίες αρετές, όποιος σωπαίνει, μένει άπραγος και δεν δύναται να αντιδράσει με σκοπό να διορθώσει ολοφάνερη την κατάφωρη αδικία και χυδαιότητα που προσάπτουν παρεκκλίνουσες υπάρξεις ενάντια στην Ορθόδοξη πίστη και γενικότερα σε κάθε αδικία, αποδεκτές λύσεις που απομένουν είναι η λύση της παραίτησης ή η λύση του μοναστηριού για στοχαστική σιωπή… (παράβαλε Στάινχαρτ, βιβλίο “Διαμορφούμενα Α, σελ.14”). Το να μένει κανείς άπραγος απέναντι στο κακό και, κατ’ επέκταση, στην πρόδηλη κακοποίηση της Φίλης Ορθοδοξίας που βλέπει απροκάλυπτα να διαπράττεται στον περίγυρό του, είναι σαν να ταυτίζεται με το κακό, την κατάφωρη κακοποίηση και να δίνει χέρι βοηθείας σε κάθε είδους “αντικειμένους” που με τη δική τους λογική νομίζουν ότι θα επικρατήσουν. Εντούτοις, καθώς πάντοτε γίνεται το θέλημα του Κυρίου, θα δώσει ο Νυμφίος τη λύση Του στην μαχόμενη Νύμφη Του Εκκλησία, την οποία υπηρετείτε εσείς και άλλες υπάρξεις με αναμενόμενο τίμημα βαρύ.

Στη συνάφεια αυτή, και έχοντας πάλι υπόψη τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, επισημαίνετε την ακόλουθη σημαντική παράμετρο: «τους επισκόπους που έχουν ορθόδοξο φρόνημα και δεν συμφωνούν με τους οικουμενιστές και την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, αλλά για λόγους που αυτοί θεωρούν σοβαρούς εξακολουθούν να μνημονεύουν….. δεν τους κατακρίνουμε. Τους παρακαλούμε ….να επιτελούν το ποιμαντικό τους χρέος. περιμένουμε και τη δική τους επαινετή από τους Αγίους Αποστόλους και Πατέρες αντίδραση. Η οποιαδήποτε οικονομία δεν παραβλάπτει την ακρίβεια και έχει προσωρινό χαρακτήρα».

Με βάσει τη σωστή αυτή τοποθέτηση, ως συνοδοιπόροι στην πνευματική πορεία και τον προσωρινό χαρακτήρα της τακτικής με τους αναφερόμενους επισκόπους και ποιμενάρχες, και έχοντας υπ΄ όψη το αρχικό περιστατικό της συμπεριφοράς του Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου που περιέγραψε ο προσωπικός άγιός μου Αυγουστίνος, αναδύεται η προσδοκία, ώστε η συμπεριφορά αυτών των ποιμεναρχών να μην έχει «μόνιμο» προσωρινό χαρακτήρα δημιουργώντας συνειδησιακά προβλήματα τύπου “gaps” στο ορθόδοξο ποίμνιο. Να μην ισχύσει το παροιμιώδες «τίποτα πιο μόνιμο από το προσωρινό» που δεν στοιχίζει θυσία με συνοδό βαρύ τίμημα. Και επειδή μια τέτοιου είδους «συνετή» και δυνητικά παρατεινόμενη ομαδική αναβολή, χωρίς αντίδραση, με προοπτική ακαθόριστου - απροσδιορίστου χρόνου ισοδυναμεί με ματαίωση, αυτή οδηγεί, μεταξύ άλλων, σε δύο σενάρια. Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, μια δυνητική «άλωση» και υποδούλωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποκλείεται «de facto» διότι την προστατεύει και κατευθύνει ο Νυμφίος Της στο διηνεκές και ‘πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσι αὐτῆς’, έστω και ας χτυπιούνται τρίζοντας τα τερηδονισμένα όλο σήψη και εκφυλιστική απόπνοια δόντια τους οι δήθεν προοδευτικοί αντιφρονούντες. Σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο, μια τέτοια μόνιμη αναβολή οδηγεί, φευ!, στο «εάλω» του εαυτού μας που βρίσκει συχνά διέξοδο ή μάλλον αδιέξοδο σε«ατάραχο» βαρούχιο ύπνο καταντώντας και αφήνοντας το ενοχικό εγώ μας, ως ένα ανυποψίαστο μηδενικό, απωθημένο στο υποσυνείδητο. Εντούτοις, σύμφωνα με την ψυχολογία του βάθους, η απώθηση εκδικείται επειδή προβάλλεται ακολούθως στο συνειδητό με ποικίλες εκδηλώσεις π.χ., σαν έχθρα, μίσος ή επιθετικότητα. Αλλά όταν η «ψυχή ξαστερώνει», έστω ευκαιριακά, κάνοντας σχετική αυτοκριτική με την συνοδό παρουσία των αδέκαστων εισαγγελέων που ονομάζονται «Ερινύες», συνειδητοποιούμε ότι «στην ουσία λιποψυχούμε, πετούμε τα όπλα του πνευματικού αγώνα ίσως για να μη μας χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικούς, ανεδαφικούς, μεσαιωνικούς ή δήθεν χρονικά παρωχημένους, όπως το περιγράφει σχετική παράγραφος του βιβλίου «Διαμορφούμενα Α’..». Η δε καρδιά μας χτυπά άρρυθμα, επιδερμικά για Ορθοδοξία και Θεό. Η χροναξία της είναι χαρακτηριστική. Βραδυκαρδία με συνοδό βραδυψυχισμό, πλήρης «κολποκοιλιακός αποκλεισμός», «κοιλιακή μαρμαρυγή», που ισοδυναμούν με παύλα στο ηλεκτροκαρδιογράφημά μας· ανακοπή, αποπτωτική θανατική παύση καρδιάς για Ορθοδοξία και Θεό. Καρδιά «ξέρακας» με αδυναμία ανάνηψης».

Στοχεύοντας στο πρώτο σενάριο, πάτερ Θεόδωρε, συχνά συναντούμε ένα Γολγοθά οδυνηρό με δυσάρεστα συμβάντα που πρώτος τα βίωσε ο ουράνιος Νυμφίος για την αγαπημένη Του Ορθόδοξη Νύμφη. Ο καθένας που αποφασίζει να ακολουθήσει την πορεία της Ορθοδόξου πίστεως με βαθύ αίσθημα ευθύνης και συνέπειας, οφείλει να γνωρίζει ότι πιθανόν ή σχεδόν βέβαιο θα συμμετάσχει, όπως ο Σωτήρας Χριστός, στις ακόλουθες καταστάσεις: στον εμπαιγμό, τη διαπόμπευση και τη σταύρωση. Οφείλει να γνωρίζει ότι στα μάτια και τις διαθέσεις της πλειοψηφίας των ανθρώπων και κατά κύριο λόγο των σύγχρονων δήθεν “γνωστικών” αντιφρονούντων, θα μοιάζει συνεχώς ασύμφορος, έκτοπος ή εξτρεμιστής. Επιπλέον από τη στιγμή που «στιγματίζεται» ως ορθόδοξος χριστιανός θα του γίνει παντοτινός σύντροφος ο πόνος, η δίωξη κι ο σταυρός. Στη συνάφεια αυτή, η πιο ασφαλής τακτική για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσάρεστες εκπλήξεις της ζωής ή τις συνέπειες πνευματικών επιλογών του και να τα βγάλει πέρα με κάποια ευκολία, είναι να μελετά το μαρτύριο του Κυρίου και τον Κρανίου τόπο, τον Γολγοθά. Αυτό είναι το ουσιώδες πανεπιστήμιο για τον σύγχρονο ορθόδοξο χριστιανό. Αλλά είναι βέβαιο ότι, μετά το Γολγοθά, πάντα επακολουθεί η Ανάσταση με συνοδό αποκατάστασή του αν όχι στη γη, οπωσδήποτε στη θριαμβεύουσα Βασιλεία Του, εις πείσμα των σύγχρονων αντικειμένων που απαρτίζουν μιας παροδικής χρήσεως παρεκκλίνουσες βιωματικές τραγικές φιγούρες οδηγούμενες στον αποπτωτικό αφανισμό. Έτσι, ο ορθόδοξος πιστός βαδίζει ακάθεκτος και ο Κύριος εγγύς…, αναδεικνύοντας, ως όργανά του, σύγχρονους άγιους Αθανάσιους, Μάρκους Ευγενικούς, Θεόδωρους Στουδίτες ή Καπαδόκες (ιδιαίτερα μνημονεύω τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης που πρόσθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το «και εις το Πνεύμα το ‘Αγιον...» γιατί, δηλώνω την «αδυναμία μου», έχω προσωποληψία. είναι, πώς να το κάνουμε, ο επιπρόσθετος λίαν προσφιλής μου “straight” άγιος όλος με ζωηρό Πνεύμα και περίσσεια Χάρη!) που με δίστομη ρομφαία και με συνοδό επωδό το “Μαράν Αθά” θα οδηγούν πάντα την ορθόδοξη Νύμφη Του σε νικηφόρα πορεία στη γη και στην αντίπερα αιώνια όχθη της Βασιλείας Του, αφήνοντας πίσω τους αντικείμενους στο “φτηνό μουράγιο” της αποτυχίας τους να βιώνουν το αποπτωτικό ρέκβιέμ τους: «λοιπόν εποιήσαμεν ουδέν».

Ασπαζόμενος την δεξιάν σας,

Υποσημειούμαι

Ι. Κουντουράς

Ομότιμος Καθηγητής του ΑΠΘ

Παθολόγος- Γαστρεντερολόγος