Ένας αιχμάλωτος των Τούρκων (Κώστας Τζαβέλλας) αφηγείται ... (Για η Ιστορία όταν ΔΕΝ διδάσκει, επαναλαμβάνεται)

1. Πριν λίγες μέρες Τούρκοι  συνέλαβαν 2 Έλληνες στρατιωτικούς. Οι παροτρύνσεις εφησυχασμού από την πολιτική μας ηγεσία ότι σύντομα θα απελευθερωθούν, έπεσαν παταγωδώς στο κενό.

2. Το γράψαμε πολλές φορές:

Η ιστορία ΔΕΝ διδάσκει, γι αυτό και επαναλαμβάνεται.

3. Επειδή οι αποστάσεις μικραίνουν, και πολύ εύκολα διανύει κάποιος 500 χιλιόμετρα σήμερα, διαβάστε να προετοιμαστείτε τι μπορεί να σας περιμένει.

4. Κλείσαμε την ανάρτηση με ένα αρκετά σκληρό βίντεο. Για μας καλύτερα να πεθαίνεις αντιστεκόμενος παρά να σκύβεις το κεφάλι από ντροπή. Όταν έχεις να κάνεις με "κτήνη", η μόνη σου επιλογή είναι να παλέψεις, να τα πολεμήσεις. 
Είναι τελείως μάταιο να ελπίζεις και να εκλιπαρείς τον οίκτο τους. 

5. Επειδή 

στους πολιτικούς μας δεν μπορούμε να έχουμε καμία ελπίδα,

επειδή η ηγεσία στρατού και αστυνομίας είναι συνήθως καριερίστες ικανοί να θυσιάσουν τα πάντα για την προσωπική επαγγελματική τους εξέλιξη, 

επειδή η προδοσία της ορθόδοξης πίστης μας από τους "ποιμένες" μας -με την ανοχή όλων μας- προκαλεί την οργή του Θεού, 

επειδή ο Θεός δεν έχει κανένα λόγο να λυπηθεί το έθνος μας 

(μόνοι μας σφάζουμε τα "πρωτοτόκια" μας στις γυναικολογικές κλινικές), 

επειδή γεμίσαμε κάθε είδους αλλοφύλους και κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσουν όταν δυσκολέψουν οι καιροί και αρχίσουν να εξαφανίζονται τα τρόφιμα (μην ξεχνάτε αυτοί είναι κυρίως άντρες νέοι σε ηλικία, γνωρίζονται μεταξύ τους, και πολύ εύκολα σχηματίζουν "αγέλες")

επειδή οι πόλεις μας έγιναν άντρα ακολασίας, επειδή οι ομοφυλόφιλοι παρελαύνουν γυμνοί στους δρόμους, επειδή ο Θεός βλασφημείτε στα θέατρα μας με την απόλυτη ανοχή -συνενοχή μας, και κυριολεκτικά γίναμε όπως τα Σόδομα και τα Γόμορα 

ΜΕΤΑΝΟΕΙΣΤΕ 

και ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ :

• σκεφθείτε ποιοι άλλοι μπορεί σε κρίσιμες στιγμές να έχουν γενναίο φρόνημα, συσφίξτε τις σχέσεις μαζί τους. Συντονιστείτε και δράστε από κοινού σε οτιδήποτε προκύψει.
• ασφαλίστε καλά το σπίτι σας, 
• μαζέψτε σε αυτό αρκετά τρόφιμα και νερό, 
• Έχετε πάντα γεμάτο το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου σας και ένα σακίδιο με τα απαραίτητα αν χρειαστεί να φύγετε αμέσως (νερό, τροφή, ραδιόφωνο, αναπτήρες, σκηνή, sleeping bag, μουσαμά/αδιάβροχο, σκοινί, ζεστά ρούχα)

• βγάλτε νόμιμη άδεια και αγοράστε μια κυνηγετική καραμπίνα (κάνετε πρώτα αίτηση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής σας, και αφού μετά από λίγες εβδομάδες εκδοθεί η "άδεια αγοράς κυνηγετικού όπλου", την αγοράζετε και την προσκομίζετε στο Α.Τ. για να σημειώσουν τον αριθμό της), μάθετε να τη χρησιμοποιείτε (αν έχετε παιδιά στο σπίτι μην ανησυχείτε, υπάρχουν λουκέτα με τα οποία την κλειδώνετε και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, επιπλέον αποθηκεύετε τα φυσίγγια σε διαφορετικό μέρος από το όπλο, κάπου που δύσκολα μπορούν να φτάσουν τα παιδιά, οπότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση ατυχήματος)
• (νεότερη προσθήκη :έχετε μαζί σας μια μικρή Καινή Διαθήκη, ή το ψαλτήρι ή ένα βιβλίο που σας φέρνει κοντά με το Θεό. Τις κρίσιμες στιγμές, όταν βλέπεις τον άλλον να σβήνει δίπλα σου, όταν αισθάνεσαι τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν, δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από μια σκέψη που βοηθάει να δεις τα πράγματα με τη σωστή προοπτική, να πλησιάζεις και να μιλάς στον Θεό σου)

Οφείλετε να προασπίσετε την οικογένεια, 

το χωριό, την πόλη, την πατρίδα σας.

Οι παρακάτω αληθινές ιστορίες (από την Τουρκική εισβολή του 1974), θα σας σοκάρουν. 

Ανοίξαμε πριν λίγες μέρες την καρτέλα "Προφητείες". 
Προτείνουμε να την επισκεφθείτε.
Και μην ξεχνάτε, το πιο δυνατό σας "όπλο", είναι η μετάνοια. 

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ανθυπολοχαγέ(1974) ΚΩΣΤΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ + 30.10.2014 ... ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει και άφησε σε όσους μένουν πίσω τη ρήση :

"...πάντα να είσαι πρώτος και ανώτερος από τους άλλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων " Ιλιάδα, ραψωδία Ζ, στίχος 208.
Το χρονικό της ιστορίας σου για όσους δεν γνωρίζουν :

(...) Θα σας παραθέσω δύο αποσπάσματα από το υπό εκτύπωση βιβλίο ( Κώστας Τζαβέλλας) για να θυμηθούμε όλοι ότι οι χειρότεροι βασανιστές το 1974 ήταν οι τούρκοι της Κύπρου και για να τιμήσουμε τους ξεχασμένους αιχμαλώτους.

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ 

24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

…… αφού με έδεσαν στον τόπο κράτησης μου στην Αγύρτα-Μπογάζι με έβαλαν σε ένα κλοπιμαίο Αυτοκίνητο COMMER και με πήραν πίσω στον Αστυνομικό Σταθμό Κερύνεια όπου τον είχαν επανδρώσει με ψευδοαστυνομικούς του Ντεκτάς. 

Με κατέβασαν και με οδήγησαν κιάτω από μια μικρή κληματαριά η οποία βρισκόταν δίπλα από το γραφείο παραπόνων, στα δεξιά του.
Εκεί μερικοί άγριοι με άρπαξαν από τα πόδια και με έδεσαν στην κληματαριά με τα πόδια ψηλά και τα χέρια μου τα έδεσαν πίσω από την κάθετη σωλήνα της κληματαριάς πισθάγκωνα. Το κεφάλι μου ακουμπούσε στο έδαφος. Δηλαδή στηριζόμουν στην ουσία από το σβέρκο και το κεφάκι.

Κάποιος μου έδωσε μερικές κλωτσιές στην μέση και μετά έφερε μια κουβέρτα από τα κρατητήρια που ήταν δίπλα και μου την έριξε στο πρόσωπο.
Η αλήθεια ότι εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα γιατί από τα κτυπήματα στο κεφάλι κατά την μεταφορά μου νόμιζα ότι πετούσα όπως τα πουλιά.
Μου έριξαν και νερό στην κουβέρτα που θα ήταν μάλλον κατούρημα με τον τρόπο που έπεφτε. 

Με άφησαν εκεί δεν θυμάμαι για πόσο όπου ξαφνικά με έφερε στην πραγματικότητα μια δυνατή κλωτσιά στο πρόσωπο. Πόνεσα αφάνταστα όπου ακόμη μια κλωτσιά πάλι στο πρόσωπο με έκανε να φωνάζω από τους πόνους. Οι κλωτσιές έπεφταν βροχή και δεν θυμάμαι για πόσο συνέχισε αυτό.

Όταν συνήλθα το στόμα μέσα ένοιωθα κάτι σαν πετραδάκια. Στην ουσία ήταν μερικά δόντια τα οποία δεν μπορούσα να καταπιώ λόγω της στάσης που ήμουνα. 

Αυτά τα ανακάλυψα όταν με φόρτωσαν ξανά και με πήραν πίσω στην περιβόητη μάντρα στην Αγύρτα-Μπογάζι. 

Όταν εκεί είδαν το πρόσωπο μου όλοι φοβήθηκαν από τα αίματα και μου έλεγαν ότι το πρόσωπό μου είχε φουσκώσει από το ξύλο πάρα πολύ και ότι είχα χάσει και αρκετά δόντια.
Ανάμεσα στους βασανιστές και ο καρντάσης συνομιλητής για λύση του Κυπριακού.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΔΑΝΩΝ 

2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974

…… όταν σταμάτησε η φάλαγγα του τρόμου από την Μερσίνα μέχρι τις φυλακές των Αδάνων άρχισαν να κατεβάζουν τους αιχμαλώτους από τα καμιόνια. Στην ουσία μας πετούσαν έξω όπως τα τσουβάλια. 

Κατά την διαδρομή από την Μερσίνα μέχρι τα Άδανα χιλιάδες άγριοι μας περίμεναν σε κάθε χωριό όπου τα αυτοκίνητα έκαναν ξεπίτηδες στάση για να μπορέσουν οι άγριοι της Ανατολίας να μας φτύσουν, να μας δείρουν, να μας λογχίσουν με τα μαχαίρια τους και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Σε κάποια στιγμή έφτασε και η σειρά του αυτοκινήτου που βρισκόμουν να ξεφορτωθεί.
Μας τραβούσαν ένα ένα δύο τρία άτομα και μας πετούσαν κάτω, Εκεί άλλοι άγριοι στρατιώτες μας έβγαζαν τα μαντήλια από τα μάτια και έκοβαν τα σχοινιά από πόδια και χέρια.
 Όταν μου έκοψαν τα σχοινιά από τα χέρια τα οποία ήταν δεμένα σφικτά πισθάγκωνα και έπεσαν στο πλάι τα χέρια μου είδα τους καρπούς μου πρησμένους και κομμάτια σχοινί μέσα στις σάρκες. 

Τα σημάδια υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Μας οδηγούσαν με ξύλο και κοντακιές στην είσοδο των φυλακών όπου οι ηλίθιοι μας έκαναν και σωματική έρευνα. Μετά ο διερμηνέας πάντα ανάμεσα σε ξύλο και κοντακιές μας έλεγε ότι θα ακολουθούμε τον διάδρομο τρέχοντας μέχρι να πάμε στην αυλή όπως μας είπε.

Έτσι και έγινε. Μόλις μπαίναμε μέσα από την είσοδο αρχίζαμε να τρέχουμε όσο φυσικά μπορούσαμε ακολουθούντος ένα διάδρομο όπου περνούσαμε ανάμεσα από στρατιώτες οι οποίοι μας κτυπούσαν βάναυσα και οι φωνές μας πρέπει να ακούγονταν σε όλη την επικράτεια των Αδάνων. Κυριολεκτικά ήταν μια διαδρομή τρόμου, αγωνίας και ξύλου. 

Κάποτε φθάσαμε σε μια εσωτερική αυλή των φυλακών όπου μας έβαζαν να καθίσουμε χάμω. 

Είμαστε 375 άτομα. Τέσσερα άτομα ήταν σε φορεία και ένας 75χρονος ο ποίος συνελήφθη γιατί είχε ένα τατού με την Ελληνική σημαία στο δεξί του χέρι κειμήλιο από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε λίγο όλοι είμαστε εκεί ανάμεσα σε άγρια ζώα με επικεφαλείς κουφιοκεφαλάκηδες αξιωματικούς. Όλοι είχαμε τα κακά μας χάλια. Εγώ με πρησμένα χέρια, με πληγωμένα γόνατα από τα οποία έλειπαν κομμάτια από σάρκες και με λειψά δόντια. 

Και ξαφνικά με άρπαξαν δύο στρατιώτες και με πήραν σε ένα θάλαμο όπου υπήρχε μια βρύση. 

Μου έδωσαν ένα κουβά και μια κουτάλα και μου έδωσαν να καταλάβω ότι έπρεπε να δώσω νερό σε όλους.

Μια φωτογραφία μου ενώ στέκομαι στην μέση της αυλής και κρατούσα το λάστιχο μπήκε πρωτοσέλιδη σε μια τουρκική εφημερίδα.

Γέμισα τον κουβά και με έβγαλαν έξω και άρχισα να δίνω από μια κουτάλα νερό στον κάθε ένα αιχμάλωτο. Ήταν το πρώτο νερό μετά από δύο μέρες . Όλοι ήθελαν περισσότερο νερό. Εγώ πηγαινοερχόμουν και γέμιζα τον κουβά ξανά και ξανα και ξανά. Σε κάποια στιγμή έφεραν ακόμη τρείς κουβάδες και τρείς κουτάλες και έτσι όλοι ήπιανε νερό που τόσο είχαν ανάγκη. 

Μετά το νερό μας έφεραν από μια κουταλιά βραστά φασόλια να φάμε. Έδωσαν στον κάθε ένα από ένα πλαστικό πιάτο και ένα ξύλινο κουτάλι. Μετά τα φασόλια μας είπαν ότι θα κάνομε μπάνιο και θα μας δώσουν και ρούχα.

Βάλανε ένα λάστιχο και το έφεραν στην μέση της αυλής όπου πάλι με φώναξαν και αφού με οδήγησαν στην μέση της αυλής άρχισαν να περνούν ένας ένας και να κάνουν υποτίθεται μπάνιο με κρύο νερό οι αιχμάλωτοι.Τα ρούχα τους τα έβαζαν σε μια σωρό αφού θα μας έδιναν άλλα. Και ξαφνικά ενώ σχεδόν όλοι είχαν ήδη κάνει μπάνιο και νομίζω είχε μείνει ο Παπά Μπαρής η αυλή γέμισε με δημοσιογράφους.

Έβγαζαν φωτογραφίες και έπαιρναν σκηνές από το όλο θέαμα.

Μια φωτογραφία μου ενώ στέκομαι στην μέση της αυλής και κρατούσα το λάστιχο μπήκε πρωτοσέλιδη σε μια τουρκική εφημερίδα. Μου την έδειξε ο διερμηνέας σε μια δυό μέρες μετά από αυτό. Έφερε την εφημερίδα στον θάλαμο και αφού με φώναξε μου την έδειξε. 

Μετά από το μπάνιο μας είπαν να βάλομε τα δικά μας ρούχα γιατί δεν θα μας έδιναν άλλα. Έτσι και έγινε. Μετά άρχισε το μαρτύριο της εγγραφής μας στα βιβλία τους. Έφθασε και η σειρά μου και όταν δεν κατάφεραν να γράψουν το όνομα μου στο βιβλίο μου έδωσαν το βιβλίο να το γράψω μόνος μου με λατινικούς χαρακτήρες φυσικά. Τότες ο διερμηνέας μόλις το διάβασε μου είπε «εσύ έχεις αρχαίο όνομα» και εγώ αφηρημένα τον ρώτησα που το ξέρει και τότες αυτός αγρίεψε και άρχισε να με βρίζει και να με κτυπά.

Μετά μας έβαλαν σε θαλάμους. Είκοσι διπλά ξύλινα κρεβάτια 80 άτομα στον θάλαμο. Κρεβάτια λερωμένα, βρωμισμένα αηδιασμένα.
Εγώ δεν βρήκα κρεβάτι και έτσι κοιμόμουνα στο τσιμέντο μέχρι την μεταφορά μας στις φυλακές της Αμάσειας τέλος Αυγούστου. 

Μέσα στον θάλαμο υπήρχε μία τρύπα για τις ανάγκες μας χωρίς χαρτί υγείας, χωρίς σαπούνι και χωρίς πετσέτα. Απλά δίπλα από την τρύπα υπήρχε μία βρύση η οποία απείχε από το δάπεδο μια σπιθαμή.

Όταν με χίλια βάσανα δώσαμε στον διερμηνέα να καταλάβει ότοι θέλαμε χαρτί υγείας αυτός απλά μας είπε : «ΜΕ ΤΗΝ ΖΑΒΡΑ ΤΗΝ ΣΙΕΡΑ ΣΑΣ ΝΑ ΠΙΑΝΕΤΕ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΣΠΑΛΙΑΤΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΝ ΣΑΣ». Έτσι ακριβώς μας είπε και έτσι ακριβώς κάναμε για όσο καιρό είμαστε στην τουρκία. Χωρίς σαπούνι, χωρίς μια πετσέτα και χωρίς χαρτί υγείας………

Αυτά τα λίγα από το βιβλίο μου λόγω της επετείου ανταλλαγής μας από τις φυλακές της τουρκίας.

ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΤΟ 1974 

ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 

1) Η μητέρα μου ήταν εγκλωβισμένη στην Κερύνεια. Όταν σε κάποια στιγμή πήγε να αγοράσει ψωμί από υιον Χουσείνη τούρκο ψωμά της Πάνω Κερύνειας αυτός της είπε; «Έλα να σου δείξω τον γιό σου». Η μητέρα μου τον ρώτησε πως γνωρίζει που είμαι και αυτός της έδειξε την τούρκικη εφημερίδα με την φωτογραφία μου όταν κάναμε μπάνιο στα Άδανα και κρατούσα το λάστιχο. 

Η μητέρα μου όπως ήταν φυσικό λιποθύμησε. Μετά από τόσα χρόνια μαραζώνει γιατί να μην πάρει την εφημερίδα.

2) Στις φωτογραφίες όπου φαίνονται αιχμάλωτοι να κάθονται ημίγυμνοι και μερικοί άλλοι να σκουπίζουν τα νερά είναι από την πρώτη μέρα στις φυλακές των Αδάνων όπως σας τα περιέγραψα.

3) Στην φωτογραφία που επισυνάπτω φαίνομαι γυμνός να συνεννοούμαι με τον διερμηνέα.

4) Όλα αυτά να τα έχει υπόψη ο καταδότης του ξενοδοχείου.

Κώστας Τζαβέλλας - έφεδρος ανθυπολοχαγός (1974)

Έλληνας Κερυνειώτης 

Τραυματίας - Αιχμάλωτος 1974
πηγή

Του ιδίου και το παρακάτω κείμενο (το είδαμε εδώ)

Ένας αιχμάλωτος του '74 ΘΥΜΑΤΑΙ - Οι πιο αισχροί βασανιστές ήσαν πρώτα οι τούρκοι της Κύπρου και μετά οι τούρκοι της τουρκίας :

Θύμησες

(αποσπάσματα από το ημερολόγιο μου μετά τις αποκαλύψεις του Ολκάτς

24 Ιουλίου 1974

Ο αδελφός μου Αντρέας 10 χρονών ήταν εγκλωβισμένοςστην Κερύνεια με την μητέρα μας,την θεία Μαρούλα Κυπριανού ( η τελευταία ηρωϊκή εγκλωβισμένη της Κερύνειας ) ζωηρός όπως ήταν ξέφυγε της μητέρας μας και βγήκε στην ερειπωμένη Κερύνεια για να μαζέψει κάλυκες. Έφθασε μέχρι και στο Δημαρχείο της Κερύνειας, περίπου πέντε λεπτά δρόμο από το σπίτι μας και στα ανατολικά του Δημαρχείου πρόσεξε ένα νεκρό δίπλα από το περιτείχισμα του τουρκικού νεκροταφείου της Κερύνειας κοντά στην αγγλικανική εκκλησία. Αμέσως έτρεξε πίσω στο σπίτι και είπε στην μητέρα μας « μάμμα κοντά στο Δημαρχείο έχει ένα νεκρό και μοιάζει του Κωστάκη» Δηλαδή ο νεκρός έμοιαζε με εμένα.

Αμέσως η μητέρα μας παρακάλεσε τον Σούλο – Χαράλαμπο ,τουρκοκύπριο βαφτισμένο χριστιανό παντρεμένο με Ελληνίδα την Στέλλα από το 1945 να πάει να δεί.

Πράγματι ο Σούλος - Χαράλαμπος πήγε και όταν επέστρεψε είπε στην μητέρα μας « το είδα δεν είναι ο Κωστάκης κάποιος άλλος είναι και μοιάζει του Κωστάκη γιατί πρίστηκε λίγο από τον ήλιο». Βλέπετε ο ΑΛΛΟΣ ήταν ήδη σε τυμπανιαία κατάσταση.

23 Ιουλίου 1974

Ψευδοαστυνομικός σταθμός Μπογαζίου στον δρόμο Κερύνειας Λευκωσίας μέσω Κιόνελι.

Μια μέρα από την σύλληψη μου από τα στρατεύματα εισβολής. Έξω από το κτίριο είμαστε γύρω στα είκοσι άτομα δεμένα ,χέρια πόδια και πετάμενοι κάτω στο χώμα. Οι τούρκοι στρατιώτες της εισβολής περνούσαν από δίπλα μας λερωμένοι, καταϊδρωμένοι και αφού μας έφτυναν,μερικοί μας κατούρησαν, μας κλωτσοκοπούσαν μετά μανίας μέχρι που έφευγαν φέτες κρέα από επάνω μας.

Σχεδόν είχε νυχτώσει όταν κάποιος νεαρός ψευδοαστυνικός ήρθε από επάνω μου και με ρώτησε εάν θέλω νερό.Φυσικό ήταν να θέλω νερό έπειτα σχεδόν από 48 ώρες χωρίς νερό,

Τον πήρε το μάτι μου να φέρνει κοντα μου ένα λάστιχο και αφού άνοιξε την βρύση το έβαλε στο στόμα μου.Το νερό έμπαινε με δύναμη στο στόμα μου και έπινα και έπινα μέχρι που σε μια στιγμή ήθελα να το βγάλω αλλά δεν μπορούσα γιατί τα χέρια μου ήταν δεμένα πισθάγκωνα πίσω.

Το έβγαλε όμως ο ψευδοαστυνοκός και μετά έκλεισε την βρύση.Τότες του είπα δώσε και στους άλλους. Με κοίταξε,σκέφτηκε λίγο και ξανάνοιξε την βρύση και έδωσε νερό και στους άλλους.

Σε κάποια στιγμή με ρώτησε « Κώστα δεν με κατάλαβες;» εγώ του είπα όχι ποιος είσαι. Αυτός μου είπες τότες « ξέχασες ότι την περασμένη βδομάδα παίζαμε ποδόσφαιρο στα φύκια :» Φύκια ήταν η τοποθεσία πίσω από το κάστρο της Κερύνειας που παίζαμε ποδόσφαιρο τα καλοκαιρινά απογεύματα.

Τότες εγώ του είπα ότι τόσο καιρό που παίζαμε ποδόσφαιροδεν ήξερα ότι είσαι αστυνομικός και με την στολή δεν σε κατάλαβα.

Όταν έφθασε η ώρα της δικής μου ανάκρισης με πήραν σηκωτό και με έβαλαν σε ένα δωμάτιο μπροστά από ένα γραφείο . Αμέσως με έδεσαν στην καρέκλα από την μέση, τα χέρια ήταν δεμένα ήδη πισθαγκωνα ,έδεσαν και τα πόδια πάνω στα πόδια της καρέκλας λές και θα πετούσα να φύγω.

Σε λίγη ώρα όμως «πέτασα» στα ουράνια από το ξύλο με το να με κτυπούν με το κοντάκι επάνω στο κεφάλι. Σε κάθε κτύπημα νόμιζα ότι πετούσα στον ουρανό και μετά προσγειωνόμουνα στη γη.

Οι ερωτήσεις ήταν ανόητες όσο ανόητοι ήσαν και οι δήθεν ανακριτές. ΄Ο ένας ανακριτής ήταν τούρκος πρώην αξιωματικός του Κυπριακού στρατού και πρώην συνάδελφος του συγκροτούμενου μου υπολοχαγού Φωτιάδη.

Ανάμεσα στους ανακριτές και ο Οσμάν Ορέκ πρώην υπουργός της πρώτης Κυπριακής Κυβέρνησης.

Η ανάκριση δεν ήταν ανάκριση.Έκαναν ερωτήσεις που ήξεραν τις απαντήσεις λόγω κατασκοπίας. Ανόητες ερωτήσεις από ανεγκέφαλους ερωτώντες.

Μετά το μαρτύριο ξανά έξω στην αυλή πετάμενοι και έρμαιο στις ορέξεις των τούρκων εισβολέων.

Σε κάποια στιγμή μας σήκωσαν και εμένα με έβαλαν σε ένα λαντ ρόβερ και τους υπόλοιπους τους είδα να περπατάνε απέναντι του δρόμου μέσα στα χωράφια. Τους συνάντησα την επόμενη το απόγευμα μέσα σε μια μάντρα απέναντι από τον ψευδοαστυνομικό σταθμό Μπογαζίου.

Το λάντ ρόβερ ξεκίνησε και αφού ανηφόρησε τον Πενταδάκτυλο με οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό Κερύνειας πού ήδη είχε καταληφθεί από παλικάρια της ΤΜΤ.Με έριξαν στο πάτωμα κάτω από το κλήμα φυσικά με το ανάλογο κλωτσοκόπημα, σε τουρκικό στυλ.

…………………………………………………………………

Ανάμεσα στους ΤΜΤήδες και ο κεφάλας Αλής σημερινός αλα Τέλης Σαβάλλας τούρκος «πολιτικός».

26 Ιουλίου 1974

Στις 24 Ιουλίου μετά τις ανακρίσεις και τους ξυλοδαρμούς στον αστυνομικό σταθμό Κερύνειας με πήραν στο Μπογάζι καιμε έριξαν σε μια μάντρα όπου εκεί συνάντησα φίλους, συστρατιώτες και άλλους Κερυνειώτες.

Αφού είπαμε ο καθένας τα δικά μας προσπαθήσαμε να βρούμε κανένα τρόπο να καθαρίσουμε τις πληγές μας αλλά μάταια. Μέσα στη μάντρα μόνο κόπρανααπό τα αρνιά είχε.

Στις 26 Ιουλίου 1974 γύρω στις 5-6 το απόγευμα ήρθε ένας στρατιωτικός με ένα τουρκοκύπριο ψευδοαστυνομικό και αφού με φώναξαν ονομαστικά με πήραν στον ψευδοσταθμό και αφού με έδεσαν ,χέρια μάτια και πόδια με αφήσαν έξω στην αυλή.

Δεν πέρασε αρκετή ώρα και με πέταξαν μέσα σε μια κάσια αυτοκινήτου όπως πετάει κάποιος ένα σάκκο αλεύρι.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και το οδηγούσαν μέσα από τα χωράφια,το κατάλαβα γιατί πήγαινε όπως την βάρκα μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.Στην κάσια ήταν μάλλον και 2 στρατιώτες οι οποίοι με κορόιδευαν (όσο νάνε καταλάβω τα τούρκικα γιατί ζούσα κοντά σε τούρκικη γειτονιά στην Κερύνεια).

Κάποτε το αυτοκίνητο σταμάτησε και με πέταξαν έξω.

Άκουα πολλές φωνές ,βρισιές,κλωτσιές πολλές και κάποιος με ρώτησε «πόθεν είσαι;», «τζιύρης ποιος είναι;»

Εγώ του είπα και αυτός μου είπε «ξεχαστους όλλους».

Σε κάποι στιγμή ένοιωσα ένα πόνο στο δεξί το πόδι και κάτι να τρέχει.Δεν μπορούσα να δω ,αλλά και ούτε να αγγίξω αφού ήμουνα δεμένος. Άκουα φωνές καβγάδες και σε λίγο πάλι πίσω στην κάσια του αυτοκινήτου και πάλι ανώμαλη διαδρομή.Σταμάτησε σε κάποια στιγμή και με άφησαν μέσα στην κάσια δεν θυμάμαι πόσες ώρες.

Όταν ξημέρωσε με πέταξαν έξω από την κάσια και αφού μου έλυσαν τα μάτια,χέρια και πόδια με ξαναπέταξαν μέσα στην μάντρα με τους άλλους.

Με είχανε λογχίσει στο δεξί το πόδι,το τραύμα ήταν διαμπερές και είχα μια πληγή περίπου 10 εκατοστά.

Είχα γλυτώσει την εκτέλεση στο χωριό Πιλέρι.(Μαρτυρία Χαλίλη,τουρκοκύπριου αστυνομικόυ)

……………………………

Στα Άδανα ήμουνα στον θάλαμο ένα. 40 κρεβάτια 80 άτομα. Κοιμόμουνα στο πάτωμα πάνω στο τσιμέντο χωρίς ένα ρούχο μόνο με το σώβρακο και μια φανέλλα.

Όταν ξημέρωνε δοκίμαζα να κοιμηθώ σε κρεβάτι που άδειαζε αλλά έπρεπε να κοιμάμαι ανάσκελα γιατί εάν κοιμόμουνα μπρούμυτα κολλούσαν οι πληγές από τα γόνατά μου επάνω στο στρώμα.

Ο θάλαμος είχε προθάλαμο όπου υπήρχε το «εστιατόριο».

Μας έβγαζαν έξω να περάσομε δίπλα στο «εστιατόριο» για να φάμε αλλά μέχρι να πάμε στο «εστιατόριο» ,μας έσπαζαν από το ξύλο.

Το τραπέζι ήταν τσιμεντένιο και οι πάγκοι επίσης τσιμεντένιοι. Τις πιο πολλές φορές οι στρατιώτες αφόδευαν πάνω στο τραπέζι ή έριχναν κανένα ποντικό ή σκουπίδια στο φαγητό.Το φαγητό ήταν νερόβραστες μελιτζάνες (βαζάνια) χωρίς λάδι μόνο με μπόλικο αλάτι. Η ποσότητα ήταν δυο τρείς μπουκιές.Αυτό ήταν όλο.Μερικές φορές ήταν ρεβύθια με πέτρες και ξύλα μέσα.

Δεν είχαμε χαρτί υγείας,ούτε σαπούνι,ούτε ρούχα,ούτε πετσέτα για όσο διάστημα είμαστε εκεί. Ευτυχώς είχαμε νερό.Μόνο νερό. Υπήρχε ένα μόνιμος στρατιωτικός γιατρός,υπολοχαγός,τουρκοκύπρίος από τις Αρόδες της Πάφου αλλά μόνο μας κλωτσούσε δεν μας προσέφερε τίποτα άλλο. Μόνο κλωτσιές και για αυτό τον φωνάζαμε ο «γιατρός της κλωτσιάς».

Στις φυλακές της Αμάσειας μόνιμος ,λοχαγός στον τουρκικό στρατό ήταν και ο γιός του Ελλί Τόρτη τούρκου μπακάλη από την Πάνω Κερύνεια. Ούτε που μας ήξερε. Ξ’υλο και πάλι ξύλο από «γείτονα».

Ο διοικητής των Αδάνων όταν θα φεύγαμε για να πάμε στην Αμάσεια μας είπε επί λέξει « καλύτερα μια σφαίρα για τον καθένα σας ,είναι πιο φθηνά για μας παρά να σας ταίζομε».

Τότες πετάχτηκα αυθόρμητα επάνω και του είπα θυμωμένα « δεν ήξερα ότι τα βαζάνια εν πιο ακριβά που τις σφαίρες στην τουρκία». Όταν ο διερμηνέας του το μετάφρασε ο ίδιος ο διοικητής με κλωτσοκόπησε με τόση δύναμη που ακόμη θα πονάει τα πόδια του.

13 Αυγούστου 1974 Άδανα 

Στις 13 Αυγούστου 1974 ο Βαρτάν,τούρκος βασανιστής που είχε χόμπι να μας κόβει το μάγουλο με ένα πελώριο νυχοκόπτη μπήκε στον θάλαμο 1 και με αφού με πήρε με οδήγησε σε ένα υπόγειο μαζί με 2 άλλους από τον θάλαμο 2 για να το καθαρίσομε.Εκεί ήταν και ο διερμηνέας. Στο υπόγειο είχε ξεροκόμματα από ψωμιά.Ρωτήσαμε τον διερμηνέα ποιοι ήταν εκεί και μας είπε ότι είχε άλλους και από αύριο θα γεμίσει πάλι. Εμείς είναι σε όλους γνωστό ότι είμαστε η πρώτοι που επήγαμε στην τουρκία.

Ποιοι άλλοι ήσαν εκεί και που τους έβαλαν ή μάλλον τι τους έκαναν;

Πράγματι την άλλη μέρα άρχισε η δεύτερη φάση της εισβολής. Από το διπλανό αεροδρόμιο των Αδάνων ακούγαμε τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα που εφορμούσαν για την Κύπρο.

Η μητέρα μου ήταν εγκλωβισμένη και όταν πήγε στο ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια για να παραλάβη μήνυμα από τον πατέρα μου ρώτησε τον Χουσείν,αστυνομικό στην είσοδο του ξενοδοχείου να ρωτήση και να μάθει για μένα. Της είπε επι λέξει « ο γιός σου εν μες την τρίτη φουρνιά που πήγε τουρκία»

.Αφού εμείς οι 385 είμαστε σε όλους γνωστό ότι είμαστε η πρώτη φουρνιά τι έγιναν οι άλλες δύο φουρνιές.

Έχει σχέση το υπόγειο που καθαρίσαμε στις 13 Αυγούστου;

Στις 15 Αυγούστου 1974 αργά το απόγευμα άνοιξαν οι πόρτες και μέσα στον θάλαμο όρμισαν οι πιλότοι των πολεμικών αεροπλάνων της τουρκικής αεροπορίας και μας ξυλοφόρτωσαν γιατί έχασαν συνάδελφους τους στη Κύπρο.ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ !!!

Ανακριτής στην τουρκία ήταν και πάλι εκτός από τους στρατιωτικούς και ο Όσμαν Ορέκ πρώην υπουργός της πρώτης κυβέρνησης της Κύπρου.

Αυτά τα ολίγα για να θυμάστε και να μην ξεχνάτε. Κοιτάξετε με προσοχή το πρώτο βίτεο που προβάλλετε από τις τηλεοράσεις με τους γυμνούς αιχμαλώτους.Είμαστε η πρώτη φουρνιά στις φυλακές των Αδάνων.

Οι πιο αισχροί βασανιστές ήσαν πρώτα οι τούρκοι της Κύπρου και μετά οι τούρκοι της τουρκίας.

Τζαβέλλας Κώστας

Κερυνειώτης

Έφεδρος Αξιωματικός

Αιχμάλωτος 74

Σχετικά βίντεο:

https://youtu.be/gdVy86MTlDs

https://youtu.be/MQbRkfVj_NU

O κ.Τζαβέλλας υπηρέτησε στο 251 Τ.Π ως έφεδρος Αξιωματικός ,είναι απο την Κερύνεια και γνώρισε και τον Παύλο Κυρούπη και τον τότε Αντισυνταγματάρχη Μιχόπουλο,Διοικητή Φρούράς Κερύνειας, του οποίου εξετέλεσε τις διαταγές (να δημιουργήσει τρίτη γραμμή μάχης παρά τον Πράξανδρο καθώς να φροντίσει και την άμυνα του 251 Τ.Π) κατά την διάρκεια της εισβολής.

Θύμησες...
Φυσικό είναι όσοι δεν λαμβάνουν μέρος σε αγώνες της χώρας που γεννήθηκαν όταν ενηλικιωθούν να γίνονται κριτές όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΦΕΔΡΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΤΖΑΒΕΛΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ 74, ΚΕΡΥΝΕΙΩΤΟΥ

Έτσι έχομε μακάριους της δρουσείας γής και καουτσουκμεμέτηδες να προσπαθούν να μας ενημερώσουν ιστορικά για τα γεγονότα που έγιναν στην Ελληνική Κύπρο με αποτέλεσμα να αποκαλούν όλους όσους αντιστάθηκαν στα έργα των τούρκων της Κύπρου και της ΤΜΤ παραστρατιωτικούς.
Όλοι αυτοί πάσχουν από το σύνδρομο «της αδελφοσύνης» με τους μεμέτηδες της Κύπρου.

Είναι γνωστά σε όλους τα γεγονότα του 1963-1964.Από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας οι τούρκοι της Κύπρου (δεν τους αποκαλώ ποτέ τουρκοκύπριους γιατί δεν είναι τουρκοκύπριοι,είναι τούρκοι εισβολείς στην Κύπρο από το 1571) άρχισαν να εφαρμόζουν τα σχέδια τους για κατάληψη της Κύπρου.
Μεταφέρνανε στην Κύπρο πολεμικό υλικό από την τουρκία με καΐκια στην περιοχή Κοκκίνων και Πύργου. Είναι γνωστή η υπόθεση του «Ντενίζ».

Η Κυπριακή κυβέρνηση είχε τις πληροφορίες της για την επικείμενη ανταρσία των τούρκων και άρχισε δειλά-δειλά να ετοιμάζεται.
Στην αρχή αξιωματικοί της Αστυνομίας πήγαιναν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και έπαιρναν μαθήματα για τον οπλισμό. Όταν καταρτίστηκαν άρχισαν κρυφά τα βράδια το 1962-63 να παραδίδουν μαθήματα σε ελληνοκύπριους για το πώς θα χειρίζονταν οπλισμό.
Το κράτος φυσικά δεν είχε επαρκή οπλισμό αλλά ετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει τον τουρκικό λαίλαπα..

Εν τω μεταξύ οι τούρκοι της Κύπρου εκτός από τον βαρύ οπλισμό που μετέφεραν στην Κύπρο από την τουρκία, κατασκεύαζαν και αμυντικά έργα και υπονόμους για τις μετακινήσεις τους στην περιοχή Νεάπολις – Τράχωνα.
Μέσα από τα σπίτια ενίσχυσαν τους τοίχους (εσωτερικά) με μπετόν και είχαν έτοιμα πολυβολεία.
Όλα αυτά η Αστυνομία τα γνώριζε.

Και φτάσαμε στο επεισόδιο της 21 Δεκεμβρίου 1963 κατά το οποίο αστυνομική περίπολος προσπάθησε να ελέγξει δυο τουρκοκύπριους που είχαν μαζί τους και μια τουρκάλα καπαρετζιού.
Οι τουρκοκύπριοι αρνήθηκαν ,μαζεύτηκε κόσμος και στο επεισόδιο έπεσαν πυροβολισμοί από τον ένα τουρκοκύπριο με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να αμυνθούν και να σκοτωθεί ένας έλληνας αστυνομικός και οι τούρκοι.

Τα επεισόδια είχαν αρχίσει .Οι τούρκοι λογάριαζαν να επιτεθούν στους Έλληνες την ημέρα των Χριστουγέννων. Μάλιστα είχαν έτοιμα και εκρηκτικά για να ανατινάξουν μέχρι και την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο Καϊμακλί, αλλά ευτυχώς δεν πρόλαβαν να εφαρμόσουν τα άνομα κεμαλικά ΤΜΤιτικά σχέδια τους.

Μετά τις πρώτες επιθέσεις των τούρκων οι Έλληνες οπλισμένοι με κυνηγετικά όπλα και με μερικά όπλα κατάλοιπα του αγώνα της ΕΟΚΑ αντιστάθηκαν και αντεπιτέθηκαν στους τούρκους.
Εκείνη την περίοδο κατοικούσαμε στον Πεντάδρομο στο Καϊμακλί μιας και ο πατέρας υπηρετούσε στο αρχηγείο αστυνομίας ως ο πρώτος προσωπάρχης του Αρχηγείου Αστυνομίας.

Εκατοντάδες Έλληνες από Ομορφίτα,Νεάπολι και Τράχωνα έφυγαν από τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τα μαχαίρια των τούρκων (γιατί είχαν στην μνήμη τους την τύχη των άτυχων Κοντεμενιωτών που τους κατέσφαξαν οι τούρκοι στα χωράφια του Κιόνελι).
Εμείς για να γλυτώσουμε από τις σφαίρες των τούρκων που έρχονταν από την μεριά του σχολείου των Καλογραιών (Καϊμακλί) μέναμε μέσα στην κουζίνα .Στο χώλ του σπιτιού φιλοξενήσαμε μια οικογένεια από την Νεάπολι,μάλιστα η γυναίκα ήυαν έγκυος.

Εκείνες της ημέρες κυριαρχούσε για πρώτη φορά η λέξη ΤΟΥΡΚΟΠΛΗΚΤΟΙ.
Μετά τα επεισόδια τον πατέρα μας τον είδαμε μετά από δύο μήνες σχεδόν.

Στο οίκημα του Αχιλλέα Καϊμακλίου αμέσως οργανώθηκαν ομάδες για να επανδρώσουν τα πρώτα φυλάκια,μαζέυονταν καθημερινά φυσίγγια (η μητέρα μου έραβε ολοήμερα τελαμόνες),ψωμιά και διάφορα άλλα για τα παληκάρια που έτρεξαν να αντιμετωπίσουν την τουρκική ΑΝΤΑΡΣΙΑ.
Παλικάρια που πολεμούσαν τα τουρκικά πολυβολεία με κυνηγετικά και με κράνη μοτοσικλέτας τα οποία τα βάφαμε σκούρα για να μην γυαλίζουν στον ήλιο.

Λίγο πιο κάτω σε ένα συνεργείο ένα καρτερπίλαρ μετράπηκε σε μια νύκτα σε αυτοσχέδιο άρμα και πήγε στις μάχες τι Ομορφίτας.
Οι λεβέντες αστυνομικοί της περιόδου 60-63 μετατράπηκαν σε πολεμιστές και καθήλωσαν τους ΤΜΤίδες και μεμέτηδες.

Η Τουρδύκ βγήκε από το στρατόπεδο της και λάμβανε μέρος στις μάχες στο πλευρό των στασιαστών τούρκων. Σε όλες τις πόλεις οι τούρκοι ήταν καλά προετοιμασμένοι και εφοδιασμένοι με σύγχρονο οπλισμό της εποχής τον οποίο είχαν φέρει από την τουρκία κρυφά.
Σε όλες τις πόλεις οι τούρκοι δημιούργησαν θύλακες εκτός από την Κερύνεια.Θύλακες δημιούργησαν και στα Κόκκινα και Λεύκα. Στην Κερύνεια δοκίμασαν να δημιουργήσουν θύλακα αλλά οι Έλληνες της πόλης τους πήραν φαλάγγι. Επίσης με την βοήθεια της τουρδύκ απέκλεισαν και τον δρόμο Λευκωσίας – Κερύνειας και κατέλαβαν και το ιστορικό κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα που δέσποζε της Κερύνειας.
Η Κερύνεια είχε αποκλειστεί και οι κάτοικοι της για χρόνια μετέβαιναν στην Λευκωσία μέσω Μύρτου.

Τον Ιανουάριο του 1964 ο ΟΗΕ έστειλε στην Κύπρο ειδικό αντιπρόσωπο και τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε να στείλει στην Κύπρο ειρηνευτική δύναμη η οποία μέχρι τον Μάιο του 1964 έφτασε να αριθμεί 6500 άνδρες.

Μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου 1964 οι τούρκοι προέβαιναν σε εχθροπραξίες εναντίον των Ελλήνων της Κύπρου.

Η Κυπριακή Κυβέρνηση αποφάσισε την ίδρυση εφεδρικού σώματος για να υπερασπίζετε το Κράτος.
Έτσι επέλεξε το πρώην στρατιωτικό νοσοκομείο των Άγγλων, το γνωστό ΒΜΗ ,για να στεγαστεί το εφεδρικό. Ενεγράφησαν περίπου 1450 αστυφύλακες οι οποίοι έτυχαν στρατιωτικής εκπαίδευσης ανέλαβαν την προάσπιση του κράτους από τους στασιαστές τούρκους.

Ήρθε οπλισμός από την Ελλάδα, από φιλικές χώρες, τα πρώτα πέντε Μάρμουρ Χάρικτον από την Αίγυπτο (πολύ ελαφρά τεθωρακισμένα) και στα γκαράζ γνωστής εταιρείας αυτοκινήτων στην Λευκωσία αρκετά λάντ ρόβερ κοντής και μακράς βάσεως μετατράπηκαν σε ελαφρά τεθωρακισμένα με ένα μπρέν στην οροφή.

Και όλα αυτά έγιναν σε πολύ γοργούς ρυθμούς με μια ψυχή και με μια καρδιά. Νεαρός εγώ τότες κάθε απόγευμα στο ΒΜΗ γιατί ένας από τους πρωτεργάτες αξιωματικούς εκεί ήταν ο πατέρας μου.
Οι τούρκοι κλείστηκαν από μόνοι τους στους θύλακες γιατί έτσι ήθελε η ΤΜΤ, η ηγεσία τους, κυρίως ο Ντεκτάς και η Βολκάν .
Οι τούρκοι συνεχώς προέβαιναν σε βανδαλισμούς και δολοφονίες σε βάρος των Ελλήνων.

Στις 11 Μαΐου 1964 οι τούρκοι στην Αμμόχωστο σκότωσαν εν ψυχρώ τους Έλληνες Αξιωματικούς Δ.Πούλιο, Β.Καποτά και τον αστυνομικό κ΄Πανρελίδη και τραυμάτισαν τον Λοχαγό Ταρσούλη.
Απλά οι Έλληνες αμύνονταν όπως ήταν φυσικό.

Τον Ιούνιο του 1964 η Κυπριακή Βουλή αποφάσισε την ίδρυση της Εθνικής Φρουράς ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής ανάλαβε την διοίκηση της Εθνικής Φρουράς και σε σύντομο χρονικό διάστημα την κατέστησε αξιόμαχη με την βοήθεια Ελλήνων αξιωματικών.
Επίσης άρχισε να ενισχύετε και με ελληνικά στρατεύματα.

Τον Ιούλιο του 1964 η τουρκία ήταν έτοιμη να εισβάλει στην Κύπρο, τα πλοία ήταν στα ανοικτά της Κερύνειας αλλά ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Λύντον Τζονσον κάλεσε σε αυστηρό ύφος τον Ισμέτ Ινονού να πάρη τα πλοία του και να φύγει πράγμα που έγινε.
Αλλά τον Αύγουστο του 1964 η τουρκία βομβάρδισε ανηλεώς την Κύπρο,κυρίως την περιοχή της Τηλλυρίας με αποτέλεσμα να έχομε δεκάδες νεκρούς και καμένα κορμιά από βόμβες ναπάλμ.
Και πάλι οι Έλληνες της Κύπρου με αυτοθυσία αντιστάθηκαν στα τουρκικά αεροπλάνα.
Οι τούρκοι της Κύπρου σε κάθε ευκαιρία δημιουργούσαν επεισόδια μα απώτερο σκοπό να σκοτώνουν Έλληνες. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος τους. Και κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήση αυτό γιατί σε όλες τις ομαδικές εκτελέσεις το 1974 το πρώτο χέρι το είχαν οι τούρκοι της Κύπρου.
Αυτοί διάλεγαν τα θύματα γιατί αυτοί τα ήξεραν και τα μάζευαν μέρες μετά τις μάχες από τα σπίτια τους.

Ανεξίτηλες θα μείνουν από την μνήμη μου οι σκηνές από τους Έλληνες της Ομορφίτας ,Νεάπολις και Τράχωνα που έτρεχαν για να γλυτώσουν από τους αιμοβόρους τούρκους της Κύπρου.
Όσο για τα εγκλήματα που μας κατηγορούν είναι ξεκάθαρο ότι έγιναν σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων γιατί είμαστε αμυνόμενοι και να πάψουν οι ανεγκέφαλοι να υπερασπίζονται ανατολίτες,ΤΜΤίδες και μέλη της Βολκάν.
Είναι σε όλους γνωστό ότι την τουρκάλα με τα παιδιά της την εκτέλεσε ο διοικητής του τουρδύκ και μετά τους φωτογράφισε για λόγους προπαγάνδας.
Να το χωνέψουν όλοι ότι δεν βάλαμε εμείς τους τούρκους σε θύλακες.Μόνοι τους εγκλωβίστηκαν με οδηγίες της Βολκάν της ΤΜΤ και του Ντεκτάς.
Οι τούρκοι προετοιμάζονταν για ανταρσία και όχι εμείς,οι τούρκοι έφερναν με καΐκια όπλα από την τουρκία και όχι εμείς οι τούρκοι κατέσφαζαν από ανέκαθεν Έλληνες, διαβάστε την «Αιολική Γή» του Ηλία Βενέζη, διαβάστε τα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου.
Μερικοί καλά κάνουν να διαβάσουν και την «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη.

πηγή

ένα ακόμη σχόλιο που διαβάσαμε εδώ, γι αυτό που μας κατέθεσε τις παραπάνω μαρτυρίες .

Κώστας Τζαβέλλας - Έφυγε ένας αληθινός Έλληνας!

Έδωσε τη δική του μάχη, από το δικό του μετερίζι. Ανυπότακτος, χωρίς να κάνει ούτε για μια στιγμή πίσω από τις ιδέες του, τα πιστεύω του που πήγαζαν από την αστείρευτη αγάπη του για τον Ελληνισμό.

Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης

O Κώστας Τζαβέλλας ήταν ένας αληθινός Έλληνας! Είδε τον Αττίλα να του παίρνει το σπίτι του, στην αγαπημένη του Κερύνεια... Φυλακίστηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στα τουρκικά κολαστήρια και από τη μέρα που επέστρεψε στη Κύπρο ζούσε με το όνειρο της επιστροφής στη γη του...

Έδωσε τη δική του μάχη, από το δικό του μετερίζι. Ανυπότακτος, χωρίς να κάνει ούτε για μια στιγμή πίσω από τις ιδέες του, τα πιστεύω του που πήγαζαν από την αστείρευτη αγάπη του για τον Ελληνισμό.

Σήμερα το πρωί άφησε τη τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Πάφου όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα, χωρίς να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο, να δει την Κύπρο μας ελεύθερη... Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί το ερχόμενο Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014, στον Ιερό Ναό Αποστόλου Βαρνάβα, στη Μεσογή στις 14:30 μ.μ. όπου συγγενείς και φίλοι θα του πουν το τελευταίο αντίο.

Για τον Κώστα Τζαβέλλα μπορεί να γράψει κάποιος πολλά. Εμείς παραθέτουμε μια δική του ανάρτηση στο facebook, που νομίζουμε ότι θα μπορούσε να ήταν και ο "καθρέπτης" της ψυχής του: "Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν.
Πάντα να είσαι πρώτος και ανώτερος από τους άλλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων. Ιλιάδα, Ζ 208"

Αιωνία του η μνήμη. Το defenceline.gr εκφράζει στην οικογένεια του εκλιπόντος θερμά συλλυπητήρια.