Δημ. Νατσιός, Τα παιδιά που κάθονται τώρα στα θρανία θα είναι Έλληνες;

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

Η Ελλάδα «τρώει» τα καλά της παιδιά και αφήνει να την «τρώνε» τα κακά της παιδιά

Μεν. Παλλάντιος

«...Και τα Νέα Ελληνικά θα ξαναγυρίσουν κι όχι πια με τ’ άθλια εκείνα κείμενα που διαλέγουν ως τώρα οι κλίκες και οι λογοκρισίες των πολιτικών ψευτοϊδεολογικών παρατάξεων και κομμάτων, αλλά τ’ άριστα κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας...». («Ελλάδα και Πολιτισμός», Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, σελ. 158, κείμενο του Ρ. Αποστολίδη, 1995). Ωσπου να έρθει όμως αυτή η ευλογημένη ώρα, ώσπου να έρθουν «καινούργιοι άνθρωποι / για να συνοδέψουν την βλακεία / στην τελευταία της κατοικία» (Παλαμάς), το έθνος είναι βυθισμένο «εις την απόλυτον αγραμματείαν», όπως έλεγε ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους Κωνσταντίνος Κούμας. Οχι κείμενα άριστα, άλλα σκύβαλα ακατ-ανόητα.

Εχω γίνει κουραστικός, όμως επιμένω και βροντοφωνάζω. Αυτήν την στιγμή, συντελείται μες στις σχολικές αίθουσες, έγκλημα «καθοσιώσεως», όπως έλεγαν παλαιότερα. (Καθοσίωσις = εσχάτη προδοσία). Αν βγούμε και όποτε βγούμε απ’ αυτήν την κρίση, δεν ξέρω αν θα βρεθούν Ελληνες στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, που κυκλοφορούν μες στα σχολεία, βιβλία πολύ πιο επικίνδυνα από Τουρκοκρατίες και Κατοχές. Ενα ύπουλο, σύγχρονο «παιδομάζωμα». Εκπαιδεύεται μια ολόκληρη γενιά χωρίς ιθαγένεια, χωρίς τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά του λαού μας, την Πίστη, την Γλώσσα, την έξοχη Παράδοσή του. Δεν πολεμούνται μέσω των βιβλίων, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: Γελοιοποιούνται, ευτελίζονται, στρεβλώνονται τα «ριζιμιά λιθάρια» του Γένους. Ας το καταλάβουμε όλοι μας. Μόνο η Παιδεία μπορεί να μας σώσει και να μας ανορθώσει. Η Παιδεία είναι το λίπασμα για να δυναμώσει η αφυδατωμένη ρίζα. Μια Παιδεία επιστροφής - που δεν είναι οπισθοδρόμηση, αλλά επιβεβαίωση της διαχρονικότητάς μας - στην Ορθόδοξη ταυτότητά μας, στο Ελληνικό ήθος, στην δωρική απλότητα και εγκαρδιότητα του τρόπου ζωής, στον επαναγνισμό μας, να ξαναγίνουμε αγνοί ζώντας με τα δικά μας παλιά πλούτη. Να μοσχοβολήσουν οι τάξεις μας, από τα τιμαλφή της μυρίπνοης Γλώσσας μας, κεφάλαιο ατίμητο και θησαυρός αδαπάνητος. Να ανεβούμε στους ώμους των πατέρων μας, για να δούμε μακρύτερα στο μέλλον, όπως μας κανοναρχεί σοφός τις.

Εσχάτη ώρα εστί!!

Τις προάλλες, μου τηλεφωνεί συνάδελφος, δασκάλα μάχιμη, εξαιρετική, που παλεύει για «ψυχή και Χριστό» μες στην τάξη. (Και έχει βρει το μπελά από σχολικό σύμβουλο. Για τον «θεσμό» αυτό ας σκεφτεί το υπουργείο το εξής απλό και γόνιμο. Μετά από δύο θητείες – 8 έτη – να επιστρέφουν οι σύμβουλοι στην τάξη. Πολλοί αγνοούν και το περιεχόμενο των βιβλίων. «Ερέτην χρη πρώτον γενέσθαι και είτα πηδαλίοις επιχειρείν». Πρώτα μαθητεύεις, τραβάς κουπί και ύστερα παίρνεις το πηδάλιο. Και όταν επισκέπτονται τα σχολεία να μην τρομοκρατούν τον κόσμο, αλλά να μιλούν σαν δάσκαλοι).

Οργισμένη η συνάδελφος, δασκάλα Γ’ Δημοτικού, μου καταγγέλει – τι άλλο – για
τα σκύβαλα που φιλοξενούν τα βιβλία Γλώσσας. Με παραπέμπει στην σελίδα 56 του β’ τεύχους Γλώσσας της Γ’ Δημοτικού. Διάβασα το κείμενο, το οποίο απευθύνεται σε 8χρονα – 9χρονα παιδιά. Είναι ένας «διασκευασμένος αφρικανικός μύθος», όπως γράφουν τα «σαϊνια» που τον επέλεξαν, με τίτλο: «Φτιάξε μου ένα σιδερένιο άνθρωπο». Λοιπόν. Εχω 25 περίπου χρόνια μες στην τάξη. Δόξα τω Θεώ δεν έγινα κηφήνας συνδικαλιστής. Είναι η πρώτη φορά που δεν καταλαβαίνω, δεν κατανοώ σχολικό κείμενο. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, πλην εις μάτην. Ακρη δεν έβγαζα. Τι στην ευχή! Ξέρω ότι τα βιβλία περιέχουν κείμενα καντιποτένια, αλλά κατανοητά. Σαν τους λόγους του άληστου μνήμης ΓΑΠ. Αξεπέραστες κενολογίες και πρωτότυπες σαχλολογίες. Αλλά πάντοτε στου «Κακού τη Σκάλα» σε τούτο τον τόπο, δεν στεκόμαστε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Υπάρχει και πιο κάτω. Παρένθεση. Θυμήθηκα μια ιστορία. «Πήγαιναν κάποιον να τον τουφεκίσουν και του λέει ένας γέρος: και μη χειρότερα! Λέει ο κατάδικος: Τι χειρότερα μπάρμπα; Ε, να, μπορεί να σε κρεμάσουν. Υστερα του λέει ένας άλλος, και μη χειρότερα. Τι χειρότερα, ψελλίζει ο θανατοποινίτης; Ε, να, μπορεί να σε παλουκώσουν».

Τέλος πάντων. Ξεστρατίζει κάπου – κάπου ο λόγος, γιατί αλλιώς δεν αντέχεις. Το ευτράπελο είναι η κρούστα, που σε προστατεύει από την περιρρέουσα παράνοια. Παραθέτω το «υψιπετές» κείμενο, μήπως και κάποιος αναγνώστης βγάλει νόημα.

«Πριν από πολλά πολλά χρόνια ζούσε ένας βασιλιάς, που ήθελε να φτιάξει έναν άνθρωπο. Φώναξε, λοιπόν, τον αρχηγό των σιδηρουργών και τον πρόσταξε να του φτιάξει ένα σιδερένιο άνθρωπο.

“Μα...” πήγε να πει ο σιδεράς.

“Δεν έχει μα” τον διέκοψε ο βασιλιάς. “Εδώ σου έχω όλο το σίδερο που θα χρειαστείς. Έχε υπόψη σου ότι θέλω ένα ζωντανό άνθρωπο, που θ’ ανασαίνει, με αίμα στο σώμα του και μυαλό στο κεφάλι του”.

Ο αρχισιδηρουργός πήρε το σίδερο κι επέστρεψε λυπημένος σπίτι του. Ρώτησε όλους τους φίλους του, αλλά κανείς δεν ήξερε πώς φτιάχνεται ένας αληθινός άνθρωπος.

Μια μέρα, συνάντησε έναν παλιό του φίλο που ζούσε μόνος στην ερημιά. Ο αρχισιδηρουργός είπε στο σοφό τα βάσανά του κι αυτός του είπε τι να κάνει. Έχοντας στα αυτιά του τα λόγια του σοφού, πήγε στο βασιλιά και του είπε: “Μεγαλειότατε, πρέπει να διατάξεις όλους τους υπηκόους σου να ξυρίσουν τα κεφάλια τους και να κάψουν τα μαλλιά τους, ώστε να μαζευτούν χίλια φορτία κάρβουνο για να λιώσει ο σίδηρος. Μετά θα τους βάλεις να μαζέψουν χίλιους κουβάδες δάκρυα για να σβηστεί η φωτιά. Γιατί, όπως καταλαβαίνεις, το κάρβουνο από ξύλα και το νερό από ποτάμι, δεν αρκούν για να φτιαχτεί ένας άνθρωπος!”.

Ο βασιλιάς έκανε ό,τι του ζήτησε. Ολοι οι άνθρωποι ξύρισαν τα κεφάλια τους και έκαψαν τα μαλλιά τους, αλλά έβγαλαν μόνο ένα φορτίο κάρβουνο. Μετά όλοι άρχισαν να κλαίνε, αλλά μάζεψαν μονάχα δύο κουβάδες δάκρυα.

Ο βασιλιάς κάλεσε ξανά τον αρχηγό των σιδηρουργών. “Δεν χρειάζεται να φτιάξεις έναν άνθρωπο” του είπε. “Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να μαζέψω ούτε τα κάρβουνα ούτε το νερό”.

“Μεγαλειότατε» απάντησε ο αρχισιδηρουργός του “χαίρομαι που δε βρήκες αρκετά μαλλιά και δάκρυα, επειδή, για να πω την αλήθεια, δε θα μπορούσα να σου φτιάξω έναν άνθρωπο!».

Ερωτώ και καλώ σε βοήθεια: Μετά από τόσες τρίχες, μαλλιά, κάρβουνα και λοιπά κρανιοκενή «διασκευάσματα» κατάλαβε κανείς κάτι; Tι καταλαβαίνει ένα παιδί Γ’ Δημοτικού από αυτό το πράγμα; Ποιος είναι ο διδακτικός στόχος του «κειμένου»; (Επαναλαμβάνω: είναι διασκευασμένος. Στην πρωτότυπή του μορφή και γλώσσα θα είναι σίγουρα «έλλογος»). Εμείς δεν έχουμε μύθους διδακτικότατους, του Αισώπου, με τους οποίους «παιδεύεται» όλη η Οικουμένη; Τι μου βάζουν «διασκευές», ουσιαστικά δικά τους φτηνά και σάπια υποπροϊόντα; Τι ονειροφαντάζονται ότι είναι τρανοί λογοτέχνες; Σε κάθε τάξη συναντάς καμμιά 15αριά κείμενα της «συγγραφικής ομάδας» όπως την ονομάζουν, κάτι ατάλαντες μωρολογίες. Καμμιά 30αριά κείμενα από περιοδικά και ιστοσελίδες (Σε κάθε τάξη). 

Η γλώσσα μας, που διατηρήθηκε τόσους αιώνες, η γλώσσα μας που αποτέλεσε τη γύρη, η οποία διασκορπίστηκε και πάνω της βλάστησε ο παγκόσμιος πολιτισμός, η γλώσσα που άντεξε την σκλαβιά και αντιστάθηκε στους κατακτητές μας και που κατέκτησε τους κατακτητές μας, σήμερα κακοποιείται βάναυσα μέχει θανάτου, γιατί έτσι προέκρινε η Μ.Κ.Ο. που ονομάζεται «αφελληνισμένη διανόησις», η οποία λυμαίνεται Παιδεία και παιδιά. Και επειδή μυξοκλαίνε στα κανάλια για την σχολική βία, ας γνωρίζουν πως όποιος δεν έχει λόγο, λέξεις για να συν-εννοηθεί, καταφεύγει στην βία. (Τι ωραία το διατύπωσε ο ποιητής «πάρε τον λόγο μου δώσ’ μου το χέρι σου»!!). Το ερώτημα παραμένει και ενδιαφέρει όσους αγαπούν την πατρίδα μας και όχι τους πολυπολιτισμικούς Γραικύλους: τα παιδιά που κάθονται τώρα στα θρανία θα είναι Έλληνες;

Πηγή