∆ύναται άραγε να καταπολεµηθεί η Αίρεση από τον Αποστατηµένο Άνθρωπο;

Όπως λίγο έως πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουµε, ζούµε ήδη ηµέρες αποκαλυπτικές. ∆εν χρειάζεται να είναι κανείς ατοµικός επιστήµονας για να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις µέρες µας ένα παγκόσµιο σατανικό σχέδιο, που κύριο σκοπό έχει την 'αχταρµοποίηση' / διάλυση των πάντων µέσω της κατάλυσης των τριών µεγίστων ιεροτάτων θεσµών
(Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια), σε βαθµό µάλιστα που να αδυνατεί ο κοινός νους να παρακολουθήσει την ταχύτητα µε την οποία διαδέχονται τα γεγονότα το ένα µετά το άλλο. Μυστηριωδώς άλυτες διαδοχικές οικονοµικές κρίσεις 'χρέους' σε όλη τη γη, εθνικές προδοσίες εκ των έσω, φανερή εισχώρηση των µασονικών ιδεών και πρακτικών παντού (έστω και ως φρόνηµα µόνο), αµνήστευση και προώθηση σοδοµισµού από τα σχολεία, πανσεξουαλισµός παντού, επισηµοποίηση κάθε είδους ανωµαλίας (ακόµα και παιδεραστίας και κτηνοβασίας σε συγκεκριµένες 'ανεπτυγµένες' χώρες του δυτικού 'πολιτισµού'), σατανιστικές τελετές σε εγκαίνια µεγάλων δηµοσίων έργων αλλά και σηµαντικών αθλητικών διοργανώσεων, τηλεοπτική διαφήµιση και συστηµατική προώθηση ηλεκτρονικού φακελώµατος 'για το καλό µας', και η λίστα δεν έχει τελειωµό! Μόνο ένα ή δύο από τα παραπάνω αν συνέβαιναν παλαιότερα, θα θεωρούνταν αδιανόητα από την κοινή γνώµη και θα προκαλούσαν ασύλληπτο σοκ και δέος στους πάντες. Σήµερα όµως; Σήµερα απλά εκλαµβάνονται ως θλιβερά γεγονότα και όχι άξια σθεναρής αντίδρασης ή έστω µιας υποτυπώδους διαµαρτυρίας. Κάποια χρόνια πριν θα αποτελούσαν την κύρια συζήτηση µεταξύ των πολιτών στις συναντήσεις, στα καφενεία, κλπ και ο προβληµατισµός θα ήταν διάχυτος παντού. Σήµερα µην τολµήσει κανείς να µιλήσει γι' αυτά στον πλησίον του: Θα ακούσει κατηγορίες του τύπου “Είσαι εθνικιστής, οµοφοβικός, ρατσιστής, φανατικός, καθυστερηµένος”, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι αυτά είναι θεωρίες συνωµοσίας (αφού δεν τα λένε τα επίσηµα δελτία ειδήσεων), ή ότι “Μην στεναχωριέσαι διότι δεν µπορούµε να κάνουµε τίποτα”! Ή ακόµα χειρότερα “Άσε µας, έχουµε τα δικά µας προβλήµατα για να ασχοληθούµε µε αυτά”! Το συµπέρασµα; Αδιαφορία για όλα τα παραπάνω, ή ακόµα και συµπόρευση µε αυτά λόγω 'προόδου' / 'µόδας' ή ατοµικών συµφερόντων. Με λίγα λόγια, η µέγιστη πνευµατική κατάπτωση στα χρονικά του ανθρωπίνου είδους µέχρι σήµερα, συµπόρευση µε το σατανά, πραγµατική ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ... 

Βέβαια όλα αυτά για τους Χριστιανούς δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) άγνωστα. Ο Κύριος µάς έχει δώσει εντολή (δηλαδή είµαστε υποχρεωµένοι) να µελετούµε τα σηµεία των καιρών ώστε να ξέρουµε πού βρισκόµαστε και να προετοιµαζόµαστε πνευµατικά «Υποκριταί, το µεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σηµεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. ις’, 3). Ανοίγοντας την Αγία Γραφή, θα δούµε ότι ο Απόστολος Παύλος έγραφε στον Τιµόθεο για τα έσχατα χρόνια: 

«Στά τελευταῖα χρόνια τοῦ κόσµου θά ἔλθουν δύσκολες ἡµέρες διότι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφηµοι, τά παιδιά δέν θά ὑπακούουν στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, δέν θά σέβονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεώς µας, δέν θά ἔχουν ἀγάπη καί στοργή µέσα τους, δέν θά συγχωροῦν εὔκολα, θά διαβάλλουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά εἶναι ἐγκρατεῖς, θά εἶναι σάν ἄγρια καί ἀνήµερα θηρία, δέν θά εἶναι φίλοι τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, θά εἶναι προδότες, προπετεῖς, σκοτισµένοι, φίλοι τῶν ἡδονῶν παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ, καί τό κυριώτερον θά ἔχουν µία ἐξωτερική ἐµφάνιση καλοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, θά γνωρίζουν πολλά γύρω ἀπό τόν Θεόν καί τήν Πίστη του, ἀλλά ἐσωτερικά θά εἶναι ἄδειοι, κενοί, δέν θά ἔχουν τόν Θεόν µέσα τους, οὔτε τίς ἀρετές καί τά χαρίσµατα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος». (Β’ Τιµ. γ’, 1-5) 

Προσκαλείται ο αναγνώστης να αναλύσει ένα-ένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά των ανθρώπων των εσχάτων χρόνων, έτσι όπως τα αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος των εθνών. ∆εν είµαι σίγουρος αν θα µπορούσε να περιγραφεί η εποχή µας µε καλύτερο τρόπο!... 

Αλλά σχετικά µε το ποιά εποχή διανύουµε µας πληροφορούν και άλλοι πιο πρόσφατοι άγιοι Πατέρες, όπως ο π. Σεραφείµ Ρόουζ: «Είναι πράγµατι πιο αργά από ό,τι σκεφτόµαστε: η Αποκάλυψη είναι τώρα». Και «…Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ. Βλέπουµε καθαρά την προετοιµασία της εποχής του Αντιχρίστου». 

Αλλά και η άποψη του αρχιεπισκόπου Αβερκίου σχετικά µε τον σύγχρονο κόσµο ήταν φρόνιµη, ακριβής και τελείως εµπνευσµένη από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας: ∆ίδασκε πως ζούµε στην εποχή της αποστασίας, της έκπτωσής µας από την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπου το «µυστήριο της ανοµίας» έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της προετοιµασίας για τον «άνθρωπο της αµαρτίας», τον Αντίχριστο». 

Πώς όµως φτάσαµε έτσι 'ξαφνικά' σε αυτή την κατάσταση; Αν ανατρέξουµε ιστορικά θα διαπιστώσουµε ότι δεν ήταν καθόλου ξαφνικά. Αυτή η προσπάθεια επιβολής των αντίχριστων αποκρυφιστικών αθεϊστικών ιδεολογιών ξεκίνησε αιώνες πριν από τη
δυτική Ευρώπη. Μάλιστα δεν έγινε απότοµα, αλλά σταδιακά, µέσα στο παχύ σκοτάδι της αθεΐας και του αντι-Χριστιανισµού, και ήταν αποτέλεσµα πλάνης, σταυροφοριών και αιρετικών αντιλήψεων στη δυτική, φραγκική πλέον, Ευρώπη µετά την αποστασία και χωρισµό της από την Εκκλησία (1054µ.Χ.). Ακολούθησαν οι ακόµα πιο αντίχριστες και αθεϊστικές ιδεολογίες της κοµουνιστικής επανάστασης του Μαρξ αλλά και του εθνικοσοσιαλισµού- ναζισµού, και οι δύο όντας εµπνεύσεως των γνωστών αποκρυφιστικών κύκλων. Τα κινήµατα αυτά µετεξελίχθηκαν µετά τον Β' ΠΠ σαν Νεο-Εποχιτικός πνευµατικός ανθρωπισµός ή ουµανισµός και µε βασική πίστη ότι “ο άνθρωπος έχει θεία φύση κι εποµένως είναι ουσιαστικά ένας 'θεός' ή ένας φωτισµένος 'υπεράνθρωπος'... Ο άνθρωπος ανυψώνεται σε κυρίαρχη θεότητα” (Randall N. Baer πρώην ηγετικό στέλεχος του κινήµατος). Φυσικά χωρίς τη βοήθεια και χάρη κανενός Θεού!! Μια πιο προσεκτική προσέγγιση αποδεικνύει ότι όλα τα παραπάνω κινήµατα ήταν στην ουσία συστήµατα 'παγκοσµιοποίησης δια της βίας' και η προέλευσή τους έχει αρχή την αποστασία από τον Τριαδικό Θεό, όντας δαιµονική (µε ιδεολογικό περιτύλιγµα!). Ο Άγιος Σεραφείµ Ρόουζ προέβλεψε την πτώση του αθεϊστικού κοµµουνισµού στη Ρωσία και την άνοδο του νέου παγκόσµιου συστήµατος που θα κτιζόταν πάνω στα θεµέλια του κοµµουνισµού: Τη σηµερινή λεγόµενη Νέα Παγκόσµια Τάξη, ή Νέα Εποχή, που στόχο έχει την κατάλυση των τριών προαναφερθέντων θεσµών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια) µε απώτερο σκοπό την προετοιµασία του εδάφους για την έλευση του αντίχριστου. Ειδικά προωθεί πλέον φανερά την 'ένωση' όλης της ανθρωπότητας υπό µίας παγκόσµιας κυβέρνησης µε κοινή οικονοµία και κοινή θρησκεία! ∆ηλαδή όλοι να πιστεύουν έναν θεό (ποιόν όµως 'θεό';), που θα επιτευχθεί µέσω της παναίρεσης του οικουµενισµού και την πανθρησκεία! Έτσι θα στρωθεί και το χαλί για τον παγκόσµιο ηγέτη, δηλαδή τον αντίχριστο! 

Τα σηµερινά γεγονότα που όλοι βιώνουµε είναι η απόδειξη ότι τα σχέδια των αντίχριστων παγκοσµιοποιητών βρίσκονται σε πλήρη ισχύ και δείχνουν 'πανίσχυροι'. Το χειρότερο όµως είναι ότι έχουν όχι µόνο τη δική µας ανοχή, αλλά και την έγκριση / συµπόρευση στις άνοµες πράξεις τους, αποτέλεσµα της δικής µας πνευµατικής πτώχευσης και ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Παραδείγµατα πάµπολλα: Θα ψηφίσουµε τον άθεο βουλευτή του συστήµατος για να βολευτούµε, θα διδάξουµε σοδοµισµό στα σχολεία µας για να µη χάσουµε τη δουλειά µας, θα ψωνίσουµε από το φθηνό ξένο πολυκατάστηµα των µεταλλαγµένων για να 'µη µας κοροϊδέψει' ο ντόπιος επιχειρηµατίας, θα δώσουµε ακροαµατικότητα στα σιωνιστικά κανάλια και στις εκποµπές τους 'για να µη βαριόµαστε', θα ορκιστούµε σε µια άγνωστη 'σκοτεινή δύναµη' του κάθε επιτήδειου για να µας σβήσει το χρέος, πιθανότατα θα γίνουµε και µασόνοι για επαγγελµατική εξέλιξη, και γενικά θα συµµαχήσουµε µε το διάβολο για 'καλό σκοπό'. Και µάλιστα θα προβάλλουµε µε επιθετικότητα και κάθε λογής λογικοφανή δικαιολογία για να αµνηστεύσουµε τις παραπάνω επιλογές µας. Και σαν να µη φτάνει αυτό, αµέσως µετά θα αρχίσουµε να κατηγορούµε το σύστηµα, τους πολιτικούς, τη Μέρκελ, τα ζώδια, το φεγγάρι... Με άλλα λόγια, το συµφέρον µας πάνω από το Χριστό, δηλαδή πλήρης αποστασία... Και µετά θα πούµε ότι είµαστε και Χριστιανοί... Τόση υποκρισία και κυνικότητα θα τη ζήλευαν ακόµα και οι πιο φανατικοί Γραµµατείς και Φαρισαίοι!... [Εννοείται ότι οι παραπάνω περιπτώσεις είναι γενικές και δεν στοχεύουν σε συγκεκριµένα πρόσωπα] 

Μετά από µια τέτοια αποστασία από τους λεγόµενους πιστούς, λοιπόν, ήταν φυσικό επακόλουθο να επιτρέψει ο Ύψιστος να εισχωρήσουν εντεταλµένοι πράκτορες της Νέας Εποχής και στη διοικούσα ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η προδοσία και στην Πίστη. Αρχή έγινε το 1902 µε τα πρώτα ανοίγµατα σε Λατίνους και Προτεστάντες, ακολουθούµενων από την άρση των αναθεµάτων / ακοινωνησίας το 1965, ακυρώνοντας µε αυτό τον τρόπο αυθαίρετα τις 'εν αγίω πνεύµατι' αποφάσεις της Ζ' Οικ. Συνόδου (φανερή και θρασύτατη βλασφηµία εναντίον του Αγίου Πνεύµατος) και υπονοώντας ότι δεν υπάρχει βλάβη στην κοινωνία µε τους αιρετικούς! ∆εν µπορεί να παραβλεφθεί η συµµετοχή της Εκκλησίας στο αντίχριστο 'Παγκόσµιο Συµβούλιο Εκκλησιών' (Π.Σ.Ε.), η διακήρυξη του οποίου στην επίσηµη ιστοσελίδα του (http://www.oikoumene.org) είναι ο ορισµός της νεοταξικής πανθρησκείας! Και το ποίµνιο εξαπατάται ότι δήθεν γίνονται ειλικρινείς διάλογοι µε τις άλλες 'οµολογίες', κλπ... Πατριάρχης αλλά και πολλοί Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι της Ορθοδοξίας κηρύσσουν 'νέα ευαγγέλια' και απαιτούν να γίνονται σεβαστοί στα λεγόµενά τους ως έχοντες την Αποστολική ∆ιαδοχή! Το αποκορύφωµα της εκκλησιαστικής ασέβειας διατελέστηκε στην Κρήτη τον περασµένο Ιούνιο, όπου σε (ψευδο)Σύνοδο επικυρώθηκαν όλα τα παραπάνω, εισήχθη η πανθρησκεία στην Εκκλησία ως επίσηµη γραµµή της, και µάλιστα τέθηκε όρος ότι όλοι οι πιστοί είµαστε δεσµευµένοι από τις αποφάσεις της, ουσιαστικά χωρίς δικαίωµα αντιλογίας! 

Η κοινή λογική λέει ότι όταν επιβάλουν σε κάποιον ο,τιδήποτε σηµαντικό γι' αυτόν µε το οποίο δεν συµφωνεί, είναι λογικό να αντιδράσει και να εκφράσει τη διαφωνία του. Και αν συνεχίσουν να προσπαθούν να του το επιβάλλουν, είναι επίσης λογικό αυτός να ξεκόψει οποιαδήποτε σχέση µαζί τους για ευνόητους λόγους. Τώρα όταν µια 'σύνοδος' καταργεί το Σύµβολο της Πίστεως και ξανασταυρώνει τον Χριστό, και µάλιστα δεν δέχεται καµµία αντιλογία, θέλει και ερώτηµα το τι πρέπει να γίνει; Αλλά ακόµα και να µην είναι κάποιος σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει, υπάρχουν σαφέστατοι Κανόνες στο Ιερό Πηδάλιο καθώς και αµέτρητα παραδείγµατα αγίων Πατέρων σε ανάλογες περιπτώσεις. Πόσω µάλλον τώρα που πρόκειται για την εσχατολογική παναίρεση, πρόδροµο του αντιχρίστου! 

Βέβαια στη συγκεκριµένη περίπτωση η 'σύνοδος' επιβλήθηκε ύπουλα, ύστερα και από την ψευδέστατη 'ενηµέρωση' που έγινε στους ναούς πρόσφατα, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τις ευθύνες των Χριστιανών να επιδιώκουν σωστή ενηµέρωση για τόσο σηµαντικά θέµατα. Έτσι εδώ θα γίνει αναφορά µονάχα στον πιστό που ενηµερώθηκε επαρκώς, γνωρίζει και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και, θεωρητικά, θέλει και προσπαθεί να αγωνιστεί εναντίον της παναίρεσης. 

Και πάλι όµως το µεγαλύτερο εµπόδιο και σε αυτόν τον επίδοξο αγωνιστή είναι η µεγάλη αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου – ξανατονίζεται εδώ ότι η αναφορά είναι αποκλειστικά και µόνο στον άνθρωπο που γνωρίζει καλά τα της συνόδου και έχει αποφασίσει να αγωνιστεί µε βάση τους Ιερούς Κανόνες, και όχι στην ανυποψίαστη γριούλα που ίσως και να αδυνατούσε το µυαλό της να τα συλλάβει όλα αυτά. Κατ' αντιστοιχία των κοσµικών, λοιπόν, παραδειγµάτων που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, ο αποστατηµένος άνθρωπος (που γνωρίζει) θα επιδωθεί σε ένα φιλόδοξο αγώνα καταπολέµησης της αίρεσης, είτε προφορικώς, είτε γραπτώς, θα οµολογήσει µε παρρησία τη σωστή πίστη στα µέσα µαζικής επικοινωνίας, θα κατακεραυνώσει τη σύνοδο της Κρήτης, ίσως και να λογοµαχήσει πάνω στο ζήλο του µε κάποιους, καθώς και πολλά άλλα, που αν γίνονται από αγάπη προς τον Χριστό (1η Βασική Εντολή) και προς την Εκκλησία / πλησίον (2η Βασική Εντολή) τότε είναι πραγµατικά άγια, οµολογιακά και επαινετέα. Λόγω της σύγχρονης αποστασίας του όµως, η πραγµατική προαίρεσή του προδίδεται από τις ίδιες τις πράξεις του. 

Συγκεκριµενοποιώντας, λοιπόν, ως γνήσια τέκνα της αποστασίας, ξεκινάµε µε ζήλο τον αγώνα µας εναντίον της αίρεσης, αλλά στην πορεία, και όταν τα βρίσκουµε σκούρα, καταλήγουµε να: 

1) Σκεφτόµαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων µας (για αποτείχιση), και αρχίζουµε να 'κουτσουρεύουµε' τους Κανόνες. Αρχίζοντας από τον κύριο 15ο Κανόνα της ΑΒ' και εξυψώνοντας τον κατά τα άλλα ευσεβέστατο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο σε µεγίστη αυθεντία (πάνω από τα παραδείγµατα των µεγάλων Αγίων µας), κηρύσσουµε τον κανόνα δυνητικό. Έτσι λοιπόν λέµε, κατά παρόµοιο τρόπο µε τους οικουµενιστές, ότι αφού δεν µπορούµε να εφαρµόσουµε τον κανόνα επακριβώς ας τον βαπτίσουµε δυνητικό, αντί να είµαστε ειλικρινείς στον εαυτό µας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούµε “λυπάµαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρµόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά µέχρι εκεί µπορώ. Προσευχήσου και για µένα να µε αξιώσει ο Θεός να τον εφαρµόσω επακριβώς”. Το χειρότερο όµως είναι η επιµονή να το περάσουµε ως τη σωστή γραµµή µε ατέλειωτα κείµενα, οµιλίες, αναρτήσεις στο διαδίκτυο, διαταράσσοντας την οµόνοια µε τους υποστηρικτές του υποχρεωτικού του κανόνος, αλλά κυρίως επαναπαύοντας άλλους επίδοξους αγωνιστές να προχωρήσουν σε αποτείχιση. 

2) Τροµάζουµε από τις πιθανές συνέπειες της αποτείχισης (σχέσεις µας µε άλλα πρόσωπα, µακρινή απόσταση από τον κοντινότερο αποτειχισµένο ιερέα, κατάκριση από άλλους, κλπ) µε αποτέλεσµα να 'κόβουµε δρόµο', να πηγαίνουµε να εκκλησιαζόµαστε και σε 'αντι-οικουµενιστές' µνηµονεύοντες ιερείς, αλλά ταυτόχρονα να φωνάζουµε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι έχουµε αποτειχιστεί (παρά τα αντίθετα παραδείγµατα των Αγίων), και να πασχίζουµε να πείσουµε το σύµπαν ότι ο τρόπος µας αυτός είναι ο ενδεδειγµένος και 'η Βασιλική Οδός'! Και πάλι το πιο έντιµο θα ήταν να παραδεχτούµε ότι δεν είναι αποτείχιση αυτό αλλά δεν είναι στις δυνάµεις µας να κάνουµε µεγαλύτερες θυσίες. Προσπαθώντας να το περάσουµε ως σωστή γραµµή, είναι ασέβεια σε άλλους κανόνες (που µας απαγορεύουν να κοινωνούµε µε ακοινώνητους), αλλά και αποθαρρύνουµε και επαναπαύουµε τους νέους αγωνιστές. 

3) Προϋπολογίζουµε τις συνέπειες της µελλοντικής αποτείχισής µας και την καθυστερούµε, µε τη δικαιολογία της 'οικονοµίας', µέχρι να έχουµε έτοιµο ένα Plan B. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το ονοµάζουµε 'σύνεση', και αν τουναντίον κάποιος δρούσε ενστικτωδώς χωρίς να έχει φροντίσει για το µέλλον του (αφηµένος στο έλεος και στην ελπίδα του Θεού και µόνο) θα τον θεωρούσαµε αφελή και ανόητο. Ο αγαπηµένος µας άγιος Παϊσιος έλεγε: 

«Ἂν οἱ σηµερινοὶ Χριστιανοὶ µὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν καιρὸ τῶν διωγµῶν, δὲν θἄχαµε κανέναν µάρτυρα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡµολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ µαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώµατα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς µόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς καὶ µέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα µὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, µὴν κηρύττης σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅµως µὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ χαρὰ ἔτρεχαν νὰ µαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα». (Ἱεροµονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 300). Επίσης: «Στὴν περίοδο τῆς εἰκονοµαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναµικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσὴ Πύλη καὶ µαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφηµεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦµε. Ἂν ζούσαµε τότε ἐµεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαµε στοὺς δέκα µάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευµατικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεµίση τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουµε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ µάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση µας, τὴν δειλία, τὸ βόλεµά µας τὸ παρουσιάζουµε σὰν κάτι ἀνώτερο» (Ἱεροµονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 304- 305). 

4) Βλέπουµε τον αγώνα της αποτείχισης µε καθαρά κοσµικά κριτήρια, υπολογίζοντας σε νούµερα (να µαζευτούµε πολλοί), ή σε ισχυρές συµµαχίες (ωσάν παρατάξεις, φατρίες, κλπ), έξυπνες στρατηγικές, κλπ κλπ κλπ, αγνοώντας επιδεικτικά τη µοναξιά του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Μάξιµου του Οµολογητή, κ.ά. Που η µόνη τους ελπίδα ήταν στο Θεό κι ας είχαν µείνει απελπιστικά µόνοι. Και πάλι το πρόβληµα δεν είναι η αδυναµία (προφανώς ποιός µπορεί να συγκριθεί µε τους Αγίους) αλλά η κατηγορηµατική στάση ότι “έτσι είναι το σωστό”, “έτσι πρέπει να γίνει ο αγώνας”, κλπ κλπ κλπ, που διασπούν την οµόνοια και την ενότητα εντός του αγωνιστικού µετώπου και αυξάνουν τον κίνδυνο της δηµιουργίας σχισµάτων (παρασύνοδοι, παρατάξεις, κλπ). 

5) Κατηγορούµε αυτούς που έχουν αξιωθεί να ακολουθούν τους κανόνες µε αυξηµένη ή απόλυτη ακρίβεια ως φανατικούς, ζηλωτές, µέχρι και πλανεµένους, οµοιάζωντας µε αυτό τον τρόπο µε τους οικουµενιστές και τις πρακτικές τους. 

6) Μιλάµε περισσότερο από όσο πρέπει για πράγµατα που θα έπρεπε να προσέχουµε και να έχουµε φόβο Θεού για την κάθε µας λέξη. Γράφουµε δηµόσια για το παραµικρό, δηµιουργώντας άθελά µας περισσότερη σύγχυση, λες και η γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στις µέρες µας δεν είναι από µόνη της αρκετή. ∆ιευκρινίζεται, ότι άλλο να γράψουµε τη διαφωνία µας, την ένστασή µας, το παράπονό µας, την εµπειρία µας, έστω και τη γνώµη µας πάνω σε ένα θέµα, κλπ, και άλλο να αναλωνόµαστε σε ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων, που πολύ εύκολα µπορούν να καταλήξουν σε επισφαλείς 'αµπελοφιλοσοφίες' ή ακόµα χειρότερα σε φρικτές πλάνες. 

7) Εφαρµόζουµε (ή νοµίζουµε ότι εφαρµόζουµε) τη θεόσταλτη αρετή της ∆ιάκρισης για περιπτώσεις που δεν µπορούµε να κατανοήσουµε ή να τις χειριστούµε, την στιγµή που δεν µπορούµε συχνά να διακρίνουµε την αριστεράν από την δεξιάν. Ξεχνάµε ότι ταπείνωση είναι να παραδεχόµαστε ότι είµαστε ανεπαρκείς στην πλήρη κατανόηση του Πνεύµατος των Γραφών, και άρα να προσπαθούµε να εφαρµόζουµε κατά γράµµα τους δογµατικούς Κανόνες του Πηδαλίου (εξαιρούνται οι πραγµατικά έµπειροι πνευµατικοί καθοδηγητές) προς δόξαν Θεού και µόνο. 

8) Έχουµε αυτοπεποίθηση ότι αυτός ο αγώνας είναι οµολογία και 'στεφάνι', ενώ θα έπρεπε να τον βλέπουµε ως ελάχιστη υποχρέωσή µας µε σκοπό τη διατήρηση της Πίστης (ένεκεν της αγάπης µας προς το Θεό – 1η Εντολή) και της Εκκλησίας (ένεκεν της αγάπης µας προς τον πλησίον – 2η Εντολή). Ή µε άλλα λόγια, εφόσον γνωρίζουµε τι γίνεται, είµαστε υποχρεωµένοι να πολεµήσουµε χωρίς καµµία απαίτηση αυτό να µας αναγνωριστεί ως οµολογία ή 'στεφάνι', και αυτό είναι το ελάχιστο χρέος µας. Αν γνωρίζουµε και δεν το πράξουµε, θα είµαστε υπόλογοι γι' αυτό εµπρός στον Κριτή. Παραδείγµατος χάριν, εάν γνωρίζουµε ότι κάποιο σπίτι φλέγεται και υπάρχουν άνθρωποι µέσα, πρέπει να βουτήξουµε µε κίνδυνο να καούµε κι εµείς, µε την ελπίδα να βοηθήσουµε να σωθούν οι άνθρωποι και όχι για να γίνουµε ήρωες!

9) Αποτειχιζόµαστε από µνηµονεύοντες τους αιρετικούς ποιµένες και εξακολουθούµε να παίρνουµε την ευχή τους και να αναγνωρίζουµε τις ποινές τους, κόντρα σε κάθε σχετικό Κανόνα, αλλά και τον αυτόν 15ο της ΑΒ' που τους θεωρεί πλέον ψευδοποιµένες (καθώς και 'έλαιον δε αµαρτωλού µη λυπανάτω την κεφαλήν µου'). Και πάλι παράδειγµα κάλπικης αποτείχισης, ή απλά αποποίηση των ευθυνών µας. 

10) Θεωρούµε ότι είµαστε φιλάνθρωποι όταν δεν είµαστε αυστηροί για θέµατα της πίστεως, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο σύγχρονος άγιός µας γέροντας Παϊσιος έλεγε: 

«Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του ∆όγµατος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθµενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν µε τις συνθηµατολογίες εφήµερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη µακαρία εν Αγίω Πνεύµατι ζωή. ∆εν είναι λοιπόν η πιστότης στο ∆όγµα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την "Ορθοδοξία µισαλλοδοξία, αλλά ο µοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης» 

Φυσικά οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι µερικά µόνο παραδείγµατα των ειδών της πλάνης και των λαθών στα οποία φαίνεται να πέφτουµε συχνά πυκνά οι έχοντες διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία µε την αίρεση. Και όλα συχνά οφείλονται στο ότι δυστυχώς ανήκουµε στη γενιά των αποστατηµένων Χριστιανών, των πλήρως απογυµνωµένων 'από κάθε πνευµατικό έργο και ουσιαστική αρετή' κατά τον Αββά Ισχυρίων! Αλλά ας ελέγχουµε πάντοτε την προαίρεσή µας να είναι σωστή και ας εναποθέτουµε µόνο στον Τριαδικό Θεό όλες τις ελπίδες µας. “Κύριε των ∆υνάµεων, µακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί Σε” . 

Ας µου συγχωρεθεί εάν ο λόγος µου παρουσιάστηκε ίσως αυστηρά ελεγκτικός, αλλά θέλησα κυρίως να εκφράσω την αγωνία µου µε αγάπη και προς κοινή ωφέλεια για την έκβαση του αντιοικουµενιστικού αγώνα από τους Χριστιανούς, καθώς πολύ φοβάµαι ότι τείνει να πάρει άλλη τροπή, όχι καλή, µε τον κάθε αγωνιζόµενο να ερµηνεύει τους κανόνες κατά το δοκούν και όχι επακριβώς (αναµιγνύοντας και προσωπικές απόψεις και θεωρίες), και να δηµιουργούνται παραταξιακές τάσεις και το φαινόµενο της οπαδοποίησης. Ίσως αυτός ακριβώς να είναι ο λόγος (δηλαδή η αποστασία µας) που και οι αποτειχίσεις των Παλαιοηµερολογητών, ενώ άρχισαν καλά είχαν τη γνωστή κατάληξη. 

Και µε αυτή την αγωνία κλείνω επαναλαµβάνοντας την ερώτηση της επικεφαλίδας του κειµένου “∆ύναται άραγε να καταπολεµηθεί η Αίρεση από τον Αποστατηµένο Άνθρωπο;”, και παραθέτω τις παρακάτω προφητείες αγίων Πατέρων ως πιθανές απαντήσεις. 

1) Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα - «Τότε οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού…» «Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα µε πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. ∆εν θα ξεκινήσει µε την ψυχρή απώθηση των δογµάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Κυρίου Ιησοὐ Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την µεγάλη τους πνευµατικότητα, που έφτασε σε µας µέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύµα. 

Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσµατα του εχθρού, µόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραµένοι στην πνευµατική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιµένες. Αυτοί είναι πνευµατικοί κλέφτες, διαρπάζοντες την πνευµατική ποίµνη, και θα εισέλθουν στο µαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας µε κάποιο άλλο τρόπο, χρησιµοποιώντας δύναµη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10/1). Πράγµατι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιµένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι αυτούς, να διαρπάσουν το ποίµνιο. 

Γι’ αυτό το λόγο παιδί µου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατρικής παραδόσεως και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εµφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους µπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειµένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους. 

Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι µόνον εναντίον των ποιµένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. Αναγνωρίζετε αυτούς τους λύκους µε ένδυµα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γιαυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία. 

«Φοβού τον Κύριο τέκνο µου. Φοβού να χάσεις το στέµµα που ετοιµάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόµεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι µαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευµατικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου µε ευχαρίστηση. Αλλά αλλοίµονο στους µοναχούς εκείνες τις ηµέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιµοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιµίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας: «Εµείς διατηρούµε και σώζουµε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα µας συγχωρήσει». Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίµονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά µόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει αποµακρυνθεί. 

2) Άγιος Σεραφείµ του Σαρώφ: ∆υστυχώς (ο σατανάς) θα προσεταιρισθεί και αποστάτες Ορθοδόξους. Τότε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού θα ζει τόσο φοβερές στιγµές, όπως ακριβώς έζησε την εποχή της Σταύρωσης ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός. 

«Ο Κύριος απεκάλυψε σε µένα τον ταπεινό Σεραφείµ, ότι θα υπάρξουν µεγάλες δυστυχίες στη ρωσική γη. Η Ορθόδοξη πίστη θα καταπατηθεί, και οι ιεράρχες της Εκκλησίας του Θεού και άλλοι κληρικοί θα αποµακρυνθούν από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας. Και για αυτό ο Κύριος θα τους τιµωρήσει δριµύτατα. Εγώ, ο άθλιος Σεραφείµ, ικέτευσα εναγωνίως τον Κύριο για τρεις ηµέρες και τρεις νύκτες, ότι θα µπορούσε να µε αποστερήσει από το Βασίλειο του Ουρανού, και να δώσει συγχώρηση σε εκείνους». Αλλά ο Κύριος απάντησε: «∆εν πρόκειται να δώσω συγχώρηση σε εκείνους, διότι διδάσκουν διδασκαλίες, εντάλµατα ανθρώπων, και µε τη γλώσσα τους µε τιµούν, αλλά η καρδιά τους απέχει µακριά από Εµένα». 

3) Στάρετς Σεραφείµ της Βύριτσα (+1949): «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγµοί, αλλά τα χρήµατα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ' ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέµου κατά του Θεού. Από τη µια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγµατική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν µόνο µέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγµοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε... Λυπάµαι αυτούς που θα ζουν τότε...»

 Ανέστης ∆εµιρτζόγλου