ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού Φιλολόγου - Ιστορικού
Συγγραφέως
 |
| "Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του" Ιων Δραγούμης |
Στην εποχή μας όταν πρόκειται να αναλύσουμε έναν όρο, μία λέξη, ένα νόημα, το οποίο αναφέρεται στις σχέσεις με συστήματα εξουσίας, πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψιν μας όσα έγραφε ο Θουκυδίδης στο τρίτο βιβλίο της ιστορίας του «του Πελοποννησιακού πολέμου» (Γ,82,4), σχετικά με την δράση των τότε ισχυρών: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει», που σε νεοελληνική απόδοση σημαίνει: «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων» (ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Γ,82,4).
Έτσι λοιπόν, σήμερα, πολλοί είναι οι παίζοντες το παιχνίδι των κοσμοεξουσιαστών. Για να το πετύχουν όμως πρέπει να αφαιρέσουν μέσα από κάθε λαό το στοιχείο, που τον χαρακτηρίζει και τον διαφοροποιεί ως έθνος. Να αλλάξουν την σημασία των λέξεων, να κάνουν τους λαούς να μισούν ο,τι έπρεπε να αγαπούν και το αντίθετο.
Έτσι δυστυχώς γίνεται... Έχουμε ξαναγράψει ότι όποιος σήμερα αγαπά την πατρίδα του, όποιος σκέπτεται εθνικά, δηλαδή όποιος φρονεί εθνικά, λέγεται ορθώς «εθνικόφρων». Κι όμως, για να δικαιολογούν οι κοσμοεξουσιαστές τις πράξεις τους έχουν αλλάξει την σημασία της λέξεων, παρασύροντας και άλλους λεξικογράφους.
Ξέρετε για παράδειγμα τι γράφει το ηλεκτρονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη για την λέξη «εθνικόφρων», που σήμερα έχει γίνει «εθνικόφρονας»; Γράφει τα ακόλουθα μονοτονικά:
«Εθνικόφρονας [-ων, -ον (-ονος)] κ. εθνικόφρονας (ο) επίθ. ο εμφορούμενος από εθνικά φρονήματα | (ειδ.) συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις».
Διανοείσθε λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, που έχουμε φθάσει; Διανοείσθε ότι η διαστρεβλωμένη επίτηδες ερμηνεία, που τώρα χαρακτηρίζεται «ειδική», γράφει ότι εθνικόφρων είναι ο συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις; Και το ίδιο λεξικό έχει ακόμα το λήμμα «αντιδεξιός», χαρακτηρίζοντάς τον ως «αντίθετο προς την δεξιάν ιδεολογία» ενώ το αντίθετο «αντιαριστερός» δεν αναγράφεται πουθενά! Γιατί: Μα απλούστατα, διότι η «κομματική» αριστερά (και όχι οι αριστεροί στο σύνολό τους) και σήμερα αλλά και από παλιά δεν εξέφραζε το έθνος αλλά τον διεθνισμό. Μετά δε την κατάρρευσή του βρήκαν στέγη στην θυγατρική τού διεθνισμού, την παγκοσμιοποίηση! Γι’ αυτό και εφαρμόζουν κατά γράμμα το «δόγμα Κίσσιγκερ» δια της «γραμμής Ρεπούση».
Αν όμως, οι προπάτορές μας ακολουθούσαν αυτή την πολιτική αντίληψη τότε ούτε η παλιγγενεσία του 1821 θα γινόταν, ούτε οι λαμπρές σελίδες του 1912-13, ούτε η δόξα του 1919-22, ούτε το έπος του 1940 και οι Έλληνες θα αναφέρονταν απλώς στα βιβλία των εξαφανισθέντων εθνών.
Οι εχθροί του Ελληνικού Έθνους επιδιώκουν να παρασύρουν τον Ελληνικό λαό να πιστεύση σε αυτήν την ηττοπαθή αντίληψη. Πόσες δε, ωραίες στο αυτί λέξεις, δεν έχουν «επιστρατεύσει» δήμερα, για να στολίζουν την ηττοπάθεια η την προδοσία: Ειρηνοφιλία, ισότης των φυλών, ανεξιθρησκία, διεθνής κατανόηση κ.λπ. Όμως οι Έλληνες επιζήσαμε ιστορικώς χιλιάδες χρόνια και εξασφαλίσαμε την εθνική μας ελευθερία, μόνο με την συνειδητοποίηση της ενότητός μας ως Έθνους. Αυτό βεβαιώνει η πραγματικότητα και μπορούν να την αλλάξουν τα χιλιάδες ψεύδη της μισελληνικής προπαγάνδας.
Ας δούμε όμως ακόμη έναν παγκοσμιοποιημένο ορισμό. Αυτόν του εθνικισμού. Σύμφωνα λοιπόν πάλι με το μονοτονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη:
«Εθνικισμός:(ο) ουσ. η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης | εθνική συνείδηση που χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι το έθνος υπερέχει από τα άλλα και οφείλει να προβάλει με έμφαση τον πολιτισμό και τα συμφέροντά του εις βάρος άλλων εθνών | κίνηση για πολιτική ανεξαρτησία υπόδουλης εθνότητας».
Αυτόν μάλιστα τον ορισμό αναμασούν όλα σχεδόν τα σύγχρονα ελληνικά λεξικά.
Όμως ένας εκ των πλέον αρμοδίων επί του θέματος, ο επιφανής καθηγητής πολλών Πανεπιστημίων Δημήτριος Βεζανής προσδιώρισε στην «Γενική Πολιτειολογία» του την διαφορά μεταξύ «εθνικισμού» και «εθνισμού».
Ο εθνικισμός λοιπόν, γράφει ο εξαίρετος πολιτειολόγος, αποτελεί την «ενεργητικήν κατάφασιν της ιδέας του 'Εθνους». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όταν είσαι εθνικιστής πιστεύεις στα ιδεώδη του Έθνους σου και ενεργείς, αγωνίζεσαι δηλαδή γι’ αυτά τα ιδανικά.
«Εθνικόφρονας [-ων, -ον (-ονος)] κ. εθνικόφρονας (ο) επίθ. ο εμφορούμενος από εθνικά φρονήματα | (ειδ.) συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις».
Διανοείσθε λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, που έχουμε φθάσει; Διανοείσθε ότι η διαστρεβλωμένη επίτηδες ερμηνεία, που τώρα χαρακτηρίζεται «ειδική», γράφει ότι εθνικόφρων είναι ο συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις; Και το ίδιο λεξικό έχει ακόμα το λήμμα «αντιδεξιός», χαρακτηρίζοντάς τον ως «αντίθετο προς την δεξιάν ιδεολογία» ενώ το αντίθετο «αντιαριστερός» δεν αναγράφεται πουθενά! Γιατί: Μα απλούστατα, διότι η «κομματική» αριστερά (και όχι οι αριστεροί στο σύνολό τους) και σήμερα αλλά και από παλιά δεν εξέφραζε το έθνος αλλά τον διεθνισμό. Μετά δε την κατάρρευσή του βρήκαν στέγη στην θυγατρική τού διεθνισμού, την παγκοσμιοποίηση! Γι’ αυτό και εφαρμόζουν κατά γράμμα το «δόγμα Κίσσιγκερ» δια της «γραμμής Ρεπούση».
Αν όμως, οι προπάτορές μας ακολουθούσαν αυτή την πολιτική αντίληψη τότε ούτε η παλιγγενεσία του 1821 θα γινόταν, ούτε οι λαμπρές σελίδες του 1912-13, ούτε η δόξα του 1919-22, ούτε το έπος του 1940 και οι Έλληνες θα αναφέρονταν απλώς στα βιβλία των εξαφανισθέντων εθνών.
Οι εχθροί του Ελληνικού Έθνους επιδιώκουν να παρασύρουν τον Ελληνικό λαό να πιστεύση σε αυτήν την ηττοπαθή αντίληψη. Πόσες δε, ωραίες στο αυτί λέξεις, δεν έχουν «επιστρατεύσει» δήμερα, για να στολίζουν την ηττοπάθεια η την προδοσία: Ειρηνοφιλία, ισότης των φυλών, ανεξιθρησκία, διεθνής κατανόηση κ.λπ. Όμως οι Έλληνες επιζήσαμε ιστορικώς χιλιάδες χρόνια και εξασφαλίσαμε την εθνική μας ελευθερία, μόνο με την συνειδητοποίηση της ενότητός μας ως Έθνους. Αυτό βεβαιώνει η πραγματικότητα και μπορούν να την αλλάξουν τα χιλιάδες ψεύδη της μισελληνικής προπαγάνδας.
Ας δούμε όμως ακόμη έναν παγκοσμιοποιημένο ορισμό. Αυτόν του εθνικισμού. Σύμφωνα λοιπόν πάλι με το μονοτονικό «Μείζον Ελληνικό Λεξικό» Τεγόπουλου – Φυτράκη:
«Εθνικισμός:(ο) ουσ. η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης | εθνική συνείδηση που χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι το έθνος υπερέχει από τα άλλα και οφείλει να προβάλει με έμφαση τον πολιτισμό και τα συμφέροντά του εις βάρος άλλων εθνών | κίνηση για πολιτική ανεξαρτησία υπόδουλης εθνότητας».
Αυτόν μάλιστα τον ορισμό αναμασούν όλα σχεδόν τα σύγχρονα ελληνικά λεξικά.
Όμως ένας εκ των πλέον αρμοδίων επί του θέματος, ο επιφανής καθηγητής πολλών Πανεπιστημίων Δημήτριος Βεζανής προσδιώρισε στην «Γενική Πολιτειολογία» του την διαφορά μεταξύ «εθνικισμού» και «εθνισμού».
Ο εθνικισμός λοιπόν, γράφει ο εξαίρετος πολιτειολόγος, αποτελεί την «ενεργητικήν κατάφασιν της ιδέας του 'Εθνους». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όταν είσαι εθνικιστής πιστεύεις στα ιδεώδη του Έθνους σου και ενεργείς, αγωνίζεσαι δηλαδή γι’ αυτά τα ιδανικά.
Από την άλλη ο Εθνισμός αποτελεί «την παθητικήν κατάφασιν της ιδέας του Έθνους». Και τούτο με την σειρά του σημαίνει ότι ο Εθνιστής πιστεύει στα ιδεώδη του Έθνους, αλλά ηθελημένα δεν αγωνίζεται γι’ αυτά.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι ο εθνικιστής είναι ένας δρων αγωνιστής υπέρ του Έθνους ενώ ο εθνιστής απλώς πιστεύει στο Έθνος, ανήκει εις αυτό, άλλα δεν επιθυμεί να αγωνισθή για το Έθνος του. Προσφάτως, μάλιστα, συναντήσαμε στις οθόνες της τηλοψίας κάποιους που δήλωναν ότι αγαπούσαν την Ελλάδα αλλά εξεδηλώνοντο κατά των συλλαλητηρίων) Μου θυμίζει βεβαίως και κάποιους «γιαλαντζί» αντιστασιακούς, που, όταν οι σύντροφοί τους πλήρωναν την αντίθεσή τους προς την δικτατορία με φυλακίσεις στα υπόγεια, εκείνοι έκαναν αντίσταση στα μπαράκια τοης αλλοδαπής. Αυτός είναι ο εθνιστής, ο παθητικός δηλαδή φορέας της εθνικής ιδέας.
Οι ανωτέρω διακρίσεις ήταν απολύτως απαραίτητο να αναφερθούν, διότι τελευταία οι εχθροί του έθνους, ακολουθώντας την αποκάλυψη του Θουκυδίδου, μέσω των οργάνων τους προκαλούν μία σκόπιμη σύγχυση στις έννοιες του εθνικιστού και εθνιστού.
Όμως την σύνδεση του εθνικισμού με την ενέργεια την είχε επισημάνει και ο Ίων Δραγούμης, ο οποίος χαρακτηριστικώς, από το 1904, στο σύγγραμά του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες», Αθήναι. 1991, εκδ. "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ" σελ. 62 κ.ε. γράφει:
«Ο εθνικισμός είναι μορφή της ενέργειας... Η ενέργειά μου με κάνει εθνικιστή...»
Πρέπει οι Έλληνες να δείξουμε εμπράκτως την αγάπη μας προς την πατρίδα μας την Ελλάδα. Αλλά η αγάπη μας αυτή δεν θα πρέπει να μείνη στα λόγια η στα κρυφά ενδόμυχα αισθήματα. Αλλά να εκδηλωθή με έργα και με αγώνα.
Επειδή όμως σήμερα πολλοί είναι εκείνοι, που δηλώνουν πατριώτες αλλά όχι εθνικιστές, ερμηνεύοντας μάλιστα κάθε φορά κατά το δοκούν τους όρους θα χρειασθή να αναλύσουμε την σχέση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού. Έτσι θα καταλήξουμε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
«Πατρίς», λοιπόν, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και λεξικά είναι «η γη των πατέρων». Μάλιστα στα αρχαία χρόνια που οι Κρήτες που είχαν μητριαρχία, ωμιλούσαν όχι περί της Πατρίδος, περί της γης δηλαδή των πατέρων, αλλά περί της Μητρίδος, περί της γης των μητέρων («Η δε πατρίς και μητρίς ως Κρήτες καλούσι, πρεσβύτερα και μείζονα δίκαια γονέων έχουσα, πολυχρόνιος μεν εστιν ου μην αγήρως ουδ’αυτάρκης, αλλ’ αεί πολυωρίας δεομένη και βοηθείας και φροντίδος επισπάται», Πλουτάρχου «ει πρεσβυτέρω πολιτευτέον»).
Η αγάπη, λοιπόν, προς την Πατρίδα και ο αγώνας υπέρ αυτής ονομάζεται Πατριωτισμός.
Ο Εθνικισμός όπως αναλύσαμε προηγουμένως, βασίζεται στο Έθνος. Ο δε πατριωτισμός στην Πατρίδα. Επομένως διαπιστώνουμε ότι ο Εθνικισμός υπάρχει στον πνευματικό χώρο, αλλά και στον βιολογικό, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη φυλής. Επίσης ο Εθνικισμός είναι διαχρονικός, διότι στην έννοια του Έθνους περιλαμβάνονται οι άγεννητοι και οι νεκροί. Και για τις πράξεις μας «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί», όπως λέει ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Το Έθνος λοιπόν, επεκτείνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Η πατρίδα από την άλλη έχει συναισθηματικό περιεχόμενο, διότι συνδέει τα άτομα ενός ομοεθνούς λαού προς έναν γεωγραφικό χώρο. Μπορεί να υπάρξη Έθνος χωρίς Πατρίδα (π.χ. διότι αυτή κατεκτήθη και το έθνος εξεδιώχθη).
Η έννοια του Έθνους επομένως είναι διαφορετική από την έννοια της πατρίδος και οπωσδήποτε πιο ευρεία. Βεβαίως, όλα τα έθνη αγωνίζονται να δημιουργήσουν Πατρίδα, η οποία να περιλαμβάνη όλους τους ομοεθνείς. Όλα τα έθνη μάχονται να απελευθερώσουν τα τμήματα της Πατρίδος τους που είναι υπόδουλα. Και μάλιστα, σήμερα δημιουργούνται τεχνικώ τω τρόπω από τους κοσμοεξουσιαστές και «έθνη», τα οποία με διαστρεβλωμένη και κατασκευασμένη ιστορία προσπαθούν να οικειοποιηθούν το παρελθόν και την ιστορία σπουδαίων και παναρχαίων λαών, τη βοηθεία πολλών αδρανούντων δηλωμένων εθνιστών, καλυπτομένων από το σύγχρονο επίθετο «πατριώτης», προβάλλοντας μάλιστα το σοφιστικό επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν περισσότερο η λιγότερο πατριώτες». Έχουμε ακούσει πλειστάκις στην τηλοψία εκπροσώπους της θολοκουλτούρας να θέτουν σε «δίλημμα» τους αμηχάνους και αντιθέτους προς αυτήν την άποψη παρευρισκομένους, με την ερώτηση: «Είσαι εσύ περισσότερο πατριώτης από εμένα;» Και αντί αυτοί να τους δώσουν την πρέπουσα απάντηση, συμβιβάζονται με την ισοβαθμία του πατριωτισμού όλων, προς χαράν της επηρμένης θολοκουλτούρας.
Επομένως, από την ανάλυση των ανωτέρω εννοιών προκύπτει ότι ο Εθνικισμός και ο Πατριωτισμός είναι δυό αλληλένδετες έννοιες. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο καλός εθνικιστής είναι και καλός πατριώτης και αντιστρόφως.
Η θολοκουλτούρα βεβαίως έχει επιδοθή σε έναν αγώνα διαστρεβλώσεως και αλλαγής της σημασίας των λέξεων «εθνικισμός» και «πατριωτισμός». Και για την μεν πρώτη έχει δώσει την διαστρεβλωμένη ερμηνεία ότι «Εθνικισμός είναι η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης...»
Αυτό το μερικές φορές τα αλλάζει όλα... Δηλαδή και όσους δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις μερικές φορές, θα τους πάρη το ποτάμι της «σκοπίμου γενικότητος» του ορισμού, ο οποίος κάνει και όσους θέλουν να είναι εθνικιστές να φοβούνται να το δηλώσουν μήπως και τους ταυτίσουν με όσους υπάγονται στο «μερικές φορές». Μεσοβέζικα πράγματα, μεσοβέζικοι ορισμοί, που κάνουν όμως στο ακέραιο την δουλειά (δηλαδή την εκ δουλείας εργασία) της θολοκουλτούρας.
«Για να μην απορούν, όμως, για τους σωστούς ορισμούς («εθνικόφρονος και εθνικιστού») τους θυμίζω να διαβάσουν το έργο του όντως σπουδαίου αλλά και χαρακτηριζομένου από τους ιδίους «Πατέρα της Δημοκρατίας» Αλεξάνδρου Παπαναστασίου με τον τίτλο: «Εθνικισμός». Το έργο αυτό το έχουν εξαφανίσει από την αγορά, διότι
τους ξεμπροστιάζει, τραβώντας την ψεύτικη λεοντή των υποτιθεμένων προοδευτικών αγωνιστών».
«Ημπορούμεν να ορίσωμεν τον Εθνικισμόν ως την προσπάθειαν ενός έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής η δια συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους. Εις την πρώτην περίπτωσιν η εθνικιστική ιδέα εκδηλώνεται εις την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως, εις δε την δευτέραν εις την κατάπνιξιν των τοπικιστικών τμημάτων του αυτού Έθνους. Και εις τας δύο περιπτώσεις το ουσιώδες είναι η προσπάθεια προς κυριαρχίαν της υποστάσεως ολοκλήρου του Έθνους».
Ο Παπαναστασίου τα έγραφε αυτά όχι οι σημερινοί εθνικιστές. Την θολοκουλτούρα, ο σπουδαίος Έλλην, την είχε καταλάβει από τότε. Και δεν είχε επισημάνει μόνο την αλλαγή των ορισμών αλλά και τις ριζο – σπαστικές μεθόδους καταστροφής του έθνους:
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε επισημάνει τον καθοριστικό ρόλο της γλώσσας στην διατήρηση της Εθνικής ταυτότητας, γράφοντας: «Όταν η εισβολή ξένων (γλωσσικών) στοιχείων είναι τόσον μεγάλη, ώστε κατ’ ουσίαν αποτελεί τάσιν παραγκωνίσεως της γλώσσης του σχετικού Έθνους από ξένην, όπως η αθρόα εισβολή λατινικών στοιχείων εις την ελληνικήν γλώσσαν κατά τους πρώτους αιώνας της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σημαίνει ότι εκ παραλλήλου γίνεται προσέγγισις εθνική που τείνει να μεταβάλη τον χαρακτήρα του σχετικού Έθνους, να το αφομοιώση με άλλο». Σήμερα θα ήταν απολύτως βέβαιος για την ορθότητα του ισχυρισμού του.
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε γράψει ότι «Όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα και κατά συνέπειαν ο εθνικισμός».
Τέλος, ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που πιστεύει ότι ο αμυντικός εθνικισμός «θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά».
Και σαν ένας προφήτης του Ελληνισμού για το θέμα της Μακεδονίας μας και την επεκτατική πολιτική των Σκοπίων γράφει: «Όσον ολιγώτερον στηρίζονται οι αξιώσεις ενός έθνους εις την ύπαρξιν ομοεθνούς πληθυσμού και κατά δεύτερον λόγον εις ιστορικά δικαιώματα, τόσον περισσσότερον λαμβάνουν την μορφήν του ιμπεριαλισμού.»
Γι’ αυτόν τον λόγο και ο μεγάλος Έλλην, ο πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, στην μελέτη του για τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου επισημαίνει: «Προσκολλημένη η Ελλάδα – ως «ψωροκώσταινα» στα στενά χωρικά όρια, τα οποία απέκτησε με πολέμους και αίμα – δεν τόλμησε να συμπεριφερθή με την ιστορική αναγκαιότητα των εθνών, τα οποία, κατά τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου «έχουν την τάσιν εξαπλώσεως της επιβολής των ...»
Το βλέμμα μας λοιπόν πρέπει να στραφή στην νεολαία, η οποία όποτε της δοθή ευκαιρία και η ελευθερία εκφράζει τον εθνικισμό της, στις επευφημίες για κάθε νίκη της Εθνικής (και όχι λαϊκής) ομάδος της Ελλάδος, και μάλιστα σε κάθε άθλημα. Η Ελληνική νεολαία με τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό της θα αναπετάξη την σημαία του αγώνος για την Ελλάδα.
Και για τον σκοπό αυτόν ας έχουμε κατά νουν όσα γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του
...«Το πρώτο σου χρέος εκτελώντας την θητεία σου στην ΡΑΤΣΑ, είναι να νιώσης μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσης την ορμή τους και να συνεχίσης το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσης στον γυιό την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράση»...
Αυτό θα κάνουμε και όλοι εμείς οι «όσοι ζωντανοί», κατά τον Ίωνα Δραγούμη Έλληνες.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι ο εθνικιστής είναι ένας δρων αγωνιστής υπέρ του Έθνους ενώ ο εθνιστής απλώς πιστεύει στο Έθνος, ανήκει εις αυτό, άλλα δεν επιθυμεί να αγωνισθή για το Έθνος του. Προσφάτως, μάλιστα, συναντήσαμε στις οθόνες της τηλοψίας κάποιους που δήλωναν ότι αγαπούσαν την Ελλάδα αλλά εξεδηλώνοντο κατά των συλλαλητηρίων) Μου θυμίζει βεβαίως και κάποιους «γιαλαντζί» αντιστασιακούς, που, όταν οι σύντροφοί τους πλήρωναν την αντίθεσή τους προς την δικτατορία με φυλακίσεις στα υπόγεια, εκείνοι έκαναν αντίσταση στα μπαράκια τοης αλλοδαπής. Αυτός είναι ο εθνιστής, ο παθητικός δηλαδή φορέας της εθνικής ιδέας.
Οι ανωτέρω διακρίσεις ήταν απολύτως απαραίτητο να αναφερθούν, διότι τελευταία οι εχθροί του έθνους, ακολουθώντας την αποκάλυψη του Θουκυδίδου, μέσω των οργάνων τους προκαλούν μία σκόπιμη σύγχυση στις έννοιες του εθνικιστού και εθνιστού.
Όμως την σύνδεση του εθνικισμού με την ενέργεια την είχε επισημάνει και ο Ίων Δραγούμης, ο οποίος χαρακτηριστικώς, από το 1904, στο σύγγραμά του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες», Αθήναι. 1991, εκδ. "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ" σελ. 62 κ.ε. γράφει:
«Ο εθνικισμός είναι μορφή της ενέργειας... Η ενέργειά μου με κάνει εθνικιστή...»
Το πολιτικό λοιπόν σύνθημα, που ανταποκρίνεται στην ανάγκην της εποχής είναι «ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΕΘΝΙΚΟ»!
Επειδή όμως σήμερα πολλοί είναι εκείνοι, που δηλώνουν πατριώτες αλλά όχι εθνικιστές, ερμηνεύοντας μάλιστα κάθε φορά κατά το δοκούν τους όρους θα χρειασθή να αναλύσουμε την σχέση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού. Έτσι θα καταλήξουμε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
«Πατρίς», λοιπόν, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και λεξικά είναι «η γη των πατέρων». Μάλιστα στα αρχαία χρόνια που οι Κρήτες που είχαν μητριαρχία, ωμιλούσαν όχι περί της Πατρίδος, περί της γης δηλαδή των πατέρων, αλλά περί της Μητρίδος, περί της γης των μητέρων («Η δε πατρίς και μητρίς ως Κρήτες καλούσι, πρεσβύτερα και μείζονα δίκαια γονέων έχουσα, πολυχρόνιος μεν εστιν ου μην αγήρως ουδ’αυτάρκης, αλλ’ αεί πολυωρίας δεομένη και βοηθείας και φροντίδος επισπάται», Πλουτάρχου «ει πρεσβυτέρω πολιτευτέον»).
Η αγάπη, λοιπόν, προς την Πατρίδα και ο αγώνας υπέρ αυτής ονομάζεται Πατριωτισμός.
Ο Εθνικισμός όπως αναλύσαμε προηγουμένως, βασίζεται στο Έθνος. Ο δε πατριωτισμός στην Πατρίδα. Επομένως διαπιστώνουμε ότι ο Εθνικισμός υπάρχει στον πνευματικό χώρο, αλλά και στον βιολογικό, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη φυλής. Επίσης ο Εθνικισμός είναι διαχρονικός, διότι στην έννοια του Έθνους περιλαμβάνονται οι άγεννητοι και οι νεκροί. Και για τις πράξεις μας «Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί», όπως λέει ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Το Έθνος λοιπόν, επεκτείνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Η πατρίδα από την άλλη έχει συναισθηματικό περιεχόμενο, διότι συνδέει τα άτομα ενός ομοεθνούς λαού προς έναν γεωγραφικό χώρο. Μπορεί να υπάρξη Έθνος χωρίς Πατρίδα (π.χ. διότι αυτή κατεκτήθη και το έθνος εξεδιώχθη).
Η έννοια του Έθνους επομένως είναι διαφορετική από την έννοια της πατρίδος και οπωσδήποτε πιο ευρεία. Βεβαίως, όλα τα έθνη αγωνίζονται να δημιουργήσουν Πατρίδα, η οποία να περιλαμβάνη όλους τους ομοεθνείς. Όλα τα έθνη μάχονται να απελευθερώσουν τα τμήματα της Πατρίδος τους που είναι υπόδουλα. Και μάλιστα, σήμερα δημιουργούνται τεχνικώ τω τρόπω από τους κοσμοεξουσιαστές και «έθνη», τα οποία με διαστρεβλωμένη και κατασκευασμένη ιστορία προσπαθούν να οικειοποιηθούν το παρελθόν και την ιστορία σπουδαίων και παναρχαίων λαών, τη βοηθεία πολλών αδρανούντων δηλωμένων εθνιστών, καλυπτομένων από το σύγχρονο επίθετο «πατριώτης», προβάλλοντας μάλιστα το σοφιστικό επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν περισσότερο η λιγότερο πατριώτες». Έχουμε ακούσει πλειστάκις στην τηλοψία εκπροσώπους της θολοκουλτούρας να θέτουν σε «δίλημμα» τους αμηχάνους και αντιθέτους προς αυτήν την άποψη παρευρισκομένους, με την ερώτηση: «Είσαι εσύ περισσότερο πατριώτης από εμένα;» Και αντί αυτοί να τους δώσουν την πρέπουσα απάντηση, συμβιβάζονται με την ισοβαθμία του πατριωτισμού όλων, προς χαράν της επηρμένης θολοκουλτούρας.
Επομένως, από την ανάλυση των ανωτέρω εννοιών προκύπτει ότι ο Εθνικισμός και ο Πατριωτισμός είναι δυό αλληλένδετες έννοιες. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο καλός εθνικιστής είναι και καλός πατριώτης και αντιστρόφως.
Η θολοκουλτούρα βεβαίως έχει επιδοθή σε έναν αγώνα διαστρεβλώσεως και αλλαγής της σημασίας των λέξεων «εθνικισμός» και «πατριωτισμός». Και για την μεν πρώτη έχει δώσει την διαστρεβλωμένη ερμηνεία ότι «Εθνικισμός είναι η σε μεγάλο βαθμό προσήλωση στο έθνος και στα εθνικά ιδανικά που συνοδεύεται, μερικές φορές, από ξενοφοβία και επιθυμία απομόνωσης...»
Αυτό το μερικές φορές τα αλλάζει όλα... Δηλαδή και όσους δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις μερικές φορές, θα τους πάρη το ποτάμι της «σκοπίμου γενικότητος» του ορισμού, ο οποίος κάνει και όσους θέλουν να είναι εθνικιστές να φοβούνται να το δηλώσουν μήπως και τους ταυτίσουν με όσους υπάγονται στο «μερικές φορές». Μεσοβέζικα πράγματα, μεσοβέζικοι ορισμοί, που κάνουν όμως στο ακέραιο την δουλειά (δηλαδή την εκ δουλείας εργασία) της θολοκουλτούρας.
«Για να μην απορούν, όμως, για τους σωστούς ορισμούς («εθνικόφρονος και εθνικιστού») τους θυμίζω να διαβάσουν το έργο του όντως σπουδαίου αλλά και χαρακτηριζομένου από τους ιδίους «Πατέρα της Δημοκρατίας» Αλεξάνδρου Παπαναστασίου με τον τίτλο: «Εθνικισμός». Το έργο αυτό το έχουν εξαφανίσει από την αγορά, διότι
τους ξεμπροστιάζει, τραβώντας την ψεύτικη λεοντή των υποτιθεμένων προοδευτικών αγωνιστών».
«Ημπορούμεν να ορίσωμεν τον Εθνικισμόν ως την προσπάθειαν ενός έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής η δια συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους. Εις την πρώτην περίπτωσιν η εθνικιστική ιδέα εκδηλώνεται εις την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως, εις δε την δευτέραν εις την κατάπνιξιν των τοπικιστικών τμημάτων του αυτού Έθνους. Και εις τας δύο περιπτώσεις το ουσιώδες είναι η προσπάθεια προς κυριαρχίαν της υποστάσεως ολοκλήρου του Έθνους».
Ο Παπαναστασίου τα έγραφε αυτά όχι οι σημερινοί εθνικιστές. Την θολοκουλτούρα, ο σπουδαίος Έλλην, την είχε καταλάβει από τότε. Και δεν είχε επισημάνει μόνο την αλλαγή των ορισμών αλλά και τις ριζο – σπαστικές μεθόδους καταστροφής του έθνους:
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε επισημάνει τον καθοριστικό ρόλο της γλώσσας στην διατήρηση της Εθνικής ταυτότητας, γράφοντας: «Όταν η εισβολή ξένων (γλωσσικών) στοιχείων είναι τόσον μεγάλη, ώστε κατ’ ουσίαν αποτελεί τάσιν παραγκωνίσεως της γλώσσης του σχετικού Έθνους από ξένην, όπως η αθρόα εισβολή λατινικών στοιχείων εις την ελληνικήν γλώσσαν κατά τους πρώτους αιώνας της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σημαίνει ότι εκ παραλλήλου γίνεται προσέγγισις εθνική που τείνει να μεταβάλη τον χαρακτήρα του σχετικού Έθνους, να το αφομοιώση με άλλο». Σήμερα θα ήταν απολύτως βέβαιος για την ορθότητα του ισχυρισμού του.
Ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που είχε γράψει ότι «Όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα και κατά συνέπειαν ο εθνικισμός».
Τέλος, ο Παπαναστασίου ήταν αυτός που πιστεύει ότι ο αμυντικός εθνικισμός «θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά».
Και σαν ένας προφήτης του Ελληνισμού για το θέμα της Μακεδονίας μας και την επεκτατική πολιτική των Σκοπίων γράφει: «Όσον ολιγώτερον στηρίζονται οι αξιώσεις ενός έθνους εις την ύπαρξιν ομοεθνούς πληθυσμού και κατά δεύτερον λόγον εις ιστορικά δικαιώματα, τόσον περισσσότερον λαμβάνουν την μορφήν του ιμπεριαλισμού.»
Γι’ αυτόν τον λόγο και ο μεγάλος Έλλην, ο πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, στην μελέτη του για τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου επισημαίνει: «Προσκολλημένη η Ελλάδα – ως «ψωροκώσταινα» στα στενά χωρικά όρια, τα οποία απέκτησε με πολέμους και αίμα – δεν τόλμησε να συμπεριφερθή με την ιστορική αναγκαιότητα των εθνών, τα οποία, κατά τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου «έχουν την τάσιν εξαπλώσεως της επιβολής των ...»
Το βλέμμα μας λοιπόν πρέπει να στραφή στην νεολαία, η οποία όποτε της δοθή ευκαιρία και η ελευθερία εκφράζει τον εθνικισμό της, στις επευφημίες για κάθε νίκη της Εθνικής (και όχι λαϊκής) ομάδος της Ελλάδος, και μάλιστα σε κάθε άθλημα. Η Ελληνική νεολαία με τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό της θα αναπετάξη την σημαία του αγώνος για την Ελλάδα.
Και για τον σκοπό αυτόν ας έχουμε κατά νουν όσα γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του
...«Το πρώτο σου χρέος εκτελώντας την θητεία σου στην ΡΑΤΣΑ, είναι να νιώσης μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσης την ορμή τους και να συνεχίσης το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσης στον γυιό την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράση»...
Αυτό θα κάνουμε και όλοι εμείς οι «όσοι ζωντανοί», κατά τον Ίωνα Δραγούμη Έλληνες.
Για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μία πατρίδα με όλα τα στοιχεία του ελληνικού έθνους: Ελληνική Γλώσσα, Ελληνική Ιστορία, Ελληνική Παράδοση, Ελληνικό πολιτισμό και Ελληνική ανθρωπιστική Παιδεία... Αντίθετα προς κάθε επιβουλή της ριζο-σπαστικής θολοκουλτούρας.
επιλογή εικόνων: Ο Παιδαγωγός
Σχόλιο:
Δυστυχώς δεν είναι μόνον η σύγχρονη αριστερή θολοκουλτούρα που έχει διαστρεβλώσει και ποινικοποιήσει τους όρους.
Υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι -ελάχιστοι ευτυχώς- Ορθόδοξοι αδερφοί μας που αναμασάνε την αριστερή προπαγάνδα.
Υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι -ελάχιστοι ευτυχώς- Ορθόδοξοι αδερφοί μας που αναμασάνε την αριστερή προπαγάνδα.
Σχετικά πρόσφατα άρθρα μας :
Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"
4 σχόλια:
ο μακαριστός θεολόγος Νίκος Σωτηρόπουλος είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο "διαστροφή εννοιών" όπου εξέταζε και πολλές άλλες περιπτώσεις (ο ευσεβής αποκαλείται καθυστερημένος, ο αισχρός ανοικτόμυαλος, .. κλπ) διεστρέβλωσης του νοήματος των λέξεων. Καταπληκτικό άρθρο .
Γεράσιμος
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ
ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ!!!
ΔΙΕ ΕΘΝΙΣΤΗΣ = ΔΙΕ ΕΜΒΟΛΙΖΩ …ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!
ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΟΥ , ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΓΑΠΑ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ , ΕΑΝ ΟΧΙ , ΚΑΘΙΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΕΙΣΤΕ στους ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ (ΜΠΛΕ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ) ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ!!!
Δεν το ξέρετε πως για τους κομμουνιστές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Και οι λέξεις και η ερμηνεία τους , μέσον είναι!
Μην δίνεται άλλη αξία στους αριστερούς στα λεξιλόγια και στα λεξικά τους!
Το ψέμα για αυτούς είναι αλήθεια αρκεί να εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς τους. Την υποδούλωση ΟΛΩΝ των εθνών στα βάρβαρα ανθελληνικά ΚΑΙ αντίχριστα ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κομμουνιστικά σχέδια τους που έχουν ως απώτερο σκοπό την υποδούλωση ΟΛΩΝ των εθνών στην ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΦΥΛΗ ΤΟΥΣ!!
Με το να παίζουμε με τις λέξεις και τα λεξικά , το να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο εχθρός του Ελληνοχριστιανικού έθνους μας , νομίζετε πως θα αποφύγουμε τον νέο συμμοριτοπόλεμο;
Ο διαχρονικός εχθρός του Ελληνισμού και της ευημερίας των Ελλήνων πολιτών είναι Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ και οι ελάχιστοι αρχηγοί – εκπρόσωποι της που μάχονται ΚΑΙ ΜΙΣΟΥΝ κάθε τι Ελληνικο και Χριστιανικό. Ολοφάνερο πια.
Οποιος ακόμα δεν το καταλαβαίνει η δεν θέλει να το παραδεχθεί ας κάθεται να παίζει …σταυρόλεξο!
(Όχι οι αριστεροί οπαδοί.
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αμόρφωτοι , δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αριστερά και απλώς τους υποστηρίζουν διότι τους τάζουν ως μέγιστοι λαοπλάνοι που είναι οι κομμουνιστές , λαγούς με πετραχήλια. Τα οποία όταν αναλαμβάνουν οι αριστεροί την κυβέρνηση όχι μόνον ΔΕΝ ικανοποιούνται αλλά ΧΑΝΟΥΝ (μαζύ με την Χριστιανική ορθόδοξη θρησκεία τους, τα ήθη έθιμα παραδόσεις γλώσσα κλπ. ότι χειρότερο δηλαδή για το έθνος μας) ΚΑΙ τα υλικά αγαθά είχαν επί Ελληνικών εθνικών κυβερνήσεων.
ΚΑΙ τότε οι αριστεροί απλώς χαρακτηρίζουν τους πάμπολλους αφελείς ΕΘΝΙΚΟΥΣ που αντιδρούν ως
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ
ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ , ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥΣ,
ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΝΣΤΡΟΥΧΤΟΡΕΣ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ!
ΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ!
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ , ΕΒΡΑΙΟΙ , ΙΤΑΛΟΙ, ΓΕΡΜΑΝΟΙ , ΑΓΓΛΟΙ , ΓΑΛΛΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
ΕΙΣΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΑΣ!
ΕΑΝ ΚΑΘΟΝΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΛΑΜΒΑΝΟΝ ΥΠΟΨΗ ΤΟΥΣ ΤΟ ΤΙ ΕΛΕΓΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΣΚΛΑΒΟΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ.
ΜΗΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΑΠΟΛΥΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ!
"ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Όψεις τής ανθελληνικής γραμμής Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού "– Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως
…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δουλεύει μεθοδικά. Όταν το 2005 ανέλαβε την προεδρία τής Δημοκρατίας ο μέχρι σήμερα πρόεδρος Κ. Παπούλιας, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, παρουσία εκπροσώπων όλων των κομμάτων, (ποιησαμένων απάντων την νήσσαν), είπε τα κάτωθι: «Αναλαμβάνετε, κ. Πρόεδρε, την Προεδρία τής Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από Αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης»… Είπε δηλαδή η κυρία Μπενάκη ως "πολιτικό μέντιουμ" ό,τι συνέβη στα επόμενα χρόνια. Ο δε περιβόητος Χένρυ Κίσσιγκερ δημοσίευσε στην Turkish Daily (February 17, 1997) την πασίγνωστη συνεχώς εφαρμοζόμενη αν και διαψευδόμενη δήλωση: «Οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Ίσως έτσι «βάλουν μυαλό». Εννοώ, δηλαδή, να τους πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε κάθε δυνατότητα προόδου τους, διακρίσεως και κυριαρχίας, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, που είναι περιοχές μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την πολιτική των ΗΠΑ».
Είναι πράγματι παράξενο, το πόσο μοιάζουν οι δηλώσεις των στελεχών διεθνιστικής υφής. Το ΚΚΕ π.χ. από κόμμα πρεσβεύον τον διεθνισμό, διαλυθείσης της Σοβιετίας, ενετάχθη σε παρεμφερή ιδεολογία: την παγκοσμιοποίηση, (σ.σ. ξέρετε, με τους λαθρομετανάστες, την παραποίηση της εθνικής ιστορίας, την καταστροφή της γλώσσας, την αλλοίωση της παράδοσης κ.λπ.). Πριν κάποιες δεκαετίες, λοιπόν, το ΚΚΕ, δια του στελέχους του Ν. Ζαχαριάδη, στην τέταρτη πλατειά ολομέλειά του έλεγε τα εξής: «Ένα από τα ισχυρότερα εμπόδια πού αντιμετώπισε ο Κομμουνισμός στην χώρα μας είναι το εθνικό φρόνημα του Ελληνικού Λαού, το θρεμμένο από τις μεγάλες ιστορικές του παραδόσεις. Για να προετοιμασθεί ψυχολογικά ο Ελληνικός Λαός να δεχθεί αδιαμαρτύρητα την μετατροπή τής Ελλάδος σε Σοβιετική Δημοκρατία και την κάθοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, έπρεπε να αλλοιωθεί το εθνικό του φρόνημα, να καταπολεμηθεί, να εξασθενήσει. Και για να γίνει αυτό έπρε¬πε τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού το συντηρούν και το ενισχύουν, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της ιστορικής του συνεχείας.
Συνεχίζεται...
Στο πλαίσιο της διαβρωτικής αυτής προσπάθειας με ιδιαίτερη βιαιότητα και επιμονή το Κ.Κ.Ε. εστράφη εναντίον τής Μεγάλης Ιδέας για να μειώσει την αξία της ως ισχυρού κινήτρου τού νεοελληνικού έθνους στους αγώνες του για την εθνική του ολοκλήρωση». Το εθνικό φρόνημα, λοιπόν, ήταν το πρόβλημα. Οι ρίζες των Ελλήνων. Είτε ο διεθνισμός (κομμουνισμός) του Ζαχαριάδη, είτε η παγκοσμιοποίηση τού Κίσσιγκερ σχεδιάζει, ο στόχος είναι ο ίδιος. Ο μεν πρώτος έλεγε ότι «τα βέλη τής κομμουνιστικής ιστοριογραφίας να στραφούν εναντίον τών πηγών πού συντηρούν και ενισχύουν το ελληνικό έθνος, εναν¬τίον των εθνικών παραδόσεων του Ελληνικού Λαού, εναντίον της αντιλήψεως της Ιστορικής του συνεχείας», ο δε δεύτερος τόνιζε ότι «οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες, δηλαδή να τον πλήξουμε στην Γλώσσα, στην Θρησκεία, στα Πολιτιστικά και Ιστορικά του αποθέματα». Αυτό δεν γίνεται σήμερα; Ρεπούση, και πλείστοι άλλοι "πανεπιστημιακοί", σήμερα, τι λένε και τι κάνουν;
Το πώς μεθοδεύθηκε όλο αυτό θα το δούμε στο επόμενο άρθρο μας. Προς το παρόν ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας από τις ήδη αναλυμένες αλλά και προκλητικά συμπτωματικές ομοιότητες των διεθνιστών κομμουνιστών και των εκπροσώπων τής παγκοσμιοποίησης ως προς τον κοινό τους αντίπαλο. Το ελληνικό έθνος και την ιστορική του συνέχεια!
…
http://dsymeonidis.blogspot.gr/search?updated-max=2014-01-06T00:34:00-08:00&max-results=7
Ελληνας ΔΕΞΙΟΣ Χριστιανός ορθόδοξος
Δημοσίευση σχολίου
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ.
Προσωρινά ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση επειδή υπήρξαν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Για τον ίδιο λόγο λόγο ενεργοποιήσαμε να σχολιάζουμε μόνον όσοι έχουν προφίλ.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλιο που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Ανώνυμα σχόλια που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια χωρίς να προσθέτουν κάτι στην συζήτηση ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.