Μερικές αλήθειες για τον π.Αυγουστίνο Καντιώτηκαι την πραγματική σχέση του με τον μοναχισμό, την ιεραποστολή, το Άγιο Όρος και τον "αφορισμένο" από τον Πατριάρχη θεολόγο κ.Νικόλαο Σωτηρόπουλο

Διαβάστε και :
1) Οφειλόμενη διόρθωση - σχόλιο, σχετικά με πρόσφατη ανάρτηση μας. 
2) Αποκλειστικό ΒΙΝΤΕΟ: Ο"Ορθόδοξος" Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος, ΦΥΛΑΕΙ το χέρι του Πάπα!!!


1. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού θέλω νά κάνω ἕνα σύντομο σχολιασμό σέ δύο σημεῖα τῆς ταινίας πού προβλήθηκε στίς 26 καί 27 Μαρτίου 2017 στήν Ἀθήνα ἐπί τῆς ὁδοῦ Ζ. Πηγῆς 44 στήν Αἴθουσα τῆς Ἀδελφότητος «ΣΤΑΥΡΟΣ» καί τοῦ Συλλόγου «ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΛΕΗΜΩΝ» γιά τή ζωή καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Λόγω περιορισμοῦ χρόνου δέν ἐπεκτείνομαι σέ ἐπιπρόσθετα σημεῖα.

Βλέποντας τήν ταινία δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση ὅτι ὑφίσταται μία ὑφέρπουσα συμπάθεια καί τάση νά ὑπερτονισθεῖ ὁ μοναχισμός μέσα στό ἔργο τοῦ π. Αὐγουστίνου. Στή συνάφεια αὐτή παρουσιάστηκε, μάλιστα σέ ξεχωριστό κεφάλαιο, ὡς ὑμνητής τοῦ μοναχισμοῦ. Χωρίς νά ὑποτιμᾶ τό μοναχισμό, πότε ἀλήθεια ὕμνησε μέ τά ἔργα του ὁ π. Αὐγουστῖνος τό μοναχισμό; Μέ τά 2 μοναστήρια πού ἵδρυσε; Τό δέ γυναικεῖο πρός τά τέλη τῆς ἐπίγειας ζωῆς του; 

Καί τότε τί θά᾿ πρεπε νά ποῦμε γιά τό πλῆθος τῶν συλλόγων καί τῶν Ἀδελφοτήτων πού ἵδρυσε, σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐνεργοῦ ζωῆς του ἐντός Ἐκκλησίας, πού κόσμησαν καί κοσμοῦν τό ἰδεῶδες τῆς Ἱεραποστολῆς. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν μία πολυκύμαντη ἱεραποστολική δράση. 

Πότε ὕμνησε ὁ π. Αὐγουστῖνος τό μοναχισμό; Ὅταν πῆγε μιά φορά στό Ἅγιον Ὄρος; 

 Μά κι ἐκεῖ εἶπε ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος ἀπαιτεῖται νά εἶναι «κέντρον ἐκπαιδεύσεως νέων ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας». 

 Καί μάλιστα φυγαδεύτηκε ἐντός 24ώρου λόγω ἀντιδράσεως μερικῶν μοναχῶν ἰδιαζούσης conflict ἰδιοσυγκρασίας, χωρίς φυσικά νά ἐλλείπουν καί ἀξιόλογες μοναχικές προσωπικότητες πού ἔδειξαν καί ἐξακολουθοῦν νά δείχνουν ἀπεριόριστη ἀγάπη καί σεβασμό στόν διαχρονικό αὐτόν ἀγωνιστή καί ἅγιο ἡγέτη τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος αὐτό πού πραγματικά ὕμνησε ἦταν κατεξοχήν ἡ ἱεραποστολή. 

Τήν ἱεραποστολή εἶχε μέσα στήν καρδιά του. Τό τονίζει ἡ μοναδική του γραφίδα πού εἶναι ἀναμφισβήτητη. Γράφει στή ΕΙΣΑΓΩΓΗ τοῦ βιβλίου του «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ» ἀπό τό 1963: «Πιστεύοντες, ὅτι ἡ ἱεραποστολή, ἐσωτερική καί ἐξωτερική, εἶναι τό κορυφαῖον ἔργον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ ἱεραποστολική ζωή ἀτόμων, ὁμάδων καί ἀδελφοτήτων εἶναι ἡ ἀνωτέρα μορφή ζωῆς, ὅτι τ ό ἱ ε ρ α π ο σ τ ο λ ι κ ῶ ς δ ρ ᾶ ν, κ α τ ά τ ό π ρ ό τ υ π ο ν τ ῆ ς ζ ω ῆ ς τ ο ῦ Χ ρ ι σ τ ο ῦ κ α ί τ ῶ ν Ἀ π ο σ τ ό λ ω ν Α ὐ τ ο ῦ, ε ἶ ν α ι ἀ ν ώ τ ε ρ ο ν κ α ί α ὐ τ ο ῦ τ ο ῦ μ ο ν α χ ι σ μ ο ῦ… διά τοῦτο ἀπεφασίσαμεν νά ἐκδώσωμεν τό παρόν βιβλίον. Τοῦτο… ἀσχολεῖται μέ τήν κλῆσιν τῶν πρώτων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου… οἱ ὁποίοι ἀνεδείχθησαν ὄντως Ἀπόστολοι Χριστοῦ, πρότυπα ἱεραποστολικῆς ζωῆς καί δράσεως δι᾿ ὅλους τούς αἰῶνας. 

Μέ τήν πίστιν λοιπόν εἰς τό ἱεραποστολικόν ἔργον ἐκδίδομεν τό παρόν βιβλίον, μέ τόν σκοπόν νά ἐνισχυθεῖ τό ἱεραποστολικόν ρεῦμα…» 

 Καί στή συνέχεια ἐπανέρχεται πάλι τονίζοντας ὅτι 

«Κυριώτερος δέ σκοπός τῆς ἐκδόσεως εἶναι νά ἑλκυσθοῦν καί νέαι ψυχαί εἰς τήν ἱεραποστολήν. Ἐάν δέ καί ἕνας νέος ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν τοῦ βιβλίου τούτου ἑλκυσθῆ ἀπό τό ἱεραποστολικόν ἰδανικόν… τό βιβλίον ἐπέτυχε τοῦ σκοποῦ του». Αὐτόν τό π. Αὐγουστῖνο γνωρίσαμε καί βιώσαμε. Τόν κατεξοχήν ἱεραπόστολο.

2. Σέ αὐτή τή συνάφεια θέλω νά ἐκφράσω εἰς ἔνδειξιν στοιχειώδους παραπόνου τήν ἔντονη λύπη μου, γιά ἐκεῖνες τίς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις πού πραγματικά μοῦ δημιούργησαν πνευματικό θέμα, ἐπειδή μόνταραν καί τελικά ἐνέκριναν τήν ταινία χωρίς νά κάνουν οὔτε μία ἀναφορά γιά τόν ἀγαπημένο μου δάσκαλο κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, κορυφαῖο ἱεραποστολικό πρόσωπο, στῦλο τοῦ ἱεραποστολικοῦ πνεύματος τοῦ π. Αὐγουστίνου, «ἀφορισμένο» διά Ἰησοῦν Χριστόν. 

Λές καί ὁ κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος δέν ἦταν στενό πνευματικό τέκνο τοῦ π. Αὐγουστίνου. 

 Λές καί δέν πέρασε ἀπό τήν Ἀδελφότητα. 

Παρουσίασαν μία φωτογραφία μέσα στίς πολλές καί ἐκεῖ ἀνάμεσα στά πολλά πρόσωπα μόλις διακρινόταν ὁ κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος γιά νά ποῦν ὅτι «Πώς! Τόν δείξαμε σέ φωτογραφία». Καί τό σχετικό ἐπιπολῆς μοτίβο διαιολογίας: «δέν ὑπῆρχε χρόνος γιά ἀναφορά σέ ἄλλα πρόσωπα». Μά τόσο τυχαῖο πρόσωπο ἦταν ὁ κ. ΝικόλαοςΣωτηρόπουλος καί μαζί μ’αὐτόν καί ἄλλοι πολύ ἀξιόλογοι συνεργάτες του π. Αυγουστίνου; Δέν διαδραμάτισε κανένα ρόλο στήν ἱστορία τῆς Ἀδελφότητος. 

Θυμᾶμαι, ὅταν κατέβαινε ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀπό τή Φλώρινα ὡς ἐπίσκοπος Φλωρίνης, τίς Κυριακές τό μεσημέρι τρώγαμε ὅλοι μαζί του καί οἱ φοιτητές τοῦ οἰκοτροφείου καί τά ἱεραποστολικά πρόσωπα. Πάντα διάβαζε κάποιος τόν ἱερό Χρυσόστομο ἀπό τό κείμενο. 

 Μετά ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔκανε κάποια σχόλια καί ὅταν
τελείωνε ἀπευθυνόταν κατεξοχήν στόν κ. Σωτηρόπουλο καί τοῦ ἔλεγε: «Νίκο ἐσύ τί λές…». 

Ἦταν ἀπόλαυση νά βλέπεις τά δύο γιγάντια αὐτά πνεύματα νά συνομιλοῦν καί νά ἑρμηνεύουν τόν ἱ. Χρυσόστομο. Ὁ διαχρονικός Ἀπόστολος καί ὁ συνεργάτης του, μία ξεχωριστή ἁγία ξυνωρίδα πού μᾶς γοήτευε καί μᾶς συνέπαιρνε! Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ π. Αὐγουστῖνος καί ἔβλεπε τήν πολύ-πολύ ὄμορφη καί ἄκρως συγκινητική, κατά τά ἄλλα, ταινία θά ἀπευθυνόταν, μέ τόν γνωστό του ὀρθό-κοφτό τρόπο καί θά σᾶς ἔλεγε: «Αὐτή ἡ ταινία μανί θεκέλ, φάρες[1] γιατί ξεχάσατε νά πεῖτε γιά τό Νίκο καί γιά τόν…».

3. Ἐπισημαίνω, ἐπίσης, ὅτι αὐτή ἡ ἱστορία πιθανόν νά ἐνέχει μιά πιό τολμηρή προέκταση ἀπευθυνόμενη σέ ὁρισμένους ἀποδέκτες. Ἐκφράζοντας προσωπική ἄποψη θεωρῶ ὅτι μοιάζει μέ ἐκείνη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλου, πού τόν πούλησαν τ᾿ ἀδέρφια του, ἐπειδή τόν φθονοῦσαν γιατί ἦταν τό πιό ἀγαπητό παιδί τοῦ πατέρα τους Πατριάρχη Ἰακώβ. Ἀλλά ὅταν ἔπεσε λιμός στή γῆ Χαναάν; Πῆγαν στήν Αἴγυπτο νά ζητήσουν σιτάρι καί ἐκεῖνος πού τούς δέχθηκε ὡς ἀντιβασιλέας καί ἄρχοντας ὅλης τῆς Αἰγύπτου ἦταν ὁ ἀδερφός τους ὁ Ἰωσήφ.

Ἀναλογικά ὁ κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος τό γνήσιο καί ἀγαπητό τέκνο τοῦ π. Αὐγουστίνου, πού κουβαλοῦσε ὡς τό τέλος τῆς μαρτυρικῆς του ζωῆς, ἀτόφιο τό πνεῦμα τοῦ π. Αὐγουστίνου, ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι «πουλήθηκε» ἀπό τ᾿ ἀδέρφια του «στούς ἐμπόρους τῆς λήθης». Δέν εἶμαι καρδιογνώστης, βέβαια, νά ξέρω γιατί τό ἔκαναν αὐτό καί δέν ἀναφέρθηκαν στό ὄνομά του. Ἐκεῖνοι πού τό ἔκαναν ξέρουν. Λείαν ἐπιεικῶς ἦταν παράλειψή τους!

Εὔχομαι νά δοῦν τή σοβαρή αὐτή παράλειψη καί νά τήν ἀποκαταστήσουν σέ ὅποια ἑπόμενη προβολή. Καί νά σκεφτοῦν μιά ἐπιπρόσθετη ἀναλογία: Σήμερα, πού ἡ λοιμική νόσος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἐνσκύψει καί ὡς λαίλαπα τείνει νά ξεράνει τό ζωηφόρο δέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ὁ ἴδιος ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὡς ἄλλος Ἰακώβ, τούς προτρέπει νά ἀναζητήσουν πνευματική τροφή στή χώρα γῆς Αἰγύπτου, ὅπως τότε τά ἀδέρφια τοῦ Ἰωσήφ. Καί τότε νά ᾿ ναι σίγουροι ὅτι, καί αὐτοί, θά βρεθοῦν ἐνώπιον μεγάλης ἐκπλήξεως. 

Γιατί διανομέας τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς θά εἶναι ὁ κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Πνευματική δέ τροφή ἀποτελοῦν τά βιβλία[2] του ὡς κυρίου συγγραφέα τῆς Ἀδελφότητος, πού μαζί μέ τά βιβλία τοῦ π. Αὐγουστίνου στηρίχθηκε τό βιβλιοπωλεῖο καί ἀπό τά ἔσοδα τῶν ὁποίων ζοῦσε, ζεῖ καί θά ζεῖ ἡ Ἀδελφότητα.

Διανομέας ὁ ἴδιος ὁ Νικόλαος, πού ὅσοι ξέρουν τήν ἁγία βιοτή του εἶναι βέβαιοι ὅτι, κατέχει θέση ξεχωριστή στήν θριαμβεύουσα Βασιλεία.

π. Λεωνίδας Στ. Ἀμοργιανός 

Ἐφημέριος ἱεροῦ ναοῦ

ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ.Περιστερίου

Πηγή: Ακτίνες

[1] Δανιήλ 5, 26
[2] Ἠ Ἑρμηνεία Δυσκόλων Χωρίων, Ἑρμηναία στό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, τό Ἀντιχιλιαστικό Ἐγχειρίδιο, ἡ Μετάφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Ἰησοῦς Γιαχβέ καί πλῆθος ἄλλα.

Σχόλιο 1ο (στην ίδια ανάρτηση):

Είναι επίσης αμαρτία να προβάλλεται ένας Αυγουστίνος Καντιώτης διαφορετικός από τον Αυγουστίνο Καντιώτη που γνώρισε το πανελλήνιο. 

Ήταν ως προς τη φύση και τον χαρακτήρα του άνθρωπος κατεξοχήν ιεραποστολικός και Χρυσοστομικός. 

Δεν υποτιμούσε τον μοναχισμό, αλλά ούτε και τον υπερτιμούσε, όπως κάνουν οι παραγωγοί της συγκεκριμένης ταινίας. Τον τιμούσε δεόντως. Στενοχωριόταν όμως όταν έβλεπε πνευματικά του παιδιά να τον εγκαταλείπουν στους αγώνες του και να γίνονται μοναχοί. Αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο, οι «εκλεκτών λιποταξίαι». 

´Εγραφε για τα πρόσωπα αυτά: «Υπάρχουν ευσεβείς νεάνιδες και νέοι, οι οποίοι πολλά θα ηδύναντο να προσφέρουν εις την ιεραποστολικήν κίνησιν. Δυστυχώς όμως τα πρόσωπα αυτά, τα τόσον σπάνια αλλά και τόσον πολύτιμα, δεν μένουν εν τω κόσμω δια ν' αγωνισθούν κάτω από την σημαία του Σταυρού και να βοηθήσουν τους πνευματικούς των πατέρας και διδασκάλους, τους οποίους βλέπουν να αναστενάζουν δι' έλλειψιν στελεχών. Φεύγουν. Πού; Φεύγουν εις την έρημον. Φεύγουν εις τα όρη. Φεύγουν δια την μοναχικήν ζωήν. Τους ελκύει η αίγλη του Θαβωρίου όρους».

Ένα δεύτερο σχόλιο νομίζουμε τοποθετεί τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση:

Σχόλιο 2ο (στην ίδια ανάρτηση):

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ «ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΑ ΡΕΥΜΑΤΑ» (Μοναχισμό - Ἱεραποστολή) τὸ ἀφιερώνει: 

«εἰς τὴν μνήμην τοῦ νεομάρτυρος καὶ ισαποστόλου ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) ὁ ὁποῖος, ὡς ἔζησε καὶ ἔδρασεν, εἶνε ἕνα ὑπόδειγμα τοῦ τε μοναχικοῦ καὶ τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἰδεώδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
Ὁ σεβάσμιος ἱεράρχης θεωρεῖ ἀδελφὰ τὰ ρεύματα καὶ ὄχι ἐχθρικὰ μεταξύ τους


Πρὸς ἀπάντηση τῶν σχολιαστῶν παραθέτουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ κηρύγματος, τοῦ ἀγωνιστοῦ ἱεράρχου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου γιὰ τὸ Μοναχισμό, ποὺ τὸ ἔκανε τὸ 1982 στὴν Κλαδοράχη Φλωρίνης:
«...Δυστυχῶς τὰ μοναστήρια ποὺ ἦταν ἀξιόλογα καὶ πολύτιμα κέντρα θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς ζωῆς, τὰ μοναστήρια αὐτὰ γιὰ μετρῆστε, χίλια ἦταν στὴν Ελλάδα μας. Φάρροι πολύτιμοι καὶ ἀστέρες πολύφωτοι, τὰ μοναστήρια μας αὐτὰ ἔσβησαν. 

Ποιός τὰ ἔσβησε; Ὁ Τοῦρκος; Ὄχι, ἡ πικρά ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ δικοί μας οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι οἱ σπουδαγμένοι στὸ Παρίσι, ποὺ ἦρθαν ἀπ᾽ ἐκεῖ, τὸ καιρὸ ποὺ οἱ καλόγεροι ἔδιναν στὴν πατρίδα μας τὴν σκληρὴ μάχη γιὰ νὰ ἐπιβίωση τὸ γένος μας. Μοντέρνοι καὶ ἐπειρεασμένοι ἀπὸ ἰδέας ἐπαναστατικάς, ὑλιστικὰς καὶ ἀθέους, ἦρθαν ἐδῶ στὴν ἐλεύθερη πατρίδα καὶ θεώρησαν σπουδαῖο γεγονὸς νὰ καταργήσουν τὰ μοναστήρια καὶ ὅπως σβήνουν τὰ καντήλια ἔτσι σβήσαν τὰ μοναστήρια, τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου. 

Ἔδιωξαν τοὺς καλογήρους, γκρέμισαν τὰ κελιά τους, σκορπίσαν οἱ καλόγεροι δεξιὰ καὶ ἀριστερά κλαίοντες καὶ ἀναστενάζοντες. 

Ἡ περιουσία τῶν μοναστηριῶν λεηλατήθηκε κατὰ τὸν ἀγριότερο τρόπο καὶ ἔμειναν μόνο τὰ λείψανα, τὰ ἐξωκκλήσια ἀπ᾽ὅλη τὴν δόξα τῶν μοναστηριῶν.
Ἕνα τέτοιο κέντρο ἀξιόλογο θρησκευτικό καὶ ἐθνικὸ στὴ Μακεδονία μας ἦτο καὶ τὸ Μοναστήρι τῆς Κλαδοράχης...»

Στη συνέχεια έγινε νέα- διευκρινιστική ανάρτηση, εδώ.